الفت دیرینه بوشهری‌ها با رباعیات شاعر نیشابوری
رباعیات پُرشور شاعر شوریده قرن ششم، جور و جفای زمانه را شناخته و هستی را با همه داشته‌ها و نداشته‌هایش به نقد کشیده است. تا جایی که اشعار پُرمغزش فرسنگ‌ها دور از زادگاهش راهی جنوبی‌ترین نقاط کشور و دمساز مردمان رنج کشیده‌ای شده است که تا پیش از ورود رباعیات خیام، فقط غم را به دلیل داشتن شاعران دوبیتی‌سرایی چون فایز و مفتون در آئین‌های گروهی با نوایی حزین در شروه‌های دشتی راه داده بودند، بوشهری‌ها این‌بار فارغ از غم دنیا به استقبال رباعیات شاعری که آنها را به شاد زیستن در خاکی که انسان دیر یا زود به آن بازمی‌گشت، رفته بودند.