بایگانی آبان 25, 1399

این کارشناس سینما و عضو سابق شورای پروانه نمایش سینمای خانگی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: سوأل دیرینه ای در ذهن عالمان علوم اجتماعی همیشه می درخشد و آن این است که آیا مدیریت علم است یا هنر؟ آیا فن مدیریت متکی بر تکنیک های علمی روشن و فرآیند شفاف اجرایی است یا هنری است که فرد در نهاد خویش دارد و عوامل زیردست طبق دستور انجامش می دهند؟

وی ادامه داد: پاسخ هرچه باشد مدیر امروز جامعه ایرانی باید از هر دو برخوردار باشد. آن هم به خصوص در عرصه شگرف فرهنگی که روزآمدی و خلاقیت را نیز در نهاد خود دارا است. اگر مدیر واقعاً شایسته مدیریت باشد یدک مدبر بودن رمز کلید موفق بودن او است. بصیر بودن نیز اهرم دیگر کاربلدی در نظام اجرایی کشور است. بی تردید یک مدیر مدبر بصیر صاحب برنامه است.

پوریامین سپس ب بیان اینکه مدیر مدبر و بصیر همکاران توانمند و لایق را در کنار خود به کار می گیرد نه افراد فرسوده و ترسو که اطاعت پذیر هستند اظهار داشت: افرادی که جرأت اظهارنظر نداشته باشند لایق کنار مدیران بودن را ندارند. افراد متکی به رئیس همکاران خوبی نمی شوند به خصوص در حوزه فرهنگ که مدیریت علمی همراه با صبوری است.

این کارشناس فرهنگی متذکر شد: اهل هنر انسان هایی شریف و بسیار حساسند و به دلیل درک بالا و هوش بسیار در حوزه مدیریت به گفتمان سازی نیاز دارند. مدیر فرهنگی باید از اهم اخبار و تحولات جهانی که در حوزه فرهنگ اثرگذار است باید مطلع باشد. اطلاع داشتن از تحولات انتخاباتی حسن است به شرط آنکه کار مطعل نماند و برنامه ها جریان داشته باشد.

وی در پایان این گفتگو تصریح کرد: در حوزه برنامه ریزی نباید هیچ مانع و توقفی ایجاد شود. اگر مدیری کارش را به دلیل تحولات بیرونی متوقف کند لایق مدیر بودن نیست چون جمود فکری دارد. فکر منجمد خوب نیست و وقت تلف کردن در عرصه فرهنگی و هنری گناهی بزرگ است.

مدیر مسئول سابق خبرگزاری «تقریب» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: متأسفانه مدیران سینمایی کمترین ارزش را برای سینمای دینی قائل هستند. ما در کشورمان رسماً سینمای دینی یا دفاع مقدس نداریم اما در عوض آثار چند سال اخیر سینمای ما مصداق بارز مقوله ولنگاری فرهنگی است.

امیری سپس با بیان اینکه یکی از بزرگترین علل بی تفاوتی به مسأله مهم دین در سینما فقدان مهندسی فرهنگی است اظهار داشت: وقتی حضرت آقا راجع به اباحه گری فرهنگی و یا تهاجم فرهنگی صحبت می کنند و هشدار می دهند همه مدیران در خواب هستند. متأسفانه نه تنها در سینما که در تلویزیون و سریال سازی هم وضعیت همین است.

این کارشناس فرهنگی یادآور شد: مردم ما با استقبال بی نظیر از سریال های دینی و ارزشی مانند «مختارنامه» ثابت کردند که تمایل به تماشای این قبیل آثار را دارند اما متأسفانه مدیران فرهنگی با کج سلیقگی و اهمال کاری مفرط سلیقه و ذائقه مردم را به سمت کارهای دم دستی سوق می دهند که این مسأله برای فرهنگ ملی و دینی ما یک آسیب جدی و بسیار خطرناک است.

وی با طرح این پرسش که چرا فاز ۲ و ۳ فیلم «محمد رسول الله (ص)» و یا سریال «حضرت موسی (ع)» بعد از گذشت سال ها تولید نشده؟ اظهار داشت: زنده یاد فرج الله سلحشور قبل از فوت شان همواره تأکید داشتند که با همین سریال «حضرت موسی (ع)» می توانند جواب خباثت های اسرائیل و رژیم غاصب صهیونیستی را بدهند. واقعاً پرسش اینجا است که چرا بعد از گذشت بیش از ۴۰ سال از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی ما در سینما و تلویزیون به آثاری می پردازیم که اولویت فرهنگی مان نیستند؟

امیری با تأکید بر اینکه تنها مدیر سینمایی که دغدغه احیای سینمای دینی و دفاع مقدس را داشت شمقدری بود تصریح کرد: ما برای احیای سینمای دینی و دفاع مقدسی و ارزشی نیاز به مدیران ارزشی و دغدغه مند همچون جواد شمقدری داریم. در یک برهه کوتاه آقای شمقدری آمد و تلاش کرد که سینمای ارزشی را زنده کند اما به دلیل اینکه خانه از پای بست ویران بود ایشان نتوانست در طول دوران کوتاه مدیریتی اش چندان کاری انجام دهد چرا که فرهنگ سازی برای انجام یک کار فرهنگی بسیار زمان بر است.

این سینماگر متذکر شد: بی تردید مدیر فرهنگی باید دغدغه داشته باشد. باید ارزش و گفتمان را بشناسد تا بعد سرمایه گذاری مناسبی بکند. من خاطرم هست جناب آقای شورجه وقتی مشاور یکی از فیلم های آقای دهقانی اشکذری بودند وقتی بازیگران شنیدند که ایشان مشاور کار هستند کار را رها کردند چرا که مدیران فرهنگی در این سال ها باعث شده اند تا حتی بازیگران سینما نیز هم راستا با نظام و انقلاب اسلامی نباشند.

وی تصریح کرد: این در حالی است که سینما و هنر باید در راستای انقلاب اسلامی حرکت کند، این مقوله ای است که شهید آوینی در کتاب توسعه مبانی غرب به آن اشاره کرده است. سینمای ما و فیلمسازی ما از انقلاب عقب مانده و متأسفانه نتوانستیم این ها را در راستای هم جلو ببریم.

امیری در پایان این گفتگو یادآور شد: سال ها قبل وقتی رئیس دولت اصلاحات به واتیکان  سفر کرد سریال «اصحاب کهف» را به پاپ اهدا کرد، حال پرسش اینجا است که اگر امروزه رئیس جمهوری بخواهد به واتیکان برود چه فیلمی دارد تا به پاپ اهدا کند؟

به گزارش سینماپرس به نقل از ورایتی، درام تریلر «گناهکار» که به تازگی با قرارداد ۳۰ میلیون دلاری توسط نت‌فلیکس خریداری شده، به فهرست بازیگران اولیه‌اش اسامی جدیدی را اضافه کرد. ایتن هاوک، پیتر اسکارزگارد، رایلی کیو، بایرون باورز، دواین جوی راندولف، دیوید کاستندا، کریستینا ویدال و پل دنو بازیگرانی هستند که به جیک جیلنهال در این تریلر پیوسته‌اند.

این فیلم به کارگردانی آنتوان فوکوا و برمبنای فیلمنامه‌ای از نیک پیزولاتو خالق «کارآگاه حقیقی» ساخته می‌شود و اقتباسی از درام گوستاو مولر کارگردان دانمارکی خواهد بود.

«گناهکار» یک روز کاری در مرکز فوریت‌های پلیس ۹۱۱ را تصویر می‌کند که یک اپراتور پاسخگوی درخواست‌های تلفنی با بازی جیلنهال سعی دارد تا تماس گیرنده‌ای را که در خطر است نجات دهد اما کشف می‌کند که هیچ‌چیز آن طور که به نظر می‌رسد نیست و روبه‌رو شدن با حقیقت تنها راه برون رفت از ماجرا ااست.

آدرین مارتینز، بیل بر، بو نپ و ادی پترسون نیز دیگر بازیگران فیلم هستند.

جیلهنال، فوکوآ و اسکارت گینبرگ از تهیه کنندگان فیلم هستند.

نخستین بار سال ۲۰۱۸ خبر ساخته شدن این فیلم با بازی جیلنهال اعلام شده بود. فیلم دانمارکی «دن اسکایلدیج» در جشنواره ساندنس موفق به کسب جایزه مخاطبان بخش سینمای جهان شده بود و یکی از ۵ فیلم برتر دنیا به انتخاب نشنال بورد بود.

هاوک بازیگر فیلم‌هایی چون «اولین اصلاح‌شده» و «پسر بچگی» بوده و اسکارزگارد به تازگی در «بتمن» بازی کرده است. کیو نیز بازیگر فیلم‌هایی چون «مد مکس» و «همیشه شیطان» بوده و باورز در «هانی بوی» و فیلم هنوز اکران نشده «گاوچران‌های بتونی» جلوی دوربین رفته است.

به گزارش سینماپرس، مازیار بیژنی کاریکارتوریست جوان و متعهد از خطه شمال و شهر بابل از اوایل دهه ۷۰ تاکنون در نشریات مختلف به صورت تخصصی کاریکاتور کشیده است. علاوه بر این بیژنی در نمایش آثارش در عرصه بین‌المللی نیز چهره‌ای نام‌آشناست، کارتون‌های او با موضوع «هولوکاست» توانست در زمان کوتاهی مخاطبان بسیاری از سراسر دنیا جذب کند. توهین نشریه فرانسوی در قالب کاریکاتور به نام آزادی بیان بهانه‌ای شد تا «جوان» دیدگاه این هنرمند را جویا شود.

به طور کلی کارتونیست‌هایی که در فضای بین‌الملل فعالیت می‌کنند چه خط قرمزهایی برایشان وجود دارد؟

بگذارید این مسئله را در مصاحبه‌ای که با آقای ژان پلانتو کاریکاتوریست روزنامه لوموند داشتم، بیان کنم که در سال ۷۸ به عنوان داور دوسالانه کاریکاتور دعوت شده بود، آن زمان اوج فعالیت روزنامه‌های اصلاح‌طلب بود و من با او درباره آزادی بیان مصاحبه کردم. ژان پلانتو به شکلی طلبکارانه پرسید چرا در ایران آزادی بیان نیست، چرا سانسور زیاد است و… به نوعی همه سؤالاتش حول همین موضوع بود، البته این را هم بگویم او قبلاً با بعضی از نشریات دوم خردادی مصاحبه کرده و چیزی مثل طالبان در ذهنش ایجاد شده بود، بر این اساس که در ایران، روزنامه کیهان مخالف آزادی بیان منتشر می‌شود و کاریکاتور هم می‌زند، این تناقض برایش عجیب بود.

روزنامه‌ای مخالف آزادی بیان که کاریکاتور هم دارد از مسعود شجاعی‌طباطبایی دبیر جشنواره خواسته بود با کاریکاتوریست کیهان مصاحبه کند، فکر می‌کرد من شکل و ظاهرم مانند طالبانی‌هاست، پرسید چرا در ایران آزادی بیان ندارید و خط قرمزها زیاد است. چرا کاریکاتور یک روحانی و عمامه او و همچنین زن و حجاب ممنوعیت دارد و مدام تکرار می‌کرد که چرا کاریکاتور زن با شلوار جین و کفش آدیداس ممنوع است، من گفتم ممنوع نیست، حتی گفت شما خودت کفش آدیداس پوشیدی، چطور حاضری این را قبول کنی که کاریکاتور زن با کفش آدیداس ممنوع باشد، البته آن زمان دانشجو بودم و کفشم اسپرت ساده بود.

چطور او را قانع کردید؟

ذهنیتش درباره ایران خیلی طالبانی و سیاه بود، به او گفتم هر کشوری خط قرمزهایی دارد، مثل کشور شما که خطوط قرمزی دارد، ما هم همین طور هستیم، البته محدودیت‌ها در ایران کم است و آزادی بیان زیادی داریم، به غیر از کاریکاتور شخصی که احتمال دارد فرد شکایت کند تا رسیدگی بشود، کاریکاتورها اغلب آزاد هستند. من شنیده‌ام در فرانسه اگر کسی علیه جمهوریت حرفی بزند با او برخورد قانونی می‌کنند یا بحث هولوکاست که در فرانسه به عنوان مهد آزادی بیان عملاً خط قرمز محسوب می‌شود و با انکارکننده هولوکاست برخورد سخت قانونی می‌کنند و این نشان می‌دهد در فرانسه آزادی بیان مطلق وجود ندارد.

عکس‌العمل پلانتو نسبت به این مسئله چه بود؟

او اصرار داشت و می‌گفت در فرانسه هیچ خط قرمزی برای کاریکاتور نداریم، گفتم پس چرا روژه گارودی نویسنده و دانشمندی که هولوکاست را انکار کرد، دادگاهی و زندانی شد، این آزادی بیان است!؟ مگر فرانسه مهدی آزادی بیان و دموکراسی نیست، جواب عجیبی داد، گفت نه او حق نداشته است چنین چیزهایی بگوید و بنویسد، چون خلاف حقیقت بوده است برای همین باید مانع او می‌شدند. آن موقع فهمیدم آن‌ها در هر چیزی به جز هولوکاست آزاد هستند، چون بحث صهیونیسم و اسطوره‌های صهیونیسم مطرح است، حق ورود ندارند و با قوانین حقوقی و جزایی برخورد می‌کنند تا درس عبرتی برای بقیه باشد، به غیر از این ده‌ها موارد دیگر هم بوده است. با کاریکاتوریست نیوزیلندی هم که در فضای مجازی ارتباط داشتم، می‌گفت: به خاطر کاریکاتوری علیه اسرائیل اخراج و بیکار شدم، معلوم شد آنجا هم فضای اختناق هست، برای من نوشت شما مفهوم اختناق را نمی‌فهمید، اگر اینجا یک کلمه درباره اسرائیل بگویی زندگی‌ات را از دست می‌دهی و جایگاه اقتصادی و اجتماعی نداری.

از قرار تنها بحث آزادی کاریکاتور شخصیت‌های مذهبی و ادیان در نشریات بدون محدودیت است؟

بله هیچ‌گونه محدودیت و ممنوعیتی دراین باره نیست و این بیشتر از طرف صهیونیست‌هاست که، چون با ادیان و شخصیت‌های مذهبی مشکل دارند و کاریکاتورهای زیادی با مسخره و اهانت می‌کشند، چنانچه بارها به همین صورت به حضرت مسیح توهین کرده‌اند یا پاپ را به شکل‌های مختلف با کاریکاتور مسخره می‌کنند، این وضعیت در اروپا که لائیک‌تر است به نسبت امریکا بیشتر رواج دارد و آزادتر هستند، مثلاً در نشریه شارلی ابدو کاریکاتورهای زیادی درباره اسلام و مسیحیت و دین یهود کشیده‌اند و با شخصیت‌های مذهبی دشمنی می‌کنند، اما بحث صهیونیسم از همه این‌ها جداست. خط قرمزهایی برای مقدسات صهیونیست‌ها وجود دارد که خود کاریکاتوریست‌ها هم از این قوانین آگاهند و نباید از آن عبور کنند.

آیا امکان این وجود دارد شما و سایر کاریکاتوریست‌های دنیا مقابل چنین اهانت‌هایی برنامه‌ریزی و هماهنگی داشته باشید؟

در ایران متولی برای کاریکاتور وجود ندارد، حالا شما انتظار دارید هماهنگی بین کاریکاتوریست‌های دنیا صورت بگیرد. سال‌هاست به دنبال راه‌اندازی پایگاه ضدصهیونیسم در بحث بین‌المللی کاریکاتور در کشور هستیم، هنوز بعد از ۱۰ سال تلاش و پیگیری نهادهای فرهنگی و ضدصهیونیستی موفق نشده‌ایم آقایان را راضی کنیم یک پایگاه کاریکاتور ضدصهیونیستی راه‌اندازی شود و اتفاقی نیفتاده است.

در مقابل درباره بحث هولوکاست که پاشنه آشیل اهانت‌کنندگان به مقدسات اسلامی ماست چه اقداماتی انجام داده‌اید؟

پس از انتشار کاریکاتورهای موهن دانمارکی در سال ۸۴ نشریات و روزنامه‌ها در اینجا عکس‌العمل ضعیفی داشتند. تنها اقدام، برگزاری جشنواره هولوکاست بود که در جواب آزادی بیان غربی شکل گرفت. در این جشنواره اعلام کردیم نمایشگاهی درباره هولوکاست و فلسطین برگزار می‌کنیم؛ نمایشگاهی که جنجال بین‌المللی به راه انداخت و ما آن را ادامه دادیم تا در سال ۸۶ کتاب کاریکاتوریست هولوکاست را منتشر کردیم که در روز قدس ۸۷ رونمایی شد، آن هم جنجال زیادی ایجاد کرد؛ ده‌ها سایت و وبلاگ صهیونیستی فقط برای چاپ یک کتاب کاریکاتور موضع‌گیری کردند. در سال ۸۹ سایت هولوکارتون به چند زبان راه‌اندازی کردیم که آن هم در حد کمپینی برای شکایت از ما به سازمان ملل یک موج بین‌المللی ایجاد کرد. در سال ۹۵ یک مسابقه هولوکاست با مخالفت‌های زیادی مواجه شد، به طوری که دبیر کل سازمان ملل با آن برخورد کرد. این‌ها نشان می‌دهد برعکس شعارهایی که می‌دهند آزادی بیان مطلق وجود ندارد. مسعود شجاعی‌طباطبایی می‌گفت خبرنگاری از بی‌بی‌سی گفته بود چرا شما در مقابل کاریکاتورهای اهانت‌آمیز به پیامبر سراغ هولوکاست می‌روید، شما هم بیایید و کاریکاتور پیامبر آن‌ها را بکشید. می‌گفت تعجب کردم و گفتم فکر می‌کنید دین مسیحیت و یهودیت دشمن ما هستند که چنین کاری بکنیم. حضرت مسیح پیامبر خداست توهین چه معنایی دارد، اگر کسی به پیامبر اسلام (ص) توهین کرد قرار نیست در مقابل به پیامبر آن‌ها توهین کنیم، لذا عملاً اینگونه شده که موضوع هولوکاست از مسیح مقدس‌تر است.

*جوان

به گزارش سینماپرس، مجید تربتی فر تهیه کننده و کارگردان تلویزیون در گفت وگو با فارس درباره درباره عوامل موفقیت یک سریال تلویزیونی گفت: این موضوع دلایل مختلفی دارد. اول اینکه تا زمانی که تهیه کنندگانی که در این حوزه کار می کنند محدود به دایره افرادی می شود که به واسطه روابط، سفارش برون سازمانی یا اینکه صرفا در زمانی در سازمان صدا و سیما پست مدیریتی داشته و با بازنشسته شدن و استفاده ار روابط و دوستانی که در صدا و سیما دارند بدون داشتن تخصص و تجربه لازم عهده دار تهیه کنندگی آثار نمایشی می شوند.

وی ادامه داد: در چنین شرایطی نمی توان انتظار تولید آثار موفق را داشت و متاسفانه شاهد این هستیم که این نوع تهیه کنندگان همزمان در چند شبکه عهده دار امر تهیه کنندگی پروژه های نمایشی هستند. با نگاهی به نام تهیه کنندگان آثار نمایشی تولیدی صدا و سیما در چند سال اخیر تنها نام چند تهیه کننده به چشم می آید که آثار نمایشی در انحصار آنها قرار گرفته و بقیه تهیه کنندگان جایگاهی در این بین ندارند.

وی همچنین در ادامه به موضوع فیلمنامه اشاره کرد و توضیح داد: متاسفانه سالهاست شاهد این امر هستیم که سریالهای تلویزیونی بدون اینکه فیلمنامه آماده داشته باشند وارد فاز تولید می شوند و تنها رابطه تهیه کننده با مدیران تصمیم گیر ملاک عمل قرارمی گیرد و در واقع هیچ شورایی بر فیلمنامه نظارت نمی کنند و تهیه کننده بر اساس سفارشی که میگیرد شروع به ساختن مجموعه ای می کند که حاصل ضعیف آن را سالهاست در صداوسیما شاهد هستیم.

وی ادامه داد: در حالیکه در مورد تهیه کننده های بدون رابطه از ایده، طرح و فیلمنامه نهایی را شورای فیلم و سریال شبکه یا سیما فیلم خواسته و بارها و بارها ایرادات و نظرات خود را ارائه کرده و در نود درصد موارد به مرحله تصویب هم نمی رسد و تنها مدتی تهیه کننده را مشغول رفت آمد و پیگیری کرده و در مسیری موازی بدون داشتن هیچ فیلمنامه آماده ای پروژه ای برای تهیه کننده هایی که وصفشان گفته شد تصویب و در حال تولید است.

تربتی فر همچنین به موضوع انتخاب کارگردان اشاره کرد و گفت: انتخاب کارگردان در مجموعه های تلویزیونی پیرو هیچ دستورالعمل یا شیوه نامه ای نیست، به این معنی که آشنایی و ارتباط با مدیران و تهیه کننده و سفارش درون یا برون سازمانی ملاک انتخاب کارگردان است نه سابقه کاری و تخصص و تجربه. این امر معمولا به انتخاب دو دسته کارگردان منجر می شود. یکی کارگردان های با سابقه بسیار بالا که انگیزه ای برای ساخت اثر هنری نداشته و صرفا مسئله مالی برایشان در ساخت سریال مهم است. دومی کارگردان های بدون سابقه کار و تجربه خاصی که بواسطه سفارش مدیران و اشخاص صاحب نفوذ عهده دار کارگردانی  آثار نمایشی می شوند و نداشتن تجربه منجر به تولید اثر بدون کیفیت می شوند. ضمن اینکه در سالهای اخیر بالاخص در آثار طنز تلویزیون استفاده از بازیگران طنز در جایگاه کارگردانی بسیار به چشم میخورد که تهیه کننده بدلیل صرفه جویی در هزینه ها کارگردانی و بازی را در اثر خود به بازیگر طنزی واگذار می کند که این موضوع نیز به تولید آثاری که فقط میتوان نام فاجعه را بر آن گذاشت می انجامد.