بایگانی مهر 3, 1400

به گزارش سینماپرس، بنا به پیشنهاد رئیس گروه تخصصی سینما و با موافقت رئیس فرهنگستان هنر، علیرضا اسماعیلی، دبیر این فرهنگستان، اعضای این گروه تخصصی را، برای دو سال منصوب کرد.

به موجب احکامی، محمدرضا اصلانی، علیرضا قاسم‌خان، مهدی رحیمیان، رائد فریدزاده، نیما جاویدی، امیر سحرخیز، هومن بهمنش، حسین شیخ الاسلامی، داریوش مهرجویی، علیرضا تابش و سیدرضا میرکریمی به مدت دو سال به عضویت در گروه تخصصی سینمای فرهنگستان هنر منصوب شدند.

گروه سینما از گروه‌های تخصصی هشت‌گانه فرهنگستان است که ریاست آن را مجید مجیدی، عضو پیوسته فرهنگستان، عهده‌دار است.

به گزارش سینماپرس، فیلم سینمایی «شهربانو» ساخته مریم بحرالعلومی با عنوان جهانی Lady of the City برای حضور در بخش مسابقه بین‌الملل هجدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم «زردآلوی طلایی» ارمنستان (GAIFF) انتخاب شده است.

هجدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم «زردآلوی طلایی» ارمنستان (GAIFF) از ۳ تا ۱۰ اکتبر مصادف با ۱۱ تا ۱۸ مهر در شهر ایروان کشور ارمنستان برگزار می‌شود و فیلم سینمایی «شهربانو» به کارگردانی مریم بحرالعلومی و تهیه‌کنندگی پگاه احمدی در بخش مسابقه بین‌الملل این دوره از جشنواره با آثاری از سراسر جهان رقابت خواهد کرد.

«شهربانو» پیش از این در بخش مسابقه سینمای سعادت سی و هشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر حضور داشت.

جشنواره بین‌المللی فیلم «زردآلوی طلایی» ارمنستان به موضوع تلاقی فرهنگ‌ها و تمدن‌ها می‌پردازد و در سال‌های اخیر به مقصد مهمی برای فیلمسازان تمام ژانرها از سراسر دنیا تبدیل شده است به خصوص آثاری که به پیشرفت ارزش‌های جهانی، صلح، درک متقابل و توازن فرهنگی کمک می‌کنند. این جشنواره فیلم‌هایی از کشورها، اقوام و ادیان مختلف را گزینش می‌کند که تجربه‌های انسانی را به تصویر کشیده‌اند.

فرشته صدرعرفایی، بهناز جعفری، گلاره عباسی، سامان صفاری، محمد ولی‌زادگان، علی کیان ارثی، ترنم کاظمی و بهرنگ علوی با حضور یوسف تیموری و صدای افتخاری مه لقا باقری نقش‌آفرینان این فیلم هستند.

بحرالعلومی به جای خلاصه داستان «شهربانو» نوشته است: «یکی از بدترین مجازات‌ها اینه که وسط یه اشتباهِ ناخواسته یا خواسته‌ای اشتباه، خودت رو حبس کنی تا ابد … جوری که انگار، نه راه پس داری نه راه پیش. نه جایِ موندن و نه جونِ رفتن!».

عوامل سازنده این فیلم سینمایی عبارتند از کارگردان: مریم بحرالعلومی، نویسنده: پژمان تیمورتاش، مدیر فیلمبرداری: مسعود امینی تیرانی، مدیر صدابرداری: علی کیان ارثی، طراحی و ترکیب صدا: محمود موسوی‌نژاد، طراح صحنه: بابک کریمی طاری، طراح لباس: فرحناز نادری، طراح گریم: امید گلزاده، تدوین: سینا گنجوی، آهنگساز: امیریل ارجمند، برنامه‌ریز: حبیب قلی‌زاده، دستیار اول کارگردان: مجید مافی، منشی صحنه: فرشته حجازی، عکاس: پویان بحق، مدیر تدارکات: حسین میرزامحمدی، مدیر تولید: روح‌اله مهاجری، مشاور رسانه‌ای: مریم قربانی‌نیا، تهیه‌کننده: پگاه احمدی و مجری طرح: مریم بحرالعلومی.

پخش جهانی «شهربانو» بر عهده کمپانی Maroon Films به مدیریت ثمین مهاجرانی است.

به گزارش سینماپرس، «دشت خاموش» ساخته احمد بهرامی که این روزها در سینمای هنروتجربه اکران شده در جشنواره‌های مختلف مثل ونیز نگاه‌ها را به خود جلب کرده است. دشت خاموش فقط می‌تواند یک اثر جشنواره‌ای باشد؛ جشنواره‌هایی که چشم امیدشان به آثاری است که ذلت و درماندگی یک کشور را نشان بدهند؛ اثری که با پُز شبه‌روشنفکری می‌خواهد مثلاً حال و احوال انسانی را روایت کند، اما این روایت آنقدر کش و قوس دارد که دچار محتوازدگی می‌شود و هر آنچه در چیدمان فرم تلقی می‌شود در حد ادا و اطوار اجرایی یا تکنیکی (!) متوقف می‌ماند.

فیلمساز آنقدر تحت تأثیر آثار شهید ثالث و فیلم‌های اینچنینی بوده که فقط توانسته سکانس پلان طولانی بگیرد، دوربینش را آرام حرکت دهد، ریتمش را کند و تصویر را سیاه و سفید کند تا بدبختی آدم‌های فیلم گیراتر شود، تکرار یک موقعیت و ایستادگی زمان و روایت زندگی آدم‌های کوره‌پزخانه نه تنها نمی‌تواند ایجاد فرم کند بلکه باعث پرت شدن مخاطب به بیرون از فیلم می‌شود. اگر فیلمساز تا این حد تشنه خودنمایی نبود، قطعاً دشت خاموش می‌توانست یک فیلم کوتاه باشد چراکه فیلم در دقیقه ۴۰ تمام می‌شود و دیگر تا سکانس آخر چیزی برای گفتن ندارد. قطعاً فیلم هنری ساختن اولویت فیلمساز بوده، اما نمی‌شود تمهیدات ناکارآمد را با متنی که وجود ندارد، منطبق کرد.
دشت خاموش متن کوتاهی دارد. یک مدیر آجرپزی به دلیل مشکلات مالی قصد دارد کارگاهش را تعطیل کند، حالا فیلمساز با عقاید ضدانسانی و ضدکارگری قصد داشته یک فیلم هنری! بسازد، اما این فیلم هنری که فقط نمای طولانی مفهوم‌زده دارد، چگونه می‌تواند بسترساز مناسبی برای یک اثر دغدغه‌مند انسانی باشد؟ به طوری که کارگردان سمت آقاخان ایستاده و می‌خواهد شاهد لجن‌مال شدن انسان‌هایی باشد که کارگر آن کوره‌پز خانه‌اند، در این میان مفهوم برای فیلمساز همان رسیدن به هیچ است که از نهیلیسم می‌آید.
پوچ‌گرایی مطلق در فیلم موج می‌زند و آن یخ و باد که می‌تواند نماد زندگی باشد در یک ابهام می‌ماند. دشت خاموش در به تصویر کشیدن عشق و خیانت و مذهب دچار محتوازدگی مفرط است و نتوانسته در متن به چنین عناصری پاسخ مشخصی بدهد چراکه اساساً نگاه فیلم جشنواره‌ای بوده و به همین دلیل فیلمساز با هوشمندی تاریخ روایت قصه را هم لو نمی‌دهد. اینکه این قصه برای قبل انقلاب است یا بعد مشخص نمی‌شود. هیچ ابزار تکنولوژیکی حتی تلویزیون یا تلفن هم در فیلم وجود ندارد و یک بدویت محض حاکم بر جهان فیلم است و این همان میل فیلمساز به عقب‌ماندگی جامعه را نشان می‌دهد.
جامعه کدر، سیاه و مأیوس‌کننده که آخرش اجبار به خودکشی است. این نگاه ترسناک کارگردان به جامعه نمی‌تواند برای یک برهه خاص باشد و او با اجرای تکراری در سخنرانی آقاخان نشان داده است این اتفاق‌ها می‌تواند در سال‌های مختلف رخ بدهد و همه آدم‌ها مانند کارگران آن کوره‌پزخانه با کشیدن ملحفه به روی خود، خود را تمثیل‌وار دفن می‌کنند و در آخر لطف‌الله با مواجه شدن با بی‌کسی مطلق خودش را با آجرها زنده به گور می‌کند.
دشت خاموش ادعای مدرن بودن در روایت و اجرا دارد، بنابراین شخصیت‌پردازی کلاسیک وجود ندارد، یعنی نحوه و چرایی عشق ابراهیم به گوهر و همینطور نحوه عاشق شدن لطف‌الله به سرور نشان داده نمی‌شود یا اینکه چطور ابراهیم و گوهر فرار می‌کنند یا اینکه لطف‌الله چطور از صیغه بودن سرور با آقاخان خبر داشته است و دوباره به او عشق می‌ورزیده!؟ فیلم دچار زیاده‌گویی در اجراست و این هم ربطی به فرم یا تکنیک ندارد چراکه انتخاب چنین موضوعی با چنین شکل و شمایل اجرایی فقط می‌تواند جایزه‌های فیلم را زیاد و اعتبار زیست و طرز زندگی ایرانیان را زیر سؤال ببرد.

*جوان

کارگردان فیلم های سینمایی «پل سفید» و «رویای سهراب» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: یکی از بزرگترین مافیا امروزه همین پلتفرم هایی هستند که نوعی انحصار به وجود آورده اند و همه چیز را تحت اختیار خود گرفته اند. بی شک اگر وزارت ارشاد و سازمان سینمایی تدبیری اندیشه کنند تا تمامی پخش کنندگان قدیمی بتوانند شبکه پخش آنلاین راه اندازی کنند انحصار در این حوزه از بین می رود.

وی ادامه داد: تردید نکنید با توجه به شرایط کرونایی مردم حتی بعد از واکسیناسیون عمومی نیز مانند سابق به سالن های سینما اعتماد نمی کنند و برای اینکه چرخه سینما از حرکت بازنایستد ما نیازمند آن هستیم که پخش آنلاین زنده نگه داشته شود تا از این راه عوامل سینما بتوانند روزی کسب کنند.

این سینماگر در بخش دیگری از این گفتگو یکی از معضلات مهم و اساسی هنرمندان فعال در تمامی ارکان فرهنگی و هنری کشور از جمله سینما، موسیقی، تئاتر و… را غم تأمین معاش روزانه برشمرد و در این رابطه اظهار داشت: هنرمندان در شرایط بغرنج اقتصادی فعلی نیاز به حمایت گسترده مالی دارند. این مهمترین کاری است که مدیران فرهنگی می توانند برای اهالی سینما و مردم انجام دهند.

قوی تن تأکید کرد: بسیاری از سرمایه های انسانی سینما در این بحران کرونایی زندگی های شان نابود شد و همه نگران آینده هستند چرا که هیچ دورنمای روشنی از آینده در ذهن شان ندارند. از این رو بی تردید حمایت مالی مدیران وزارت ارشاد از هنرمندان با آبرو امری لازم و ضروری است و آن ها باید در اولین گام بودجه قابل توجهی را برای رفع معضلات معیشتی هنرمندان اختصاص دهند تا ان شاالله کم کم وضعیت جامعه به بهبودی برود و تولیدات فرهنگی و هنری افزون شود.

وی خاطرنشان کرد: همچنین دولت باید با حمایت از فیلم هایی که در دوران کرونا توسط بخش خصوصی تولید شده اند اما نتوانستند اکران شوند کاری کند تا سرمایه گذاران بخش خصوصی همچنان به سینما اعتماد داشته باشند و رغبت شان را برای حضور در این حوزه از دست ندهند.

این فیلمساز در پایان این گفتگو تأکید کرد: شک نکنید وقتی سرمایه گذاران بخش خصوصی ببینند دولت به فکر است و از آن ها حمایت می کند همچنان میل به حضور در سینما را حفظ خواهند کرد اما اگر این شرایط مهیا نشود برای همیشه باید فاتحه حضور بخش خصوصی در سینما را برای همیشه خواند.