جزئیات وبلاگ

به گزارش سینماپرس اهم اظهارات منتظری در برنامه «گیومه» بیست و سوم اردیبهشت ماه در ذیل این مطلب گردآوری شده است.

متأسفانه اغلب سلبریتی های سینمای ایران جز نق زدن، غر زدن و درخواست های اضافه داشتن و خود را تافته جدابافته از جامعه دانستن، چیزی در چنته ندارند! این در حالی است که همزمان با شیوع کرونا سلبریتی های سینمای جهان از هالیوود گرفته تا بالیوود، اروپا، آسیای دور و… پای کار آمدند و کمک های شایانی برای مقابله با کرونا انجام دادند. به عنوان نمونه هنرمندان کره جنوبی حدود ۱۰۰ میلیون وون برای رفع بحران کرونا اختصاص دادند. یکی از بانوان هنرپیشه و مجری آمریکایی به تنها ۱۰ میلیون دلار برای مبارزه با کرونا اختصاص داد؛ شاهرخ خان بازیگر معروف سینمای هند به تنهایی هزینه خرید ۲۵ هزار تجهیزات حفاظت شخصی را به عهده گرفت و دفتر ۴ طبقه اش را برای تبدیل کردن به یک بیمارستان مجهز در اختیار دولت گذاشت.

اما در نقطه مقابل هنرمندان ما که هیچ گاه به درستی نقش مسئولیت پذیرانه خود را در مواقع بحرانی متوجه نشده اند یا ساکت نشستند یا کارهایی انجام دادند که هیچ نفعی برای مبارزه با کرونا در پی نداشت! این هنرمندانی که اغلب ادعا می کنند از دل جامعه بیرون آمده اند و خود را مردمی می دانند چرا در عمل مردمی نیستند؟ این باعث بهت و حیرت و شرمساری است که برخی از هنرمندان کرونا را فرصتی برای کاسبکاری دانستند! فلان خانم بازیگر به دروغ برای داروی کرونا تبلیغات می کند و نهادهای ذیربط هم جلوی او را نمی گیرند! دیگری می آید و در این بحران چالش رقص در اینستاگرام راه می اندازد؛ دیگرانی پیدا می شوند و به نفع یک مفسد اقتصادی که در حبس به سر می برد موج سواری راه می اندازند و خواهان آن می شوند تا از زندان آزاد شود.

باعث تأسف است که ردپای برخی همکاران رسانه ما هم در این ماجراها دیده می شود؛ به عنوان مثال در خصوص همین مسأله مفسد اقتصادی من بسیار متأسف شدم از این که برخی همکاران رسانه ای مان فریاد وامصیبتا سر دادند که این مفسد باید از زندان آزاد شود! واقعاً نمی دانم چه چیزی در جامعه هنری و رسانه ای ما وجود دارد که باعث این بازی ها می شود؟ این تفکرات نشأت گرفته از کجاست و تکلیف ما در مقابل این افراد چیست؟

از سوی دیگر خانه سینما به عنوان جامعه اصناف سینمای ایران که باید تمام دغدغه اش ارائه خدمات صنفی به ۵ هزار عضوش باشد متأسفانه در سال جاری همانند سال گذشته عیدی میلیاردی وزارت ارشاد را تنها به صورت گزینشی به برخی افراد اختصاص داد؛ این اتفاق در حالی است که سال ها قبل هر عیدی یا سبدکالایی به صورت عادلانه و مساوی میان اعضا تقسیم می شد. این اتفاق بسیار ناراحت کننده است که مسئولان خانه سینما بین هنرمندان تبعیض قائل می شوند. چرا باید برخی صنوف به صورت کامل عیدی دریافت کنند و برخی صنوف میزان کمی عیدی بگیرند؟

همچنین شهرداری تهران نیز سبدکالا برای برخی سینماگران خاص اختصاص داده که بر اساس شنیده ها برخی دریافت کنندگان این سبدکالا اصلاً به آن محتاج نبودند! این در حالی است که ما خیل انبوهی از هنرمندان درجه یک و برجسته را شاهد هستیم که در شرایط بسیار بد اقتصادی زندگی می کنند؛ روزی نیست که بنده از این هنرمندان تماسی دریافت نکنم و گلایه ها و انتقادات شان را نشنوم. من بسیار متأسفم که متولیان خانه سینما به عنوان تنها نهاد رسمی صنفی سینمای کشور اهتمام جدی برای اینکه با نهادها و دستگاه های دیگر وارد رایزنی و مذاکره شده و بخشی از مشکلات سینماگران را حل کنند ندارند!

لازم به توضیح است که از همان بدو شیوع ویروس کرونا پیشنهادی توسط تعدادی از اهالی رسانه مطرح شد که جشنواره ها در سال جار ی تعطیل وهزینه های میلیاردی آن به هنرمندان اعطا شود. هم اکنون بسیاری از جشنواره های جهان حتی برگزاری شان را در سال ۲۰۲۱ ملغی کرده اند! جشنواره فیلم کن کاخ جشنواره اش را در اختیار بیماراران کووید ۱۹ قرار داده و برگزاری اش کنسل شده اما ما تنها خبر لغو جشنواره جهانی فیلم فجر را شنیده ایم! این وظیفه مدیران سینمایی است که با دغدغه مندی تمامی جشنواره های را که جز بریز و بپاش از جیب بیت المال هیچ دستاورد دیگری ندارند تعطیل کنند. اگر در سینمای ما تنها جشنواره ملی فیلم فجر که نماد انقلاب اسلامی و شکوفایی فرهنگ غنی کشور است برگزار شود کافی است و باید هزینه های مابقی جشنواره ها به اهالی سینما اختصاص پیدا کند تا اندکی از دردها و آلام شان کاسته شود.

وزارت ارشاد چندی پیش فراخوانی منتشر کرد که عنوانش ثبت اطلاعات صاحبان کسب کارهای فرهنگ و هنر و رسانه بود؛ هدف از این فراخوان آن بود که آسیب دیدگان کرونا بیایند و اطلاعات شان را ثبت کنند و کمک هایی به آن ها شود. خانه سینما هم سامانه ای جدا راه اندازی کرد که البته به گفته برخی از روسای صنوف خانه سینما از نظر حقوقی دچار مشکل بود چرا که ریزترین و خصوصی ترین اطلاعات زندگی هنرمندان را می خواست! اطلاعاتی که هیچ ارتباطی نه با کرونا داشت و نه با مسئولان خانه سینما!

نکته اینجا است که تمام این سامانه ها، توئیت های وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و شعارهای مدیران سینمایی را شاهد بودیم اما در عمل بعد از گذشت بیش از ۳ ماه از شیوع کرونا در کشور و خانه نشینی قاطبه سینماگران هیچ اتفاقی رخ نداده است!

مسئولان وعده های بی عمل می دهند و از سوی دیگر برخی هنرمندان با ما درددل می کنند و می گویند حتی پول خرید نان ندارند و از تأمین اجازه منازل شان عاجز شده اند! واقعاً چه کسی در این وانفسا باید به فریاد و درد هنرمندان برسد و صدای آن ها را بشنود؟

این مایه تأسف است که تا این لحظه که بنده خدمت شما هستم هیچ خبر رسمی بیرون نیامده که قرار است چه اتفاقی بیفتد. کسی این کمک ها را گرفته است یا نه؟ اگر قرار بود کاری صورت بگیرد باید در لحظه می شد. ما در دولت قبل شاهد بودیم عیدی و سبدکالا بدهند به همه تعلق می گرفت و کارها خیلی سریع انجام می شد.

اعتقاد شخصی بنده این است که یک نوع سیاسی کاری در سینمای ایران وجود دارد و این سیاسی کاری مسیر اصلی که مدیران باید بروند را منحرف می کند و در مسیر سیاست زدگی رسیدگی به مشکلات اهالی فرهنگ و هنر گم می شود. این در حالی است که اگر کسی اسم خود را مدیر فرهنگی می گذارد باید درد اهالی سینما را بشناسد باید با اهالی سینما راتباط برقرار کند. جلسه بگذارد. مشکلات و دردهای آن ها ببینند و بشنوند اما از آنجا که اغلب افرادی به عنوان مدیر در سینما می آیند سبقه سینمایی ندارند و سینما را نمی شناسند هرگز شاهد چنین تعاملاتی نیستیم!