بایگانی اردیبهشت 21, 1398

سینماپرس: جبار آذین منتقد و مدرس سینما در پی انتصاب حسین انتظامی به ریاست سازمان سینمایی گفت: انتظامی جدا از اینکه انسانی شریف و از اهالی فرهنگ است ولی گزینه مناسبی برای ریاست سازمان سینمایی به نظر نمی رسد چرا که او هم مانند برخی از مدیران پیشین این سازمان در زمینه سینما متخصص و کارشناس نیست.

سینماپرس: برنامه «کام شیرین» در فصل پنجم ازدواج آگاهانه و به هنگام و پویش سازش را دنبال می کند و تا اول مهرماه روی آنتن شبکه دو سیما خواهد بود.

سینماپرس: آلوین سارجنت نویسنده فیلم «مرد عنکبوتی» و برنده دو جایزه اسکار، در سن ۹۲ سالگی درگذشت.

سینماپرس: بازیگر سرشناس سینمای فرانسه به عنوان تهیه‌کننده پشت دوربین می‌ایستاد تا فیلمی با عنوان «بزرگ‌تر از ما» ‌ ساخته شود.

سینماپرس: ژانگ زئی بازیگر چینی فیلم سینمایی «گودزیلا: پادشاه هیولاها» به عنوان «مادرخوانده» جشنواره فیلم کن امسال انتخاب شد تا جایزه شوپارد را به برندگانش اهدا کند.

سینماپرس: برخی بازیگران فیلم‌های کمدی که هزینه‌های سنگین به ویژه از نوع ارزی دارند و می‌دانند فروش فیلم‌هایی که در آن بازی می‌کنند، شانس بالای سودآوری دارد، اساساً با فرمولی به جز سهم فروش حاضر به بازی نیستند…

به گزارش سینماپرس، انسانها برای انتشار پیام خود رسانه ها را به کار گرفته  و فرهنگ خود را نیز گسترش دادند. اما رسانه ها مانند گذشته به تلویزیون، رادیو، روزنامه، مجله و کتاب منحصر نیستند بلکه رسانه‌های گروهی و اجتماعی به دلیل فوریت و فراوانی به رسانه‌های شخصی یا فردی و جبهه‌ای فرهنگی شده اند.

شهرت رمز اقبال و موفقیت در رسانه و برای رسانه است. این روزها جنجال آفرینی و خبرسازی از ارزشهای رسانه ای  به حساب می آید و هر رسانه ای که به غوغا سالاری بپردازد، طرفداران بیشتری  میان عوام می یابد. به دور از رسانه‌های شخصی مثل تارنماها و صفحات که آنها هم سرمست اقبال و فالوورهای فراوان ترند از آنجایی که یک سازمان رسانه ای باید پایداری اقتصادی داشته باشد و پویا بماند  و این مشخصه ها از یک طرف به استقبال مخاطب و از طرفی به منابع مالی آن سازمان بستگی دارد.

پس مخاطب را باید مجذوب کند و همین امر رسانه‌ها و مطبوعات را به سمت سوژه یابی، حادثه پروری و عوام پسندی  سوق می‌دهد و دقیقا در همین راستاست که رسانه باید فرهنگی شدن، اخلاق حرفه ای و رسالت اصلی خود را مراقبت کند. زیرا رسانه ها الگوساز و فرهنگ سازند و در حفظ ارزشهای فرهنگی نقش مهمی ایفا می‌کنند.

یاددهی، یادگیری، اندیشه پروری، هدایت و راهنمایی، افزایش آگاهی‌های اجتماعی و رشد اجتماعی در ابعاد  مختلف و… و. از جمله وظایف یا کارکردهای رسانه است که نباید قربانی جذب مخاطب شود با نیم نگاهی به رسانه ملی گرچه نمی توان تلاش مدیران و برنامه سازان و ستاره های صدا وسیما را نادیده گرفت ولی جذب مخاطب در این سازمان با فراز وفرودهایی مواجه بوده است.

معمولا رسانه‌های سطحی و کم مایه بیشتر به سمت هنجارشکنی میل دارند و رسانه‌های میان مایه، کلیشه گرا و کپی کار هستند اما رسانه‌های مترقی خط شکن و نوگرایند و از طریق تولید محصولات غنی و ارزشمند و معرفی چهره های نو، درپی ایجاد جذابیت هستند. برنامه هایی چون حالا خورشید، نود، ماه عسل از جمله برنامه های موفق تلویزیونی بودند که هم در فرم هم در محتوا و هم از نظرسیاست گذاری با چهارچوبهای سازمانی خود همخوانی داشتند و هم تامین کننده منابع مالی خود بودند.

در پی روند رو به افزایش رقابت و کاهش احتمالی مخاطب و برای حفظ افزایش ظرفیت نفوذ رسانه، ایده به کارگیری سلبریتی‌ها به عنوان مجری افزایش یافت و در آغاز هم با توفیق نسبی روبه رو شد. حضور مهران مدیری در دورهمی و رامبد جوان در خندوانه با اقبال مردم و مدیران شبکه‌ها  همراه بود و از انجا که شبکه ها در به کار گیری چهره ها از هم پیشی گرفتند و روشهای دیگر جذب محبوبیت کم رنگ شد برنامه سازان برای کسب استقبال مخاطب و حمایت مالی به هر دری زدند تا محبوب بمانند و از اهرم فشار و تاثیر سلبریتی‌ها بیش از پیش استفاده کردند و پای بسیاری از آنها به میدان رسانه باز شد. اکبر عبدی، حمید گودرزی، پژمان بازغی، محمد رضا گلزار و حالا بنیامین بهادری.

برنامه سازان فرم گرا به ستارگان روی آوردند و خواسته یا ناخواسته محتوا مرعوب محبوبیت قرار گرفت. گزارشهای تحلیلی در این باره نوشته شده اما پیش تر باید پرسید:

سلبریتی کیست و چه نقشی در جامعه دارد؟
آیا نهادی بر رفتار و روش معرفی سلبریتی‌ها نظارت دارد؟
آیا میزانی برای سنجش دانش و آگاهی‌های آنها که به لطف رسانه از مراجع و رهبران فکری جامعه می‌شوند  وجود دارد؟
آیا آنها با استانداردها و ضوابط اجرا آشنایند؟
آیا وجود سلبریتی ها ایده‌ی خوبی برای ایجاد رقابت بین مجریان و مجری بازیگران است؟
آیا مجریان تراز و آموزش دیده خانه نشین نمی‌شوند؟
خلاقیت ونوآوری برنامه سازان، در حد آوردن چهرهاست؟
جایگاه ستارگان علمی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و دفاع مقدس کجاست؟
نظام رسانه ای ما چگونه این پدیده را کنترل و مدیریت می کند؟

چهره یا سلبریتی به انگلیسی: Celebrity به شخصی اطلاق می‌شود که معمولاً در زمینه‌های موسیقی، ورزش، رسانه، مدل، سیاست، ادبیات، مذهبی و نظایر آن در یک جامعه یا فرهنگ عامه سرشناس و معروف باشد. چنین شخصی به راحتی از طریق مردم به ویژه قشر جوان قابل شناسایی است و به رسمیت شناخته می‌شود. چهره‌ها اغلب از طریق رسانه‌های جمعی به ویژه تلویزیون، سینما، نشریات و شبکه‌های اجتماعی به سرشناسی‌شان افزوده می‌شود و علت آن پرداختن زیاد به موضوعات چهره‌ها در رسانه‌ها در مسیر تامین مطالب نشریات و پایگاه‌های خبری است که منجر به درآمدزایی برای آن‌ها می‌ شود.

یک چهره همیشه محبوب نیست، ممکن است یک چهره منفور از راه‌های منفی نظیر اختلاس، رسوایی جنسی، اعتیاد و … که نزد مردم غیرقابل پذیرش هستند نیز به شهرت برسد. این چهره‌های منفور یا محبوب سوژه رسانه‌ها و برای ایجاد شایعه و چالش‌های غوغاسالار هستند که موجب جلب توجه، جلب مخاطب و جلب حامی مالی می شوند.

گفته می شود در برخی از کشورها  از جمله کانادا و آمریکا اصناف منشور صنفی دارند و اشخاصی که به نحوی از فرصتهای عمومی سوء استفاده کنند  با جرائم خاصی روبرو می‌شوند. این قوانین مانع از ضربه‌های اجتماعی، فرهنگی و حیثیتی از سوی سلبریتی‌ها می‌شود.

در کشور ما برای  تفکیک سلبریتی خوب از بد کار نظام مند و منظمی انجام شده است؟
رسانه‌ای که سلبریتی‌ها را تولید و ترویج می‌کند قادر به به ابلاغ و اعلام بایدها و نبایدهای مقتضی خویش هست؟
آیا انتخاب های رایج، رفتارهای رایج، رقم های رایج، رویکردهای رایج این ایام فاصله گرفتن از رسانه دینی با شاخصه های صحت و سلامت و سعادت و سبک زندگی اسلامی و ایرانی و عدم اعتنا به برخی مبانی اخلاقی ارزشی سرزمین مان ایران نیست؟
آیا مدیران و برنامه سازمان  برای کسب محبوبیت راه بهتری نمی یابند؟
آیا سرمایه اصلی رسانه نیروهای اموزش دیده و متعهد آن نیست. سرمایه‌هایی که براساس ارزشهای جامعه رشد پیدا کرده و مدیریت و معرفی می‌شوند و نقش مهمی در الگوسازی  جامعه دارند.
ورود گوینده به رادیو، ورود مجری به تلویزیون مانند ورود استاد به دانشگاه اهمیت ویژه و سرنوشت‌سازی داشته و دارد.
در رسانه ای که رادیوی آن به شایستگی مجریان خود را بر مجریان تلویزیون مقدم می شمارد، وام گیری تلویزیون از سامانه ی سینما با نرخ گزاف سود تسهیلات تحمیلی موجب تعجب نیست؟ و آیا رویگردانی رسانه از ستاره های خود ساخته رویگردانی از خود نیست؟

*تسنیم

به گزارش سینماپرس، نخستین نشست «آسیب‌شناسی جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر» شب گذشته با سه عنوان «جایگاه، ضرورت، هویت و اهداف»، «نقش تئاتر استان‌ها» و «داوری»، در سالن مشاهیر تئاتر شهر برگزار شد.

نخستین جلسه نشست باموضوع «جایگاه، ضرورت، هویت و اهداف» و باحضور مهرداد رایانی‌مخصوص، شهرام کرمی، مدیر کل هنرهای نمایشی و نادر برهانی‌مرند، دبیر سی‌وهشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، رضا کیانیان، محمدعلی خبری و احسان زیورعالم برگزار شد.

*تئاتر دولتی گداپروری می‌کند

در ابتدای نشست رضا کیانیان عنوان کرد: در شرایط فعلی تئاتر ما حالتی دوگانه‌سوز دارد. یعنی نه دولتی کامل است و نه خصوصی کامل. هر دو است و هیچ کدام نیست. از یک سو تئاتر خصوصی در طی این چند سال رشد کرده و ما هم در آن کار کرده‌ایم و از سوی دیگر ماجرای نظارت و تقسیم پولی که دولت انجام می‌دهد همچنان پابرجاست و ضمن عذرخواهی بابت به کار بردن این کلمه، گونه‌ای از ریزه‌خواری و گداپروری در جریان است.

این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون با اشاره به گرایشش به تئاتر خصوصی، گفت: به هر حال در جهان دو حالت بیش‌تر وجود ندارد. یا تئاتر دست مردم باشد و دولت از آن حمایت کند، مانند بیشتر جاهای دنیا یا دولتی باشد مثل شوروی سابق و کره شمالی و جاهایی که دیگر وجود خارجی ندارند. به نظر من کار اشتباه دولت این است که در همه چیز دخالت می‌کند و برای همین است که اگر بادی تند می‌آید مردم به دولت فحش می‌دهند و اگر نمی‌آید باز هم به دولت فحش می‌دهند! چرا!؟ چون خودش می‌خواهد! چون خودش در همه چیز دخالت می‌کند و این تصدی‌گری کاریکاتوری کمدی می‌آفریند. کاریکاتوری که ظاهرش کمدی است و باطنش تراژدی.

وی با اشاره به این شکست خوردگی تئاتر دولتی، اظهار داشت: ساده‌ترین راه این است که ما از تعریفی که پیش از این انجام شده است، بیاموزیم. ولی ما می‌خواهیم کاری انجام دهیم که هیچ کس انجام نداده است. می‌خواهیم شکل مخصوص خودمان را درست کنیم و نمی‌شود! تئاتر یا باید دست دولت باشد که نمی‌شود و شکست‌ خورده است یا دست مردم باشد و دولت با مالیات یا با همان پول نفت از آن حمایت کند.  

کیانیان با اشاره به تجربیات شخصی‌اش، گفت: من بدون این که به وزارت ارشاد یا به اداره کل هنرهای نمایشی بگویم گاهی در شهرستان‌ها ورکشاپ برگزار می‌کنم. مثلا سفری از شیراز تا بندرعباس داشتم و همه شهرهای کوچکش را چرخیدم. در همین ورکشاپ‌ها می‌گفتم فرض کنید دولتی نیست که بخواهد پولی بدهد و از ما حمایت کند و هیچ سالن دولتی‌ای هم وجود ندارد. آیا تئاتر کار می‌کنید یا نه؟ در نتیجه به این نکته می‌رسیدیم که هزار راه نرفته برای اجرای تئاتر وجود دارد و می‌توانیم کشور را تبدیل به صحنه تئاتر کنیم بدون این که کسی مزاحم‌مان شود.

*ضعف و کوچک شدن اداره کل هنرهای نمایشی

محمدعلی خبری کارشناس کمیسیون هنر شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز اظهار داشت: ما نمی‌توانیم جشنواره را بدون مدیریت بالاتر و بدون مدیریت دولتی بررسی کنیم. آیا ما توان دیدن این تابلو را به صورت کامل داریم تا بعد از آن بتوانیم بگوییم یک قسمت از آن جشنواره است؟ و جایگاه اداره کل هنرهای نمایشی در این میان شفاف است یا مبهم؟

وی با اشاره به تبدیل شدن مرکز هنرهای نمایشی به اداره کل هنرهای نمایشی و کوچک شدن آن، ادامه داد: ما پیش‌تر مرکز هنرهای نمایشی داشتیم و بعدتر اداره کل هنرهای نمایشی، در حالی که باید سازمان بزرگ‌تر می‌شد، نه کوچک‌تر. زمانی که اداره کل شدیم کوچک شدیم. ما باید به این پرسش پاسخ دهیم که آیا اداره کل هنرهای نمایشی پدر تئاتر کشور است؟ آیا نهادهای دیگری نیستند؟ همین سوالات و مبهم بودن برای خود ما هم که مسئول هستیم کاملا مشخص است. این‌ها باید شفاف باشد تا اگر هر قطعه را برداشتیم تصویرمان به هم بریزد. مدیران ما خیلی زود خسته می شوند و به دنبال کار خود می روند. عدم شفاف‌سازی فرصت‌ها را تبدیل به تهدید می‌کند.

*پیشنهاد جدا کردن جشنواره ملی از جشنواره بین‌المللی

کیانیان در بخش دیگری از صحبت هایش گفت: آقای خبری گفتند سازمان تئاتر می‌خواهیم اما من می‌گویم این به ضرر تئاتر است. ما سازمان سینمایی داریم جایی که بودجه مستقلی از مجلس می‌گیرد و آن را تقسیم می‌کند. در دوران احمدی‌نژاد می‌گفتند پولش را می‌دهیم و می‌گوییم چه بساز! ما به سازمان احتیاج نداریم به یک معاونت احتیاج داریم. من بارها با وزرای ارشاد و مدیران سازمان سینمایی صحبت کرده‌ام و گفته‌ام این سازمان را منحل کنید. ما این همه کارمند می‌خواهیم چه کنیم!؟ پدر تئاتر ایران نباید دولت باشد. تئاتر ایران باید مستقل باشد و خودش برای خودش پدری کند.

وی با اشاره به پیشنهاد زیورعالم برای تعطیلی جشنواره تئاتر فجر، ادامه داد: در این مملکت هر چیزی تعطیل شود دیگر سرپا نخواهد شد. می‌گویند دیدید تعطیل شد و هیچ اتفاقی هم نیفتاد! پس بگذارید تعطیل بماند. من پیشنهادی دارم. در سینما دیدیم که جشنواره ملی از جشنواره بین‌المللی جدا شد و این به نفع سینما بود. در حالی که پیش از آن بین‌المللی‌اش زیر سایه ملی‌اش بود و در واقع هیچ چیز نبود. از زمانی که جشنواره بین‌المللی جدا شد اتفاقاتی رخ داد. اگر در مورد تئاتر هم این اتفاق بیفتد بسیار بهتر خواهد شد. الان منطقه ما به لحاظ فرهنگی بی‌صاحب است و ما می‌توانیم صاحبش شویم. آیا صدور انقلاب جز این است!؟ ما می‌توانیم پاتوق سینما و تئاتر منطقه شویم.

کیانیان با اشاره به این که معتقد است نمایش‌های حاضر در جشنواره باید در قالب مرور آثار بررسی شوند، گفت: اما در مورد جشنواره ملی. معیار جشنواره ملی باید شبیه مراسم اسکار باشد. تئاترهایی که اجرا شده‌اند در پایان سال جمع‌بندی شوند و بهترین‌هایشان جایزه بگیرند. چه کسی این کار را انجام دهد؟ خانه تئاتر. همچنان که جشنواره فیلم باید توسط خانه سینما برگزار شود. الان برعکس است. ما به شهرستان‌ها می‌رویم و از آن جا تئاتر به تهران می‌آوریم، تئاترهایی که معلوم نیست در آن شهرستان اجرا شده‌اند یا نه اما اگر تنها تئاترهایی بتوانند به جشنواره بیایند که اجرا شده‌اند موتور تئاتر در شهرستان‌ها هم روشن می‌شود.   

وی در پایان صحبت‌هایش تاکید کرد: جشنواره تئاتر فجر باید در همان ایام انقلاب برگزار شود اما بخش بین‌المللی‌اش در زمان دیگری باشد. جشنواره‌ ملی‌مان باید تبدیل به مکانی برای مرور آثار اجرا شده شود و خانه تئاتر برگزارش کند.

بخش دوم: نقش تئاتر استان‌ها

دومین نشست «نقش تئاتر استان‌ها» با حضور آرش دادگر، توحید معصومی و کامران شهلایی برگزار شد.  

آرش دادگر در ابتدای صحبتش گفت: به نظر من، ما باید بعد از یک دوره جشنواره به این نکته بپردازیم که کمبودهایمان چه بوده است اما اکنون بعد از ۳۷ دوره می‌خواهیم چیزی را بررسی کنیم که بیش از حرکت به سمت درست، حاشیه‌سازی خواهد کرد. چه کسی منتظر ماست که تئاتر بسازیم و تئاتر تولید کنیم؟ هیچ کس! مدیران ما عملا برای کنترل بحران آمده‌اند و نه برای آتیه‌سازی. دبیر جشنواره وقتی معرفی می‌شود که جشنواره عملا در حال انجام است. این چه فایده‌ای دارد؟ آیا برگزاری جشنواره تئاتر فجر ضرورت دارد؟ ما زیرساخت نداریم و در حال حاضر با برگزاری جشنواره صرفا کارمان را جلو می‌بریم.

این نویسنده و کارگردان تئاتر افزود:  در سال‌های دهه ۷۰ و ۸۰ هیچ کس فکر نکرد ما قرار است در تئاتر کجا بایستیم تا الان که نزدیک ۱۴۰۰ ایم. ما شروع به پاک کردن صورت مسئله‌ها کردیم و گفتیم باید این جشنواره را برگزار کنیم و در نتیجه فلان مسئله را حذف می‌کنیم و آن قدر جمع‌اش می‌کنیم تا در یک قوطی کبریت جا شود. معضل بزرگ جشنواره تئاتر فجر تئاتر استان‌هاست و نمی‌تواند توی قوطی‌اش کند. جشنواره باید طناب بندبازی باشد در حالی که تبدیل به اتوبان چهار بانده شده است.  

*بیش از ظرفیت از تئاتر فجر انتظار داریم

توحید معصومی نیز اظهار داشت: ما با فرزند سی و هفت ساله‌ای مواجهیم که روی دست‌مان مانده است، نه می‌دانیم دختر است، نه می‌دانیم پسر است و در صدر خانه‌مان هم نشسته است و نمی‌توانیم به پرورشگاه بسپاریمش. وظیفه ماست که احترام این فرزند را که نزدیک به چهل ساله‌اش است نگه داریم. هر چند به نظرم بهتر بود کاری می‌کردیم که این فرزند راه رشدش را به شکل سالم طی کند و به آسیب‌شناسی هم نرسد که نشده است و علت این که هر سال دچار حاشیه است این است که بیش از ظرفیتش از آن انتظار داریم.

وی با بیان اینکه جشنواره در ساده‌ترین شکلش محل رقابت چند گروه نمایشی و چند هنرمند است که یکی دوست دارد اول شود و یکی دوست دارد خودش را نشان دهد و در شکل فلسفی‌اش محل برخورد اندیشه‌هاست، توضیح داد: ما در اداره کل هنرهای نمایشی به عنوان متولی تئاتر کشور، وظایف‌مان را به درستی انجام نداده‌ایم و تمام وظایف را بر دوش جشنواره تئاتر فجر گذاشته‌ایم. دبیری می‌آید و یک دوره به شکل رقابتی برگزار می‌شود و یک دوره نه. من نمی‌دانم چرا باید این همه از جشنواره تئاتر فجر انتظار داشته باشیم و از او بخواهیم که همه مشکلات تئاتر ایران را حل کند؟

وی با تأکید اینکه با اطلاق واژه شهرستان و تهران موافق نیست گفت: به شرطی که زیرساخت‌های لازم برای تقویت تئاتر استان‌ها را هم ببینیم. فراخوان جشنواره تئاتر استان‌ها شبیه این است که می‌خواهیم مسابقه دو برگزار کنیم. می‌گوییم ۱۰۰ نفر می‌توانند شرکت کنند ولی شرطش این است که کفش طلایی داشته باشند و در بازار فقط ۱۰ کفش طلایی وجود دارد! من نمی‌گویم تهران و تئاتر شهرستان، می‌گویم تئاتر ایران.  

*آسیب های کیفی فجر

کامران شهلایی کارگردان تئاتر نیز اظهار داشت: جشنواره تئاتر فجر برای حفظ کیفیت و برای برخورداری از توان پاسخگویی نسبت به آثاری که قرار است اجرا شوند، باید از ابتدا، از شروع ماجرا مثلا قبل از زمان بازبینی‌ها حضور داشته باشد و حداقل یک نماینده در بازبینی‌ها داشته باشد تا بتواند از سلامت ماجرا مطمئن شود. این امری شدنی است و به نظرم باید رخ دهد. به داوری‌های جشنواره‌های استانی می‌پردازم که سه سال است به خود استان‌ها سپرده شده و در این سه سال اتفاقات بسیار ناسالمی افتاده که بسیاری از کارها را در نطفه خفه کرده است.

شهلایی ادامه داد: مسئله بعد، مسئله امور استان‌های اداره کل هنرهای نمایشی است که خوب است بعد از هر جشنواره نظرسنجی‌ای انجام دهد و آماری بگیرد و آن را مکتوب کرده و ارائه دهد. چرا در مورد تئاتر استان‌ها فلان کس که در تهران است نظر می‌دهد، مگر آن استان خودش کارشناس ندارد!؟

رایانی‌مخصوص در توضیح آن‌چه دادگر، معصومی و شهلایی در حال صحبت در موردش بودند گفت: جشنواره تئاتر استانی به این دلیل شکل گرفت که عزیزان بتوانند در آن رقابتی داشته باشند و برگزیدگان‌شان به جشنواره تئاتر فجر بیایند. پیش‌تر جشنواره تئاتر منطقه‌ای بود، پنج جشنواره منطقه‌ای که برگزیدگان‌شان به جشنواره تئاتر فجر می‌آمدند. در سال‌های اخیر جشنواره تئاتر منطقه‌ای برگزار نمی‌شود و ۳۲ جشنواره تئاتر استانی برگزار می‌شود.

سپس دادگر با اشاره به تئاترهایی که در شهرستان‌های محل تولید خود آثاری قابل قبولند و در تهران نه، گفت: سرعت ما در شهری مانند تهران چگونه است؟ سرعت در شهرستان‌ها بسیار کندتر است و اثری که ارائه می‌دهیم حاصل شرایط پیرامون‌مان است. آن کار در آن شهرستان خوب است ولی وقتی به تهران می‌آید همه چیز زمین می‌خورد و از بین می‌رود. در استان‌ها اقتصاد، مذهب، سنت و تاریخ بر تئاتر تاثیر می‌گذارند. یک سری شهرها صنعتی هستند و تئاتر نمی‌خواهند. کارگری که از صبح تا شب کار می‌کند، ترجیح می‌دهد استندآپ کمدی ببیند تا تئاتر و اتفاقا در شهرهای مذهبی‌مان چون بلدند چطور با هم گفت‌وگو کنند تئاترشان موفق‌تر است، مثل مشهد و قم. در نهایت منظورم این است که من پیامد پیرامونم هستم. من برای مریخی‌ها تئاتر کار نمی‌کنم و باید ایده‌ای داشته باشم. همه افتخار ما امیررضا کوهستانی است. رضا گشتاسب شبیه علی کریمی است. می‌تواند دنیا را فتح کند اما می‌خواهد یاسوج بماند. من می‌گویم کیفیتت را بالاتر ببر. تو، باید این کار را بکنی و هیچ کس این کار را برایت نمی‌کند.

*نیازمند شورایی برای سلامت داوران هستیم

کامران شهلایی همچنین توضیح داد: من مخالف حذف جشنواره منطقه‌ای بودم، هر چند دلایل دوستان برای حذفش ابدا بد نبود اما آزمونی کردیم و نشان داد این حذف به شور و شوق و نشاط بچه‌ها در شهرستان ضربه می‌زند و نقاط مثبت آن بسیار بیشتر از نقاط منفی‌اش است. بحث آخرم در مورد سلامت برگزاری جشنواره‌هاست. ما سالیان سال است که در جشنواره‌ها شاهد حضور داوران سفارش‌پذیر و فاسد بوده‌ایم که همه هم می‌شناسندشان. به نظرم شورایی یک ساله، برای انتخاب داوران جشنواره‌های کشور انتخاب شود تا داوران محدود به ۲۰، ۳۰ نفر نشوند. تشکیل این شورا برای حفظ سلامت داوری‌ها بسیار لازم است. خواهش می‌کنم این شورا را اگر میسر است ایجاد کنید و فراموش نکنید که اجرای عمومی به چه نیتی و با چه پشتوانه‌ای باید در شهرستان‌ها روی صحنه برود؟   

در ادامه سعید اسدی، مدیر فعلی مجموعه تئاتر شهر و دبیر دو دوره از جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر با اشاره به این که جشنواره منطقه‌ای در دوران دبیری او حذف شد، توضیح داد: در ادواری که من مسئولیت داشتم این طور شایع شد که اسدی جشنواره منطقه‌ای را از بین برد در صورتی که این یک سیاست کلی بود و به واسطه ترغیب گروه‌های تئاتری برای حرکت به سمت اجراهای عمومی و گسترش اجراهای عمومی اتخاذ شد و قرار بر این بود که ارکان دیگری هم درست کار کنند.  

این مدرس دانشگاه ادامه داد: جشنواره منطقه‌ای اگر کنار گذاشته شد قرار بود آلترناتیوهایی داشته باشد و به این دلیل بود که فرآیند و شرایط انتخاب را تغییر دهیم و از آماتوریسم فاصله بگیریم.   اگر قرار باشد یک جشنواره استانی هیجان‌انگیز و باشکوه از راه جشنواره منطقه‌ای بگذرد، من صد در صد با آن مخالفم.

شهرام کرمی، مدیر کل هنرهای نمایشی نیز در صحبت‌های کوتاهی گفت: نکته‌ای که در تحلیل تئاتر استان‌ها باید به آن توجه کرد تفاوت تئاتر استان‌های مختلف است. ما در بعضی از استان‌ها بسیار ضعیفیم و در بعضی استان‌ها خوبیم و نمی‌شود آورده یکسانی از آن‌ها خواست. ما در بعضی شهرها هنوز یک سالن تئاتر نداریم و این در تئاتر استان‌ها اهمیت بسیاری دارد و به آن بی‌توجه‌ای کرده‌ایم. در تئاتر استان‌ها هر رویدادی که رخ می‌دهد بعد از مدتی تبدیل به یک مسئله حیاتی می‌شود که نه می‌شود تعطیلش کرد و نه می‌شود تغییرش داد.

وی همچنین یادآور شد: من می‌دانم در شهرستانی که جریان مستمر تئاتر وجود ندارد برگزاری جشنواره اتفاقی بسیار خوب است و این فرصتی فراگیر است که در غیاب اجرای عمومی می‌تواند کاری از پیش ببرد. در یک سال گذشته من با مطالبه شدیدی از طرف استان‌ها مواجه شده ام و آن هم جشنواره مناطق است. نکته این است که جشنواره مناطق با دلایلی منطقی تعطیل شد ولی ما نتوانستیم آن چیزی را که باید جایگزیش کنیم. این جشنواره محاسن بسیار زیادی داشت اما به مرور تبدیل به رویدادی شد که معایبش غلبه پیدا کرد و هنوز جایگزین درستی برایش شکل نگرفته است که خروجی جشنواره‌های استانی را هم به شیوه‌ای هدایت کند. من این مطالبه را دریافت کرده‌ام و تصمیمی را که در این مورد گرفته‌ایم اعلام خواهم کرد.

سینماپرس: در برنامه این هفته «نقد سینما» فیلم سینمایی «تگزاس ۲» به کارگردانی مسعود اطیابی مورد نقد و بررسی قرار می گیرد.

سینماپرس: سید یزدان ملک‌آبادی دبیر جشنواره «نردبان» ضمن تشریح جزییات این رویداد تأکید کرد در پی این هستند تصور غلط جامعه را مبنی‌بر اینکه «رشته‌های هنری آینده‌ای ندارند»، تغییر دهند.