مسابقه «یک، دو، صدا» با هدف استعدادیابی در حوزه خوانندگی بیش از پنج سال است که در رادیو تولید و پخش می شود؛ مسابقه ای که به دلیل نبودن محدویت های پخش ساز در رادیو و همچنین تمرکز این رسانه بر موسیقی و صدا، سال ها زودتر از تلویزیون آغاز شده و تداوم هم داشته است.
سینماپرس: احمدرضا درویش، کارگردان سینمای ایران معتقد است: سینمای ایران از نظر من ملی نیست، چون بازتاب‌دهنده آرمان‌ها و مطالبات ملت ایران نیست. بین‌المللی هم نیست، حتی یک دی‌وی‌دی از سینمای ما در عراق و افغانستان وجود ندارد.
به گزارش سینماپرس، نشست «انقلاب اسلامی و سینمای ایران» بعد از ظهر امروز (یکشنبه ۲۲ فروردین) به صورت مجازی در دانشگاه سوره برگزار شد. احمدرضا درویش کارگردان سینمای ایران در این نشست گفت: فکر می‌کنم عرصه فرهنگ به طور کلی و عرصه سینما از ۴ جهت مورد هجوم است یا در چهار ضلع دچار حبس‌شدگی است.
او سپس این ۴ ضلع را «جریان‌های رسمی و دولتی، جریان‌های سیاسی، سینمای جشنواره‌ای و سینمای قبل از انقلاب» معرفی کرد و افزود: یک ضلع دولت‌ها و جریان‌های رسمی هستند که خودشان را داعیه‌دار فرهنگ می‌دانند، مراجعی که در رسانه‌ها با قید «سکان‌دار فرهنگ» معرفی می‌شوند. در حالی که سکان‌داران اصلی فرهنگ و هنر، کسانی هستند که دیده‌بانی دست آن‌هاست. این ساختارها تحت تأثیر القاب سیاسی تلاش می‌کنند که تعریفی توهم‌آمیز از مقوله هنر و سینما ارائه کنند تا سیستم خود و دیوان‌سالاری خود را بزرگ نشان دهند، یعنی بخشی‌نگر هستند.
* سینمای ایران ملی نیست
درویش تصریح کرد: از نظر من سینمای ایران ملی نیست، چون بازتاب‌دهنده آرمان‌ها و مطالبات ملت ایران نیست. آنچه در محضر سینما مشاهده می‌کنیم، دربردارنده خواست ملی نیست، پس سینما نیست. از نظر جغرافیایی هم همینطور است و یک فرد در شهرهای سیستان و بلوچستان امکان حضور در سینما را مانند یک فرد در شهرهای تهران و تبریز و مشهد ندارد. هنوز ۸۰ و اندی شهر ما فاقد سینما است.
وی با طرح این پرسش که تولیداتمان در سینما چه وضعیتی دارد، اظهار داشت: مهم‌ترین وجه سینما و تفاوت آن با تلویزیون، «ملاقات اجتماعی» است. انسان معاصر به خصوص در کشور ما نیاز به ملاقات اجماعی دارد، بنابراین حتماً سینما به حیات خود ادامه می‌دهد، اما آیا سینمای ایران این ملاقات را در سالن‌های تاریک و بزرگ خود نمایندگی می‌کند و آینه تمام‌نمای زندگی و مطالبات مردم است؟ چنین نیست! رسانه ملی هم همینطور است. اصلاً مدیا چنین است.
* سینمای ایران توان واردات و صادرات فیلم را ندارد
کارگردان فیلم‌های سینمایی «دوئل» و «رستاخیز» گفت: سینمای ایران صنعت هم نیست، چون نمی‌تواند بازار خودش را مدیریت کند. نمی‌تواند فیلم وارد کند یا صادر کند.
وی افزود: این‌همه پلنفرم و بودجه بیت‌المال برای مدیریت رسمی سینما وجود دارد اما آیا یک دی‌وی‌دی فیلم ایرانی در مزارشریف که حدود ۲ میلیون جمعیت شیعه و فارسی‌زبان دارد، وجود دارد!؟ یا از طریق فضای اینترنتی می‌توانند بخرند و ببینند الان در کشور عراق آیا می‌توانند تولیدات شبکه نمایش خانگی ما را بخرند و ببینند؟ بخش بین‌الملل سینمای ایران اساساً ادعاست!
به گزارش فارس، درویش با طرح این پرسش که آیا واقعاً سینمای ایران فرهنگ و عطر و زیست اجتماعی ایرانی را نمایندگی می‌کند، پاسخ به آن را منفی دانست و ادامه داد: اصلاً اینچنین نیست! اساساً این جنس سینما کجای بازار و نقطه طلایی نگاه مخاطب جهانی قرار می‌گیرد؟ ۴ ـ ۵ هزار نفر هستند که در جشنواره‌ها همدیگر را ملاقات می‌کنند و پروموت (حمایت و ترویج) می‌کنند و تمام! فیلم‌های ما در زنجیره سینمای جهان، جایگاهی نداشته و ندارد.
* سینمای ایران دچار توهم است
به گفته این کارگردان سینمای ایران، ما دچار توهم هستیم، چون از سینما یک «رستم» ساخته‌ایم و از همه از رستم انتظار دارند. به همین دلیل است که بلافاصله پس از شهادت سردار سلیمانی، همه توقع دارند یک فیلم از ایشان ساخته شود. درحالی‌که سینمای ما نه صنعت است، نه ملی است، نه بین‌المللی! بنابراین اولاً باید بپذیریم که سینمای ما تجربی است
وی افزود: وقتی انتظاراتمان را واقعی کردیم، به تمام سینما واقعی نگاه می‌کنیم و انتظارمان، انتظارات جعلی نمی‌شود. اما در شرایط کنونی، افرادی در فضای مجازی سینما را تعریف می‌کنند که یک عملکرد درست در واقعیت ندارند.
درویش درباره ضلع دومی که سینما را تهدید می‌کند، توضیح داد: جریان‌های سیاسی و جناح‌هایی که زد و خوردهای سیاسی دارند و آن‌ها در حوزه هنر و فرهنگ اشاعه پیدا کرده است. این زد و خوردها به سینمای ایران مجال نمی‌دهد که به جوهره خودش بپردازد. ضلع سوم، جریان‌هایی هستند که سینمای ایران برای آن‌ها ابزار است تا به آن‌سوی آب پرتاب شوند.
وی در خاتمه اظهار داشت: ضلع چهارم هم همه اصالت را به سینمای قبل از انقلاب می‌دهد و تصویری به مخاطب ارائه می‌دهد که نه تنها در شأن هنری و فرهنگی ملت آرمان‌گرا و انقلاب‌کرده ایران است بلکه اساساً هر چی هست، چیزی مخدوش و جعلی است.
«اگر هنر من هیچ ارتباطی با رنج و اندوه مردم نداشته باشد، پس اساسا هنر برای چیست؟ اثری هنری که قادر به ایجاد احساسی تکان‌دهنده و حتی ناخوشایند در مخاطبش نیست، ارزش خلق کردن ندارد!»؛ این را آی‌وی‌وی، هنرمند چینی می‌گوید که به شکستن تابوهای اجتماعی، تاریخی و هنری شهره است.
سینماپرس: اصالت دادن به سرگرمی در مجموعه‌های تلویزیونی باعث شده به مرور سریال‌ها و برنامه‌های ویژه ماه مبارک رمضان با نوعی معنویت‌زدایی دست و پنجه نرم کنند
به گزارش سینماپرس، در حالی که برخی سریال‌های مناسبتی به واسطه پخش در ایام ماه مبارک رمضان و نیز ارتباط موضوعی و محتوایی با این ماه به ماندگارترین و خاطره‌انگیزترین مجموعه‌های تلویزیونی تبدیل شده‌اند، اما در برخی سال‌ها کمتر می‌توان در سریال‌های ویژه رمضان تلویزیون ردپا و نشانی از این ماه معنوی یافت که نتیجه نگاه‌های تک‌بعدی و سلیقه‌ای مسئولان به تلویزیون و سریال‌هایش است، در حالی که انتظار می‌رود در سریال‌سازی با توجه به روش‌های علمی ذائقه‌سنجی و لحاظ کردن زمان و مکان، ارائه محتوا صورت بگیرد؛ اتفاقی که سال‌هاست در تولید سریال‌های مناسبتی به محاق رفته است.
تهیه و تولید سریال‌های مناسبتی از ابتدای دهه ۷۰ در دو شبکه یک و ۲ سیما شروع شد، البته اطلاق عنوان مناسبتی به سریال‌هایی که در ایام خاصی مثل ماه محرم یا ماه مبارک رمضان تولید می‌شد در سال‌های بعد که این اقدام تداوم پیدا کرد، معنا و مفهوم پیدا کرد. بر همین مبنا و به دلیل عنوان اطلاق مناسبتی به آثار تولید شده برای این ایام، درونمایه و محتوای اغلب این آثار که شکل‌دهنده خط اصلی داستانی و حتی پیرنگ‌های متنوع گنجانده شده در آن‌ها بود، با آن مناسبت تقویمی همراستا و همداستان نبود. اگر چه آثار ساخته‌شده بهترین گواه بر این مدعا محسوب می‌شود، اما متأسفانه رفته رفته با قرار دادن آثار غیرمرتبط با آن بازه زمانی خاص در کنداکتور پخش استفاده از اطلاق «مناسبتی» برای این آثار مصداق قضیه «سالبه به انتفای موضوع» گردید، چه اینکه با یک بررسی اجمالی در مورد آثار پخش شده طی دو دهه اخیر مشخص می‌شود بهترین و مخاطب‌پسندترین آثار مناسبتی در تلویزیون سریال‌هایی هستند که با در نظر گرفتن شرایط و فضای معنوی حاکم بر آن ایام و روحیات مردم جامعه متأثر از آن فضا ساخته شده‌اند از «گمگشته»، «کمکم کن» و «او یک فرشته بود» تا آثاری همچون «صاحبدلان»، «اغما»، «روز حسرت»، «میوه ممنوعه» و «شب دهم» که جملگی در اذهان مخاطبان و جامعه ثبت و ماندگار شده‌اند، البته مراعات انصاف حکم می‌کند تا از موفقیت برخی سریال‌های طنز از جمله مجموعه‌هایی مانند «خانه به دوش»، «متهم گریخت»، «بزنگاه» و «دارا و ندار» که حکم تک‌مضراب‌هایی در این دوران را دارند، نام ببریم.
تاکنون چهار سریال «احضار»، فصل چهارم «بچه‌مهندس»، «یاور» و «رعد و برق» به ترتیب برای پخش از شبکه‌های یک، ۲، ۳ و ۵ سیما به عنوان سریال‌های ماه مبارک رمضان سال ۱۴۰۰ معرفی شده‌اند. در میان این آثار دو سریال «احضار» و «رعد و برق» از برادران افخمی در مقام کارگردان دیده می‌شود.
دعوت نحسی که «احضار» شد
سریال «احضار» با نام قبلی «دعوت نحس» به کارگردانی علیرضا افخمی و تهیه‌کنندگی محمودرضا تخشید به عنوان یکی از آثار مرکز سیمافیلم برای پخش در ساعت ۲۲:۱۵ از شبکه یک سیما آماده شده است. بر اساس آنچه این روزها از تیزر تبلیغاتی این سریال برداشت می‌شود، مخاطبان شاهد یک فضای ماورایی درباره بحث وجود جن خواهند بود، اگرچه گفته شده قرار است در این سریال به نقد عرفان‌های کاذب نیز پرداخته شود.
در خلاصه داستان مجموعه «احضار» آمده است: «مائده و زهره دختر عمه و دختر دایی یکدیگر هستند. آن‌ها همراه با دو تن از دوستان خود، سوسن و شکیبا، برای یک سفر تفریحی عازم شمال شده‌اند. گر چه هر چهار نفر ظاهراً از دوستان صمیمی یکدیگر هستند، اما یکی از آن‌ها نسبت به مائده حسادت می‌ورزد و دل خوشی از او ندارد. این سفر بهانه‌ای می‌شود تا کینه‌ورزی‌های او برملا شود. علیرضا افخمی پیشتر با سریال‌هایی، چون «تب سرد»، «او یک فرشته بود»، «پنجمین خورشید» و «پنج کیلومتر تا بهشت» حضور در کنداکتور مناسبتی ماه مبارک رمضان را تجربه کرده است.
چهارمین «بچه مهندس»
پس از سه فصل نسبتاً موفق، فصل چهارم مجموعه تلویزیونی «بچه مهندس» به کارگردانی احمد کاوری قرار است هر شب ساعت ۲۱:۳۰ در ایام ماه مبارک شبکه دوم سیما روی آنتن برود. «بچه‌مهندس ۴» با این تفاوت که یکی از بازیگران اصلی مجموعه یعنی روزبه حصاری (در نقش جواد) حضور ندارد و جای خود را به محمدرضا رهبری داده، قرار است روی آنتن برود. فصل اول از سریال «بچه مهندس» در ۳۰ قسمت، رمضان ۹۷ از شبکه ۲ سیما پخش شد. پخش فصل دوم این سریال نیز از دی ماه ۹۷ شروع و در بهمن ۹۷ به پایان رسید، سپس ساخت «بچه مهندس» برای یک فصل دیگر تمدید شد و فصل سوم آن در رمضان ۹۹ روی آنتن رفت.
«یاور» شبکه ۳
سریال «یاور» به کارگردانی سعید سلطانی و تهیه‌کنندگی آرمان زرین‌کوب برای ساعت ۲۰:۴۵ آنتن شبکه ۳ سیما در شب‌های ماه مبارک رمضان تدارک دیده شده است. مجموعه ۳۰ قسمتی «یاور» ملودرامی اجتماعی است که قسمت‌های معمایی و تِم جوانمردی دارد. «یاور» با بازی داریوش ارجمند در نقش اصلی و حضور سعید مطلبی در مقام نویسنده بسیار یادآور «ستایش» است.
«رعد و برق» در شبکه ۵
بهروز افخمی پس از هفت سال دوری از تلویزیون، سال گذشته مجموعه «رعد و برق» را در مناطق سیل‌زده جلوی دوربین برد. «رعد و برق» به تهیه‌کنندگی داود هاشمی با تصویربرداری در استان‌های لرستان، خوزستان، گلستان و تهران گوشه‌ای از زحمات و تلاشگران حادثه سیل و اتفاقاتی را که افتاده به تصویر می‌کشد. این سریال قرار است در ایام ماه مبارک رمضان هر شب ساعت ۲۳ از شبکه ۵ سیما پخش شود، البته طبق اعلام مسئولان رسانه ملی شبکه آی‌فیلم به عنوان یکی از پربیننده‌ترین شبکه‌های تلویزیون با پخش سریال‌های تکراری امسال با دستی پر به استقبال ماه مهمانی خدا می‌رود. «صاحبدلان»، «ترش و شیرین»، «مسافری از هند»، «از سرنوشت» و «ماه و پلنگ» سریال‌های ماه مبارک رمضان برای پخش از آی‌فیلم فارسی هستند که دست‌کم سه مورد آن‌ها در زمان خود از پدیده‌های تلویزیون بودند و هنوز هم پس از سال‌ها بیننده و هوادار دارند. گذشته از سریال‌ها و مجموعه‌های مناسبتی که برای پخش در ایام ماه مبارک ساخته می‌شوند، چند سالی است با رفتن احسان علیخانی از برنامه پربیننده و شناسنامه‌دار «ماه عسل»، مدیران تلویزیون هنوز نتوانسته‌اند جایگزین مناسبی برای آن تهیه و تدارک ببینند. این خلأ ایجادشده نشان می‌دهد شکل‌گیری برنامه‌هایی نظیر ماه عسل محصول ذوق سلیقه انفرادی است در حالی که ایجاد و ادامه چنین برنامه‌هایی باید ماحصل و خروجی یک اتاق فکر باشد، به همین علت است که عمر چنین برنامه‌هایی با رفتن مجری یا تهیه‌کننده‌اش به پایان می‌رسد و معلوم نیست کی و کجا یک نفر دیگر پیدا شود تا بر اساس نبوغ فردی یا ذائقه‌سنجی از مخاطبان یک برنامه مخاطب‌پسند متولد شود.
امسال هم تلویزیون طبق همان سنت همیشگی پخش سریال‌های مناسبتی، چهار مجموعه را روانه آنتن می‌کند که بر اساس خط داستانی معرفی شده از آن‌ها متأسفانه نشانی از حال و هوای این ماه ندارند.
*جوان
