حال لالاییخوان ایران خوب نیست
پروین بهمنی، خالق لالاییهای مادرانه ایرانزمین، به دلیل وخامت مشکلات قلبی ـ ریوی در بیمارستان بستری شد.
پروین بهمنی، خالق لالاییهای مادرانه ایرانزمین، به دلیل وخامت مشکلات قلبی ـ ریوی در بیمارستان بستری شد.
نویسنده سریال «افرا» از ویژگیها و دلایل تأثیرگذاری قصه این مجموعه روی مخاطبان گفت.
مجموعه ۱۳ قسمتی «قصه رسیدن» به کارگردانی مشترک امیرحسین خلیلزاده و محمدرضا محب آل عبا روی آنتن شبکه مستند میرود.
کتاب «زمینه شناخت تنبور» یکی از تازه ترین آثار پژوهشی منتشر به قلم حیدر کاکی نوازنده و آهنگساز موسیقی ایرانی در دسترس مخاطبان و علاقه مندان موسیقی ایرانی قرار گرفت.
نماهنگ «نفس آه» از تازه ترین محصولات موسیقایی سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران به یاد جانباختگان کرونایی منتشر شد.
رادیو ایران ویژه برنامههای مختلفی را در آستانه سالروز شهادت امام حسن عسکری (ع) و آغاز ولایت امام زمان (عج) تدارک دیده است.
به گزارش خبرنگار مهر، علی رئیسی، تهیه کننده اثر انیمیشنی هزار و یک داستان در نشست خبری این مجموعه در حاشیه سی و چهارمین جشنواره بین المللی فیلمهای کودکان و نوجوانان گفت: هزار و یک داستان به سراغ کتابهای کودک ایرانی رفته است که توسط نویسندگان و تصویرگران ایرانی طراحی شدهاند و حالا این کتابها به صورت انیمیشن درآمدهاند؛ در صورت بازاریابی این انیمیشن، میتواند محصولات متنوعی را برای کودکان تولید کرده و آنها را به فرهنگ ایرانی علاقه مند کنند.
وی افزود: تاکنون نزدیک به ۸۰ قسمت از این مجموعه ساخته شده است و در تلاش هستیم که قسمتهای بعدی این فیلم نیز تولید شود. شخصاً اعتقاد دارم که در جشنواره کودک و نوجوان، باید دو بخش مجزا برای فیلمهای کودکان و نوجوانان داشته باشیم؛ کودکان مراحل رشد حساسی را دارند و باید به صورت جدی و تخصصی به رشد این بخش حساس جامعه بپردازیم.
رئیسی تاکید کرد: رسالت مجموعه ما برگرفتن داستانها از کتابها با نویسندگان و تصویرگران ایرانی است که برای ترویج کتاب خوانی و معرفی بهترین تصویرگران ایرانی ساخته میشود.
سن کودکان داستانهای خاصی میطلبد
ریحانه کاوش کارگردان هنری مجموعه هزار و یک داستان نیز در نشست این فیلم اظهار کرد: ساخت انیمیشن برای کودکان از آن جهت اهمیت دارد که ذهنیت کودکان را شکل میدهد اما هزینهها برای ساخت آثار کودکان که جهت گیری فکری آنها را ترتیب میدهد، بسیار بی اهمیت جلوه داده میشود.
وی افزود: سن کودکان، رنگها و داستانهای خاصی را میطلبد و با تفاوت سنی کودکان، شکل آثار باید متفاوت شود. سعی میکنیم که کارهایمان را برای رده سنی کودکان تولید کرده تا آنها ارتباط خوبی با این مجموعه برقرار کنند.
کاوش خاطرنشان کرد: انیمیشن هزار و یک داستان میتواند یک هم افزایی در زمینه هنر و انیمیشن باشد زیرا ما تلاش میکنیم که از بهترین کتابهای ایرانی الگوبرداری کنیم؛ بچههای باید سریالی را ببینند که ریشه در جامعه ما داشته باشد. این مجموعه برای ما شروع یک راه بود که ما را با چالشهای زیادی مواجه کرد. در یک اثر پویانمایی، دشواریهای زیادی وجود دارد اما بسیار امیدوارانه این کار را آغاز کردیم و خوشبختانه در چندین جشنواره در حوزه کودکان دیده شدیم و جوایزی را نیز به دست آوردیم.
وی تاکید کرد: در دنیا انیمیشن و یا فیلمهایی وجود دارند که برگرفته از داستانها و کتابهای نویسندگان بزرگ هستند؛ وقتی این آثار ادامه دار باشند، معمولاً با اقبال عمومی بهتری رو به رو میشوند. بچهها زمانی که انیمیشن را میبینند، با کتابها آشنا تر میشوند و هدف ما نیز آشنایی کودکان با کتابهای خوب ایرانی بود.
کارگردان انیمیشن هزار و یک شب خاطرنشان کرد: امیدوارم که توجه مسئولان به تقسیم بندی سنی کودکان و نوجوانان بیشتر شود؛ زمانی که این تقسیم بندی اتفاق بیافتد، تماشاگران آثار، فیلم مربوط به رده سنی خود را دیده و تأثیر بیشتری را بر آنها میگذارد.
کودکان خواستههای خود را بیا بیان میکنند
مهسا امیری، کارگردان فیلم کوتاه دوچرخه باز در ابتدای نشست خبری این فیلم در حاشیه سی و چهارمین جشنواره بین المللی فیلمهای کودکان و نوجوانان گفت: با توجه به اینکه یک معلم هستم و همیشه با کودکان ارتباط خاصی داشتم، سعی کردم که تمامی تجربیات خود را به عنوان یک فیلم تولید کنم. با هماهنگیهای انجام شده توانستیم با یک تیم که تقریباً همگی برای اولین بار در امر فیلم سازی فعالیت داشتند، این کار را کلید زده و دوچرخه باز را تولید کنیم.
وی افزود: این فیلم را اصلاً با این فکر که قرار است برای جشنوارهای بفرستیم، نساختیم اما به لطف جشنواره کودک، توانستیم که این فیلم را به دیده شدن برسانیم. در آینده قصد دارم که فیلمهای بیشتری برای کودکان بسازم و به مسائل این رده سنی مهم جامعه بپردازم.
امیری تاکید کرد: دوچرخه باز نشان داد که کودکان، خواسته خود را بدون تعارف بیان میکنند اما والدین آنها ممکن است که به خواستههای آنها بی توجه باشند. از این رو در پایان این فیلم، به تغییرات رفتاری پدر سعید در داستان پرداخته شده بود.
وی خاطرنشان کرد: بازیگر کودک این اثر اولین تجربه خود را در این فیلم کوتاه سپری میکرد اما با شروع روند پیش تولید، آموزشها و آمادگی وی برای این اثر آغاز شده و زمانی که فیلم برداری این اثر آغاز شد، بازیگران تقریباً در سطح خوبی از آمادگی برای اجرای نقش خود داشتند.
باید از استعدادهای جوانان شهرمان استقبال کنیم
علی یزدانی یکی از کارگردانان فیلمهای کوتاه تبلت، آدامس و منتخب در حاشیه نشست خبری این سه اثر اظهار کرد: از زمان کودکی، به عنوان داور کودک و نوجوان وارد جشنواره شدم و از همان سال، همیشه در جشنواره کودکان و نوجوانان حاضر بودم؛ در سالیان اخیر مشغول ساخت فیلمهای کوتاه بودم که در سال جاری با سه فیلم در این رویداد حضور داشتم.
وی اضافه کرد: امیدوارم که حمایتها از فیلم کودک افزایش پیدا کند تا بتوانیم فیلمهای با کیفیت تری را تولید و در جشنوارهها به موفقیت برسیم.
دیگر کارگردان این سه اثر نیز در نشست خبری تاکید کرد: طرحی در شهرداری به نام نیمه پر لیوان وجود داشت که توانستیم با کمک خانم موسویان این سه فیلم را پیرو این ایده به تولید برسانیم و به جشنواره کودکان و نوجوانان ارسال کنیم.
صفیه موسویان، تهیه کننده فیلمهای کوتاه تبلت، آدامس و منتخب در نشست خبری این فیلم نیز تاکید کرد: باید از استعدادهای جوان و نوجوانان شهرمان استقبال کرده و به رشد آنها کمک کنیم؛ یکی از اصلی ترین اتفاقات این سه فیلم کوتاه گروه سنی آن هاست و این فیلمها برای رده سنی ۱۳ تا ۱۹ سال، با کادری جوان تولید شده است.
حسین شمقدری کارگردان مستند «۳۳ سال سکوت» همزمان با عرضه اینترنتی این مستند در گفتگو با مهر درباره آن توضیح داد: برای ساخت این مستند ما ابتدا دغدغه پرداختن به وضعیت رسیدگی به جانبازان در ایران را داشتیم و تصمیم گرفتیم وضعیت جانبازان در ایران را با شرایط مشابه در کشوری مانند آلمان مقایسه کنیم. کارمان از بررسی خدمات دولت آلمان به رزمندههای جنگی که خودشان به آنها ویکسیم میگویند، آغاز شد. در ادامه دیدیم همانند ایران که بنیاد شهید و جانبازان دارد، آنها هم بنیادی دارند که به این امور رسیدگی میکند. این برایمان جالب بود و در مرحله بعد متوجه شدیم که اتفاقاً حمایتهای خیلی جدی هم از رزمندگان میکنند. در حمل و نقل عمومی و برنامههای ویژهای که دارند این شرایط مشهود است.
وی ادامه داد: در همین مستند «۳۳ سال سکوت» شاهدیم که در شارل دوگل، هر شب یادمانی برگزار میشود برای بازماندگان جنگ که بسیار جالب است. کمکهای مالی هم میکنند و در حوزه مسائل درمانی، حمایتهای بسیار ویژهای صورت میگیرد. در جنگ سوریه هم آلمانیها نیروهایی فرستاده بودند و از آنها هم حمایت صورت میگرفت. ما مقایسهای انجام دادیم میان این حمایتها با حمایتی که ما از جانبازان خود میکنیم. ماجرا آنجایی دراماتیک شد که متوجه شدیم یک بازمانده جنگ ما، با همان اهداف درمانی که جزو کمترین خواستههای آن آدم محسوب میشود، در کشوری مانند آلمان پناهنده شده بود. این بسیار دردناک بود.
شمقدری در ادامه مطرح کرد: در فیلمهایی مانند «از کرخه تا راین» ابراهیم حاتمیکیا، همواره نگاه به افرادی که به این دلیل پناهنده شدهاند، منفی بوده است. گویی آنها رفته، به کشور پشت کرده و به نوعی خیانت کردهاند. ما از یکی از پلانهای فیلم «از کرخه تا راین» در همین مستند هم استفاده کردیم اما نگاه ما در مجموع مثبت بود. با این افراد وارد گفتگو و متوجه شدیم برخی از این افراد برای زنده ماندن، لازم بوده پناهنده شوند. مثلاً آن شخص را برای کارهای درمانی به آلمان فرستاده و از جایی به بعد گفتهاند امکان حمایت نداریم و باید برگردی، در حالی که آن عملهای جراحی، برای او حیاتی بوده است. اگر این فرد در آن شرایط به ایران بازمیگشت، میمرد. پرفسور سمیعی این مسئله را تصدیق کرده و حتی تا چند سال شخص پرفسور سمیعی هزینههای درمانی این جانباز را میداده است تا در آلمان بماند. از جایی به بعد او مجبور میشود در آلمان پناهنده شود.
این مستندساز ادامه داد: فیلم ما انتقادی است نسبت به عملکرد ما در قبال بازماندگان جنگ، جانبازان و خانوادههایشان و رفتاری که جامعه نسبت به آنها نشان میدهد.
شمقدری درباره نگاه منفی موجود نسبت به مقوله «پناهندگی» و تفاوت آن با شرایط سوژه مستند خود بیان کرد: ذهنیت اولیه ما نسبت به پناهندگی منفی است اما وقتی به بحر زندگی یک جانباز پناهنده میروید، به او حق میدهید. اتفاقاً او بسیار مظلوم است و وقتی قصه رفتنش را تعریف میکند هم بسیار زیباست. این آدم طبق نظر پزشکان آن زمان باید برای درمان به آلمان منتقل میشده اما کمیته مربوطه در وزارت بهداری این موضوع را تأیید نکرده است. او تعریف میکند با تفنگ سراغ دکتر منافی وزیر وقت وزارت بهداری رفته تا تأیید او را بگیرد و میگوید گفتم اگر تأیید نکنند یک گلوله در مغز خودم خالی میکنم! وضعیت بسیار دراماتیکی بوده است. در یک اتفاق معجزهای دکتر منافی با اعزام او به آلمان موافقت میکند. جزئیات این شرایط را که از زندگی این فرد میشنویم، به او حق میدهیم و متوجه میشویم نگاه مطلقاً منفی به این پناهندهها، آنگونه که در فیلم «از کرخه تا راین» مطرح میشود، نگاه غلطی است.
وی درباره علاقه کاراکتر اصلی مستند خود به بازگشت به کشور هم گفت: ابوالفضل دوزنده که سوژه اصلی فیلم ماست، هر دو سه ماه باید عملی را انجام دهد و تا به امروز نزدیک به ۴۰ عمل جراحی را پشتسر گذاشته است. همان زمان ساخت فیلم ما هم یک عمل جراحی انجام داد. از آنجایی که در سیستم درمانی آلمان غرق شده است، امکان چندانی برای انتقال به ایران ندارد. از نظر زندگی، کار و حمایتی که از او در آلمان میشود، شرایط بازگشت به کشور را ندارد. آنجا او را جانباز ۱۰۰ درصد محسوب میکنند اما در ایران که درخواست داده بود، تنها ۴۰ درصد جانبازی برایش لحاظ کرده بودند! او دوست دارد به ایران بیاید اما توجیه منطقی برای این تصمیم خود ندارد. زندگیاش در آلمان شکل گرفته و بهترین خدمات درمانی را بهصورت رایگان دریافت میکند. در فیلم هم شاهدیم که عشق او به رهبری و نظام کم نشده است اما چه میتواند بکند؟
شمقدری با اشاره به اینکه در دیگر مستند خود «میراث آلبرتا» هم به سوژه مهاجرت پرداخته بود، افزود: عدهای سوال میکنند چرا افرادی که میروند، دیگر بازنمیگردند. فردی که مهاجرت میکند، در سن جوانی میرود و مثلاً امروز به سن ۴۵ سالگی رسیده و در این سن دیگر امکان مهاجرت معکوس ندارد. چنین فردی نمیتوان به راحتی به ایران بازگردد و مجدد از صفر شروع کند. همه افرادی که مهاجرت میکنند این حس دوگانه را دارند. ابوالفضل دوزنده در حال حاضر به ایران میآید اما زندگیاش کماکان در آلمان است. او که ریشه مشهدی هم دارد، اتفاقاً به زیارت امام رضا (ع) هم میرود.
کارگردان «۳۳ سال سکوت» درباره جذابترین تجربه خود در مسیر ساخت این مستند هم گفت: مواجهه با پرفسور سمیعی واقعاً اتفاق خاصی برای ما بود. وقتی آقای دوزنده تماس گرفت و برای کارش پیگیری کرد، با استقبال پرفسور سمیعی مواجه شد. ایشان واقعاً وقتشان پر است و هرچقدر هم پول خرج کنید به این راحتی نمیتوانید وقت ملاقات بگیرید. در همان سفری که برای این مستند رفتیم، از طریق پسرش، این جانباز به یاد آورد و بعد از ۲۰ سال مجدد یکدیگر را دیدند که بسیار اتفاق زیبایی بود. دم پرفسور سمیعی گرم که همانزمان هم از این جانباز حمایت کرده بود و حالا بعد از ۲۰ سال هم با این دیدار موافقت کرد. او یک پزشک و انسان کامل است که افتخار همه ایرانیها محسوب میشود.
عبدالله علیخانی تهیهکننده و مدیر سینما «عصر جدید» در گفتگو با خبرنگار مهر درباره انتشار تصاویری از این سینما که منجر به شکلگیری شائبه تخریب آن در فضای مجازی شده است، گفت: ما این سینما را به دلیل کرونا تعطیل کردهایم تا ببینیم اوضاع چگونه میشود و سینماها چه روندی طی میکنند. در این شرایط ما بلاتکلیف هستیم.
وی درباره تصاویر منتشرشده از سینما بیان کرد: ما سینما را تخریب نکردهایم. اینکه چند صندلی سینما را عوض کردهایم به معنی تخریب است؟ صندلیها برای پنجاه سال پیش بود ما میخواستیم صندلیها را عوض کنیم، به همین دلیل صندلیهای قدیمی را جمعآوری کردیم ولی به ناگاه کرونا پیش آمد. به همین ترتیب ما صبر کردیم تا ببینیم وضعیت چگونه میشود.
علیخانی بیان کرد: ما بلاتکلیف هستیم مثل کسی که در کماست، دکتر نه میگوید زنده است نه درگذشته است. با این وضعیت تورم و فروش کم سینماها باید ببینیم میتوانیم کاری کنیم یا نه. دو سال پیش وقتی اولین بار خبر ورود کرونا به ایران رسانهای شد همه گفتند چند روز دیگر به وضعیت عادی برمیگردیم و سالنها باز میشود اما این وضعیت دو سال ادامه دار شد. ما باید ببینیم میشود مخارج کمرشکن و مخارج تعویض صندلیها را مدیریت کنیم یا نه. نمیدانم آن عکسها را چه کسی منتشر کرده اما حتماً وضعیت روحی و روانی مناسبی نداشته که این چنین عکسها را با عنوان تخریب منتشر کرده است.
وی در پایان بیان کرد: ما کار خلاف شرعی نکردهایم، آیا برای تعویض صندلیها باید از کسی اجازه میگرفتیم؟
بهگزارش خبرگزاری مهر به نقل از ستاد خبری سی و هشتمین جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران، کتاب «عکاسی و روانکاوی» نوشته استفان با ترجمه صمد قربانزاده و زهرا پژوتن به همت انتشارات انجمن سینمای جوانان ایران در سی و هشتمین جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران معرفی و ارائه میشود.
صمد قربانزاده یکی از مترجمان این کتاب در شرحی درباره آن نوشته است: ««عکاسی و روانکاوی» کتابی است که سعی دارد از یک سو از سیر درباره تکامل عکاسی و دغدغههای عکاسان صحبت کرده و از سوی دیگر به ما کمک میکند نحوه صحیح دیدن عکس را تجربه و یک رویا را به یک عکس قابل درک برای دیگران تبدیل کنیم.
کتاب در فصل اول از آرزوی تمام صاحبان دوربین صحبت میکند، اینکه آنها بتوانند با فشار دادن دکمه شاتر همه آنچه را که در ذهنشان دارند، ثبت کنند. در ادامه مختصری با روانکاوی آشنا میشود. در فصل دوم و سوم با تاریخچه اولیه عکاسی آشنا میشویم که چرا و چطور اولین عکس ثبت شد، در فصلهای بعدی با ایدههای روانشناختی مبتنی بر مفاهیم عکاسی که ۲ هزار سال قبل از اختراع عکاسی وجود داشت، رو به رو هستیم و درک میکنیم که روانکاوان چطور رویاها را میفهمیدند و ما چطور میتوانیم از روش آنها برای معنی دادن به عکسها استفاده کنیم.
کتاب در ادامه به روشهایی که افراد از تئوریهای روانکاوی و تکنیکهای عکاسی برای خلق جهانهای جایگزین استفاده میکنند، نگاهی میاندازیم. با ایدههای برگرفته از روانکاوی ناخودآگاه که برای دستکاری عمدی افکار و نگرشهای عمومی جامعه استفاده شد، آشنا میشویم که چطور این ایدهها به ابزاری برای کنترل مردم در خدمت یک طبقه خاص تبدیل شدهاند.
این کتاب همچنین خواننده را با برخی از عناصری که در ساخت تصاویر سوررئالیستی به کار میرود، آشنا خواهد کرد و با بررسی چند نمونه از آثار عکاسان مطرح همچون کارتیه برسون، هلموت نیوتن، سیندی شرمن، میرو کیم، گریگوری کریدسون و... تفسیر تصاویر را با استفاده از نمادهای آنها و مباحث مرتبط با روانکاوی به جای ارزشهای ظاهری تصویر آموزش میبیند تا بداند چطور در هنگام عکاسی؛ احساسات و عواطف رد و بدل شده بین خود و سوژه را بپذیرد. در نهایت «عکاسی و روانکاوی» سعی دارد عکس را مثل یک رویا معرفی کند که برای درک آن باید از عناصر سنتی تکنیک، سبک و هدف فراتر رفت.»
سی و هشتمین جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران ۲۷ مهر تا ۲ آبان ۱۴۰۰ برابر با ۱۹ تا ۲۴ اکتبر ۲۰۲۱ برگزار میشود. این رویداد برای اولینبار در تاریخ سینمای ایران واجد شرایط تایید آکادمی اسکار شناخته و معرفی شده است.