امشب اینجا سعی دارد حرفی بزند که خودش نیز از گفتن آن می ترسد.
مژگان خالقی کارگردان این نمایش سعی دارد با فضا سازی ساده و بازی با نور ها حس دنیای خواب را برای تماشاگر به تصویر بکشد.
اینکه چقدر موفق بود را باید خودتان ببینید و قضاوت کنید.
میترا حجار آغازگر نمایش می باشد برخلاف دیالوگ هایی که گفته می شود مغرور نیست بازی او شخصیتی که معرفی میشود را نشان نمی دهد.
راوی چندین بار در طول نمایش شما را در تجسم بهتر فضا کمک می نماید.
کارکتر آذر برایم قابل باور نبود شاید نوع بازی و اکت بازیگر، این حس را به من نمیداد که این شخصیت میتواند دست به انجام کاری که در نمایش گفته می شود بزند.
هانا کامکار را بیشتر دختری سرزنده و شیطان می بینیم که خواسته هایش از همه چیز برایش مهمتر هست و اتفاق نمایش از او بعید به نظر میرسد.
حضور جواد مولانیا برایم جالب بود صدا و اکت خوبی برای اجرا داشت اما در زمان های مناسب احساسی که باید، را به تماشاگر انتقال نمیداد.
ترلان پروانه به نظر من بازی خوب و صدا و حس مناسب تری نسبت به بقیه در طول اجرا داشت.
در ادامه دیدن
نمایش امشب اینجا :
با صحبتهایی که بعد از اجرا با بعضی از تماشا گر ها داشتم به نظرمی آید که بازی قابل باوری را ارائه داده است.
میزانسن نمایش را نتوانستم درک کنم فلاش بک ها در بعضی زمانها به نظرم مناسب نبود .
دیالوگ ها خوب اجرا میشد ولی حس لازم در کل کار دیده نمیشد.
اصرار به بعضی تاکید ها قابل درک نبودند.
در نمایش های جدید شاهد تکرار یک دیالوگ خاص هستیم که به جای تاثیر گذاشتن خسته کننده می شوند و دلیل این تکنیک را متوجه
نمی شوم.
دکور بسیار ساده که با بازی نور هاقصد داشت خواب بودن فضا به تماشاگر القا کند شاید برای من جذاب نبود، اما جدید بود.
و اما بخش جالبتر کار، بازیگر نقش رضا بود:
که اصلا در بروشور ها نه عکس از او دیده میشود نه اسمی از ایشان برده شده و نه لباس این بازیگر با بقیه هماهنگی دارد، چرا؟
برای خانم مژگان خالقی کارگردان و بقیه همکارانشان آرزوی موفقیت ها و اجرای بیشتری دارم.
خرید بلیط در سایت تیوال
“مجله الکترونیک دفتر سینمایی”
