بایگانی بهمن 18, 1398

به گزارش سینماپرس، کیوان امجدیان در ابتدای صحبت‌های خود گفت: باتوجه به حواشی که قبل از جشنواره فیلم فجر به وجود آمده بود، مسئولان برگزاری این رویداد سینمایی به درستی توانستند آن را کنترل کنند. در ایام دهه فجر جشنواره‌های متفاوتی اعم از موسیقی و تئاتر برگزار می‌شود و تنها جشنواره‌ای که در سکوت کار نمی‌کند، فیلم فجر است. او با ذکر این نکته که منتقدان سینما اگر نکته مثبتی هم در آن ببینند حتما بازگو می‌کنند گفت: جشنواره امسال یکی از بهترین دوره‌ها بود. آن همدلی که در ادامه برگزاری جشنواره از عوامل سینما انتظار می‌رفت به وجود آمد و فجر امسال زیر فشار نظرات و نگاه‌های مختلف قرار نگرفت و از این بابت نترسید.
او ادامه داد: در دو روز نخست جشنواره فیلم فجر اهالی رسانه فیلم‌های خوبی را ندیدند و بیشتر همکارها در سالن نشست‌ها ناراضی بودند. با نمایش فیلم‌هایی مانند «روزصفر»، «شنای پروانه» و فیلم های موسسه اوج امید به جشنواره برگشت. جشنواره فیلم فجر با رویکرد «خوب کردن سینما» برگزار می‌شود.
جلیل اکبری‌صحت با طرح این سوال که اساسا برگزاری جشنواره به چه درد مخاطب می‌خورد؟ گفت: جشنواره برای سینمای ایران هوای تنفس است. او با بیان اینکه سینما بخشی از تفریحات مردم است، گفت: موقعیتی که ما امروز در آن قرار داریم از حیث پیشرفت از زمان برگزاری جشنواره نخست تا امروز رشد نجومی داشته است. هرکشوری که می‌خواهد جشنواره ملی داشته باشد، یکسری متریال را در ظرفی می‌ریزد و در نهایت مجموع آن را رویکرد جشنواره معرفی می‌کند. این دوره از جشنواره را بخواهیم با سال نخست برگزاری آن بررسی کنیم، پیشرفت چشم‌گیری داشته است، اما هنوز با آنچه که لایق مخاطبان سینما است فاصله دارد و بخشی از آن به درون و بخش دیگر آن، به بیرون سینما برمی‌گردد. مردم سینما می‌روند زیرا بخشی از فرهنگ آن‌ها در آنجا تعریف می‌شود. در جشنواره شاهد یک اتمسفر فرهنگی هستیم که با حضور مردم تعریف می‌شود.
این منتقد با اشاره به اینکه فیلم‌هایی که در این جشنواره حضور دارند، نشان می‌دهد که نسل سینمای ایران عوض شده است، گفت: هنوز هم مخاطبان سینما به دنبال فیلم‌های نسل گذشته سینما است. جشنواره یک موجود زنده است و توانسته به مسائل روز جامعه واکنش نشان دهد. سینما به لحاظ فنی رشد چشمگیر داشته است اما از لحاظ محتوایی هنوز دچار گیرهای اساسی هستیم. زمانی که از محتوا حرف می‌زنیم راجع به بخش‌های فرم، محتوا و قصه گویی نیز حرف می‌زنیم. اگر تمام این مسائل باهم حرکت کند، یک سینمای ملی بسیار خوب خواهیم داشت.
امجدیان با اشاره با تاکید براینکه که در بخش ساختار و محتوا فیلم ها دچار یک نوع چالش هستیم، گفت: فرم روایت فیلم‌ها خوب نیست. این رشد و یا عدم رشد فیلم ها به لحاظ محتوایی را می‌توانیم حتی از مخاطبان سینما جویا شویم. سینمای ایران به لحاظ فروش شرایط نه‌چندان خوبی دارد، شاید حاصل همان عدم رشدی است که اشاره کردم. در دو روز اول فیلم‌های تلخ و مایوس کننده پخش می‌شد.
اکبری‌صحت گفت: من در ادوار مختلف جشنواره ناظر برگزاری آن بوده‌ام. جشنواره بر اساس یک نیاز شکل گرفته است. وقتی راجع به جشنواره فیلم فجر حرف می‌زنیم باید فقط راجع به آن صحبت کنیم. سینمای اجتماعی از اتفاقات اجتماعی جامعه شکل می‌گیرد. تمام فیلم‌هایی که حس می‌کنیم تلخ است، اما از منظر بسیاری از منتقدان و اهالی رسانه فیلم‌های امیدبخش محسوب می‌شود.

به گزارش سینماپرس، نتیجه شمارش آرای فیلم‌های نمایش داده شده در روز ششم جشنواره فیلم فجر (۱۷ بهمن ماه) توسط ستاد انتخاب فیلم برگزیده از نگاه تماشاگران جشنواره فیلم فجر اعلام شد.  
 فیلم‌های آبادان یازده ۶۰، دوزیست، شنای پروانه، روز بلوا، مغز استخوان، درخت گردو و روز صفر، ۷ فیلم برتر آرای تماشاگران سی و هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر تا روز ۱۷ بهمن ماه اعلام شده است.
 لازم به توضیح است فهرست فیلم‌ها بدون اولویت است.

به گزارش سینماپرس، این تندیس در پی شهادت مظلومانه سردار وطن و یارانش، با تصمیم ابراهیم داروغه‌زاده دبیر سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر، امسال به بهترین فیلم با مضمون «جهاد و مقاومت» از بین آثار به نمایش درآمده در بخش‌های سودای سیمرغ، نگاه نو، مستند و فیلم کوتاه اهدا خواهد شد.

به گزارش سینماپرس، پس از فیلمبرداری گروه آقایان فصل جدید «شام ایرانی» در ترکیه و به اتمام رسیدن ضبط گروه بانوان در باکو، بازیگران جدیدی از جمله علیرضا خمسه، سید جواد هاشمی، مرجانه گلچین و آشا محرابی به این رئالیتی شو پیوستند.

خبر تازه این مجموعه این است که آناهیت گیراگوسیان از ارمنستان و جورج الوستا از لبنان بازیگران بین المللی جدیدی هستند که به کار اضافه شده اند.

در فصل جدید «شام ایرانی» به کارگردانی سعید ابوطالب همراه هر گروه بازیگران ایرانی، یک بازیگر از کشورهای همسایه نیز حضور دارند و یک شام در منزل بازیگر خارجی برگزار می شود.

گروه کارگردانی همچنان در حال رایزنی با کشورهای مختلف هستند و قسمت های آتی این مجموعه علاوه بر لبنان و ارمنستان در روسیه نیز ساخته خواهد شد.

شمس الدین حمیدیان/ فیلم سینمایی «مغز استخوان» ادامه‌ی همان لوح محفوظ جدایی نادر فرهادی است. مدل روابط پوچ خانوادگی و گُسست نسلی، در یک رئالیسم نارس و ناکام، با دیالوگ ها و کنش‌های غریزی برای زنده‌ماندن به هر قیمتی. نوعی از خراب شهر که شخصیت‌ها در یک عقوبت مبهم گرفتار شده‌اند و معمولا هم هیچ راه برون‌رفتی از آن نیست. زیرا از نظر موج نو، جامعه دچار فلاکت و نقص دائمی است و به نوعی می تواند دست مایه ای تقریبا نو برای هجمه به دین به حساب آید. موضوعی که با توجه به جامعه افراد درگیر آن و تمرکزی که اخیرا برای طرح آن وجود داشته، از ضریب تاثیر گذاری بالایی برخوردار می باشد، و در صورت عدم تبیین علل آن تشنج زا خواهد بود. 

حمید خرمی/ فیلم سینمایی «خوب بد جلف ۲ : ارتش سری» همانند سری قبل، نوعی کمدی-وسترن است که با ادبیاتی بالیوودی سعی دارد تا یک ایده تلویزیونی خنده‌دار و البته بی‌معنی را با زوج هنری پژمان جمشیدی و سام درخشانی بر پرده سینما آورده و بِفرروش گیشه در موعد اکران شود! اثری که میانه و محافظه‌کار حرکت کرده و به‌جای تمرکز بر شوخی‌های اختصاصی اروتیک خود، به متلک‌پرانی‌هایی درباره سینما و وزارت فرهنگ روی آورده و البته گریزی هم به تاریخ مقاومت ایران زده است آن‌هم در خلال مقایسه حاکمیت ایران با هیتلر!

حسین پورقادری/ فیلم سینمایی «روز بلوا» در روزگار بنفش سینمای ایران که به نحوی ویژه دوران قلت و بی‌نوایی سینما محسوب می شود، بازهم کیمیاست! فیلم محترم و ساده عدالت‌خواهانه است اما اینکه کارگردان بازیگری همچون بهروز شعیبی آن را ساخته است، سطح انتظارات را بالاتر می‌برد و عملا مخاطب در مواجهه با چنین اثر ضعیفی از لحاظ فُرم سینمایی است که تمام حس خوب خود را نسبت به محتوی قابل تقدیر اثر از دست می دهد. اثری که به خوبی نشان می‌دهد، مشکل کشور از آغاز انقلاب این بوده است که قشری لیبرال و سرمایه‌دار -چه اصولگرای مذهبی و چه اصلاحاتی- همانند شخصیت «امیری»، خود را در هر دوره و دولتی، به ساختار مدیریتی، تحمیل می‌کنند و پول کلان به جیب می‌زنند؛ طوری که قانون را هم دور می‌زنند و به نفع خود مصادره می‌کنند و این در حالی است که نگاه اثر به ساختارهای حاکمیتی و دستگاه نظارت و مبارزه با مفاسد، نگاه خوبی است و بجای ترویج نوعی از آنارشیسم که در بسیاری از آثا سینمایی به چشم می خورد، سعی می کند تا ضمن حفظ جایگاه نهادهای حاکمیتی به آسیب شناسی مناسب پردازد؛ که البته این همه با ضعف اثر در ارایه فُرم سینمایی جذاب و بعضا خسته کننده همراه گردیده است.