بایگانی مهر 20, 1402

به گزارش سینماپرس، متن بیانیه سازمان سینمایی بدین شرح است:

بار دیگر، سکانس های مهیبی از کشتار دردناک بشریت را شاهدیم، تصاویری که در تاریخ و در ذهن و ضمیر انسان های آزاده فراموش نخواهد شد. «رنج مظلومیت انسان فلسطینی» انسانی که به زبان نزار قبانی «در چشمانش خلاصه اندوه انسان هاست».

در روزگار عجیبی به سر می بریم که دو باره، خاک، شرمگین از آغشته شدن به خون صدها هزار فلسطینی بی گناه و بی پناه است.

ما، جهان و سینما، شرمگین‌تر از همیشه، به قاب پرده‌هایی از سینما نظاره می کنیم که از این همه تراژدی تلخ و سیاهی خالی است و توشه ای برای آیندگان، در آن نقش نبسته است.

در فراسوی این کره خاکی، غزه مظلوم، غزه بی پناه، بار دیگر، زیر آوارها دفن می شود و سوداگری ماجراجویان خون آشام تاریخ معاصر را تجربه می کند. کودکان، زنان و کهنسالان در خون خویش می غلتند و وجب به وجب خاک، بوی خون و باروت می دهد.

و در این میان پلان های سینما خالی از صدای سالها رنج و خون دلمه بسته این سرزمین خسته و سوحته است؛ و هنوز، سینمای ما و جهان، نسبتش را با این فجایع ضد انسانی روشن نکرده است.

اکنون، وقت درنگ نیست. چاووش وجدان های بیدار به صدا در آمده است. و بی تردید، هنر و هنرمند در این گرانیگاه، پیشتاز است. برج مراقبت شرف و حیثیت انسانی است.

چشم بستن بر این گستره از وحشی گری جنایت است.

بی گمان، همه چیز در حافظه تاریخ می ماند، و کسانی را که می توانستند در دفاع از کودکان و زنان بی گناه بنویسند، تصویر کنند، فریاد زنند اما در برج عاج خویش لمیدند، فراموش نخواهد کرد.

امروز، زمان آن است که روشنفکران، هنرمندان و سینماگران ایران و جهان، انتخاب کنند تا در سمت درست تاریخ بایستند و فراموش نکنند به سوگندی که به قلم و هنر خورده اند تا رسالت بزرگ انسانی خویش را محقق سازند و نگذارند صدای انسان های مظلوم به محاق برود، نگذارند فریادها و نجواهای کودکان و زنان بی سلاح غزه و فلسطین در هرم دودها و انفجارها پنهان بماند.

هنگام رسیده است تا سینماگران و هنرمندان جهان بر عهد خویش بایستند و روایتگر جان‌های سوخته کودکان مظلوم فلسطین و غزه بر پرده های سینما و تصویر باشند.

در اعماق وجدان‌ هر هنرمند و سینماگری، و هر انسان آزاده ای این صدای مظلومانه کودکان غزه پژواک دارد: تو را من چشم در راهم.

این فیلمساز جوان و متولد سال ۱۳۶۲ همزمان با اکران نخستین فیلم بلند سینمایی «گیج گاه»  در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: «گیج گاه» ماحصل سال ها عمر من است؛ از زمانی که به این قصه فکر کردم می دانستم می خواهم فیلمی این چنین بسازم. البته شرایط سختی برای جذب سرمایه و… داشتم.

وی در پاسخ به این سوأل که پیش بینی شما در میزان استقبال مخاطب از اثرتان با توجه به فیلمسوزی گسترده این ماه ها چیست اظهار داشت: فیلمسازی در کشور ما غیر قابل پیش بینی است! قبلاً فیلم ها خودشان جریان خود را به وجود می آوردند و تکلیف معلوم بود. مثلاً اگر در فیلمی جمشید هاشم پور بازی کرده بود یا مثلاً یک دوبلور مطرح در فیلمی حرف زده بود فیلم پرفروش می شد اما واقعاً شرایط امروزه به گونه ای شده که هیچ چیز برای موفقیت یک فیلم قابل پیش بینی نیست!

تبریزی تأکید کرد: در واقع الآن معادله ای در سینما وجود ندارد. وضع به گونه ای شده که تهیه کننده ای که پول و روابط بیشتری دارد و تبلیغات بیشتر می کند و می تواند در چرخه بازار از نظر تبلیغاتی اثر بگذارد فیلمش دیده می شود و کسی که این امکانات را نداشته باشد با شکست روبرو می شود.

این کارگران جوان سپس با بیان اینکه «گیج گاه» بازیگران خوبی دارد، فیلمی کم خرج و بی ادعا است متذکر شد: بی تردید «گیج گاه» اگر در یک رقابت برابر تبلیغاتی باشد می تواند مخاطب خود را پیدا کند. مخاطب ما همه خانواده ها با هر نوع نگاه سیاسی، مذهبی و… هستند. من در این فیلم به روابط انسانی و اخلاقی و مفهوم خانواده توجه کرده ام که از این منظر می تواند قابل تأمل باشد.

وی خاطرنشان کرد: «گیج گاه» با اینکه زبان طنز و شیرین دارد اما پخش بین المللی خیلی خوبی داشت و جوایزی را دریافت کرد و این برای ما اتفاق خوبی بود. در کشورهای دیگر به مسأله اخلاق که در این فیلم مورد توجهم بود توجه کردند و به خصوص ایتالیایی ها و روس ها این مفهوم اخلاق مداری را به خوبی متوجه شدند.

تبریزی تأکید کرد: خوشحالم فیلمی ساخته ام که بعد از سال ها به معنای واقعی کلمه فیلم خانواده است و همه آن ها می توانند بی دغدغه و با خیالی راحت آن را کنار هم ببینند؛ یک بار وقتی فیلم در جشنواره فجر اکران شد از یک خانم با سن بالا در سینما بهمن بدون اینکه بداند من کارگردان این فیلم هستم پرسیدم نظرتان چه بود؟ این خانم گفت «گیج گاه» من را یاد فیلم های عصر جمعه انداخت که با خانواده دور هم فیلم می دیدم؛ با این فیلم حالم خوب شد.

این سینماگر جوان در بخش دیگری از این گفتگو در پاسخ به این پرسش که معمولاً فیلمسازان از ساخت فیلم های نوستالژی اجتناب می کنند چرا که این ترس را دارند که یا گاف تصویری دهند یا فیلم شان با اقبال مخاطبان روبرو نشود، چطور شما این ریسک را کردید و در اولین ساخته سینمایی تان به این سمت رفتید گفت: خوشبختانه حس و حال سینما همیشه در درونم شاداب و سرزنده است و احساس کردم سینمای ایران از سر سفره مردم برداشته شده و مردم سینمای امروز را مانند قدیم دوست ندارند و دنبال نمی کنند. دوست داشتم در فیلم اولم با حال سینمایی که مردم آن را دوست داشتند فیلم بسازم.

وی ادامه داد: صادقانه می گویم که نوستالژی برایم بخش سوم ماجرا بود. در «گیج گاه» هدفم این بود که تماشاگر با دریچه نگاه دهه ۷۰ فیلم را ببیند؛ یاد آن بیفتد که چقدر آدم ها در آن روزگار شفاف و زلال بودند. «گیج گاه» تماشاگر امروز را در مقابل آینه ای از قدیم خود نشان می دهد؛ جامعه ای که اخلاقی رفتار می کند.

تبریزی در پایان این گفتگو افزود: «گیج گاه» مولفه هایی دارد که از تجربه اکران های خارجی و فجر به آن رسیدم؛ مثلاً آنکه این فیلم برای دهه هشتادی ها هم جذاب بوده یا در روسیه دبیر جشنواره آقای دیمیتری به من گفت که کنش تین ایجرها هنگام تماشای فیلم خیلی خوب بوده و با لذت کار را دیدند. در جشنواره فجر هم همین واکنش ها را داشتم چون این فیلم عشقی دارد که زاویه نگاه یک بچه ۱۰ ساله روایت می شود و از سوی دیگر کدهایی دارد که دهه شصتی و پنجاهی ها بیشتر می توانند با آن ارتباط برقرار کنند. به هر صورت من بابت تماشاگران نگرانی ندارم و در روند نوشتن فیلمنامه و ساخت فیلم مدنظرم بود که عاشقانه ای بسازم که همه آن را دوست داشته باشند.