بایگانی آذر 6, 1398

---

پس در چنین شرایط حساسی که مردم مسلمان ایران با انواع و اقسام مشکلات ناشی از حاکمیت قبیله ی بنفش بر مصدر اجرایی کشور روبرو بوده و دغدغه ی بیشماری را به سبب بی تدبیری مسئولان در عصر حاضر تحمل می نمایند و همچنان به عنوان ملتی سربلند و راست قامت در حال رویارویی با دشمن بیرونی و در عین حال مواجهه با جهل و نادانی و در برخی موارد اغراض و امراز برخی از متولیان امر در اداره کشور می باشند و …؛
صنعت سینمای ایران وظیفه سنگینی را در راستای کاهش مشکلات مردم و کمک به حل معضلات اجتماعی عهده دار می باشد؛ وظیفه ای مهم که مبتنی بر آن
صنعت سینما سعی می کند تا به سراغ واقعیت های سیاه و تلخ جامعه ی پیرامونی خود رفته و با پرهیز از هر گونه سیاه نمایی، تمامی آنچه را که در واقعیت می بیند، روایت نماید و در عین حال سعی می کند تا به روایت صرف اکتفا نکرده و راهکار خود از برای بهبود شرایط موجود را به مخاطبان خود ارایه دهد.

---

---

در این شرایط بدیهی است که هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد که صنعت سینما بتواند تحت لوا و در پوشش ژانر اجتماعی با جلوه گری و بیان مفرط مشکلات باری از رنج های مردم بردارد و بجای آنکه برای مردم راه کار و الگوهای مناسب جهت برون رفت از مضیقه را ارایه نماید و دیدگاه حل مسئله در تقابل با مشکلات را به نمایش درآورد و … بخواهد به صورتی افراطی اقدام به ترسیم سیاه بختی جامعه و فلاکت مردم در کلاف سردرگم معضلات نماید و این در حالی است که جشنواره فیلم کوتاه در مسیری متفاوت از وظایف و رسالت حرفه ای خود، امروزه چنین مسیری را دنبال می نماید.

---

---

بر این اساس موضوع و محتوای عموم آثار به نمایش درآمده در سی و ششمین جشنواره فیلم کوتاه تهران نه تنها بر ابعاد غیر واقعی بسیاری از موضوعات و به تعبیری مشکل تراشی در فضای اجتماعی کشور مبادرت می ورزد؛ بلکه به صورتی منحط سعی می کند تا با ترسیم سیاهی مطلق و تصویرسازی از فلاکت انسان مسلمان ایرانی، کورسوی امید را از برای مخاطبان خود زایل سازد و از این جهت می توان جهت گیری عموم تولیدات فیلم کوتاه در بخش ملی داستانی از جشنواره سی و ششم را بر بستر سنی کودک و نوجوان و با تمرکز بر حوزه زنان و با محتوای مغایر با سبک زندگی اسلامی و ایرانی و بعضا ضدیت مستقیم با دین و شریعت جمع بندی نمود.

---

---

این گونه بود که در میان تولیدات به نمایش درآمده در سی و ششمین جشنواره فیلم کوتاه تهران که با رویکرد انتقادی به برخی از احکام مسلم و عقلی دین اسلام پرداخته شده، حضور پررنگ فیلم های ضد حکم قصاص برجسته می باشد؛ آثاری که با توسل به سوژه های مختلف با هدف درگیر کردن احساس مخاطب و به نوعی تلخ نمودن مطلق احکام الهی و به تبع آن سبک زندگی اسلامی در منظر مخاطبان خود می پردازند.

---

---

از این جهت در چندین اثر با استفاده از سوژه های مشابه در قالب داستان های متفاوت این حکم به چالش کشیده شد. در فیلم هایی مانند حلق آویز و اجباری و همچنین تا حدودی لکه، فیلمسازان به سراغ افرادی رفته اند که مسئولیت اجرای حکم قصاص و اعدام مجرمان را بر عهده داشتند و به روایت شدند.

---

---

البته ضدیت با سبک زندگی اسلامی و احکام و حدود الهی در عموم تولیدات به نمایش درآمده در
سی و ششمین جشنواره فیلم کوتاه تهران به نحوی بود که اثری همچون فیلم کوتاه
مطرود (به کارگردانی
امیر مهندسیان) که در قالب روایت داستانی طنز گونه با محوریت شغل مرده شوری اقدام به هجو سبک زندگی اسلامی می نمود و … شاید چندان از قابلیت توجه برخوردار نباشد. اثری که طی آن مرد مرده شور به دلیل نبود جنازه، احکامی را که برای غسل میت باید انجام داد، فراموش کرده و زن سعی در آموزش همسر و یافتن مرده دارد و …

---

---

همچنین در تعداد قابل توجهی از تولیدات عرضه شده در سی و ششمین جشنواره فیلم کوتاه تهران می توان به وضوح نوع نگاه اپوزیسیون و مخالفت صریح با حاکمیت جمهوری اسلامی را مشاهده نمود که در این میان طعنه های سیاسی و حاکمیتی به وجه مشترک بسیاری از آثار تبدیل شده و برخی از این نوع فیلم ها به طور مستقیم به انتقاد از نظام جمهوری اسلامی پرداخته و نظام را مسبب تمام اتفاقات سیاه و فلاکت انسان ایرانی معرفی می کنند.

---

البته عموم آثار سی و ششمین جشنواره فیلم کوتاه تهران، جملگی دارای ادبیات خاص و مشخصی هستند و لغت  نامه مشترکی با هم مرور نموده  اند و آن هم فلاکت است و از این جهت می  توان گفت فیلم  هایی که به طور ویژه و اغراق آمیز به معضلات اجتماعی پرداخته  اند و تنها تصویر  گر سیاهی ها و مشکلات هستند نیز عموما در دسته آثار معارض و منتقد نسبت به حاکمیت جمهوری اسلامی تفکیک و دسته  بندی می شوند.

---

---

سوای نظر از وجاهت ضد حاکمیتی بسیاری از تولیدات به نمایش درآمده در جشنواره سی و ششم آنچه که بر شدت تاثیر گذاری این آثار می  افزاید؛ توجه آن بر مخاطب نوجوان می  باشد و این جهت یکی از جنبه  های مخاطره آمیز این دوره از جشنواره فیلم کوتاه تهران محسوب می  شود. فیلم  هایی با سو گیری بر حوزه سنی نوجوانان که یکی از مصادیق واقعی تزریق تلخی و اندوه به مخاطب محسوب می شود.

---

در این میان دختر نوجوان فیلم کوتاه امتحان (به کارگردانی سونیا حداد) که نامزد دریافت جایزه بهترین کارگردانی، فیلم نامه و نامزد بخش سینمای ملی شد، به حرفه ای ترین وجه ممکن  مواد همراه خود را از دید مدیر مدرسه پنهان کرده و می  بلعد. در ادامه این دختر با حالت زجر آوری بسته را از درون معده خود خارج می کند. پر واضح است که چنین فیلمی مورد استقبال جشنواره های خارجی قرار خواهد گرفت و در راستای سیاست های آنان نماینده ای از دانش اموزان ایرانی را به جهان معرفی خواهد نمود. فیلم کوتاه دم اژدها (به کارگردانی سعید کشاورز) نیز دیگر فیلم این حوزه بود که دو نوجوان مواد فروش را به تصویر کشیده که یکی از آنها مرتکب قتل نیز می  شود. این دو نوجوان در این فیلم کوتاه، به هیبت مردانی حرفه  ای و سرشاخه توزیع کننده مواد مخدر، معرفی شدند که در سیاه ترین حالت ممکن و با همکاری ناظم مدرسه به عنوان دلال به این امر اشتغال داشتند! فیلم کوتاه دراپ (به کارگردانی شاهین حق‌شعار) نیز دیگر فیلم دردناک با این موضوع بود. دختری حرفه  ای که توزیع کننده مواد مخدر است و هر آسیبی که متوجه یک دختر خیابانی باشد را تجربه کرده است.

---

نکته دیگری که در این فیلم  ها به چشم می خورد مدرسه گریزی و به نوعی تخریب بخش آموزش است. باید دقت شود که با وجود تمام انتقادات به حقی که در این زمینه متوجه بخش آموزش کشور است اما با این وجود نباید به این گونه تخریب  ها در راستای اهداف تعیین شده در
سند ۲۰۳۰ یونسکو دامن زده شود. سندی که با عنوان رسمی
دگرگون ساختن جهان ما: دستور کارش ۲۰۳۰ برای توسعه پایا (
Transforming our world: the ۲۰۳۰ Agenda for Sustainable Development
) در حال پیاده  سازی و تاثیرگذاری بر ساختارهای فرهنگی و اجتماعی بسیاری از کشورها و به ویژه ایران اسلامی بوده و ساخت آثار سینمایی فوق الذکر به خوبی می  تواند ضمن ایجاد فشار خارجی به منظور پیاده  سازی مفاد این سند؛ همراهی ویژه برخی از مسئولان و دست  اندرکاران عرصه فرهنگی را برای اعمال گسترش و عمومیت یافتن تعالیم این سند در جامعه را موجب ششود.

---

---

البته فلاکت نوجوان ایرانی تنها با مواد مخدر ترسیم نمی شود و از سایر فیلم  های
جشنواره سی و ششم با محوریت و موضوع گروه سنی نوجوان می  توان به نمونه  هایی اشاره نمود که شخصیت اصلی اثر را نوجوانانی در شرایط نابسامانی  های مختلف  شامل می  شود. نوجوانانی که عمدتا به دلیل مشکلات مالی خانواده و یا نداشتن یکی از والدین در نقشی فراتر از حد یک نوجوان در خانواده ظاهر می  شوند. فیلم  هایی که خانواده   مسلمان ایرانی در آن به عنوان اجتماعی ضعیف و مستضعف مادی و فکری فرهنگی روایت می  شوند که یا درگیر مسائل مادی بوده و یا اختلافات پدر و مادر، نوجوان را وارد دنیای دیگری می  سازد.

---

---

در این گونه آثار نوجوان غرق در مشکلاتی ترسیم می  شوند که به صورت جبر اجتماعی بر ایشان تحمیل شده و آنها را از مدرسه و هر آنچه اقتضائات این دوران است بازمی  دارد و گاها در آرزو و رویای نداشته  ها ایام را سپری می  سازند و بعضا حتی غرق شدن در این مشکلات باعث از دست دادن جان ایشان نیز شده و یا اوضاع نابسامان سبب تبدیل این نوجوانان به انسان  هایی بزه  کار و حتی قاتل می شود.

---

  

---

اکثر نوجوانانی که در این فیلم ها روایت می  شوند محروم  اند و قطعا مخاطب این آثار چاره  ای از برای نجات نوجوان مظلوم ایرانی از این فلاکت اجتماعی متصور نخواهد شد جُز آنکه بر دستورالعمل  های ابلاغی نظام لیبرالیسم در قالب سندهایی همچون سند ۲۰۳۰ یونسکو تمسک جُسته و سعی نماید تا ضمن دوری از داشته  های فرهنگی خود و اعلام برایت و بیزاری تمدنی؛ تمام همت خود را معطوف تحقق ۱۷ هدف بند اصلی و ۱۶۹ هدف ویژه این سند در جامعه ایران نماید.

---

---

در این میان جمع قابل توجهی از آثار به نمایش درآمده در
سی و ششمین جشنواره فیلم کوتاه تهران همچون فیلم کوتاه
آزاده (به کارگردانی
میرعباس خسروی‌نژاد) و یا فیلم کوتاه
مَگرالن (به کارگردانی
مریم زارعی) و  فیلم کوتاه
گاومیش (به کارگردانی
ابراهیم اشرف‌پور) و فیلم کوتاه
بنفشه‌زار (به کارگردانی
آبتین سلیمی‌طاری) و فیلم کوتاه
موناکو (به کارگردانی
آرمان خوانساریان) و فیلم کوتاه
شوفر (به کارگردانی
رضا نجاتی) و فیلم کوتاه
باخ (به کارگردانی
مهران قربانی) و فیلم کوتاه
شوفر (به کارگردانی
رضا نجاتی) و فیلم کوتاه
آتاری (به کارگردانی
فرهاد فداکار) و … را می  توان از این منظر مورد توجه قرار داد.

---

البته در این میان طیف های مختلف در گروه سنی نوجوانان قرار گرفته و به عنوان نمونه نوجوان ترسیم شده در فیلم کوتاهی همچون آنکادر (به کارگردانی مرتضی میرمنتظمی) نوجوانی تنها و بی کس است که از طبقه ضعیف نیست اما والدینی ندارد و بدلیل عدم توان ارتباط گیری با افراد پیرامونی در دنیای خود ساخته خویش به سر می  برد و انس با حیوان برای او ساده  تر و قابل دسترسی  تر از ارتباط با مردمان جامعه است. البته معدود تولیداتی همچون فیلم کوتاه کوه سفید (به کارگردانی مهرداد حسنی) نیز در جشنواره حضور داشت که علارغم محروم بودن نوجوانان روایت شده در این قصه، اما مانند سایر فیلم ها سیاه و تاریک نیست. فیلم کوه سفید تلاش نوجوانانی را برای انتقال حال و هوای زیارت اربعین برای مردم روستا به تصویر کشیده. فیلم کوتاه او که اهلی نشد (به کارگردانی صالح کاشفی) نیز روایت نوجوانی است که برای لذت بردن از زندگی خود باید از قید و بندها و انتظارات والدین و مسئولان مدرسه رها شود.

 

 

به گزارش سینماپرس، شب گذشته نشست صمیمی سینماگران انقلاب و دفاع مقدس در  موزه انقلاب اسلامی و دفاع مقدس برگزار شد و در این مراسم طی تقدیر از جمال شورجه تقدیر صورت پذیرفت، در این مراسم که به همت بنیاد فرهنگی روایت فتح، انجمن  سینمای انقلاب و دفاع مقدس و باغ موزه دفاع مقدس و سازمان سینمایی بنیاد حفظ آثار و ارزش‌های دفاع مقدس، بسیاری از سینماگران در مورد معضلات و مشکلات سینمای انقلاب سخنرانی کردند.

یکی از سخنرانان این مراسم سید احمد میرعلایی بود. میرعلایی که کار حرفه‌ای خود را در مقام تهیه‌کننده در سینما از سال ۱۳۷۵ با فیلم سرعت به کارگردانی محمدحسین لطیفی آغاز کرد و هم اکنون تهیه‌کنندگی سریال موسی را بر عهده دارد در این مراسم گفت:

من کوچکترین شما هستم و وقتی داخل سالن آمده‌ام این تعداد پرچم نهادهای مختلف را وقتی کنار هم دیدم گفتم چه اتفاق خوبی می‌خواهد بیفتد. سردار بزرگوار جناب آقای جعفری و آقای عظیمی دست به دست یکدیگر بدهید که اتفاق بزرگی خواهد افتاد. یک عکس از پرچم‌ها بگیرید، دشمن ببیند، فرار خواهد کرد. اما یادم آمد از این جلسات چقدر تکراری داشتیم، آقای عظیمی کاش خرج نمی‌کرد و ما را دعوت کند و کاش بنزین لیتری ۳۰۰۰ تومان هزینه نمی‌کردیم که بیاییم. فیلم‌های جلسات سال گذشته را می‌فرستادید، می‌نشستیم غم می‌خوردیم و اذیت می‌شدیم. آقای «سیدضیاهاشمی» و مسعود ده‌نمکی عزیز همین حرف‌ها را زدند، منم اگر روی سن آمدم همین حرف‌ها را می‌زدم. مسئله این است که ما سینماگران انقلابی مثل شب چهارشنبه سوری به دنبال بوته می‌رویم، از قبل فکری نمی‌کنیم، برنامه‌ای نداریم. این حرفی است که بنده با مثال چهارشنبه‌سوری دارم می‌زنم. بعد می‌رویم با هزار مشکل مواجه می‌شویم، صبح روز چهارشنبه می‌خواهیم بته پیدا کنیم، در سینما هم همینطور ناگهان به سرمان می‌زند یه کار مثلا ملی بسازیم. همه این فرآیند شوخی است! فقط داریم آمار پر می‌کنیم.

***مگر در جمهوری اسلامی سینمای غیرارزشی ما باید داشته باشیم؟ وای به حال سردر سینماها!

تهیه کننده فیلم شب واقعه در ادامه در مورد کمرنگ شدن سینمای انقلابی گفت: سینماگران دفاع مقدس عزیزمان، از سینما دور ماندند، باید از این دوستان شروع کنم. چرا خودمان را ارتقا نمی‌دهیم، روزی چند تا فیلم می‌بینیم، روزی چند تا کتاب می‌خوانیم؟! کجای سینمای دنیا اینجوری می‌روند فیلم می‌سازنند؟! چرا تصور می‌کنیم هر طوری که ما فکر کردیم درست است؟ من اگر شب نشستم در مراسم دعای کمیل، دلم شکست و دلم لرزید، همان موقعیت را نمی‌توانم به سینما بیاورم و همه موظف باشند که نگاه کنند. سینما یک فرمول دارد، یک دفتر لغت معنی دارد، باید تخصص‌امان را در این حوزه بالا ببریم، چگونه بالا می‌رود؟ با تمرین. ما را از تمرین دور نگاه داشتند تا خودمان ارتقاء بدهیم.

انشاالله با ظهور حضرت حجت (عج) سینمای دفاع مقدس خوبی راه می‌افتد، سینما را درست می‌کنند. بعد از چهل سال انقلاب، هنوز تکلیف ما روشن نیست که سینمای ارزشی کجاست، سینمای غیرارزشی کجاست؟ مگر در جمهوری اسلامی سینمای غیرارزشی ما باید داشته باشیم؟ وای به حال سر در سینماها! این وسط گفتند یکی دو تا فیلم… .

الان با دوربین موبایل از سردر سینما آزادی فیلم و عکس بگیرید. این سر در سینماهای ما با این اسم‌های فجیعی که روی این فیلم‌های گذاشتند، چه نسبتی با انقلاب دارد؟! راجع به شهید گمنام این سید عزیزما (سیدجواد هاشمی) صحبت کرد، دل ما را لرزاند، این شهدای ما الان بیایند توی خیابان‌ها  قدم بزنند با این فیلم‌هایی که ما داریم، چه جوابی به آنها باید بدهیم.

میر علایی در ادامه با لحن بسیار تندتری نسبت به وضعیت ولنگارانه موجود در سینما گفت: مسئولان عزیز! این چه وضعیتی است که برای ما درست کردید؟ این چه وضعیتی است که برای فرهنگ ما درست کردید؟ این فرهنگ افتضاح است! ما منتظریم که آقا بیاد برای ما تدوین هم بکند و سردر هم بزند، آقا بیاد برای ما کنداکتور پخش هم بنویسد، آقا فیلم‌های ما را هم نگاه کند! همه چیز را باید به گردن آقا بیندازیم؟! این جلسات تکراری سال بعد هم همین است، سال پس از آن همین است، یک عده می‌آیند درد و دل می‌کنند و می‌روند. یک نفر باید ترمز ولنگاری موجود را  بکشد.

شورای انقلاب فرهنگی ما خواب است که ببیند سینمای در چه وضعی است؟! کمیسیون فرهنگی مجلس جمهوری اسلامی کجاست؟ این مسئولان فرهنگی ما کجا هستند؟ وزیر ارشاد ما کجاست؟ مسئولان سینمایی ما کجا هستند که وضعیت سینمای ما چنین اسفبار شده است؟! به خدا خجالت می‌کشیم که به سینما برویم. مراکز فرهنگی مروج فساد هستند، پشت صحنه‌تئاترهای ما را لطفا ببیند چه خبر است. به والله جوانان ما تقصیری ندارند، فضا را اینگونه دیدند، فکر کردند فضای هنری یعنی ولنگاری. به خدا همین جوانان اگر جنگی پیش آید از جان مایه خواهند گذاشت و همیشه در میدان مبارزه خواهند بود.

شما مسئولان فرهنگی خواب هستید و امثال من خوابیده‌ایم که وضعیت فرهنگی به چنین صورتی پیش می‌رود. چه جلسه‌ای برگزار کردیم با اینهمه پرچم! یک عکس از این پرچم‌ها بگیریم دشمن به خودش خواهد لرزید. برای چی بچه‌های سینمای دفاع مقدس را اینجا جمع کردید؟ من می‌خواهم دردمندانه حرف بزنم. این شکلی که سینما دارد می‌رود فرهنگ ما را به هپروت خواهد برد.

هر کسی اندازه خودش مسئولیت دارد ، نسل ما در کنار شهدا راه رفته است، خدا به ما لطف کرده که با بسیاری از این شهدا ما همنفس بودیم، ما جبهه‌های جنگ را دیده‌ایم ما صحنه انقلاب را دیده‌ایم و با بقیه فرق می‌کنیم. از جوان امروز که آن روزها را ندیده در آخرت سئوال نمی‌کنند. فقط از مسلمان سئوال می‌کنند تو چرا مسجد نمی‌روی از غیر مسلمان سئوال نمی‌کنند. از بچه‌های انقلاب بابت عملکردشان سئوال می‌کنند. بچه مسلمان! می‌بینید بازار داغ است می‌روید فیلم ضد ارزش می‌سازید؟ به من می‌گویی من بدهی داشتم! خاک بر سرتو که خدا را فراموش کردی و اسم خودت را گذاشتی سینماگر دفاع مقدس. همین‌ آدم‌ها در مراسم‌های مختلف سینماگران دفاع مقدس حضور دارد، چه کسی او را دعوت می‌کند؟!

چرا فرقی نمی‌گذارید میان سینماگران دفاع مقدسی که نونشان را در خون خودشان می‌زنند و  دارند آبرو داری می‌کنند و با کسانی بی‌آبرویی می‌کنند. کسانی که در مقابل وضعیت کنونی سینما سر خم نمی‌کنند، چرا یادشان نمی‌کنیم. چرا فرق نمی‌گذارید؟ قرآن این را گفته است؟ اسلام این را گفته است؟ مهدی صاحب الزمان گفته که فیلم ضد ارزش بسازد؟ بعد انتظار فرج دارید؟ امام زمان بیایید در شهرهای ما، با این سینما، با این وضعیت تئاتر ما ؟ دلمان را بیخودی خوش کردند، آقای عظیمی من عذرخواهی می‌کنم، تو عزیز من هستی، دارم می‌لرزونمت که جلو بیفتی در انجمن سینمای دفاع مقدس و سردمدار بشی،  آقای دکتر (یاشار نادری) شما همینطور. اگر پانشویم به درد نخواهد خورد، بدجایی مسئولیت گرفتید.

رئیس انجمن فیلم و سینمای دفاع مقدس مسئولیتش بیشتر و سخت‌تر است. بیاییم  زیر خیمه بگوییم بسیجی روزت مبارک؟!  افسوس باید بخوریم؟! ما مسئولیت داریم عزیزان مسئولیت داریم و نمی‌توانیم دست روی دست بگذاریم و بنشینیم. خیلی هم سخت است،  ما باید با سختی کار کنیم. فکر نکنید که کار برای ما راحت است، اگر کوتاه بیاییم تخصص خودمان را ارتقاء ندهیم،سینمای انقلاب از دست خواهد رفت ، آماده باشیم برای حرکت اصلی. به یک دوست عزیز گفتم بیا به مراسم فلان برویم، گفت من نمی‌خواهم بیایم، مثل سیاهی‌لشگرها بیایم آنجا بنشینم، گفت: همه کسانی که آنجا دعوت همه سیاهی‌لشگر هستند.  مگه پارسال نرفتیم، پیارسال نرفتیم، چه اتفاقی افتاد؟ گفتم می‌رویم همدیگر را می‌بینیم،گفت: خیلی خوب است بذار من یک نفر نیایم که نخواهم در آنجا چیزی بگویم. خیلی خوب است که ما را دعوت کردند، یک بار دیگر این چهره‌ها را ببنیم و باهم غذار بخوریم، این بزرگترین نعمتی است که سینماگران انقلابی همدیگر را می‌ببیند و می‌خواهم از شما خواهش کنم برای سلامتی آقای جمال شورجه دعا کنید. تک تک ما این دردها را داریم ببخشید که کمی تلخی کردم و اگر ذائقه شما تلخ شد مرا به جدم ببخشید.

سینماپرس: فصل جدید برنامه زنده «صبح بخیر ایران» با بخش‌های متعدد و متنوع از شنبه نهم آذرماه به روی آنتن شبکه یک سیما می‌رود.

سینماپرس: «مطرب» با یک روایت خطی ساده و اتوبیوگرافیکال تلاش می‌کند قصه‌ و دغدغه اجتماعی و مضمون انتقادی‌اش را در فضایی دراماتیک و همراه با شوخی‌ بیان کند؛ اما در واقع نه مؤلفه‌های سینمای کمدی را دنبال ‌می‌کند، نه وفادار به سینمای ملودرام باقی می‌ماند، نه خود را به مشخصه‌های مرسوم آثار اتوبیوگرافی نزدیک می‌کند و نه می‌توان آن را اثری موزیکال با مشخصه‌های استاندارد آن دانست!