بایگانی بهمن 27, 1397

سینماپرس: ناصر شفق تهیه کننده سینما همزمان با چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی گفت: وقتی تنها نیم درصد از بودجه کل کشور به حوزه فرهنگ و ورزش اختصاص پیدا می کند یعنی توجه به این حوزه ها دغدغه مسئولان نیست و همین باعث شده ما نه تنها در سینما بلکه در سایر حوزه های فرهنگی، هنری و اجتماعی با مشکلات و نقصان های فراوان روبرو شویم.

سینماپرس: فیلم سینمایی «پارادایس» به کارگردانی علی عطشانی ۲۸ بهمن ماه در فرهنگسرای ارسباران نمایش داده شده و پس از آن نقد و بررسی می‌شود.

سینماپرس: دومین شب سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر در ایوان شمس با اجرای گروه سایه سپری شد.

سینماپرس: دبیرخانه ی سی و هفتمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر به پاس سال ها تلاش و فعالیت موثر علی باسره از پیشکسوتان و چهره های تئاتر دفاع مقدس ایلام از این هنرمند تجلیل کرد.

سینماپرس: ازدواج‌های عجیب بازیگران زن بالیوود با مردانی که از آن‌ها بسیار کوچک‌تر هستند.

سینماپرس: هفتمین جشنواره بین المللی «فیلم شهر» توسط موسسه تصویر شهر در تابستان سال ۱۳۹۸ در تهران برگزار خواهد شد.

سینماپرس: مراسم افتتاح نمایشگاه چهل سال اسناد تئاتر ایران و رونمایی از ۴ عنوان کتاب سی و هفتمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر در پنجمین روز این جشنواره در موزه هنرهای معاصر فلسطین برگزار شد.

به گزارش سینماپرس، نرگس آبیار، کارگران فیلم «شبی که ماه کامل شد» با حضور در برنامه پارک شهر، رادیو تهران درباره مهمترین اتفاق زندگی اش گفت: مهمترین اتفاقی که در سال ۹۷ برای من ساخت فیلم « شبی که ماه کامل شد » است و در درجه دوم دریافت سیمرغ است.

وی در پاسخ به اینکه تهیه کننده فیلم نیمروز چند روز گذشته توئیت کرده است که فیلمنامه ای را درباره ماجرای ریگی به یک تهیه کننده آقا دادم اما بدون مطالعه نپذیرفت و گفت که زندگی ام را بیشتر از این ها دوست دارم. چه شد که یک کارگردان خانم به سمت ساخت چنین فیلمی رفت، گفت: یکی از دلایل من برای ساخت این فیلم بود که ماجرای مردم بلوچ را از اتفاقات گرایش های تندرو افراطی اسلام گرا جدا کنیم. همچنین ماجرای قوم ریگی را از این ماجرا جدا کنیم. ریگی یک طایفه بزرگ است که سابقه مبارزه با استعمارگرها را دارد. بنابراین نباید از لفظ «ریگی» استفاده کنیم. بهتر است بگوییم خانواده عبدالمالک.

آبیار گفت: طایفه ریگی اصالت ۱۰۰۰ ساله دارند. این موضوع حساسی است که جهان به آن مبتلا است. جهان به موضوع افراط گرایی و نگاه رادیکال مبتلا است. نگاه رادیکال در هر دنیایی وجود دارد و جهان از این موضوع رنج می برد. در حال حاضر زمان مناسبی بود که یک فیلم ساز به سمت چنین موضوعی برود و فیم بسازد.

کارگردان « شبی که ماه کامل شد» در پاسخ به اینکه چگونه این حجم از اطلاعات را برای نگارش فیلمنامه و ساخت آن تهیه کردید افزود: حجم عجیبی از اطلاعات نبود. یک جاهایی را بر اساس حدس و گمان و تخیل خودم پیش رفتم. اما اطلاعات عمده مواردی بود که تمام جراید و روزنامه ها پیش از این درباره آن نوشته بودند. من به روزنامه های خارجی به عنوان منبع نگاه کردم. علاوه بر این در داخل ایران چند نفر بودند که اطلاعات خوبی در این زمینه داشتند و من از آنها هم استفاده کردم . اما آنها هم تا حدی به من اطلاعات ارائه کردند و من مجاز نبودم بیشتر از این اندازه از آنها سوال کنم. این حجم از اطلاعاتی که داشتم را سازماندهی کردم و تلاش کردم بخشی از تخیل خودم را در کار استفاده کنم.

آبیار درباره انتخاب الناز شاکردوست و هوتن شکیبا گفت: از روز اول به انتخاب خانم شاکر دوست فکر کرده بودم. تلاش داشتم که تمام بازیگران چهره نباشند. اما از یک جایی به بعد تصمیم گرفتیم که نقش اول زن را از میان چهره ها انتخاب کنیم. من به سراغ خانم شاکر دوست رفتم، بعد از صحبتی که با ما داشتند دچار سانحه شدند. من آن زمان به گزینه های دیگر هم فکر کردم اما در نهایت به خود ایشان رسیدیم. به هر حال کسانی که کارهای من را می شناسند می دانند باید یک چهره دیگری از خود نشان دهند. چه بسا خانم صدر عرفایی نیز در این فیلم زحمت بسیاری کشیدند. خیلی با محلی ها نشست و برخواست داشتند به خاطر اینکه بتوانند چهره متفاوت از خود به جای بگذارند.

وی افزود: من در فیلم نفس از بازیگران تئاتر استفاده کردم و جواب گرفتم. این اتفاق خوبی است اگر برای هم فیلم سازان رقم بخورد و از بازیگران تئاتر هم استفاده کنند. در ابتدا قرار بود با آقای سیدی کار کنیم، اما بنا به دلایلی موفق نشدیم. کارهای آقای شکیبا را در تئاتر دنبال می‌کردیم. بحث داشتن لهجه برای من مهم بود و آقای شکیبا توانایی بسیار خوبی در اجرای لهجه های مختلف دارند، ایشان را انتخاب کردیم.

آبیار درباره اینکه چطور توانستید گویش ها را در بازیگران اجرا کنید گفت: الناز شاکر دوست خیلی راحت موفق شد آنچه که مد نظر من بود در گویش ادا کند. کمی تمرین کردند و بازیگر بسیار دقیقی هستند در روزهای تمرین با وجود مشکلاتی که در کمر داشتند حضور داشتند و تمرین کردند.

وی در پاسخ به اینکه عده ای اعتقاد دارند که الناز شاکر دوست در دقایق اول با لهجه قمی صحبت می‌کرد و در بقیه کار به لهجه اصلی رسید گفت: این را قبول ندارم. به لهجه وارد هستم و کاملاً متوجه می شوم که کجای کار کودش دَر می رود. لهجه ای که از قمی می خواستیم یک ته مایه بود. حتی مادرش هم به این اندازه غلیظ نیست. اینها سال ها است که ساکن تهران هستند. لهجه دیگر ندارند. بلکه ته مایه ای وجود دارد. الناز شاکردوست اندازه را کاملاً رعایت کردند.

کارگردان فیلم «شبی که ماه کامل شد» افزود: بازیگر دیگر آرمین رحیمیان است که از تئاتر شروع کرده که لهجه را به خوبی ادا کردند. بازیگر دیگر امین میری است که باز هم از بازیگران تئاتر است که نقش دایی نورالدین را بازی می‌کردند که خداروشکر در نقش خود بسیار موفق باشند.

وی در پاسخ به این سوال که بسیاری اعتقاد دارند سکانس های «شبی که ماه کامل شد» مردانه است. این قدرت از کجا آمد افزود: من جنسیت برای این ماجرا قائل نیستم. ساخت سکانس های احساسی بسیار سخت تر از سکانس های اکشن است. سکانس های اکشن یک توانایی بدنی می خواهد. اما خداروشکر خدا این توان را داده بود. اما سکانس آخر کار و سکانس های حسی بسیار سخت بود و من استرس بسیاری داشتم. اما نباید این کار را زنانه و مردانه کرد. ما یک تیم بودیم که با هم این کار را ساختیم. اما همسر هم کنارم بودند و دلگرمی از ایشان می گرفتم.

آبیار در پاسخ به اینکه رقبای سختی داشتید، تصور می کردید که فیلمتان اینقدر مورد استقبال قرار بگیرد گفت: خدا را شاکرم که گروه ما در همچین سالی توانست موفقیت کسب کند. از زبان دوستان موثق بسیار شنیدم که فیلم های خوبی امسال در جشنواره بود. من هم همان روز اعلام کردم که به نمایندگی از دوستان دیگر این جایزه رادریافت می کنم. دریافت جایزه برای فیلم من از ارزش کار دوستان کم نمی کند.

وی درباره پول های مشکوک به سینما گفت: من سر در نمی یارم. هیچ کدام از فیلم های من با بودجه دولتی به آن معنا نبوده است. تنها بخشی از فیلم «شیار۱۴۳» را با کمک لجستیک مس سرچشمه ساختیم. بخشی از فیلم «نفس» را هم با حمایت فارابی ساختیم.بسیاری از دوستان با بودجه دولتی فیلم می سازند بسیاری انتقاد می کنند که این بودجه دولتی است. اگر بابخش خصوصی هم همکاری کنند باز انتقاد می کنند. می خواهم بگویم که باید این حرف ها را رها کنیم. مهم خروجی کار است که چه فیلمی ساخته می شود. ما تمام تلاشمان را می کنیم که فیلم خوبی ساخته می شود. بخش اقتصادی به کارگردان و بازیگران ارتباطی ندارد. تا حدی تهیه کننده باید پاسخگو باشد. من به عنوان کارکران تمام تلاشم را می کنم که هنر کارگردانی را به کار ببرم و یک فیلم خوب بسازم.

آبیار درباره اینکه چرا از نویسندگی فاصله گرفته اید و نمی خواهید به دنیای نویسندگی باز گردید گفت: من تا ساخت« نفس» هم می نوشتم و کارهایم به چاپ هم می رسید. فاصله من از نوشتن به اندازه ای فیلمی بود که ساختم. فیلم « نفس» هم بر اساس یکی از رمان های من ساخته شده است. هرگز ادبیات برای من فراموش نمی شود.

وی درباره پروانه نمایش فیلم و زمان اکران فیلم « شبی که ماه کامل شد» اطلاع دارید افزود: متأسفانه خیر. خبر ندارم. این موضوع را تهیه کننده خبر دارد.

*تسنیم

سینماپرس: فرهنگسرای انقلاب اسلامی فردا (شنبه ۲۷ بهمن) میزبان آیین نکوداشت تنی چند از نیروهای متعهد در حوزه های مختلف سینما، انیمیشن، مستند و تلویزیون می شود.

کوروش زارعی مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری، کارگردان و بازیگر پیشکسوت تئاتر است، وی نمایش‌های زیادی را در گونه‌های مختلف به ویژه مذهبی و آیینی در ایران و دیگر کشورها به صحنه برده است.

زارعی هم اکنون نمایش «خورشید از حلب طلوع می‌کند» را بر صحنه تئاتر فجر دارد، وی اخیرا مهمان ما در خبرگزاری فارس بوده، درباره این دو سال و اندی فعالیت خود در حوزه هنری می‌گوید: آدمی نیست پشت میز بنشیند یا در جایی باشد و کار نکند، مگر اینکه جبر زمانه مانع کار شود! مثلا اینکه مشکل مالی داشته باشد، هر چند یک مدیر جهادی نباید هیچوقت لنگ پول بماند.

وی معتقد است که تئاتر فجر ما هر چه باشد برآیند تئاتر امروز ما است و اگر وضعیت بهتری می‌خواهیم می‌بایست هزینه بیشتری هم بکنیم.

زارعی با نقد شرایط تئاتر خصوصی می‌گوید: تئاتر خصوصی به تئاتری می‌گویند که سالن تمرین، اجرا، مطالعات، کارگاه دکور، لباس و … داشته باشد، اینکه ما زیرشیروانی و زیرپله را بلک باکس کنیم، چند صندلی بگذاریم بدون هیچ امنیتی، تهویه مناسب یا راه خروجی اضطراری، تئاتر خصوصی نمی‌شود!

*در ارتباط با جشنواره تئاتر فجر نظرتان را می‌خواهم بدانم با توجه به اینکه از هر شهری نمایندگانی به فجر معرفی می‌شوند، چقدر فکر می‌کنید کارهایی که هر ساله در جشنواره اجرا می‌شود، تابلویی از تئاتر ایران است یا اینکه در حد ظرفیت جشنواره بین‌المللی است؟

ببینید حتی اگر اینطور نباشد باز هم مقصر جشنواره فجر و دست اندرکاران آن نیستند، بلکه مشکل تئاتر مملکت است، بهرحال جشنواره بین‌المللی فجر آیینه تمام نمای یک سال فعالیت حرفه‌ای، دانشجویی و‌ آماتوری کشور است، عوامل جشنواره دست به انتخاب بهترین‌های طول سال می‌زنند و سعی می‌کنند موجودیت تئاتر کشور را در این ویترین قرار دهند.

بنابراین اینطور نیست که بگوییم مثلا جشنواره فجر بودجه کلانی با بیست میلیارد پول دارد و هر سال دست به سفارش کارهای خاصی می‌زند و حال ضعف از آن شاهد هستیم و می‌توانیم نقد کنیم که این پول‌ها تکلیفش چه شده است. کارهایی که الان اجرا می شود برآیند تئاتر کشور است اگر ضعیف است و مشکلاتی دارد می‌بایست دولت برنامه‌ریزی درست کند، پول هزینه کند و شرایط را بهبود بخشد.

خصوصی سازی تئاتر ایران الان یک پوسته دروغین است و تئاتر کشور را به قهقرا میکشاند باید فکر عاجلی برای آن شود، واقعا این تئاتر خصوصی نیست که در دنیا شناخته می‌شود.

*چرا؟مگر نه اینکه خیلی‌ها برای راه اندازی همین تئاتر خصوصی شرایط را مثبت ارزیابی می کردند؟

کمپانی‌های تئاتری در اروپا و غرب برای تئاتر خصوصی فعال است، تولید اثر می‌کند و سالی چند نمایش به صحنه می‌برد.

تئاتر خصوصی به تئاتری می‌گویند که سالن تمرین، اجرا، مطالعات، کارگاه دکور، لباس و … داشته باشد، اینکه ما زیرشیروانی و زیرپله را بلک‌باکس کنیم، چند صندلی بگذاریم بدون هیچ امنیتی، تهویه مناسب یا راه خروجی اضطراری تئاتر خصوصی نمی‌شود!

اگر شهرداری‌ها، ارگان‌ها و نهادهایی که مسئولیت امنیت اجتماعی جانی و مالی مردم را دارند به این مراکز رجوع کنند تک تک این مراکز به دلیل نبود امنیت، راه خروج اضطراری و تهویه مناسب باید تعطیل شونداگر اتفاقی بیافتد همه مردم آنجا آتش می‌گیرند و خدایی نکرده فوت می‌کنند.

همه اینها بکنار، خروجی این تئاترها چیست؟ چه اتفاقاتی آنجا می‌افتد؟ حتی اتفاقات ناگواری هم به لحاظ فرهنگی و اخلاقی در برخی از این تماشاخانه می‌افتد! اینها جای بررسی دارد، تئاترهای خصوصی مردم را به تئاتر بدبین می‌کنند و جایگاه قبلی خود را تئاتر بین مردم ندارد. تئاترهای خصوصی خیلی‌هایشان مغازه شده‌اند پول گروه‌ها را حتی نمی‌دهند، برخی‌هایشان سالانه پول‌هایی به جیب می‌زنند و دیگر برایشان چیزی مهم نیست.

در نهایت خروجی و تأثیر فرهنگی این تئاترها به درد ما نمی‌خورد اصلا از نظر من اینها تئاتر خصوصی نیستند حتی در حد یک سالن تمرین ـ اجرا هم نیستند و نمی‌توان آنها را غیر از چند سالن به تعداد انگشتان دست حتی یک تماشاخانه نامید چرا که کار تولید ندارند و ساختاری برایشان تعریف نشده است.

*شما عضو شورای نظارت و ارزشیابی بر تئاتر هم هستید، برخی امروزه اعتقاد دارند دلیلی بر حضور شورای نظارت بر تئاتر نیست. هنرمند آزاد است هر نمایشی را به هر نوعی به صحنه تئاتر ببرد.

بله برخی تصور می‌کنند شورای نظارتی نباید وجود داشته باشد و هر کاری که می‌خواهند می‌توانند بکنند، دیالوگ‌های رکیک بگویند و میزانسن‌های غیر اخلاقی به صحنه ببرد، برخی مواقع آدم خودش خجالت می‌کشد از برخی میزانسن‌ها و دیالوگ‌ها! به خدا تئاتر قداست دارد در خود اروپا و غرب هم که تئاتر مهدش است ما نمایش زیاد دیدیم که همه اخلاق مدار است مگر برخی کارهای تجربی که آن هم باز شرافتمندانه بوده است.

اما برخی مواقع الان نمایش‌هایی شرم آور با دیالوگ‌های رکیک و رفتارهای زشت روی صحنه م‌یبینیم. همین هفته گذشته یکی از دوستانم آقای توحید معصومی با خانواده‌اش به تماشاخانه‌ای رفته بود. این هنرمند می‌گوید که جلوی چشم و گوش بچه‌اش را می‌گرفته که برخی میزانسن‌هارا نبیند یا برخی دیالوگ‌ها را نشنود! آن هنرمندی که چنین کارهایی را اجرا می‌کند جلوی مادر و خواهر و خانواده خودش هم می‌تواند این فحاشی‌ها را بکند یا میزانسن‌ها را اجرا کند؟ حال ما می‌گوییم اصلا بتواند و انجام دهد نباید مکان عمومی با این رفتارها آکنده شود.

تئاتر مکارم الاخلاق است دین مبین اسلام هم ما را به اخلاق سفارش کرده است در همه ادیان هم  همینطور است حال اگر با اسلام هم کار نداریم لااقل تفکر ایرانیان باستان و زرتشت گفتار نیک، پندار نیک، کردار نیک را رعایت کنیم.

شما به آثار ویلیام شکسپیر، ایبسن، چخوف و دیگران نگاه کنید همه مکارم الاخلاق هستند، همین رمان بینوایان به تعبیر زیبای مقام معظم رهبری که اگر بخواهند دینی‌ترین رمان دنیا را معرفی کنند، بینوایان ویکتور هوگو را معرفی می‌کنند، این نویسنده که دیگر فرانسوی است اما از مهد فرهنگ و هنر غرب است! ما اگر ادای آنها را هم بخواهیم در بیاوریم، نباید بی اخلاق باشیم.

بی اخلاقی امروز در صحنه تئاتر ما موج می‌زند، خود ما تئاتری‌ها هم بیش از دیگران به تئاتر لطمه زدیم بیش از آن چیزی که ادعا می‌کنیم قوه قضاییه و مجریه و دیگر نهادها لطمه می‌زنند، ما خودمان گزک دست دیگران دادیم.

اینکه از طرف شورای نظارت به ما بگویند این دیالوگ یا حرف زشت در نمایشنامه حذف شود، آیا باید تئاتر ما ساقط شود؟ در بزرگترین نمایشنامه‌های دنیا نمی‌توانیم رفتار و دیالوگ زشت و زننده پیدا کنیم، ما ایرانی هستیم ادعا داریم که عقبه فرهنگی داریم آیا این گفتار یا رفتار نیک بر صحنه تئاتر ما وجود دارد؟

*ما در ماه‌های گذشته حاشیه‌های زیادی در تئاتر داشتیم و بخش اعظم آن هم موضع‌گیری خود هنرمندان علیه شورای نظارت و ارزشیابی یا فعالیت‌های قوه قضائیه است و مباحثی از جمله اینکه تئاتر همین است و تئاتر مشکلی ندارد و اینها حساسیت‌هایشان در تئاتر افزایش پیدا کرده است، از سوی هنرمندان مطرح می‌شود آیا تئاتر ما همیشه همینطور بوده پس چرا همیشه این اندازه حاشیه نداشته است مشکل از سوی چه کسی و چه چیزی است؟

خیر تئاتر ما همیشه همینطور نبوده است من بیست سال است در تئاتر این مملکت کار می‌کنم از زمانی که یک نوجوان چهارده ساله بودم وارد عرصه تئاتر شدم. کجا تئاتر ما اینطور بود؟ والله تماشاگر ما خیلی زیاد بود و جامعه اجتماعی و فرهیخته زیادی ما داشتیم تئاترهای ما گرانسنگ و بالنده بود و به لحاظ موضوع، ساختار و محتوا خیلی قدرتمند تر بود.

با اینکه الان چندین دهه از دهه‌ شصت و هفتاد میگذرد اصلا اینطور نبود که نمایشی روی صحنه برود، رفتار رکیک یک زن یا مرد را روی صحنه شاهد باشیم. ما باید حیا و عفت عمومی را حفظ کنیم، درست است که تئاتر تماشاگر محدودتری نسبت به سینما و تلویزیون دارد اما مجوز این را ندارد که چون تماشاگر محدودی دارد برای جذب مخاطب هر کاری کند یا ضعف کارگردان و مسائل دیگر را از طرق دیگر جبران کند.

رابطه بین هنرمند و شورای نظارت دو طرفه است مثل یک معادله ریاضی یا شیمی که در جدول مندلیف کنش‌ها و واکنش‌هایش وجود دارد. اگر من کوروش زارعی در تولید اثر هنری چارچوب شورای عالی انقلاب فرهنگی و شأنیت جامعه و مردم را را درنظر بگیرم قطعا شورای نظارت با من کنار می‌آید.

به طور مثال شاهد هستیم که یک نمایش توسط دوستان ما در شورا بازبینی شده و مجوز گرفته بعد از چند شب گروه هر کاری که دلشان خواسته کرده‌اند و کار را تغییر داده‌اند، این درست نیست! باور کنید این نظارت در اروپا و آمریکا هم وجود دارد اینطور نیست که فقط در کشور ما وجود داشته باشد. حتی در عرصه نمایش فیلم‌ها هم اینطور است مگر فیلم وسوسه‌های مسیح نبود که تمام پاپ‌های کلیساها را به اعتراض وا داشت و آخر هم کار از صحنه پایین کشیده شد.

من سه ماه پیش در سوریه‌ای که سیستم اداره کشورش لائیک است، نمایشی روی صحنه بردم. در این کشور هر نمایشی امکان اجرا دارد الا کارهایی که تبلیغات ادیان باشد، بهرحال هر کشوری برای خود قانونی دارد. اگر بین هنرمند تئاتر و شورای نظارت هم چارچوب‌ها و همکاری‌ها رعایت شود هیچ مشکلی پیش نمی‌آید و همه در آرامش کار می‌کنند، اینکه در یک نمایش یک دیالوگی حذف شود یا میزانسنی نباشد مگر آسمان به زمین می‌آید؟ پس خلاقیت کارگردان در اجرای نمایشی که مشکلی نداشته باشد در چیست؟

من در دوره‌ای تئاتر کار کردم که در شهرمان اجرای تئاتر زنان ممنوع بود، من هم در نمایشی حضور پیدا کردم که در آن زنی نقش آفرینی می‌کرد به خاطر این اجرا من از مدرسه یک ماه اخراج شدم، اما پس از آن در سال ۷۲ نمایشی را خودم به صحنه آوردم که میبایست کاراکتر زن داشته باشد، نمایشی عاشقانه درباره عشق یک مرد سیاه به زنی از خانواده بالا دست و سفید پوست بود، من با سایه، لباسِ زن تن یک بازیگر مرد کردم و آن را به تصویر کشیدم به خاطر این کار خلاقانه منی که نوجوانی هفده ـ هجده ساله بودم، به عنوان کارگردان برگزیده دوازدهمین جشنواره تئاتر فجر وسط آن همه غول تئاتری انتخاب شدم.

در نهایت خود ما تئاتری‌ها کاری کردیم که مدیر کل هنرهای نمایشی‌مان الان حال خوبی نداشته باشد اگر شهرام کرمی به عنوان یک تئاتری نجیب کنار برود و یک فرد بی‌مربوط اینجا بنشیند چه کار می‌بایست انجام دهیم؟ ما خودمان تیشه به ریشه تئاتر مملکتمان می‌زنیم.

*آقای زارعی اطلاع داریم که چند فیلم سینمایی کار کردید و در پروژه «موسی» نیز حضور خواهید داشت، در این زمینه هم توضیح  می‌فرمایید؟

من روز اولی که از سوی دکتر فاضل نظری برای کار در حوزه دعوت شدم با او شرط کردم که به این شرط می‌پذیرم به حوزه بیایم که جلوی کار هنری‌ام را نگیرید، ایشان هم قبول کردند و خوشبختانه من چند سریال و فیلم سینمایی و تئاتر روی صحنه بردم. امسال من سال خوب و پرکاری داشتم دو فیلم سینمایی کار کردم که یکی فیلم «دوچ» به کارگردانی امیرمشهدی عباس در جشنواره بین‌المللی فیلم کودک اصفهان اکران و برنده سه جایزه شد.

فیلم سینمایی «وقتی آفتاب طلوع می‌کند» به کارگردانی سیدسجاد موسوی کار فنی خود را طی می‌کند و شاید به جشنواره جهانی فجر برسد و قرار است در جشنواره‌های خارج از کشور حضور پیدا کند، چون ساختار خاصی در ژانر تجربی دارد.

نمایش «خورشید از حلب طلوع می‌کند» با هنرمندان و بازیگران سوری روی صحنه رفت و قرار است در بخش مسابقه بین‌الملل فجر هم روی صحنه برود، ما با بازیگران سوری و ایرانی هم تمریناتی را شرع کردیم و قرار است نوزده و بیستم بهمن ماه بازیگران سوری در تهران به ما بپیوندند و تمرینات مشترک را ادامه دهیم و ۲۵ و ۲۶ بهمن در بخش مسابقه بین‌الملل و انقلاب اسلامی جشنواره تئاتر فجر کار را به اجرا برسانیم.

فیلم سینمایی موسی قراردادش امضا شده، فیلمنامه هم در حال بازنویسی نهایی است و در مرحله دیالوگ‌نویسی است تیم به نوعی آماده است که دوستان اگر بودجه تزریق شود سال آینده در مرحله پیش تولید و کلید زدن کار بروند.

هنوز کاراکتر هیچ کس مشخص نیست چون وضعیت مالی شفاف نیست وقتی گروه کارگردانی در کستینگ می‌رود که همه چیز مشخص شود و کار شروع شود. ولی خب «موسی» از آن پروژه‌های بزرگ سینمای ایران خواهد شد که دنیا به آن خواهد بالید مثل یوسف که همین اتفاق برایش افتاد و همه دنیا آن را تماشا کردند.

*آقای همتیان لطفاً شما هم آماری از وضعیت نمایش‌های حوزه هنری بدهید؟

سال ۹۷، حوزه هنری ۲۷ اجرای عموم داشت که اغلب کارهای صحنه‌ای بودند و هر یک ۲۰ شب اجرا داشتند، در این بین چهار ـ پنج نمایشنامه‌خوانی شنبه‌ها داشتیم. جشنواره‌هایی هم که امسال برگزار کردیم؛ نقالان علوی (۱ تا ۶ شهریور)، جشنواره خرداد، همایش اربعین در سطح بین‌المللی بود و چهار نمایشنامه هم در حوزه به علاوه فصلنامه تئاتر منتشر کردیم.

حوزه هنری به تازگی مشارکت‌هایی هم با جشنواره تئاتر دانشگاهی، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و آب و فاضلاب داشته است و قرار است هشت نمایش نیز برای اجرا در فجر تولید شود. الان نزدیک به هشت جلد کتاب زیر چاپ داریم.  بنابراین در این سه سال ما نزدیک به بیست جلد کتاب تولید کردیم.

اجراهای حوزه در همه نوع ژانری از دفاع مقدس و انقلابی تا اجتماعی و کمدی تولید و اجرا بوده است.

*و در نهایت درباره نمایش خورشیدی که از حلب طلوع می‌کند که هم اکنون پس از اجرا در سوریه، در جشنواره تئاتر فجر به صحنه برده‌اید، توضیح دهید…

این نمایش به همت سازمان هنری رسانه‌ای اوج و در راستای اشتراکات و تبادل فرهنگی هنری میان دو کشور ایران و سوریه به کارگردانی بنده و بازی هنرمندان سوریه روی صحنه رفت و چند شب نیز در جشنواره فجر اجرا داریم. مدت اجرای نمایش ما به این شکل بود که از اواخر دهه سوم محرم ۱۰ شب در شهر حلب نمایش روی صحنه رفت و پس از آن یک هفته برای انتقال دکور استراحت کردیم و ۱۰ شب هم در شهر دمشق نمایش روی صحنه رفت.

در شهر حلب اجرا در دیر تاریخی و واقعی داستان نمایش اجرا شد.  ظرفیت فضایی که در حلب ایجاد کرده‌ایم برای تماشاگران چیزی حدود هزار و پانصد صندلی در هر اجرا بود. در دمشق نیز سالن مدنظر ما دو هزار مخاطب در هر اجرا را پذیرا بود و اکنون نیز در تئاتر فجر مشغول به اجرا هستیم.