بایگانی مهر 13, 1402

عباس وهاج کارگردان مستند «مردی با آرزوهای بزرگ» در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این مستند توضیح داد: ساخت این مستند برمبنای این روایت بود که قدرت موشکی ایران از کجا آغاز شد و چگونه پیش رفت. در اصل بنای ما این بود که نگاه جدیدی به شهید حسن طهرانی مقدم هم داشته باشیم. در تمام این سال‌ها از نقش این شهید در سال‌های جنگ و اینکه پدر موشکی ایران است، گفته شده است ولی ما به دنبال روایتی جدید بودیم.

وی یادآور شد: سال گذشته در سالگرد شهادت این شهید می‌خواستیم مستندی را از دستاوردهای انقلاب اسلامی و میراث وی بسازیم. همان مقطع شاهد رونمایی از موشک «خیبرشکن» به‌عنوان یک موشک جدید برای ایران اسلامی بودیم و با توجه به آنچه می‌خواستیم درباره شهید طهرانی مقدم روایت کنیم، به ذهن‌مان رسید سراغ موشک‌های با سوخت جامد شهید طهرانی‌مقدم برویم و درباره آنها صحبت کنیم. موشک «خیبرشکن» هم از نسل موشک‌های فاتحی بود که شهید طهرانی‌مقدم آن را پایه‌گذاری کرده بود.

این مستندساز افزود: در این مستند خیلی فوری روایتی از تاریخ جنگ و پیشرفت موشکی ایران ارائه می‌کنیم و بعد به ماجرای سوخت مایع و سوخت جامد در موشک‌سازی می‌رسیم و به نسل موشک‌های فاتح اشاره می‌کنیم. از سال ۷۰ به بعد تولید این موشک‌ها در دستور کار قرار گرفت که اصطلاحاً موشک‌های نقطه‌زن نبودند. در اصطلاح نظامی خطای ایده‌آل برای یک موشک نقطه‌زن ۵ تا ۱۰ متر است. موشک‌های فاتح نقطه‌زن نبودند و مقام معظم رهبری در دستوری به شهید طهرانی مقدم می‌گوید بیش از برد موشک، دقت آن مهم است.

وی ادامه داد: بعد از شهادت شهید طهرانی مقدم، همین مسیر ادامه پیدا می‌کند و موشک خیبرشکن با وزن بسیار پایین و با قابلیت نقطه‌زنی ساخته می‌شود. اتفاقات منجر به این دستاورد را در مستند روایت کرده‌ایم و گفته‌ایم که این موشک با هدف نابودی اسرائیل ساخته شده است.

کارگردان «مردی با آرزوهای بزرگ» درباره پرداختن به نقش حسن طهرانی مقدم در دوران جنگ بیان کرد: محور روایت در این مستند، شخص حسن طهرانی مقدم است و موضوعاتی که سراغ آن‌ها رفته‌ایم مرتبط با میراث این شهید است و اینکه مشکل اصلی ما همواره با اسرائیل بوده است. قدرت بازدارندگی ما برای همه در دنیا ثابت شده است. ضربات موشکی ما به پایگاه عین‌الاسد و اینکه آمریکایی‌ها هیچ پاسخی به آن ندادند، هم نشانه همین اعتراف به قدرت بازدارندگی ایران است. تمام صحبت‌های رسانه‌های اسرائیلی و دشمنان ما هم نشان می‌دهد که آن‌ها مدام قدرت موشکی ما را رصد می‌کنند و از آن می‌ترسند.

وهاج درباره نگاه اسرائیلی‌ها به جایگاه شهید طهرانی مقدم هم گفت: حسن طهرانی مقدم، در تمام سال‌هایی که ایران تحریم بود، روز به روز در کار خودش پیشرفت می‌کرد و روزبه‌روز کارهایی را به سرانجام می‌رساند که حتی دشمن مجبور می‌شد کلاه از سر بردارد. شهید طهرانی مقدم همواره یک تکه سیم‌خاردار را جلوی چشم خودش می‌گذاشت و این تکه را نماد روزهایی می‌دانست که در ایام جنگ، به ما حتی سیم‌خاردار هم ندادند تا جلوی صدام و ارتش بعث، حداقل دفاع را از خودمان داشته باشیم.

وی افزود: حسن طهرانی‌مقدم با دست خالی کارهای بزرگی کرد و آرزوهایی را که شاید خیلی‌ها در دنیا تنها در سرشان داشتند در این مرزوبوم به اجرا رساند. آن هم به دست بچه‌های خودمان. ماهواره نور۳ که در سال ۱۴۰۲ به آسمان پرتاب شد، از سکویی پرتاب شد که به دست حسن طهرانی مقدم ساخته شده بود و با موتور پرتاب شد که آن هم از میراث حسن طهرانی مقدم بود. امروز همین ماهواره در فضا و در مدار خودش قرار دارد و سیگنال می‌فرستد. خیلی از کارهایی که در آینده شاید به آن نیاز داشته باشیم، به میراث حسن طهرانی‌مقدم نیاز دارد و او بود که کلنگ اولیه آن‌ها را زد.

این مستندساز درباره ساختار مستند «مردی با آرزوهای بزرگ» و عدم استفاده از مصاحبه در این مستند عنوان کرد: شاید برداشت برخی از افراد این باشد که ساخت مستند بر مبنای آرشیو و با استفاده از نریشن، ساده‌تر است اما این ظاهر ماجراست و تکنیک‌های مربوط به این جنس مستندسازی و به ویژه استفاده دقیق و درست از آرشیو کار دشواری است. به همین دلیل خیلی وقت‌ها کار مستندسازی با رفتن سراغ مصاحبه و گفتگو ساده‌تر هم می‌شود. در فرآیند ساخت این مستند هم احساس کردیم مسائل و نکاتی هست که باید طرح شود و به همین دلیل شاکله اصلی را بر پایه نریشن قرار دادیم.

وهاج درباره تصاویر آرشیوی این مستند بیان کرد: بخشی از این تصاویر مربوط به روزهای انقلاب است و بخشی از آن‌ها تصاویر آرشیوی نیروی هوافضا بود که با همکاری معاونت فرهنگی نیروی هوافضا به آن دسترسی پیدا کردیم. بخش‌هایی از مستند هم مربوط به تصاویر تولیدی است که برای این بخش هم از نیروی هوافضا کمک گرفتیم.

وی افزود: پژوهش این مستند در حدود سه ماه و نیم طول کشید و تولید آن هم در حدود ۳ ماه زمان برد. این مستند یک بخش ابتدایی دارد که باید ریتم تندی می‌داشت چرا که می‌توانست حوصله مخاطب را سر ببرد. اطلاعات این بخش معمولاً چیزهایی است که مخاطب اطلاعات پراکنده‌ای درباره آن دارد و به همین دلیل باید با ریتم تند از آن عبور می‌کردیم. بخش دوم مربوط به پیشرفت‌ها می‌شود که در این بخش هم باز ریتم بالایی داریم تا مخاطب با روایت ما همراه باقی بماند. در بخش سوم که به آخرین نسل موشک‌های فاتح می‌رسد و به جمع‌بندی می‌رسیم، روایت اوج می‌گیرد و نقطه اوج همان لحظه تیتراژ پایانی است.

کارگردان «مردی با آرزوهای بزرگ» درباره عجیب‌ترین مشاهده خود در فرآیند ساخت این مستند گفت: عجیب‌ترین مورد برای خود من زحمات بچه‌های هوافضای سپاه و خستگی‌ناپذیری آن‌ها بود. این نیروها اراده بسیار ویژه‌ای برای رسیدن به آرمان‌های خود دارند. شگفتی بیشتر ما هم از مشاهده قدرت بالای موشکی و نظامی کشور بود. توانایی کشور در این بخش چنان بالاست که نه فقط دشمن که حتی گاهی خود ما را هم شگفت‌زده می‌کند.

به گزارش سینماپرس، آئین پایانی بخش‌های مختلف بیست و یکمین جشنواره بین‌المللی نمایش‌های آیینی و سنتی شامگاه سه شنبه یازدهم مهر با حضور محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، علی‌محمد زنگانه استاندار گلستان، محمود سالاری معاون امور هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، کاظم نظری مدیر کل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اسرافیل فرج‌اللهی مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی ایران، محمد رعیت مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان گلستان، غلامرضا منتظری نماینده گرگان و آق‌قلا در مجلس شورای اسلامی، ایمان شمسایی مدیرکل مطبوعات داخلی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در تالار فخرالدین اسعدگرگانی شهر گرگان برگزار شد.

در ابتدای این مراسم بعد از تلاوت کتاب آسمانی قرآن و سرود ملی کشورمان و پخش نماهنگی به مناسبت میلاد حضرت محمد (ص)، گروه هنرمندان استان البرز متشکل از علی صابر از پیشکسوتان هنر شبیه‌خوانی، امیرحسین زارع نوازنده تمبک، محمد حاجی‌محمدی نویسنده، کارگردان و بازیگر نمایش‌های آیینی، مهدی روشنی مرشد زورخانه به اجرای برنامه پرداختند.

محمد رعیت مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان گلستان و قائم مقام دبیر جشنواره در این مراسم با تبریک فرا رسیدن سالروز میلاد حضرت محمد(ص) و ارائه گزارشی از فعالیت‌های ستاد اجرایی استان گلستان در ایام جشنواره گفت: استان گلستان به یمن اعتماد مدیرکل هنرهای نمایشی میزبان اجراهای صحنه‌ای جشنواره بین‌المللی نمایش‌های آیینی و سنتی بود. فضایی که با حضور بزرگان عرصه این هنر ارزشمند شرایطی را فراهم ساخت که به واسطه حضور این هنرمندان ارزنده بتواند به ارائه ظرفیت‌های فرهنگی هنری این منطقه بپردازد. کما اینکه برگزاری جشنواره موسیقی نواحی در سال گذشته، برگزاری جشنواره منطقه ای تئاتر و برگزاری این دوره از جشنواره نمایش های آیینی نشان دهنده ظرفیت و همت بالای دست اندرکاران عرصه فرهنگ و هنر در فضای هنری کشور است.

وی افزود: استان گلستان این آمادگی را دارد که فعالیت‌های دیگر عرصه هنر را نیز میزبانی کند. این در حالی است که پیشنهاد برگزاری رویداد بین‌المللی بانوان هنرمند جهان اسلامی هم یکی از این طرح‌ها و ایده‌ها است که امیدوارم به واسطه حمایت وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز این میزبانی برای ما شکل اجرایی به خود پیدا کند.

سپس احمد جولایی دبیر بیست و یکمین جشنواره بین‌المللی نمایش‌های آیینی و سنتی در ابتدای سخنان خود گفت: جشنواره بین روزی که امامت امام عصر (عج) آغاز شد و روزی که بزرگواری که تمام کائنات برای او خلق شد، به پایان رسید.

وی ادامه داد: من فقط ۸ ماه وقت داشتم تا به عنوان دبیر جشنواره برنامه‌ریزی و فعالیت کنم. امیدوارم نور چراغی که دیگران روشن نگاه داشتند، کم نکرده باشم و به دیگران تحویل دهم. شعار جشنواره «آیین، سنت، سرمایه ملی» است. عدالت فرهنگی این است که هر چیز در جای خود قرار بگیرد و ما سعی کردیم بر اساس عدالت فرهنگی جشنواره در مناطق مناسب خود برگزار کنیم.

پس از این سخنان تصاویری از نحوه برگزاری بخش‌های مختلف این دوره از جشنواره در استان‌های میزبان، پخش شد.

در بخش دیگری از مراسم زنگانه استاندار گلستان به ایراد سخنانی پرداخت و گفت: افتخار می‌کنم که گلستانی هستم زیرا مردم فرهنگ‌دوست، هنرپرور و شریف گلستان در تمام دوران‌ها نشان داده‌اند که مردمانی با فرهنگ، با ظرفیت و دوراندیش هستند.

وی تأکید کرد: یکی از توسعه‌هایی که باید مورد توجه قرار گیرد توسعه فرهنگی است.

استاندار گلستان در پایان سخنان خود، شعری را که برای پیامبر اسلام (ص) سروده بود، قرائت کرد.

در ادامه با حضور محمود سالاری معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، کاظم نظری مدیرکل هنرهای نمایشی، استاندار گلستان، مدیرکل صدا و سیمای استان گلستان، شهردار گرگان و مدیرعامل انجمن هنرهای از مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی گلستان، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی چهارمحال و بختیاری، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان شمالی، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی آذربایجان شرقی و مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی مرکزی، علی یدالهی کارگردان و نویسنده نمایش «شنگرف» از تهران، هاشم مهری کارگردان نمایش «خوان نهم» از خوزستان، محدثه مهرپویان کارگردان نمایش «مادر من دختر توام» از سیستان و بلوچستان، محمد حاج‌محمدی کارگردان نمایش «تقلیدنامه زال و رودابه» از البرز، ناصر آویژه کارگردان نمایش «بالاتر از سیاهی» از تهران، حامد شیخی کارگردان نمایش «داش آکل به روایت نوچه کاکارستم» از تهران، مهدی فتحی کارگردان نمایش «پری» از البرز، رضا آقایی میبدی کارگردان نمایش «فین جین» از یزد نمایشی تجلیل شد.

در این بخش آیین «هوده خوانی» با هنرمندی معصومه قره‌چه، «ذکر خنجر» به سرپرستی حاجی محمد ابری و آیین «چکه سماع» با هنرمندی گروه «نجوای کتول» به سرپرستی محمدرضا برزگر اجرا شد.

در ادامه مراسم بیست و یکمین جشنواره بین‌المللی نمایش‌های آیینی و سنتی محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: شهر گرگان یکی از مظاهر وحدت ملی و انسجام ایرانی است که به واسطه مردمان فرهنگ دوست تبدیل به استان فرهنگ و هنر شده است. مردمانی که در نهایت مهر و صفا در ذیل ایران فرهنگی بزرگ زندگی می‌کنند.

وی عنوان کرد: تجربه برگزاری جشنواره بین‌المللی نمایش‌های آیینی سنتی به تجربه نوینی تبدیل شده که با همراهی استان‌های مختلف و همت هنرمندان داخلی و خارجی شرکت کننده کار مهمی را به سامان رساندند. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تلاش می‌کند تا بودجه فعالیت‌های هنری استان‌ها در سه حوزه تئاتر، موسیقی و هنرهای تجسمی افزایش پیدا کند

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی اظهار کرد: خوشحالم که شعار عدالت فرهنگی در جای جای کشور خود را نشان داده است. آمار خوب تماشاگران جشنواره بین‌المللی نمایش‌های آیینی و سنتی مایه دلگرمی و در راستای تحقق این شعار است. مردم کشورمان به آیین‌ها و هنرهای اصیل خود احترام می‌گذارند و دوست دارند این هنرها ترویج پیدا کنند.

اسماعیلی تأکید کرد: ما در همه حوزه‌های مختلف فرهنگی هنری کشور تلاش می‌کنیم تا این دارایی‌های عظیم حفظ شود. این سرمایه‌ها با هیچ چیز دیگری قابل مقایسه نیست و هرچه قدر این دارایی‌ها پر رنگ‌تر باشد جامعه نیز با شرایط پرامیدی به راه خود ادامه می‌دهد. مسیری که خیلی‌ها تلاش می‌کنند این شرایط در فضای رخوت‌انگیزی هدایت شود چون می‌دانند اگر سرعت در این مسیر باشد کشور به قله پیشرفت می‌رسد.

وی یادآور شد: ما باید به ظرایف مختلف حوزه هنر توجه داشته باشیم. سیاست ما گسترش فرهنگ و هنر کشور است اما سیاست بدخواهان خاموشی این عرصه است. خوشبختانه ما در مقابل این نگاه منفی پرونده و کارنامه روشنی داریم و توانسته‌ایم به واسطه همراهی هنرمندان شریف کشورمان نشاط را در حوزه فرهنگ و هنر کشور بازیابی کنیم. مسیری که این روزها دوباره رونق را به فرهنگ و هنر کشور برگردانده و روزهای کم نظیری را برای ما فراهم ساخته است.

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی افزود: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تلاش می‌کند تا بودجه فعالیت‌های هنری استان‌ها در سه حوزه تئاتر، موسیقی و هنرهای تجسمی افزایش پیدا کند.

سپس از اصغر تشکری از خراسان رضوی، پرویز سنگ سهیل از مازندران، تقی نصیری از گلستان، محمدحسین خطیب از بوشهر، مرحوم عطاالله صفی‌پور از گلستان، سید حمزه حسینی از گلستان، مرحوم نورمحمد اسکندری از گلستان، حسن رستمانی از گلستان، داود سعیدی از گلستان تجلیل و از نمایندگان گروه‌های تاجیکستان، ارمنستان و چین قدردانی شد.

همچنین از علی آزادنیا کارگردان نمایش «آخرین بازی» از خراسان رضوی، کفایت جادری کارگردان نمایش «گلزخم» از خوزستان، کاوه مهدوی کارگردان نمایش «در انتظار گورو» از تهران، «فهیمه علی‌آبادی کارگردان نمایش «مجلس آهوخوانی» از تهران، شاپور ترکمن‌سرایی کارگردان نمایش «جیک و بوک» از خراسان رضوی، عبدالمحمد انصاری کارگردان نمایش «دلدشو» از بوشهر، سارا یزدانی کارگردان نمایش «اودنگ» از مازندران، شهروز ابری کارگردان نمایش «آتلان از سرزمین شمالی» از گلستان که در بخش آزاد جشنواره حضور داشتند، قدردانی شد.

بیست و یکمین جشنواره بین‌المللی نمایش‌های آیینی و سنتی با دبیری احمد جولایی از یکم تا یازدهم مهر در بخش‌های «رادیو تئاتر» و «نمایشگاه هنرهای نمایشی» به میزبانی تهران، «صحنه‌ای» (ویژه-آزاد) و «بین‌الملل» به میزبانی استان گلستان (گرگان و کردکوی)، «شبیه‌خوانی» به میزبانی استان مرکزی (تفرش)، «نمایش‌های فردی، نقالی، روایت‌های ملی و کارآواها» و «معرکه‌ها، آئین‌ها و بازی‌های نمایشی» به میزبانی استان چهارمحال و بختیاری (شهرکرد، بروجن و جونقان)، «عروسکی» و «دانشجویی صحنه» به میزبانی خراسان شمالی (بجنورد) و «سمینارهای پژوهشی» و «نمایشنامه‌نویسی» به میزبانی آذربایجان شرقی (تبریز) برگزار شد.

سینماپرس: سخنگوی وزارت امور خارجه گفت: امروز جهان اسلام از فقدان رسانه‌های خبری قوی برای بیان و انعکاس اخبار دولت‌های اسلامی رنج می‌برد.

به گزارش سینماپرس، محمدرضا سرشار در حاشیه برنامه «با داستان خاتم» اظهار داشت: برخی از نویسندگان با تصوراتی که دارند محدودیت‌هایی برای خود ایجاد می‌کنند. آنها باید دنبال پیدا کردن تاریخ در خود داستان‌ها باشند و در زبان حال، آن را تصور کنند.

وی ادامه داد: یک نویسنده اگر می‌خواهد اطلاعات دقیق تاریخی پیدا کند، باید خود تاریخ را دقیق بخواند. روش دیگر هم این است که از بیرون به اشخاص مقدس تاریخ بپردازیم و مستقیم به آن پرداخته نشود.

نویسنده وقتی به درون اشخاص نفوذ می‌کند، احساسات، افکار و انگیزه‌هایش را در موقعیت‌ها و شرایط خاص توصیف می‌کنداین نویسنده و پژوهشگر با اشاره به تالیف کتاب «آنک آن یتیم نظر کرده» اضافه کرد: شیوه ای که من در این کتاب در زاویه دید انتخاب کردم بر همین روالی که عنوان شد بنا نهاده شده است. به هر حال، در یک داستان واقعیت‌گرا قاعده بر این است که نویسنده هم به درون اشخاص داستان خود برود و هم از بیرون به آنها بپردازد.

سرشار تاکید کرد: نویسنده وقتی به درون اشخاص نفوذ می‌کند، احساسات، افکار و انگیزه‌هایش را در موقعیت‌ها و شرایط خاص توصیف می‌کند. به عنوان مثال، جایی که معصومی چیزی را نگفته باشد طبعاً نویسنده نمی‌تواند بگوید که گفته شده است. این یک تنگنای نوشتن در برخی از داستان‌ها است و راه‌حل آن هم همین انتخاب زاویۀ دید متفاوت است.

این مدرس و منتقد ادبیات داستانی خاطرنشان کرد: همین زاویۀ دید ترکیبی یا تلفیقی که من در اثر خود به کار بردم این‌گونه است به محض اینکه در جایی که داستان به درون معصوم می رود، روایت و زاویه عوض می‌شود و از زبان و بیان او بخشی از داستان گفته می‌شود. وقتی از زبان و بیان شخص دیگری به غیر از معصوم گفته شود مطلق بودن آن بحث و احساس نیز از بین می رود و بحث نسبی می‌شود.

وی ادامه داد: راه دیگر این است که در بعضی از داستان‌ها شخصیت‌هایی را غیر از شخصیت امام معصوم(ع) به عنوان شخصیت اصلی قرار دهند و عملاً وی مطالبی را که لازم است در جاهایی بیان کند. مورد دیگر این است که خود ائمه به ما این اجازه را داده‌اند که احادیث‌شان را از طریق دریافت خود و به زبان فصیح خود بدون اینکه دچار تحریف شود، بیان کنیم.

سرشار با بیان اینکه تصویرگری معصومان، امری مسئولیت‌دارتر از نوشتن و یک کار عینی است، اظهار کرد: با کلماتی که می‌نویسیم به تعداد مخاطبان، تصاویر متفاوتی در ذهن ها ایجاد می‌شود. تاریخ، حفره‌های بسیاری دارد و نویسنده می‌تواند این حفره‌ها را با تخیّل و مطالعات خود پر کند به شرطی که از چارچوب مربوطه خارج نشود.

به گفته این نویسنده و پژوهشگر، مخاطب ار تاریخ اثر می‌پذیرد و گاهی اوقات مخاطبان با داستان هایی که مطالعه کرده‌اند، ممکن است تصوراتی از شخصیت تاریخی معصوم یا غیرمعصوم پیدا کرده باشند. وقتی هم که تاریخ را می‌خوانند آن تصاویر را به شکلی که در داستان‌ها خوانده‌اند تصور می‌کنند.

کار اولیه و اصلی هنر، آوردن مفاهیم اعم از مادی و غیرمادی از تعقل به حوزۀ احساس است

وی ادامه داد: فیلم یا داستانی اگر حاوی اطلاعات اشتباهی باشد، می‌تواند در مخاطب بدآموزی ایجاد کند زیرا مخاطب فیلم و داستان معمولاً تاریخ نمی‌خواند. ذهن انسان «تصویرساز» است و بدون تصویر نمی‌تواند فکر کند. تصویر مقدم بر تفکر است و مهمترین ابزار تفکر، تصویر است. ما برای هر گفته‌ای تصویری در ذهن داریم و در جایی که مطلبی را متوجه نشویم نمی‌توانیم، تصویری بسازیم زیرا مطلب را فهم نکرده‌ایم.

سرشار با بیان اینکه مفاهیم دو دسته هستند، اظهار کرد: یک دسته از مفاهیم، عینی، قابل فهم و رؤیت است. این‌ دسته از مفاهیم، چون مشابه آنها را دیده‌ایم، سریع در ذهن خود تصویرسازی می کنیم اما دستۀ دیگر، عقلی هستند و اینها مابه‌ازای بیرونی ندارند. کاری که هنر می‌کند این است که این مفاهیم را از حوزۀ تعقل به منطقۀ احساس می‌آورد و تبدیل به تصویر می‌کند. به عبارتی در قالب اشخاص، حرکات و اعمال به آنها تجسم بخشیده می شود. آن زمان، مخاطب متوجه موضوع می‌شود.

این مدرس و منتقد ادبیات داستانی در ادامه گفت: کار اولیه و اصلی هنر، آوردن مفاهیم اعم از مادی و غیرمادی از منطقه تعقل به حوزۀ احساس است. به عبارتی، آنچه را که انسان می‌داند، دیدنی می‌کند و آنچه را که شنیده اکنون در هنر می‌بیند.

وی با اشاره به فعالیت رسانه‌ها به ویژه شبکۀ کتاب در زمینۀ ترویج فرهنگ کتاب و کتابخوانی بیان کرد: بخشی از کار رسانه ها و شبکۀ کتاب می تواند معرفی آثاری باشد که در زمینۀ تاریخی و مذهبی نوشته شده است. می‌توان نقد، تحلیل و بررسی داشت و با نویسندگان این آثار گفت‌وگوهایی انجام شود. امر دیگر، دادن معیار به مخاطب است و باید مصادیق آنها را از این آثار استخراج کنند. همۀ اینها می‌تواند به ترویج این‌گونه آثار در بستر شبکه کتاب، کمک کنند.

سلسله کارگاه‌های ادبی «با داستان خاتم» با همکاری خانه کتاب و ادبیات ایران و دفتر نشر فرهنگ اسلامی از شبکه کتاب پخش می‌شوند. علاقه‌مندان می‌توانند این کارگاه‌ها را از آرشیو شبکه کتاب در تلوبیون مشاهده کنند.

به گزارش سینماپرس و به نقل از هالیوود ریپورتر، هرتسوگ که برای شرکت در جشنواره ادبی بابل در بلینزونا، سوییس به عنوان مهمان افتخاری حضور داشت و کتاب جدید خاطراتش را با عنوان «هر مردی برای خودش و خدا در برابر همه» رونمایی کرد، در مصاحبه‌ای با هالیوود ریپورتر از دیدگاه‌هایش و رویدادهای امروز جهان گفت.

در این مصاحبه کارگردان «فیتزکارالدو»، «آگیره، خشم پروردگار» و «نوسفراتو» و مستندهای نوآورانه‌ای چون «گریزلی من»، «دیتر کوچولو باید بپرد» و «بهترین دوست من» درباره مرز بین آنچه می‌بینیم و آنچه تصور می‌کنیم، سخن گفت.

هرتسوگ در فیلم‌هایش به دنبال چیزی است که از آن به عنوان «حقیقت خلسه‌آمیز» یاد می‌کند؛ چیزی که فراتر از واقعیت‌های واقعی است، اما هنوز هم با دنیای واقعی مرتبط است. این جستجو حتی موجب شکل گرفتن اولین رمانش شد؛ «جهان تاریک روشن» که درباره یک سرباز ژاپنی در جنگ جهانی دوم است که ۲۹ سال را در جزیره لوبانگ فیلیپین گذراند و باور نکرد که جنگ تمام شده است. هرتسوگ بیش از دو دهه پیش با اونادو در توکیو آشنا شد و یادآور می‌شود که بیشتر جزییات زندگی اونادو به صورت واقعی در کتابش ارایه شده، اما بخشی هم داستانی است.

وی با نادیده گرفتن نظر فرانسوا تروفو که هرتسوگ را «بزرگ‌ترین فیلم‌ساز زنده» خواند، معتقد است کتاب‌هایش بیشتر از فیلم‌هایش در خاطره‌ها خواهد ماند.

عنوان کتاب خاطرات شما، عنوان اصلی فیلم سال ۱۹۷۴ شما بود که به انگلیسی «معمای کاسپار هاوزر» نام گرفت. این عنوان جهان بینی شما را خلاصه می‌کند…

بیش از هر چیز دیگری نظر من را به عنوان یک مبارز تنها منتقل می‌کند. درست است که همیشه تیم‌های فنی، خانواده، بازیگران و همکارانم در کنارم بوده‌اند و من هرگز به معنی واقعی کلمه تنها نبوده‌ام، با این حال گاهی تنهایی عمیق را تجربه کرده‌ام.

در «فیتزکارالدو» شخصیت اصلی با بازی کلاوس کینسکی، کشتی را بر فراز کوهی در وسط جنگل آمازون حمل می‌کند. چقدر از فیتزکارالدو در شما وجود دارد؟

تصادفی نیست که آن فیلم را ساختم، اما قطعاً تنها فردی نیستم که تحت تاثیر یک جست‌وجو، یک چالش یا یک فوریت خاص قرار گرفته‌ام. مثل «موبی دیک» است، شکار نهنگ سفید است. طبیعی است که این یک استعاره عالی است؛ گرچه هنوز مطمئن نشده‌ام آیا تلاش برای بردن یک کشتی به بالای کوهی در دل جنگل، استعاره‌ای عالی باشد. (می‌خندد)

برخی از موقعیت‌هایی که در کتاب خاطرات‌تان توضیح می‌دهید، به دوران جوانی و کودکی برمی‌گردد که از آن به عنوان یک «کودکی باستانی» یاد می‌کنید؛ با فقر، سرما و شرایط سخت. تا به حال فکر کرده‌اید که به طور مشخص فیلمی زندگی‌نامه‌ای بسازید؟

زندگی، زندگی است و آنچه در فیلم نشان داده می‌شود، چیزی بسیار متفاوت است. تمام تلاشم این است که بعد از مرگم کسی اجازه نداشته باشد درباره جوانی من فیلم بسازد. البته نمی‌توانم به طور کامل از این موضوع جلوگیری کنم، چون چیزی به نام آزادی بیان وجود دارد که باید به آن احترام بگذارم؛ اما مطمئنم یک احمق پیدا می‌شود که بخواهد در مورد زندگی من فیلم بسازد. من نمی‌توانم به طور کامل جلوی این امر را بگیرم، اما تا آنجا که بتوانم مانع می‌شوم.

حالا که حرف از زندگی و جوانی شد آیا دلتان برای کلاوس کینسکی تنگ شده است؟

خیر

از منظر سینمایی چطور؟

خیر

شما خودتان در فیلم‌هایی مانند «جک ریچر» و مجموعه «ماندالورین» دیزنی به عنوان بازیگر حضور داشتید و در نقش شخصیت‌های شرور، بسیار شیطانی بازی کردید.

هر کاری در دنیای سینما مرا خوشحال می‌کند. کارگردانی، نوشتن فیلمنامه، تدوین، کار به عنوان بازیگر… مرا سرشار از شادی می‌کند. من نقش آدم بدها را بازی می‌کنم چون در آن مهارت دارم. شما نمی‌توانید مرا به یک کمدی رمانتیک بچسبانید، اصلاً جواب نمی‌دهد. در آن فیلم نقش خوبی داشتم و در آن سریال هم انتخاب بازیگران خوب بود، موضوع هم خوب بود، بنابراین با کمال میل پذیرفتم. می‌دانم خوب ظاهر شدم و تماشاگران هنوز آن اجراها را به خاطر دارند.

مدتی است در لس‌آنجلس زندگی می‌کنید و حتماً اعتصاب انجمن بازیگران را دنبال کرده‌اید. نظر شما چیست؟

من اعتصاب‌ها را دنبال نمی‌کنم، در آن‌ها شرکت می‌کنم، زیرا عضو انجمن بازیگران (SAG-AFTRA) هستم. بهتر است بگوییم اجتناب ناپذیر بود، چون در سال‌های اخیر تغییرات اساسی در بخش تولید و توزیع رخ داده که امروز باید حتماً برای همکاری بین تولیدکنندگان، بازیگران و فیلمنامه نویسان مورد توجه باشد. من طرفدار اعتصاب هستم. به عنوان یک بازیگر، من نمی‌خواهم استودیو بتواند چهره و صدای من را اسکن کند و در ۱۰ دنباله بعدی «جک ریچر» مرا به‌صورت دیجیتالی بازتولید کند. مورد مهم دیگر مشارکت در درآمدهای ثانویه‌ای است که از نمایش مجدد در در مناطق خارج از آمریکا به دست می‌آید. استودیوها یا نتفلیکس برای بازار آمریکا مبلغی پرداخت می‌کنند، اما آنها مخاطبان بسیار بیشتری در کره جنوبی، ژاپن، برزیل، ایتالیا و هر جای دیگر دارند. این منصفانه است که یک بازیگر بخواهد از آن‌ها هم سهم داشته باشد. این دعوا باید تا انتها ادامه پیدا کند وهمین امروز زمان روشن شدن آن است نه ۱۰ سال دیگر.

در هوش مصنوعی پتانسیل می‌بینید یا چیزی آخرالزمانی؟

نه، هیچ چیز آخرالزمانی ندارد و به بازیگران هم ربطی ندارد، مگر از زاویه حفظ فردیت، حفاظت از وجود، چهره و صدای بازیگر.

نگرشتان در برابر طبیعت چیست؟

در این مورد می‌توانیم ۴۸ ساعت صحبت کنیم! مطمئناً مفهوم رمانتیکی برای طبیعت ندارم. گاهی پیش می‌آید که منتقدی مرا رمانتیک می‌خواند، اما کاملاً اشتباه است.

سال ۱۹۹۲، پس از اولین جنگ خلیج فارس، فیلم آخرالزمانی «در صحرا» را ساختید. امروز به ساخت فیلمی درباره اوکراین فکر می‌کنید؟

نه. ببینید، اولین جنگ خلیج فارس ظرف روز به پایان رسید. این خود جنگ نبود که من به عنوان یک فیلمساز به آن علاقه مند شدم. چیزی که من را مجذوب خود کرد تک تک چاه‌های نفتی بود که در کویت به آتش کشیده شد. ۸۱۵ حلقه چاه. ناگهان با منظره‌ای روبه‌رو شدیم که دیگر شبیه سیاره ما نبود. به همین دلیل است که در فیلم از کویت یا صدام حسین نامی نبردم؛ بلکه بیشتر یک فیلم علمی تخیلی شد که در سیاره ما فیلمبرداری شد. فیلمی درباره اوکراین اما باید توسط خبرنگاران جنگی ساخته شود.

یاد مستند شما درباره میخائیل گورباچف با عنوان «دیدار با گورباچف» ۲۰۱۸ افتادم. ممکن است فیلم مشابهی در مورد آنگلا مرکل بسازید؟

نه و نمی‌خواهم. دیگران باید این کار را انجام دهند. در مورد گورباچف فاجعه این است که غرب او را درک نکرد و سیگنال‌ها را دریافت نکرد. فرصت‌های زیادی از دست رفت. وقتی گورباچف ۴۰۰ هزار سرباز لهستان و ۵۰۰۰ تانک را از لهستان خارج کرد، غرب برخلاف وعده‌های داده شده با آن همراه نشد و در عوض جای آن را با ناتو پر کرد. پوتین هم وقتی سال ۲۰۰۳ خواستار پذیرش روسیه در ناتو شد و بعد از آن در بوندستاگ آلمان سخنرانی کرد و در مورد یک خانه مشترک اروپایی، از اورال تا پرتغال صحبت کرد، جدی گرفته نشد. او نادیده گرفته شد. متأسفانه فرصت‌های زیادی از دست رفت.

در کتاب‌تان نوشته‌اید فقط شاعران می‌توانند آلمان را کنار هم نگه دارند و درباره روز فرو ریختن دیوار برلین صحبت می‌کنید. فیلم جالبی نمی‌شود؟

نه، سیاسی است و باید سیاسی بماند. جالب اینجاست که اتحاد مجدد چندان هم رویدادی سیاسی نبود که توسط سیاستمداران سازماندهی شده باشد، بلکه نتیجه اراده غالب مردم بود. سقوط دیوار برلین نخبگان سیاسی آلمان شرقی را به کلی غافلگیر کرد. حتی در غرب دیگر سیاستمداران تسلیم این فکر شده بودند که اتحاد مجددی هرگز اتفاق نمی‌افتد. تنها چیزی که اکنون می‌تواند آلمان را متحد نگه دارد فرهنگ و زبان ما است. شاعران ما هستند.

چندین بار خود را بیشتر یک سرباز خوانده‌اید تا هنرمند. چقدر با هیرو اونودا، موضوع اولین رمانتان، «جهان تاریک و روشن» ارتباط دارید؟

وقتی از کلمه سرباز در مورد خودم صحبت می‌کنم، چیزی نظامی را مد نظر ندارم. من درباره ویژگی‌های خاصی مثل وفاداری، احساس مسئولیت، وظیفه‌شناسی و توانایی انجام کاری که تقریباً همه آن را رها کرده‌اند حرف می‌زنم. برای سربازی مانند هیرو اونودا وضع برعکس بود. او دستور داشت تا از یک جزیره کوچک فیلیپین تا بازگشت ارتش ژاپن دفاع کند و ۲۹ سال پس از پایان جنگ جهانی دوم این وظیفه را ادامه داد. این یک سوء‌تفاهم غم‌انگیز بود. اوایل دهه ۱۹۵۰، او بمب افکن‌های آمریکایی را دید که بالای سرش پرواز می‌کردند، اما آن هنگام جنگ بعدی آمریکایی‌ها در کره بود. چند سال بعد او B-۵۲ را دید که مربوط به جنگ ویتنام بود؛ ولی او همیشه فکر می‌کرد جنگ دوم است که هنوز ادامه دارد. تصویر بزرگتری نداشت.

تصویر بزرگتر شما از دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم چیست؟

بعضی‌ها از هارمونی حرف می‌زنند، اما هماهنگی در جهان وجود ندارد، این یک افسانه است. هرج و مرج عظیمی در جهان وجود دارد و سهم ما در آن خصمانه است. وقتی می‌خواهیم فضانوردان را به مریخ ببریم، یا وقتی می‌خواهیم مریخ را با یک میلیون نفر مستعمره کنیم، این یک دید بسیار تهاجمی است. این اتفاق نخواهد افتاد. رویای غیرممکنی است. این یک مدینه فاضله فنی است.

نمی‌خواهید به فضا بروید؟ مستندی درباره فضا هم که ساخته‌اید…

بله، البته که این کار را خواهم کرد! اگر می‌توانستم هر روز یک شعر به زمین می‌فرستادم و هر روز یک فیلم کوچک. من حتی از یک شرکت فضایی ژاپنی درخواست کردم که به فضا بروم و ماه را دور بزنم و سپس به زمین بازگردم، متأسفانه درخواست من را رد کردند.

در حالی که منتظر رفتن به فضا هستید، روی چه چیزی کار می کنید؟

دو پروژه سینمایی دارم که اولی داستانی خواهد بود و احتمالاً در انگلیس فیلمبرداری آن را انجام می‌دهم و در حال نوشتن کتاب دیگری با عنوان «آینده حقیقت» هستم که بهار در آلمان منتشر خواهد شد. حداقل یک سال طول می‌کشد تا ترجمه انجام شود. انتشارات بزرگ به آرامی حرکت می‌کنند، مثل کوه‌های یخ.

سینماپرس: اسامی داوران بخش ملی سی و پنجمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اعلام شد.

به گزارش سینماپرس، مهیار شادُروان خواننده و مدرس دانشگاه، خواننده آلبوم‌های «عشق و شب و شیدایی»، «خانه‌ام ابریست» و «گوشه‌های نهان صبح» شهریورماه امسال در آستانه اربعین حسینی طی پنج شب با ارکستر «نوای آفتاب» به رهبری امین سالمی در تالارهای رودکی و وحدت به روی صحنه رفت.

وی به تازگی آلبوم «اشک باران» را با آهنگسازی جهانشاه برومند با فضای ارکسترال (موسیقی گلها) منتشر کرده است، شادُروان قرار است هفته گرامیداشت حافظ با همکاری ارکستر سمفونیک فارس و اُپرای حافظ در شیراز به روی صحنه برود.

شادُروان درباره همکاری با ارکستر سمفونیک فارس و حضور در «اُپرای حافظ» به خبرنگار ایرنا اظهارداشت: سال گذشته به دعوت ابراهیم بذرافکن آهنگساز و رهبر ارکستر سمفونیک فارس، پروژه‌ای را به نام «اُپرای حافظ» قبول کردم که به نظرم اثری بدیع با محوریت شخصیت و دوره‌های زندگی حافظ بود که بر اساس مطالعات و پژوهش‌های وی از زندگی این شاعر شهیر ساخته و پرداخته شده بود.

وی گفت: منابعی همچون «زندگی حافظ» نوشته منصور پایمرد، «ذهن و زبان حافظ» نوشته بهاءالدین خرمشاهی، «از کوچه رندان» نوشته عبدالحسین زرین‌کوب و دیگر کتاب‌ها و مقالات در این زمینه همراه با قرینه‌های تاریخی درباره زمان سرودن برخی غزلیات حافظ، زندگی و اندیشه‌های او که در ساختن قطعه‌های «اُپرای حافظ» نقش مستقیم دارند.

شادُروان افزود: این رویداد به همت سازمان فرهنگی شهرداری شیراز به عنوان بخشی از «اُپرای حافظ» آماده اجراست و قطعاتی برآمده از قرینه‌های تاریخی زندگی، اندیشه و گفت‌وگوهای حافظ در این ارکستر سمفونیک اجرا می‌شود.

این خواننده درباره چگونگی اجرای «اُپرای حافظ» بیان کرد: قطعه‌های این اُپرا هم در فضای موسیقی سنتی و کلاسیک ایرانی مانند دستگاه‌های همایون، چهارگاه، آواز ماهور و بیات ترک را دربرمی‌گیرد و هم برگرفته از هارمونی موسیقی کلاسیک است که اجرای ارکستر سمفونیک بدون آن ممکن نیست. همه اشعار این بخش اُپرا که در قالب ارکستر سمفونیک اجرا می‌شود از غزلیات حافظ است.

وی اظهارداشت: در بخشی از این اجرا گروهی نیز متشکل از چند خواننده شیرازی همراهی دارند تا با ایجاد فضاسازی‌های گفت‌وگوهای حافظ و حضور او در جمع را با جهان ملک خاتون (شاعر دربار)، دیگر شاعران هم عصر و شاهان به نمایش بگذارند.

شادُروان گفت: بخش دیگری که برای این اجرا در نظر گرفته شده، قطعه‌هایی درباره بُعد اندیشه‌های عرفانی حافظ در قالب ۲ قطعه با عنوان «مینیاتور ایرانی» و با برداشت از ۲ غزل «زلف‌آشفته و خِوی‌کرده و خندان‌لب و مست، پیرهن‌چاک و غزل‌خوان و صُراحی در دست» و «ساقی به نور باده برافروز جامِ ما، مطرب بگو که کارِ جهان شُد به کامِ ما» آهنگسازی و ساخته شده است.

خواننده «اُپرای حافظ» درباره نامگذاری این قطعه‌ها بیان کرد: نام آن قطعه‌ها، برگرفته از یکی از تصاویر مینیاتور استاد محمود فرشچیان و برداشت شخصی آهنگساز از فضای غزل حافظ است.

وی با اشاره به قطعه‌هایی گفت‌وگویی حافظ افزود: یکی از بخش‌ها که برای جذابیت اُپرا در آن گنجانده شده و قرینه‌هایی تاریخی نیز برای آن یافت می‌شود، گفت‌وگویی میان حافظ و جهان ملک خاتون است که گفته می‌شود ممکن است همان شاخ نبات اشعار حافظ باشد که به عنوان معشوق او مطرح است.

شادُروان با بیان اینکه تمام اشعار این اجرا اعم از گفت‌وگوهای گروهی و دوطرفه حافظ از غزلیات اوست، اظهارداشت: به عنوان نمونه حافظ در جایی از گفت‌وگو با جهان ملک خاتون می‌گوید که «مگو دیگر که حافظ نکته دان است – که ما دیدیم و محکم جاهلی بود» و این سخن که از زبان طرف گفت‌وگوی حافظ بیان می‌شود، بیت پایانی یکی از غزلیات خود اوست.

این خواننده و مدرس آواز با اشاره به اینکه گروه همسرایان با بانویی که در نقش جهان ملک خاتون ابیات را می‌خواند همخوانی می‌کنند، افزود: این اجرا که بخشی از اُپرای حافظ است ۱۸ و ۱۹ مهرماه در تالار حافظ با حمایت شهرداری شیراز و اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس اجرا می‌شود.

وی گفت: ممکن است این کنسرت طی ۲ شب اجرا، به جای ۲ نوبت چهار نوبت اجرا شود یا اجرا در شب‌های بیشتری تمدید شود.

شادُروان افزود: تاکنون اُپرایی با محوریت حافظ در کشور انجام نشده و این نخستین بار است که بخشی از اُپرایی با این موضوع اجرا می‌شود.

خواننده «اُپرای حافظ» اظهارداشت: با توجه به هزینه بر بودن اینگونه پروژه‌های بزرگ و اینکه اجرای اُپرای کامل نیازمند صحنه‌پردازی، بازیگر، لباس، عکس و دیگر امکانات است، باید از سوی تمامی مسئولان فرهنگی و هنری و حتی بنگاه‌های خصوصی که در حوزه فرهنگ و هنر دغدمه‌مند هستند، حمایت شود. با این حال، بانیان اُپرای کامل حافظ هنوز موفق به یافتن تهیه‌کننده و اسپانسر مالی برای اجرای کامل آن نشده‌اند، بخشی از آنکه دارای جذابیت برای عموم مردم است در هفته گرامیداشت حافظ به روی صحنه می‌رود.

به گزارش سینماپرس، سینمای ایران در حالی امسال و در شانزدهمین دوره جوایز سینمایی آسیاپاسفیک در هیچ یک از شاخه‌ها نامزد دریافت جایزه نیست که از آغاز این رویداد در سال ۲۰۰۷، همواره حضور مستمری در این رویداد سینمایی تجربه کرده است.

در میان‌ نامزدهای امسال جوایز آسیاپاسیفیک، فیلم «شیطان وجود ندارد» ساخته «ریوسوکه هاماگوچی» با نامزدی در چهار شاخه بهترین فیلم، کارگردانی، فیملنامه و فیلمبرداری پیشتاز است و سینمای ژاپن با ۱۱ نامزدی در صدر قرار دارد و پس از آن فیلم‌های چینی توانستند در ۹ شاخه به فهرست نامزدها راه یابند.

در شاخه بهترین فیلم این رویداد سینمایی علاوه بر فیلم «شیطان وجود ندارد»، فیلم‌های «روزهای کامل» ساخته «ویم وندرس» نماینده سینمای ژاپن در اسکار ۲۰۲۴، «شهروند مقدس» ساخته «تیناتین کاجریشویلی» محصول مشترک گرجستان، فرانسه و بلغارستان، فیلم سینمایی «Qas» ساخته «آس سلطان سیت» از کشور قزاقستان و «یوزپلنگ برفی» به کارگردانی «پما تسدن» از کشور تبت، برای کسب جایزه رقابت خواهند کرد.

سینمای ایران در سال ۲۰۲۲ با فیلم «شب، داخلی، دیوار» ساخته وحید جلیلوند در دو شاخه بهترین فیلمنامه (وحید جلیلوند) و بهترین بازیگر مرد (نوید محمد زاده) نامزد کسب جایزه بود که البته موفق به کسب جایزه نشد.

سینمای ایران در پانزده دوره پیشین جوایز سینمایی آسیاپاسیفیک همواره حضور مستمری در میان نامزدهای این رویداد داشته و در سال‌هایی تنها به یک نامزدی بسنده کرد و در سال‌هایی نیز با عملکردی موفق چندین جایزه را به خود اختصاص داده است.

در سال ۲۰۲۱ و در چهاردهمین دوره این جوایز، سینمای ایران در هفت شاخه نامزد کسب جایزه بود و فیلم «قهرمان» ساخته اصغر فرهادی در کنار فیلم «ماشین منو بران» هر کدام با نامزدی در ۴ شاخه، پیشتاز نامزدها بود. فیلم «قهرمان» در شاخه‌های بهترین فیلم، کارگردانی، فیلمنامه و بهترین بازیگر مرد (امیر جدیدی) نامزد کسب جایزه آسیاپاسیفیک بود و در نهایت اصفر فرهادی جایزه بهترین کارگردانی را از آن خود کرد.

«شیطان وجود ندارد» به کارگردانی محمد رسول اُف از ایران در شاخه بهترین فیلم، نسیم احمدپور و شهرام مکری نیز برای «جنایت بی دقت» در شاخه بهترین فیلمنامه و فیلم سینمایی «وقت چیغ انارها» ساخته گراناز موسوی نیز در بخش بهترین فیلم بلند جوانان جوایز آسیاپاسیفیک ۲۰۲۱ نامزد کسب جایزه بودند.

جوایز سینمایی آسیاپاسیفیک در سال ۲۰۲۰ به دلیل همه‌گیری ویروس کرونا برگزار نشد اما در سال ۲۰۱۹ و در سیزدهمین دوره این رویداد، سینمای ایران در شش شاخه نامزد کسب جایزه بود. نوید محمدزاده برای فیلم «متری شیش و نیم» و محسن تنابنده برای فیلم «رونا، مادر عظیم»، مستند «خط باریک قرمز» به کارگردانی فرزاد خوش‌دست برای جایزه مستند بلند، «کاغذ پاره‌ها» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی بهزاد نعلبندی در شاخه بهترین انیمشین و محسن قرایی و محمد داوودی برای فیلمنامه «قصر شیرین» ساخته رضا میرکریمی فرصت کسب جایزه داشتند. ضمن این که فیلم «رونا مادر عظیم» به تهیه‌کنندگی نوید محمودی یکی از پنج نامزد جایزه تنوع فرهنگی یونسکو هم بود و در نهایت موفق به کسب این جایزه شد تا سهم سینمای ایران از این دوره از جوایز آسیاپاسیفیک یک جایزه جنبی باشد.

در دوازدهمین دوره جوایز سینمایی آسیاپاسیفیک که در سال ۲۰۱۸ برگزار شد فیلم «بمب: یک داستان عاشقانه» در دو شاخه بهترین فیلمنامه (پیمان معادی) و موسیقی متن (النی کارایندرو»، بهمن فرمان آرا برای نقش‌آفرینی در فیلم خودش «حکایت دریا» در شاخه بازیگری مرد و فیلم «آوا» به کارگردانی صدف فروغی محصول مشترک ایران، قطر و فرانسه در شاخه بهترین فیلم بلند جوانان نامزد دریافت جایزه بودند که در نهایت هیچ کدام توفیقی در کسب جایزه نیافتند.

در دوره یازدهم دوره این رویداد فیلم «لِرد» ساخته محمد رسول‌اُف در شاخه بهترین فیلم بلند، نوید محمدزاده برای بازی در فیلم «بدون تاریخ بدون امضاء» در شاخه بهترین بازیگر مرد و «اسکی‌باز» به کارگردانی فریدون نجفی هم در بخش بهترین فیلم بلند جوانان نامزد کسب جایزه از جوایز آسیاپاسیفیک بود و در نهایت نوید محمدزاده توانست تقدیر ویژه داوران این رویداد سینمایی را دریافت کند. همچنین با اعطای جایزه‌ای ویژه، از دستاورد هنری عباس کیارستمی کارگردان فقید سینمای ایران نیز تقدیر به عمل آمد.

دهمین دوره جوایز سینمایی آسیاپاسیفیک سینمای ایران با وجود نامزد بودن در چند بخش، تنها موفق به کسب جایزه بهترین مستند شد.

سینمای ایران در دهمین دوره جوایز سینمایی آسیا پاسیفیک در چند بخش شامل بهترین فیلم (محمد رسول الله و دختر)، بهترین فیلم بلند جوانان (نفس ساخته نرگس آبیار)، بهترین فیلمبرداری (ویتوریو استورارو- محمد رسول‌الله)، بهترین بازیگر مرد (فرهاد اصلانی – دختر)، بهترین فیلمنامه (مهران کاشانی – دختر) و بهترین مستند (رویاهای دم صبح) نامزد کسب جایزه از این رویداد سینمایی بود که مهرداد اسکویی برای ساخت «رویاهای دم صبح» جایزه گرفت. همچنین در این دوره منوچهر محمدی جایزه فدراسیون بین‌المللی تهیه‌کنندگان سینما را دریافت کرد.

در نهمین دوره جوایز سینمایی «آسیاپاسیفیک، ایران تنها نامزدی فاطمه معتمدآریا را به عنوان بهترین بازیگر زن برای فیلم «بهمن» ساخته مرتضی فرشباف داشت و همچنین نگار جواهریان بازیگر سینمای ایران یکی از اعضای هیات داوران اصلی این رویداد سینمایی بود.

در سال ۱۳۹۳ و در هشتمین دوره این جوایز، فیلم “عصبانی نیستم! ” ساخته رضا درمیشیان نامزد جایزه بهترین فیلم و بهترین بازیگر مرد (نوید محمدزاده) بود و “قصه‌ها” ساخته رخشان بنی‌اعتماد هم نامزد بهترین کارگردانی، “ملبورن” ساخته نیما جاویدی نامزد بهترین فیلمنامه و مریلا زارعی نامزد بهترین بازیگر زن برای “شیار ۱۴۳” ساخته نرگس آبیار بود.

اصغر فرهادی به عنوان رییس هیات داوران و محمد اطبایی هم به عنوان یکی از اعضای هیات داوران نتپک در این دوره حضور داشتند که مریلا زارعی توانست تقدیرنامه هیات داوران را دریافت کند و نیما جاویدی هم جایزه فیلمنامه را گرفت. رضا درمیشیان نیز جایزه استعداد جوان را به خود اختصاص داد.

در هشتمین دوره جوایز آسیاپاسفیک فیلم «گذشته» نامزد بهترین فیلم و همچنین اصغر فرهادی برای فیلم‌نامه‌ی «گذشته» هم در آن سال نامزد شد. شهرام مکری برای «ماهی و گربه» نامزد بهترین کارگردانی و نگار جواهریان برای بازی در «حوض نقاشی» نامزد بهترین بازیگر زن بود که هیچ کدام جایزه‌ای نگرفتند، اما «حوض نقاشی» مازیار میری جایزه معتبر یونسکو را دریافت کرد.

در دوره هفتم، فیلم‌ سینمایی «خرس» به کارگردانی خسرو معصومی و به تهیه‌کنندگی جواد نوروزبیگی نامزد دریافت بهترین فیلم و بهترین کارگردانی جایزه سینمای آسیاپاسفیک شد.

تورج اصلانی هم در جایزه آسیاپاسفیک برای فیلم «فصل کرگدن»، نامزد دریافت جایزه بهترین فیلمبرداری شد که این جایزه را دریافت کرد.

سینمای ایران سال ۹۰، در ۹ بخش نامزد دریافت جایزه «آسیا پاسفیک» شد. «جدایی نادر از سیمین» ساخته‌ی اصغر فرهادی در بخش‌های بهترین فیلم بلند داستانی، دستاورد کارگردانی، فیلم‌نامه و همچنین بازیگر مرد برای پیمان معادی، نامزد دریافت جایزه آسیا پاسیفیک بود که سرانجام اصغر فرهادی جایزه بهترین فیلم بلند داستانی را دریافت کرد.

نماینده دیگر سینمای ایران در جوایز آسیا-پاسیفیک در همان سال، «به امید دیدار» به کارگردانی‌ محمد رسول‌اف بود که در سه شاخه بهترین فیلم بلند داستانی، بهترین دستاورد کارگردانی و بازیگری زن نامزدجایزه بود.

شایسته ایرانی بازیگر فیلم «آینه‌های روبرو» و «باد و مه» به کارگردانی محمد علی طالبی دیگر نامزدهای ایرانی همان سال جایزه آسیاپاسفیک بودند.

سال ۸۹ تنها نماینده سینمای ایران در جوایز آسیا-پاسیفیک فیلم «دیگری» ساخته مهدی رحمانی به تهیه‌کنندگی «محمد علی نجفی» و بازی محمدرضا فروتن و مریلا زارعی بود که جایزه بهترین فیلم بلند کودک را از این رویداد دریافت کرد.

در سه دوره‌ ابتدای جایزه «آسیا-پاسیفیک» نیز سینمای ایران حضور چشم‌گیری داشت.

در دوره سوم که در سال ۱۳۸۸ برگزار شد، «اصغر فرهادی» با فیلم «درباره الی» نامزد چهار جایزه از جوایز سینمایی «آسیا-پاسیفیک» شد.

این فیلم علاوه ‌بر نامزدی بهترین فیلم، در بخش‌های بهترین فیلم‌نامه (اصغر فرهادی)، بهترین کارگردانی (اصغر فرهادی) و بهترین بازیگر زن (گلشیفته فراهانی) نامزد بود و البته سینمای ایران نماینده دیگری نیز در جوایز «آسیا-پاسیفیک» سال ۲۰۰۹ داشت. «علی‌محمد قاسمی» برای فیلم «چراغی در مه» نامزد بهترین فیلم‌برداری شد که در نهایت اصغر فرهادی جایزه‌ی ویژه هیات ‌داوران و جایزه بهترین فیلم‌نامه را برای «درباره ‌الی» از سومین دوره‌ی جایزه‌ی آسیا-پاسیفیک گرفت. تهمینه میلانی یکی از اعضای هیات داوری این جایزه بود و محمد اطبایی هم در این سال در میان اعضای هیات داوری نتپک قرار داشت.

همچنین سینمای ایران در دومین دوره‌ی جوایز سینمایی «آسیا-پاسیفیک» در سال ۱۳۸۷ در چهار رشته نامزد و موفق به دریافت دو جایزه شد. رضا ناجی برای فیلم «آواز گنجشک ها» ساخته مجید مجیدی، فیلم «تنها دو بار زندگی می کنیم» ساخته بهنام بهزادی در دو رشته بهترین فیلمنامه و بهترین بازیگر مرد (علیرض آقا خانی) و «تینار» هم در رشته بهترین مستند نامزد شدند.

رضا ناجی برای فیلم «آواز گنجشک‌ها» که نامزد بهترین بازیگر مرد شده بود، توانست جایزه‌ی این بخش را بگیرد و مستند «تینار» ساخته‌ مهدی منیری به دلیل تلاش چشم‌گیر در جهت ترویج و حفظ تنوع فرهنگی جایزه‌ی یونسکو را به‌دست آورد.

در مراسم اهدای اولین دوره‌ی جایزه‌ی جشنواره‌ی سینما “آسیاپاسفیک” در سال ۱۳۸۶، سینماگران ایرانی در هفت رشته نامزد شده و جوایز بهترین کارگردانی به رخشان بنی‌اعتماد و محسن عبدالوهاب برای «خون‌بازی»، هومن بهمنش برای فیلمبرداری «آن سه» و «اتوبوس شب» کیومرث پوراحمد جایزه‌ی بزرگ هیات داوران را دریافت کردند. در آن سال، جعفر پناهی در میان اعضای هیات داوری بود.