بایگانی فروردین 5, 1399

به گزارش سینماپرس، مهران مدیری پیرامون موضوعات مختلفی استندآپ اجرا کرد.

مدیری ضمن تبریک سال نو گفت: سال ۹۸ هم تمام شد، واقعا خوش گذشت یعنی همان اول سال که توپ سال نو را در کردند، افتاد در مجتمع مسکونی و ۶۷ نفر سمنو به دست فوت شدند.

وی افزود: خیلی سال پرفراز و نشیبی بود، همه ما از بازماندگان سال ۹۸ محسوب می شویم. در واقع ما یک تعداد نیروی زبده هستیم که همین الان می توانند ما رابا هلی کوپتر وسط جنگل های ویتنام پیاده کنند. من خودم تا سال گذشته در دستشویی سوسک می دیدم جیغ می کشیدم اما خودم زباله ها را سر کوچه بردم، دیدم یک یوزپلنگ کنار سطل آشغال نشسته، سوار شده و با او به خانه بازگشتم.

دربخشی دیگر مجری برنامه دورهمی درباره اتفاقات سال ۹۸ توضیح داد: سال گذشته آنقدر بهشت زهرا رفتیم و برگشتیم که الان من یکی ازحافظان کل قطعات و ردیف ها هستم. یعنی شما شماره را بگویید من به ترتیب از راست به چپ اسامی را با تاریخ آفریده و آرمیده به شما میگویم.

در بخش بعدی کامنت های مخاطبان را خواند.

از وقتی که بهم عیدی ندادن عید جایی نرفتم و امسال هم برام مثل هرساله

عید بدون مدیری مثل املتی که گوجه نداشته باشد.

اینقدر هر سال نخودچی های ظرف آجیل را نخوریم که آه شون ما رو گرفت.

به بابام میگم عیدی بده میگه تو بزرگ شدی میگم میخوام ازدواج کنم میگه دهنت بوی شیر میده تکلیف ما رو روشن کن.

آدم رو از هر چی که محروم کنند نسبت به آن حریص می شود و هر سال عید سریال می دیدم امسال دوست دارم همه رو لیس بزنم.

برکت وقتی از عید رفت که دیگه مردان آهنین پخش نشد.

به مردم بگین دعایی که پارسال موقع تحویل سال کردند را امسال نکنند، ۹۹ بذارید به خیر بگذره

من خرافاتی نیستم ولی ترسم از ۱۳ به بدر هست طبیعت این چیزا حالیش نمیشه.

امسال عید لطفا برای سلامتی کودکان بهشون عیدی ندید به جاش برای ما بزرگتر ها کارت به کارت کنید.

عیدت مبارک مدیری ولی باز هم پیر نشو لعنتی

مدیری در ادامه درباره کسانی که سال ۹۸ بچه دار شدند گفت: افرادی که سال ۹۸ بچه دار شدند می توانند خطاب به کودکان خود بنویسند “کودکم یک سیل، زلزله و تعدادی از حادثه و بنزین سه هزار تومانی را دیدی، انواع و اقسام آلاینده هوا و محیط زیست را دیدی، طوفان و حمله ملخ ها را هم دیدی، ویروس مدل جدید و آخرین مدل بیماری را دیدی، دیگر همه چیز جهان تکراری است به جز مهربانی و نرخ تورم”!

کارگردان دورهمی درباره مسافرت های نوروزی سال های گذشته اظهار کرد: زانوی غم بغل نگیرید که ای وای مسافرت عید را از دست دادیم زیرا چیز زیادی را از دست ندادیم. سال گذشته را به یاد آورید، سه ساعت و نیم ایستادیم تا موزه رفتیم و یک کاسه در یک محفظه شیشه ای گذاشته بودند. مسئول موزه توضیح میداد که فتحعلی شاه با این کاسه آب می ریخته روی سرش!

سینماپرس: مدیر استودیو نوبین و تهیه‌کننده «بریم بسازیم» به عدم پخش پیوسته برنامه انتقاد کرد.

سینماپرس: هاروی واینستین پس از آنکه در زندان تست کرونا داد و تستش مثبت اعلام شد در قرنطینه به سر می‌برد.

به گزارش سینماپرس مدت های مدیدی است که مشکلات متعدد و دامنه دار سینمای کشور را دچار بحران هایی عجیب ساخته؛ مدیریت ناکارآمد، ایجاد گعده های خودمانی بین سیاست گذاران، بی توجهی به بیکاری و خانه نشینی بخش اعظمی از سینماگران، گسترش ابعاد فاجعه بار ابتذال در سینمای کشور و… از جمله این مشکلات است و این مسائل باعث شده تا صداهای مخالف از عملکردهای نادرست مدیران فعلی سازمان سینمایی از گوشه و کنار شنیده شود؛ در آستانه سال نو از برخی از اهالی سینما از انتظارات شان سوأل کرده ایم و آن ها هم انتظارات خود را از مسئولان سینمای کشور بیان کرده اند؛ سیروس الوند، اکبر حر، عبدالله علیخانی، روح انگیز شمس و حسین طلابیگی جزو افرادی بودند که در بخش اول این گفتگو از انتظارات خود از مدیران سینمایی به سینماپرس گفتند؛ ماحصل گفتگوی ما با این سینماگران در ذیل نقل شده است.

*****************

مدیران سینمایی پیش از هر اقدامی تکلیف اکران را روشن کنند!

سیروس الوند کارگردان مطرح سینما معضل همیشگی اکران را مهمترین مسأله سینمای کشور برشمرد و خاطرنشان کرد: مدیران سینمایی پیش از هر اقدامی باید تکلیف اکران را روشن کنند. متأسفانه سینمادارها مدت ها است در حوزه اکران دخالت ها و ادعاهایی دارند که باید جلوی آن ها گرفته شود.

وی ادامه داد: ما ۴ تشکل تهیه کنندگی داریم که باید همه تهیه کننده ها با هم یکپارچه شوند و همراه با سازمان سینمایی و خانه سینما به برنامه ای مشخص برسند و تکلیف اکران را روشن کنند. بنده معتقدم امروزه اگر مشکلی در حوزه اکران وجود دارد تقصیر دولت، شورای صنفی نمایش و سازمان سینمایی است؛ ما نباید فراموش کنیم که خود دولت هم یکی از سینماداران عمده است و چون نهادهای وابسته به دولت اختیار سینماهای زیادی را در دست دارند و اختیار همه سینماها در دست بخش خصوصی نیست، دخالت سینماداران دولتی موجب ایجاد مشکل در مسأله اکران می شود.

الوند در همین راستا یادآور شد: دخالت سینماداران و برخی عوامل خارج از چارچوب فیلم های سینمایی آنقدر زیاد است که یکی از فیلم های پرفروش سال گذشته مجبور شد بیش از ۷۵ درصد از فروش خود را به سینماداران و… بدهد و تنها ۲۵ درصد از درآمد آن به تهیه کننده و سرمایه گذارش رسید.

این سینماگر تأکید کرد: با توجه به شرایط فعلی بنده پیش بینی می کنم زمانی که این بحران ویروس کرونا را پشت سر بگذاریم آدم هایی در همین سینما پیدا می شوند که جلوی سینماها خودشان را آتش می زنند اما دیگر بیش از این اجازه نمی دهند و نمی گذارند که عده ای افراد خاص همه سینما را بچاپند و میلیارد میلیارد پول جمع کنند و برج بسازند و نمایشگاه ماشین تأسیس کنند و در اکران فیلم ها دخالت کنند.

مدیران سینمایی به ارزش های انقلاب اسلامی و بیانیه گام دوم انقلاب توجه کنند

اکبر حر دیگر کارگردان سینما نیز در خصوص انتظاراتش از مدیران سینمایی در سال ۱۳۹۹ گفت: اولین درخواست ما از آقایان سیاست گذار، مدیر و مسئول این است که فاصله عمیقی که میان ارزش های انقلاب اسلامی و سینما افتاده را پرکنند. مدیران سینمایی باید در خصوص بیانیه گام دوم انقلاب کار کنند و اجازه ندهند سینمای کشور بیش از این به بیراهه برود.

وی ادامه داد: هرچه سریع تر باید چاره ای برای وضعیت بحرانی و ابتذال حاکم بر فیلم ها اندیشه شود؛ این باعث شرمساری است که ما شاهد نمایش فیلم هایی در جشنواره فیلم فجر بودیم که نه تنها هیچ منافعی برای دستاوردها و ارزش ها نداشتند بلکه باعث آسیب جدی هم شدند. برنامه ریزی و تنوع در تولیدات سینمایی وجود ندارد؛ فیلم ها یا مستهجن شده اند و یا سرشار لودگی و یا سیاهی و تلخی!

این فیلمساز خاطرنشان کرد: سینمایی موفق است که تنوع در سبد تولیداتش باشد؛ سینما باید نمایشگر دستاوردهای کشور باشد اما متأسفانه وضعیت کنونی سینمای کشور آنقدر بحرانی است که تنها باعث دوری و جدا شدن خانواده ها از سینما شده، این مسأله یک نقطه ضعف بسیار بزرگ در سینمای ایران است که ما با دست خودمان خانواده ها را از رفتن به سینما و دیدن فیلم های خوب و ارزشمند محروم کرده ایم.

سانسور سلیقه ای آثار سینمایی را خنثی کرده است!

عبدالله علیخانی تهیه کننده باسابقه سینمای کشور نیز در این باره به سینماپرس گفت: سانسور سلیقه ای آثار سینمایی را به شدت خنثی کرده است؛ من امیدوارم در سال جدید مسئولان سانسور سلیقه ای را کمتر کنند. خطوط قرمز در سینما باید مشخص باشد و کسی نتواند از خطوط قرمز تخطی کند؛ ما باید شرایطی را فراهم کنیم که فیلمسازان بتوانند راحت تر فیلم بسازند. ما باید در فیلم ها تنوع ایجاد کنیم چرا که امروز سینمای ایران سرشار از فیلم های یکنواخت و کسل کننده شده و هیچ خبری از تنوع ژانری در سینما نیست.

وی ادامه داد: این فیلم ها و سینمای خنثی باعث دوری بخش اعظمی از مردم شده؛ دیگر سینما در سبد خانواده ها دارای اهمیت نیست و اگر قرار باشد وضعیت نامطلوب فعلی همچنان وجود داشته باشد روز به روز اوضاع سینما بدتر از قبل می شود و سینما بیشتر از سبد خانوار حذف خواهد شد.

این سینماگر با انتقاد شدید از مدیران سینمایی که میزان فروش ریالی فیلم ها را برای خود دستاورد به حساب می آورند اظهار داشت: آقایان شما باید نگاهی به آمار تماشاگران بیندازید! متأسفانه سال به سال از میزان مخاطبان سینما کاسته می شود. با اینکه سالن های سینمایی متعددی احداث شده اند اما میزان مخاطب بسیار کمتر از گذشته شده و درآمد سینماها پایین آمده است. اغلب تماشاگران وقتی از سالن نمایش بیرون می آیند از فیلم ها ناراضی هستند. این فیلم هایی که امروزه به خورد مردم داده می شود اغلب مخاطب پسند نیستند!

علیخانی متذکر شد: وزارت ارشاد باید دریچه ای باز کند تا تهیه کنندگان و کارگردانان تشویق شوند بیایند کار کنند. ما در سینما به شدت فقر فیلمنامه و فیلمنامه نویس داریم این مسأله از جشنواره ۳۸ و آثار حاضر در آن مشخص است؛ فیلم ها مخاطب را جذب نمی کند. مردم چرا باید بروند و این فیلم ها را ببیند؟

وی در خاتمه اظهاراتش افزود: از سوی دیگر قیمت بالای بلیت باعث می شود ما روز به روز شاهد ریزش بیشتر مخاطب باشیم؛ مردم با این گرانی نمی توانند به سینما بیایند! به خصوص برای خانواده ها سخت است که با این هزینه ها به سینما بیایند و فیلم هایی سطح پایین را ببینند. مسئولان سینمایی باید دقت کنند که سیستم کل سینماها را در سراسر دنیا خانواده ها تشکیل می دهند اما امروزه در سینمای ما خبری از خانواده ها نیست و این چند جوانی که در طول سال به سینما می روند نباید ملاک مدیران باشند. بی تردید اگر پول های دولتی به سینما تزریق نشود ما دیگر چیزی به اسم سینما در کشورمان نخواهیم داشت. سینمای ایران نیاز به مدیرانی دلسوز دارد و من امیدوارم روزی برسد که شاهد حضور مدیری دلسوز و کارآمد در سینمای کشور باشیم.

سینماگران در این وانفسا نیاز به حمایت مادی دارند

روح انگیز شمس کارگردان سینما با بیان اینکه تحریم های ناجوانمردانه علیه کشورمان، بحران هایی نظیر شیوع ویروس کرونا، تورم و گرانی و… باعث شده تا سینما طی ماه های اخیر به شدت دچار ضرر شود اظهار داشت: مسئولان باید کمک کنند تا سینما تعطیل نشود. من احساس می کنم با این جریانات اگر عدم حمایت مسئولان دولتی از سینما همچنان پابرجا باشد سینماها رو به تعطیلی برود.

وی ادامه داد: سینماگران در این وانفسا نیاز به حمایت مادی دارند. متأسفانه ما شاهد کاهش تولیدات در سینما هستیم؛ بسیاری از سینماگران بدهکارند، امکان کار و فعالیت برای فیلمسازان جوان، ناشناخته و کمتر شناخته شده فراهم نیست و این وظیفه مدیران سینمایی است که با اجرای عدالت به همه سینماگران توجه ویژه داشته باشند و نگذارند تا سینما بیش از این دچار خسران شود.

مدیران سینمایی باید نهضت فیلمنامه نویسی راه بیندازند

حسین طلابیگی طراح جلوه های ویژه سینما به سینماپرس گفت: متأسفانه بزرگترین مشکل امروز سینمای کشور فیلمنامه است؛ این مسأله از همین فیلم هایی که اخیراً در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر تماشا کردیم مشخص است. همه فیلم ها بدون استثنا از فقدان فیلمنامه اصولی و جذاب رنج می برند و از این رو نیاز است مدیران سینمایی برای رفع این بحران هرچه سریع تر نهضت فیلمنامه نویسی راه بیندازند.

این سینماگر خاطرنشان کرد: تا زمانی که مشکل فیلمنامه در سینمای ایران حل نشود ما نمی توانیم انتظار استقبال انبوه مخاطبان از آثار را داشته باشیم. برای رفع بحران موجود می توان از پژوهش گران، نویسندگان رمان و… کمک گرفت. متأسفانه وضعیت کنونی سینمای ما به گونه ای شده که حتی در اقتباس های ادبی هم خوب عمل نمی کنیم و در آن هم دچار مشکلات عدیده هستیم.

ادامه دارد…

به گزارش سینماپرس، در قزوین زندگی می‌کند، پاهایش را فیزیوتراپی می‌کردند اما “کرونا” اجازه نداد دوره‌اش زودتر تکمیل شود. این روزها بیشتر در خانه است تا روی آنتن و یا روی پرده نقره‌ای سینما! خودش بیشتر از اینکه ناراحتِ وضع و اوضاع باشد دلش برای پشت صحنه تنگ شده است. البته که به تازگی مقابل دوربین “نارگیل” داود اطیابی قرار گرفت که کار برای کودک و نوجوان است. برای اینکه روی آنتن نیست و یا کمتر به او نقش واگذار می‌کنند چه در سینما و چه در تلویزیون، دلش نمی‌سوزد بلکه دلش برای روزهای پرفروغ فیلم‌ها و سریال‌ها می‌سوزد که این روزها کمتر شاهد آن تأثیرگذاری‌ها و راضی کردن مخاطب نیستیم.  

زمانی خبری از واسطه و سفارش نبود بیشتر تهیه‌کنندگان کاربلد به سراغ کارگردان‌های کاربلد، فیلمنامه‌نویسان و بازیگرانی می‌رفتند که حرف‌هایی برای گفتن داشته باشند. نه اینکه در روزگارِ امروز سینما و تلویزیون، یک عده‌ای همیشه هستند، هر شبکه‌ای را بزنیم آنها را می‌بینیم و عده‌ای هم خانه‌نشین شده‌اند. این اتفاق هم برای بازیگران و فیلمنامه‌نویسان و حتی دوبلورها و گویندگان و مجریان هم افتاده است.  

این روزها که سریال “خانه به دوش” را تلویزیون پخش می‌کرد و البته “پدرسالار” و “زیر بازارچه” و خیلی از نوستالژی‌های دیگر روی آنتن رفته‌اند یاد آن خالقان و بازیگران کاربلدی افتادیم که این روزها خبری از آنها نیست. قطعاً نام “غلامحسین لطفی” نه به خاطر کاراکتر “اصلان” بلکه به خاطر سریال “آئینه” دهه ۶۰ که خاطرات دهه اول انقلاب را برای بسیاری تداعی می‌کند.   البته قدرت کارگردانی لطفی هم به چشم مخاطب می‌آید که با آن ابزار کم و تجهیزات ضعیف گذشته چنین اثر درخشانی برای تلویزیون رقم خورد؛ امروز خلأ آن نوع پرداخت به حوزه خانواده احساس می‌شود.   

یا وقتی نقش غلامحسین لطفی به عنوان باجناق “ماشاالله- حمید لولایی- “خانه به دوش” روی آنتن می‌رود به قدرت بازی او پی برده می‌شود که چقدر جای این تلاش‌ها و دلسوزی‌ها در ارائه بهترین بازی‌ها خالیست. امروز که پول می‌دهند بازیگر شوند و امثال لطفی‌ها که در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شدند. چرا نباید تلویزیون و سینما از تجربه و تحصیلات او بهره‌برداری کنند؟ چرا باید یک عده خاص همیشه باشند و آن‌ها بگویند که باشد یا که نباشد! در صورتیکه پیش از این مدیرانی در صداوسیما و سینما حضور داشتند که در تصویب فیلمنامه‌ها و طرح‌های تلویزیونی و سینمایی هم سختگیر بودند و هم نمی‌گذاشتند کاربلدها آن‌قدر کمرنگ شوند.

غلامحسین لطفی سال‌هاست دیگر در سریال‌ها و فیلم‌های سینمایی حضور ندارد. بازیگر و کارگردانی که وقتی سال ۱۳۶۴ سریال “آئینه” را ساخت روز دوشنبه‌ها هنگام پخش، خیابان‌ها خالی از رفت و آمد می‌شد. امروز هم به این نوع سریال‌سازی‌ها نیاز داریم؛ که بگوییم خیابان خلوت شده و یا مردم در قرنطینه پایشان سفت‌تر شده است. و یا حتی کمتر به سراغ فضاهای مجازی و حتی به ماهواوره سر می‌زنند. این قدرت فیلمسازی را پیش از این در بسیاری از فیلم‌های تلویزیون دیده‌ایم که “آئینه” هم جزوی از آن است. کاری که به قول «غلامحسین لطفی» کارگردان این سریال چندین بازیگر را توانست معرفی کند.

“آئینه” در هر اپیزود مشکلات و مسائل اجتماعی حول محور خانواده را مطرح می‌کرد؛ مضامینی همچون مادرزن، مادر شوهر، همسایگی، روابط مالک و مستأجر، خرافه‌گرایی، بهانه‌جویی، توقع بی‌جا، دهان‌بینی و بی‌مسئولیتی و غیره. در پایان هر اپیزود هم روش‌های ساده بهتر زندگی کردن، در سکانسی هم تحت عنوانِ «زندگی شیرین می‌شود» امید و نشاط خانوادگی به جامعه القاء می‌شد. اما الان خبری از این نوع پرداخت‌ها نیست؛ هرچه می‌بینیم تلخ‌کامی و ناامیدی است. شاید تولید و پخش سریالی مثل “سرگذشت” شبکه ۱ بازگشتی به این دوران باشد که چقدر اپیزودسازی یا همان “مجموعه‌سازی” تأثیرگذار و به دردبخور است. قالب نمایشی که تلویزیون فراموش کرده و کمتر به سراغش می‌رود؛ چقدر می‌توانست مثل “کلانتر” و “کارآگاه علوی” با ژانر پلیسی و جنایی جذابترش کند.  

غلامحسین لطفی را شاید مخاطبین بیشتر به «جیب‌برها به بهشت نمی‌روند» و «خانه به دوش» بشناسند اما او هم خالق «آیینه»، «پاکباخته» و «سرخپوست‌ها» است و هم کارهای به یادماندنی چون «دلیران تنگستان»، «محله برو بیا»، «پول کثیف»، «پژمان» و «بچه‌های نسبتاً بد» را برای تلویزیون بازی کرده و در سینما هم او را بیشتر به «سرب» مسعود کیمیایی، «پرده آخر» واروژ کریم‌مسیحی، «مرد آفتابی» همایون اسعدیان، ‌ «بازیگر» محمدعلی سجادی و «خفگی» فریدون جیرانی می‌شناسند. البته که این بخشی از هنرنمایی‌های این هنرمند پیشکسوت عرصه سینما و تلویزیون است؛ آخرین کاری که از او روی پرده رفته نامش «خفگی» است و سریال «ما فرشته نیستیم» فلورا سام هم آخرین کار تلویزیونی او به شمار می‌رود. و البته آخرین تصویر تلویزیونی از این روزهایش به برنامه “چهل تیکه” و بغض و گریه لحظات پایانی برنامه برگردد.  

او اعتقاد دارد وقتی عصا به دست بود و کنش و واکنش‌های مردم را می‌دید ناراحت می‌شد؛ چون دوست ندارم مردم مرا در این ظاهر ببینند و ناراحت شوند. دوست ‌دارم همیشه با هنرنمایی‌هایم مردم را خوشحال کنم. درست است این روزها نیستم و یا کمتر مرا در نقش‌هایی می‌بینند اما  آکتور را هیچ‌کس نمی‌تواند فراموش کند و کارنامه‌اش همیشه جلوی دید همگان است. من نیستم شاید برای این است که در محور باندبازی‌های برخی قرار ندارم؛ هرگز برای نقش و کار به کسی مراجعه نکردم و هرگز به روابط خاص هم آشنایی نداشتم.

لطفی با اشاره به اینکه امروز یک عده خاصی کار می‌کنند که با روابط در سینما و تلویزیون‌اند، هر شبکه‌ای یا هر فیلم سینمایی را هم ببینیم آنها را می‌بینیم، تصریح کرد: شاید در همه شبکه‌ها باشند و در همه فیلم‌ها قرارشان بدهند اما کسی در مدارِ بازیگری، با سفارش و رانت ماندگار نمی‌شود. بازیگر و کارگردان باید جامعه‌شناس خوبی باشند تا کارهای خوبی خلق شود. من برای کارگردانی‌ام جامعه را خوب دیدم و حتی برای اکت‌های خوب، به کاراکترهای نزدیکش در جامعه نزدیک شدم؛ این کارها باعث می‌شود تا آثار ماندگارتر شوند. وقتی “آیینه” شکل گرفت که من خودم را به جامعه نزدیک‌تر کردم و ببینید هنوز هم درباره خانواده آنقدر موشکافانه و دغدغه‌مند کار نمایشی سااخته نشده است. مشکل تلویزیون و فقدان جذابیت و تأثیرگذاری برنامه‌ها و سریال‌ها است که کمتر به خانواده‌های ایرانی توجه می‌کنند.  

وی در خصوص حضورش در برنامه “چهل تیکه” و بغض و گریه‌ای که مدت‌ها تیتر فضای مجازی بود، گفت: قبلاً هم گفته‌ام هیچ‌وقت ناراحت نشدم چرا به “دورهمی” نرفتم؛   چون یادم می‌آید در مجموعه “نود شب” مهران مدیری بازی می‌کردم آرام‌آرام نقشم کمرنگ شد. آن رفتار غیرتخصصی همیشه در ذهنم باقی ماند؛ روزی که مرجانه گلچین به این برنامه رفت اسم هر هنرمندی که می‌آمد به «دورهمی» دعوت می‌شد. نامم آمد اما دعوت نشدم. البته شاید دعوت هم می‌شدم نمی‌رفتم! برنامه “چهل‌تیکه” از من خواستند و دعوت کردند و من رفتم. وقتی عصا دستم بود و واکنش‌های مردم را می‌دیدم دست خودم نبود و ناخودآگاه گریه‌ام گرفت.   مردم دوست ندارند هنرمندشان را این طور ببینند؛  تصویر “اصلان” در سریال “خانه به دوش” را دارند. چرا امثال ما که تحصیل کرده‌ایم باید بیکار و خانه‌نشین باشیم.

این بازیگر سینما و تلویزیون، گفت: من دلتنگ پشت صحنه رفتنم؛ انتقاد به رویه سریال‌سازی و روابط خاص دارم اما همیشه دغدغه‌ام‌ این بوده که کارهایی را تلویزیون می‌توانست بسازد و انجام دهد و مردم و جامعه را دگرگون کند.  ما نیاز به مفاهیم اخلاقی و خانوادگی در سریال‌های تلویزیون داریم؛  چقدر درباره واژه دروغ کار ساخته شده که چرا این رذیلت اخلاقی خانمان‌سوز است و فجایعی که برای آدم‌ها و زندگی‌هایشان بوجود می‌آورد؟

لطفی درباره سریال‌های نوروزی تلویزیون، خاطرنشان کرد: سریال “پایتخت” را دیدم که دوست داشتم در این سریال بازی می‌کردم. البته جزو هنرپیشه‌هایی نیستم که خودم را به پروژه‌ای تحمیل کنم. یکسری هنرمندان مشترکی در همه پروژه‌ها می‌بینیم که این خیانت به آدم‌هایی است که به آنها نوبت کار نمی‌رسد. مخاطب هم خوشش نمی‌آید آنقدر آدم‌های تکراری ببیند؛ عمده اینها هم توانایی متفاوت بودن را ندارند که در نقش‌ها و بازی‌هایشان این تفاوت را به منصه ظهور برسانند.

تصمیم‌گیرندگان در تلویزیون باید جامعه‌شناسی و مردم‌شناسی‌شان خوب باشد؛ جامعه و جنس آدم‌ها و اقشار و اندیشه‌هایشان را بشناسند.

او با اشاره به اینکه قرار بود در سریال “کامیون” مسعود اطیابی باشد، توضیح داد: دلم واقعاً برای پشت صحنه تنگ شده و در “نارگیل” با ناتوانی تمام بازی کردم؛ نقش اصلی فیلم “نارگیل” را دارم. قرار بود در سریال “کامیون” باشم اما فضایی فراهم شد که منصرف شدم. بعداً اطیابی با من کار می‌کرد او را دیدم به من گفت جایت در این پروژه خالی است. با مهدی هاشمی هم دیدار کردم و حتی لباس‌ و بقیه مقدمات حضورم فراهم بود اما به دلایلی منصرف شدم.  

لطفی درباره کرونا و اتفاقاتش، گفت: من جزو آدم‌هایی‌ام که به حرف پزشک گوش می‌کنم؛ اصلاً بیرون نمی‌روم و همه کارهایم و خریدهایم را الکترونیکی انجام می‌دهم. خودم هم آشپزی بلدم؛ فیزیوتراپی می‌کردم که به دلیل “کرونا” قرار شد فیزیوتراپ بعد از این اتفاقات دوباره بیاید و درمان را از سر بگیرد. مردم باید بدانند بیرون بروند یا کرونا می‌دهند و یا از بقیه می‌گیرند؛ هر دو طرف خطر است.  

*تسنیم

سینماپرس: کورش زارعی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری عنوان کرد: برای ایام خانه‌نشینی نوروز و شیوع ویروس کرونا توصیه می‌کنم با دوست و یار قدیمی‌مان «کتاب» آشتی کنیم.