بایگانی مرداد 27, 1398

به گزارش سینماپرس، موضوع ولایت فقیه یکی از مبانی مهم فقیه شیعه است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی همچون روح مشترکی تمام اجزای نظام را به هم پیوند داده و بی‌شک یکی از عوامل و عناصر اصلی در ایجاد و حفظ امنیت کشورمان به شمار می‌رود.

از ابتدای انقلاب تاکنون کماکان سوالاتی درخصوص جایگاه ولی‌فقیه، تئوری ولایت مطلقه، حدود و ثغور اختیارات رهبری مطرح بوده اما از آنجا که ولایت فقیه توسط خود مردم و در همه‌پرسی قانون اساسی تایید شده و نسل گذشته در جریان اتفاقات پس از انقلاب بودند درست یا غلط زمینه‌چندانی برای طرح این سوالات به صورت گسترده وجود نداشت.

اما در سال‌های اخیر با توجه به ورود نسل‌های دوم و سوم به صحنه اجتماع و بلوغ فکری این گروه از جوانان که چندان شناختی نسبت به رخدادهای سیاسی و فکری سال‌های پس از انقلاب نداشتند سوالات و شبهات ذهنی جوانان هر روز بیشتر شد تا آنجا که این موضوع به یکی از بحث‌های داغ و اصلی کرسی‌های آزاداندیشی و همچنین نشست‌های علمی و دینی دانشگاه‌ها بدل شد.

اما این بحث‌ها با وجود تاکیدات و استقبال مقام معظم رهبری نسبت به ایجاد فضای باز فکری برای برپایی نشست‌هایی بر پایه عقلانیت و به دور از تظاهر، توهین و تهدید به رسانه راه پیدا نکرد تا اینکه طی روزهای اخیر طی اقدامی بی‌سابقه شاهد برپایی نشستی چالشی با موضوع ولایت فقیه از قاب تلویزیون هستیم.

برنامه «بدون توقف» که از شبکه سوم سیما پخش می‌شود سعی دارد تا با ساختارشکنی در طرح موضوعات، ایجاد زمینه برای بیان بی‌پروای جوانان، طرح سوالات عقیدتی و وارد شدن به حیطه‌ مسائل بنیادین، فضا را برای بیان و پاسخگویی به شبهات فکری مهیا کند. علی بهادری‌جهرمی استاد دانشگاه امام صادق(ع) و حقوقدان که پیشینه حضور در گعده‌هایی با موضوع ولایت فقیه را دارد به‌عنوان کارشناس پاسخگوی سوالات در این برنامه است، او خود از جوانان دهه ۶۰ است که نزدیکی سنی او با شرکت‌کنندگان طرف گفت‌وگو باعث ارتباط نزدیک‌تر و شکل گرفتن راحت‌تر بحث‌ها در این نشست دو سویه می‌شود.

بهادری در این نشست با پرهیز از مباحث فقهی به دلیل تخصصی بودن آن و تاکید بر موضوع ولایت فقیه بر پایه اصول عقلی طی شب‌های گذشته به تحلیل موضوعاتی ازجمله تفاوت ولایت مطلقه و و مقیده در فقه شیعه، بررسی دیدگاه‌ها و نظرات بزرگان و علما در این زمینه، دلیل انتخاب ولایت مطلقه فقیه در نظام جمهوری اسلامی، میزان ارتباط مقام معظم رهبری با نسل جوان، مکانیسم حقوقی نظارت بر عملکرد رهبری و چگونگی تدوین و نحوه اصلاح قانون اساسی پرداخت.

البته گاهی در میان صحبت‌ها و بحث و نظرهای مختلف برخی از شبهات اصلی پاسخ داده نشده و از قلم افتادند و برخی بحث‌ها به درستی شکل نگرفته و نیمه‌کاره ماندند که قطعا این اتفاقات از خصوصیات چنین نشست‌های دو سویه و چالشی است که چند نفر با هم به اظهارنظرهای مختلف می‌پردازند.

شاید به گمان برخی رسانه ملی به دلیل گستردگی مخاطب و گوناگونی نظرات و سلایق و همچنین زمان محدود، ظرفیت بررسی تمام و کمال چنین موضوعاتی را نداشته و امکان آن نیست درخصوص بحث‌هایی از این دست نشست‌های رسانه‌ای برگزار کرد چراکه نهایتا به کلی‌گویی ختم شده و همچنان بسیاری از شبهات بدون پاسخ می‌ماند.

اما یقینا ورود به بحث‌های محتوایی و پاسخ به سوالات نظری و عملی به شرط ادامه می‌تواند راه را بر شفافیت و ابهام‌زدایی از مبانی فکری و عقیدتی و شبهه‌افکنی در جامعه بسته و زمینه‌ساز ایجاد فضای گفت‌وگو در سطوح کلان‌تر چه در رسانه‌ها و چه در جامعه شود.

*فرهیختگان

به گزارش سینماپرس، سریال «مانکن»  به کارگردانی حسین سهیلی زاده از دوم شهریور وارد شبکه نمایش خانگی می شود.

«مانکن» به کارگردانی حسین سهیلی زاده و تهیه کنندگی ایرج محمدی، نویسندگی بابک کایدان و سرمایه گذاری علی طلوعی که روزهای آخر فیلمبرداری را سپری می‌کند از دوم شهریور وارد شبکه نمایش خانگی می‌شود.

در خلاصه داستان این مجموعه آمده است: همیشه عشق‌های بزرگ و زیبا، دشمنان بزرگ و مخوف داشته اند …

محمدرضا فروتن،  مریلا زارعی، نازنین بیاتی و امیرحسین آرمان، فرزاد فرزین، حسین پاکدل، بهشاد شریفیان، نفیسه روشن، علی فرهنگی، رابعه مدنی، پانته‌آ کیقبادی، بهزاد محسنی، بهزاد خلج و با حضور الهام پاوه نژاد، رضا توکلی و همایون ارشادی و با هنرمندی لیندا کیانی و شبنم قلی خانی و معرفی محمد صادقی و عارفه معماریان در این سریال نقش آفرینی دارند.

به گزارش سینماپرس به نقل از بی‌بی‌سی، ریچارد ویلیامز انیماتور فیلم های «چه کسی برای راجر رابیت پاپوش دوخت؟» و «پلنگ صورتی» روز جمعه ۱۶ آگوست در خانه اش در بریستول درگذشت. ویلیامز در هنگام مرگ ۸۶ سال سن داشت.

بنا به اعلام خانواده ویلیامز این هنرمند از بیماری سرطان رنج می برد.

ریچارد ویلیامز بیشتر اعتبارش را در دنیای سینما مدیون خلق شخصیت های راجر رابیت و جسیکا رابیت در فیلم «چه کسی برای راجر رابیت پاپوش دوخت؟» (۱۹۸۸) بود. او توانست برای این فیلم ۲ جایزه اسکار و یک جایزه بفتا دریافت کند.

باب هاسکینز فقید و کریستوفر لوید دو بازیگر اصلی فیلم «چه کسی برای راجر رابیت پاپوش دوخت؟» بودند.

ویلیامز همچنین در پرونده کاریش فیلم های «پلنگ صورتی» و «کازینو رویال» نیر دیده می شود.

این هنرمند متولد تورنتو کانادا بنا گفته خودش نخستین بار در ۵ سالگی با دیدن کارتون «سفید برفی و هفت کوتوله» تحت تاثیر دنیای کارتون قرار گرفت.

او در مصاحبه ای در سال ۲۰۰۸ با بی بی سی در این باره گفته بود: من همیشه می خواستم انیماتور شوم، از زمانی که یک بچه بودم. این داستان با دیزنی شروع شد. من بچه با هوش و زرنگی بودم، بنابراین نقاشی کشیدم و سرانجام به اینجا رسیدم.

نمایی از فیلم «چه کسی برای راجر رابیت پاپوش دوخت؟»

ویلیامز در دوران طولانی فعالیتش، کتاب با موضوع انیمیشن هم به رشته تحریر در آورده است. بنا به گفته نزدیکان ویلیامز وی تا روز آخر عمرش، هم نقاشی می کرده و هم می نوشته است.

به گزارش سینماپرس، سعید روستایی کارگردان «متری شیش و نیم» در صفحه شخصی خود به انتخاب زودهنگام فیلم «در جستجوی فریده» به عنوان نماینده اسکار واکنش نشان داد.

به گزارش سینماپرس، هیات معرفی نماینده سینمای ایران به مراسم اسکار، فیلم مستند «در جستجوی فریده» به کارگردانی آزاده موسوی و کورش عطائی را به عنوان نماینده سینمای ایران برای معرفی به اسکار ۲۰۲۰ انتخاب کردند.

رائد فرید زاده دبیر و سخنگوی هیات معرفی فیلم ایرانی به اسکار، در ابتدا فهرستی اولیه متشکل از ۱۰ فیلم در جلسه انتخاب نماینده سینمای ایران به اسکار از میان ۷۰ فیلم اکران شده که شرایط لازم برای شرکت در مراسم اسکار را داشتند، انتخاب شدند.

در ادامه اعضای هیات انتخاب با بازخوانی مقررات به بررسی تخصصی فیلم ها پرداخته و در نهایت از میان فهرست اولیه که شامل ۱۰ فیلم بود، پس از رأی‌گیری و تجمیع نظرات، به یک فهرست متشکل از ۳ فیلم «قصر شیرین» ساخته رضا میرکریمی، «در جستجوی فریده» ساخته آزاده موسوی و کوروش عطایی و «متری شش و نیم» ساخته سعید روستایی رسیدند.

به گفته فرید زاده، از میان فهرست ۳ فیلم موجود و با رای هیات انتخاب، فیلم «در جستجوی فریده» به کارگردانی آزاده موسوی و کوروش عطایی به‌عنوان گزینه نهایی و به عنوان نماینده سینمای ایران به مراسم اسکار سال ۲۰۲۰ معرفی خواهد شد.

فیلم‌های «مغزهای کوچک زنگ‌زده» ساخته هومن سیدی، «بمب، یک عاشقانه» ساخته پیمان معادی، «سرو زیر آب» ساخته محمدعلی باشه‌آهنگر، «آشغال‌های دوست داشتنی» ساخته محسن امیر یوسفی، «قصر شیرین» ساخته رضا میرکریمی، «در جستجوی فریده» ساخته آزاده موسوی و کوروش عطایی، «عرق سرد» ساخته سهیل بیرقی، «متری شش و نیم» ساخته سعید روستایی، «سرخپوست» ساخته نیما جاویدی و «شبی که ماه کامل شد» ساخته نرگس آبیار فهرست اولیه هیات انتخاب برای معرفی نماینده سینمای ایران به اسکار را تشکیل داده بودند.

هیات معرفی فیلم ایرانی به فرهنگستان علوم و هنرهای سینمایی اسکار ۲۰۲۰ از هنرمندان پیشنهادی خانه سینما، فرشته طائرپور تهیه‌کننده، فاطمه معتمدآریا بازیگر، ابوالحسن داودی کارگردان، تورج منصوری فیلمبردار، رسول صدرعاملی کارگردان، امیر اثباتی طراح صحنه، مرتضی رزاق کریمی تهیه کننده، مهرزاد دانش منتقد تشکیل شد که رائد فرید زاده معاون بین الملل بنیاد سینمایی فارابی به عنوان عضو حقوقی این جمع را همراهی می کرد.

به گزارش سینماپرس، پس از انتشار خبر تصویب طرح ادغام موسسات معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به دو موسسه «بنیاد فرهنگی هنری رودکی» و یک موسسه دیگر که هنوز نام آن به صورت رسمی منتشر نشده حاشیه‌ها و اظهاراتی در برخی محافل شنیده می‌شود که در آنها از طرح برخی شبهات پیرامون فعالیت برخی موسسات تابعه معاونت هنری سخن به میان می‌آید.

یکی از این موسساتی که طی روزهای اخیر شبهاتی درباره فعالیت آینده آن پس از اجرایی شدن طرح ادغام موسسات تابعه هنری مطرح شده، «موسسه هنرمندان پیشکسوت» است که در سال‌های اخیر فعالیت‌های مستمری را در عرصه‌های مختلف داشته ک به نظر می‌آید، طبق بررسی‌های کارشناسی شده در کارگروه ساماندهی موسسات معاونت هنری باید در ردیف موسسات ادغام شده قرار گیرد؛ فرآیندی که گویا پس از انتشار عمومی طرح ادغام با مخالفت‌هایی نیز از سوی برخی هنرمندان و افراد مواجه شده است.

در طرح ادغام موسسات مرتبط با معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که به به تصویب شورای معاونان این وزارتخانه رسیده، این احتمال وجود دارد که موسسه هنرمندان پیشکسوت مطابق اساسنامه در مجموعه بنیاد رودکی قرار گیرد فرآیندی که  ممکن است تعدادی ازهنرمندان در انتقادات خود که هنوز به رسمی منتشر نشده، نسبت به مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی و اساسنامه آگاهی کافی و لازم را نداشته  باشند.

موسسه هنرمندان پیشکسوت طبق مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی و اساسنامه وابسته به بنیاد رودکی است چنانکه در مصوبه ماده واحده تاسیس موسسه هنرمندان پیشکسوت شورای عالی انقلاب فرهنگی این چنین آمده است:

«شورای عالی انقلاب فرهنگی در جلسه شماره ۵۹۶ مورخ ۵ دی ماه ۱۳۸۵ ماده واحده «تاسیس موسسه هنرمندان پیشکسوت» را به شرح ذیل تصویب کرد: «ماده واحده- به منظور پاسداشت شان و منزلت هنرمندان باسابقه کشور در حوزه‌های متعدد هنری و تکریم مقام آنان «موسسه هنرمندان پیشکسوت» وابسته به بنیاد فرهنگی و هنری رودکی تاسیس می‌شود.

در ماده ۱اساسنامه موسسه هنرمندان پیشکسوت مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز آمده است: «در راستای پاسداشت شان و منزلت هنرمندان باسابقه کشور در حوزه‌های متعدد هنری و تکریم مقام آنان «موسسه هنرمندان پیشکسوت» که از این به بعد در این اساسنامه به اختصار «موسسه» نامیده می‌شود به شرح ذیل تشکیل خواهد شد. موسسه دارای شخصیت حقوقی مستقل بوده و وابسته به بنیاد فرهنگی و هنری رودکی است و امور آن طبق این اساسنامه و مقررات مربوطه اداره خواهد شد. همچنین در ماده ۲۳ اساسنامه موسسه هنرمندان پیشکسوت آمده است: «کارکنان ستادی و پشتیبانی موسسه در شمار کارکنان بنیاد فرهنگی و هنری رودکی بوده و انجام امور اداری و استخدامی آنان در ارچوب مقررات بنیاد مذکور انجام می‌پذیرد.»

به هر حال با اینکه هنوز جزییات بیشتری از فرآیند طرح ادغام موسسات مرتبط معاونت هنری وزارت ارشاد خبر تازه ای منتشر نشده اما این چنین برمی آید که موسسه هنرمندان پیشکسوت هم که تاکنون در قالبی مستقل به فعالیت خود ادامه می‌داد، از این پس باید همچون دیگر موسسه‌های مرتبط معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از جمله «موسسه توسعه هنرهای معاصر»، «موسسه توسعه هنرهای تجسمی»، «انجمن موسیقی ایران»، «انجمن هنرهای نمایشی ایران»، «بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران» و «بنیاد ملی مد و لباس» به فعالیت خود ادامه دهد، شرایطی که واکنش‌های متفاوتی را در پی خواهد داشت و باید دید چه سرنوشتی در انتظار هریک از موسسات اثرگذار بعد از اجرایی شدن طرح ادغام خواهد بود.

به گزارش سینماپرس، چند هفته پیش بود که خبر استخدام شدن یکی از گزارشگران معروف ایرانی در شبکه سعودی ایران اینترنشنال در فضای مجازی پیچید. گمانه‌زنی‌ها حول عادل فردوسی‌پور بود. فردوسی‌پور اما خیلی زود به این خبر واکنش نشان داد و به شکل رسمی حتی ارائه پیشنهاد کاری از سوی این شبکه را تکذیب کرد. بعد از این تکذیبیه گزینه‌های دیگری هم مطرح شدند، اما هیچ‌کس تصورش را هم نمی‌کرد گزارشگر مهاجری که شایعه خروجش منتشر شده مزدک میرزایی باشد! مجری بی‌حاشیه‌ای که اتفاقا فرد پرکاری هم شناخته می‌شد. کم‌کم اما شایعه خروج مزدک میرزایی از کشور رنگ واقعیت به خود گرفت.

آقای گزارشگر
مزدک میرزایی متولد سال ۱۳۴۹ در تهران است و کارش را به صورت حرفه‌ای از سال ۷۶  آغاز کرد. اولین بازی‌ای که او گزارش کرده، به سال‌هایی برمی‌گردد که برنامه گزارش ورزشی گزیده سه بازی اروپایی را پخش می‌کرده و بازی تیم‌های موناکو و نانت به مزدک میرزایی رسیده است.   ظاهرا علی‌اصغر میرزایی، پدر مزدک نقش موثری در این اتفاق داشته است، کسی که از نیروهای صداوسیما بود و در سال‌های دهه ۵۰ و ۶۰ به عنوان کارگردان تلویزیونی و… فعالیت می‌کرد. سریال تلویزیونی «عطر گل یاس» به کارگردانی بهمن زرین‌پور شاخص‌ترین کارش در صداوسیما محسوب می‌شود. حضور مزدک در کنار پدرش و کسب تجربه در پشت صحنه برنامه‌های تلویزیونی باعث شد کم‌کم راه ورود پسر به عرصه رسانه در حوزه مورد علاقه‌اش یعنی ورزش باز شود. پدر مزدک میرزایی چند سالی است در خارج از ایران سکونت دارد و علاوه بر آن، خانواده همسرش نیز در ایران زندگی نمی‌کنند و بسیاری از دوستان و همکاران مزدک، مهاجرت او را بی‌ارتباط به دلتنگی برای خانواده نمی‌دانند. به ویژه که این گزارشگر ورزشی برخلاف بسیاری از مجریان و گویندگان دیگر که به تنهایی مهاجرت می‌کردند و به شبکه‌های بیگانه می‌پیوستند، با همسرش از ایران خارج شده و این نشان می‌دهد عزمش برای مهاجرت جدی بوده است. 

از شایعه تا واقعیت
روزهای اول همه چیز در حد گمانه‌زنی بود، اما تایید خروج میرزایی از کشور، سکوت او در قبال حجم بالای واکنش‌ها و البته تایید شاهدان عینی که او را در ساختمان ایران اینترنشنال دیده بودند، همه شایعات را به واقعیتی عجیب تبدیل کرد.

حالا نوبت رسیده بود به تحلیل علت خروج او از کشور. از خیابانی تا کاربران فضای مجازی برخی‌ها معتقد بودند مزدک در واکنش به رفتارهای رسانه‌ملی، ایران را ترک کرده است.  
خیابانی در نامه‌ای پر گلایه نوشته است: «از ته دلم می‌نویسم که همه مردم ایران لایق بهترین‌ها هستند و نباید با این همه سختی زندگی کنند. برای من هم در اینجا کار کردن، خیلی سخت است. کار که نه، چه کاری؟ ما کاری نداریم. همه به نوعی بیکاریم. دو تا گزارش در ماه که نشد کار. اگر این سینما و فوتبال هم نبود واقعا در انزوایی عجیب و گوشه نشینی و سکوت می‌مردم. خواستم بنویسم که مزدک حیف شد و نوشتم، اما نه این اشتباه است، مزدک عزیز من حیف نشد. سازمان من است که حیف می‌شود و نیروهایش را یکی‌یکی از دست می‌دهد و حیف و حیف‌تر می‌شود.» او البته در این نامه بیشتر از دفاع یا نقد عملکرد میرزایی مشغول تهدید تلویحی صدا و سیما بود!

قراردادهای پرسود برای مزدک
بررسی کارنامه کاری مزدک چیزی خلاف ادعاهای خیابانی را نشان می‌دهد؛ میرزایی طی سه سال گذشته دو قرارداد کاری خوب با صدا و سیما داشته، مزدک میرزایی سال گذشته مستندی ۳۰ قسمتی درباره تاریخچه دربی ایران ساخته و امسال هم قرارداد دیگری برای ساخت مستندی درباره استقلال و پرسپولیس داشته است که رونوشتی از قرارداد آن با عدد درشتی در فضای مجازی منتشر شده است؛ در این قرارداد آمده، مزدک میرزایی به عنوان تهیه‌کننده با شبکه مستند سیما با ۱۸۲ میلیون تومان بودجه به توافق رسیده بوده.

به‌جز این قراردادها، نکته مهم دیگر که خروج مزدک به دلیل کم توجهی صدا و سیما را رد می‌کند، توجه ویژه شبکه‌های ورزشی سیما به او برای گزارشگری است.  

تکذیب آرشیو دزدی
 چند روز بعد از تایید پیوستن مزدک میرزایی به شبکه سعودی، خبر جدیدی درباره او منتشر شد؛ خبری نگران‌کننده که واکنش‌های جدیدی به همراه داشت. مزدک میرزایی آرشیو تلویزیون را با خود برده است! البته  مرتضی میرباقری معاون سیما به طور کلی چنین چیزی را تکذیب کرد و مشخص شد مزدک میرزایی بدو ن آرشیوها به انگلستان رفته است.
 

به خاطر یک مشت پوند
از آنجا که مزدک میرزایی به شبکه‌های معتبر نپیوسته و خبر اولیه از همکاری‌اش با شبکه ایران اینترنشنال حکایت دارد، خیلی‌ها مسأله مالی را مهم‌ترین دلیل مهاجرت او می‌دانند. این شبکه که دفتر آن در لندن قرار دارد و البته طبق گزارش روزنامه گاردین بودجه‌اش را به طور مستقیم از عربستان سعودی دریافت می‌کند، توجه ویژه‌ای به دستمزد گزارشگران و مجریانش دارد و برای کارکنان مطرح شبکه، حقوقی معادل ۷۵ هزار پوند در سال می‌پردازد که اگر آن را تقسیم بر تعداد ماه‌های سال کنید و طبق ژن ایرانی‌تان آن را ضربدر قیمت پوند کنید، به عدد قابل توجه ۹۳ میلیون تومان در ماه می‌رسید. این در حالی است که شبکه‌هایی مثل 
بی. بی. ‌سی فارسی دستمزدی به مراتب پایین‌تر از این به نیروهایشان می‌پردازند، چون معتقدند با استخدام افراد به آنها اعتبار می‌دهند. خود میرزایی سال قبل در مصاحبه‌ای از وضعیت درآمدش گلایه کرده بود: «در مورد دستمزدم همین را بگویم که هنوز خودروی پژو ۲۰۶ سوار می‌شوم. به نظرم همین کفایت می‌کند که مشخص شود وضعیت ما به چه صورت است.»

*جام جم آنلاین

به گزارش سینماپرس، خسرو معصومی، کارگردان سینما درباره ساخته جدیدش «کار کثیف» به حوزه اظهار کرد: فیلم کار کثیف به معضلی می‌پردازد که شاید برخی از جوانان به آن مبتلا باشند. این فیلم، داستان جوانی است که با وجود تحصیلات عالی به دلیل نبود شغل، دست به فروش مشروبات الکی می‌زند، البته این فرد به دلیل علایق مذهبی خود هیچگاه از چیزی که می‌فروشد مصرف نمی‌کند، اما از این نکته غافل است که روزی حرام تبصره بر نمی‌دارد.

وی افزود: وقتی مال حرام وارد زندگی می‌شود، دیگر فرقی ندارد چگونه این اتفاق صورت گرفته، بلکه مهم حلال و حرام بودن آن در آمد است. با این توضیح جوان فیلم در نهایت بابت روزی حرامی که وارد زندگیش کرده آسیب فراوان می‌بیند و خانواده خود را هم درگیر مشکلات خود می‌کند. این قصه به نظرم در میان کارهای اجتماعی تا به حال بازگو نشده است، ولیکن این ویژگی به کمک فیلم نیامد، زیرا آنچه برای موفقیت در گیشه نیاز است متاسفانه ربطی به پیام اثر ندارد، بلکه سخن نخست را، ارتباطاتی می‌زند که بر گیشه حاکم است.

وی افزود: سینمای امروز ما تحت اختیار فیلم‌هایی قرار گرفته که عنوان طنز را برای خود انتخاب کرده‌اند، درصورتی‌که این تولیدات هیچ ربطی به سینمای کمدی ندارد. برای مثال آیا فیلم‌هایی کنونی را می‌توان با آثار طنزی چون «اجاره نشینها» و «اتوبوس» مقایسه کرد. مطمئنا جواب خیر است، چون در آن کارها علاوه بر طنز مسائل و مشکلات مردم به شکلی شریف بیان می‌شد.

وی با تاکید بر این نکته که در فیلم‌های امروز کمتر خانواده مورد احترام و تکریم است، بیان کرد:  سینما به عنوان محیطی فرهنگی باید امن‌ترین مکان برای خانواده‌ها باشد، اما آنچه امروز در برخی فیلم‌ها مد نظر قرار می‌گیرد، گواه این امر نیست، حتی برخی مواقع جملاتی را در فیلم‌ها می‌شنویم که شنیدنش برای  بزرگسالان هم درست نیست، پس با چنین وضعیتی چگونه توقع داریم خانواده‌ها به سینما بیایند.

این سینماگر با تاکید بر این‌که فیلم‌های اجتماعی در صورت اکران مناسب، مخاطب لازم را خواهند داشت، گفت: نکته آزار دهنده این است که برخی‌ها برای به حاشیه راندن فیلم‌های اجتماعی توجیهاتی می‌آورند که به هیچ وجه پذیرفتنی نیست، برای مثال گفته می‌شود فیلم‌هایی نظیر کار کثیف  مخاطب ندارد، اما وقتی فیلم مرا در یک سانس نامناسب روی پرده می‌فرستند، چگونه انتظار موفقیت را از آن دارند؟ برای مثال در سینما آزادی این فیلم تنها در ساعت ۹ شب روی پرده می‌رفت!

وی با تاکید بر این‌که فضای موجود سینماگران را به سمت کارهای گیشه‌پسند سوق می‌دهد، گفت: به شخصه برای این فیلمسازی را پیشه کردم تا بتوانم معضلات اجتماع را بیان کنم. برای همین حاضر نیستم از آرمانم برای رضایت گیشه کوتاه بیایم، البته در پرونده کاری من یک فیلم تجاری به نام «پر پرواز» وجود دارد که من آن را فرزند ناخلف نامیده‌ام، اما آن کار را ساختم تا به همه ثابت کنم اگر بخواهم قادرم فیلم پرفروش بسازم، اما هیچگاه به آن تن نخواهم داد.

این کارگردان درباره برخی حساسیت‌ها پیرامون موضوعات اجتماعی با دفاع مقدسی اظهار کرد: نکته دیگری که باعث شده فیلم‌های اجتماعی یا دفاع مقدسی به حاشیه رانده شود، محدود کردن موضوعات این آثار به مفاهیم خاص است، درصورتی‌که باید به فیلمسازان اعتماد کرد و اجازه داد به حوزه‌هایی ورود کنند، که پیشتر بازگو نشده‌اند. ، ولی متاسفانه این موقعیت برای کارهای مورد نظر مهیا نمی‌شود، حتی اگر فیلمسازی خود بخواهد در این زمینه کار کند، بایکوت خواهد شد.

کارگردان فیلم تحسین شده «باد در علفزارها» می‌پیچد» مثال زد: چند سال پیش فیلمی با نام «خرس» را جلوی دوربین برد. در این فیلم پرویز پرستویی نقش رزمنده‌ای را بازی می‌کرد که پس از سال‌ها به خانه باز می‌گردد، اما آنچه که می‌بیند خلاف انتظارش است، برای همین اتفاقات رخ می‌دهد که تا به حال در سینما بازگو نشده است. این فیلم به دلیل برخی تنگ نظری‌ها هنوز فرصت اکران پیدا نکرده است. نکته جالب‌تر اینجاست که تنگ نظرها با توجیحهات اعتقادی یا دینی بیان می‌شود، اما وقتی من این فیلم را برای حوزه‌های علمیه به نمایش در آوردم آنها که کارشناسان مسائل دینی هستند هیچ ایرادی از کار نگرفته و از آن حمایت کردند، اما افرادی که در سازمان سینمایی هستند خود را در این قبیل موضوعات کارشناس‌تر می‌دانند!

این فیلمساز در انتها تاکید کرد: سینمای ایران در دهه ۶۰ به واسطه آثار فاخرش در سینمای دنیا برای  خود اعتباری کسب کرد، اما امروز راهی که ما در فیلم‌های خود در پیش گرفته‌ایم، باعث شده سینما به روزهایی (قبل از انقلاب) بر گردد که در آن تنها گیشه ملاک بود. این رویه نابودی سینما را هدف داشت، اتفاقی که متاسفانه به نوعی در حال تکرار است.