سیروس الوند می گوید: محاسن جشنواره فیلم فجر این است که فیلمسازان به فجر اهمیت می‌دهند و حضور در این جشنواره برای آن‌ها مهم است و تأثیر جشنواره فجر را در سینما می‌بینند.
به گزارش ستاد خبری سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر به نقل از بولتن مجازی جشنواره(فجر سی و هفتم)، سیروس الوند، کارگردان به نام کشورمان در یادداشتی به محاسن و معایب ۳۷ دوره جشنواره فیلم فجر پرداخته است.
متن این یادداشت را در ادامه بخوانید؛
در شاخه‌های فنی مانند فیلمبرداری، کارهای مربوط به لابراتوار و جلوه‌های ویژه بصری خیلی پیشرفت کردیم. به لحاظ فنی فیلم‌های دهه ۹۰ قابل مقایسه با دهه ۶۰ نیست، اما به لحاظ محتوایی فراز و فرود زیاد داشتیم. طی این سال‌ها نوعی ممیزی هم در خود فیلمسازان رشد کرده‌است، یعنی حتی اگر کسی به کار ما کاری نداشته باشد نیز خودمان را سانسور می‌کنیم. این اتفاقات موجب خنثی‌شدن فیلم‌ها و همخوان نبودن آن‌ها با واقعیت جاری زندگی می‌شود. به همین دلیل در این چهل‌سال پیشرفت ما از لحاظ موضوعی به اندازه پیشرفت فنی نبوده‌است.
محاسن و معایب ۳۷ دوره جشنواره فیلم فجر
محاسن جشنواره فیلم فجر این است که فیلمسازان به فجر اهمیت می‌دهند و حضور در این جشنواره برای آن‌ها مهم است و تأثیر جشنواره فجر را در سینما می‌بینند. نقص جشنواره این است که همچنان نظم یا قانون مدونی که هرسال عین همان اجرا شود، وجود ندارد؛ یعنی گاهی تعداد فیلم‌ها کم و زیاد می‌شود. می‌شنویم که فیلم‌ها باید تا فلان تاریخ برسند، اما بعضی فیلم‌ها زمان دارند و روزهای بعد می‌رسند و به هرحال نوعی بی‌نظمی حاکم می‌شود.
داشته‌های سینما از گذشته تا امروز
چهل‌سال قبل تا این اندازه آدم کارنابلد در سینما نبود، اما امروزه خیلی‌ها وارد این کار شدند و به دلایل گوناگون روی دست سینما ماندند و در عین کار کردن چیزی به سینمای ما اضافه نکردند. از طرف دیگر جوانان و چهره‌های کاربلد وارد سینما شدند و توانستند اعتباری جهانی برای سینمای ایران فراهم کنند. اشکال کار در این است که امکانات اعم از وسایل و تجهیزات، محدود است و گاهی ۹۰ فیلم ساخته می‌شود در حالی‌که این امکان وجود دارد که از این تعداد اصلا نیمی‌شان ساخته نشود. این‌ها همه امکانات را می‌گیرند و بی‌جهت قیمت تجهیزات و وسایل رشد عجیبی پیدا می‌کند و اجاره‌ها سنگین می‌شود. گاهی هزینه فیلمی می‌تواند نرمال باشد، اما به دلیل بی‌نظمی در تولید با سه برابر هزینه معمول ساخته می‌شود. ما نیاز به حضور فیلمسازان جوان و تازه‌کار داریم اما این تکثر باید با تولید هم تناسب داشته باشد.
عاشق این فیلم‌ها هستم
«ناخدا خورشید» ناصر تقوایی، «هامون» داریوش مهرجویی، «مادر» علی حاتمی، «دندان مار» مسعود کیمیایی، «باشو غریبه کوچک» بهرام بیضایی، «دونده» امیر نادری، «دست‌فروش» محسن مخملباف، «بودن یا نبودن» کیانوش عیاری، «نرگس» رخشان بنی‌اعتماد، «شب یلدا» کیومرث پوراحمد، «باران» مجید مجیدی، «ارتقاع پست» ابراهیم حاتمی‌کیا، «لیلی با من است» کمال تبریزی، «درباره الی» اصغر فرهادی، «نفس عمیق» پرویز شهبازی، «دایره» جعفر پناهی، «خانه دوست کجاست» عباس‌کیارستمی، «متولد‌ماه‌مهر» احمدرضا درویش، «خیلی‌دور، خیلی‌نزدیک» رضا میرکریمی، «نیاز» علیرضا داوودنژاد و «ابد و یک روز» سعید روستایی. این فیلم ها برای من جذاب بوده و افتخار سینمای ایران هستند.
