«مقامی» صدای خاطره انگیز نسل ها/ هنرمندان از فقدان دوبلور مطرح سینما و تلویزیون می گویند – اخبار سینمای ایران و جهان
سینماپرس: نوروز ۱۴۰۲ در حالی از راه رسید که جای خالی هنرمندان بسیاری پای سفره های هفت سین به چشم می خورد؛ زنده یاد جلال مقامی یکی از همان هنرمندان است که سال های سال با عشق برای اعتلای فرهنگ و هنر این مرز و بوم تلاش کرده بود اما دست اجل مهلت بیشتری به وی نداد و او در آبان سال ۱۴۰۱ به علت سکته قلبی به دیار باقی شتافت. همزمان با سال نو ۲ تن چهره های شناخته شده هنر دوبلاژ آقایان: محمود قنبری و ژرژ پطروسی از او برایمان گفتند.
به گزارش سینماپرس زنده یاد جلال مقامی سال ۱۳۲۰ در تهران به دنیا آمد و از سال ۱۳۳۷ فعالیت هنری خود را آغاز کرد. او در بسیاری از آثار ماندگار سینمای جهان گویندگی کرده است. او همچنین صداپیشگی برخی از بازیگران معروف جهان نظیر رابین ویلیامز، رابرت ردفورد، عمر شریف و مایکل کین را بر عهده داشته است. جلال مقامی در ۵ آبان ۱۴۰۱ درگذشت.
مقامی استاد خود در دوبله را هوشنگ لطیف‌پور معرفی میکند و در سال‌های طلایی دوبلاژ، در فیلم‌های دوبله شده به مدیریت علی کسمایی، محمدعلی زرندی، عطاءالله کاملی، ایرج دوستدار، احمد رسول‌زاده، سعید شرافت و ابوالحسن تهامی گویندگی کرده‌است.
همسر وی زنده یاد رفعت هاشم پور نیز دوبلور بود. مقامی در آثاری چون «لورنس عربستان»، «ارتش سری»، «پوآرو»، «شرلوک هلمز»، «هشدار برای کبری ۱۱» و… صداپیشگی کرده است وی همچنین سرپرستی گویندگان آثاری نظیر؛ «لانه‌ی عقاب‌ها» (۱۳۷۸)، «خلبان» (۱۳۷۶)، «مرد نامرئی» (۱۳۷۴)، «سفر بخیر» (۱۳۷۳)، «هبوط» (۱۳۷۲)، «بدوک» (۱۳۷۰)، «آهوی وحشی» (۱۳۶۹)، «باد سرخ» (۱۳۶۷)، «شب حادثه» (۱۳۶۷)، «تشکیلات» (۱۳۶۵)، «گمشده (۱۳۶۴) و «قصه خیابان دراز» (۱۳۵۷)، را در کارنامه دارد.
مقامی از سال ۱۳۶۲ در ۴۲ سالگی با اجرای برنامه تلویزیونی «دیدنی ها» به تلویزیون آمد و بمدت ۱۲ سال در روزهای جنگ و پس از آن در قاب تلویزیون های سیاه و سفید چهره متفاوتی به نمایش گذاشت.
دو تن از اهالی هنر دوبلاژ آقایان: محمود قنبری و ژرژ پطروسی همزمان با نوروز ۱۴۰۲ در فراق این هنرمند پیشکسوت سینمای کشور با سینماپرس گفتگو کردند و از او برایمان گفتند.
*****************
محمود قنبری دوبلور پیشکسوت سینما و تلویزیون کشور در این باره به سینماپرس گفت: جلال مقامی هنرمند کاربلدی بود که در بسیاری از آثار به عنوان دوبلور فعالیت می کرد و از زمانی که با زنده یاد رفعت هاشم پور که ایشان نیز از بزرگان هنر دوبلاژ بودند ازدواج کردند بیشتر فیلم ها را با هم می گفتند.
وی ادامه داد: از ویژگی های جلال مقامی این بود که تنها به هنر دوبلاژ توجه نداشت و در هنرهای دیگر از جمله بازیگری و اجرا نیز فعالیت می کرد. او در تلویزیون اجرای برنامه به یاد ماندنی «دیدنی ها» را بر عهده داشت که برای بسیاری از مردم جذابیت ویژه ای داشت و همچنان در اذهان باقی مانده است.
قنبری سپس با بیان یک خاطره یادآور شد: یکی از خاطرات خوبی که در ذهنم مانده این است که سال ۱۳۷۷ با همت آقای علی لاریجانی بنده و زنده یادان مقامی، رسول زاده و مهین بزرگی به سفر مکه رفتیم؛ ما یک جمع ۴ نفره ای بودیم که از میان آن ها تنها من باقی مانده ام. ما در این سفر ۲۰ روز مهمان آقای لاریجانی بودیم و بعد از آن دوستی مان بسیار عمیق تر و نزدیک تر شد و رفت و آمد خانوادگی با یکدیگر پیدا کردیم و خاطرات خوبی را رقم زدیم.
این دوبلور برجسته خاطرنشان کرد: متأسفانه بعد از آن سفر جلال یک باره حنجره اش ناراحت شد و خودش معتقد بود سرطان است اما خوشبختانه از آن بیماری عبور کرد اما صدایش گرفت و دیگر نتوانست زیاد کار کند و خیلی کم کار می کرد.
وی در پایان این گفتگو افزود: بی شک از آن نسل کسی برنمی گردد و جایگزینی برای آن نسل وجود ندارد. درست است که امروزه جوانان می آیند و کسانی که عشق به هنر دوبلاژ دارند کمی جلوه می کنند اما نه آنطور جلوه ای که صدای شان در خاطره ها بماند! نسل ما در خاطره ها ماندیم اما الآن بنجل ها می آیند و ماندگار نمی شوند. یک زمانی دوبله ما یک دنیا بود و الآن زیر صفر رسیده در هر صورت تنها صداست که می ماند؛ ما عاشق کارمان بودیم و هستیم و خواهیم بود.
ژرژ پطروسی دیگر دوبلور برجسته کشور نیز در گفتگو با سینماپرس اظهار داشت: گفتنی در مورد زنده یاد جلال مقامی زیاد است چرا که او در زمینه های مختلف هنرش را نشان داد. البته در اصل کارش گویندگی و مدیریت دوبلاژ بود اما بازیگری هم می کرد و اجراهای تلویزیونی را نیز بر عهده داشت که برنامه «دیدنی ها» یکی از ماندگارترین کارهای وی در حوزه اجرا است.
وی ادامه داد: «دیدنی ها» برای نسل های مختلف ماندگار است و خود جلال مقامی نیز صدای خاطره انگیز نسل های مختلف است؛ ایشان در کار گویندگی جایگاه والایی داشتند. یکی از ویژگی ها ساده و روان حرف زدن شان بود و عادی و طبیعی حرف می زدند. او یک نمونه منحصر به فرد بود. آثار زیادی از وی به جا مانده و جای شان در بین ما بسیار خالی است.
