بایگانی مهر 4, 1399

سینماپرس: زنده‌یاد «رسول ملاقلی‌پور» را با فیلم‌های دفاع مقدسی‌اش می‌شناسیم اما او حضوری پررنگ در جبهه‌های حق علیه باطل داشت و از نخستین روزهای آغازین جنگ تحمیلی، عکس‌های بسیاری ثبت کرده است.

سینماپرس: شبکه نمایش این هفته به مرور فیلم های سینمایی سعید ملکان طراح، چهره پرداز، کارگردان و تهیه کننده سینمای ایران می پردازد.

سینماپرس: رئیس هیأت مدیره «خانه سینما» در پیامی تشکیل اتحادیه تهیه‌کنندگان سینما را تبریک گفت.

به گزارش سینماپرس، کرامتی که در کارنامه کاری‌اش بیشترین همکاری را با رسول ملاقلی‌پور داشته و علاوه بر بازیگری، دستیار برنامه‌ریز و تهیه‌کننده برخی آثار او نیز بوده است، درباره  آشنایی خود با این فیلمساز گفت: از طریق محمدرضا علیقلی که کار موسیقی «پرواز در شب» رسول ملاقلی پور را انجام داده بود، به عنوان دستیار برنامه‌ریز به او معرفی شدم. در آن زمان رسول قصد داشت فیلم “افق” را بسازد. وقتی سناریو را به من داد تا بخوانم، اعلام همکاری کردم  و به این شکل همکاری‌ام با او آغاز شد. ما شش ماه پیش‌تولید داشتیم و شش ماه فیلمبرداری “افق” طول  کشید که البته در فواصلی کار تعطیل هم می‌شد، چون در لوکیشن‌های مختلفی از جمله بوشهر، شمال، تهران و کیش فیلمبرداری داشتیم و برای این جابه‌جایی‌ها اغلب چند روزی کار تعطیل می‌شد. “افق” یک نقطه عطف برایم بود به این دلیل که با رسول ملاقلی‌پور آشنا شدم و بعد هم روابط ما جدای از همکاری بسیار دوستانه شد. یک سال بعد رسول فیلم “مجنون” را کار کرد که در آن فیلم بازی کردم و به نوعی تهیه‌کننده کار هم بودم. بعد از آن “پناهنده” و “سفر به چزابه” را نیز با او کار کردم.

ملاقلی‌پور جزء کارگردان‌های خاص سینما بود

او درباره آن‌چه در طی این سال‌ها از رسول ملاقلی پور برایش به یادگار مانده است، گفت: اولین کار جدی من به عنوان دستیار برنامه‌ریز در سینما فیلم “افق” بود و من بسیار از او یاد گرفتم. به این معنا که به شکل عملی در سینما فعالیتم را آغاز کردم و این تجربه بزرگی را برای من رقم زد و وقتی کار تمام شد به طور کلی دستیاری را رها کردم. ما ۲۵۰ حلقه فیلم داشتیم و به نوعی سر این کار مونتاژ را نیز یاد گرفتم. ویژگی‌ای که همیشه برای من به عنوان خاطره خیلی خوب و مثبت از او باقی مانده، این وجه از کار بود که کمتر کارگردانی را دیده بودم که تا این اندازه به مونتاژ مسلط باشد. او وقتی فیلمبرداری می‌کرد مثل این بود که فیلم را می‌دید. رسول وقتی پلان‌ها را می‌گرفت جای برش اول و آخر هر پلان را به خوبی می‌دانست و حتی در حد فریم در حین فیلمبرداری می‌دانست که کجا باید کات دهد. درکی که از مونتاژ داشت خیلی خوب  و غریزی بود و من در کمتر کارگردانی این را  دیده‌ام که تا این اندازه دقیق مونتاژ کند. وقتی پلان یک به دو آثارش کات می‌خورد جوری گرفته شده بود که می‌دانست فریم شروع و پایان کار کجاست. به لحاظ فنی جزء کارگردانان خیلی خوب و خاص سینمای ما بود. این ویژگی را من آن‌جا از او یاد گرفتم.

این بازیگر افزود: از سوی دیگر رابطه من و رسول صرفا همکاری نبود و خیلی بیش از این بود. تقریبا سناریو اکثر آثارش را خوانده بودم و ریز به ریز در جریان نگارش آن‌ها بودم. وقتی طرح می‌نوشت با هم گپ می‌زدیم و در نوشتنش با هم بودیم و تکه تکه جلو می‌رفتیم و تجربه خیلی خوبی با رسول در این چند کار داشتم. دوستانی که سر این کارها بودند می‌توانند به نوعی شاهد این مدعا باشند که ما ورای همکاری با هم رفیق بودیم چرا که احساس می‌کردم من او را خیلی خوب می‌فهمم و متقابلا او نیز همین‌گونه بود و تا انتها که “سفر به چزابه” بود این همکاری ادامه یافت.

کرامتی در ادامه بیان کرد: به جرات می‌توانم بگویم رسول رفیق‌باز خوبی بود. آدمی بود که خیلی به دیگران اعتماد نداشت، اما اگر با کسی وارد اندازه‌ای از رابطه می‌شد که طرف مقابل برای او قابل اعتماد می‌شد بسیار رفیق خوبی بود و گاهی حیرت می‌کردم  از این حد از همراه بودن، او گوش می‌کرد و حتی مشورت می‌داد. البته این بی‌اعتمادی گاهی به خودش هم لطمه می‌زد و گاهی با هم سر این موضوع کَل‌کَل می‌کردیم چرا که اگر نسبت به کسی بی‌اعتماد می‌شد به شدت احساساتی برخورد می‌کرد و حتی گاهی منطق هم نداشت. خوشحالم در این کارهایی که با هم انجام دادیم، رفاقت ما حرف اول را می‌زد. او بسیار رفیق‌باز، بامرام و بامعرفت بود. مگر آن‌که بی‌اعتمادی می‌دید و یا رفتاری که این ارتباط را خدشه‌دار کند که دیگر نمی‌شد جلویش را گرفت. رسول به سرعت عصبانی می‌شد و به سرعت هم عصبانیتش فروکش می‌کرد و هرگز چیزی را در دلش نگه نمی‌داشت.

او با اشاره به آموخته‌هایش از رسول ملاقلی‌پور در فیلم “افق” بیان کرد که زندگی حرفه‌ای‌اش به قبل و بعد از این فیلم تقسیم می‌شود و افزود: جدی‌ترین کار سینمایی من و عامل به سینما آمدنم “افق” بود و طبیعی است که من قبل از “افق» ” هرآن‌چه از سینما می‌دانستم تئوریک بود و کار عملی من در سینما و درک و فهم آن با “افق” شکل گرفت. به نوعی فهمیدم که عملا سینما چیست.  

از دستیاری تا بازیگری در “مجنون”

او در پاسخ به این‌که آیا سخت‌گیری‌های رسول ملاقلی‌پور باعث شد که دستیاری را کنار بگذارد؟ گفت: خیر، انصافا رفتار او با من به نحوی بود که اتفاقا همه کسانی که با او کار کرده بودند متعجب بودند،  چرا که او بسیار به من اعتماد داشت. همان‌طور که گفتم من تئوریک سینما را بلد بودم و اولین بارم بود که به شکل جدی در سینما کار می‌کردم و  رسول اصلا به این دانش تئوریک قائل نبود. اما من عملا از او خواستم که دکوپاژ دست من باشد و با بازیگران کار کنم وصحنه را آماده کنم تا او بیاید و فیلمش را بگیرد. حتی به خاطر دارم که به او گفتم اگر آمدی و دیدی میزانسن را نفهمیده‌ام یا دکوپاژ اشتباه بود و یا جای دوربین اشتباه است، آن وقت فکر دیگری می‌کنیم. بنا بر همین اصل هم پیش رفتیم و او دیگر اعتماد کامل داشت و اگر من می‌گفتم مثلا از فلان پلان شروع کنیم بحث نمی‌کرد، چون می‌دانست که من دکوپاژ او را فهمیده‌ام و برای راحت پیش رفتن کار این تصمیم را گرفته‌ام. از سوی دیگر به دلیل این‌که با بازیگران تمرین  می‌کردم و اغلب او می‌دید که من چه پیشنهاداتی برای بهتر شدن بازی می‌دهم، به من گفت چرا خودت بازی نمی‌کنی، گفتم که خیلی علاقه‌ای به بازیگری ندارم و بیشتر کارگردانی را دوست دارم. او به من گفت تو خودت بهتر از همه بازی می‌کنی و باید در یک فیلم من بازی کنی. همین شد که وقتی خلاصه فیلمنامه “مجنون” را برایم تعریف کرد، آن‌قدر کاراکتر برای من جذاب بود که پذیرفتم تا در مقابل دوربین او بازی کنم. به این خاطر از دستیاری به سمت بازیگری رفتم.

او اضافه کرد:‌ در طول سال‌هایی که با رسول کار کردم واقعا یک بار هم با من تندی نکرد و آن‌قدر این رابطه دوستانه بود که شاید گاهی من عصبانی می‌شدم و داد و بیداد می‌کردم اما او هرگز این کار را نکرد. به خاطر دارم سر فیلم “افق” یک روز باید می‌رفتیم و پلان‌های خُرد باقی‌مانده را می‌گرفتیم. او به من گفت برو پلان‌ها را تو بگیر، من حالم  خوب نیست. من هم گفتم کار را تعطیل می‌کنم تا خودتان این کار را انجام دهید، که به من گفت حق چنین کاری را نداری. برو و پلان‌ها را بگیر، من این کار را انجام دادم و انصافا هم تمام پلان‌هایی که گرفتم در فیلم استفاده کرد و هیچ‌کدام را نگفت که اشتباه گرفتی یا بد گرفتی و بخواهد بیرون بگذارد. او می‌دانست که من خوب می‌فهمم و می‌دانم که چه می‌خواهد.  

این بازیگر در پاسخ به این‌که آیا در این سال‌ها فیلمسازی را نزدیک یا شبیه به رسول ملاقلی‌پور دیده است؟ گفت: واقعیت این است که خیر؛ رسول بسیار خاص بود. وقتی پلانی را می‌گرفت تماما درگیر ریتم درونی پلان بود و با حس و حال این کار را می‌کرد. این ریتم درونی شامل حرکت دوربین، سرعت این حرکت، ریتم میزانسن و… بود که همه این‌ها از درون او غلیان پیدا می‌کرد و من کمتر کسی را دیده‌ام که حس و حال خودش را به پلان منتقل کند. از نظر تکنیکی هم رسول بسیار کاربلد بود.

رسول ملاقلی‌پور به سمت سینمای اجتماعی تغییر مسیر داده بود

کرامتی درباره این‌که آیا فکر می‌کند اگر رسول ملاقلی‌پور زنده بود همچنان  مسیر سینمای دفاع مقدس را پیش می‌برد یا تغییر مسیر می‌داد؟ بیان کرد: رسول در  همان زمان هم  تغییر مسیر داده بود و به سمت سینمای اجتماعی رفته بود. آثارش نشان می‌دهد و اگر برگشت و «هیوا» یا «مزرعه پدری» را ساخت به این معنا نبود که این سینما را رها کرده است. به طور کلی اکثر آثارش اجتماعی بود و بیشتر به سمت سینمای روایی، قصه‌گو و کاراکترمحور پیش رفت و این جنس از سینما را  تجربه کرد. قطعا اگر امروز می‌بود، نگاهش خاص‌تر می‌شد و حتی اگر می‌خواست سینمای دفاع مقدس کار کند این نگاه متفاوت می‌بود. او گاهی در گفت‌وگوهایش شعار می‌داد که دیگر کار دفاع مقدسی نمی‌سازد، اما همان‌طور که گفتم در عین حال که سریع عصبانی می‌شد، به سرعت هم این عصبانیت فروکش می‌کرد. “مزرعه پدری” رسول شاهد این ادعاست که یک کار شسته و رفته و گردن‌کلفت در سینمای دفاع مقدس است.  

او در پایان گفت: همیشه یکی از حسرت‌های من این است که رسول چرا این‌قدر زود و ناگهانی رفت. چقدر جای او در سینمای ما خالی است و ای کاش می‌ماند، چون اگر بود حتما می‌توانستیم شاهد اتفاقات بهتری از او باشیم.

در اختتامیه شانزدهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم «مقاومت» قرار است «نشان رسول» (یادمان رسول ملاقلی‌پور) به سینماگر خلاق در حوزه انقلاب اسلامی، دفاع مقدس و مقاومت اهدا شود.

به گزارش سینماپرس، اسامی نامزدهای بخش «جشنواره‌جشنواره‌ها» و «مدافعان سلامت» از سوی دبیرخانه شانزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت، به شرح زیر اعلام شد:

نامزدهای دریافت جایزه بخش «جشنواره جشنواره‌ها»

نامزدهای بخش مستند کوتاه

«نامه‌ای از دمشق» به کارگردانی مهدی ابراهیم‌خانی، تهیه‌کنندگی عباس ایمانیان و صداوسیمای مرکز سمنان

«لوتوس» به کارگردانی محمدرضا وطن‌دوست و تهیه‌کنندگی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی

«ابو حمیظه» به کارگردانی محمدعلی فارسی و تهیه‌کنندگی بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس و محمد علی فارسی

نامزدهای مستند بلند

«زنانی با گوشواره‌های باروتی» به کارگردانی رضا فرهمند و تهیه‌کنندگی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و مرتضی شعبانی

«خاطرات خبرنگار جنگ» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی وحید چاووش

«رستاخیز» به کارگردانی محمدعلی فارسی و تهیه‌کنندگی گروه روایت فتح شبکه ۵ سیما و محمدعلی فارسی

«آخرین روزهای زمستان» به کارگردانی محمدحسین مهدویان و تهیه‌کنندگی حبیب والی‌نژاد و شبکه اول سیما

«پل» به کارگردانی امیرحسین نوروزی و تهیه‌کنندگی مرتضی شعبانی و مرکز مستند حقیقت

نامزدهای نماهنگ

«ارغوان» به کارگردانی مهدیار عقابی و تهیه‌کنندگی امیر پوروزیری

««حلول» به کارگردانی امیر مهران و تهیه‌کنندگی فرید فرخنده‌کیش

«خاک مهرآیین» به کارگردانی جواد اشرفیان و تهیه‌کنندگی سید عباس امامزاده

نامزدهای کوتاه داستانی

«آب هرگز نمی‌میرد» به کارگردانی حسین دارابی و تهیه‌کنندگی محمدجواد موحد

«تمام مریم‌ها» کارگردان محمدجلیل اسکندرزاده و تهیه‌کنندگی عمار خطی با مشارکت شبکه سمنان و حوزه هنری استان سمنان

«ولد» به کارگردانی امیر باس ربیعی و تهیه‌کنندگی باشگاه فیلم سوره

«بادیه‌نشین» به کارگردانی عماد سلمانیان و تهیه‌کنندگی انجمن سینمای جوانان دفتر آبادان و شرکت پتروشیمی شیمی تکس آریا

نامزدهای بخش سینمایی

«آژانس شیشه‌ای» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا و تهیه‌کنندگی مهدی کریمی

«ایستاده در غبار» به کارگردانی محمدحسین مهدویان و تهیه‌کنندگی حبیب والی‌نژاد

«بازمانده» کارگردان سیف‌الله داد و تهیه‌کننده منوچهر محمدی

«سفر به چزابه» به کارگردانی رسول ملاقلی‌پور و تهیه‌کنندگی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی

«شیار ۱۴۳» به کارگردانی نرگس آبیار و تهیه‌کنندگی محمدحسین قاسمی

نامزدهای پویانمایی کوتاه و بلند

«شهر خاموش» به کارگردانی امیر مهران و تهیه‌کنندگی امیر مهران و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی

«فهرست مقدس» به کارگردانی محمدامین همدانی و تهیه‌کنندگی خانه پویانمایی انقلاب اسلامی و محمدامین همدانی

«پدر» به کارگردانی سید محمدرضا خردمندان و تهیه‌کنندگی باشگاه فیلم سوره

«شهر من سردشت» کارگردان زیبا ارژنگ و تهیه‌کننده انجمن سینمای جوانان ایران

نامزدهای دریافت جایزه بخش مدافعان سلامت

نامزدهای کوتاه داستانی

«Don’t Worry (نگران نباش)» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی مانا پاک‌سرشت

«ملاقات آخر» به کارگردان محمد مهدی فکریان، تهیه کننده محسن مشرقی

«خط شکن» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی امیر مسعود اصلاح

Mask (ماسک) از هند به کارگردانی سوئتا کومار داش و تهیه‌کنندگی مهاپراساد ناندا

Gratitude (شکرگزاری) از مکزیک به کارگردانی و تهیه‌کنندگی خورخه سالگادو پونس

My Mom (مادر من) از هند به کارگردانی راکش مویرانگتم و تهیه‌کنندگی Dark Room Studio

نامزدهای مستند کوتاه

«در خلوت شب» به کارگردانی مهدی امینی و جواد یقموری و تهیه‌کنندگی گروه مستند روایت فتح

«بلوک ۶۵» به کارگردانی سید وحید حسینی نامی و تهیه‌کنندگی سالار حیدرنژاد

Italy lockdown: how the coronavirus has foreve changed our lives

(قرنطینه در ایتالیا: ویروس کرونا چگونه زندگی ما را برای همیشه تغییر داد)؛ کارگردانان کارلا فالزون، ساچا بیازو، سیمون ژیانکریستوفارو وکارمین بنینسارا؛ تهیه کننده

From the window (از پشت پنجره) به کارگردانی و تهیه‌کنندگی آنژلیکا گریگورییوا

داوطلب (مستند شهادت دکتر طهماسبی– آمل) به کارگردانی نسرین گودرزی و تهیه‌کنندگی مرکز روابط عمومی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی

نامزدهای پویانمایی

«سنگ‌های سپید» به کارگردانی فاطمه حسنی و تهیه‌کنندگی فاطمه حسنی و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی

The Saviour (مُنجی) از هند به کارگردانی و تهیه‌کنندگی آرجون موخرجی

Don’t Panic, Man (نترس مَرد) از هند به کارگردانی و تهیه‌کنندگی ساحیل

نامزدهای موشن گرافیک

«مجموعه با هم رعایت _ کنیم (کرونا)» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی شهرام بیگی

«مجموعه موشن گرافیک کرونا» به کارگردانی حامد بارئی طبری و پویا رئیسی و تهیه‌کنندگی موسسه فرهنگی اندیشه شهید آوینی و شبکه یک سیما

«پاندمی ۲۰۲۰» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی موسسه چند رسانه ایرنا و لیلا رستمی شکوه

نامزدهای نماهنگ

«یه روزی دوباره» به کارگردانی مهران علوی و تهیه‌کنندگی مأوا

«شب قدر» به کارگردانی فرشید فرجی و تهیه‌کنندگی مرکز روابط عمومی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی

«FRAGILE (شکستنی)» از ایتالیا به کارگردانی امیلیانو لئون و مکس نارداری و تهیه کنندگی امیلیانو لئون و موسسه Reset Production

به گزارش سینماپرس، گفتمان سینمای دفاع مقدس با حضور ناصر حاجی‌حسینیان مشهور به ناصر شفق، محمدرضا شرف‌الدین سینماگر و تهیه‌کننده و حبیب مازندرانی تهیه‌کننده و دکترای علوم ارتباطات در تسنیم برگزار شد. این نشست در ابتدای هفته دفاع مقدس و برای تحلیل و بررسی اوضاع سینمای دفاع مقدس برگزار شد.

ناصر حاجی‌حسینیان از تهیه‌کنندگان سینما و دانش‌آموخته رشته سینما از دانشکده هنر است. او بنیانگذار و رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس ایران (از سال ۷۱ تا ۷۷) بوده است.

در کارنامه حاجی‌حسینیان تهیه‌کنندگیِ فیلم‌های «حماسه مجنون»، «پرواز در نهایت» و «باغ سید» دیده می‌شود.

محمدرضا شرف‌الدین رئیس انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس از سال ۸۶ تا ۹۴ بوده است. در کارنامه او تهیه‌کنندگی فیلم‌های بسیاری در زمینه دفاع مقدس دیده می‌شود. او به‌تازگی قصد دارد فیلمی در ژانر دفاع مقدس تهیه کند.

حبیب‌الله مازندرانی از تهیه‌کنندگان ارشد تلویزیون، رئیس سابق مرکز سیمای استانها، مدیرکل اسبقِ مراکز سیمای کرمانشاه، البرز، مهاباد و… بوده است.

مازندرانی دکترای علوم ارتباطات و فارغ التحصیل دانشکده صدا و سیما با گرایش فیلمنامه‌نویسی است.

در نشست گفتمان سینمای دفاع مقدس هر کدام از حاضران به بیان دیدگاه‌های خودشان درباره این حوزه و بررسی و واکاویِ مشکلات و موانعِ این ژانر از سینمای ایران پرداختند.

در ادامه شرحِ این نشست را که شامل صحبت‌های هر کدام از حاضران است می‌خوانید:

در حال جنگ رسانه‌ای با دنیا هستیم/ شکل‌گیری انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس

ناصر حاجی‌حسینیان (ناصر شفق) : طی قرن‌های گذشته تعریف مشخصی برای هنر شکل نگرفته است؛ به همین دلیل برای ژانر دفاع مقدس در عرصه سینما هم تعریف مشخصی نداریم. هفته دفاع مقدس را «مبارک باد» نمی‌گوییم و بیشتر از واژه «گرامی باد» استفاده می‌کنیم. چه‌کسی است که نداند جنگ اتفاقِ مهیب و وحشتناکی است!؟ همین که عروسکِ دختربچه‌ها شکسته می‌شود خودش یعنی جنگ وحشتناک است.

اما دفاع در هر آیینی مقدس‌ترین رخدادِ انسانی و شرافتمندانه است. دفاع مقدس ایران پیش‌زمینه‌ای به‌واسطه انقلاب اسلامی داشت. در دوران انقلاب اسلامی عکاسان و فیلمبرداران بسیاری فعال بودند و از این رخداد بزرگ تصویر تهیه کردند، همین مسئله باعث شد که ما تجربه زیادی در زمینه فرهنگی و هنری در مواجهه با رخدادی مانند انقلاب داشته باشیم.

ما در زمان حاضر یک جنگ رسانه‌ای با دنیا داریم. دنیا به ما تحمیل می‌کند که “آنچه شما می‌سازید فاقد ارزش هنری است”. البته قابل کتمان نیست که دنیای غرب با سرمایه‌گذاریِ بسیار زیاد، در عرصه فرهنگ و هنر به موفقیت بسیار زیادی رسیده است.

اولین فیلم‌سازان دفاع مقدس، از اولین روزهای دفاع مقدس، کارشان را با ساخت فیلم‌های مستند شروع کردند. بسیاری از شهدای ما در عرصه رسانه در همان سال‌های ابتداییِ دفاع مقدس شهید شدند. این‌ها ستاره‌های درخشانی مانند محسن مصباحی و غلامعلی پیچک بودند.

سرباز وطن قاسم سلیمانی در زمانی شهید شد که یک بار دیگر انقلاب را بیمه کرد، در حالی که همه شهیدان قبلی مانند باکری، خرازی، زین‌الدین و دیگر شهیدانِ بزرگ ما هم آرمان‌های بزرگی داشتند.

اولین فیلم‌هایی که در آن زمان ساخته شد به‌صورت ۸میلی‌متری تهیه شدند. ما آن زمان لابراتوار نداشتیم و فیلم‌ها را برای ظهور به آلمان می‌فرستادیم. مراکز صدا و سیمایی که به مرزها نزدیک بودند در آن سال‌ها خیلی فعال بودند. این مراکز فیلم‌های بسیاری درباره دوران دفاع مقدس تهیه کردند.

اولین آثاری که برای انقلاب ساخته شد «خون‌بارش» و «مرز» بودند. نخستین فیلمی که برای دفاع مقدس ساخته شد و ارزش هنری والایی داشت با «یار عاشقان»، «دیده‌بان»، «پرواز در شب» و… بود. این فیلم‌ها در نیمه دوم دهه شصت ساخته شدند.

از سال ۱۳۶۲ وقتی فیلم «پرواز در بی‌نهایت» ساخته می‌شد، دما به ۳۰ درجه زیر صفر رسید. این فیلم در ارومیه و کوهستان کردستان ساخته شد. آن زمان فکر خوبی به ذهن یکی از دوستان رسید تا تجهیزات نظامی را به نزدیکیِ تهران بیاوریم و در هوای گرمی تهیه کنیم.

آن زمان به ذهنمان رسید که انجمن سینمای دفاع مقدس را در دفتر شخصی خودم (کوچه لعل شرقی پلاک ۵) ایجاد کنیم. اما در آن زمان نهادهای دیگری که در زمینه دفاع مقدس فعال بودند تحملِ تشکیل نهاد دیگری را نداشتند، به همین دلیل به‌مدت دو سال انجمن را به‌صورت غیرعلنی اداره کردیم. آقایان لطفیان، رحیمیان، رفیق‌دوست، ذوالقدر و ظهیرنژاد زحمات بسیاری در شکل‌گیری این انجمن داشتند. سیدحسن خامنه‌ای، علی‌اکبر حجازی، مجید رجبی معمار، مزینانی و سعادتی هم در جلسات ما شرکت می‌کردند و تأثیر بسیاری در شکل‌گیری این انجمن داشتند.

من اولین مسئول ثبت و ضبط خاطرات دفاع مقدس در سال ۱۳۶۱ بودم. در آن سال‌ها جشنواره‌های زیادی برگزار کردیم و همچنان به‌مدت دو سال انجمن فعالیتش غیرعلنی دنبال می‌شد.

از سال ۱۳۶۹ فعالیت انجمن سینمای دفاع مقدس به‌صورت رسمی شروع شد و تا سال ۱۳۷۷ من مدیرعامل انجمن سینمای دفاع مقدس بودم. در دوران حضورم در این انجمن ۷۹ فیلم ساختیم. در آن دوران شور انقلابی در کشور وجود داشت و فیلم‌های ژانر دفاع مقدس فروش بسیار زیادی داشتند، مثلا فیلم «عقاب‌ها» از پرفروش‌ترین فیلم‌ها بود.

فیلم «لیلی با من است» یا «بوی پیراهن یوسف» چندین بار در تلویزیون پخش شده‌اند. گاهی برخی از این فیلم‌ها صدها بار از تلویزیون پخش شده‌اند.

حبیب‌الله مازندرانی: تا سال ۱۳۹۷ در سینمای کشور دو هزار و دویست فیلم در کشور ساخته شده است. مجموعه فیلم‌های دفاع مقدس ۲۷۲ فیلم است.

انگیزه‌های دولت برای بردن کشور به‌سمت وابستگی به استعمار/ حذف قهرمان در سینمای ایران از سیاست‌های دولتِ آقای روحانی است

محمدرضا شرف‌الدین: مدیرِ باانگیزه اصلی‌ترین عامل رخ دادنِ اتفاق‌های خوب و بد است.

دولت برای قطع کردن ریشه انقلاب و بردن کشور به‌سمت وابستگی به استعمار انگیزه دارد. آقای روحانی برای این کار تربیت شده و برای این کار پرورش یافته است، با راهبرد قبلی و با یک سابقه سیاسی آموزشی به مقصد رسیده است، مسیر طولانی را طی کرده تا این وظیفه خبیثه را به سرانجام برساند.

اگر سردار سلیمانی هم رئیس دولت می‌شد، ما تمام این مسائل را در جهت مثبتش داشتیم، اقتصاد شکوفا می‌شد، ایستادگی و مقاومت حرف اول و آخر را می‌زد و کشور به‌سمت پیشرفت می‌شد.

انگیزه آدم‌ها بسیار مهم است، خیلی مهم است که چه مدیری با چه انگیزه و با چه پیش‌فرضی در هر جایگاهی قرار می‌گیرد.

اداره جنگ تحمیلی به‌عهده عده معدودی از جامعه ایرانی بود. سرمایه‌داران و عافیت‌طلب‌ها کار خودشان را می‌کردند و حتی جنگ کاسبی‌شان را بهتر کرده بود.

در تمام دوران جنگ ۲ میلیون رزمنده داشتیم. این ۲ میلیون نسبت به جمعیت ۳۶میلیونیِ آن زمانِ کشور چند درصد است؟ حالا وقتی جنگ تمام می‌شود، درصد بسیاری از مردم ما اطلاعی از دوران جنگ ندارند و می‌خواهند با زوایای این دوران آشنا شوند و آن روزگار را بازخوانی کنند.

مردمی که می‌خواستند با آن دوران آشنا شوند یا باید کتاب می‌خواندند که پس از جنگ هنوز ادبیات جنگ شکوفا نشده بود، یا باید گزارش‌های مکتوب را می‌خواندند که از عامه مردم این برنمی‌آمد، پس تلویزیون و سینما بهترین و در دسترس‌ترین راه بود.

ضمن احترام به همه فیلم‌سازانِ دهه هفتاد و دهه شصت، قبول کنیم که حجم تولید نشانه موفقیت نیست. به‌نظرم همین حجم تولید در برخی موارد، انحراف‌هایی با سینمای دفاع مقدس ایجاد کرد و باعث شد که مخاطب با سینمای دفاع مقدس قهر کند.

فیلم «هور در آتش» سال ۱۳۷۰ ساخته شد. همین امروز هم اگر ببینید پر از ارزش‌های تصویری، قصه‌گویی و هنری است، یا برخی از فیلم‌های رسول ملاقلی‌پور را به هیچ وجه نمی‌توان از تاریخ سینمای ایران کنار گذاشت.

پس انگیزۀ مدیریتی و استقبال مخاطبان در مرور و بازبینیِ دوران دفاع مقدس بسیار مهم‌اند،

مثلاً فیلم «عقاب‌ها» که یکی از رکوردداران مخاطب در سینمای ماست، در دورانی اکران شد که مردم به‌دنبال یک انتقام از عراقی‌ها بودند. مردم دوست داشتند یک منتقم بیاید و انتقامِ تمام آن بمباران‌ها را از عراق بگیرد، این بود که فیلم‌هایِ دفاع مقدسی که قهرمان‌های تأثیرگذاری داشتند، با استقبال مردم مواجه می‌شدند.

شرایط مدیریت امروز حذف قهرمانی از فرهنگ ماست، حذف قهرمان در سینمای ایران از سیاست‌های دولتِ آقای روحانی است.

من خودم فیلمنامه‌ای دارم که قهرمان دارد و متأسفانه این فیلمنامه را تصویب نمی‌کنند. اما اگر این قهرمان اهلِ کثافتکاری و حاشیه باشد، خیلی راحت فیلمنامه را تصویب می‌کنند.

اگر این نوع فیلم‌ها ساخته شود، ژانر سینمای دفاع مقدس صاحب هویت می‌شود. سینمای ملی ما باید همان سینمای دفاع مقدس باشد نه سینمای ابتذال!

حبیب‌الله مازندرانی: برای اینکه به سینمای مستقلِ دفاع مقدس برسیم، چرا نهادی مستقل در زمینه دفاع مقدس نداریم که بتواند از تولید تا اکرانِ فیلم‌ها را دنبال کند؟

بخشی از هزینه نظامی را صرف سینمای دفاع مقدس کنیم

ناصر حاجی‌حسینیان (شفق) : وقتی انجمن سینمای دفاع مقدس را تأسیس کردیم دو هدف داشتیم که یکی از آنها پردیس‌های سینمایی بود. در آن زمان پردیس‌های سینمایی در کشورهای غربی هم چندان همه‌گیر نشده بود.

وقتی آقای ضرغامی آمد، ساخت فیلم‌های دفاع مقدس زیاد شد، چون آقای ضرغامی انگیزه داشت، به همین دلیل هم شورای نظارت را از زیرنظر ارشاد خارج و به زیر نظر انجمن سینمای دفاع مقدس منتقل کرد.

البته تأکید کنم که خودم به نظارت روی فیلم‌سازی اعتقادی ندارم.

سینمای دفاع مقدس زمانی رونق می‌گیرد که این سینما جایی برای اکران داشته باشد، الآن زدوبند مافیایی داریم، اگر فیلمی با موضوع‌های انسانی و با کیفیت خوب ساخته شود، هرگز اکران خوبی به آن نمی‌دهند.

حوزه اکرانِ سینمای ما به‌دنبال فیلم‌های هنجارشکن است.

کاهشِ تولید در عرصه سینمای دفاع مقدس، براساس یک مهندسی رخ داد. وقتی حمایتی نمی‌شود و اکران خوبی به فیلم‌ها داده نمی‌شود، کارگردانان و تهیه‌کنندگان از نظر مالی دچار مشکل می‌شوند و نتیجه‌اش کاهش تولید است.

ما در سال‌های گذشته فیلم‌سازی دفاع مقدس را ارزان کردیم، درجه‌بندی کردیم و گفتیم “اگر کسی فیلم درجه‌یک در ژانر دفاع مقدس بسازد، تمام هزینه‌هایش را پرداخت می‌کنیم و اکرانِ درستی هم در اختیارش قرار می‌دهیم. “

مدنظر ما بود که فیلم‌های ژانر دفاع مقدس اکرانِ وسیعی داشته باشند و تلویزیون هم این فیلم‌ها را تبلیغ کند، در عین حال میان فیلم‌های ساخته‌شده در این ژانر برخی از فیلم‌ها هم کیفیت لازم را نداشت و گاهی قابل اکران تشخیص داده نمی‌شد.

یادم هست که استاد شهریار در دیداری که با ایشان داشتم می‌گفت “معیشت هنرمند باید تأمین شود. “، متأسفانه در دوران کنونی شرایط به‌گونه‌ای پیش رفته است که هنرمند از نظر معیشتی دچار مشکل شود.

هالیوود در طول سال حدود ۹۰۰ فیلم می‌سازد که درصد کمی از این ساخته‌ها کیفیت‌های جهانی دارند.

ایران ظرفیت تولید سالیانه ۶۰۰ فیلم را دارد، اما حداکثر ۱۰۰ فیلم می‌سازد و در نهایت هم در هر سال حداکثر ۲۰ یا ۳۰ فیلم اکران می‌شود.

اگر سالانه هزینه ساخت یک موشک یا ساخت یک تفنگ را به ما بدهند، ما هر سال می‌توانیم چندین فیلم در حوزه دفاع مقدس بسازیم و در جبهه فرهنگی با غرب مقابله جدی داشته باشیم.

روزی شهید باکری به من گفت که “مسئول تبلیغاتت را عوض کن”، و من پشت‌گوش انداختم و این کار را نکردم. پس از چند ماه شهید باکری من را دید و گفت که “چرا مسئول تبلیغاتت را تغییر ندادی؟ ” من هم وقتی فهمیدم که نظرش جدی است، این کار را کردم.

روز بعدش در صبحگاهی که داشتیم، دیدم که آقای پورجمشید را (همان کسی که مسئول تبلیغات من بود) به‌عنوان معاون ستاد اجرایی لشگر معرفی کردند،

دنبال آقا مهدی رفتم که “چرا این کار را کردی؟ “، در حالی که می‌خندید، به من گفت که “شما وظیفه‌ات این است که نیروهای خوب را شناسایی کنید و به ما معرفی کنید. “

هنوز هم سردار جمشیدیان از محبوب‌ترین فرماندهان سپاه پاسداران است.

سینماپرس: رضا مهدوی معتقد است که جریان «چاووش» در اوایل انقلاب، به معنای واقعی موسیقی انقلابی تولید کرد.

سینماپرس: نیکی کریمی داور جشنواره بین المللی فیلم پرتقال طلایی آنتالیا شد.