بایگانی خرداد 30, 1401

به گزارش سینماپرس به نقل از ورایتی، انیمیشن «لایت‌یر» که اسپین‌افی در دنیای «داستان اسباب بازی» محصول پیکسار است در نخستین آخر هفته اکرانش در گیشه آمریکای شمالی ۵۱ میلیون دلار از ۴، ۲۵۵ سالن سینما جمع آوری کرد.

با وجود آنکه خانواده ها که جمعیت اصلی تماشاگران سینما را در برمی گیرند هنوز از ابتدای همه گیری کرونا به طور کامل به سینماها برنگشته اند با این حال فروش بلیت برای این انیمیشن، که یک نشان تجاری است و پیکسار به اندازه آثار دیگرش چون «شگف انگیزها»، «در جستجوی نمو» و «بالا» برایش اهمیت قائل است، ناامید کننده بود. این ناامیدی به این دلیل است که برای تولید «لایت‌یر» ۲۰۰ میلیون دلار هزینه شده و ده ها میلیون دلار دیگر نیاز است تا فیلم به بودجه خودش برسد.

انیمیشن «لایت‌یر» در سطح جهان نیز از ۴۳ بازاری که در اختیار داشت ۳۴٫۶ میلیون دلار فروش کرد و مجموع فروش جهانی خود را به ۸۵٫۶ میلیون دلار رساند. این فیلم در چند بازار کوچک بین المللی از جمله عربستان سعودی و امارات به دلیل مسائل اخلاقی ممنوع بود.

«لایت‌یر» اولین فیلم پیکسار در دو سال گذشته است که راهی پرده های بزرگ سینما شده است. آخرین اثر این کمپانی پیش از این، انیمیشن «به پیش» محصول ۲۰۲۰ بوذ که رنگ پرده سینما را به خود دید.

در این هفته فیلم «دنیای ژوراسیک: قلمرو» با وجود افت ۶۰ درصدی اش، توانست با ۵۸ میلیون دلار بار دیگر صدرنشین گیشه آمریکای شمالی شود. فیلم «تاپ گان: ماوریک» با بازی تام کروز نیز با ۴۴ میلیون دلار فروش در جایگاه سوم پرفروش ترین های این هفته قرار گرفت.

به گزارش سینماپرس، مستند «خاطرات موتورسیکلت» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی امیرحسین نوروزی و با طرح و پژوهشی از سامان مختاری به مناسبت سالروز شهادت مصطفی چمران از فرمانده‌های هشت سال جنگ تحملی به صورت آنلاین در سایت خانه مستند اکران می‌شود.

مستند «خاطرات موتورسیکلت»، قصه موتورسوارانی است که از تپه‌ها و خیابان‌های تهران آمدند و اولین گروه چریکی موتورسواران جنگ، تحت فرماندهی شهید مصطفی چمران را تشکیل دادند.

در خلاصه این مستند آمده است: «روزی روزگاری، جوان‌های تهران در تپه‌ها و خیابان‌ها مشغول موتور سواری‌شان بودند که جنگ شد. یک آدم دلربا آمد دلشان را برد، خودشان را هم برد به جبهه… اسمش چمران بود، شهید مصطفی چمران…»

«خاطرات موتورسیکلت» در اولین نمایش خود که در سیزدهمین جشنواره بین المللی سینما حقیقت در سال ۱۳۹۸ بود موفق به دریافت تندیس نقره‌ای جایزه شهید آوینی از این جشنواره شد.

مستند «خاطرات موتورسیکلت» تهیه‌شده در خانه مستند و محصول سازمان هنری رسانه‌ای اوج از سه‌شنبه ۳۱ خردادماه و همزمان با سالروز شهادت مصطفی چمران آنلاین و رایگان در سایت خانه مستند در دسترس مخاطبان قرار می‌گیرد.

به گزارش سینماپرس، محسن ابراهیمی در گفتگو با میزان درباره سریال «آقای قاضی» که به کارگردانی سجاد مهرگان، تهیه‌کنندگی احمد شفیعی گفت: سریال «آقای قاضی» یکی از بهترین و ماندگارترین آثار نمایشی ما در موضوع قضاوت و دادگاه در تاریخ معاصر ایران است، در طول تاریخ سریالی با سوژه‌ای که اختصاصی به این موضوع بپردازد و فضای دادگاه را به خوبی به تصویر بکشد، نداشتیم.

رییس امور فرهنگی قوه قضائیه ادامه داد: سریال «آقای قاضی» تلاش می‌کند دادگاه و فرایند رسیدگی به دعاوی و شکایت‌ها را به تصویر بکشاند که به نظر می‌رسد در این زمینه موفق بوده است.

«آقای قاضی» سریالی برای همه مردم است

ابراهیمی درباره واقعی بودن کاراکتر آقای قاضیِ سریال تاکید کرد: کاراکتر آقای قاضی برای اولین بار، هم از نظر بازی که انجام شده و هم از نظر محتوا و سوژه‌هایی که با آن‌ها ارتباط برقرار کرده، نمایش خوبی از کاراکتر قاضی است؛ کم‌تر دیده‌ایم که در فیلم و سریالی کاراکتر قاضی، خوب، درست و واقعی به نمایش درآید. وقتی درباره شغلی قضاوت می‌کنید، بازنمایی و به تصویر درآوردن کاراکتر آن سخت است که سریال «آقای قاضی» در این زمینه موفق بوده است.

رییس امور فرهنگی قوه گقضائیه در پاسخ به این پرسش که پرونده‌های بررسی شده در این سریال چقدر همه‌گیر است، بیان کرد: اپیزودهای سریال متنوع هستند و دعاوی حقوقی و کیفری را شامل می‌شوند؛ چون تنوع زیادی در این سناریوها مشاهده می‌شود، بخش زیادی از پرونده‌های ما در قوه قضائیه را نمایندگی می‌کند که هر مخاطب، به نوعی با آن ارتباط برقرار می‌کند.

او تاکید کرد: یکی از بهترین فرم‌ها برای یادگیری، فراگیری و برقراری ارتباط درونی، داستان و درام است حتی بخش زیادی از آموزش‌های قرآن در قالب داستان گذشتگان قرار می‌گیرد. استفاده از داستان و درام به جای آموزش‌ خشک حقوقی می‌تواند مخاطب را بیشتر سرگرم کند.

او در پایان درباره مخاطبان این سریال خاطرنشان کرد: همه مردم می‌توانند سریال «آقای قاضی» را ببینند و از آن استفاده کنند؛ چه کسانی که درگیری‌ای با فضای قوه قضائیه دارند و چه کسانی که یادگیری احتمالی آن‌ها می‌تواند مانع از حضورشان در فضای دادگاه باشد. مردم با دیدن این سریال می‌توانند آموزش‌های حقوقی ببینند و تلنگر حقوقی داشته باشند.

به گزارش سینماپرس، این هنرمند با سابقه تئاتر که بیشتر در حوزه تئاتر کودک و نوجوان فعال است، از دشواری کار تئاتر در وضعیت فعلی می‌گوید، از اینکه نمی‌تواند اعتبار چندین ساله خود را مخدوش کند و اینکه نمی‌تواند به تئاتر به عنوان سرگرمی صرف بنگرد.

او به ایسنا می‌گوید: خوشبختانه حالم خیلی بهتر است و خداوند سلامتی دوباره‌ای به من بخشید.

این هنرمند در پاسخ به این سخن که آیا بنای اجرای کار تازه‌ای دارد، توضیح می‌دهد: کار هست ولی متاسفانه حمایت نیست در حالیکه تئاتر بدون حمایت مالی، نمی‌تواند سرپا بماند. از طرف دیگر من هم راضی نیستم به خاطر گیشه کار کنم. بنابراین به اجبار، از اجرای تئاتر دور مانده‌ام.

دادشکر با اشاره به دشواری کار تئاتر در وضعیت فعلی ادامه می‌دهد: به اجبار شرایط، به هر دری می‌زنیم، با مشکلات گوناگونی رو به رو می‌شویم. اولا که هر جایی بخواهیم کار کنیم، عده زیادی در صف ایستاده‌اند و از سوی دیگر به پدیده‌های فرهنگی هم به اندازه کافی اهمیت داده نمی‌شود. در حالیکه دوست دارم راهی را که از دیرباز آغاز کرده‌ام، با همان سبک و سیاق ادامه بدهم. دلم نمی‌خواهد به دلیل دغدغه نان شب کاری کنم که وجهه هنری چندین ساله‌ام را از بین ببرم اما اجرای تئاتر در این شرایط نیازمند دوندگی‌هایی است که دیگر از من بر نمی‌آید. شرایط بسیار سخت است و عبور از آن هم بسیار سخت‌تر.

این کارگردان و بازیگر تئاتر که سال‌ها با کانون پرورش فکری همکاری داشته و در این مکان آثار متعددی را روی صحنه برده است، می‌افزاید: بیشتر مایلم با کانون کار کنم چون احساس می‌کنم خانه‌ام است حتی با اینکه بودجه‌اش از مراکز دیگر کمتر است، باز هم برای در اولویت است. اما حاضر هم نیستم به مواردی تن بدهم که نه دانشم اجازه می‌دهد و نه نگاهی که به تئاتر دارم می‌گذارد که به سمت آثار سرگرم‌کننده بروم.

او با تاکید بر وظیفه اجتماعی تئاتر خاطرنشان می‌کند: تئاتری که از اندیشه تهی باشد، شو است و نه تئاتر. البته که باید انواع تئاتر وجود داشته باشد همچنانکه در دنیا هم چنین است ولی ما مسیری را که تئاتر دنیا طی کرده، نرفته‌ایم و گاهی می‌خواهیم بدون طی این مسیر، پرش کنیم که شدنی نیست زیرا راهِ تئاتر با اندیشه و انرژی و توان کافی طی می‌شود ولی ما یاد گرفته‌ایم به همین جرقه‌های کجدار و مریز بسنده کنیم.

دادشکر یادآوری می‌کند: بدون حساب و کتاب و بدون پشتوانه‌های قوی فرهنگی و زمینه‌های فراگیر اجتماعی، نمی‌توان تئاتر کار کرد. ما نسلی را پرورش دادیم ولی متاسفانه بعد از آن هیچ اتفاقی نیفتاد و این جریان تداوم پیدا نکرد.