جزئیات وبلاگ

به گزارش سینماپرس؛ مصطفی جلالی‌فخر منتقد سینما در کانال تلگرامی خود نوشت: یکی از مهم‌ترین ارکان سینمای طاعون زده‌ی این سال‌ها، “وقاحت” است. با بی‌شرمی بلد شده‌اند که با حداکثر سودجویی از ابتذال، فیلم بسازند و در عین حال چشم در چشم‌ها بدوزند و مدعی هم باشند که خیلی هم خوبیم. ناسزایی‌گوییِ کمال تبریزی علیه دو منتقد محترم و راست‌گوی سینمای ایران، یکی از نمونه‌های وقاحت است. فیلم پرت و ملایی در حد “مارموز” ساخته شده و بعد جوری سینه جلو داده‌اند که گویی شاهکاری بلامنازع است و ستایش، حداقل وظیفه‌ی همگانی است.

وقیحانه‌تر این که برای توصیف کار مبتذل خود، از مقدسات دینی هم سوء‌استفاده کرده است. گستاخی محض است که کسی به خودش اجازه دهد برای دفاع از چنین کار بی‌ارزشی، پای  کربلا را پیش بکشد و با معادل‌سازی وقیحانه، نقد فیلمش را “سر بریدنِ حرمله‌وار” بداند. متاسفم که کمال تبریزی با وجود چند اثر قابل قبول در کارنامه‌اش، در این حد دچار پول‌شیفتگی شده است و مدام در باتلاق ابتذال و کج‌اندیشی فرو می‌رود.

نیما حسنی‌نسب، پاسخ قاطعانه و درستی به نادرست‌گویی‌های کمال تبریزی داده است که توصیه می‌کنم بخوانید.