چند روزی می‌شود که از ممنوعیت آوازخوانی در زیر پل خواجو سخن به میان آمده و این موضوع از سوی مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری استان اصفهان تکذیب شده است، اما خبرنگار ایسنا شب گذشته به پل خواجو رفت تا مشاهدات خود دراین باره را ثبت و ضبط کند.
آلبوم «روشنی، من، گل، آب» عنوان یکی از مجموعه های موسیقایی تازه منتشر شده است که به تازگی با آهنگسازی و تنظیم فاطیما قریشی و آواز شایان تاجداری پیش روی مخاطبان قرار گرفت.
سینماپرس: «سامانه آموزش‌های برخط فرهنگ وهنر» و «گنجینه آموزش هنر» به همت دفتر برنامه‌ریزی و آموزش‌های هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی آغاز به کار کرد.
به گزارش سینماپرس، محمدحسین اسماعیلی مدیرکل دفتر برنامه‌ریزی و آموزش‌های هنری گفت: سامانه آموزش‌های برخط فرهنگ و هنر آغاز به فعالیت کرده است. این سامانه اولین پلتفرم آموزش تعاملی از راه دور در حوزه فرهنگ و هنر است که توسط این دفتر راه اندازی شده است.
وی افزود: در این سامانه کلاس‌های آنلاین و کلاس‌های ابری بدون محدودیت جغرافیایی و زمانی در رشته‌های مختلف فرهنگی و هنری توسط اساتید برجسته برای علاقمندان ارائه می‌شود و در پایان دوره‌ها به شرکت کنندگان گواهی نامه‌های معتبر اختصاص می‌یابد.
اسماعیلی ادامه داد: در فاز اول راه اندازی این سامانه، کلاس‌های آموزش طرح ملی «آموزش هنر برای همه» در ۱۵ رشته فرهنگی و هنری برای علاقمندان و شرکت کنندگان در این طرح ارائه شده که هم اکنون این کلاس‌ها در حال برگزاری است.
مدیرکل دفتر برنامه‌ریزی و آموزش‌های هنری درباره گنجینه آموزش هنر گفت: در این طرح مقرر است سبک‌های آموزشی هنرمندان برجسته در رشته‌های مختلف فرهنگی و هنری مستند سازی شود.
وی اظهار کرد: در این طرح که برای نخستین بار اجرایی می‌شود استادان و هنرمندان مطرح و برجسته در حوزه آموزش‌های فرهنگی و هنری، تجربیات و سبک و روش آموزشی خود را به صورت عملی ارائه نموده که به صورت چند رسانه‌ای مستند سازی و تولید می‌گردد تا در گنجینه‌ای ارزشمند حفظ و نگهداری شود تا بتوان این تجربیات فاخر هنری را جاودانه و ماندگار کرد.
«سامانه آموزش‌های برخط فرهنگ وهنر» و «گنجینه آموزش هنر» به همت دفتر برنامه‌ریزی و آموزش‌های هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی آغاز به کار کرد.
سینماپرس: اکبر زنجان‌پور این روزها بیشتر در خانه است و گاهی هم برای فیزیوتراپی از منزل بیرون می‌رود.
به گزارش سینماپرس، این هنرمند با سابقه که مدت‌هاست اثری روی صحنه نبرده و در رادیو نیز فعالیت چندانی نداشته، درباره حال و احوال خود به ایسنا می‌گوید: فعلا در حال فیزیوتراپی کمرم هستم. در جوانی همزمان با اجرای نمایش از ارتفاع زیادی زمین خوردم و مهره کمرم شکست. مدتی بعد که دردش آرام گرفت، دیگر توجهی نکردم و مدام و بدون ملاحظه از این تئاتر به آن تئاتر رفتم و کار کردم و کار کردم تا اینکه ناگهان پارسال یقه‌ام را گرفت. البته خوشبختانه فیزیوتراپی خوب جواب داده است و خیلی تغییر کرده‌ام.
او با لحنی طنزآمیز ادامه می‌دهد: به هر حال روزگار است دیگر. باید دست به عصا شویم ولی من اهلش نیستم!
از او می‌پرسیم دوست ندارید دوباره نمایشی روی صحنه بیاورید، که پاسخ می‌دهد: دوست که دارم ولی دیگران هم باید دوست داشته باشند ولی خارج از شوخی، باید شرایط هم فراهم باشد.
اکبر زنجان‌پور که دوستدار نمایشنامه‌های چخوف است و آثار متعددی از این نویسنده روسی را به صحنه آورده، سال ۹۵ نمایشنامه «باغ آلبالو» چخوف را در تالار وحدت اجرا کرد.
او سال گذشته در سالروز تولدش که بهمن ماه در خانه تئاتر برگزار شد، از مسئولان تئاتر به دلیل خوب نبودن حال تئاتر شهر گله کرد و با کنایه عنوان کرد موش‌ها امکان اجرای مناسب را گرفته‌اند.
در سال ۹۸ هم فیلم مستندی به نام «مثل هیچکس نبود» به کارگردانی فرزاد فره‌وشی از زندگی اکبر زنجان‌پور ساخته شد که در سال ۹۹ وارد شبکه نمایش خانگی شد.
سینماپرس: وزیر فرهنگ در پیامی به مناسبت آیین نکوداشت زنده‌یاد استاد عبدالحسین زرین‌کوب گفت: استاد زرین‌کوب شخصیتی از دیار بروجرد و لرستان قهرمان است که با دلی سرشار از عشق به ایران و ایرانی با تعمق ناب خود در باب ادب و عرفان و گام نهادن در هزارتوی تاریخ، ساختار دیوار تاریخ ادبی و معرفتی ما را تکمیل می‌کند.
به گزارش سینماپرس، در متن پیام محمدمهدی اسماعیلی آمده است:
«به نام خداوند جان آفرین حکیم سخن در زبان آفرین
سال‌ها باید که تا یک سنگ اصلی ز آفتاب/ لعل گردد در بدخشان یا عقیق اندر یمن (حکیم سنایی)
خاک گوهرخیز ایران اسلامی و جغرافیای پر رمز و راز این سرزمین الهی در دامان پر مهر خود مرواریدهای درخشانی را پرورانده است که جملگی عشق به وطن و نگاهبانی و نگاهداری از مواریث گرانبهای این سرزمین کهن را وظیفه ذاتی خویش دانسته‌اند.
استاد فرزانه «دکتر عبدالحسین زرین کوب» تاریخ‌نگار، عرفان‌پژوه، ادیب و مترجم نامدار ایران‌زمین در زمره این مرواریدهای درخشان است که با قلمی استوار و نثری روان آثاری ماندگار از خود به یادگار گذاشته است؛ آثار گرانسنگی همچون «پله‌پله تا ملاقات خدا»، «بامداد اسلام»، «ارزش میراث صوفیه»، «سرّ نی» و دیگر پژوهش‌ها و جستارهای ژرف و وزین که ریشه‌ای عمیق در تاریخ، ادب و عرفان دارند. استاد زرین‌کوب شخصیتی از دیار بروجرد و لرستان قهرمان است که با دلی سرشار از عشق به ایران و ایرانی با تعمق ناب خود در باب ادب و عرفان و گام نهادن در هزارتوی تاریخ، ساختار دیوار تاریخ ادبی و معرفتی ما را تکمیل می‌کند.
ایشان در نوشته‌های خود، چه آن هنگام که در باب ادب فارسی سخن گفته، چه آنجا که به تاریخ ایران و اسلام پرداخته و چه آنگاه که دل در گرو تصوف و عرفان داشته است، همیشه با خاطره این مرز و بوم زندگی کرده و ایران، همواره در یاد و خاطرۀ ایشان جاودانه بوده است. آثار و رشحات قلمی این خدمت‌گزار فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی و از محققان تاریخ نگاری، دروازه ورود به معانی باطنی متون عرفانی و ادبی، و دری به باغ سبزرنگ حکمت و دانایی است و به تحقیق هر یک از آثار ایشان از توانایی مثال‌زدنی وی در تصحیح متون کهن و تحقیقات ارزندۀ ادبی و تاریخی حکایت می‌کند.
از سوی دیگر در زمانه‌ای زیست می‌کنیم که جریان گفتمان غالب جهانی سودای تبیینِ نه تنها ماده جهان که معنای جهان را در سر دارد و گمراهه‌ها یا بی‌راهه‌هایی را که جز وحشت نمی‌افزایند، به منزله راه صواب معرفی می‌کند. از این‌رو در این نبرد تبیینی، توجه به مفاخر و بزرگان ادبی و علمی و فرهنگی و دینی، می‌تواند ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑۀ راﻫﺒﺮد اﺳﺘﺤﻜﺎم ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻠﻲ تلقی گردد؛ به ویژه از آن رو که بُعد هویتی این فرزانگان می‌تواند فرهنگ عمومی را برکِشَد و نسل نوجو و جوان را به سرچشمه‌های اصیل حکمت و دانایی رهنمون نماید. البته سزاوار است که جوانان نیز در عمل با این فرزانگان و روش و منش آنان آشنا شوند و اخلاق علمی و روش تحقیقی این نوابغ را سرلوحه فعالیت‌های خویش قرار دهند.
در پایان با گرامیداشت یاد و خاطره زنده‌یاد دکتر عبدالحسین زرین‌کوب، وظیفه خود می‌دانم از تلاش‌های برپاکنندگان آیین نکوداشت صدمین زادروز این استاد فرزانه صمیمانه قدردانی نموده و مراتب سپاس و امتنان خود را به همه بزرگوارانی که با شرکت در این نشست وزین علمی و ادبی، به معرفی هرچه بهتر ابعاد شخصیتی و علمی آن ادیب برجسته و دیگر مفاخر ایران عزیز اسلامی اهتمام دارند، ابراز نمایم و در همین‌جا نیز اطمینان می‌دهم که دولت مردمی از هیچ کوششی برای تکریم و تجلیل از فرهیختگان این سرزمین دیرپا دریغ نخواهد کرد و دستگاه‌های فرهنگی را هم بدین امر مهم بیش از بیش ترغیب و تشویق و حمایت جدی می‌نماید.»
به گزارش خبرنگار مهر، با توجه به اینکه هر سال اکران نوروزی معمولاً نیمه دوم اسفند ماه آغاز می‌شود؛ تنها ۲ هفته تا شروع این نوبت از اکران در سینماها زمان باقی است. اینکه چه فیلم‌هایی قرار است در نوروز ۱۴۰۲ راهی سینماها شود مشخص نیست اما باید این نکته را مدنظر قرار داد که بی شک سهم آثاری که از سوی ارگان‌های دولتی تولید شده در جدول نوروز چشم گیر خواهد بود.
در این میان سازمان سینمایی اوج از جمله ارگان‌های دولتی به شمار می‌رود که در چهل و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر با ۲ فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» به کارگردانی لیلی عاج و «غریب» به کارگردانی محمدحسین لطیفی حضور داشت.
آنچه مشخص است، سازمان سینمایی اوج به دنبال اکران یکی از این فیلم‌ها در نوروز ۱۴۰۲ است و احتمال نمایش «غریب» از «سرهنگ ثریا» بیشتر است و این سازمان در حال برنامه ریزی برای اکران این اثر سینمایی است.
فیلم سینمایی «غریب» به کارگردانی محمدحسین لطیفی یک اثر با موضوع دفاع مقدس است که شخصیت اصلی این فیلم شهید محمد بروجردی است و بخشی از فعالیت‌های او در کردستان به تصویر کشیده می‌شود. در خلاصه داستانی که از این فیلم منتشر شده آمده است: «غریب» شمایلی است از وقایع کردستان در سال‌های ۵۸ و ۵۹؛ که آغاز مسیری برای تبدیل شهید محمد بروجردی به مسیح کردستان شد.
در این فیلم سینمایی بابک حمیدیان در نقش شهید بروجردی حضور دارد و از دیگر بازیگران می‌توان به مهران احمدی، پردیس پورعابدینی، رحیم نوروزی، فرهاد قائمیان، جعفر دهقان، هژیر سام، حسام محمودی، سامیه لک اشاره کرد.
این فیلم سینمایی توانست در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر ۶ سیمرغ بلورین را دریافت کند که از آن جمله می‌توان به سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن برای پردیس پورعابدینی، سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه ملی، جایزه ویژه هیأت داوران در بخش مقاومت اشاره کرد.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی، فیلم کوتاه «صونا» به نویسندگی و کارگردانی زهرا ترکمنلو در اولین حضور خود در پانزدهمین جشنواره بین المللی مدیا فیلم آمریکا به رقابت خواهد پرداخت.
پانزدهمین جشنواره بین المللی مدیا فیلم آمریکا از سال ۲۰۰۸ میزبانی صدها فیلم در هر ژانر از سراسر جهان بوده است.
در این دوره از جشنواره مدیافیلم آمریکا جمعاً ۴۰ فیلم کوتاه داستانی، مستند و انیمیشن از سراسر جهان به رقابت خواهند پرداخت که فیلم کوتاه «صونا» از ایران در بین این ۴۰ فیلم است.
تاریخ نمایش فیلم‌ها ۳۰، ۳۱ مارس و یکم آوریل برابر با دهم، یازدهم و دوازدهم فروردین ماه ۱۴۰۲ به صورت حضوری در ایالت پنسیلوانیا است.
فیلم «صونا» روز ۳۱ مارس برابر با یازدهم فروردین ماه ۱۴۰۲ در این جشنواره اکران خواهد شد.
در خلاصه داستان «صونا» آمده است: «صونا در آستانه چهل سالگی، چطور باید با مشکل تنهایی‌اش، روبه‌رو شود؟»
فریبا سهرابی، نرجس دلارام، سمانه بابازاده، حسام کاظمی، حامد غفارپور، نسرین خرم و الین بدر نوع بشر بازیگران این فیلم هستند.
از دیگر عوامل فیلم کوتاه «صونا» عبارتند از تهیه کننده، نویسنده و کارگردان: زهرا ترکمنلو، مدیر فیلمبرداری: حمید مهرافروز، تدوین و صداگذاری: نادر فرجی، صدابردار: بهنام اسداللهی، طراح صحنه: مصطفی بیژن‌پور، طراح لباس: مهسا رضازاده، گریم: مهناز سیفی، دستیار کارگردان: پریناز مهری، مدیرتولید: پدرام صالح حیدری، عکاس: حامد پورحسینی، روابط عمومی و مشاور رسانه: نگار امیری، طراحان پوستر: زهرا ترکمنلو و مینا راشدی.
پخش بین‌الملل این اثر بر عهده زهرا ترکمنلو است.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، هشتمین نشست از سلسله نشست‌های بازیابی با عنوان «مداخله نهادهای هنری در صورت‌بندی امروز و فردا» در خانه هنرمندان ایران برگزار می‌شود.
در این نشست که روز چهارشنبه ۱۰ اسفند ۱۴۰۱ ساعت ۱۷:۳۰ در سالن شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار می‌شود، ایرج راد رئیس هیات مدیره خانه تئاتر، حمیدرضا نوربخش مدیرعامل خانه موسیقی و محمدمهدی عسگرپور رئیس هیات مدیره خانه سینما حضور خواهند داشت.
حضور در این نشست برای عموم علاقه‌مندان آزاد و رایگان است.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط‌عمومی خانه هنرمندان ایران، پانصد و سی‌امین برنامه سینماتک خانه هنرمندان ایران دوشنبه هشتم اسفند ۱۴۰۱ به نمایش فیلم «و عدالت برای همه» به کارگردانی نورمن جویسون محصول ۱۹۷۹ اختصاص داشت.
پس از نمایش فیلم نیز جواد طوسی، حقوقدان و منتقد سینما با موضوع «عدالت ترمیمی» به همراه کیوان کثیریان منتقد سینما درباره فیلم صحبت کردند.
جواد طوسی در ابتدا بیان کرد: وقتی واژه عدالت مطرح می‌شود به این معناست که هر کسی در قالب آن بتواند در حد شایستگی خود به حق خود برسد. عدالتی که عنوان این بحث است در شرایطی می‌تواند موضوعیت پیدا کند که رابطه‌ای بین بزه‌دیده و بزهکار، جامعه و نمایندگان آن برقرار باشد اما حتی اگر یکی از این حلقه‌ها دچار گسست شود، عدالت ترمیمی دیگر نمی‌تواند محلی از اعراب داشته باشد. گرچه برخی از حقوقدانان سعی می‌کنند عدالت ترمیمی را هم مصادره به مطلوب کنند.
وی ادامه داد: اگر بخواهیم در کانون سنت فلاش بک عقیدتی بزنیم و بگوییم جامعه مذهبی هم به عدالت ترمیمی خوشآمد می‌گوید، درواقع خیلی تزئینی به این ماجرا نگاه کرده‌ایم.
طوسی بیان کرد: زمانی نهادهای حقوقی و قانونی می‌تواند به صورت درست کار کند که بتوانیم یک توازن فرهنگی و اجتماعی پایه‌ریزی کنیم. مثلاً در زندگی روزمره هم دیده‌اید که حین رانندگی یا حین برخورد روزمره در صورتِ دادن کمترین تذکری به افراد، طرف مقابل سریع برخورد می‌کند.
این منتقد بیان کرد: گاهی برخی تخفیفات در جرایم باعث ریختن قبح بزه می‌شود مثلاً مجرمان و بزهکاران را جری‌تر می‌کند و انگار آنها با جرأت بیشتر در این عرصه به ترک‌تازی می‌پردازند.
وی در ادامه مطرح کرد: در فیلم «و عدالت برای همه» گویی فرد در برابر سیستم غالب است، انگار حرف آخر را می‌زند و به این نحو ما را مرعوب می‌کند اما در نهایت آنچه مد نظر قرار می‌گیرد همان مانیفستی است که بر اساس اصول پشت پرده شکل گرفته است. ما در این فیلم ۲ قاضی می‌بینیم که گرچه قرار است الگو باشند اما هر کدام به شکلی دچار خطا می‌شوند. حتی یکی از آنها شخصیتی بیمارگونه دارد، البته نشان دادن این مسائل ناشی از نگاه نقادانه کارگردان بوده است. نورمن جویسون کارگردان فیلم، یک سرگرمی‌ساز کاربلد است و خلاف تمام در باغ سبزهایی که در فیلم نشان می‌دهد اما در نهایت با کاراکتر اصلی فیلم مواجه می‌شویم که مستأصل است و گاهی رفتارهای جنون‌آمیز از خود نشان می‌دهد، درواقع این تصویر و شمایل آدمی است که می‌خواهد به اصول و عقاید خود پایبند باشد اما می‌بینیم که سیستم اساساً برای چنین افرادی هیچگونه بستر مناسبی برای قانونمند بودن قائل نیست.
وی درباره استقلال دستگاه قضا آمریکا در مقایسه با سیستم قضائی ایران بیان کرد: سیستم قضائی آمریکا با سیستم قضائی ما تفاوت آشکار دارد. آنها یک هیأت منصفه دارند که می‌تواند تصمیم‌گیرنده باشد با این حال ما در فیلم با یک وضعیت دوگانه مواجه هستیم از سویی رسانه که همان سینماست سعی می‌کند یک نگاه رادیکال داشته باشد و بگوید سینما هم می‌تواند افشاگر باشد اما از سویی دیگر در رئالیسم جاری یک وضعیت دیگر را می‌بینیم که این موضوع در ابتدای فیلم هم وجود دارد.
طوسی توضیح داد: در فیلم ما نمونه‌ها و مصادیق مختلفی در برخورد با موکلین می‌بینیم که سرنوشت خوبی پیدا نمی‌کنند. در واقع برای رسیدن به خط عدالت‌خواهی تنها یک شو می‌بینیم، انگار این بی‌عدالتی دیگر عمومیت پیدا کرده، انگار در محیط دادگاه و دادگستری بیشتر با یک تیمارستان مواجه هستیم و افراد در موقعیت‌های مختلف رفتارهای عجیبی نشان می‌دهند. پس از زاویه دید کارگردان انگار فساد در چنین جامعه‌ای نهادینه شده است. چنین جوامعی در قواعد خود نتوانسته‌اند حرکت کنند و به رؤیای آمریکایی برسند و سرانجام آدم‌هایی مثل جوکر سر برآوردند. در این فیلم هم کاملاً فساد دیده می‌شود. گاهی اوقات البته استثنایی‌هایی وجود دارد اما وجه غالب همان نگاه نقادانه است مبنی بر اینکه انگار لیبرالیسم نتوانسته به مبانی توصیه شده خود جامه عمل بپوشاند. این در حالی است که در برخی جوامع مثل جامعه عجیب و غریب ما که در حال گذر از سنت به مدرنیته است، لیبرالیسم توصیه می‌شود که تعجب‌برانگیز است. برخی تریبون و رسانه دارند و این موضوع را توصیه می‌کنند. این را هم باید بگویم که این فیلم به لحاظ دیالوگ‌نویسی فیلم بسیار خوبی است.
در ادامه مخاطبی بیان کرد: فیلم به گونه‌ای آدم را بر سر سه‌راهی اخلاق، وجدان و کار حرفه‌ای قرار می‌دهد. این سوال هم پیش می‌آید که آیا دفاع یک وکیل از موکلی که واقعاً مجرم است عملی اخلاقی است یا نه؟
عدالت ترمیمی و تمرین دموکراسی
در این بخش طوسی اظهار کرد: فیلم در جاهایی با موضوع عدالت ترمیمی بازی می‌کند که بخشی از آن ژورنالیستی است اما بخشی دیگر مقدماتی را فراهم می‌کند تا آنچه را که در نظر دارد، بیان کند. عدالت ترمیمی انگار تمرین دموکراسی و نشأت‌گرفته از نگاهی عقلانی است تا بزهکار پیش‌قدم در جبران ضرر و زیان شود، در اینجا البته واسطه‌ای به نام جامعه و نمایندگان آن وجود دارد تا ببینند چگونه می‌توانند این موضوع را مدیریت. در این فیلم هم یکی از افرادی که سعی می‌کند عدالت ترمیمی را مطرح کند دوست آرتورِ وکیل است. این جای سوال است که آیا خانمی از هیأت نظارت حق دارد که خود را تا این حد به وکیل نزدیک کند و این نزدیکی می‌تواند او را بعداً از دایره عدالت خارج نکند؟ درباره موکل خطاکار هم باید بگویم این شخصیتی که برای آل‌پاچینو تصویر شده است قرار نیست به عنوان کسی معرفی شود که به سوگند وکالت خود پایبند است. آرتور به عنوان وکیل تناقض آشکار فردی، شخصیتی و حرفه‌ای دارد و گاهی رفتارش آنارشیستی است. انگار نویسنده و کارگردان از طریق همین فرد قرار است یک ضد قهرمان نشان بدهد که در برابر سیستم می‌ایستد و از همان ابتدا نشان می‌دهد که چه چیزی مد نظرش است.
در سال‌های اخیر جامعه ما تلاش کرده خود را به عدالت ترمیمی سوق بدهد اما جامعه هنوز به آن اصول اولیه خود پایبند است. یک جاهایی انگار اراده‌ای وجود دارد مبنی بر اینکه برخی، قربانی یک دوره پر التهاب شوند تا آرام آرام برخی رویه‌ها تغییر کند طوسی اظهار کرد: در مناسبت عرفی جامعه عدالت، وکلا بر اساس قسمی که می‌خورند نباید از قوانین تخطی کنند اما ما گاهی قاضی‌ای می‌بینیم که خودش از قوانین تخطی و پرونده را دستخوش تغییر می‌کند و گویی حتی فاصله گرفتن از حقیقت هم برایش اهمیتی ندارد. در ایران برخی قضات بعد از اتمام دوران کاری خود به وکالت روی می‌آورند اما برخی از آنها به چارچوب‌ها پایبندند. پس اگر بخواهند بعداً وکیل شوند چندان موفق نمی‌شوند چون در جامعه امروز دنیا وکیلی موفق است که در برخی جاها پا روی عدالت بگذارد. از همین منظر برخی از این قضات بعداً در وکالت موفق نمی‌شوند. پس اینکه یک فرد در مقام وکیل از موکل مجرم دفاع کند به این بستگی دارد که چقدر چشم خود را می‌بندد و پا روی اصول می‌گذارد.
وی در ادامه با اشاره به عدالت ترمیمی مطرح کرد: در سال‌های اخیر جامعه ما تلاش کرده خود را به عدالت ترمیمی سوق بدهد اما جامعه هنوز به آن اصول اولیه خود پایبند است. یک جاهایی انگار اراده‌ای وجود دارد مبنی بر اینکه برخی، قربانی یک دوره پر التهاب شوند تا آرام آرام برخی رویه‌ها تغییر کند.
سپس مخاطب دیگری اشاره به استقلال کارگردان کرد و عنوان کرد: در جامعه سکولار آمریکایی و سیستم قضائی آنجا چگونه به این فیلم اجازه ساخت و پخش داده شده است؟ آیا می‌شود این استقلال را پذیرفت؟
طوسی در این بخش گفت: اگر به‌طور مداوم تولیدات سینمایی آمریکا را دنبال کرده باشید خواهید دید سیاست‌شان دنبال کردن نگاه نقادانه و افشاگرانه در فیلم‌هاست. یعنی فیلم‌هایی تولید می‌شوند که بتوانند به خطوط قرمز و برخی مسائلی بپردازند که به راحتی امکان طرحشان نیست. ضمن اینکه یک جامعه لیبرالیستی همواره پز رسانه و آزادی بیان را می‌دهد تا بگوید مسائلی از طریق آن عنوان می‌شود. البته در نهایت انگار تنها یک بازی ژورنالیستی با آدم‌ها در جریان است. به‌طور مثال از سال ۲۰۰۰ به این طرف ما شاهد افزایش تولیدات ژانر دادگاهی بودیم؛ آثاری که از مباحث ملتهبی پرده‌برداری می‌کردند که در جوامع دیگر تولیدش امکان‌پذیر نیست. در جامعه آمریکا گرچه در روزمره رفتارهای تند و تیزی از سوی افراد دیده می‌شود اما به رسانه‌ها اجازه داده می‌شود چنین موضوعاتی را به تصویر بکشند تا برخی حتی حسرت یک کارگردان آمریکایی را بخورند که دستشان در به تصویر کشیدن برخی مسائل باز است.
مخاطب دیگری پرسید: در این فیلم سه مرتبه آرتور با پدربزرگ خود دیدار می‌کند، هدف کارگردان از این دیدار چیست؟ ضمن اینکه در فیلم می‌بینیم آرتور دچار عقده‌های کودکی بود. درواقع با وکیلی روبرو نیستیم که کامل و جامع باشد. وظیفه وکیل دفاع از حقیقت است یا دفاع از موکل؟ اگر بتوانیم به این پرسش پاسخ بدهیم اکثر مشکلات حل می‌شود.
طوسی هم گفت: درباره شخصیت پدربزرگ استنباط من این است که کارگردان نگاه نوستالژیک به دوران کودکی دارد. انگار پدربزرگ نماینده یک بخش اخلاقی است که دوره‌اش به پایان رسیده است اما جامعه چقدر این اخلاقگرایی را به عنوان دستورالعمل قبول دارد؟
وی عنوان کرد: معتقدم یک وکیل زمانی می‌تواند از موکل خود دفاع کند که بداند موکلش محق است. به شخصه اگر در جایی بدانم موکل واقعیت را تحریف می‌کند فکر نمی‌کنم ضرورتی داشته باشد از او دفاع کنم. من در چنین کیس‌هایی نمی‌توانم آدم موفقی باشم. این البته به شخصیت افراد برمی‌گردد که چقدر بتوانند این تناقض را قبول کنند.
