بایگانی مهر 17, 1397

به گزارش سینماپرس، مریم کاظمی دبیر بیست و پنجمین جشنواره بین المللیتئاتر کودک و نوجوان درباره وضعیت بخش بین الملل این دوره از جشنواره به یک خبرگزاری گفت: بزرگترین چالش ما در این دوره بحث بودجه و بالا رفتن نرخ ارز است که باعث شده ما در انتخاب و توافق با گروه های خارجی مساله داشته باشیم.

وی تاکید کرد: به دلیل شرایط مالی و بودجه، بیشترین چالش ما کمیت گرایی شده تا کیفیت ولی تمام تلاشمان این است که کمیت و کیفیت را در بخش بین الملل جشنواره بیست و پنجم تئاتر کودک و نوجوان به هم نزدیک کنیم.

کاظمی درباره اینکه با توجه به شرایط مالی موجود آیا در بخش بین الملل بیست و پنجمین جشنواره تئاتر کودک شاهد حضور گروه یا گروه های خارجی خواهیم بود، اظهار کرد: این وضعیت برای همه جشنواره ها وجود دارد و ما هم باید در حد توانمان این مشکل را حل کنیم و شاهد اجراهای خارجی در بخش بین الملل جشنواره خواهیم بود.

دبیر بیست و پنجمین جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان درباره تعداد آثار مدنظر برای حضور در بخش بین الملل، گفت: ۱۶ کشور کاندیدای حضور در جشنواره هستند و کشورهای زیادی نیز متقاضی حضور بودند. ایتالیا، اسپانیا، یونان، نروژ، آلمان، بلژیک، چین، کنیا و آرژانتین از جمله کشورهایی هستند که گروه هایشان متقاضی حضور در جشنواره بوده اند و هنوز با هیچ گروهی به قطعیت نرسیده ایم و در حال مذاکره هستیم.

وی در پایان اظهار امیدواری کرد که گروه های خارجی نیز با جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان همکاری کنند.

بیست و پنجمین جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان آذرماه در شهر همدان برگزار می شود.

عبدالله علیخانی تهیه کننده سینما، درباره وضعیت کنونی سینما و ورود پول های کثیف، به یک خبرگزاری گفت: در این زمینه بحث فقط بر سر منافع شخصی نیست؛ بلکه بحث آینده سینماست.  آینده نگر نبودن مسئولان، سینما را نابود می کند. مسئولی که به چگونگی ورود پول به سینما توجه نمی‌کند و فقط به فکر گل و بلبل نشان دادن دوران مدیریت خود است، خروجی بجز مشکلات، خراب کردن زیربنا و ستون سینما ندارد.

وی افزود: متاسفانه این مسئولان فقط روزمرگی را در نظر می‌گیرند و اصلا به این فکر نمی‌کنند که آینده را به هم می‌ریزند و بخش خصوصی که بخش اصلی سینماست را فلج می‌کنند. آنها باعث ورود پول‌هایی می‌شوند که معلوم نیست از کجا می‌آیند.

وی ادامه داد: متاسفانه مسئولان به این فکر نمی‌کنند که برخی افراد از هر جا و از هر طرف وارد سینما می‌شوند و جو اقتصادی و آرامش سینما را به هم می‌ریزند. البته اینکه این پول‌ها از کجا می‌آید مسائل قضایی خود را می‌طلبد، اما مسئولان سینمایی هم باید نظارت کامل و دقیق داشته باشند.

این تهیه کننده بیان کرد: برخی در میان عوامل فیلم جای نام تهیه کننده، نامی ظاهری و اشتباهی می نویسند. در واقع با گرفتن مقداری پول نام فردی را به عنوان تهیه کننده درج می‌کنند، اما پشت جریان فرد یا افراد دیگری هستند که وضعیت اسف بار کنونی سینما را به وجود آورده اند.

علیخانی در پایان تصریح کرد: مسئولان سینمایی فقط به گل و بلبل بودن دوران مدیریت خود فکر می‌کنند. از ما که گذشت؛ اما این بی‌سامانی‌ها و عدم آینده نگری گریبانگیر جوان‌ها، عاشقان واقعی سینما و بخش خصوصی می‌شود و ستون اصلی سینما را ویران‌ می کند. مسئولان باید بیشتر توجه کنند و باعث ویرانی سینما نشوند.

به گزارش سینماپرس؛ قدرت الله صلح میرزایی کارگردان سریال ۱۵۰ قسمتی «حکایت‌های کمال» در ارتباط با روند تولید این مجموعه گفت: از اوایل مردادماه با ساخت دکور در شهرک سینمایی غزالی تصویربرداری این مجموعه آغاز شد تاکنون دو ماه ضبط داشتیم که بیش از ۳۰ درصد  این مجموعه تصویربرداری شده است .

وی درباره دکور این مجموعه گفت: خانه‌ها،  محله‌ها و گذرهای دهه ۴۰ در دکور این مجموعه دیده‌شده که ۹۰ دکور در شهرک سینمایی ساخته‌شده است به همین دلیل بیشترتصویربرداری این مجموعه در شهرک سینمایی غزالی و  حدود۲۰ درصد نیز در اطراف تهران خواهد بود.

صلح میرزایی بابیان اینکه تدوین اولیه این سریال از شهریورماه آغاز شده افزود: از دوشنبه ۱۶ مرداد تدوین این مجموعه توسط محسن توکلی و شادی شایان فر آغاز شد تا هم‌زمان با ضبط، کار مراحل فنی مجموعه نیز انجام شود.

«حکایت‌های‌ کمال» به تهیه کنندگی محسن شایان فر  اقتباسی از رمانی به همین نام نوشته محمد میرکیانی است که در آن قهرمان داستان نوجوانی به نام «کمال» است . این مجموعه تلویزیونی که روایتی از دهه ۴۰ با ساختاری اپیزودیک است در سیما فیلم تولید می شود.

محمود پاک‌نیت، شهره لرستانی، نگار عابدی، فلور نظری، علی مسلمی، کاظم هژیرآزاد، شهرام عبدلی، سیروس میمنت، حمید ابراهیمی، اکبر سنگی و شهربانو موسوی، به همراه هنرمندان خردسال محمدرضا شیرخانلو، امیرحسین کافتاری و محمدحسین بلوکات جلوی دوربین این مجموعه رفتند. به‌تازگی نیز آرش نوذری، داریوش سلیمی، سعید پیردوست، عباس محبوب، سولماز حصاری و حمید صفایی به جمع بازیگران «حکایت‌های‌ کمال»  پیوستند.

سایر عوامل اصلی پروژه عبارتند از نویسندگان: نسیم عرب امیری، سید حسین امیرجهانی، آزاده محسنی، کریم خودسیانی، دستیار تهیه: علی اصغر رضایی، مدیر تصویربرداری: ناصر محمودکلایه، صدابردار: وحید سلطانی، طراح صحنه و لباس: فرهاد عزیزی فرد، مدیر تولید: فرشید رئوفی، گریم: بابک شعاعی، تصویربردار: ناصر بیک زاده، جلوه‌های ویژه: حمید رسولیان، طراح بدلکاری: علیرضا فتحی، دستیار کارگردان: مجد جلالی، جانشین تولید: سعید کنگاور نظری، برنامه‌ریز: حامد صلح میرزایی، امورمالی: ابراهیم تفرشی، منشی صحنه: بیتا ارسطویی، مدیر تدارکات: مهدی آقا محمدی، عکاس و تصویربردار پشت‌صحنه: مهشید رئوفی و مشاور رسانه‌ای: هادی داداشی.

کارگردان فیلم سینمایی «بیگانگان» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: متأسفانه به دلیل اهمال کاری و وادادگی مدیران طی سال های اخیر ما شاهد قدرتمند شدن سینماداران هستیم؛ به نحوی که این سینماداران هستند که برای سینمای کشور تصمیم گیری و سیاست گذاری می کنند؛ سینماداران هستند که مافیای بزرگی را تشکیل داده اند و تنها از اکران فیلم های مبتذل و سبک و سطحی به اسم کمدی حمایت می کنند و حتی تعیین می کنند که کدام بازیگران باید در فیلم ها حضور داشته باشند و اگر مثلاً فلان بازیگر در این فیلم حضور نداشته باشد از آن فیلم حمایت نمی کنند!

وی ادامه داد: این اتفاقات عین بی قانونی است و من نمی دانم مسئولان مربوطه چرا دست روی دست گذاشته اند و هیچ کار شایسته ای در راستای مقابله با این قبیل افراد و باندها و مافیاها انجام نمی دهند؛ گویا اصولاً مدیران سینمایی با عملکرد این افراد موافق هستند که جلوی کارشان را نمی گیرند و آن ها را سر جای خود نمی نشانند! این مایه شرمساری است که باندبازی در سینمای ایران بیداد می کند و هیچ شخصی پیدا نمی شود که به صورت بنیادین و ریشه ای مشکلات سینمای کشور را حل کند.

این سینماگر در بخش دیگری از این گفتگو به مشکلات متعدد دیگر در سینمای کشور اشاره کرد و اظهار داشت: یکی دیگر از مهمترین مشکلات امروز سینمای ایران خانه نشین و بیکار شدن فیلمسازان متعهد و ارزشی است؛ یک زمانی ما شاهد حضور سینماگرانی همچون زنده یاد رسول ملاقلی پور برای ساخت تولید آثار ارزشی بودیم اما امروزه آن دسته از فیلمسازان متعهد که از جان و دل شان دغدغه حضور در این حوزه را داشتند بیکار شده و با بی تدبیری هرچه تمام تر برخی مواقع شاهد هستیم کسانی فیلم های ارزشی می سازند که هیچ اعتقادی به ارزش ها ندارند!

کارگردان فیلم سینمایی «آوازهای سرزمین من» خاطرنشان کرد: همه چیز در سینمای ما بر اساس «نور چشمی» بودن افراد است و این اتفاق باعث دلمردگی بخش اعظمی از اهالی راستین سینمای کشور شده و این وظیفه مدیران و مسئولان است که تدبیری اساسی برای جلوگیری از این اتفاقات شوم داشته باشند.

این فیلمساز با بیان اینکه بهتر است اداره سینمای کشور به دست صنوف واگذار شود و دولت دیگر مداخله جدی در حوزه تولید و اکران آثار نداشته باشد تصریح کرد: البته این بدان معنا نیست که اداره امور سینما به دست نهادی همچون خانه سینما بیفتد چرا که خانه سینما هرگز مستقل نیست، واقعی نیست و یکی از زیرمجموعه های سازمان سینمایی است و به جای آنکه برای رفع مشکلات اعضایش دغدغه داشته باشد در راستای حمایت از مدیران سینمایی گام برمی دارد.

رافعی در پایان این گفتگو متذکر شد: ما نیازمند حضور مدیری در رأس سینمای کشور هستیم که از تأسیس صنوف به حق و واقعی حمایت کند و دغدغه اش یار جمع کردن برای خودش نباشد! بنده یقین دارم اگر اداره سینمای کشور به دست خود اهالی سینما به صورت مستقل بیفتد ما شاهد رفع بسیاری از معضلات کنونی خواهیم بود و دیگر خبری هم از باندبازی در سینما نیست چرا که باندبازی و مافیاگری همیشه در سایه حمایت های مالی از سوی مدیران رخ می دهد اما زمانی که اداره سینما به دست اهالی راستین سینما بیفتد ما انتظار هیچ حمایت مالی از آن ها نخواهیم داشت و تلاش مان به سمت تقویت بخش خصوصی خواهد رفت.

مرگ حق است و این اتفاقی است که بین کارگر، پزشک، معلم و هنرمند مشترک است. با وجود سلایق متفاوت در موضوعات مختلف، به هرحال با توجه به هنجارهای فرهنگی کشورمان، مراسم بزرگداشت و یا ختم عزیزان (در هر لباسی که باشند) دارای حرمت خاص است. این حرمت و چارچوب‌ها جدای از هرگونه مسأله سیاسی و امثال آن است. هفته گذشته آقای یدالله صمدی از سینماگران شناخته شده کشورمان دارفانی را وداع گفت. پس از مراسم ختم ایشان آقای عزت الله ضرغامی، رییس سابق رسانه ملی در صفحه شخصی‌اش پستی منتشر کرد که بهانه این گزارش شد.

مسجدیاسالن‌همایش؟!

ضرغامی با انتشار عکسی از حضورش در مراسم ختم مرحوم صمدی نوشت: اینجا مراسم ترحیم کارگردان فقید و متعهد مرحوم یدالله صمدی در مسجد پیامبراعظم ص  در خیابان شریعتی است.

روحش شاد! پی نوشت: مجلس ختم در این مسجد مختلط بود! خانم‌ها و آقایان کنار هم نشسته بودند و از برنامه‌های هنری مثل آواز، موسیقی محزون و پخش کلیپ استفاده می‌کردند و در پایان هر بخش هم یک کف مرتب می‌زدند. صلوات و فاتحه‌ای در کار نبود. (حداقل در طول مدتی که من در جلسه بودم). از روحانی مراسم هم خبری نبود و دوستان مختلف هر کدام سخنرانی کوتاهی کردند. به بنفشه خانم، دختر گلم و آقا سعید، داماد جوان مرحوم صمدی اشکالی وارد نیست. انتقاد اصلی به مدیریت مسجد وارد است که باید برنامه مشخص و معنوی شایسته‌ای برای این جمعیت مشتاق به‌ویژه برای شادی روح متوفی داشته باشد. کارها تو این مملکت برعکس شده. آقایون روحانیون در جایی که نباید باشند، حضور دارند و در جایی که باید باشند، تشریف ندارند!

سلفی‌باعینک‌های‌دودی!

از سال‌ها پیش و با فراگیر شدن فضای مجازی، اخبار مختلف جنبه عمومی پیدا کردند. فوت هنرمندان هم از این موضوع تأثیر گرفت و باعث شد که مراسم تشییع، تدفین و ختم آن‌ها شلوغ‌تر از قبل شود. مردم عادی بیش از پیش دراین آیین‌ها حاضر شدند؛ حال دلیلش ارادت به هنرمند فوت شده باشد یا علاقه به ملاقات با دیگر چهره‌هایی که در مراسم حضور می‌یابند. همین عمومی‌تر شدن مراسم و شلوغ شدنش باعث ایجاد حواشی نیز شد. برخی از این مراسم‌ها به مرور از روند معمول خارج شدند و حواشی‌شان پررنگ‌تر از متن شد. جوانان و نوجوانان فعال در فضای مجازی با امید سلفی گرفتن با بازیگران و خوانندگان راهی میدان شدند.

از آن سمت سلبریتی‌ها هم بدشان نمی‌آمد تا با هیبت مورد علاقه خودشان و با ژست‌های عکاس‌پسند به این مراسم‌ها بیایند؛ نتیجه شد ختم‌هایی شلوغ با حضور بستگان مرحوم و البته جماعت مذکور. به مرور پدیده جایگاه VIP که قبلاً در رویدادهای دیگر وجود داشت به ختم هنرمندان هم راه یافت و روز به روز این آیین‌ها لاکچری‌تر و غریب‌تر شد. هنوز مورد مرحوم علی طباطبایی، بازیگر جوان و لشگر سلفی‌بگیران فراموش نشده است. این عطش عکس گرفتن با چهره‌ها در مراسم‌های این‌چنین به یک جریان تبدیل شد که در جاهایی صاحب عزا را هم دلخور می‌کرد.

بیانیه‌خوانی‌سیاسی.

اما درکنار موج سلفی‌بازی در این ختم‌ها، پدیده دیگری نیز در این سال‌ها نمایان شد. درحاشیه برگزاری بزرگداشت هنرمندان معمولاً تعدادی از همکارانش لحظاتی پشت تریبون می‌آیند و چند جمله‌ای را به یاد مرحوم می‌گویند. اما در برخی از این آیین‌ها به جای آن‌که درباره فرد فوت شده سخن گفته شود، به مسائل سیاسی پرداخته می‌شود. در مراسم ختم مرحوم ناصرملک مطیعی، آقای پرویز پرستویی گفته بود: در ساعات گذشته صدا و سیما به خاطر آورد که از ناصر خان بگوید؛ درست بعد از مرگ وی. صدا و سیما برای همه است از پول بیت‌المال تأمین می‌شود.

چرا بعد از ۴۰ سال از ملک مطیعی خواستید به تلویزیون بیاید و با او این‌گونه رفتار کردید؟

یا در مورد عجیب‌تر و در بزرگداشت مرحوم سید ضیاالدین دری، آقای رضا کیانیان گفت: «.. چهل سال از انقلاب می‌گذرد. ما یک روز خوش دیدیم؟ هر روز یک بحران است، هر روز یک داستان است.

هر روز یک اتفاق است. هر روز جوری است که حالمان بد می‌شود و فکر می‌کنیم خب خدا را شکر از این بدتر نمی‌شود، ولی بعد از این هم بدتر می‌شود. متأسفم برای خودمان ما مردم بدی نیستیم. چرا نباید یک روز خوش ببینیم؟ چرا نباید به آینده امیدوار باشیم؟ خوب همین باعث می‌شود که یواش، یواش دوستانمان را فراموش می‌کنیم و یادمان می‌رود که به دیدار آن‌ها برویم و همه همدیگر را فراموش می‌کنیم. تقصیر ما نیست تقصیر شرایطی است که در آن قرار گرفتیم.»

کیانیان ادامه داد: «ضیاءالدین دری فقط ۶۵ سال داشت چرا باید بمیرد. واقعاً کارهای خوبی انجام داد، سریال «کیف انگلیسی» را ساخت که خیلی خوب بود و کسی آن را فراموش نمی‌کند. چه کسی بهتر از این می‌تواند روایت کند. در این زمینه علی حاتمی بود و پس از او هم ضیاءالدین دری بود. امیدوارم یک روز خوب ببینیم امیدوارم به آینده‌مان امیدوار شویم.»

کمی‌فکرکنیم…

هدف ما از برگزاری ختم یا آیین بزرگداشت یک انسان چیست؟ مگر نه این که این مراسم‌ها برگزار می‌شود که در وهله سخت سبب ارسال خیری برای آخرت فرد شده و در مرتبه بعد یادش گرامی داشته شود؟ آیا این رویه‌ای که در سال‌های اخیر شکل گرفته مورد پسند خانواده و روح آن عزیز سفر کرده است؟ برای آن مرحوم و خانواده‌اش آرامش به همراه می‌آورد یا حاشیه و جنجال؟ سودش برای مرحوم است یا آنان که برای سلفی گرفتن آمده‌اند؟ روح فرد آرام می‌شود یا نفس برخی از سخنرانان حال پیدا می‌کند؟ در ارزش‌های دینی و ملی ما چارچوب‌هایی برای این مراسم‌ها تعریف شده است. قرآنی تلاوت می‌شود، صلواتی ختم می‌شود و فاتحه‌ای قرائت می‌شود تا مسلمانی که به رحمت خدا رفته روحش قرین رحمت پروردگار قرار بگیرد.

حال این که برگزارکنندگان علاقه‌مندان برایش آواز بخوانند یا کف و سوت بزنند به خودشان مربوط است، اماای کاش لااقل دراین بین برای آمرزش گناهان فرد فوت شده، کمی به توصیه‌های مذهبی توجه کنند. مردم عزیز هم عطش سلفی‌گرفتن با چهره‌ها را کنترل کنند و آن را به جای بهتری موکول کنند. البته سخنرانان محترم هم صحبت‌های عجیب و غریب بی‌ربطشان را در جلسه دیگری ایراد کنند تا روح هنرمند عزیز آزرده‌خاطر نشود.

*صبح نو

مجال قانونی عدم به کارگیری بازنشستگان در پست‌های مدیریتی زمینه‌ساز شکل‌گیری بارقه‌های امید در بین برخی نخبگان جوان برای نقش‌آفرینی در سطوح بالای مدیریتی شده است. از آنجا که محمدمهدی حیدریان رئیس کنونی سازمان سینمایی یکی از مدیران بازنشسته‌ای است که باید جایش را به نیروهای جوان‌تر بدهد، با نگاهی منتقدانه نسبت به مدیریت‌های گذشته و کنونی سازمان سینمایی و مؤلفه‌ها و شاخصه‌های رئیس آتی این مجموعه، با عباس رافعی تهیه‌کننده، فیلمنامه‌نویس و کارگردان سینمای کشورمان به گفت و گو نشستیم.

تقابل ابتذال با انقلاب در سینما

عباس رافعی که بیش از دو دهه از شروع فعالیت‌های حرفه‌ای‌اش در کسوت کارگردانی و فیلمنامه نویسی می‌گذرد، می‌گوید: اگر بخواهیم یک ارزیابی از گذشته داشته باشیم که ببینیم آیا این گذشته می‌تواند چراغ راه آینده باشد یا نه. باید بگویم که نه تنها فقط آقای حیدریان بلکه اسلاف ایشان هم نتوانستند یک سینمای ملی به وجود بیاورند، نتوانستند یک چشم انداز دقیقی از سینمای انقلاب اسلامی را طراحی و اجرا کنند، به همین دلیل وقتی امروز سینما و تولیداتش را رصد می‌کنیم، فیلمی که در شأن جمهوری اسلامی باشد را نمی‌بینیم. در طول این چندین سال وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم شاهد شکل‌گیری اتفاقاتی مثل جریان انقلاب فرهنگی هستیم، اما در گستره سینما یا همان هنر هفتم که یکی از بخش‌ها و شاخه‌های همین فرهنگ است خواهیم دید که هیچ گلی به سر فرهنگ انقلاب نزده‌ایم. مدیران سینمایی ما نتوانستند یک مسیر و بستری را به وجود بیاورند که امروز شاهد تولید چنین فیلم‌های نازلی نباشیم. آیا ما انقلاب کردیم که تولیدات سینمایی‌مان در فیلم‌های جنسی و شوخی‌های مبتذل یا نمایش (اگر نخواهیم ترجمه بدی بگوییم) جنسیت پنهان [یا دگرباشی جنسی]خلاصه گردد؟! آیا ما واقعاً دنبال این بودیم که چنین چیزهایی را نمایش بدهیم؟ اگر چنین باشد باید بگوییم صد رحمت به فیلم‌های قبل از انقلاب که مدعای ترویج جوانمردی و قهرمان‌سازی برای جامعه (البته به شکلی که نقد و بحث خودش را می‌طلبد) را داشتند! اما الان وقتی با یک نگاه ارزیابی‌کننده و عیارسنج به سینما نگاه می‌کنیم، متأسفانه می‌بینیم سینمای امروز در برخی مولفه‌ها عقب‌تر از سینمای فیلمفارسی است.

سرخوردگی سینماگران مستقل و انقلابی

این فیلمنامه‌نویس در ادامه اظهار می‌دارد: به گمان من در دو دوره مدیریتی می‌توانیم بگوییم یک اتفاقات خوبی افتاد که متأسفانه آن‌ها هم باعث به وجود آمدن تک‌ستاره‌هایی در آسمان سینما شد؛ یکی در دوره مسئولیت مرحوم سیف‌الله داد و دیگری در زمان آقای شمقدری. هر چند خود من منتقد بعضی از سیاست‌های ایشان بودم ولی می‌توانم بگویم که این مدیران، مسئولان دغدغه‌مندی بودند. نمی‌دانم زمانی که قرار بود دوباره آقای حیدریان را برای ریاست سازمان سینمایی در نظر بگیرند، قبل از چنین تصمیمی آیا کارنامه کاری و مدیریت گذشته وی را که قبلاً به عنوان معاونت سینمایی در وزارت ارشاد بوده مورد مطالعه و ارزیابی بررسی قرار دادند؟! آیا فکر کردند که چه معایب و محاسنی در سابقه مدیریتی آقای حیدریان وجود دارد؟!

رافعی با تأکید بر اینکه اتفاقات چند سال گذشته از یک سو جز پراکندن بذر یأس و سرخوردگی در بین سینماگران ارزشی، انقلابی، مستقل، مؤمن و معتقد و از سوی دیگر زمینه ساز تشویق فیلمسازان به سمت ابتذال‌گرایی بود، خاطر نشان می‌کند: من نمی‌خواهم برای رئیس جدید سازمان سینمایی آرزو یا دغدغه‌ای به وجود بیاورم تا برای بهتر شدن اوضاع سینما کمکی انجام بدهد، اما می‌خواهم به او بگویم که اگر کمک نکند بهتر است! در واقع ما را به خیر تو امیدی نیست شر مرسان! یا اینکه ما از طلا شدن پشیمان گشته‌ایم مرحمت فرموده ما را مس کنید! هر مدیر سینمایی که آمده یک عده فامیل، رفیق و نورچشمی پیرامون او هستند که جز برای همان فامیل‌ها و نورچشمی‌های خودش برای هیچ کسی کاری نکرده است، البته یک عده‌ای هم هستند که در تمامی این دوره‌ها به شکل عجیبی نورچشمی همه دولت‌ها بوده‌اند؛ چه چپ، چه راست، چه اصلاح‌طلب و چه اصولگرا! این‌ها در حقیقت مردانی هستند برای تمام فصول! که در حال لذت بردن هستند. این‌ها برای سینما خطرناکند. به قولی می‌توان گفت که مدیران سازمان سینمایی به نوعی جاده صاف کن این نورچشمی‌ها بوده‌اند و فیلمسازان دغدغه‌مند چه در حوزه اجتماعی، دفاع مقدس، کودک و نوجوان یا آثار ملی و دینی به زحمت می‌توانستند خودشان را نشان بدهند یا وارد این عرصه بشوند.

 

سینما در قُرُق مبتذل‌سازان

کارگردان و تهیه کننده «کیمیا و خاک» می‌گوید: شما تصور کنید اگر ظرف دو سه سال گذشته سپاه از تشکیل سازمان هنری رسانه‌ای اوج حمایت نمی‌کرد، آیا ما امروز شاهد ساخته شدن این فیلم‌هایی که به تفکر انقلاب وفادار هستند، بودیم؟ هرگز! ساخت این فیلم‌ها را نباید به پای سازمان سینمایی نوشت؛ سازمان سینمایی فقیرتر و بی‌چیزتر از این حرف‌هاست. از آقای حیدریان سؤال کردند که برای سینما چه کاری انجام داده‌اید؟ ایشان هم در پاسخ گفتند، ما کاری کردیم تا تعداد تماشاچی‌ها بیشتر بشود! فیلم‌ها بیشتر فروش کردند! بله، شما ممکن است اگر یک فیلم اروتیک اکران کنید تعداد تماشاچی‌ها و درآمدش بیشتر از آثار دیگر باشد، اما سؤالی که پیش می‌آید این است که آیا آمال و آرزوی شما این است؟! فیلمی که سعی در پرده‌دری دارد یا بنیان خانواده را هدف قرار داده؛ فیلمی که دیالوگ‌هایش ملغمه‌ای از جوک‌های تلگرامی و فضای مجازی است، اکرانش افتخار دارد؟! این روزها اگر یک فیلمی که قصد دارد در مقابل جامعه آینه قرار بدهد ساخته هم بشود، به دلیل فضای تنگ به وجود آمده دیده نخواهد شد چراکه شهر در دست مبتذل‌سازان است. سینماها در قُرُق آنهاست.

وی در پایان می‌افزاید: مولوی در جایی می‌گوید، روزی یک شخصی که کارش با فاضلاب و تخلیه فضولات ارتباط داشت، گذرش به بازار عطرفروشان افتاد. به محض ورود آن فرد به بازار و استشمام بوی عطر در فضای آنجا، حالش بد می‌شود و غش می‌کند! مردم جمع می‌شوند و می‌گویند باید چه کار بکنیم؟ یکی در میان جمعیت می‌گوید من این مرد را می‌شناسم. بروید و مقداری پِهِن و فضولات بیاورید و زیر دماغش بگیرید تا به هوش بیاید! الان وضعیت سینمای ما به چنین روزی افتاده است، اگر فیلمی با قاعده سینمایی و درام و نیز ناظر بر ارزش‌های انقلاب بسازیم دیده نمی‌شود چراکه ذائقه مردم خراب شده و نسبت به چنین اثری اقبال ندارد و مقصر تمام این اتفاقات سازمان سینمایی وزارت ارشاد اسلامی است نه کس دیگری.

*روزنامه جوان

به گزارش سینماپرس، جواد کریمی قدوسی، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، در بازدید از مجموعه سعادت آباد برون مرزی صدا و سیما از شبکه ها و استودیوهای پرس تی وی و هیسپان تی وی بازدید کرده و در گفت و گو با مدیران شبکه های پرس تی وی و هیسپان تی وی، از روند تولید برنامه و مشکلات شبکه های برون مرزی آگاهی پیدا کردند.

علی اجاره دار، مدیر شبکه هیسپان تی وی در این دیدار نحوه تولید برنامه و بازخوردهای مخاطبان این شبکه اسپانیایی زبان را برای کریمی قدوسی تشریح کرده و در بازدید از استودیوهای این شبکه، قدوسی را در جریان روند تولید اخبار بیشتر آشنا کردند.

در ادامه این بازدید، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس در بازدید از اتاق خبر و استودیوهای پرس تی وی و صحبت با وحید تهامی، مدیر اتاق خبر پرس تی وی، ضمن قدردانی از کسانی که شبانه روزی در این مجموعه خدمت می کنند، از خاطره سفر خود به اتیوپی گفتند و اینکه حتی در شهرهای دورافتاده این کشور با ایران و پرس تی وی آشنا بودند و ایران را به عنوان نماد مبارزه با ظلم می شناختند.

در ادامه این دیدار، جواد کریمی قدوسی، نماینده مردم مشهد و عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس ضمن ابراز خوشحالی از بازدید شبکه های برون مرزی، اظهار کرد که با تداوم این بازدید ها سعی در برطرف کردن موانع و مشکلات موجود باشند.

تاریخ بشر شاهد جنگ های بیشماری در جهان بوده، نبردهایی که باعث ویرانی های بسیار و کشته های فراوان شده است.  متاسفانه زمانی برای پایان جنگ ها نمی توان متصور بود، زیرا حرص و طمع و زیاده خواهی نوع بشر پایانی ندارد. تاکنون ده ها میلیون نفر در جنگ های خونین در ادوار مختلف کشته شده اند.

بی شک جنگ جهانی دوم را باید وحشتناک ترین درگیری تاریخ بشر دانست که ویرانی های فراوانی برجا گذاشت. میلیون ها نفر نیز به خاک و خون کشیده شدند که بسیاری از آنان دخالتی در آغاز جنگ و ادامه آن نداشتند.

بعد از جنگ جهانی دوم، جنگ ناعادلانه عراق علیه ایران دومین نبرد کلاسیک تاریخ معاصر محسوب می شود.  در این نبرد دشمن بعثی جنایات زیادی علیه ایران و مردم دلاورش مرتکب شد. همسویی اکثر قدرت‌های جهان با صدام خونریز از شاخصه‌های این جنگ بود.

در دوران دفاع مقدس هرچند صدمات و مصیبت‌هایی بر ایران اسلامی وارد شد، اما عیار دلاور مردان و زنان ایران سنجیده شد و آنان حماسه های بیشماری آفریدند که در تاریخ جنگ های جهان نمونه های آن به چشم نمی آید.

جنگ پدیده ای ناخوشایند است که هیچ ملتی خواهان آن نبوده، نیست و نخواهد بود. این پدیده با وجود تمام مصیبت‌ها تاثیر زیادی روی فرهنگ و هنر جهان داشته است.  جنگ های بیشماری در جهان با زبان تصویر روایت شده اند، از آغاز تاریخ تمدن بشر گرفته تا عصر حاضر، اما فیلم هایی که درباره جنگ جهانی دوم ساخته شده بسیار بیشتر از نمونه های دیگر است. هنوز، نیز، درباره این جنگ در جهان، به خصوص در هالیوود فیلم ساخته می شود.

سینمای ایران نیز از همان ماه‌های ابتدایی جنگ عراق علیه ایران فعال بود و فیلم های بسیاری در این حوزه تولید و روی پرده فرستاد. اکثر این فیلم‌ها با وجود ضعف‌های تکنیکی مورد اقبال مردم قرار می گرفتند. کارگردانان و هنرمندان بسیاری نیز با سینمای دفاع مقدس وارد این عرصه شدند، جوانانی که امروز جزو سرآمدان این عرصه هستند. دهه شصت سال های اوج ساخت فیلم‌های جنگی بود. اوایل دهه هفتاد نیز سینمای دفاع مقدس پر رونق بود، اما کم‌کم از تعداد فیلم ها کاسته شد و در حال حاضر دوران رکود را طی می کند.

برخی از این فیلم‌ها در دوره های مختلف جشنواره های فیلم فجر جوایز بسیاری را به خود اختصاص دادند که آخرین آن سال گذشته بود.

برای حمایت از سینمای دفاع مقدس جشنواره بین المللی فیلم  مقاومت راه اندازی شد. این جشنواره در دوره هایی موفق عمل کرد، اما کاهش فیلم های عرصه دفاع مقدس تا حدودی از رونق آن کاست. شاید بتوان گفت در حال حاضر تنها خانه امید فیلمسازان عرصه دفاع مقدس است تا آثار خود را در آن به تماشا بگذارند. بسیاری از فیلمسازانی که در پشت صف طولانی اکران سینمای ایران می مانند و امیدی به نمایش فیلم خود در سالن های سینما ندارند به جشنواره فیلم مقاومت پناه می آورند. شاید اگر این جشنواره نبود، تعداد فیلم های دفاع مقدسی بسیار کمتر از این هم می شد.

نگارنده ممکن است انتقاداتی به برخی رویکردها و نحوه برگزاری این جشنواره داشته باشم، اما معتقدم و در حال حاضر آن را خاکریزی می دانم که باید حفظش کرد تا در آینده بتوان در این عرصه رو به جلو پیشروی کرده و نتایج بهتری به دست آورد. مسوولان نیز باید تمام توان خود را به کار بگیرند تا برکیفیت آن افزوده و هنرمندان و مخاطبان بیشتری را جذب این جشنواره کنند.