بایگانی شهریور 15, 1398

به گزارش سینماپرس به نقل از هالیوود ریپورتر، دیشب در سالن «روی تامسون» جشنواره تورنتو کارش را با اکران فیلم «زمانی برادر بودیم: رابی رابرتسون و گروه موسیقی» آغاز کرد.

دنیل روهر، کارگردان این فیلم پس از تشکر از مجری کانادایی بل مدیا و تشکر از Crave streamer به عنوان پخش‌کننده و پشتیبان اولیه فیلمش گفت: اگر همه شما مشترک Crave نیستید، باید امروز عصر بیرون بروید و یک اشتراک بگیرید. این مساله بسیار مهم است.

نتفلیکس، آمازون و کرِیو به طور فزاینده‌ای برای ثبت نام مشترکان کانادایی درحال رقابت هستند، زیرا مصرف‌کنندگان در این جا به طور فزاینده فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی را از طریق تلویزیون، تبلت یا تلفن‌های هوشمند خود تماشا می‌کنند.

کامرون بیلی، رئیس جشنواره فیلم تورنتو به مخاطبان تالار تامسون گفت فیلم افتتاحیه امشب در بخش‌هایی برای جشنواره «غافلگیرکننده» بود زیرا دنیل روهر، کارگردان این فیلم خیلی برای جشنواره شناخته‌ شده نبود و جشنواره تورنتو تا به حال با یک مستند کانادایی افتتاح نشده بود.

جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو تا ۱۵ سپتامبر(۲۴ شهریور) ادامه خواهد یافت.

به گزارش سینماپرس، چند سالی ست در جریان برگزاری جشنواره فجر و یا جشن سینمای ایران با تعداد زیادی از شرکت‌کنندگان در مراسم مختلف بخصوص جشن پایانی مواجهیم که دربهترین حالت می توان آنها را دوست‌دار سینما دانست. کافی‌ست در هنگام اعلام برندگان بخصوص در حوزه بازیگری چشم‌ها را ببندیم و از صدای تشویق‌ها که آمیخته به کف و انواع سوت است دریابیم که انگار جشنی با حضور طرفداران بازیگران در یک میدان شهر در حال برگزاری‌ست.

بدتر آنکه مجریان این گونه مراسم هم عمدتاً تحت تاثیر این شرایط انتخاب می‌شوند و عملاً در تعاملی تلویزیونی مجلس را به قول معروف گرمتر هم می‌کنند، شاید آنها و حتی برگزارکنندگان راهی غیر از این هم نداشته باشند چرا که غالباً علاقه‌مندان که ممکن است اهل و عیال و فرزندان را هم بهمراه داشته باشند برای دیدن اختتامیه آمده‌اند و لابد باید بهشان خوش بگذرد.

این در حالیست که دست اندرکاران سینما همواره از همین رویه شاکی‌اند و فکر می‌کنند جایی در مراسم اینچنینی ندارند. مدیران برگزاری هم معتقدند غالب سینماگران اگر بدانند جایزه ای دریافت نمی کنند به سختی پا به مراسم می گذارند و عملاً حضور در مراسم بدون دریافت جایزه را چیزی مثل سیاهی لشکری می دانند. نتیجه آنکه در خلال برگزاری مراسم پایانی با چیزی مواجهیم که ما به ازایش در دنیا کم یافت می شود. در غالب جشنهای آکادمیک کشورهای صاحب نام درحوزه سینما، احدی بی حساب و کتاب نمی تواند به مراسم راه یابد و البته دست اندرکاران سینما هم حضور در مراسم را فارغ از اینکه جایزه ای نصیبشان می شود یا نه جزو فعالیتهای حرفه ایشان می دانند. در این مسیر البته یک نکته مهم دیگر هم وجود دارد و اینکه در خارج معمولاً آرای داوران تا لحظات پایانی لو نمی رود، حال آنکه در جشن‌های ما فرهنگ لو رفتن جوایز امری بدیهی ست.

اگر برگزاری جشن یا جشنواره را هم به سان نقطه عطف در روابط سینمایی بدانیم پس سینما نیازمند رویدادهای اینچنینی هم هست، در واقع گاهی این اجتماعات برای پیشبرد برخی اهداف نیاز است، حداقلش این است که در مقابل جریاناتی که برای بی ارزش جلوه دادن و بی آبرونشان دادن سینمای ایران کم نمی گذارند و از تریبونهایی مثل فلان برنامه تلویزیونی و یا روزنامه، سینما را آماج حملات خودقرار می دهند، برگزاری اجتماعات بخصوص با حضور سرمایه های اصلی و با اصالت سینما می تواند کمی معادله را بر هم زند، ضمن آنکه سینما به عنوان یک هنر مدرن نیازمند گردهمایی و هم اندیشی ست. پس مدیران همواره با یک موقعیت متناقض مواجهند، هم سینما به مراسم جشن و جشنواره نیاز دارد، و هم سینماگران صاحب نام برای حضور طبیعی در اینگونه برنامه ها تابع شرایط خاصند تا حدی که گاهی اوقات برای حضورشان شروطی مطرح می کنند.

بنظر می رسد فرهنگ حضور در جریانهای رقابتی که برگزاری مراسم پایانی بخشی از آن است توسط دست اندرکاران سینما روز به روز وضعیت بدتری پیدا می کند و مجموعاً در طول سالهای اخیر برای کلیت سینما کمتر سازنده بوده و عملاً خستگی را بر تن مدیران، برگزارکنندگان، دست اندرکاران، اهالی مطبوعات و… باقی می گذارد. این مساله پیوند عمیقی با موضوعات دیگری از قبیل ابهام در جایگاه صنف، عدم تسلط مدیران به ویژه در بخش دولتی که گاهی با عوام گرایی و گاهی با تضعیف نهادهای صنفی صورت می گیرد، نقص ساختارهای جشن ها و جشنواره ها، عدم درک درست دست اندرکاران حرفه ای از نقش اجتماعی خود، ترجیح منافع فردی به منافع جمعی که درجامعه ایرانی تقریباً نهادینه شده و مقصر اصلی آن نهادهای حاکمیتی هستند، دلسردی عمومی نسبت به تحولات سیاسی و اجتماعی و….دارد.

پس بنظر می رسد برای حل این مشکل روبه رشد باید طرح و برنامه ای داشت، رها کردن این موضوع و یا احاله دادن آن به ساختارهای حاکمیتی کمکی به حل ماجرا نمی کند و صرفاً دایره سوءتفاهمها را بالا برده و سرمایه ها را هدر می دهد.

اگر واقعاً بخش مهمی از سینماگران نام آشنا (ظاهراً این اواخر ناشناخته ها هم صاحب شرط شده اند) برای حضور در رقابت و مراسم پایانی خواسته یا ناخواسته قواعد رایج را رعایت نمی کنند بهتر است تا مدتی این گونه مراسم برگزار نشود و یا کمتر برگزار شود و با ایجاد شاکله ای جدید فضایی متناسب با فرهنگ سینماگران طراحی شود. و البته گردهمایی هایی که برای سینما لازم است به گونه ای دیگر ترتیب داده شود. سابقه نشان داده برای برخی گردهمایی ها (خارج ازمحدوده های جشن وجشنواره) دست اندرکاران علاقه‌مندی بیشتری از خود نشان می دهند که بنظر می رسد در این گونه برنامه ها وجه جدی و قابل اعتنای سینمای ایران هم جلوه بیشتری نسبت به جشن‌ها و جشنواره های رقابتی از خود نشان می دهد.

پرواضح است که سینمای ایران با عرض و طولی که دارد احتیاج مبرمی به جریانهای رقابتی دارد، ولی چه باید کرد وقتی فرهنگ آن به درستی شکل نگرفته و شواهد حاکی از آن است که به این زودی ها هم نمی خواهد بگیرد.

*خبرآنلاین

به گزارش سینماپرس به نقل از هالیوود ریپورتر، «دیلن فارو» از حمایت‌ها و دفاع «اسکارلت جوهانسن» از «وودی آلن» ناخشنود است و آن را از عدم شناخت او می‌داند.

اعتراض فارو پس از آن رخ داد که جوهانسن اخیرا در گفتگو هالیوود ریپورتر عنوان کرده بود که او معتقد است وودی آلن در موضوع آزار جنسی دختر خوانده‌اش بی‌گناه است.

فارو با اشاره به جنبش #MeToo(من هم) و تحقیقات برادرش در این زمینه که برنده جایزه پولیتزر شد، گفت: «دلیل اینکه از دو سال گذشته چیزی یاد گرفته‌ایم، این است که شما قطعاً باید بدانید که مردان درّنده و وحشی بی‌گناهی خود را در ظاهر حفظ می‌کنند. اسکارلت برای درک مسئله‌ای که ادعا می‌کند مدافع آن است مسیری طولانی درپیش دارد.»

«وودی آلن» کارگردانی فیلم‌هایی ازجمله  «پوینت» (۲۰۰۵)، «اسکوپ» (۲۰۰۶) و «ویکی کریستینا بارسلونا» (۲۰۰۸) با بازی اسکارلت جوهانسن برعهده داشته است. در حالی که بازیگران دیگر به دنبال جنبش #MeToo  از این فیلمساز فاصله گرفته‌اند، جوهانسن اما هنوز از این کارگردان دفاع و حمایت می‌کند تا جایی که در گفتگو با هالیوود ریپورتر می‌گوید: من وودی را دوست دارم. او را باور دارم، و هر زمان هم پیش بیاید با او کار خواهم کرد.

جوهانسن تنها ستاره هالیوودی نیست که با هجوم سیل جدید اتهامات علیه وودی آلن از او حمایت کرده است. «اَلِک بالدوین» نه تنها در مقابل آلن نایستاد، بلکه به دیلن فارو حمله کرد و او را با «مایلا اوول»، شخصیت رمان کلاسیک «کشتن مرغ مقلد» مقایسه کرد که به دروغ مرد آمریکایی آفریقایی را به تجاوز به عنف متهم کرد.

بالدوین در ژانویه سال ۲۰۱۸  از طریق رسانه‌های اجتماعی گفت: یکی از مؤثرترین چیزهایی که دیلان فارو در زرادخانه خود دارد مداومت احساسات است. منظورم این بود که اعتقاد به داستان او شرم آور است.

رونان و مادر میا فارو از دیلان دفاع کردند. برادر دیگرش موسی فارو ادعا کرده که او در اثر خاطرات کذب دچار شستشوی مغزی شده است. «میا فارو»، سومین شریک زندگی آلن بود که بعد از ۱۲ سال در سال ۱۹۹۲ از او جدا شد و بیان داشت که آلن از دخترش، «دیلن»(دیلن فارو)، هنگامی که هفت سال داشته سوء استفاده کرده‌ است.

وودی آلن ۱ دسامبر ۱۹۳۵ به دنیا آمد. او کمدین، بازیگر، کارگردان، نویسنده و موسیقی‌دان آمریکایی است. آلن فعالیت حرفه‌ای خود را به عنوان نویسنده کتاب‌های طنز و سپس یک کمدین روی صحنه آغاز کرد و پس از آن در دههٔ ۶۰ میلادی فعالیت فیلم‌سازی خود را آغاز کرد. وی ۱۹ بار نامزد اسکار و چهار بار برنده آن شده‌ است که این جوایز شامل یک اسکار بهترین کارگردانی برای فیلم آلیس و سه جایزه اسکار بهترین فیلم‌نامه غیراقتباسی است.

 دیلن فارو (دختر میا فارو، حاصل ازدواج پیشین وودی آلن) در گفت‌وگو با رسانه ها اعلام کرد وودی آلن در دوران نوجوانی بارها به او تعرض کرده است. وودی آلن از همان ابتدا این اتهام را رد کرد و گفت دیلن بیمار روانی است و میا فارو برای انتقام از او و سون (همسرش بعد از فارو) دخترش را وادار به ابراز این اتهام کرده است. این ماجرا سال‌هاست ادامه دارد.

به گزارش سینماپرس، قسمت جدید مجموعه «مدیرمسئول» با حجت‌الاسلام فاطمی‌نسب امام جمعه سر پل ذهاب همراه می شود و به روایت زندگی او می پردازد. فاطمی بعد از زلزله سر پل ذهاب پنج ماه در کنار مردم در چادر زندگی کرد. این مستند هم به حضور وی در بعضی مناطق این شهر برای بررسی وضعیت مردم و روند بازسازی ها در این مناطق می پردازد.

گفتگو درباره زندگی شخصی امام جمعه سر پل ذهاب از نکات دیگر این قسمت از برنامه مدیر مسئول است.

این قسمت از «مدیرمسئول» جمعه ۱۵ شهریور ماه ساعت ۱۹ از شبکه پنج سیما پخش خواهد شد.

«مدیر مسئول» که به تهیه‌کنندگی و کارگردانی سیدمحمدعلی صدری‌نیا و اجرای محمد دلاوری تولید و  پخش می‌شود، در هر قسمت سراغ یکی از مسئولان دستگاه‌های مختلف می‌رود و تلاش می‌کند پای آنان را به چالش‌های جدید و اتفاقات اجتماعی روز باز کند و با آنها در حوزه کاری و عملکردی‌شان بحث و تبادل نظر کند.

به گزارش سینماپرس، فیلم «پسر – مادر» ساخته مهناز محمدی به بخش دیسکاوری جشنواره تورنتو راه یافته است و به عنوان تنها نماینده سینمای ایران در بخش آثار بلند داستانی این جشنواره شناخته می شود، این فیلم از ۷ تا ۱۵ سپتامبر طی ۵ سانس در تورنتو به نمایش در می‌آید.

فیلم «پسر – مادر» ساخته مهناز محمدی روز شنبه ۷ سپتامبر ساعت ۳:۱۵ بعدازظهر، روز دوشنبه ۹ سپتامبر ساعت ۱۱ صبح و ۱۲:۱۵ ظهر، روز پنج‌شنبه ۱۲ سپتامبر ساعت ۲:۱۵ بعداز ظهر و روز یکشنبه ۱۵ سپتامبر ساعت ۳ بعدازظهر در سالن‌های نمایش آثار راه یافته به جشنواره تورنتو (TIFF) روی پرده می‌رود.

این فیلم که نخستین اثر داستانی بلند مهناز محمدی به شمار می‌رود، روایتگر زندگی مادر تنهایی است که با دو فرزند خود زندگی می‌کند. مشکلات عدیده مالی و متزلزل بودن موقعیت کاری، او را ناگزیر می‌کند به ازدواج پیشنهاد شده فکر کند و میان تامین امنیت و جدایی از فرزند پسر دوازده ساله‌اش تصمیم بگیرد.

مهناز محمدی نویسنده، کارگردان، بازیگر و فعال حقوق زنان در ایران است که آثار دیگر او همچون مستند «زنان بدون سایه» (۲۰۰۳) و «کوچنامه» (۲۰۱۱) جوایز متعددی  را در جشنواره‌های بین‌المللی از آن خود کرده‌ است.

رها خدایاری، ماهان نصیری، رضا بهبودی، شیوا اردویی و مریم بوبانی بازیگران فیلم «پسر – مادر» هستند.

دیگر عوامل این فیلم عبارتند از نویسنده: محمد رسول اف، مدیر فیلمبرداری: اشکان اشکانی، تدوین محمدرضا مویینی، طراح صحنه و لباس: سیامک کاری‌نژاد، طراح گریم: مھرداد میرکیانی، طراحی و ترکیب صدا: انسیه ملکی، صدابردار: حسن شبانکاره، آھنگساز: امیر ملوک‌پور، مدیر تولید: وحید مشاری، برنامه‌ریز: علی افشین‌راد، دستیار اول کارگردان: رضا غفارنژاد، مدیر تدارکات : امین سیدی، دستیار اول فیلمبردار: مجتبی شادرو، عکاس: اردلان آذرمی، مدیر مالی: مهیار بشارت و مهدی شمس، مشاور رسانه‌ای: مریم قربانی‌نیا، تهیه‌کننده: فرزاد پاک و کاوه فرنام، پخش جهانی: بتاسینما آلمان.

به گزارش سینماپرس، فیلم سینمایی «دیاپازون» به کارگردانی حامد تهرانی و تهیه کنندگی علیرضا شجاع نوری در اولین حضور جهانی خود به بخش «جریان نو» بیست و چهارمین جشنواره بین المللی بوسان کره جنوبی راه یافت که یکی از فستیوال های مهم و درجه یک آسیا و جهان محسوب می شود.

جشنواره جهانی فیلم بوسان (Busan International Film Festival) که به اختصار آن را (BIFF) می‌خوانند یکی از جشنواره‌های مهم فیلم در آسیا است که هر ساله در ماه اکتبر در کلان‌شهر بوسان (یا پوسان) کره جنوبی برگزار می‌شود.

«دیاپازون» با برخورداری از یک فیلمنامه اجتماعی که نویسندگی آن را حسین تهرانی بر عهده داشته است، در لوکیشن های تهران فیلمبرداری شده و ژاله صامتی بعنوان نقش اصلی این فیلم مقابل دوربین رفته است و بهنوش بختیاری، علیرضا استادی و معصومه رحمانی نیز از بازیگران دیگری هستند که در این اثر حضور دارند.

حدود ١٠ بازیگر جوان که همه آنها براساس سابقه حضور در صحنه تئاتر و همچنین گزینش از بین بیش از ١٠٠ متقاضی، انتخاب شده‌اند، در این فیلم ایفای نقش کرده اند.

ژاله صامتی، بهنوش بختیاری، علیرضا استادی، مهدی حسینی‌نیا، حسین تهرانی، ایلیا کیوان و معصومه رحمانی و بابک نوری، با معرفی علیرضا ساوه درودی، مهرنوش حاجی خانی، شادی گنجی، مهران آتش زای، مهسا اکبری، سارا سرابی، غزال غلامی  یکتا طبیبی بیتا تقی پور در این اثر به ایفای نقش پرداخته‌اند.

پخش کننده جهانی این فیلم موسسه بین المللی هنر هفتم با مدیریت علیرضا شاهرخی است.

به گزارش سینماپرس، مهدی شامحمدی مستندساز درباره تازه‌ترین فعالیت های خود به صبا عنوان کرد: در حال حاضر مشغول انجام مراحل فنی مستند ۷۰ دقیقه ای «برای فوعه» هستیم.

وی درباره موضوع مستند «برای فوعه» که کار کارگردانی و تهیه آن را برعهده دارد، گفت: در طول جنگ سوریه با داعش و طی پنج سال دو شهر فوعه و کفریا که ۱۸ هزار نفر شهروند داشتند در محاصره مسلحین داعش قرار گرفتند طوری که کم کم به دلیل آنکه دیگر مردم موادغذایی برای خوردن نداشتند، تصمیم گرفتند تسلیم داعش شوند. شرایط به گونه ای بود که پدرها و مادرها از دشت و بیابان علف و خار جمع می کردند و به بچه های خود می دادند تا از گشنگی نمیرند. این ماجرا باعث می شود دولت سوریه با کمک تعدادی از افراد مربوطه پروازهای زیادی بالای سر این دو شهر انجام دهد و مواد غذایی، سوخت و مهمات برای آنها ارسال کند تا آنها تسلیم داعش نشوند زیرا اگر تسلیم می شدند قطعا داعش سر آنها را می برید.

تهیه کننده مستند «خانه ای برای تو» ادامه داد: قصه های خیلی زیادی طی سال هایی که مردم این دو شهر شیعه نشین سوریه در محاصره داعش بودند اتفاق افتاده است و ما چند ماه انتهایی سال ۹۷ به این دو شهر سفر کردیم و بر فراز شهرهای فوعه و کفریا پروازهای زیادی انجام دادیم. در آنجا دیدیم که داعش همیشه به سمت هواپیماهای امدادرسانی شلیک می کرد اما نمی توانست هواپیماها را بزند و به همین دلیل به سمت بسته های غذا، سوخت و دارو شلیک می کرد که در مواقعی گلوله هایشان به این بسته ها اصابت می کرد و احیانا اگر گلوله ها به سوخت اصابت می کرد در آسمان منفجر می شد و تصویر عجیبی شکل می گرفت.

این مستندساز با بیان آنکه مراحل تولید و پس تولید این مستند خیلی طولانی شد، اظهار کرد: مراحل فیلمبرداری و تدوین زمان خیلی زیادی طول کشید و یک بازه زمانی هم کار به دلیل آنکه فیلم ها و مستندهایی که درباره سوریه است سرنوشت مشخصی ندارند و کارگردان نمی داند که اجازه دارد کار را ادامه دهد و یا اصلا کار پخش می شود، متوقف شد، اما خوشبختانه در حال حاضر کار تدوین تمام شده و مشغول انجام مراحل فنی پایانی این مستند هستیم.

تهیه کننده مستند «فصل هرس» درباره زمان پخش مستند «برای فوعه» توضیح داد: این مستند به دلیل آنکه یک فیلم سینمایی مستند است رونمایی ابتدایی آن در جشنواره های داخلی و خارجی است و در نهایت ممکن است این مستند از تلویزیون پخش شود. تلاشمان را می کنیم که اولین رونمایی از مستند «برای فوعه» در جشنواره «سینماحقیقت» و جشنواره ملی فیلم فجر امسال باشد.

وی در پایان گفت: در حال حاضر چند کار تلویزیونی و سینمایی دیگر در دست دارم اما چون همه آنها در مرحله پیش تولید هستند نمی توانم درباره آنها صحبتی کنم.

عوامل مستند «برای فوعه» عبارتند از طراح و کارگردان: مهدی شامحمدی، تصویر و صدا: حسین بدرلو، مهدی شامحمدی و محمد بابایی، تدوین : مهدی شامحمدی و محمد بابایی، صداگذاری: حسین ابراهیمی، موسیقی: افشین عزیزی، مدیر تولید: میثم مطهری، تهیه کننده: مهدی شامحمدی.

به گزارش سینماپرس، فیلمبرداری فیلم سینمایی «سه کام حبس» به نویسندگی و کارگردانی سامان سالور و تهیه کنندگی ساسان سالور که از اواخر تیرماه در تهران آغاز شده بود به نیمه رسید.

پس از محسن تنابنده و پریناز ایزدیار، سمیرا حسن پور جدیدترین بازیگری‌ است که جلوی دوربین مسعود سلامی رفته و بازیگرانی چون متین ستوده، محمود نظرعلیان، یدالله شادمانی، محمد اشکان فر، علیرضا مهران سایر بازیگران فیلم را تشکیل می دهند.

فیلمبرداری «سه کام حبس» تا اوایل مهرماه ادامه خواهد داشت.

«ساکنین سرزمین سکوت»، «چند کیلو خرما برای مراسم تدفین»، «ترانه تنهایی تهران»، «آمین خواهیم گفت»، «سیزده ۵۹» و «تمشک» از ساخته‌های پیشین سامان سالور است. همچنین اکران فیلم «هایلایت» به تهیه کنندگی ساسان سالور به زودی در سینماهای سراسر کشور آغاز می‌شود.

فهرست عوامل فیلم به این شرح است: مدیر فیلمبرداری: مسعود سلامی، مدیر صدابرداری: مهدی ابراهیم زاده، طراح گریم: ایمان امیدواری، طراح صحنه: سحر شهامت، طراح لباس: غزاله معتمد، برنامه ریز: آرش حسن پور، منشی صحنه: آزاده جهانبخش، عکاس: محمد بدرلو، مدیر تولید: ساسان سالور، مدیر تدارکات و دستیار اول تولید: پرویز کاظم لو، سرمایه گذار: سیاوش امین پور، تهیه کننده: ساسان سالور، کارگردان: سامان سالور

به گزارش سینماپرس، آیین تشییع پیکر زنده یاد مهدی علیمحمدی صبح امروز جمعه ۱۵ شهریور از مقابل مسجد بلال سازمان صداوسیما و با حضور جمعی از چهره‌های عرصه صدا، برگزار شد.

منوچهر اسماعیلی، سیروس ابراهیم‌زاده، علی همت مومیوند، رضا بنفشه خواه، بهزاد فراهانی و مجتبی نقی‌یی مدیر واحد دوبلاژ سیما، از جمله هنرمندان و مدیران حاضر در مراسم بودند.

علی همت مومیوند در این مراسم گفت: من به عنوان شاگرد کوچکش باید بگویم او در دورانی که یکی از سخت‌ترین مقاطع زندگی‌اش بود به کلاس می‌آمد و به تدریس می‌پرداخت.

پیکر مهدی علیمحمدی به آرامگاه ابدی بدرقه شد
علیمحمدی در دوبله جایگاه والای خود را پیدا کرد

بهزاد فراهانی بازیگر رادیو، تئاتر و تلویزیون هنرمند دیگری بود که در این مراسم بیان کرد: علیمحمدی معلم من در دهه ۴۰ بود، زمانی که ما نوجوان بودیم و تازه وارد رادیو شدیم، او پدرانه سعی می‌کرد با حفظ جایگاه یک استاد فرهیخته، آنچه را می‌داند در اختیار ما بگذارد.

وی ادامه داد: صداقت و پرهیز از دروغ، او را علیمحمدی کرد.

فراهانی افزود: علیمحمدی کوشش می‌کرد نوع نگاه به متن، شیوه کالبدشکافی متن، تحلیل واژگان و جملات را به ما آموزش دهد.

پیکر مهدی علیمحمدی به آرامگاه ابدی بدرقه شد

وی تصریح کرد: او در دوبله هم جایگاه والای خود را پیدا کرد. من در ۱۶ سالگی شاگردی او را کردم و الان ۷۵ ساله هستم. .

فراهانی در پایان با اشاره به یکی از نمایش‌های علیمحمدی با نام «امشب به قتل می‌رسد» عنوان کرد: علیمحمدی بعد از کودتای ۲۸ مرداد در نمایش‌هایی به ایفای نقش پرداخت و من بازی او را در این نمایش از یاد نمی‌برم.