با تماشاگر امروز تئاتر غریبه‌ام – اخبار سینمای ایران و جهان
سینماپرس: محمد رحمانیان در نشست رسانه‌ای نمایش «روزهای رادیو» درباره ویژگی‌های این اثر نمایشی صحبت کرد و یادآور شد با تماشاگر این روزهای تئاتر احساس غریبه‌گی می‌کند.
به گزارش سینماپرس، نشست رسانه‌ای نمایش «روزهای رادیو» صبح امروز چهارشنبه ۳۰ بهمن ماه با حضور محمد رحمانیان، بازیگران و دیگر عوامل نمایش در خانه تئاتر برگزار شد.
در این نشست علاوه بر محمد رحمانیان، بهرام ابراهیمی، فهیمه رحیم نیا، لیلی رشیدی، بهنوش طباطبایی، افشین هاشمی، احسان کرمی، غزال آخوندزاده، آلاله زارع طلب بازیگران، حسن علیشیری ترانه سرا، سردار سرمست تنظیم موسیقی، احسان برآبادی طراح اعلان و برنوشت و … حضور داشتند. آزیتا موگویی تهیه کننده نمایش نیز در ابتدای نشست حضور داشت اما عنوان کرد که به دلیل مشغله کاری باید سالن را ترک کند.
در ابتدای نشست محمد رحمانیان به معرفی عوامل و بازیگران حاضر در نشست پرداخت و درباره حضور حسن علیشیری گفت: در «روزهای رادیو» درباره یک دوره تاریخی صحبت می‌کنیم و نیاز به مشاوره درباره موسیقی داشتیم از همین رو حسن علیشیری در این نمایش کار سختی در پیش داشت.
وی با اشاره به سابقه بهرام ابراهیمی در حوزه تئاتر و همکاری طولان مدتی که با وی داشته است عنوان کرد که او در این نمایش در نقش احمد قوام السلطنه در روزهای بحرانی سال ۱۳۳۱ ایفای نقش می‌کند.
رحمانیان درباره دیگر بازیگران نمایش نیز توضیحاتی ارائه داد و یادآور شد: افشین هاشمی علاوه بر بازیگری به عنوان مشاور من هم در این نمایش حضور دارد. همچنین با احسان کرمی دهمین کاری است که همکاری دارم و وی در این نمایش ۹ نقش را ایفا می‌کند و به عنوان خواننده مهمان نیز در گروه «پرچین» حضور دارد. باید اینجا از گریم درخشان ماریا حاجیها نیز تشکر کنم. غزال آخوندزاده پیانیست است و نقش بسیار سختی را ایفا می‌کند چون هم باید زبان لهستانی می‌آموخت و هم نوازندگی می‌کرد. بهنوش طباطبایی در این نمایش سه نقش کاملا متفاوت را بازی می‌کند که فعلا ترجیح می‌دهم درباره اش صحبت نکنم. چندسالی است که کارهای ما با حمایت و لطف آزیتا موگویی روی صحنه می‌رود و اگر حضور او نبود امکان اجرای آثارم فراهم نمی‌شد و حتی در مقاطعی که من ممنوع الفعالیت بودم موگویی در کنار من حضور داشت و از من حمایت می‌کرد.
وی درباره انتخاب نام نمایش توضیح داد: اسم نمایش را از روی فیلم «روزهای رادیو» وودی آلن برداشتم. این نمایش به دلیل طولانی بودن در ۲ جلد «عشق» و «آشوب» به صحنه می‌رود و وقایع تاریخی، سیاسی و اجتماعی ۲۰ سال از ایران را یعنی از ۴ اردیبشهت ۱۳۱۹ تا ۴ اردیبهشت ۱۳۳۹ که شب بیستمین سالگرد رادیو است، به تصویر می‌کشد. در این نمایش استنادات تاریخی فرهنگی و اجتماعی بسیاری مطرح می‌شود و با اینکه نمایشی نوشتم که ارجاعات تاریخی فراوانی در آن است، نمی‌توانم بگویم وفادارانه نوشته ام چون در برخی مواقع مجبور شدم بعضی اتفاقات را فشرده کنم.
وقفه‌هایی که در کار من افتاده باعث شده از جنس تماشاگران زمانه فاصله بگیرم. من درام‌های بسیار ناراحت کننده و تاثیرگذاری مثل «لانچر ۵» را دیدم اما از میزان خنده‌های تماشاگران این نمایش متعجب شدم و این را متوجه نمی‌شدم چرا باید به نمایش به این غمگینی و متاثر کننده‌ای خندید از همین رو احسان می‌کنم از دنیای تماشاگران امروز فاصله گرفته اماین کارگردان تئاتر متذکر شد: این نمایش برای سالن بزرگ طراحی شده بود چون ۸ نمایش با ۸ صحنه و امکانات مختلف در یک اثر جمع شده است و معتقدم تالار وحدت مناسب این اجرا بود که میسر نشد اما الان بچه‌های سالن شهرزاد به ما خیلی کمک کردند تا نمایش به بهترین وجه اجرا شود. به دلیل طولانی بودن نمایش و اینکه مدتی کم کار بودم، فکر می‌کنم از فضای ذهنی مخاطبان دور شده ام در روزهای اول در حال نظرسنجی از مخاطبان هستم که ببینم نمایش را در یک بخش اجرا کنم یا ۲ بخش. من با بخش بزرگی از تماشاگران امروز تئاتر احساس غریبه‌گی می‌کنم و انگار از آنها دور افتاده ام بنابراین امیدوارم از نمایش خوششان بیاید و علی رغم اینکه ممکن است کار برایشان خسته کننده باشد از دیدن نمایش لذت ببرند.
وی ادامه داد: من از ۳۷-۳۸ سالی که کار می‌کنم نزدیک به ۱۸ سالش ممنوع الکار بودم و این وقفه‌هایی که در کار من افتاده باعث شده از جنس تماشاگران زمانه فاصله بگیرم. من درام‌های بسیار ناراحت کننده و تاثیرگذاری مثل «لانچر ۵» را دیدم اما از میزان خنده‌های تماشاگران این نمایش متعجب شدم و این را متوجه نمی‌شدم چرا باید به نمایش به این غمگینی و متاثر کننده‌ای خندید از همین رو احسان می‌کنم از دنیای تماشاگران امروز فاصله گرفته ام.
در ادامه احسان کرمی درباره گریم‌های زیادی که در نمایش دارد، توضیح داد: این مشکل بین من و خانم حاجیها است و کار بسیار سختی است اما با تمهیداتی که اندیشیدیم، امیدوارم مشکلی پیش نیاید. در نمایش ۸ گریم متفاوت دارم و در این میان باید بدون گریم خوانندگی هم بکنم که کار بسیار سختی است.
رحمانیان درباره ایده شکل گیری این نمایش اظهار کرد: طرح اولیه این متن بعد از ۱۳۸۴ و نمایش «فنز» نوشته شد و قرار بود درباره آتش گرفتن تئاتر سعدی در سال ۱۳۳۲ و بیکار شدن گروه تئاتر نوشین بود که قرار بود پرویز پرستویی و عزت الله انتظامی در آن بازی کنند. در ورژن جدید، نمایش دچار تغییراتی شد و یک شخصیت به نام رامین سنگ آتش پیدا کرد که ۸ مقطع از زندگی اش به تصویر کشیده می‌شود و من تلاش کردم به هر اتفاقی که در این مقطع زمانی افتاده بپردازم.
افشین هاشمی درباره همکاری با رحمانیان بیان کرد: یکی از مهمترین مشکلات ما نپرداختن درست به تاریخ فرهنگی سیاسی کشور است و زمانی با نمایشی تاریخی با اتفاقات بسیار تاثیرگذار روبرو هستیم پاسخ‌هایی برای دلیل اجرای آن در امروز پیدا می‌کنیم. مساله بعدی حضور کارگردان‌هایی مثل محمد رحمانیان و تاثیرگذاری آنها در تئاتر است که خیلی از وقت‌ها ما نمایش‌های آقای رحمانیان را به دلیل علاقه و اطمینانی که به وی داریم بدون خواندن متن قبول می‌کنیم.
بهنوش طباطبایی نیز درباره فضای خشنی که در سینما و تئاتر وجود دارد، توضیح داد: معتقدم برخوردهایی که با هنرمندان و سلبریتی‌ها در مطبوعات وصداوسیما می‌شود برای ما عادی شده اما امسال در جشنواره این میزان خشونت علنی تر شده است. ترجیح می‌دهم رو به جلو فکر کنم و کارم را انجام دهم. آقای رحمانیان برای من نقش‌های پر از چالشی را می‌نویسد و من با جان و دل بازی در نقش هایشان را می‌پذیرم. من خودم را جزو خانواده آقای رحمانیان و خانم نصیرپور می‌دانم چون رفتارهای انسانی بزرگوارانه‌ای دارند و همیشه در حق کوچکترها بزرگواری می‌کنند.
لیلی رشیدی نیز عنوان کرد: انگیزه من برای کار کردن در این نمایش خود آقای رحمانیان بودند و خوشحالم که برای اولین بار در کارشان بازی می‌کنم. متاسفانه در مقاطعی عده‌ای می‌خواستند هنرمندان را از چشم مردم بیندازند و موفق هم شدند اما هنرمندان این اتفاق را نمی‌خواستند که متاسفانه رخ داده و باعث جدایی بین مردم و هنرمندان شده است.
کرمی با اشاره به همکاری با رحمانیان عنوان کرد: آرزوی هر بازیگری است که با بزرگان تئاتر همچون محمد رحمانیان و بهران بیضایی همکاری کند به همین دلیل همه ما از حضور در نمایش آقای رحمانیان بسیار خرسندیم. همچنین ما داریم در تئاتر یاد می‌گیریم که اول روی حرف‌هایی که می‌خواهیم بزنیم، فکر کنیم بعد آنها را به زبان بیاوریم یا به اشتراک بگذاریم و این تمرین خوبی برای ماست.
بهرام ابراهیمی نیز به عنوان قدیمی ترین عضو گروه بیان کرد: من از خیلی قدیم با محمد رحمانیان کار می‌کنم و خوبی کار کردن با رحمانیان این است که او اصلا عجله‌ای برای کار ندارد و شما نمی‌دانید که فردا چه چیز جدیدی با خود سر تمرین می‌آورد. وقتی با رحمانیان کار می‌کنم به نظرم به خودم نزدیک تر می‌شوم.
آلاله زارع طلب و غزاله آخوندزاده نیز درباره تجربه همکاری با محمد رحمانیان صحبت کردند.
فهمیه رحیم نیا نیز درباره دومین همکاری اش با رحمانیان عنوان کرد: سابقه آشنایی من با آقای رحمانیان به سال ۶۱ باز می‌گردد و خوشحالم که به من پیشنهاد بازی در این نمایش را دادند چون‌همه فکر می‌کنند من فقط در کارهای بهزاد فراهانی بازی می‌کنم. کارهای رحمانیان همیشه مخاطبان را به فکر وا می‌دارد به خصوص نسل جدید را که از تاریخ هیچ چیز نمی‌دانند.
در ادامه حسن علیشیری نیز توضیحاتی درباره ۹ قطعه موسیقی نمایش و برهه تاریخی ۱۳۱۹ تا ۱۳۳۹ که نمایش در آن رخ می‌دهد، ارائه داد و سپس از پوستر نمایش نیز رونمایی شد.
در پایان جلسه سردار سرمست نیز یکی از قطعات نمایش را با صدای احسان کرمی خواند و بخش‌هایی از بازی بهرام ابراهیمی در نقش قوام السلطنه نیز برای حاضران در نشست پخش شد.
