سینماپرس: تعدادی از اهالی سینما در خصوص ۸ سال فقدان خدمات صنفی به سینماگران در دولت تدبیر و امید که با شوآف بازگشایی خانه سینما در سال ۱۳۹۲ همراه بود تأکید کردند: سینماگرانی که با اشتیاق در انتظار بازگشایی خانه سینما بودند امروز از بازگشایی این نهاد پشیمان شده اند و با خود می گویند کاش هرگز این خانه بازگشایی نمی شد چرا که مدیران خانه سینما با رفتار دیکتاتورمآبانه حدود اختیارات صنوف را سلب کرده و این نهاد را به ویرانه بدل کرده اند؛ این دسته از سینماگران متذکر شدند: اغلب اهالی سینما در بیکاری، فقر مطلق و استیصال به سر می برند اما خانه سینما مکانی برای ارتزاق گعده ای خاص است و به اصناف سینمایی تعلق ندارد!
به گزارش سینماپرس خانه سینما به عنوان نهاد صنفی سینماگران کشور مطرح بوده؛ از جمله اهداف اصلی تشکیل خانه سینما حفظ و صیانت از حقوق مادی و معنوی دست اندرکاران حرفه ای تولید، توزیع و نمایش صنعت سینما و همچنین ایجاد امنیت شغلی و ارتقای سطح آموزشی و حرفه‌ای دست‌اندرکاران سینمای کشور ذکر شده است که بدون شک وجود این موارد در اساسنامه خانه سینما در همان سال‌های ابتدایی تاسیس موجب دلگرمی اهالی سینما و ترغیب اعضای اصناف مختلف سینمایی به عضویت در خانه سینما شد.
اما سال های متمادی است که خانه سینما نه تنها هیچ گونه خدمات صنفی، رفاهی و معیشتی به اعضای خود اعطا نکرده بلکه در چرخشی عجیب بدل به محلی برای رانت خواری و ویژه خواری برای عده ای خاص شده است؛ شاه نشینان خانه سینما طی سال های متمادی مدیریت شان در این مرکز صنوف را به ویرانی و نابودی کامل کشانده اند و حتی در توزیع عیدی های میلیاردی وزارت ارشاد طی سال های اخیر نیز منصفانه و عادلانه رفتار نکرده اند.
خانه سینما که وجودش سرشار از خلاءهای قانونی بود در اواخر عمر دولت دهم توسط جواد شمقدری رئیس وقت سازمان سینمایی تعطیل و سپس همزمان با روی کار آمدن دولت یازدهم بازگشایی شد اما نکته قابل تأمل اینجا است که آنقدر در این ۸ سال به صنوف بی توجهی شده و آنقدر این خانه فشل و بی هویت بوده که بسیاری از مدافعان بازگشایی اش امروزه خواهان تعطیلی همیشگی این نهاد شده اند.
در همین راستا با ۱۰ تن از سینماگران خانم ها و آقایان: زینت رضا، حسن زاهدی، منوچهر والی زاده، اصغر رفیعی جم، حسین زندباف، گلچهره دانش، نادر طریقت، سعید مستغاثی، مهدی بزرگمهر و نوید فرح مرزی به گفتگو نشستیم که ماحصل نظرات ایشان برای اطلاع بیشتر مخاطبان گرامی در ذیل نقل شده است.
زینت رضا رئیس انجمن منشیان صحنه در خصوص ۸ سال فقدان خدمات صنفی به سینماگران در دولت تدبیر و امید که با شوآف بازگشایی خانه سینما در سال ۱۳۹۲ همراه بود گفت: در این ۸ سال آنقدر بدی و تلخی در خانه سینما زیاد بود که نمی توان تنها به چند مورد خاص اشاره کرد! تمامی سینماگرانی که با اشتیاق در انتظار بازگشایی خانه سینما بودند امروز از بازگشایی این نهاد پشیمان شده اند و با خود می گویند کاش هرگز این خانه بازگشایی نمی شد چرا که مدیران خانه سینما با رفتار دیکتاتورمآبانه حدود اختیارات صنوف را سلب کرده و این نهاد را به ویرانه بدل کرده اند. در این سال ها تنها کسانی که در سطوح بالای مدیریتی خانه سینما بودند از همه مواهب برخوردار شدند؛ آن ها قدرت گرفتند، جایگاه صنوف را به شدت تضعیف کردند و هیچ کار مفیدی برای اهالی سینما انجام ندادند؛ حضور این افراد باعث شد هویت اصلی یک کانون گرم خانواده سینما از بین برود و تشتت و اختلافات دامنه دار در این نهاد صنفی به شدت افزایش پیدا کند.
حسن زاهدی صدابردار پیشکسوت سینما نیز در این باره اظهار داشت: اغلب اهالی سینما در بیکاری، فقر مطلق و استیصال به سر می برند و متأسفانه هیچ یک از مسئولان و مدیران و دست اندرکاران و سیاست گذاران نهادهای متعدد سینمایی و خانه سینما که عنوان جامعه اصناف سینمای کشور را با خود به یدک می کشد در این سال ها تدبیری برای برون رفت از این اوضاع تلخ و اسفبار اندیشه نکرده اند. در این سال ها هیچ مدیر و مسئولی به فکر اهالی سینما نبوده و نیست که اگر چنین مدیری بود سینما و سینماگران هرگز با چنین وضعیت دهشتناکی در زندگی شان روبرو نمی شدند و اوضاع سینما اینقدر آشفته نمی شد.
منوچهر والی زاده عضو انجمن گویندگان و سرپرستان گفتار فیلم سینمای ایران نیز با انتقاد از وضعیت فعلی گفت: به جای خانه سینما، موسسه پیشکسوتان هنر تنها فریادرس سینماگران پیشکسوت، بیکار و خانه نشین است؛ در همین ایام کرونایی تنها نهادی که همواره به فکر ما بوده همین موسسه پیشکسوتان هنر است و بنده اذعان می کنم که اگر این موسسه نبود امورات زندگی بسیاری از هنرمندان قدیمی و پیشکسوت نمی توانست به خوبی بگذرد. وظیفه صنف روشن و مشخص است و اصناف باید تدبیری برای رفع بحران های معیشتی اعضای شان داشته باشند و خانه سینما هم به عنوان نهادی که اداره جامعه اصناف سینمای ایران شناخته می شود موظف است در خصوص این مسائل تدبیر و دوراندیشی ویژه داشته باشد اما متأسفانه هرگز چنین اتفاقی رخ نداده و تجربه ثابت کرده که آن ها در این قبیل مسائل پیشگام نیستند.
اصغر رفیعی جم تهیه کننده و فیلمبردار پیشکسوت سینما در خصوص ۸ سال فقدان خدمات صنفی به سینماگران در دولت تدبیر و امید که با شوآف بازگشایی خانه سینما در سال ۱۳۹۲ همراه بود گفت: در این سال ها بودجه هایی به خانه سینما اختصاص داده شده که تنها عده ای خاص از مواهب آن بهره مند شده اند؛ این در حالی است که اگر بودجه ای به خانه سینما اختصاص داده می شود باید به صورت مساوی میان یکایک اعضای این نهاد تقسیم شود و کسی نباید به خود اجازه دهد که به فردی مبلغی هنگفت اعطا کند و دست دیگری از این مبلغ خالی بماند! هر بودجه ای توسط هر نهاد و سازمان و ارگانی به خانه سینما می رسد متعلق به یکایک اعضای صنوف سینمایی است و مدیران خانه سینما هرگز نباید به خود اجازه دخل و تصرف در این بودجه ها را بدهند. این بودجه ها یا حتی کمک های غیر مادی باید به صورت مستقیم به دستان سینماگران برسد و هرگونه اعمال سلیقه ای در چگونگی توزیع آن امری مذموم است.
نادر طریقت کارگردان سینما نیز با انتقاد شدید از عملکرد خانه سینما طی ۸ سال اخیر اظهار داشت: خانه سینما مکانی برای ارتزاق گعده ای خاص است و به اصناف سینمایی تعلق ندارد! برخی افراد یک دورهمی در این خانه ایجاد کرده اند و به خانواده ها و نزدیکان شان سرویس های ویژه ارائه می کنند و دست اصناف سینمایی از هرگونه مواهبی خالی است به نحوی که در همین نوروز گذشته بسته های معیشتی که برای همه اعضای اصناف سینمایی تهیه شده بود را تنها به عده ای خاص اهدا کردند و دست سایرین از این بسته ها کاملاً خالی ماند! سال ها است در این نهاد چیزی به نام عدالت فرهنگی و اجتماعی شاهد نیستیم! مدیران این نهاد شعار عدالت سر می دهند اما بویی از عدالت نبرده اند. جایگاه اصناف در خانه سینما مشخص نیست و از این رو این نهاد نمی تواند عنوان جامعه اصناف سینمای ایران را با خود به یدک بکشد.
حسین زندباف تهیه کننده، کارگردان و تدوین گر سینما در خصوص ۸ سال فقدان خدمات صنفی به سینماگران در دولت تدبیر و امید که با شوآف بازگشایی خانه سینما در سال ۱۳۹۲ همراه بود گفت: وعده های مسئولان خانه سینما در خصوص تأمین امنیت شغلی، تأسیس صندوق بیمه بیکاری و… هرگز عملی نشد و این اتفاق بسیار تلخ و ناراحت کننده است؛ ما با اهمال کاری بسیاری در حوزه اصناف سینمایی روبرو هستیم و دلیل اصلی این اتفاق آن است که هیچ راه و روش و منش مشخصی برای برون رفت از این بلبشوی اسفبار وجود ندارد و هیچ مدیر و مسئولی به فکر آن نیست که واقعاً با طیب خاطر و حرکت جهادی کاری برای اهالی سینما انجام دهد. اوضاع زندگی پیشکسوتان سینما این روزها بیش از سایر هنرمندان با بحران روبرو است؛ به عنوان مثال بنده با ۷۵ سال سن اگر دستمزد نگیرم چرخ زندگی ام پنچر است! واقعاً چه کسی باید در این بحران اسفبار به فریاد ما برسد؟ وظیفه اصناف و خانه سینما در این شرایط بحرانی اقتصادی چیست؟
گلچهره دانش عضو شورای مرکزی انجمن منشیان صحنه نیز در گفتگو با سینماپرس متذکر شد: مدیران خانه سینما در سال های اخیر به صورت آشکار پول ها و عیدی هایی که متعلق به یکایک اعضای صنوف بود تنها به عده ای خاص اعطا کردند و بعد از انتقاد و اعتراض اهالی سینما با دهن کجی به آن ها هیچ گونه پاسخ شفاف و روشنی در خصوص چگونگی خرج کرد این بودجه ها ارائه ندادند؛ متأسفانه در این سال ها ما با چپاول گری گسترده ای در خانه سینما روبرو بودیم و دست اهالی سینما از همیشه خالی تر بود و هیچ کس هیچ تدبیری برای بحران معیشتی اهالی سینما نکرد. زمانی که خانه سینما بسته شد همه ما ناراحت بودیم و تمام توان خود را به کار گرفتیم تا این نهاد دوباره بازگشایی شود چرا که انتظار داشتیم بعد از بازگشایی اتفاقات نیکی برای اعضای صنوف رخ بدهد اما نه تنها هیچ اتفاق نیکی برای اهالی صنوف رخ نداد بلکه ما با معضلات و مشکلات بسیار متعدد و پیچیده تری نیز روبرو شدیم و کام مان به شدت تلخ شد و همین باعث شد تا بارها آرزو کنیم ای کاش هرگز این خانه بازگشایی نمی شد!
سعید مستغاثی رئیس پیشین انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در خصوص ۸ سال فقدان خدمات صنفی به سینماگران در دولت تدبیر و امید که با شوآف بازگشایی خانه سینما در سال ۱۳۹۲ همراه بود گفت: خانه سینما در طول حیات خود به جای تلاش برای احقاق حقوق اصناف، بیشتر درگیر ماجراجویی های سیاسی و بیانیه دادن های حزبی بود! این نهاد هیچ گاه از حقوق سینماگران دفاع نکرد، بحث تعاونی مسکن سینماگران را جدی نگرفت و تدبیری برای تأمین امنیت شغلی و بیمه بیکاری نداشت. تجربه ثابت کرده در این سال ها چه کسانی که رئیس اصناف خانه سینما بودند یا رئیس و مدیرعامل این نهاد همگی نگاه باندی و گروهی و حزبی داشتند و هیچ قدم مثبتی در راستای انجام امور صنفی انجام ندادند.
مهدی بزرگمهر دبیر شورای مرکزی کانون آهنگسازان سینمای ایران نیز در این خصوص اظهار داشت: طی ۸ سال گذشته خانه سینما به طور کامل تخریب شد؛ کسانی که در این ۸ سال به عنوان مدیر و مسئول در خانه سینما حضور داشتند و یا برای خانه سینما تصمیم گیری کردند ساختار این نهاد را از بین بردند و صنوف را به ویرانی کامل کشاندند به نحوی که ما امروزه حسرت تعطیلی خانه سینما را می خوریم و به خود می گوییم ای کاش همچنان این خانه تعطیل بود! ایوبی، حیدریان و انتظامی هیچ کدام در قواره ریاست سازمان سینمایی نبودند! این ها سینما و خانه سینما را ویران کردند و همه امید ما فقط این است که به زودی در دولت جدیدی افرادی روی کار بیایند که دغدغه سینما و حمایت از اصناف سینمایی را داشته باشند.
نوید فرح مرزی عضو ۲ انجمن «چهره پردازان» و «طراحان فنی و مجریان صحنه» خانه سینما در خصوص ۸ سال فقدان خدمات صنفی به سینماگران در دولت تدبیر و امید که با شوآف بازگشایی خانه سینما در سال ۱۳۹۲ همراه بود گفت: ما اهالی خانه سینما، خانه داران بی خانه ایم!؛ کسانی که با ما برای رفاه و تأمین معاش و حمایت های صنفی پیمان بستند باید وفای به عهد کرده و ما را در این وانفسا تنها و ناامید رها نکنند. رسیدگی به مسائل صنفی، معیشتی و رفاهی اهالی سینما امروز رسما وجود خارجی ندارد؛ خانه سینما برای این بنا شد که مأمنی امن برای یکایک اهالی سینما شود و به لحاظ امنیت شغلی و حقوق رفاهی سینماگران از آن ها حمایت کند اما افسوس که این وعده های زیبا و دلنشین همگی توخالی از آب درآمدند و این نهاد هیچ گاه نتوانست مشکلات اهالی سینما را برطرف کند.
