بایگانی مرداد 25, 1398

به گزارش سینماپرس، در این مراسم علاوه بر تقدیراز سیروس الوند و حسین ملکی، تندیس بهترین عکاس سال سینمای ایران به امید صالحی برای مجموعه عکس‌های «شبی که ماه کامل شد» اهدا شد.
اجرای این مراسم را احسان کرمی به عهده داشت.

علی نیک‌رفتار دبیر پنجمین جشن عکاسان سینما ضمن خوشامدگویی به حاضران گفت: «نگاهمان در این جشن و سیاست‌های کلان انجمن صنفی عکاسان سینما حفظ شان و جایگاه عکاسی سینما و ایجاد وفاق و همدلی وهمراهی در ایجاد شرایط مطلوب برای تمامی عکاسان سینمای ایران است. سعی انجمن بر این است که همه ساله در این جشن از هنرمندان وسینماگرانی که نگاه ویژه به عکاسی سینما دارند و انجمن عکاسان و اعضای آن را حمایت می‌کنند تقدیر و تشکر کرد. نقش عکس در تبلیغات فیلم‌های سینمایی و راه و روش‌های جدید در ارائه آن از مسائل مهم و قابل تامل درعکاسی فیلم و ایجاد زمینه‌های جدید و متنوع از دیگر اهداف انجمن بوده و برگزاری کارگاهها و نشست‌های تخصصی با حضور اساتید فن در زمینه تبلیغات و راههای هرچه بهتر ارائه دادن خدمات در جهت تبلیغات فیلم‌های سینمایی است. بین‌المللی نمودن مسابقه عکس فیلم از دیگر برنامه‌های پیش‌بینی شده در جهت رشد و پویایی و اعتلای عکاسی فیلم در انجمن صنفی عکاسان سینمای ایران خواهد بود.»

در ادامه همایون ارشادی و همایون اسعدیان برای رونمایی از کتاب عکس این دوره ازمسابقه عکس، روی صحنه آمدند. ارشادی پیش از رونمایی کتاب گفت: «این کتاب بسیار ایده درخشانی است. چرا که می‌توان تمام تابلوها را با یک کتاب داشت و این خاطره را به یادگار نگه داشت، امیدوارم این رسم همیشگی شود.»

در ادامه ازکتاب عکس پنجمین جشن عکاسان سینما رونمایی شد و احسان کرمی تاکید کرد که این کتاب در تدارک انتشار در بازار است.

در بخش بعدی مراسم از سیروس الوند به دلیل نگاه ویژه به عکاسی سینما طی سال‌ها فعالیت تقدیر شد. مصطفی شایسته و خسرو دهقان برای تقدیر از الوند روی صحنه حاضر شدند.

سیروس الوند گفت: «عکاسان سینمای ایران، صنف محترم و معتبر و مهجوری هستند. عکس، کارت ملی فیلم است. هر وقت به فیلم «خانه دوست کجاست»، فیلم جاودانه زنده یاد کیارستمی فکر می‌کنید یک عکس در ذهنتان تداعی می‌شود که بچه‌ای مسیری را از تپه بالا می‌رود. در مورد همه فیلم‌ها همینطور است. هر وقت به فیلم «گنج قارون» فکر می‌کنید، فردین و ظهوری یادتان می‌آید که کنار سفره نشستند و آبگوشت می‌خورند و فردین ترانه می‌خواند.»

او در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: «متاسفانه جایگاه واقعی عکاسان را نمی‌شناسیم، در حال حاضر فیلمبردار، عکاس و کارگردان بیکار داریم. همین جا در همین سینما یک نفر با یک تلفن بیست میلیارد به حسابش واریز می‌شود و فیلم می‌سازد. سینما حال خوبی ندارد. همه می‌دانیم هیچ وقت به این میزان خودی و ناخودی وجود نداشته است. آقای صالحی عزیزکه به خانه ما آمدی، قدم روی چشم من گذاشتی و مرگ خشایار را تسلیت گفتی. خبر داری در سینما چه خبر است؟ که به عنوان وزیرآن بالا نشستی می‌دانی بچه ها چطور زندگی می‌کنند؟ سینماگران آرتیست هستند. آنها چیزی دارند که حتما شما غبطه می‌خورید و بدون شک تمام دولت به آن غبطه می‌خورد، چرا که آنها مردم را دارند.»

کارگردان فیلم «دست‌های آلوده» ادامه داد: «مرگ خشایار به من تعریف تازه‌ای اززندگی داد. مرگ بسیار واقعی‌تر از زندگی است. وقتی مرگ انقدرنزدیک و واقعی است، چرا نباید حرفمان را بزنیم؟ ما اصلا آمدیم حرف بزنیم. به سینما نیامدیم که پولدار شویم. ما آمدیم صدای مردم و جامعه باشیم و این غرورآمیز است. قطعا چیزی از ما به یادگار می‌ماند، حتما یادگاری که شجریان می‌ماند خیلی ارزشمند است. استاد شجریان آدم ثروتمندی است، چرا که مردم را دارد و یکی از کسانی که من همیشه به او غبطه می‌خورم او است. در آخر از انجمن عکاسان سینما تشکر می‌کنم که به یاد من بودند. من یک آدم عشق عکس هست »

در ادامه رضا مهاجر و اردشیر شلیله دو عکاس پیشکسوت سینما و محمدعلی سجادی از حسین ملکی به پاس سالها فعالیت و عکاسی سینما تقدیر کردند.

در ادامه از انجمن های بازیگران، کارگردانان و مدیران تولید به دلیل امضای تفاهم نامه با انجمن عکاسان سینما به منظور ایجاد امنیت شغلی تقدیر شد. فاطمه معتمد آریا، وحید موسیائیان و محمدرضا منصوری تقدیر شد.

معتمدآریا در صحبت های کوتاهی گفت: «از انجمن عکاسان سینما تشکر می‌کنم چرا که بدعتی گذاشتند و با انجمن و صنوف دیگر در مورد امنیت شغلی تفاهم نامه امضا کردند. فکر می کنم یک عضو مهجور خانه سینما وقتی باعث می شود انجمن کارگردانان، بازیگران، فیلمبرداران و انجمن های دیگر کنار جمع شوند و همه به این تفاهم برسند که با هر سلیقه ای که در سینما داریم همدیگر را پشت به پشت نگه داریم برای اینکه سینما را نگه داریم اتفاق ویژه ای است. ما مخلص همدیگر هستیم، چرا که ما یک هدف داریم و آن سینما است. بهتراست که این سخن و این حرکت دلنشینی که عکاسان سینما شروع کردند را با جان و دل بپذیریم و حامی آنها باشیم.»

در آخر بهنوش طباطبایی برای معرفی عکاس سال سینمای ایران روی صحنه آمد و گفت: «برخی اوقات امکان دارد لحظاتی از بازی بازیگران از دوربین فیلمبردار پنهان شود. اما یک عکاس با مهارت و ظرافت این لحظه را چنان ثبت می‌کند که گاهی اوقات شناسنامه فیلم می‌شود. دست تک تک شما را با احترام می فشارم.»

در این بخش نام نامزدهای مسابقه عکس پنجمین جشن عکاسان سینما محمد بدرلو برای مجموعه عکس های «۲۳ نفر» و «سرخپوست»، امید صالحی برای مجموعه عکس های «شبی که ماه کامل شد»، امیر حسین شجاعی برای مجموعه عکس های «متری شیش و نیم» و آرزواتحاد برای مجموعه عکس های «لابیرنت» خوانده شد و در نهایت امید صالحی به عنوان عکاس سال سینمای ایران معرفی شد و تندیس جشن به او اهدا شد.

همایون اسعدیان، همایون ارشادی، شاهرخ فروتنیان، افسانه چهره آزاد، فاطمه معتمد آریا، بهنوش طباطبایی، ویدا جوان، متین ستوده، مرتضی رزاق کریمی، سیروس الوند، رامین حیدری فاروقی، امیر عابدی، محمد علی سجادی، نگار آذربایجانی، علی قائم مقامی، گوهر خیراندیش، حسین ملکی، وحید موسیائیان، مصطفی شایسته، مسعود رایگان، خسرو دهقان، محمد حسین فرحبخش، مهدی رحمانی، شهرام شاه حسینی، محمد فوقانی، فرامرز بیات، زهرا مصفا، رز ارغوان آذر، المیرا مقدم، محمد بدرلو، آرزو اتحاد، مهسا طیب طاهر، حسن شجاعی، مسعود اشتری، مهدی حیدری، مجید خمسه، جواد جلالی، اردشیر شلیله، رضا مهاجر، حسن هندی، احمد رضا شجاعی، مهدی دلخواسته، سحرعصر آزاد، خسرو دهقان، بهروز صادقی، جلیل شعبانی، افسانه پاکرو، فرهاد سلیمانی، فریبا کوثری، بهرنگ دزفولی زاده، ماهورموسائیان، رحمت عبدالله زاده، بهمن اردلان، مازیار شیخ محبوبی از جمله حاضران در مراسم بودند.

به گزارش سینماپرس، محمدحسین مهدویان با ساخت چهار فیلم نشان داد که به تاریخ سیاسی معاصر ایران علاقه‌مند است؛ به‌همین‌دلیل فیلم‌هایش وقایع ملتهب کشور بعد از پیروزی انقلاب را به تصویر می‌کشند، حتی فیلم «لاتاری» که بیشتر به نظر می‌رسد فیلمی اجتماعی باشد. جدا از نگاهش به این وقایع، او فیلم‌سازی را بلد است و از قضا هم سعی کرده فیلم‌های خنثی نسازد! چون تاکنون فیلم‌هایی که درباره وقایع انقلاب ساخته شده اند، اغلب بی‌رمق و بی‌مخاطب بوده‌اند، فیلم‌هایش رنگی تازه به «ژانر سیاسی» در ایران داده اند. فیلم «رد خون» ادامه فیلم «ماجرای نیمروز» است.

فیلم «رد خون» نشان می‌دهد همچنان به تاریخ معاصر علاقه‌مند هستید. آیا دنبال دغدغه‌ها و سؤال‌هایتان می‌گردید؟

مجموعه‌ای از اینهاست. یکی اینکه این مدل فیلم‌ها را دوست دارم و خودم به‌عنوان مخاطب طرفدار تریلرهای سیاسی هستم. دوم اینکه ما جامعه‌ای سیاسی داریم و زندگی‌های‌مان تحت تأثیر این فضاست؛ ولی متأسفانه خیلی آگاهی عمومی نسبت به تاریخ و گذشته و حتی وقایع مهم تاریخی که در زندگی‌مان تأثیر داشته وجود ندارد. درک من این است که بعضی از اشتباهات تاریخی‌مان را مدام تکرار می‌کنیم.

یعنی دلیلش ناآگاهی است؟

بله و اینکه سینما تصویری از وقایع گذشته به ما نشان نمی‌دهد. مجموعه این‌ها باعث شده این ژانر را ادامه دهم.

مسائل سیاسی آن‌قدر در فرهنگ ما تنیده شده که در دوره‌ای اگر یک‌سری افراد مطرح بودند، در دهه بعد حتی نامشان را نمی‌شد به زبان آورد! شما به‌عنوان فیلم‌ساز چطور می‌توانید وقایع را خارج از قرائت رسمی برای ما به تصویر بکشید، درحالی‌که یک نوع قرائت را دنبال می‌کنید که مورد تأیید قرائت رسمی است؟

این‌طور نیست! در فیلم‌هایی که ساخته‌ام همیشه به یک جنبه و بُعد از واقعیت که معمولا در روایت‌های رسمی وجود نداشته، پرداخته‌ام. از جمله همین فیلم آخرم «رد خون» جنبه‌هایی دارد که در روایت‌های موجود به آن‌ها پرداخته نمی‌شود. دلیلی را که آوردید خیلی متوجه نشدم!

منظورم این است که دهه ۶۰، پرچالش بوده. هرچند در «رد خون» برای نخستین‌بار اردوگاه اشرف را به نمایش گذاشتید و زنان این اردوگاه را فریب‌خورده نشان دادید که بنا بر جبر واقعیت به آنجا کشیده شدند، اما به‌طورکلی پرسش اساسی این است که چطور نمی‌توان در سینما وقایع را از زوایای مختلف دید و صدای مخالفان را شنید؟

من متوجه منظور شما شدم! اما اگر این‌گونه نگاه کنیم، پس هر فیلمی که ساخته می‌شود می‌تواند گفت: منطبق با روایت رسمی است…

مثلا در فیلم «آشغال‌های دوست‌داشتنی» شاهد چنین تلاش‌هایی هستیم؛ اما خب در توقیف به سر می‌برد!

یعنی به نظرتان همه فیلم‌هایی که توقیف نشده‌اند راوی روایت رسمی هستند.

پس من هم یکی از فیلم‌سازانی هستم که مثل بقیه فیلم می‌سازم.

اما شما روی تاریخ سیاسی معاصر دست گذاشته‌اید. هر فیلم‌سازی جرئت نمی‌کند به موضوعات فیلم‌های شما از منظری دیگر نزدیک شود!

خب من جرئت می‌کنم.

چرا؟

چون توانایی‌اش را دارم.

بله. اما حمایت می‌شوید.

این یک تحلیل است.

مثلا شما در فیلم «ایستاده در غبار» حاج احمد متوسلیان را به ما معرفی کردید که مشابه توصیفات رسمی نبود. اما.

آن فیلم هم در همین ساختار ساخته شد. چون ساخته شد دلیل نمی‌شود که من از قرائت رسمی تبعیت کرده‌ام!

اما دست‌کم حاج احمد متوسلیان یک شخصیت ملی است که همه به او احترام می‌گذارند.

به این معنا فیلم‌های اجتماعی هم همین‌گونه ساخته می‌شوند! پس آیا روایت دولتمردان در جامعه را منعکس می‌کنند، صرف اینکه ساخته می‌شوند!؟ اینکه شما می‌گویید به این دلیل که راوی روایت حاکمیت از جامعه هستند، گزاره درستی نیست!

اجازه دهید مثالی بزنم. فیلم‌سازی می‌شناسم که در فیلم‌هایش بخشی از دولتمردان را به سخره گرفت. ولی، چون از رانت برخوردار بود فیلم‌هایش در بهترین شرایط اکران شدند! اما فیلم‌سازان مستقلی هم داریم که دولت هیچ حمایتی از آن‌ها نمی‌کند! شما می‌گویید من حرف دارم و تاریخ را روایت می‌کنم؛ اما من می‌گویم شما همه تاریخ را روایت نکرده‌اید!

امری محتمل است که در هر روایت تاریخی، بالاخره بخش‌هایی از واقعیت دیده نشود. چه کسی مدعی است حقیقت محض تاریخ را می‌گوید!؟

درست می‌گویید. اما شما دست روی موضوعاتی گذاشته‌اید که درموردش بحث‌کردن راحت نیست و مخالفانی در داخل و خارج از کشور دارند. برای من شخصا فیلم «رد خون» یک نوع سینماست.

اما سؤال کلی این است که آیا شما به‌عنوان فیلم‌ساز این دغدغه را دارید که در فیلم، آدم‌های مخالف جریان را هم به تصویر بکشید؟

من وقتی چیزی تعریف می‌کنم، اول خودم باورش می‌کنم.

یعنی شما آن نوع تحلیل را باور دارید؟

بله.

جالب است برخی از فیلم‌سازان خاص، خودشان به چیزی که می‌گویند باور ندارند.

این‌طوری نمی‌شود فیلم خوب ساخت. من فیلم‌هایی ساخته‌ام که مؤثر بوده و دیده شده است. اگر باور نداشتم، نمی‌توانستم فیلم مؤثر بسازم. حتما منطبق بر یک دیدگاه، فیلم می‌سازم که می‌تواند اثرگذار باشد. با سفارش که نمی‌شود فیلم اثرگذار ساخت.

یعنی در این مدت به شما سفارش ساخت فیلم نداده‌اند؟

خیر. اگر هم سفارشی بوده، مال خودم کرده‌ام. «ایستاده در غبار» شاید سفارشی‌ترین فیلم من بوده است. اگر درباره احمد متوسلیان حرف برای گفتن داشته باشم، این فیلم را می‌سازم. اگر قصه‌ای داشته باشم و بتوانم روایت کنم، سفارش را قبول می‌کنم. شاید مثال جالبی باشد. سفارشی‌ترین فیلمم که محبوب‌ترین فیلم از نظر منتقدان و مردم است، همین «ایستاده در غبار» بود. اما غیرسفارشی‌ترین فیلمم «لاتاری» بود که منتقدان آن را دوست نداشتند. پس مسئله سفارشی‌بودن یا نبودن نیست.

می‌دانم مسئله این است که درست ساخته شود. حتی فاشیستی‌ترین فیلم‌ها در ساختار درست، قابل بحث هستند.

اینکه ایده شکل‌گیری یک فیلم از کجا شروع می‌شود، ردگم‌کردن و بحث انحرافی است.

از چه نظر انحرافی؟

کسانی که نمی‌خواهند درباره «فیلم» صحبت کنند، به‌راحتی می‌گویند فیلم سفارشی و حکومتی است و وارد گفتگو و چالش با فیلم نمی‌شوند. اتفاقا همان‌ها که با این لفظ خوب بلد هستند بازی کنند، درباره «ایستاده در غبار» نمی‌گویند سفارشی، در حالی که بود! سرمایه‌اش را از «اوج» گرفته بودم.

اما به فیلم «لاتاری» که ایده آن را خودمان گذاشتیم و دنبال دو، سه تهیه‌کننده گشتیم تا بسازیم، می‌گویند سفارشی! آنجاست که به من می‌گویند فیلم‌ساز حکومتی. پس یک جای کار ایراد دارد. مسئله سفارشی‌بودن یا نبودن نیست. دنبال چیزی می‌گردیم برای اینکه وارد بحث نشویم و همان‌جا با قضاوت و انگ کار آن آدم را تمام کنیم. ولی آن آدم فیلم می‌سازد، چون می‌داند در چه فضایی فیلم می‌سازد و منتظر این واکنش‌ها هست.

چیزی که من را نمی‌ترساند و به فیلم‌سازی امیدوار می‌کند، این است که به «سینما» تکیه می‌کنم و فیلمم را در جامعه عرضه می‌کنم و شهامت مواجه‌شدن با همه اتفاقاتی که فیلمم برمی‌انگیزد را دارم. اگر «لاتاری» را نمی‌ساختم واکنشی نبود، ولی این شجاعت را دارم که فیلم را بسازم و واکنش‌ها را هم بپذیرم. آنچه من را سرپا نگه می‌دارد، مردمی هستند که برایشان فیلم می‌سازم و به سینما می‌آیند.

با این شوق فیلم می‌سازم. در روز اول جشنواره سالن‌هایی که فیلم من را نمایش می‌دهند پر شد. روز اولی که سال ۹۴ فیلمم را به سینما کوروش بردم، یادم هست در سالن شماره ۲، ۷۰ نفر در سالن نشسته بودند. امروز در سالنی که ۴۰۰ نفر ظرفیت دارد، سانس فوق‌العاده هم دارم. یعنی من توانسته‌ام تماشاگرانم را پیدا کنم. شاید بعضی‌ها حرفم را دوست نداشته باشند، اما این قدرتی است که سینما دارد.

ما حرف زیاد می‌زنیم و مصاحبه می‌کنیم، فحش می‌شنویم، پوستر چاپ می‌کنیم، اما چیزی که در این سالن‌ها اتفاق می‌افتد، واقعی است. ۶۰۰ نفر به من این فرصت را می‌دهند که دو ساعت با آن‌ها حرف بزنم و هنوز از این فرصت خوشحالم. اوج فیلم‌هایم «لاتاری» بود و بیشترین میزان مخاطب و استقبال تماشاچی را داشت؛ و البته بدترین فیلمتان همین «لاتاری» بود.

من می‌دانم چه‌کار می‌کنم. من در حال رفتن مسیر معلومی هستم و هرجا احساس کنم اشتباه می‌کنم، مسیرم را اصلاح می‌کنم. اما درست و غلط‌بودن کارم را از سالن می‌فهمم و نگران برچسب‌ها و تندخویی‌ها نیستم.

می‌دانم به مردم امید بسته‌اید. اصولا هر هنری باید خریدار داشته باشد و خریدار اول هم مردم هستند. اغلب فیلم‌های سیاسی، تاریخ مصرف دارند که فقط نگاه فیلم‌ساز می‌تواند آن را محدود به زمان نکند. بگذریم! به نظر می‌رسد شما با فیلم‌هایتان چیزی به نام سینمای انقلاب را احیا کرده‌اید. تاکنون فیلم‌هایی که درباره وقایع انقلاب ساخته شده اند، بی‌رمق بوده‌اند.

حالا شما فیلم‌هایی ساخته‌اید که مسائل انقلاب را در این چارچوب و قالب نگاهتان بیان می‌کنید.

به هر حالت، این فیلم‌ها حاصل نگاه من هستند؛ با این نگاه که سینما برایم جدی است.

اما جالب است وقتی در فیلم «لاتاری» داستان را در خارج از ایران پیگیری می‌کنید، واقعیت مخدوش می‌شود. مثلا چرا اتفاقات در دوبی رخ می‌دهد؟ چرا چنین مانوری را مثلا در آمریکا راه نینداختید؟

من به قضیه خیلی طبیعی‌تر نگاه می‌کنم. دلیلش ساده است. چون دوبی نزدیک به ماست. مردم ما بیشتر به دوبی سفر می‌کنند و این اتفاق در دوبی بیشتر رخ می‌دهد. شما دنبال کشف یک راز عجیب هستید. مگر آمریکارفتن به این سادگی‌هاست!؟ شما می‌توانید در عرض یک هفته به دوبی بروید و بیایید. تصمیم گرفتیم درباره این موضوع در دوبی فیلمی بسازیم. رسیدن به یک فیلم خیلی پیچیده نیست. همیشه لازم نیست درباره موضوعات پیچیده فیلم بسازیم. گاهی قرار است در سینمای عبوسی فیلم بسازیم که مردم فیلم‌های کمدی می‌بینند که عموما کسل‌کننده هستند. چون مدام ذوقشان کور می‌شود و فیلم‌های غیرکمدی می‌خواهند فیلم‌های خیلی مهم بزنند.

پس نمی‌خواستید حرف مهم بزنید؟

اصولا من هر فیلمی که می‌سازم حال می‌کنم. مگر اشکال دارد؟

اشکال ندارد! اما قرار هم نیست با فیلمی که می‌سازید حال دیگران را بگیرید.

حالا مگر مردم با «لاتاری» گریه کردند؟

گریه نکردند. اما اینکه دختری که رفت دوبی تا مانکن شود، این‌قدرها هم نبود که جماعتی بروند دوبی تا انتقام بگیرند.

خب سلیقه است دیگر. ضمنا شما معیار هستید یا قاطبه تماشاگران!؟

سطح سلیقه را فیلم‌ساز بالا می‌برد!

مجموعه‌ای از مفاهیم نسبی وجود دارد که باعث شده شما «لاتاری» را دوست نداشته باشید. ایرادی ندارد.

سلیقه و مفاهیم نسبی را زیباشناسی در سینما تعیین می‌کند.

شما می‌خواهید جدی صحبت کنید و وقتی حوصله ندارید پاسخ بدهید، پای مردم را به میان می‌کشید. چرا؟

خب من فیلمی برای مردم می‌سازم که در سینما کف و سوت بزنند.

آیا روی اجزای زیبایی‌شناسانه کار نکرده‌اید؟

مگر ممکن است کار نکرده باشم! شما مجموعه‌ای از اجزای فیلم را برای رسیدن به تأثیری در مخاطب کنار هم می‌چینید. وقتی این تأثیر را گذاشته پس اجزا درست چیده شده‌اند.

شما اجزا را برای پازل هنری کنار هم می‌گذارید. یعنی شما یک پکیج هنری به منِ تماشاگر عرضه می‌کنید. وقتی می‌گویم روایت شما از صفر تا صد با اجزا همراه است، حتما نمی‌توانستید به‌جای ساعد سهیلی از احمد ایراندوست استفاده کنید! من درباره معیارهای زیبایی‌شناسی و دیالوگ‌نویسی با شما بحث دارم.

زیبایی‌شناسی یک مفهوم نسبی است. زیبایی از نظر شما و دیگران متفاوت است.

پس دانش یعنی چه؟

دانش یعنی اینکه شما به‌جای اینکه سلیقه خودتان را به یک فیلم سربار کنید، به این موضوع فکر کنید که چه مدل چینش و فرایندی باعث می‌شود فیلم در میان مخاطبان مؤثر از آب دربیاید. این دانش، تأثیر شما را افزایش می‌دهد. یک پدیده اتفاق می‌افتد که واقعیت دارد.

دانش که نمی‌تواند در مقابل حقیقت قرار بگیرد. مثل این است که بگویید من براساس محاسباتی متوجه شده‌ام زمین صاف است. اگر به هزار دلیل مبتنی بر تمام علم‌های عالم بگویید الان شب است، چشم شما روز را می‌بیند. پس بهتر است در آن دانش تجدیدنظر کنید. وقتی پدیده‌ای کارکرد دارد، باید به این فکر کنید که چرا مؤثر است. نه اینکه بگویید این براساس فلان معیارها و چیزهایی که در کتاب‌ها خوانده‌ایم فیلم بدی است.

چون فقط مخاطب دارد؟

خیر! چون اثرگذار است.

اگر این‌گونه باشد، چون «ایستاده در غبار» ۵۰ نفر مخاطب داشته، تأثیرگذار نبوده! اما، چون «لاتاری» ۱۵۰ تا مخاطب داشته، پس تأثیرگذار است! پس این هم نسبی است؟

بله من درباره اثرگذاری حرف می‌زنم. در «ایستاده در غبار» تأثیر گذاشته. در «ماجرای نیمروز» اثر دیگری گذاشته و همین طور در «لاتاری». ویژگی «لاتاری» این است که به لحاظ کثرت افراد تماشاچی، تعداد بیشتر بود. نسبت به فیلم قبلی یک چیزی افزون داشته که تعداد بیشتر مخاطب است. البته بی‌اهمیت نیست. در معیارهای عادی فیلم‌سازی پرفروش سینمای ایران هم نبوده و همین مهم‌ترش می‌کند. من یک فیلم کمدی یا تجاری نساخته‌ام. یک فیلم جدی و تلخ بود و توانست مخاطبان زیادی را جذب کند.

هرچند توقع من به‌عنوان مخاطب حرفه‌ای برآورده نشد، اما به نظر شما احترام می‌گذارم.

اگر برای شما دانش و فهم موضوعات اهمیت دارد، چرا کسی دراین‌باره مطالعه نکرده و در فضای نقد ما نگفته‌اند فیلمی که به نظر من مزخرف است، به نظر مردم جالب بوده. شاید فیلم‌سازی که قبلا دو فیلم ساخته می‌داند چطور باید با مخاطب ارتباط برقرار کند و حالا آن‌ها را آزمایش می‌کند.

می‌خواهد ببیند قضاوتش درباره مخاطب ایرانی سینما درست است؟

خب مرحوم ایرج قادری هم می‌گفت: نبض تماشاگر در دستان من است. حرف شما را درک می‌کنم. اما با احترام به شما، هر فیلمی که پرفروش شد، الزاما فیلم خوبی نیست!

صحبت ما نباید یک بحث دوطرفه باشد. شما فیلمی می‌بینید و مبتنی بر عقاید و دانشی که درباره سینما دارید، تحلیلش می‌کنید. من هم به عنوان فیلم‌ساز معمولا این‌ها را می‌خوانم. قرار نیست همدیگر را متقاعد کنیم.

بله. اما قرار است همدیگر را درک کنیم نه اینکه یکدیگر را قضاوت کنیم. می‌خواهم بدانم فضای ذهنی شما چیست. چه شد «ماجرای نیمروز» در ادامه به «رد خون» رسید؟

فیلمی داشتیم که با اینکه سیاسی بود و به نظر می‌رسید نباید مخاطب خوبی داشته باشد، در سینما و فروش DVD و پخش تلویزیون استقبال زیادی را از آن شاهد بودیم. شخصیت‌ها را هم مردم دوست داشتند. فکر کردم برای این شخصیت‌ها، دنباله درست کنیم.

معمولا دنباله‌دارها در سینمای ایران پرمخاطب نیستند. به نظرتان این کار ریسک نبود؟

چرا. فکر کردیم اگر قرار است «ماجرای نیمروز» دیگری بسازیم، مهم است که حداقل به اندازه فیلم اول مؤثر باشد و تلاشمان را هم کردیم. اینکه چطور از این چالش بیرون بیاییم، در سالن سینما مشخص می‌شود.

گروه‌های سیاسی مختلف از این فیلم حمایت کرده‌اند. به نظرتان علت چیست؟ به یک موضوع ملتهب بعد از انقلاب چطور نگاه کرده‌اید که این وفاق ایجاد شده؟

سعی کردم قضاوت عمیق و دقیقی نداشته باشم و با فاصله‌ای به موضوعات نگاه کردم. سعی کردم از جنبه‌های تعریف‌نشده تاریخ در روایت رسمی استفاده کنم.

یعنی عامدانه سعی کردید از قرائت رسمی فاصله بگیرید؟

سعی کردم به‌چیزهایی که معمولا با روایت‌های مرسوم و رسمی تعریف نمی‌شود، نزدیک شوم.

به نظر می‌رسد اشتباهات نسبت به «ماجرای نیمروز» و فیلم‌های قبلی‌تان کمتر بوده؟

به عنوان فیلم‌ساز دست‌یافتن با وضعیتی که «ماجرای نیمروز» داشت، برایم دیگر راحت نیست. عجیب است زمان ساختن این فیلم چنین تصوری نداشتم، اما بعد که فیلم به نمایش درآمد، احساس کردم تبدیل به فیلمی شده که دوباره شبیه به آن ساختن برایم سخت خواهد شد. نمی‌دانم چقدر توانسته‌ام دنباله موفقی برای «ماجرای نیمروز» ساخته باشم، اما طبیعتا فیلم دیگری است.

قبول دارید پکیج فیلم‌هایتان چیزی به عنوان نوزایی سینمای انقلاب است. به این گفته اعتقاد دارید؟

صادقانه می‌گویم معنی سینمای انقلاب و ژانر انقلاب را خیلی درک نمی‌کنم. من یک تریلر سیاسی ساخته‌ام. سینمای انقلاب که ژانر نیست! من یک فیلم جذاب با قصه رازآلود در زمینه تاریخ سیاسی خیلی معروف ساخته‌ام. اصراری ندارم بگویم در این پکیج نیست. اما درکش نمی‌کنم.

خودم در زمان فیلم‌ساختن، فکر نمی‌کنم در چه ژانری است. تنها چیزی که در سینمای ما قواعد ژانری دارد، سینمای دفاع مقدس است و ژانر دیگری نداریم. برای همین سینمای انقلاب برای من لفظ مبهمی است!

سینماپرس: تصویری از سالار آقاخانی کنار پوریا پورسرخ که متهم به قاچاق بیش از ۱۸۰ میلیون دلار بوده و هم اکنون فراری است.

سینماپرس: جشن هنر شیراز در دوره پهلوی به خاطر نوع نمایش‌هایی که بدون توجه به تعصبات مذهبی مردم در آن به اجرا درمی‌آمد اعتراض و خشم تعداد زیادی از مردم این دو شهر را برانگیخته بود. تابوشکنی‌ این نمایش‌ها تا جایی پیش رفت که صدای پارسونز، سفیر وقت انگلیس در ایران هم درآمد و او در این مورد کنایه‌ای به شاه زد.

در تحریم های تلاش می شود تا با محور قرار دادن موضعی چون تاثیرات مخرب روزی حرام به برخی آسیب‌ها که خانواده‌ها را تهدید می‌کند، اشاره داشته باشم

به گزارش سینماپرس، اولین کار تلویزیونی‌اش سریال «کوچک جنگلی» بود. یازده دقیقه و سی‌ثانیه را سال ۸۶ ساخت و مخاطبان تلویزیون برای دو فصل، بیننده «عملیات ۱۲۵» بهروز افخمی بودند. جمعه شب‌ها به جای اجرا در برنامه «هفت»، «نقد سینما» با او تحلیل و بررسی و اجرا می‌شود. «روباه» را سال ۹۳ ساخت و «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» بهروز افخمی سیمرغ بلورین گرفت.

نگاهی به کارنامه بهروز افخمی

سن‌پترزبورگ اثر جالب توجهی در کارنامه بهروز افخمی به شمار می‌رود که خیلی اهلِ کارگردانی آثار طنز نیست اما بعد از این کار موفق، «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» را با چاشنی طنز، روانه پرده نقره‌ای کرد. او آثار دیگری همچون «جهان پهلوان تختی»، «گاوخونی»، «شوکران»، «عقرب»، «روز شیطان»، «روز فرشته»، «عروس» و «تفنگ‌های سحرگاه» نیز در فهرست کارگردانی‌های بهروز افخمی دیده می‌شود.

سریال «رعد و برق» رمضان ۹۹ شبکه پنج

مدت زیادی است که جلوی دوربین نرفته و این روزها درگیرِ شروع «کاغذ شطرنجی» و سریالی برای مصائب سیلِ اخیر برای تلویزیون است. بهروز افخمی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری تسنیم،  گفت: سریالِ «رعد و برق» روایتی از سیل اخیر است که درگیر تحقیق و نگارش آن هستیم و قرار است این سریال ۲۵ قسمتی را برای رمضان ۹۹ شبکه پنج سیما آماده کنیم.

همه شهرهای هدفِ سیل، مدنظر روایت بهروز افخمی

وی با اشاره به پیش‌تولید این سریال تلویزیونی، گفت: این روزها علاوه بر تحقیق‌های میدانی و مطالعاتی، فیلم‌های گرفته شده از حوادثِ سیل را نیز بررسی می‌کنیم. با افرادی که در این حوادث بودند صحبت‌هایی انجام می‌شود و فیلمنامه را می‌نویسیم. البته یک مقداری هم ساخت استخر در دستور کار است. همه شهرهایی که این اتفاق در آنجا افتاده مدنظرِ سریال «رعد و برق» است؛ از آق‌قلا و گنبد کاووس گرفته تا گرگان، گلستان، سیمین‌شهر، بندر ترکمن. در این شهرها فیلمبرداری داریم و بخش‌هایی از سریال هم به تهران اختصاص پیدا می‌کند. در خرم‌آباد، پلدختر، کرمانشاه، اندیمشک، سد کرخه، اهواز، سوسنگرد، شادگان و خیلی از شهرهای دیگر مورد نظر روایت ما خواهند بود.

شوخ‌طبعی لحنِ روایت سریالی از سیل ۹۸

کارگردان سریالِ کوچک‌جنگلی و مجری «نقد سینما» در پاسخ به این سوال که آیا فضای سریال کمدی و حادثه‌ای خواهد بود، افزود: این سریال فضایی حادثه‌ای با لحن شوخ‌طبع دارد همراه با موقعیت‌های کمدی که مخاطب را درگیرِ یک روایتِ همه‌جانبه و جذاب می‌کند. کمااینکه خود سیلاب‌های اخیر هم برای خیلی‌ها بیشتر نوعی ماجراجویی بود.

آتیلا پسیانی و عبدالرضا اکبری بازیگران سریال جدید افخمی

افخمی در خصوص ترکیب بازیگران، ‌ تأکید کرد: به بازیگران زیادی فکر کرده‌ایم امیدوارم بازیگران اصلی آن‌هایی باشند که من به بازی و کاربلدی‌شان علاقه دارم و بارها با آن‌ها کار کرده‌ام. فعلاً آتیلا پسیانی و عبدالرضا اکبری جزو بازیگران اصلی این سریال هستند. روی آن‌ها حساب باز کرده‌ام دیگران را نمی‌دانم. چون در پاییز کلید می‌خورد، زمستان تصویربرداری داریم و یک ماه و نیم در بهار هم این فیلمبرداری ادامه خواهد داشت. نمی‌دانیم وضعیت بازیگرانِ مورد نظرمان چطور است. این سریال حدوداً ۱۰ تا ۱۵ شخصیت اصلی و بیش از صد شخصیت فرعی با داستان‌های فرعی دارد.

شخصیت‌های زیاد با نقش‌های کوتاه

کارگردان سینما و تلویزیون به شباهت داستان سریال «رعد و برق» به فیلم‌های رابرت آلتمن اشاره کرد و گفت: داستان‌های این سریال تلویزیونی رگه‌هایی پیچیده دارد، همانطور که سیل هم به صورت سراسری در تمام کشور از شمال تا جنوب را درگیر کرده بود. شاید بتوان گفت ساختار داستانی این سریال به برخی از فیلم‌های فلینی و یا رابرت آلتمن شبیه است؛ از این حیث که شخصیت‌های زیاد با نقش‌های کوتاه دارد.

«کاغذ شطرنجی» را بدون چهره‌ها شروع می‌کنم

افخمی در خصوص فیلم سینمایی «کاغذ شطرنجی» به خبرنگار خبرگزاری تسنیم، توضیح داد: این فیلم سینمایی را ۱۰ روز دیگر شروع می‌کنیم و ۴ هفته فیلمبرداری اصلی آن به طول می‌انجامد. در «کاغذ شطرنجی» مهدی زمین‌پرداز و مرجان شیرمحمدی به عنوان بازیگران چهره حضور دارند و بیشتر از چهره‌های ناشناس استفاده شده است.

دنبالِ باورپذیری برای مخاطب هستم

او دلیل استفاده از بازیگران غیرچهره در فیلم سینمایی خودش را ژانر و باورپذیری بالاتر عنوان کرد و افزود: «کاغذ شطرنجی» یک فیلم سینمایی پلیسی است و دنبالِ باورپذیری برای مخاطب هستم. من توانایی خودم را بهتر می‌دانم به همین‌جهت از بازیگرانی که کمدی کار کرده‌اند و چهره‌اند برای این نوع ژانر سینمایی استفاده نمی‌کنم. البته هستند بازیگران کمدی و طنزی چون جواد عزتی که در «ماجرای نیمروز» می‌درخشند. «کاغذ شطرنجی» روایتی واقعی است که اتفاق افتاده و ترسناک است؛ من تمام سعی و تلاشم باورِ مخاطب است.

نمی‌توان یک فیلمی مثل «کاغذ شطرنجی» را تلویزیون پخش کرد

افخمی در پاسخ به این سوال که در فقدانِ کارهای پلیسی و جنایی در تلویزیون، چرا «کاغذ شطرنجی» را سریالی نساختید، خاطرنشان کرد: فکر نمی‌کنم تلویزیون امکانِ پخشِ یک فیلمی مثل «کاغذ شطرنجی» را داشته باشد. چون اثر بسیار خشِن و ترسناک است و برخی از اتفاقات این‌چنینی جایش در تلویزیون نیست. این اثر را برای سینما می‌سازم چون تماشاگرِ سینما خودش انتخاب می‌کند بلیت می‌خرد و مسئول آن وضعِ نمایشی است که برگزیده است. می‌توان بهتر مدیریت کرد که این نوع آثار را بچه‌ها نببینند، چون امثالِ «کاغذ شطرنجی» و موقعیت‌هایی مثل «شبی که ماه کامل شد» مناسب همه نوع رده‌سنی نیست. نمی‌توان این نوع آثار را برای بیننده میلیونی تلویزیون نمایش داد که ایجاد وحشت می‌کند.

به گزارش سینماپرس، پس از برگزاری جلسه داوری نهایی با حضور میکائیل شهرستانی، جهانشاه آل محمود و شهریار کرمی اسامی نامزدهای دریافت جایزه به ترتیب حروف الفبا به شرح زیر اعلام شد.

نامزدهای بهترین تهیه کنندگی

فرزانه رنجبری برای نمایش پلاک هشتم 

آقای فرشادآذرنیا برای نمایش چله نشین

امیرهوشنگ کریم نیا برای نمایش ستاره دنباله دار

سیدمبین بوی افراز برای نمایش منتظر یک روز تعطیل

نامزدهای بهترین کارگردانی

ایوب آقاخانی برای نمایش چله نشین

شیوا رفیعیان برای نمایش ستاره دنباله دار

محمد رضا علی برای نمایش اطلاعات لطفا

میرطاهر مظلومی برای نمایش بر ذمه زمین

نامزدهای بهترین نمایشنامه

مجید حیدری برای نمایش دوستی

حسین خدادی برای نمایش مکث

محمد رضا علی برای نمایش اطلاعات لطفا

شیوا رفیعیان برای نمایش ستاره دنباله دار

نامزدهای بهترین بازیگری مرد

ایوب آقاخانی برای نمایش چله نشین

علی اصغر دریایی برای نمایش دوستی

احمد گنجی برای نمایش کارت خوان

میرطاهر مظلومی برای نمایش بر ذمه زمین

علی میلانی برای نمایش دوستی

نامزدهای بهترین بازیگر زن

رویا فلاحی برای نمایش چله نشین

معصومه عزیز محمدی برای نمایش بزرگ مرد کوچک

فریبا متخصص برای نمایش بر ذمه زمین

شهین نجف زاده برای نمایش اطلاعات لطفا

نامزدهای بهترین اثر

چله نشین، ایوب آقا خانی 

لطفا اطلاعات، محمد رضا علی

بر ذمه زمین، میر طاهر مظلومی

نامزدهای بخش مردمی

نمایش یک شب بارانی، صاحب اثر علی البرزی

نمایش گاهی به پشت سرت نگاه کن، صاحب اثر سید مسعود انوری منشادی

نمایش نفس، صاحب اثر زینب مقصودی

نمایش لباس عروس، وحید کریم پور

آیین اختتامیه سومین جشنواره نمایش های کوتاه رادیویی روز دوشنبه ۲۸ مرداد ماه ساعت  ۱۸ در رادیو نمایش واقع در میدان ارگ (پانزده خرداد) برگزار و به افراد برگزیده جوایزی اهدا خواهد شد.

سینماپرس: حقیقت این است که در کشور ما، سلبریتی‌ها عمدتاً نه‌تنها در خدمت مردم و آرمان‌ها و ارزش‌های ملی و دینی نیستند بلکه آشکارا در مسیر تخریب آن‌ها گام بر می‌دارند.

به گزارش سینماپرس، رایان ارشیا فیلمنامه نویس در حوزه انیمیشن در یادداشتی به بررسی وضعیت تولید فیلم های بلند انیمیشن در سینمای ایران از گذشته تا امروز پرداخته است.

متن یادداشت که در اختیار صبا قرار گرفته بدین شرح است: «حالا که به انتهای یک دهه‌ی میلادی و یک سده‌ی شمسی نزدیک می‌شویم، می‌توان با نگاه دقیق‌تری به مطالعه‌ی وضعیت انیمیشن‌های بلند ایرانی در بازارهای داخلی و خارجی پرداخت. این مطلب هم تلاشی برای نگاه تحلیلی به گذشته و آینده‌ی انیمیشن بلند ایران است و  امید می‌رود که باعث ایجاد گفتمانی جدید در بین دوستداران هنر-صنعت انیمیشن در ایران شود.

تاریخچه‌ی ‌کوتاه تولید انیمیشن بلند در ایران

شروع ساخت انیمیشن‌های کوتاه در ایران به دهه‌ی ۱۹۵۰ میلادی و تولید ملانصرالدین (اسفندیار احمدیه) بازمی‌گردد. بااین‌حال تا انتهای‌ دهه‌ی نود میلادی در ایران، تولید مجموعه‌های انیمیشنی و آثار بلند به‌صورت جدی آغاز نمی‌شود. این در حالی است که به‌جز شوروی، انگلیس، ژاپن و آمریکا، کشورهایی نظیر برزیل، چین، تایوان، تایلند، آرژانتین و حتی مصر تجربه‌های بلند موفقی را تا آن زمان پشت سر گذاشته بودند.

در ابتدای انقلاب، کانون پرورش فکری کودکان آثارِ نیمه‌کاره‌ی خود را به اتمام رساند و بعد برای قریب به ۱۵ سال در خواب زمستانی فرورفت. بعدازاین مدت اما وضع برای انیمیشن ایران اندک‌اندک بهبود پیدا کرد و در سال ۱۳۷۴، سازمان تازه‌ای به نام صبا تشکیل شد که آن زمان در تولید انیمیشن‌های ایرانی نقش ویژه‌ای داشت. همچنین آنتولوژی قصه‌های بازار -نخستین انیمیشن بلند ایران- در همان سال ۱۳۷۴ رونمایی شد.

صداوسیما در دهه‌ی هشتاد شمسی تمایل زیادی به تولید و نمایش آثار پرخرج نشان داد و این دوره با انیمیشن‌های بلند رستم و اسفندیار (به سفارش صبا)   و هفت‌رنگ (به سفارش صداوسیمای فارس) شروع شد و با آثار قابل‌توجهی مثل تریلوژی مار دوش ادامه پیدا کرد. البته یکی از حسرت‌های تاریخی انیمیشن ایران همین مساله است که تولیدات دهه‌ی ۱۳۸۰، فارغ از سطح کیفیتشان به قاب تلویزیون محدود شدند. آثار بد در فضای بدون رقیب و دور از بازار، توانایی اصلاح کمتری داشتند و آثار بهتر (مثل سفر به سرزمین‌های دور) باوجود قابلیتی که داشتند به روی پرده نرفتند درحالی‌که سالیان بعد، آثاری باکیفیت نازل‌تر توانستند وارد چرخه‌ی اکران شوند.

حسرت بعدیِ این دوره به جمشید و خورشید بهروز یغمائیان مربوط می‌شود که اگرچه با پروانه‌ی سینمایی و به دور از انحصار صداوسیما به تولید رسید اما انتشار عمومی آن ۱۰ سال به طول انجامید و بعد از آن بهروز یغمائیان دیگر انیمیشن بلندی را کارگردانی نکرد. انیمیشن مهم دیگری که قرار بود در انتهای دهه‌ی هشتاد به روی پرده‌ برود، قلب سیمرغ بود که باز هم با مشکلاتی روبه‌رو شد و در نهایت این اواخر پس از فوت کارگردانش اکران محدودی را در گروه هنر و تجربه تجربه کرد.

دهه‌ی نود اما با اتفاقات بهتری همراه شد، ازجمله اکران موفق تهران ۱۵۰۰ در سال ۱۳۹۲ و فروش حدوداً ۴ میلیاردی آن. در این دهه اکران انیمیشن بلند به اتفاقی عادی تبدیل شد و حتی تعدادی از آثار بلند اکران‌های گسترده‌ای تجربه کردند.

برای تکمیل نگاهمان به وضعیت نمایش انیمیشن بلند در سینماهای ایران، فهرست آثاری که به هر شکل رنگ پرده را دیده‌اند و یا در جشنواره‌ فیلم فجرنمایش داده‌شده‌اند، به‌علاوه‌ی فهرست آثاری که در دست تولید قرار دارند می‌تواند مفید واقع شود:

۱. هفت‌رنگ

۲. خورشید مصر

۳. جمشید و خورشید (عدم نمایش ۱۰ ساله)

۴. افسانه‌ی گل نور (فقط اکران فجر)

۵. قلب سیمرغ (هنر و تجربه)

۶. پیشول و میشول و سطل پرنده (اکران محدود)

۷. تهران ۱۵۰۰

۸. رستم و سهراب

۹. داستان سامرا (فقط اکران فجر)

۱۰. شاهزاده روم

۱۱. نبرد خلیج‌فارس ۲

۱۲. ناسور

۱۳. قلب خورشید

۱۴. فهرست مقدس

۱۵. رهایی از بهشت

۱۶. پادشاه آب (فقط اکران فجر)

۱۷. بازمانده (فقط اکران فجر)

۱۸. مبارک (تلفیقی)

۱۹. کله آهنی (فقط اکران فجر)

۲۰. افسانه سرزمین گوهران

۲۱. قلب خورشید (اکران فجر- اکران محدود)

۲۲. فیلشاه

۲۳. امین و اکوان

۲۴. کلیله‌ودمنه

۲۵. مبارک (تلفیقی)

۲۶. راز سیاوش

۲۷. در مسیر باران

۲۸. دنیای کیف‌ها (وضعیت اکران؟)

۲۹. شب آفتابی

۳۰. راز پروانه‌ها (اگرچه قرار بود در سینما اکران شود اما مستقیماً وارد نمایش خانگی شد)

۳۱. بنیامین

۳۲. آخرین داستان

ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا-ا

۳۳. گولز- کیانوش دالوند (در دست تولید)

۳۴. انقراض- هادی محمدیان (در دست تولید)

۳۵. پسر دلفینی- محمد خیراندیش (در دست تولید)

۳۶. لوپتو- عباس عسگری (در دست تولید)

۳۷. دزد رویاها- روانبخش صادقی (در دست تولید)

۳۸. شاهزاده آبتین و پر طلایی- علی اسکویی (در دست تولید)

۳۹. علف، ماجراجویان سینما- محمد معین صمدی (پیش‌تولید)

۴۰. حضرت موسی- وحید نیک‌خواه آزاد (پیش‌تولید)

مسیر پیش رو

احتمالاً ظرف یک سال آینده می‌توانیم شاهد اکران انیمیشن‌های متنوعی مثل آخرین داستان، پسر دلفینی، رهایی از بهشت، گولز و انقراض باشیم که این دو اثر آخر توسط تولیدکنندگان باتجربه‌ای ساخته‌شده‌اند و گویا قرار است قدم رو به جلویی برای سازندگانشان باشند. خوشبختانه مواردی مثل تکنیک‌های مختلف و رده‌بندی سنی متفاوت باعث می‌شود که طیف وسیعی از مخاطبان نسبت به تماشای انیمیشن‌های پیش رو علاقه‌مند شوند.

امید می‌رود که سایر انیمیشن‌های بلند مانند لوپتو و دنیای کیف‌ها نیز اکرانی هرچند محدود را تجربه کنند تا حداقل مخاطب ثابت سینمای ایران، به تماشای مستمر انیمیشن‌های بلند نیز عادت کند.

جدا از آثاری که در دست داریم، توجه به تولیدات آینده از همان بخش فیلم‌نامه امری مهم است. قبل از هر چیز سازندگان باید بتوانند بازار هدف خود را مشخص کنند و بعد فیلم‌نامه‌ای را از همان ابتدا با توجه به هدف نهایی برنامه‌ریزی کنند. لازم به ذکر است که حتی اگر در تکنیک به بهترین مرحله برسیم و مشکلات فیلم‌نامه را هم حل کنیم تا زمانی که به‌جای خلق دنیا تنها دست به خلق داستان می‌زنیم از تجارت انیمیشن عقب افتاده‌ایم. امروز اثری برنده است که علاوه بر توانایی تبدیل‌شدن به فرنچایزی با دنباله‌های مستقیم، اسپین‌آف­های مختلف و اقتباس‌های فراوان، در بخش مرچندایزینگ هم بتواند کارآفرین باشد. زمانی که در طرح یک اثر با دنیایی حساب‌شده طرف باشیم، علاوه بر تیم تولید، تیم‌های بسیاری دیگری با استفاده از دنیای آن اثر شروع به کار می‌کنند و اثر مذکور به سودی چند برابری دست پیدا می‌کند. درحالی‌که مجموعه انیمیشن‌های بسیاری در دنیا تولید می‌شود و حتی پاکستان هم یک تریلوژی به نام  Bahadur ۳ را به روی پرده برده است، در اینجا حتی برای آثار انیمیشن دنباله‌ی مستقیم هم تولید نمی‌شود و این یک معضل جدی برای سینمای انیمیشن ایران است.

حال که انیمیشن ایران از نظر تکنیکی به جایگاه نسبتاً قابل قبولی رسیده است، بدیهی است که سینمای انیمیشن با شناخت درست بازار جهانی، توجه به فیلم‌نامه، جذب نیروهایی که تاکنون در بخش‌هایی مانند تلویزیون و یا فیلم کوتاه مشغول بوده‌اند، رفع برخی از محدودیت‌های فعلی و مهم‌تر از همه ورود به مقوله‌ی فرنچایز سازی و توجه به اهمیت مرچندایزینگ، می‌تواند آینده‌ی درخشانی را تجربه کند و به یکی از تجارت‌های ارز آور و پر سود و به یکی از مشاغل پر متقاضی ایران تبدیل شود.»

سینماپرس: انیمیشن کوتاه The Present (هدیه) در بیش از یک صد فستیوال و نمایشگاه به نمایش درآمده و ۵۹ جایزه مختلف اعم از جایزه ویژه مخاطبین فستیوال فیلم آستین، جایزه هیئت داوران فستیوال بین‌المللی ریورران و بهترین انیمیشن کوتاه از جوایز فیلم کوتاه را دریافت کرده است.