بایگانی آذر 16, 1397

چند روز قبل، مهناز افشار بازیگر سینما با اتکا به توصیه یک خواننده لس‌آنجلسی(!) آمپولی را به مصرف‌کنندگان مواد مخدر معرفی کرد تا با تزریق آن، خطر اوردوز کاهش یابد! این درحالی است که هم کارشناسان پزشکی و هم وزارت بهداشت، اعلام کردند که آمپول معرفی شده توسط این بازیگر در صورت تزریق بدون تجویز و نظارت پزشک، احتمال خطر مرگ را در پی دارد.

اما مهناز افشار، بدون توجه به نظرات کارشناسانه، باز هم آمپول کشنده را به مردم معرفی کرد و نوشت: «بابت دغدغه‌ای که داشتم، پیشنهاد بنیادی که سال‌ها در زمینه اعتیاد فعالیت می‌کند را پذیرفتم، موضوعات مربوط به آن دارو منابع موثقی از جمله سازمان جهانی بهداشت را دارد، یعنی هر چه که در آن ویدئو گفته شد را تایید می‌کند. من نه مصرف‌کننده، نه واردکننده و نه فروشنده هستم. حالا اگر این وسط وزارت بهداشت، سازمان جهانی بهداشت را قبول ندارد، موضوعی است که من نمی‌توانم در آن ورود کنم،…»

جای سؤال است که چرا یک بازیگر صرفا به خاطر برخورداری از شهرت، چنین اجازه‌ای یافته تا امور یک بنیاد غیرمعتبر در خارج از کشور را در داخل پیش ببرد؟

اعتراضات و آشوب‌های فعلی فرانسه ظاهراً یک اتفاق غیرعادی و ساده نیست. ایرانیان خارج از کشور که در فضای مجازی هستند و پیج‌های مختلفی دارند بارها در این رابطه مطلب نوشته و موارد جالبی را ذکر کرده‌اند. نکته مهم درباره حوادث فرانسه سکوت سلبریتی‌ها و شخصیت‌های معروف رسانه‌ای فرانسه است؛ اظهاراتی که گاه می‌تواند آتش حوادث را بیشتر و تندتر هم بکند. درحالی‌که در ایران چهره‌های مشهور پست‌ها و مطالبی را منتشر می‌کنند که عمداً یا سهواً منجر می‌شود امنیت ملی را به خطر بیندازند مانند فتنه ۸۸ که رسماً و عملاً با اپوزیسیون همراه شده بودند و با پز روشنفکری بر آتش آشوب‌ها می‌دمیدند. سؤال اینجاست چرا و چطور چهره‌های مشهور و حتی جهانی فرانسه در حوزه سینما و ورزش این نوع حضورهای نامتعارف را حداقل تا این اندازه ندارند؟!

البته همه می‌دانیم که بیشتر اهداف این چهره‌ها دیده شدن آنهاست چه آنکه مسعود فروتن نویسنده، مجری و کارگردان سینما هم در مصاحبه‌ای به این مسئله اشاره کرده است که گاهی برخی بازیگران برای دیده شدن جنجال‌آفرینی می‌کنند و وارد برخی حاشیه‌ها می‌شوند. اما چرا در حوادث و آشوب‌هایی که در غرب رخ می‌دهد شاهد نظر دادن سلبریتی‌ها علیه منافع ملی و کشورشان نیستیم؟! بی‌تردید سیاست‌های پنهان دولت‌های غربی در کنترل چهره‌های مشهور مؤثر باشد. چندی پیش جدولی از زندگی برخی از چهره‌های مشهور سینما و تلویزیون در کشورهای خارجی از جمله امریکا منتشر شد که بیش از هر چیز جدا از بحث‌های هویتی، مسئله درآمد آن‌ها از صنعت معیوب سینما را زیر سؤال برد. در دعوای مجازی فرخ‌نژاد و علیزاده، دو نکته از مستندات علیزاده علیه این بازیگر سینما جالب بود؛ اول زندگی خانواده فرخ‌نژاد در امریکا که وی را واداشته از پول ملی برای مخارج خانواده‌اش در امریکا هزینه کند. جالب آن که بازیگران مالیات نمی‌دهند این یعنی از دستمزدهای نجومی آن‌ها چیزی برای مردم و فقیران کنار گذاشته نمی‌شود؛ این درحالی است که هنرپیشه‌ها در اروپا از جمله فرانسه باید مالیات‌های سنگینی بپردازند و شاید همین سیاست پنهان باعث کنترل سلبریتی‌ها در اروپا شده باشد؛ چه آنکه می‌بینیم شخصیتی مانند ژرارد دپاردیو که به یک چهره تاریخی و ملی فرانسه تبدیل شده و در سطح جهانی هم شناخته شده است برای فرار از مالیات‌های سنگین دولت به روسیه نقل مکان کرده و تغییر تابعیت داده است.

به نظر می‌رسد مجموعه آنچه گفته شد نیاز به بررسی و دقت بیشتری به خصوص در عرصه مالیات هنرمندان دارد. آن‌ها که فقرا را واسطه دیده شدن خود قرار می‌دهند چرا نباید سهم خود را از بیت‌المال برای توانمندسازی فقرا بپردازند، در حالی که از همان بیت‌المال و سینمای دولتی دستمزدهای کلان دریافت می‌کنند. از این طریق می‌توان بر حکومت بادبادکی سلبریتی‌ها در جنجال‌آفرینی وحاشیه‌سازی هم پایان داد.

هفته‌ای که گذشت بزرگترین رویداد فرهنگی کشور رقم خورد و پانزدهمین حشنواره بین المللی فیلم مقاومت با حضور چشمگیر فیلمسازان مطرح بین المللی به کار خود پایان داد. در روز‌هایی که جشنواره در سینما فلسطین و عصرجدید مشغول به اکران بود، سالن‌های آن مملو از جمعیت بود و بسیاری از مخاطبان روی زمین به تماشای آثار جشنواره نشستند. این رویداد بزرگ فرهنگی در حالی با سرافرازی به اتمام رسید که متأسفانه اخبار این رویداد مهم در رسانه‌های اصلاح‌طلب به طور کامل بایکوت شد و هیچ خبری در رسانه‌های این طیف کار نشد.

اما‌ای کاش این رسانه‌ها به سکوت خود در قبال جشنواره‌ی مقاومت اکتفا می‌کردند و دیگر دست به تخریب جشنواره‌ای به نام مقاومت و برای انقلاب نمی‌زدند. به‌عنوان نمونه روزنامه اعتماد یکی از آن رسانه‌هایی بود که نه تنها خبری از استقبال چشمگیر مخاطبان منتشر نکرد بلکه در شماره اخیر خود و بعد از چند روز از پایان جشنواره در گزارشی به قلم فردی بدون نام و مجهول الهویه که خود را رزمنده دفاع مقدس! نامیده تندترین حملات را به جشنواره مقاومت روا داشته و جالب است که با به‌کارگیری دروغ‌هایی آشکار جشنواره مقاومت را در راستای حمایت از یهود دانسته است!

اعتماد در گزارشی با عنوان «نمایش مظلومیت یهود در جشنواره فیلم مقاومت! » بدون آنکه نویسنده هویت خود را آشکار کند تا جایی که صاحب قلم برخود اجازه داده با بهانه‌های واهی و گزاره‌های کاملا کذب بر جشنواره تاخته و آنرا بی ثمر و یک جشنواره بی اهمیت و کم فروغ و در راستای حمایت از یهود و علیه دفاع مقدس قلمداد کرده است! اعتماد با استناد به فیلم «مسیری به سپیده دم» به کارگردانی اندرو کاسترو، ازآنجا که در فیلم مادربزرگ یک خبرنگار به نام خاوی که یک زن سالمند یهودی است او را تشویق می‌کند برای کشف حقیقت به عراق برود و مادربزرگ گردنبندی به یادگار به خاوی می‌دهد که متعلق به یهودیان است، نتیجه گرفته است «جشنواره مقامت نمایش مظلومیت یهود است! » درحالیکه آنچه به ذهن نویسنده «اعتماد» رسیده در هیچ جای فیلم چنین مفهومی به ذهن مخاطب متبادر نمی‌شود. درواقع گویی این روزنامه چشم خود را بر روی تمام واقعیات ملموس جشنواره امسال در تقویت باور‌های دینی و ملی و همچنین استقبال چشمگیر مردم بسته و تنها قصدش تخریب جشنواره‌ای با نام دفاع مقدس است. ‌

ای کاش این رسانه اصلاح طلب، این بار نیز مانند بسیاری از اتفاقات ممتاز مربوط به انقلاب اسلامی و دفاع مقدس لااقل به سکوت خود ادامه میداد نه اینکه همنوا با رسانه‌های بیگانه سعی در تضعیف جایگاه مفاومت در سینمای ایران داشته باشد. اکثر کسانی که جشنواره امسال را از نزدیک شاهد بودند براین مهم تاکید داشتند که جشنواره مقاومت در این دوره بسیار موفق ظاهر شد. دراین دوه از جشنواره بیش از ۴۲ فیلم و فیلمساز خارجی از کشور‌های مختلف در آن حضور داشتند و سینماگرانی از کشور‌های آمریکا، آرژانتین، سوریه، روسیه، عراق، یمن، بحرین، عربستان، لبنان، فرانسه، اسپانیا، هند، کانادا، ترکیه، بوسنی، انگلیس، چین و… در آن حضور پیدا کردند و حتی تعدادی از فیلم‌ها و فیلمسازانی خارجی به دلیل فشار‌های رژیم غاصب صهیونیستی و برخی قدرت‌های استکباری از حضور در این جشنواره منع شدند، این یعنی جشنواره مقاومت برای دشمن بسیار جدی گرفته شد و تمام امکانات خود را برای بایکوت و تخریب جشنواره به کار برد، ولی در کمال ناباوری برخی رسانه‌های داخلی نیز با قرارگیری در پازل دشمن با سکوت مرگبار خود یا با انتشار گزارش تخریبی، حاضر شدند شرافت خبری خود را لکه دار کنند.

در شرایطی که سینمای ایران در ساخت آثار فاخر روند نزولی در پیش‌گرفته، جشنواره فیلم مقاومت به‌نوعی جبران کم‌کاری در حوزه سینمای ایران را بر عهده گرفته است؛ بنابراین جشنواره مقاومت را باید یکی از مهمترین جشنواره‌های کشور دانست که حتی از جشنواره فیلم فجر نیز با توجه به اهدافش پر اهمیت‌تر است و در این بین رویکرد تخریبی برخی رسانه‌های اصلاح طلب واقعا جای تامل دارد. البته قلمی گمنام در یک رسانه معلوم‌الحال هیچگاه از جایگاه رفیع این جشنواره مقدس کم نخواهد کرد و انشالله در سال‌های آینده شاهد برگزاری هرچه باشکوه‌تر «جشنواره بین المللی فیلم مقاومت» باشیم.

منبع: جوان آنلاین

اخیراً جمعی از کارگردانان و بازیگران سیما با رهبر انقلاب دیدار کردند. در ادامه مباحثی که در آن دیدار مطرح شد، رهبری یادداشتی را منتشر و تأکید کردند که برای دفاع از عظمت، فرهنگ و شکوه ملت ایران، هنر باید میدان‌دار باشد. در این خصوص و نیز در شرایط کنونی سینما که با آثار مبتذل در اکران دست و پنجه نرم می‌کند با پروانه معصومی بازیگر پیشکسوت گفت‌و‌گو کردیم.

اخیراً رهبر انقلاب درباره محتوای آثار سینمایی و تلویزیونی یادداشتی منتشر و رهنمود‌هایی دادند و دغدغه‌هایی را مطرح کردند. برداشت شما به عنوان سینماگر از رهنمود‌ها و یادداشت ایشان چه بود؟

فکر می‌کنم بسیار واضح است. احساس من این است که سینما آنطور که شایسته است به دغدغه‌های جامعه نپرداخته است بلکه بسیار کم پرداخته است. رهبری دغدغه‌های فرهنگی خود درباره جامعه را بار‌ها و بار‌ها مورد تأکید قرار داده‌اند بنابراین آنچه مورد نظر رهبری است، کاملاً روشن و واضح است. حالا با دیدار اخیر و یادداشتی که پس از آن دیدار منتشر کرده‌اند بار دیگر منویات خود را خیلی صریح و روشن بیان کرده‌اند.

به نظر شما مهم‌ترین ضعف آثار سینمایی و تلویزیونی ما چیست؟

۱۰ سال و شاید هم بیشتر است که می‌گوییم ما مشکل قصه داریم، مشکل نوشتن داریم، مشکل دیالوگ‌نویسی داریم. البته نویسنده‌های خیلی خوبی هم داریم، اما از آنجا که سعی می‌کنیم کمترین هزینه را برای قصه صرف کنیم، اکثر قصه‌ها ضعیف هستند. در حالی که دیده شده در خیلی از فیلم‌ها و سریال‌ها وقتی که قصه قوی باشد، حتی اگر کارگردانی قوی نباشد، فیلمبرداری درجه یک نباشد، بقیه عوامل هم ضعیف باشند- بازی بازیگر‌ها را نمی‌گویم، چون آن‌ها بیش از سایر عوامل به چشم می‌آیند- باز هم آن فیلم و سریال با قصه جلو می‌رود ولی به محض اینکه قصه در یک فیلم و سریال شل و لق باشد، فیلم انگار جایی گیر می‌کند، متوقف می‌شود و جلو نمی‌رود. متأسفانه سینما و سیما کمترین هزینه را برای قصه‌نویسی می‌دهند. در حالی که در فیلم و سریال مهم‌ترین نکته این است که داستان خوب و درست نوشته شود و همه ابعاد را در نظر بگیرد. اگر سوژه به روز باشد باید نگارش قصه هم به روز باشد. اگر سوژه تاریخی است، داستان هم تاریخی روایت شود آن هم تاریخ درست. اگر این چیز‌ها درست شود می‌توانیم کار‌های خوبی هم داشته باشیم.

سینما و سیما رسالت فرهنگی دارند. باید مردم را به سمت فضایل اخلاقی و معنویات رهنمون باشند، اما اینطور نیست، چرا؟ آیا سیاستگذاری‌ها درست نیست؟

بله، الان ما درگیر یک جنگ بی‌سروصدا هستیم. هم سیاستگذاری‌ها و هم فیلمساز‌ها نقش دارند. الان فیلم‌هایی روی پرده سینما‌ها نمایش داده می‌شود که مبتذل هستند. به راحتی میان بازیگران الفاظ و کلمات رکیک رد و بدل می‌شود و متأسفانه بعضاً خوب هم فروش می‌کنند. حالا این فروش خوب دلیل این نیست که مردم متوجه نیستند یا اینگونه فیلم‌ها را می‌پسندند بلکه مردم در هر حال سرگرمی می‌خواهند. می‌روند سینما تا فلان فیلمی که معتقدند خوب هم نیست را ببینند. دو ساعتی می‌نشینند و تماشا می‌کنند، بعد می‌گویند، فیلم چقدر مزخرف بود! ولی به هر حال دو ساعت دغدغه‌های زندگی را فراموش می‌کند. همان را هم غنیمت می‌دانند. بالاخره سینما برای خیلی‌ها نوعی سرگرمی است و واقعاً هم است، اما باید سرگرمی و تفریح سالم باشد. زمانی سینما رفتن یک تفریح سالم بود، زن و شوهر با هم می‌رفتند، همه اعضای خانواده با هم می‌رفتند، فرهنگ‌سازی خوبی هم بود. برای اعضای خانواده لذت‌بخش و آموزنده بود. ولی حالا بچه‌ها با دیدن برخی فیلم‌ها، تکه‌کلام‌هایی یاد می‌گیرند که بسیار بد است. البته کم کم ذائقه‌های مردم و جامعه هم تغییر می‌کند، کما اینکه تغییر کرده است.

البته این موارد به فیلم‌ها و سینما منحصر نمی‌شود، در تئاتر هم این مسائل هست بلکه بیشتر است.

من تئاتر نمی‌روم، چون دور از مرکز هستم. مدتی است که در روستا زندگی می‌کنم.

به عنوان یک بازیگر قدیمی و پیشکسوت به مشتاقان بازیگری چه توصیه‌ای دارید؟

دنبال شهرت در بازیگری نباشند. شهرت زودگذر است. آنچه برایشان می‌ماند محبوبیت است باید محبوب باشند تا مردم دوستشان داشته باشند. هم و غمشان این نباشد که فقط مشهور شوند. این دو خیلی با هم تفاوت دارند. شهرت با محبوب بودن و دوست داشته شدن توسط مردم تفاوت دارد. رفتار بازیگر مهم است. به عنوان بازیگری که مردم او را دوست دارند باید الگو باشند. خط قرمز‌ها را رعایت کنند. هم تلویزیون و هم سینما یک خطوط قرمزی دارند که بازیگران باید آن‌ها را رعایت کنند، اگر نکنند مورد توجه مردم قرار نمی‌گیرند، به او احترام نمی‌گذارند. باید به مردم احترام بگذارند تا مردم هم به آن‌ها احترام بگذارند. برخی اوقات می‌بینیم که رابطه برخی بازیگران و مردم خوب نیست، بی‌ادبانه با مردم برخورد می‌کنند که باید تأسف بخوریم. باید طوری باشد که وقتی مردم بازیگری را می‌بینند بگویند این همانی است که فلان نقش را در فلان فیلم بازی کرده و خیلی خوب هم بازی کرده و او را تحسین کنند نه اینکه نوعی بیزاری بجویند.

الان کاری در دست اجرا دارید؟

نه، کاری که جدید باشد ندارم. آخرین کارم همان «شرایط خاص» بود که قرار است پخش شود. آرزوی موفقیت برای همه دارم. به هم احترام بگذاریم و بزرگی و کوچکی را رعایت کنیم. همیشه آدمی بر خر مراد سوار نیست، یک وقتی از آن پیاده می‌شویم. طوری نشود که همدیگر را بزنیم و پایین بیندازیم.

به گزارش سینماپرس، «حسین محب اهری» بازیگر پیشکسوت تلویزیون و سینما که مدتی پیش در بیمارستان لاله بستری شده بود، ممنوع الملاقات شده است.

محب اهری که چند سال است با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کند، این روزها به دلیل بازگشت مجدد بیماری در بیمارستان و در بخش مراقبت های قلبی این بیمارستان بستری شده است.

این بازیگر در سریال، فیلم و تئاترهای بسیاری به ایفای نقش پرداخته است. علی البدل، پایتخت ۲، دردسرهای عظیم، بیمار استاندارد، معمای شاه، تبریز در مه و … از سریال هایی است که وی در آنها بازی کرده است.

او یکبار با سرطان غدد لنفاوی دست و پنجه نرم کرد و بیماری‌اش که بهبودیافته به نظر می‌رسید، مجدداً عود کرد اما با مبارزه با بیماری اش، مجدداً سرطان را شکست داد. اما وی در آذر ۱۳۹۷ بر اثر وخامت حال ناشی از بازگشت سرطان در سن ۶۷ سالگی در بیمارستان بستری شد

به گزارش سینماپرس، پوستر تازه ترین فیلم سینمایی رفیع پیتز با عنوان «من سیاه پوستم» در آستانه برپایی آیین دیدار این فیلم در موزه سینمای ایران رونمایی شد.

براساس این گزارش آیین دیدار فیلم سینمایی «من سیاه پوستم» که در گروه سینمایی «هنر و تجربه» اکران می شود، فردا شنبه ۱۷ آذرماه ساعت ۱۸ در سالن سینما فردوس موزه سینما با حضور اهالی سینما برپا خواهد شد.

در این مراسم ملک جهان خزایی طراح صحنه و لباس سینمای ایران، به عنوان نماینده فیلم «من سیاه پوستم» که مدیرهنری و طراحی صحنه و لباس این فیلم را نیز به عهده داشته است درباره چرایی ساخت این فیلم صحبت می کند.

فیلم سینمایی «من سیاه پوستم» نگاه انتقادی به سیاست های دولت آمریکا مبنی بر عمل نکردن به وعده های خود به سربازانی را دارد که برای دریافت «کارت سبز» و شهروند شدن در کشور آمریکا راهی جنگ در کشورهای مختلف شده اند، اما در پایان ماموریت خود به دلیل اینکه شماره کارت ملی ندارند «کارت سبز» دریافت نمی کنند.

فیلم سینمایی «من سیاه پوستم» محصول سه کشور آلمان، فرانسه و مکزیک است و علاوه بر رفیع پیتز به عنوان کارگردان، کریستوس کاراماتیس فیلمبردار، دانیال لابارت تدوین، ملک جهان خزاعی مدیرهنری، رازوان رادولسکو و رفیع پیتز فیلمنامه نویس و تاناسیس کاراتانوس، ریتا داگر ونیکولاس سیرلیس  مکزیک تهیه کنندگان در تولید این فیلم همکاری داشته اند.

«من سیاه پوستم» نامزد خرس طلا در برلین سال ۲۰۱۶ و برنده بهترین فیلم از جشنواره بخارست در سال ۲۰۱۶ ‌بهترین فیلم جشنواره بلگراد سال ۲۰۱۷ شده است.

به گزارش سینماپرس، سیدمحمدمهدی طباطبایی‌نژاد دبیر جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» در پیامی درباره این جشنواره از سینمای مستند به عنوان آینه‌ فرهنگ و هویت یاد کرده است.

متن کامل پیام این پیام به این شرح است:

«هوالحق

سینمای مستند آیینه‌ فرهنگ و هویت است. ایران عزیز با پیشینه‌ غنی تاریخی و جغرافیای گسترده و متنوع، فرصت و موقعیتی بی‌بدیل را در ساحت هنر- رسانه‌ مستند فراهم آورده و فیلم مستند با اتکا به توانایی هنرمندان مستندساز، آینه‌دار این رنگین‌کمان فرهنگی‌ست. سینمای مستند رسانه‌ آگاهی و آگاهی ضرورت یگانه‌ توسعه و تعالی جامعه است.

مستندساز در نقطه‌ تلاقی اندیشه و دغدغه ایستاده است و فیلم مستند زمانی به کمال خود می‌رسد که تصویری خلاقانه و هنرمندانه از این همگرایی را برای ساختن دنیایی بهتر و زیباتر ارائه کند.

سینمای مستند ایران با تکیه بر دانش و تجربه استادان گرانقدر و دلگرم به حضور جوانان مستعد و باانگیزه، آینده‌ای روشن را برای سینمای کشور عزیزمان رقم زده است.

فرصت را مغتنم دانسته، برای همه‌ مستندسازان و همکارانی که در برگزاری جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» کوشیده‌اند، سرافرازی و سلامت آرزو می‌کنم.»

به گزارش سینماپرس، برنامه زنده «درجه ۱» این هفته با حضور منوچهر آذری بازیگر پیشکسوت، دوبلور و طنزپرداز رادیو و تلویزیون به روی آنتن شبکه یک سیما می‌رود.

در این برنامه پدرام کریمی به مناسبت همزمانی این برنامه با سالروز گرامیداشت منوچهر نوذری نابغه فقید عرصه فرهنگ و هنر با منوچهر آذری یکی از یاران دیرین این مرحوم به گفتگو خواهد نشست.

«درجه ۱» به تهیه کنندگی داریوش دلیری و اجرای پدرام کریمی کاری مشترک از گروه اجتماعی شبکه یک سیما است که جمعه‌ها بعد از خبر ساعت ۱۹ به صورت زنده از این شبکه پخش می‌شود.

به گزارش سینماپرس؛ حسین انتظامی قائم‌مقام وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در توییتی به مناسبت سالگرد درگذشت علی حاتمی ضمن انتشار ویدئویی از مراسم تشییع این هنرمند، نوشت: «بیست و دو سال پیش سینمای ایران ستون خیمه خود را از دست داد و همه بزرگان را در غم خود سیاهپوش کرد. دلمان برای همه شعرهای سروده‌ نشده‌اش تنگ شده…»

درست است که مرحوم حاتمی یکی از کارگردانان خوب با نگاه ملی و سنتی در سینما بود ولی قطعا ستون خیمه سینما نبوده است!

علی حاتمی قطعا یکی از بزرگان سینمای ایران است و روایت گر دغدغه های هنری خود بوده، ولی قطعا ستون خیمه سینما نبوده است. اصولا درسینمای ایران هیچ شخص و فردی ستون سینمای نخواهد بود! پس امید آن بود که جناب سرپرست قبل از توییت هایی که ایام حضور مدیریت کاخ ورساچی دیده را یادآور می شود از مشاوران مسلط به تاریخ سینما بهره گیری می فرمودند…