بایگانی آذر 2, 1402

به گزارش سینماپرس، در ابتدای این نشست جمال شورجه کارگردان و تهیه‌کننده سینما گفت: در حال حاضر همه ما داغ‌دیده فلسطین هستیم چون ما امت مسلمان یک امت هستیم. هم‌اکنون بخشی از مسلمانان گرفتار یک رژیم جعلی منحوس و غاصبی شدند که این افراد ناجوانمردی خود را از زمان حضرت رسول آغاز کرده بودند. آنها آن زمان خود را برتر از همه انسان‌ها می‌دانستند، انتظار داشتند تمام موحدان تابع آنها باشند و هیچ پیامبری از غیر بنی‌اسراییل نباشد. اسراییلی‌ها تمام دنیا را برای خود می‌دادند و فکر می‌کنند دنیا باید تحت سیطره آنها باشد.

وی با بیان اینکه رژیم صهیونسیتی با کمک آمریکا زمین‌های فلسطین را غصب کرد، اظهار کرد: هیتلر گرچه ضد یهود بود اما با آنها همسو بود و یهودیان را از آنجا تاراند و به سمت آسیا آورد. وقتی هلوکاست را بزرگترین دروغ تاریخ برمی‌شماری عده‌ای پریشان می‌شوند این غده سرطانی در نهایت به سرزمین فلسطینی‌ها آمدند و امروزاما این غده چرکین دوباره سر برآورده است.

کارگردان فیلم «۳۳ روز» با اشاره به دوران جنگ تحمیلی ایران و عراق گفت: جنگ نعمت خفیه‌ای بود که بر ما تحمیل شد و حالا آثار این برکت را می‌بینیم چون باعث شد پیشرفت‌های نظامی داشته باشیم.

وی با گرامی‌داشت یاد سیف‌الله داد، اظهار کرد: او بهترین فیلم با محوریت فلسطین را ساخت. امشب منوچهر محمدی تهیه کننده «بازمانده» در جمع ما حضور دارد و من همیشه دوست داشتم با ایشان کار کنم. یادم می آید گروهی از الجزایر آمدند و خواستند فیلمی با عوامل ایرانی بسازند و برای این امر ما را فراخواندند در همان جا دعا می‌کردم منوچهر محمدی به عنوان تهیه‌کننده حضور داشته باشند چون کار را بلد بودند اما گروه الجزایری مناسبات تولید را بلد نبودند.

شورجه ضمن ادای احترام دوباره به سیف‌الله داد گفت: مطمئنم فیلم سینمایی «بازمانده» توشه راه سیف‌الله داد است و جزء توفیقات او در آن دنیاست.

وی با بیان اینکه مشکل اصلی این است که ما برنامه و سیاستگذاری مشخصی نداریم، گفت: متاسفانه درباره ساخت فیلم با موضوع فلسطین ایده‌های لازم و کافی نداریم. اگر من جای مدیران فرهنگی بودم با آقای محمدی گفتگو می‌کردم و بودجه‌ای در اختیارش قرار می‌دادم تا درباره مسأله فلسطین اثری خلق کند چون او در این حوزه تجربه‌های زیادی دارد.

شورجه خاطرنشان کرد: همه ما به یاد داریم که امام خمینی (ره) گفت فلسطین موضوع اول ماست پس چرا امروز این موضوع عقب افتاده است؟ ما باید تا به امروز ۱۰ فیلمنامه درباره فلسطین آماده می‌کردیم اما هنوز سریال «مدار صفر درجه» که چندین سال پیش ساخته شده است، پخش می‌شود البته نباید از یاد ببریم که این سریال یک سریال خوب و جذاب است که ریشه‌های شکل‌گیری اسرائیل را نشان می‌دهد. به نظرم باید جوانان در کنار با تجربه‌ها قرار بگیرند و در این زمینه کاری کنند.

در ادامه این نشست منوچهر محمدی تهیه‌کننده فیلم «بازمانده» نیز بیان کرد: من چه در فیلمسازی چه در زندگی روشی دارم و آن خلاف جریان آب شنا کردن است. اظهار دردی نسبت به فضای رسانه‌ای کشور دارم که این روزها حول محور غزه است. چون با پیش آمدن موضوعی یک فضای هیجانی ایجاد و جوامع دچار تطور می‌شوند. مثلا چه بسیار موضوعاتی که در دوره‌ای پذیرفته شده‌اند اما در دوره‌ای دیگر دچار «اما و اگر» می‌شوند و من آن را طبیعی می‌دانم اما نخبگان و صاحبنظران باید بخشی از این موضوعات را مرتفع کنند. متاسفانه رسانه‌های ما دچار یک فضای عاطفی هستند که درست نیست.
وی با اشاره به شکل‌گیری رژیم صهیونسیتی توضیح داد: شاخص‌ترین بخش جنگ جهانی دوم این بود که جریانی به نام نازیسم در آلمان ایجاد شد که داعیه نژاد برتر را داشت و می‌خواست بخش زیادی از دنیا را فتح کند اما آنچه در خلال آن ایجاد شد داستان هلوکاست بود. نازیسم نگاه بنیادین داشت و پیروان آن می‌گفتند نژاد برتر هستند همین امر موجب شد برخی از یهودیان به دنبال کشور باشند. به دنبال شکست آلمان نازی توسط قوای متفقین برخی به حرکتی دست زدند تا نظم نوین جدید برای جهان تعریف کنند تا آنجایی که آنچه شما امروز به عنوان خاورمیانه می‌بینید اساسا قبلا وجود نداشت.

این تهیه‌کننده مطرح کرد: اروپا بعد از هلوکاست دچار وجدان‌درد شد و همین باعث شد تا کاری برای یهودیان کنند بنابراین سعی کردند قوم یهود را که در اقصی نقاط جهان پراکنده بودند در یک جا جمع کنند. کشوری به نام فلسطین همیشه وجود داشت و اگر واقعا غرب نیت خیرخواهانه نسبت به یهودیان داشت آیا نمی‌توانستند کشوری بیابند که متشکل از مذاهب مختلف باشد و در کنار هم زندگی کنند؟ پس ایجاد کشوری به نام اسراییل جای سوال است. غرب متوجه یک منفعت بزرگتری بود که از مسیر آن خاورمیانه تقسیم می‌شد و از سوی دیگر به موضوعی به نام نفت دست پیدا می‌کردند.

محمدی گفت: زنده یاد علی حاتمی در یکی از آثارش دیالوگی دارد که می‌گوید «هنر مزرعه بلال نیست» هنرمند خودش باید دغدغه داشته باشد. ‌ من بنا به دلایلی که مبسوط است چهارگانه‌ای ساختم چون حس کردم شکافی بین روحانیت و نسل جوان ایجاد شده است و باید کاری کنم.
وی با اشاره به فیلمسازی در حوزه فلسطین بیان داشت: دوستان زیادی در حوزه فلسطین کار کرده‌اند اما آنچه باعث ماندگاری «بازمانده» شد این بود که ما پروپاگاندا نکردیم و این فیلم واقعا سینما بود. با صراحت می‌گویم اگر الان صد میلیون دلار به من بدهند فیلمی درباره فلسطین نخواهم ساخت چون این خیانت به خودم و فلسطین است زیرا باید ابتدا به خوبی روی موضوع مسلط شوم. موضوع فلسطین به قدری مهم است که بدون تحقیق و اطلاعات کامل نباید سراغ آن رفت.

محمدی در ادامه بیان داشت: یک سناریو به شدت شاعرانه درباره فلسطین دارم چون فکر می‌کنم این میزان فاجعه در فلسطین باعث شده است که دیگر درام ظرفیت پرداختن به این موضوع را ندارد.

در ادامه جواد اردکانی کارگردان سینما نیز گفت: ما هنوز به جریانی به نام «جریان سینمایی فلسطین» نرسیده‌ایم حتی درباره موضوعات منطقه‌ای هم به چنین نگاهی نرسیده‌ایم. ما تنها یک سری فیلم تولید کرده‌ایم که آنها هم حاصل سیاستگذاری مدون نیست بلکه حاصل اراده افراد است زیرا برای چنین امر مهمی ساختاری مناسب نداریم.

کارگردان فیلم «قناری» بیان داشت: جالب است خاطره‌ای بگویم؛ در آخرین ماه‌هایی که ماجرای داعش در سوریه رقم می‌خورد حاج قاسم جلسه‌ای با مدیران فرهنگی داشت و گفت من نگرانم جغرافیا را ببریم و تاریخ را ببازیم. چون ما در امر رسانه‌ای ضعیف هستیم. اگر قرار است نگرانی حاج قاسم مد نظر قرار بگیرد باید کارهایی اساسی در این زمینه انجام شود.

فصل جدید مجموعه «نون خ»  با محوریت محیط زیست در ۲۵ قسمت در حال ساخت است. این روزها بخشی از این سریال در استان  سیستان و بلوچستان تصویربرداری می‌شود و تا چهل روز آینده عوامل در چابهار مشغول به تصویربرداری هستند.

جدیدترین تصویر از نورالدین و  رونی کلمن در فصل پنجم سریال کمدی «نون خ» ساخته سعید آقاخانی را مهدی فرجی تهیه کننده این سریال رونمایی کرد.

فصل پنجم سریال «نون خ» شامل ۲۵ قسمت است و پخش آن همزمان با شروع ماه رمضان شروع می‌شود و ادامه آن در نوروز سال ۱۴۰۳ روی آنتن شبکه یک می‌رود.

حمیدرضا آذرنگ، سعید آقاخانی، امیر سهیلی، هومن حاجی‌عبداللهی، سیروس میمنت، مجید یاسر، بیژن بنفشه‌خواه، کاظم نوربخش، نسرین مرادی، هدیه بازوند، سیدعلی صالحی، پاشا جمالی، ندا قاسمی، ماشاالله وروایی و صهبا شرافتی از جمله بازیگران سریال هستند.

نون خ به کارگردانی سعید آقاخانی و نویسندگی امیر وفایی است که از نوروز ۱۳۹۸ از شبکه یک به نمایش درآمد. «نون خ» در اصل مخفف نام نقش اصلی این سریال، نورالدین خانزاده است. تاکنون ۴ فصل از این مجموعه ساخته شده است که در نوروز سال‌های ۱۳۹۸، ۱۳۹۹، ۱۴۰۰ و ۱۴۰۲ از شبکه یک و شبکه تماشا پخش شدند.

به گزارش سینماپرس، موزه سینما در ادامه انتشار سلسله برنامه‌های تاریخ شفاهی خود به مناسبت زادروز «علی اوسیوند» بخش‌هایی از گفتگوی این هنرمند را منتشر کرده است که در زیر می‌خوانید.

علی اوسیوند بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون درباره علاقه خود به بازیگری گفت: متولد اول آذر ۱۳۳۶ در مسجدسلیمان هستم. پدرم بختیاری و مادرم اصفهانی بود. از همان کودکی و زمان دبستان علاقه زیادی به سینما و بازیگری داشتم. مجله‌های سینمایی آن دوران را می‌خواندم و با اینکه کار می‌کردم به‌خاطر علاقه زیادی که به سینما و فیلم داشتم بعد از کار به سینما می‌رفتم.

وی ادامه داد: به خاطر دارم در آن زمان کیانوش عیاری از اهواز به مسجدسلیمان می‌آمد و فیلم‌های ۱۶ میلی‌متری و ۸ میلی‌متری نمایش می‌داد.

اوسیوند با بیان اینکه بهترین ره‌آوردی که سینما برای من داشت، سلامت روح، آرامش و راحتی است، بیان داشت: به خاطر فخرفروشی و مسائل جانبی به این عرصه پا نگذاشتم؛ به خاطر آرامشی که کار بازیگری به من می‌دهد به این حرفه مشغول شدم.

وی با بیان اینکه در آثار جدی، ملودرام، تراژیک و… کار کرده است، گفت: من به نقش‌های حسی علاقه و در آن‌ها تبحر بیشتری دارم. به نظرم بازیگری یعنی رها بودن و معتقدم یکی از مبانی اصلی بازیگری باورپذیری و صداقت است. اگر در بازیگری صداقت نداشته باشیم، تماشاگر متوجه می‌شود که ما در بازی خود به او فخر می‌فروشیم و تنها می‌خواهیم خودمان را به آن‌ها نشان می‌دهیم.

وی ادامه داد: وقتی نقش و کاراکتر نمایشی را باور می‌کنیم، تماشاگر هم ما را باور می‌کند. من در بازی به تماشاگر فکر نمی‌کنم، زیرا اگر فکر کنم دیگر باید با منطق پیش بروم بنابراین در موقعیت بازی خود را رها می‌کنم و هیچ‌کسی را نمی‌بینم.

وی درباره تجربه همکاری با زنده یاد ملاقلی‌پور گفت: سال ۷۲ بود در فیلم «پناهنده» با رسول ملاقلی‌پور همکاری کردم که انصافا فیلم خوش‌ساختی هم بود. ملاقلی‌پور سر صحنه بسیار با نشاط بود. گاهی زود عصبانی می‌شد، ولی چیزی در دلش نبود. با هم ارتباط خوبی داشتیم. در این فیلم تجربیات خوبی در کنار او کسب کردم.

وی با اشاره به دوران دانشجویی خود عنوان کرد: دوران دانشجویی ما دوران طلایی هنرهای زیبا بود؛ علی دهکردی، مرحوم صادق صفایی، ابراهیم حاتمی‌کیا، ماهایا پطروسیان، سعید آقاخانی، من و همسرم حمیرا ریاضی و بسیاری از بازیگران در آن دوران تحصیل کردیم. در همان دوران هم بسیار تئاتر کار می‌کردیم و آنقدر در کارمان جدی بودیم که هر کسی نمی‌توانست با ما تئاتر کار کند.

اوسیوند درباره تجربه بازی در کنار علی نصیریان نیز گفت: علی نصیریان انسان بسیار شریفی است و کار کردن با او همیشه توأم با آرامش است. دو-سه کار با او هم‌بازی بودم و او از اینکه با بازیگرهای دیگر دیالوگ تمرین کند، ابایی نداشت. زمانی که می‌خواست یک سکانس را کار کند، جدا از اینکه خودش متن را خوانده و تحلیل‌هایش را انجام داده بود، بسیار صادقانه از بازیگر مقابلش می‌خواست که دیالوگ‌ها را تمرین کند و تمرین را چندین بار تکرار می‌کرد. برخی از بازیگران این کار را کسر شأن خود می‌دانند، آن‌ها فکر می‌کنند اگر تنها دیالوگ‌های خود را حفظ باشند کافیست؛ در حالی که کار بازیگری، بده بستان است و باید با بازیگر مقابل این کار را به درستی انجام داد و علی نصیریان در این زمینه واقعا شاهکار است.

اوسیوند همچنین از تجربه هم‌بازی شدن با زنده یاد خسرو شکیبایی نیز گفت: با خسرو شکیبایی در چند کار همکار بودیم؛ انسان بسیار شریفی بود. در سریال «بوی گل‌های وحشی» ساخته حسینعلی لیالستانی، در کنار او بازی می‌کردم، شکیبایی انسانی بسیار فروتن و بدون ادعا بود. از کار با او لذت می‌بردم و باعث افتخار من بود که در آن کار با او همبازی شده بودم.

وی با بیان اینکه بازیگری شغلی مقدس است، ادامه داد: بازیگری ریشه در آیین ما دارد. بازیگر به جامعه می‌گوید که کار بد مجازات و کار خوب پاداش دارد. به همین دلیل از خدا می‌خواهم کسانی که در این کار به حقشان نرسیدند، زمینه‌ای فراهم شود که به حقشان برسند.

اوسیوند افزود: امیدوارم بازیگرانی که در قید حیات هستند زنده و سلامت باشند و مشغول کار باشند، زیرا بیکاری افسردگی به دنبال دارد. به ویژه بازیگران که افراد حساس‌تری هستند به همین دلیل نباید مورد بی‌توجهی قرار بگیرند وسعی کنیم همکاران خود را به کار دعوت کنیم. واقعا ناراحت‌کننده است که همسر زنده یاد فردوس کاویانی می‌گفت او هر روز لباس می‌پوشید و تصور می‌کرد که باید سر کار برود. نباید این‌گونه باشد باید یکدیگر را درک کنیم.

وی ادامه داد: امیدوارم در جامعه به آرامش برسیم و جامعه پر از طراوت و نشاط شود، زیرا جامعه‌ای که نشاط نداشته باشد افراد آن زندگی را درک نمی‌کنند.

به گزارش سینماپرس و به نقل از ورایتی، با نزدیک شدن به دوره رأی‌گیری برای فهرست کوتاه اسکار، فیلم‌هایی که خارج از رده‌بندی بین‌المللی هم شانس رقابت با هم را دارند، مانند «منطقه مورد علاقه» جاناتان گلیزر، از شانس بیشتری برای بخش رقابتی بین‌المللی هم برخوردار هستند. جالب توجه اینکه بسیاری از رقبای اصلی را چهره‌های زن شکل داده‌اند.

نکته قابل توجه در رقابت بین‌المللی این است که درام هولوکاستی جاناتان گلیزر با عنوان «منطقه مورد علاقه» از بریتانیا، با تحسین منتقدان روبه‌رو شده است و در دسته‌بندی‌هایی مانند بهترین فیلم، کارگردانی، بازیگر نقش مکمل زن، فیلمنامه اقتباسی و حتی چند بخش مرتبط با فناوری هم مدعی رقابت است.

پس از بریتانیا، «طعم چیزها» نماینده فرانسه ساخته تران آن هونگ کارگردان برنده کن از مدعیان بخش کارگردانی و بازیگر نقش مکمل برای ژولیت بینوش، «جامعه برف» از اسپانیا از مدعیان بخش موسیقی فیلم و فیلمبرداری و نماینده آلمان یعنی «سالن معلمان» از مدعیان بخش فیلمنامه اصلی و بازیگر هم هستند.

فهرست کوتاه دربرگیرنده ۱۵ فیلم است و می‌تواند شامل فیلم‌هایی هم باشد که در بخش انیمیشن و مستند حضور دارند. درام انیمیشنی «دهقان‌ها» از لهستان می‌تواند چنین حضوری داشته باشد و فیلم غیرداستانی «چهار دختر» از تونس نیز ممکن است در بخش مستند هم نامزد شود.

کمدی سیاه رومانیایی «از پایان دنیا خیلی انتظار نداشته باش» از رادو جود، علاوه بر فیلم «توتم» مکزیکی لیلا آویلس، در جشنواره‌ها با اقبال روبه‌رو شده و هر ۲ فیلم در سفر جشنواره‌ای خود جوایز هیأت داوران را دریافت کرده‌اند و هر ۲ می‌توانند از پتانسیل بالقوه‌ای در رقابت برخوردار باشند.

آخرین مهلت ارسال فیلم‌ها برای دسته‌های عمومی ۱۵ نوامبر بود. برای تعیین فهرست اولیه برای هشت دسته از ۱۴ تا ۱۸ دسامبر فرصت رأی گذاشته شده و نتایج ۲۱ دسامبر اعلام می‌شود. برای انتخاب نامزدها نیز از ۱۱ تا ۱۶ ژانویه فرصت است و ۲۳ ژانویه اسامی نامزدها اعلام می‌شود.

مراسم اسکار نود و ششم بامداد دوشنبه ۲۰ اسفند به وقت ایران برگزار می‌شود.

نامزدهایی که منتقدان ورایتی در بخش بین‌المللی بیشتین شانس را به آنها داده‌اند، عبارتند از:

«منطقه مورد علاقه» (بریتانیا) به کارگردانی جاناتان گلیزر

«طعم چیزها» (فرانسه) به کارگردانی تران آن هونگ

«سالن معلمان» (آلمان) به کارگردانی ایلکر چاتاک

«جامعه برف» (اسپانیا) به کارگردانی ج. ا. بایونا

«روزهای عالی» (ژاپن) به کارگردانی ویم وندرس

فیلم‌هایی که در مرحله بعد جای دارند نیز عبارتند از:

«از پایان دنیا خیلی انتظار نداشته باش» (رومانی) به کارگردانی رادو جود

«برگ‌های افتاده» (فنلاند) به کارگردانی آکی کائوریسماکی

«دهقانان» (لهستان) به کارگردانی دی. کی ولچمن، هیو ولچمن

«من کاپیتان» (ایتالیا) به کارگردانی متئو گارونه

«ساکنان» (شیلی) به کارگردانی فیلیپه گالوز هابرله

دیگر فیلم‌هایی که هنوز می‌توانند شانس بیشتری برای آمدن به فهرست‌ها داشته باشند اینها هستند:

«توتم» (مکزیک) به کارگردانی لیلا آویلس

«سرزمین موعود» (دانمارک) به کارگردانی نیکولای آرسل

«چهار دختر» (تونس) به کارگردانی کوثر بن‌هنیه

«بزهکاران» (آرژانتین) به کارگردانی رودریگو مورنو

«راهب و تفنگ» (بوتان) به کارگردانی پاوو چوینینگ دورجی

«شیدا» (استرالیا) به کارگردانی نورا نیاسری

«۲۰ روز در ماریوپل» (اوکراین) به کارگردانی مستیسلاو چرنوف

«درباره علف‌های خشک» (ترکیه) به کارگردانی نوری بیلگه جیلان

«آرمانشهر بتنی» (کره جنوبی) به کارگردان. ام ته هوا

«اومن» (بلژیک) به کارگردانی بالوجی

امسال ۹۲ فیلم در فهرست رای‌دهندگان اسکار برای بخش بهترین فیلم بین‌المللی جای گرفته‌اند و «نگهبان شب» ساخته رضا میرکریمی به عنوان نماینده ایران به اسکار نود و ششم معرفی شده است.

سال پیش «در جبهه غرب خبری نیست» ساخته ادوارد برگر موفق به کسب جایزه بهترین فیلم بین‌المللی ۲۰۲۳ شد.

آکادمی اسکار نزدیک به ۱۰ هزار عضو دارد که در ۱۷ شاخه تقسیم شده‌اند.

سینماپرس: وحید فرجی مستندساز مطرح در خصوص بررسی وضعیت مستندسازی در کشور گفت: اهمیت سینمای مستند آنقدر بالا است که اوباما رئیس جمهور سابق آمریکا بعد از دوران ریاست جمهوری‌اش یک شرکت مستندسازی تأسیس کرده است اما برخی افراد در کشور ما چندان توجهی به سینمای مستند ندارند.

سینماپرس: مسعود نقاش‌زاده روز گذشته در نشستی در قالب دومین جشنواره آموزشگاه‌های آزاد سینمایی، از سفارش کار جدید به فیلمسازانی که فیلم بد ساخته‌اند، انتقاد کرد.

سینماپرس: محمدامیر خوش‌صحبتان روزنامه‌نگار حوزه اندیشه در پی سانحه رانندگی در مسیر سفر مشهد درگذشت.

سینماپرس: باران کوثری فیلم سینمایی «شیر شاه» ساخته راب مینکاف و راجر آلرز را برای نابینایان توضیح‌دار کرد.

به گزارش سینماپرس، کمال تبریزی کارگردان باسابقه سینمای ایران عصر امروز چهارشنبه اول آذر ماه با حضور در جشنواره آموزشگاه‌های سینمایی در محل موزه سینما، در قالب کارگاه انتقال تجربه به‌طرح نکاتی برای هنرجویان سینما پرداخت.

کمال تبریزی کارگردان باسابقه سینمای ایران در ابتدای این کارگاه، بیان کرد: خاستگاه سینما، غرب است و از این منظر هنری وارداتی محسوب می‌شود. اصالت اصلی آن مربوط به فرهنگ و هنر ما نیست. ضمن اینکه این صنعت – هنر به شکل آگاهانه وارد نشده است و مبانی آکادمیک و علمی ندارد که بر اساس آن بتوانیم به آن شکل، رنگ و هویت بدهیم.

وی افزود: این بزرگترین مشکلی است که با آن مواجه هستیم. سینما از ابتدا به عنوان سرگرمی معرفی شده است که باعث ایجاد شهرت، پول و … می‌شود. سینما از ابتدا هم صنعتی غربی بوده اما در کشور ما با علم و آگاهی شکل نگرفته است، بلکه به‌عنوان یک امر تفریحی معرفی شده است. درست نیست که صرفاً به آن به‌عنوان یک پدیده تفریحی نگاه کنیم. اما این نگاه در کشور ما وجود دارد و ریشه آن به نحوه ورود سینما به کشور برمی‌گردد از همین روست که اصطلاح «فیلمفارسی» شکل می‌گیرد. این موضوع این هنر را به بیراهه می‌برد اگر این هنر را با سایر شاخه‌های هنر مثل شعر و ادبیات و نقاشی مقایسه کنید، می‌بینید که چقدر تفاوت هست.

وجه «تفکری» سینما در حال فراموشی است

کارگردان «لیلی با من است» در ادامه گفت: اینکه سینمای ایران به تاثیر جهانی می‌رسد یک موضوع مقطعی است. نه جامعه و نه سیستم نمی‌خواهد سینما این وجه تفکری و تاثیرگذار را داشته باشد و وقتی وجه تفکری از آن گرفته می‌شود دیگر فقط وجه تفریحی باقی می‌ماند. اتفاقاً وجه تفکری آن آرام‌آرام در حال فراموشی است. سینمای ایران بعد از انقلاب تصمیم گرفت «سینمای مولف» داشته باشد در حالی که واقعاً قبل از انقلاب نداشتیم. قبل از انقلاب کارگردان در فرآیند تولید یک فیلم چندان محلی از اعراب نداشت، بلکه بازیگران و سلبریتی‌ها تعیین‌کننده بودند. اما بعد از انقلاب این کارگردان بود که سازنده معانی بود.

وی افزود: در مقطعی که چندان هم طولانی نبود ما دوره‌ای طلایی داشتیم اما از مقطعی دیگر باز این بازیگران بودند که تعیین‌کننده شدند چون به هر حال تهیه‌کنندگان به دنبال بازگشت سرمایه و کسب سود بودند.

این کارگردان سینما عنوان کرد: من هیچ مخالفتی ندارم که یک فیلم مفرح ساخته و دیده شود چون خودم هم دوست دارم گاهی یک فیلم کمدی ببینم تا به مغزم استراحت بدهم اما اگر قرار باشد سینمای ایران تنها چنین تولیداتی داشته باشد و جای تفکر و اندیشه خالی باشد، به سمت نابودی خواهد رفت و جز پوسته‌ای از آن، چیزی باقی نمی‌ماند. با توجه به تجربه میدانی و عملی که دارم احساسم این است که چه فیلمسازان جوان و چه تازه‌کارها به این کاتارسیس اصلاً توجه ندارند چون قبل از مخاطب خود هنرمند است که دچار کشف و شهود می‌شود.

رتبه‌های پایین به سمت سینما می‌رفتند!

تبریزی مطرح کرد: رشته تحصیلی من مهندسی راه و ساختمان بود. در دوره‌ای همه به دنبال این بودند که یا مهندس شوند یا دکتر اما آن موقع من از دانشگاه انصراف دادم و به دانشگاه سینما رفتم، آن زمان استادانم گفتند تو احمقی! در دانشگاه سینما هم به من می‌گفتند تو دیوانه‌ای! چون حوزه بیزینس آن کار و امکانات آن شغل با سینما زمین تا آسمان فرق داشت. آن زمان وقتی کسی خیلی رتبه پایینی می‌آورد به سمت رشته سینما می‌رفت.

کارگردان «مارمولک» اظهار کرد: آن زمان ما وقتی می‌خواستیم اثری تولید کنیم، می‌گفتیم برای چه این کار را می‌کنیم پس به همه چیز آن اثر فکر می‌کردیم. در اینجا کاتارسیسی شکل می‌گیرد که ابتدا روی خودمان تاثیر می‌گذارد و ابتدا سازندگان اثر دچار تزکیه می‌شوند. این را هم باید بگویم در آن دوران وقتی می‌خواستیم ساخت یک فیلم را شروع کنیم، اصلاً به عایدی مالی آن فکر نمی‌کردیم بلکه ابتدا به آنچه می‌خواستیم، بسازیم فکر می‌کردیم؛ به این فکر می‌کردیم که جامعه از ما چه می‌خواهد. امروز خیلی از افراد در حوزه‌های مختلف سینما هستند که ابتدا درباره دستمزد صحبت می‌کنند. به همین ترتیب بخش‌ها و حوزه‌هایی که مربوط به تفکر می‌شود از سینما رخت می‌بندد و آن وجه هیولایی آن عیان می‌شود که به دنبال ثروت و قدرت است. در حالی که این موضوع در تناقض با تعریف هنر است.

باید از خواب خرگوشی بیدار شویم

تبریزی درباره تراکم بالای تولید فیلم‌های کمدی در سال‌های اخیر مطرح کرد: متاسفانه مسئولان سینمایی و حتی منتقدان ما راه را گم کرده‌اند، فکر می‌کنند داریم پیشتازی می‌کنیم و مدام آمار می‌دهند این مصداق همان مثال «آفتابه لگن هفت دست …» است. پس ما به یک رنسانس در حوزه هنر به ویژه سینما نیاز داریم و باید از این خواب خرگوشی بیدار شویم. در دوره‌ای سینمایی آمریکا هم دچار رکود شده بود و کسی سینما نمی‌رفت در آن دوران اسپیلبرگ و لوکاس که ۲ دانشجو بودند شروع به تغییر سینما کردند، سینمای ما هم نیاز به چنین تحولی دارد به ویژه که جوانان می‌توانند ایده‌های عمیق‌تری داشته باشند و روح هنری را که نزد ایرانیان است، زنده کنند. زمانی بود که می‌گفتند اگر در جشنواره‌های خارجی فیلمی ایرانی وجود نداشته باشد آن جشنواره ایراد دارد اما الان سینمای ما از ماهیت خود دور شده است.

وی با اشاره به کسانی که در زندگی او تأثیر گذاشته‌اند، گفت: سه نفر روی فعالیت هنری من خیلی تاثیرگذار بودند که اگر نبودند شاید من مثلاً آشپز می‌شدم؛ یکی معلم ریاضی در دوران دبیرستانم که اتفاقاً از ریاضی متنفر بودم. دومی در دانشگاه آقای دکتر عالمی به‌خاطر مدل درس دادنش روی من خیلی تاثیر گذاشت به طوری که جسارتم در کار به او برمی‌گردد. سومین نفر نادر ابراهیمی بود. در کلاس او حاتمی‌کیا، من، رسول ملاقلی‌پور و خیلی از کسانی که بعدها منشأ اثر شدند، حضور داشتند.

تبریزی عنوان کرد: موضوع سینما را باید جدی گرفت. دلیل اینکه آن زمان همه به من می‌گفتند تو احمقی که از دانشگاه فنی به سینما رفتی، این بود که هنر جدی گرفته نمی‌شد و به سینما به عنوان مطربی نگاه می‌کردند.

فکر کنی همه چیز را بلدی، باخته‌ای!

این کارگردان ادامه داد: هنوز هم وقتی می‌خواهم فیلم بسازم دست و بالم می‌لرزد. پس اینکه فکر کنی همه چیز را بلدی یعنی باخته‌ای. در سینما هیچ چیزی قطعی نیست، حوزه آموزش در سینما از حوزه علوم اکتسابی خارج و بخش اعظم آن علم حضوری است یعنی باید کشف و شهودی در شما شکل بگیرد. قبل از انقلاب چندان چیزی به اسم کارگردان و تألیف کارگردان نداشتیم چون بازیگر سر صحنه می‌رفت و می‌گفت چه چیزی بگیریم یا چه چیزی نگیریم، چه دیالوگی بگوییم یا چه دیالوگی نگوییم چون «فیلمفارسی»، جریان غالب سینما بود.

تبریزی درباره تعامل عوامل تولید یک فیلم با کارگردان گفت: کار جمعی نیازمند یک کاپیتان است، فیلمسازی هم باید سرپرست داشته باشد و سرپرست فیلم کارگردان است. شما باید با کارگردان بحث و گفت‌وگو کنید و تا جایی که در توانتان است با هم همفکری کنید اما اگر قانع نشد شما دیگر مسئولیتی ندارید چون کارگردان یک اثر، مسئول نهایی آن است. البته کارگردان نمی‌تواند در ابعاد مختلف فیلم معجزه کند اما تاجایی می‌تواند تاثیرگذار باشد.

وی درباره اهمیت گریم هم توضیح داد: یادم است برای کاری با بازیگری می‌خواستیم همکاری کنیم او از فیلمنامه هم خوشش آمده بود اما وقتی گریم شد گفت من با این گریم زشت شده‌ام و دیگر نمی‌خواهم در این فیلم بازی کنم، او فیلم را ترک کرد و بازی نکرد. می‌خواهم بگویم خیلی از بازیگران به ویژه خانم‌ها وقتی به اتاق گریم می‌روند فکر می‌کنند باید خوشگل شوند و چنین انتظاری دارند!

کارگردان «لیلی با من است»، عنوان کرد: اگر می‌خواهید ثابت کنید که فیلمساز عمیقی هستید باید به مضامین عمیق بپردازید. تاثیر این موضوع از داشتن تدوین و فیلمبرداری خوب خیلی بیشتر است. در بازیگری هم باید بگویم من معتقدم این کارگردان نیست که یک بازیگر را تبدیل به بازیگر می‌کند بلکه این نقش است که او را بازیگر می‌کند. از نظر من نقش اولویت دارد هرچه قدر هم یک بازیگر توانا باشد باید نقشی باشد که او توانایی‌های خود را بروز دهد.

وی یادآور شد: یک بازیگر باید شانس داشته باشد که با یک کارگردان خوب کار کند و بتواند پیشنهاداتی بدهد، یعنی کارگردان نگوید هرچه را که من می‌گویم، انجام بده. یعنی کارگردان اینقدر فهم داشته باشد که فکر نکند دارد با وسایل کار می‌کند بلکه بداند دارد با آدم‌ها کار می‌کند. بازیگر کسی است که بتواند مشتی دروغ را به حقیقت تبدیل کند اگر این توانایی را نداشته باشد کسی همراه فیلم نمی‌شود. سر فیلمی بازیگر خیلی شناخته شده‌ای گفت من زودتر از ۱۰ صبح نمی‌توانم سر صحنه بیایم به او گفتم من هم نمی‌توانم این گونه کار کنم. ‌

تبریزی در پایان درباره نقش مدیر تولید گفت: نقش او بسیار پیچیده است اما در سینمای ما دست‌کم گرفته شده است. او مدیریت روانی و هزینه‌های پروژه را برعهده دارد. ما در هر دوی این موضوعات مشکل داریم و هر آن کسی که بتواند این دو بخش را مدیریت کند، یک مدیر تولید خوب است.