بایگانی مهر 28, 1400

محبوبه کلایی کارگردان فیلم کوتاه «دیوار چهارم» در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره تب حضور در رویدادهای بین‌المللی در میان فیلمسازان سینمای کوتاه گفت: واقعیت این است که هر فیلمی نباید در هر جایی نمایش داده شود و اعتبار یک فیلم به تعداد نمایش آن در کشورها و رویدادهای مختلف نیست. الزاماً فیلمی که ۶۰ نمایش در سراسر جهان داشته، موفق‌تر از فیلمی که ۲۰ حضور بین‌المللی در جشنواره‌ها داشته است، نیست.

وی در ادامه توضیح داد: خیلی از بچه‌های تازه‌کار در حوزه سینمای کوتاه، خیلی از جشنواره‌ها را به‌خوبی نمی‌شناسند و چم و خم حضور در رویدادهای بین‌المللی دست‌شان نیامده است. زمانی که فیلمسازان در یک سری از رویدادهای بین‌المللی حضور پیدا کنند، به‌خوبی متوجه می‌شوند که رنکینگ بین‌المللی چیست و چه چیزهایی اعتبار یک جشنواره را تعیین می‌کند. جهان‌بینی حاکم بر یک جشنواره معین می‌کند که آیا آن رویداد ارزش حضور دارد یا خیر.

کلایی گفت: در اطراف خودم بسیار با این موضوع برخورد کرده‌ایم که افراد از سر ناآگاهی حضور فیلمشان در یک رویداد را تبلیغ می‌کنند و احساس‌شان این است که موفقیت چشم‌گیری نصیب‌شان شده است. در حالی که حقیقتاً یکی دو حضور در جشنواره‌های معتبر، ارزش بیشتری از حضور متعدد در برخی رویدادها دارد.

حضور در برخی جشنواره‌ها به ضرر فیلمساز است

وی افزود: بسیاری از جشنواره‌ها یک تم یا جهان‌بینی خاص خود را دارند که گاهی حضور در آن‌ها به ضرر شما خواهد بود. اگر به درستی درباره آن رویداد مطالعه کنید، متوجه می‌شوید که با سلیقه شما هم‌خوانی ندارد و نمی‌توانید آن سلیقه و دیدگاه حاکم بر جشنواره را به‌عنوان یک اصل برای خود بپذیرید.

این کارگردان فیلم کوتاه ادامه داد: در حقیقت پرداختن به این جنس حضورهای جشنواره‌ای فریبکارانه است. این پدیده بین ما فیلمسازان حوزه سینمای کوتاه وجود دارد که خود را فریب می‌دهیم و دل خوش می‌کنیم به طرح گندمی که روی پوستر فیلم اضافه می‌شود. در حالی که اگر افراد خودشان در جشنواره‌های بین‌المللی حاضر شوند و به‌خصوص اگر پخش بین‌المللی فیلم خود را برعهده بگیرند، متوجه می‌شوند که حضور در فلان جشنواره که بسیار برای فیلم‌های ورودی‌اش وقت می‌گذارد، بسیار متفاوت است از حضور در جشنواره‌ای که حتی متوجه سازوکار برگزاری آن نمی‌شوید. توجه به کمیت حضورهای بین‌المللی در این حوزه، نوعی فریبکاری است.

کلایی درباره حضور برخی فیلم‌های کوتاه در جشنواره‌های نامعتبر و غیرواقعی هم گفت: جشنواره‌های زیادی وجود دارد که ساختاری فریبکارانه دارند. این رویدادها نه تنها اعتبار ندارند، که کمک به چرخه معیوب برگزاری آن‌ها یک فاجعه است. تشخیص این مسئله هم به تجربه افراد بستگی دارد.

وی درباره شاخصه‌های تفکیک جشنواره‌های معتبر از رویدادهای فریبکارانه هم توضیح داد: با یک جستجوی ساده می‌توان دیتابیس مربوط به جشنواره‌های معتبر را پیدا کرد که چیزی در حدود ۲۰۰ جشنواره هستند. ۱۰ الی ۱۲ جشنواره صدر این جدول، رویدادهای اسکارکوالیفاید در حوزه فیلم کوتاه هستند. البته مسئله تنها اعتبار یک جشنواره هم نیست، یک فیلمساز باید تشخیص دهد که فیلمش در کدام رویداد باید نمایش داده شود. همه این ۲۰۰ رویداد، در عین اعتبار جهانی‌ای که دارند، نمی‌توانند میزبان یک فیلم مشخص باشند. جشنواره‌ها با جنس نگاه‌های مختلفی برگزار می‌شوند. جشنواره‌ای به دنبال دیدگاه‌های سوررئال است و جشنواره‌ای دیگر تمایل به آثار کلاسیک دارد.

وقتی حضور محدود جشنواره‌ای تبدیل به اعتبار فیلم می‌شود

این فیلمساز تأکید کرد: وقتی شما، فیلم‌تان را به‌خوبی بشناسید، با خواندن معرفی‌نامه‌های مختصر هر یک از این ۲۰۰ جشنواره معتبر به‌خوبی می‌توانید تشخیص دهید که مثلاً در ۵۰ رویداد می‌توانید به‌خوبی دیده شوید و در راستای حضور در همان‌ها هم تلاش می‌کنید. این نکته بسیار حائز اهمیت است. تلاش برای حضور در هر جشنواره خارجی خوب نیست. من درباره فیلمسازان کاردرستی که حرفه‌ای هستند و در سطح جهانی آن‌ها را می‌شناسم و کارهای‌شان را دنبال می‌کنم، مطالعه می‌کنم تا بدانم چگونه در رویدادهای بین‌المللی حضور پیدا می‌کنند. برخی فیلمسازان با میزان اعتبار و توانمندی بسیار بالا، آثار فوق‌العاده خود را صرفاً در چند جشنواره محدود عرضه می‌کنند و این اتفاقاً خودش تبدیل به اعتبار برای یک فیلم می‌شود.

وی افزود: اینکه رقیب فیلم شما قرار است چه فیلم‌هایی باشد خود یک مسئله است. باید فهمید که یک فیلم در کجا قرار است دیده و داوری شود و باید فیلمساز در این زمینه مطالعه کند و بخواند.

کارگردان «دیوار چهارم» با تأکید مجدد بر ظاهر فریبکارانه حضور متعدد در جشنواره‌های جهانی برای فیلمسازان فیلم کوتاه عنوان کرد: گاهی فیلمساز تلاش بسیاری برای حضور در رویدادی می‌کند که هیچ متن معتبری درباره آن وجود ندارد، حتی برخی وب‌سایت معتبر هم ندارند و از طریق صفحه اینستاگرام مدیریت می‌شوند! این فاجعه است. بخشی از مسئله حضور در جشنواره‌های جهانی، دریافت بازخورد است. شما برای پروژه‌های بعدی خود نیاز به بازخورد نظرات دارید و این آن چیزی است که جشنواره‌های معتبر در طول برگزاری در اختیار شما می‌گذارند. این همان چیزی است که فیلمساز به آن نیاز دارد. وقتی چنین چیزی نیست، حضور در یک جشنواره صرفاً یک باخت برای فیلمساز است.

به گزارش خبرنگار مهر، مهران غفوریان بازیگر سینما و تلویزیون حوالی ظهر روز گذشته دوشنبه ۲۶ مهرماه دچار سکته قلبی شد.

همسر این هنرمند ضمن تایید این خبر در صفحه شخصی خود در اینستاگرام از انتقال مهران غفوریان به بیمارستان قلب جماران خبر داده و عنوان کرده امروز سه‌شنبه قرار است او تحت عمل قلب باز قرار بگیرد.

از تازه‌ترین آثار مهران غفوریان می‌توان به نقش‌آفرینی او در سریال‌های «خاتون» و «قورباغه» اشاره کرد.

مهران غفوریان این روزها مشغول بازی در سریال «نیسان آبی» به کارگردانی منوچهر هادی برای عرضه در شبکه نمایش خانگی است.

به گزارش خبرنگار مهر، عصر روز سه‌شنبه ۲۷ مهرماه مراسم رونمایی از فیلم داستانی «دیپورت» که برداشت آزادی از شخصیت شهید صدرزاده به کارگردانی امیرسجاد حسینی با حضور نادر طالب‌زاده و جواد موگویی به‌عنوان منتقد در سالن سوره حوزه هنری برگزار شد. در ابتدای این مراسم این فیلم داستانی برای حاضران در سالن که تعداد بسیاری از آن‌ها از مردم افغانستان بودند، به نمایش درآمد.

پس از تقدیر از خانواده شهید صدرزاده، امیرسجاد حسینی کارگردان فیلم گفت: برای فیلمسازان دیدن فیلم همراه با مخاطب خوب است اما زجری هم برای وی به همراه دارد چرا که بارها فیلم را باید ببیند و هربار با خود می‌گوید کاش بهتر مثلاً این سکانس را می‌ساختم، به هر حال برای ساخت این فیلم تمام تلاش خود را کردم تا اثری خوب، دلنشین و با استاندارد لازم بسازم.

وی با اشاره به پروژه‌هایی که پیش از این جلوی دوربین برده بود، بیان کرد: اولین فیلم جدی‌ام داستان دختر تن فروشی بود که توسط یک پسر به خانه می‌رفت، فیلم بعدی‌ام درباره یک زوج طلبه بود که می‌خواستند طلاق بگیرند، در واقع می‌توان گفت همیشه پروژه‌هایی را انتخاب کرده‌ام که سوژه‌های چالش برانگیزی داشته است.

این کارگردان جوان ادامه داد: ما فیلمسازان مذهبی به دنبال جسارت در فیلمسازی هستیم و من خود را شاگرد شهید آوینی می‌دانم. درباره «دیپورت» نیز باید بگویم تصمیم برای ساخت این پروژه، زمانی شروع شد که هنوز توجه به افغانستان در جامعه مد نشده بود، همیشه دوست داشتم اگر می‌خواهم از مدافعان حرم فیلم بسازم درباره همسران مدافعان فیلم بسازم که متاسفانه بنا به دلایلی نتوانستم چنین کاری انجام دهم. در نهایت به داستان «دیپورت» و یک بچه مسلمان قلدر رسیدم، فیلمی که در آن حتی خود بچه‌های افغان را نقد می‌کنم که چرا همیشه در حال فرار هستند.

دیدن فیلم برادران محمودی سبب شد «دیپورت» را بسازم

وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود توضیح داد: در واقع دیدن فیلم برادران محمودی سبب شد تا «دیپورت» را بسازم چرا که از آنچه که می‌خواهند بگویند فاصله بسیار دارند. همچنین باید بگویم هیچکدام از عوامل فیلم پول نگرفته‌اند حتی آنهایی که چهره مذهبی نداشتند و در این فیلم حضور داشتند. امیدوارم این فیلم باعث شود زمانی که افراد افغانستانی را دیدیم آنها را قضاوت نکنیم به همین دلیل سکانس‌ها را عمداً تمیز و مرتب گرفتیم.

در ادامه نادر طالب زاده درباره فیلم گفت: این فیلم بسیار خوش ساخت و حرفه‌ای و موضوع آن بسیار مهم است. افغان جزء بدنه ایران است و هم‌زبان و هم‌فرهنگ باهم هستیم، معتقدم این فیلم را حتی می‌توانم در کلاس‌های آموزشی خود استفاده کنم، چرا که دکوپاژهای قوی و زیباشناسی سینمایی دارد و می‌تواند مخاطبان بین‌المللی خود را داشته باشد.

جواد موگویی نیز بیان کرد: حدس می‌زنم فیلم به شدت فقیر بوده و شاید با بودجه زیر ۷۰ میلیون تومان ساخته شده است، این فیلم می‌توانست زمان بیشتری داشته باشد به گونه‌ای که تک تک شخصیت‌ها را در آن بیشتر شناخت اما انگار به دلیل بودجه اندک این اتفاق رخ نداده است.

سجاد حسینی تاکید کرد: واقعاً فیلم را با ۷۰ میلیون تومان ساختیم و چند سکانس از فیلمنامه را نگرفتیم چرا که زمان چندانی برای این کار نداشتیم.

طالب‌زاده: این فیلم را برای غرب بفرستید

نادر طالب‌زاده در بخش دیگری از صحبت‌هایش توضیح داد: انتخاب لوکیشن ها و نور فیلم بسیار خوب بود و اصلاً شبیه تله فیلم نبود و بهتر است زیرنویس فیلم را آماده کنید و آن را برای غرب بفرستید. در دوران دانشجویی در خارج از ایران در ساخت یک فیلم به عنوان مدیر فیلمبرداری مشارکت کردم که درباره دیپورت ایرانی‌ها بود اما مساله افغان ها چیزی است که باید بیشتر به آن توجه کرد.

کارگردان این فیلم داستانی در پاسخ به این پرسش که آیا برای ساخت «دیپورت» استوری برد و دکوپاژ داشتید، گفت: بله هردو را داشتیم و در حال حاضر برای سریال «اپیدمی» برای شبکه سه نیز همین روند را دنبال می‌کنم.

طالب‌زاده در ادامه بیان کرد: زبان فیلم باعث شده که کاراکتر باورپذیر شود حتی فکر می‌کردم که کارگردان فیلم باید یک هنرمند افغان باشد. لشکر فاطمیون بسیار مهم است و در فیلم به آن به درستی توجه شده است. این فیلم را می‌توان برای برادران و خواهران افغان که به هر کشوری مهاجرت کرده‌اند نمایش داد.

موگویی نیز تاکید کرد: چند بار سر فیلم گریه کردم چرا که پدر من هم جانباز اعصاب و روان بدون مدرک بود، در فیلم برای به تصویر کشیدن جانباز اعصاب و روان اغراق شده بود، یکی از ویژگی‌های اصلی فیلم این است که به بخشی از دفاع مقدس اشاره کرده است، که افرادی از ۷ کشور در جنگ ایران عراق برای ما جنگیده‌اند و این مساله بسیار جالب بود اما اشکال فیلم این است که مهاجرت مساله مطلوبی برای کشور میزبان نیست، کاش یک مخالفی بود که دلیل مخالفت‌های کشور میزبان حتی در حد دو سه دیالوگ نشان داده می‌شد و باید به این اشاره می‌شد که کشور میزبان حق دارد. کاش فیلم ۲ سال پیش پخش می‌شد چرا که فیلم به دنبال دوستی بود اما شرایط به گونه‌ای است که گویا ملت‌های ما در تقابل هستند.

وی در بخش دیگری از صحبت خود به یکی از دیالوگ های شخصیت اصلی فیلم اشاره کرد و توضیح داد: در فیلم یک دیالوگ هست که می‌گوید «طالبان عوض شدنی نیست» آیا این دیالوگ برای شهید صدرزاده است؟ اگر این طور نیست فکر می‌کنم باید این دیالوگ حذف شود چرا که فکر می‌کنند نگاه شهید صدرزاده است، این در حالی است که ما در سوریه، طالبان را برای مبارزه با آمریکا آموزش می‌دادیم.

حسینی نیز بیان کرد: این دیالوگ برای شهید صدرزاده نیست، ما این فیلم را زمانی ساختیم که نگاه فعلی به طالبان امروز را نداشتیم.

طالب‌زاده هم توضیح داد: فکر می‌کردم بهتر بود یکی از برادران افغان را می‌آوردید تا آن هم درباره فیلم صحبت کند فکر می‌کنم که یکی از برادران فاطمیون باید اینجا بود تا آن هم حرف میزد، متاسفانه فاطمیون در ایران تریبون ندارند این در حالی است که برای آینده جهان اسلام به آنها نیاز داریم فکر می‌کنم در جهان آینده‌ای که ایران حضور دارد همچنان به عنوان مغناطیسی است که برای هر کشور متفاوت است.

در پایان مراسم یکی حاضران افغان روی صحنه آمد و گفت: اینکه یک دوست ایرانی به افغان‌ها در یک فیلم پرداخته برای ما ارزشمند است. در مورد فاطمیون هم باید بگویم از فیلمسازان می‌خواهم اگر می‌خواهید درباره ما فیلم بسازید از یک کارشناس افغان استفاده کنید تا با جامعه ما آشنا شوید.