بایگانی فینال

به گزارش سینماپرس، اکران آنلاین فیلم‌های سینمایی در بستر پلتفرم‌های پخش آنلاین، از جمله پدیدارهای تازه‌ای است که در پی شیوع و فراگیری ویروس کرونا در کشور به اجرا درآمده است. از زمان اجرای این طرح که با اکران فیلم سینمایی «خروج» ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا آغاز شده، با نمایش فیلم «طلا» ساخته پرویز شهبازی ادامه یافته و مدتی است زمزمه‌های تازه‌ای مبنی بر اکران فیلم‌های سینمایی دیگر هم در قالب آن به گوش می‌رسد، تاکنون تحلیل‌ها و ارزیابی‌های مختلفی در میان اهالی سینما و دست‌اندرکاران هنر هفتم اقامه شده است که بخشی از آنها در موافقت و بخش دیگری در مخالفت با اجرای این طرح ابراز شده‌اند. موافقان عمدتاً بر عواملی چون تأثیر مثبت اجرای این طرح بر تداوم حرکت چرخ اقتصادی سینما در عصر فراگیری کرونا – ولو در مقیاسی حدأقلی- تأکید می‌ورزند و مخالفین نیز بر دلایلی نظیر احتمال کمرنگ شدن اقبال عمومی نسبت به سالن‌های سینما در دوران پساکرونا و نقض حقوق مالکیت معنوی آثار سینمایی به واسطه اکران آنلاین پافشاری می‌کنند.

از این‌رو تصمیم گرفتیم برای واکاوی ابعاد و زوایای پیدا و پنهان موضوع اکران آنلاین فیلم‌های سینمایی در کشور، به سراغ «سهیل سلیمی» کارگردان جوان سینمای ایران برویم و درباره این موضوع محوری، اهم چالش‌ها و فرصت‌های فراروی آن به گفت‌وگو بنشینیم.

تعریف غلط ارشاد از فیلمساز

سلیمی ضمن ارزیابی طرح اکران آنلاین فیلم‌های سینمایی در کشور به دلیل شرایط ناشی از فراگیری ویروس کرونا گفت: ما در کشورمان برای فیلمساز تعریفی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایجاد کرده‌ایم که این تعریف شدیداً موجب تولید مافیا و ایجاد رانت شده است؛ تعریف مذکور عبارت است از اینکه فیلمساز کسی است که سه فیلم سینمایی اکران شده داشته باشد؛ در غیر این‌صورت فیلمساز محسوب نمی‌شود؛ بنابراین اگر شما زمانی به بیمه یا برخی دیگر از تسهیلاتی که شامل فیلمسازان می‌شود نیاز داشته باشید، باید به هزار ترفند عجیب و غریب متوسل شوید. جالب است که این قاعده در هیچ کجای جهان وجود ندارد؛ در سراسر دنیا کسی که فیلم سینمایی ساخته باشد، چه فیلمش در سینما اکران شود و چه در تلویزیون و چه در پلتفرم‌های پخش اینترنتی و… فیلمساز محسوب می‌شود.   

وی عنوان کرد: ما در کشورمان قوانین عجیب و غریبی داریم که می‌گوید تله‌فیلم مختص تلویزیون است و اگر به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برود، این وزارتخانه به آن کاری ندارد؛ یا برخی اختلافات دیگر که میان ارشاد و تلویزیون وجود دارد و در نهایت باعث قربانی شدن هنرمند می‌شود. متأسفانه فضای سینمایی کشور ما به‌گونه‌ای است که به شکل زنجیره‌وار زمینه‌ساز ایجاد چنین رانت‌هایی است. جالب است که اسپیلبرگ پیش از آنکه پا به عرصه ساخت فیلم‌های سینمایی بگذارد، تله فیلم می‌ساخت اما در همان زمان که تله‌فیلم می‌ساخت هم فیلمساز محسوب می‌شد.

اکران آنلاین؛ طرحی برای شکستن قواره‌های رانتی سینمای ایران

این کارگردان افزود: فکر می‌کنم اکران آنلاین فرصتی گرانبها و موقعیتی استثنایی برای شکستن قواعد و قواره‌های رانتی در سینمای ایران است و می‌تواند به طرحی مؤثر برای مبارزه با آسیب‌هایی که در سینمای ما وجود دارد تبدیل شود و حق امتیاز عجیبی که عده‌ای برای خود قائل شده‌اند را از میان بردارد؛ این طرح همچنین قادر است تقسیم‌بندی‌های غلطی نظیر فیلم سینمایی، ویدیوئی، تلویزیونی و… را بی‌اعتبار کند و از چنین زاویه‌ای طرح اکران آنلاین فرصت بسیار خوبی است.

وی اضافه کرد: ما با نسلی از مخاطبان مواجهیم که دوست دارند در تلفن همراه و تبلت‌هایشان فیلم تماشا کنند؛ جا دارد که اکنون سینما به این موضوع نیز ورود کند و برای این دسته از مخاطبان نیز کاری کند؛ گرچه اکنون سینما به دلیل شرایط ناشی از فراگیری ویروس کرونا مجبور به چنین کاری شده است؛ حال‌آنکه فکر می‌کنم اتفاق درست‌تر این بود که سینما خیلی قبل‌تر از این‌ها به این فکر بیفتد و برای این منظور، گروهی از فیلمسازان و تهیه‌کنندگان پیش‌قدم شوند؛ این فضا برای جذب مخاطبان این‌چنینی فضایی کاملاً بکر و آماده است و می‌تواند باعث شود که مخاطب به جای آنکه مدام فیلم‌های خارجی را دانلود و تماشا کند، در خلوت خود با محصولات کشورش ارتباط بیشتری برقرار سازد.

سلیمی ادامه داد: کسر قابل توجهی از مخاطبان عام فیلم‌های خارجی بدون اینکه از ماهیت این فیلم‌ها اطلاعی داشته باشند، صرفاً از روی پوستر فیلم، آن را دانلود می‌کنند و معلوم نیست پس از تماشای چنین فیلم‌هایی چه چیزی گیرشان خواهد آمد.

برخی فیلمسازان به مدیوم اثر هنری بی‌توجه‌اند

وی با تأکید بر لزوم شناخت فضای هر درام و انتخاب مدیوم مناسب برای عرضه آن یادآور شد: در بسیاری از مواقع، سازندگان فیلم‌ها در کشور ما؛ چه در مقام تهیه‌کننده و چه در مقام کارگردان به این نکته مهم توجه نمی‌کنند که هر اثر هنری مدیوم مختص خود را دارد؛ بدین معنا شما نمی‌توانید هر قصه‌ای را که به دستتان رسید بر صحنه تئاتر اجرا کنید و به همین ترتیب نمی‌توانید هر داستانی که با آن مواجه شدید را بر پرده سینما روایت کنید؛ هر قصه مدیوم خاص خود را دارد و این مدیوم‌ می‌تواند شامل تلویزیون، سینما، تئاتر، پلتفرم‌های پخش آنلاین و… باشد.

این فیلمساز افزود: اینکه می‌گوییم برخی فیلم‌ها باید در بستری جز سینما عرضه شوند، به دلیل ضعف آنها نیست؛ بحث اصلی به مدیوم مقتضی و مناسب آنها بازمی‌گردد؛ یک درام به دلیل ویژگی‌های خاصی که دارد برای اکران در سینما مناسب است و درام دیگری به همین دلیل برای عرضه در فضای مجازی مناسب‌تر است؛ چراکه در این فضا می‌تواند مخاطب بیشتری را جذب کند.

نمی‌شود با تزریق پول‌های دولتی چرخه اکران سینمایی را حفظ کرد

کارگردان فیلم سینمایی «فرشتگان قصاب» در پاسخ به این پرسش که آیا اکران آنلاین می‌تواند تهدیدی برای اکران آتی فیلم‌ها در سالن‌های سینما باشد یا خیر، بیان کرد: شاید پاسخ من به این پرسش کمی بی‌رحمانه باشد اما قانون طبیعت همین است و نمی‌توان در مقابل آن ایستادگی کرد؛ وقتی ماموت‌ها نتوانستند خودشان را با هوای گرم زمین هماهنگ کنند، لاجرم منقرض می‌شوند. شاید زمانی دوران تماشای فیلم در سالن‌های سینما هم به پایان برسد؛ نمی‌شود با زور، به واسطه تزریق پول‌های دولتی و فشار به فیلمساز بخواهیم این چرخه را به هر قیمت حفظ کنیم؛ بنابراین لازم است که فرزند زمان خودمان باشیم.

برخی بیشتر از خالقان سینما برای آن تقدس قائل‌اند!

وی متذکر شد: برخی از دوستان سینماگر ما برای پرده سینما تقدسی قائل‌اند که میزان آن از کسانی که این پرده را خلق کرده‌اند بیشتر است! اصطلاحاً می‌گوییم که فلانی کاتولیک‌تر از پاپ است؛ سینما یک ابزار است؛ چرا باید تقدس داشته باشد؟ این ابزار تا زمانی قابل استفاده است که پاسخگوی نیازهای ما باشد؛ اگر زمانی پاسخگوی نیازهای ما نباشد باید آن را تغییر دهیم.

وی تصریح کرد: فهم این نکته ضروری است که پیشرفت و حرکت روبه‌جلو مستلزم این است که برخی مظاهر تمدنی که به آن عادت کرده‌ایم را کنار بگذاریم؛ چه‌بسا بتوانیم در این فضا مبدع باشیم و فضای جدیدی را متناسب با شرایط کنونی خلق کنیم.

پاسخ‌های قدیمی به نیازهای جدید، بحران‌آفرین است

این سینماگر اظهار کرد: چرا ما باید طرح «سینما ماشین» را که در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ در غرب مورد توجه بوده است عیناً تکرار کنیم؟ به دلیل اینکه ایده نو و برنامه تازه‌ای برای آینده نداریم و از افکار نو استفاده نمی‌کنیم؛ به قول هگل؛ “پاسخ‌های قدیمی به نیازهای جدید، بحران‌آفرین است. ” بی‌شک بهره‌گیری از طرح‌ها و ابداعات جدید، قادر است که سینما را نجات دهد.

سلیمی با اشاره به چالش‌های اکران آنلاین نظیر نقض حقوق مالکیت معنوی آثار هنری گفت: مسئله مالکیت معنوی آثار هنری از آن دست مسائلی است که در کشورهای پیشرو صنعت سینما هم به تمامه حل نشده است و این کشورها در مواجهه با این چالش به نوعی همزیستی مسالمت‌آمیز تن داده‌اند. با این‌وجود؛ سازندگان آثار هنری در این کشورها به واسطه تبلیغات و قانونگذاران نیز با وضع قوانین سفت و سخت و سیاست‌های تنبیهی بازدارنده، توانسته‌اند به میزان قابل توجهی مخاطبان را اقناع و مجاب ‌کنند که از محصولات اورجینال استفاده کنند.

به جای جنگ با هکرها بر مخاطبان تأثیر بگذاریم

وی افزود: سیاستگذاران در کشورها در وهله نخست سعی می‌کنند مخاطبانشان را تحت تأثیر قرار دهند تا اینکه بخواهند به جنگ هکرها و ناقضان حقوق مالکیت معنوی بروند؛ این دو روش در این کشورها به خوبی پاسخ داده است و قانون و مشوق‌های فرهنگی به درستی کارکرد خود را ایفا کرده‌اند.

وی در ادامه به تشریح مشوق‌های فرهنگی جاری در کشورهای پیشرو سینما پرداخت و گفت: برخی از این مشوق‌ها عبارت است از اینکه اگر شما اولین پخش یک فیلم را خریداری کرده باشید، پخش دوم به صورت نیم‌بها برایتان ارائه می‌شود یا اگر فصل نخست یک سریال را خریده باشید، فصل دوم آن با تخفیف ۵۰ درصدی به شما فروخته می‌شود. وجود چنین مشوق‌هایی باعث می‌شود که مخاطب حس کند برایش ارزش بیشتری قائل شده‌اید و او نیز برای مبارزه با اقدامات غیرقانونی برخی سوءاستفاده‌کنندگان با متصدیان امر همراه شود؛ این کشورها با این ترفند هم تعداد مصرف‌کنندگانشان را بالا می‌برند-چراکه قیمت‌ها پایین می‌آید- و هم عرصه را برای فعالیت عرضه‌کنندگان غیرقانونی تنگ‌تر می‌کنند و هزینه رفتارهای غیرقانونی را افزایش می‌دهند.

سینمای ایران از گران‌نمایی رنج می‌برد

این کارگردان سینمای ایران خاطرنشان کرد: نکته دیگری که در این راستا مورد غفلت واقع شده و باید بیش از پیش به آن توجه کرد، این است که ما در سینمای کشورمان گران کار می‌کنیم؛ به همین دلیل تولید آثار سینمایی در کشور ما از هزینه‌های کاذب و گران‌نمایی رنج می‌برد و همین باعث شده است که سینمای ما نتواند به یک سینمای رقابتی تبدیل شود.

وی تأکید کرد: وقتی تولید سینمایی گران باشد، سازندگان از عرضه آثارشان در فضای مجازی هراس خواهند داشت؛ اتفاقی که هم‌اکنون شاهد آنیم.

سلیمی در پایان به تازه‌ترین فعالیت‌های خود در سینما اشاره کرد و گفت: طی سال‌های اخیر مشغول ساخت مجموعه پرتره «رخ» بودم که به تصویر زندگی هنرمندان سینما اختصاص دارد؛ البته در کنار هنرمندان سینما سعی کردیم به چهره‌ها و بزرگان حرفه‌های دیگر هم بپردازیم؛ چراکه بزرگان هر رشته به مثابه تاریخ شفاهی آن رشته‌اند و اساساً یکی از وظایف مهم آثار بصری در سینما و تلویزیون حفظ این تاریخ شفاهی است؛ بنابراین لازم است که در راستای حفظ این گنجینه‌های ارزشمند و ثبت تجارب و دستاوردهای آنها که می‌تواند چراغ راه آینده باشد، تمام تلاش خود را به کار بندیم؛ پیش از آنکه آنها را از دست بدهیم.

*تسنیم

سینماپرس: مجموعه تلویزیونی «صفر بیست و یک» به کارگردانی سید جواد رضویان و سیامک انصاری و تهیه‌کنندگی مهدی فرجی ساخته می‌شود.

سینماپرس: یک مجموعه خانوادگی و ملودرام از سه شنبه ۶ خرداد روی آنتن شبکه یک می‌رود.

سینماپرس: با توجه به کاهش ابتلا و مرگ و میر بر اثر کرونا در ایتالیا، زمان بازگشایی سینماهای این کشور اعلام شد.

سینماپرس: قطعه موسیقایی «فصل عاشقی» با خوانندگی حسام‌الدین سراج و فاضل جمشیدی و دکلمه مجید مظفری، در وصف پرستاران و پزشکان ایثارگر جبهه سلامت تولید شد.

به گزارش سینماپرس، جایگاه شبکه نمایش خانگی در کنار صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران می‌تواند هم به معنای بازوی کمکی آن برای تولید محتوا و  عرضه محصولات فرهنگی با محور سبک زندگی اسلامی-ایرانی و یا بسترسازی برای افق‌های کشور و ملت ایران باشد و هم می‌تواند برعکس حالت قبل در مقام تخریبی برای رسیدن نظام به اهداف کلانش دست‌اندازی کند.

شبکه نمایش خانگی ساخته امروز نیست و در ایران سابقه قدیمی دارد منتها نحوه ارائه محصولات و اهدافش در بازه‌های زمانی مختلف متفاوت بوده است. اینکه این حوزه فرهنگی و رسانه‌ای مهم در کشور ما چه رویکردی نسبت به معیشت و زندگی مردم دارد و اینکه چقدر با اهداف اولیه تأسیسش فاصله دارد موضوع بحث و گفت‌وگوی ما با محمدرضا عباسیان مدیر وقت مؤسسه رسانه‌های تصویری  و دبیر سی‌ویکمین جشنواره ملی فیلم فجر بود. عباسیان تهیه‌کننده مستند، برنامه‌ساز تلویزیونی و فعال فرهنگی است.

شبکه نمایش خانگی جایگزین تلویزیون خصوصی

آقای عباسیان،  ماهیت شبکه نمایش خانگی در کشور چیست؟ اهدافی که این حوزه از ابتدا داشت را برای مخاطبین ما بفرمایید.

بعد از آزادسازی ویدئو در جمهوری اسلامی ایران و راه افتادن شبکه نمایش خانگی در کشور ما، همراه با تفاوت کارکردی که از آن سال‌ها تا امروز برای آن به‌وجود آمده است، این بخش جایگزین تلویزیون خصوصی در کشور ما شد. در ایران شبکه تلویزیونی خصوص نداریم و فعالان این حوزه با تولید فیلم‌هایی که روزگاری از آنان با عنوان فیلم‌های «شانه تخم مرغی» یاد می‌شد تا سریال‌هایی که برای این حوزه تولید شد که اولینش قلب یخی بود و همین‌طور قهوه تلخ که به عنوان پرفروش‌ترین سریال از آن یاد می‌شود و دیگر برنامه‌های شبه تلویزوینی که مجموع شوها و یا ریالیتی‌شوها و مسابقات است، شبکه نمایش خانگی را در ایران  تبدیل کرده‌اند به یک نوع شبکه‌ تلویزوینی خصوصی بزرگ که می‌تواند محاسن و معایب خود را داشته باشد.

دی وی‌وی‌های سریال‌ها و فیلم‌ها

منتها باتوجه به اینکه در کشور ما سالن سینما به اندازه کافی وجود ندارد، همیشه این امید به این حوزه بوده است که فیلم‌های فرهنگی‌ که در گیشه فروش خوبی ندارند، در شبکه نمایش خانگی فروش بهتری را بتوانند کسب کنند. خصوصاً در سال‌هایی که این آثار به صورت DVD عرضه می‌شد، پول خوبی به تهیه‌کنندگان این فیلم‌ها پرداخت می‌شد و به نوعی کمکی به صنعت سینمای کشور ما که اهمیت هنری و صنعتی بسیار زیادی دارد بود و حمایت از آن تلاشی برای رشد و کمک به صنعت ملی ما محسوب می‌شود؛ اما به نوعی ورود شبکه نمایش خانگی به سریال‌سازی به صورت زیاد و فزاینده، آسیب جدی را به حوزه فیلم‌های سینمایی به عنوان صنعت ملّی ما زد.

به هر حال وقتی سریال جدیدی می‌آید و توسط مخاطب تعقیب می‌شود، طبیعتاً امکان دیده شدن فیلم‌های گمنام در شبکه از بین می‌رود. همان‌طور که الان هم شاهدیم که با تغییر تکنولژی و ورود  VOD ها به این عرصه،  این اقبال به فیلم‌های رده دو و سه کمتر هم شده و عملاً از هدف مهمی که داشت دورتر شده است.

ابزار قدرت فرهنگی دولت روحانی

شبکه نمایش خانگی در دو دوره دولت اخیر از رشد بسیار زیادی بهره‌مند شده است؛ تحلیل شما در باره آن چیست؟

واقعیت این است که بعد از سال ۱۳۹۰ و ۱۳۹۱ که سریالی ماننده قهوه تلخ رشد چشمگیری پیدا کرد،  قاچاق فیلم با آسیب جدی‌ای که به این حوزه وارد کرد، رکود نسبی در آن ایجاد کرد. البته در دورانی که عرضه با DVD بود اوضاع بهتری از نظر کسب درآمد وجود داشت اما امروز که VOD ها  آمده‌اند اوضاع متفاوت شده است. این فرم جدید رسانه‌ای در حقیقت تلاش دولت است برای راه‌اندازی آلترناتیوی برای صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران که تبدیل به رسانه پرمخاطبی بشود که کنترل آن در دست دولت باشد. با پیشرفت خوبی که این شبکه در ماه‌های اخیر بعد از شیوع بیماری کویید-۱۹ به دست آورد به آن توقع نزدیک می‌شود.

شبکه نمایش خانگی

اما در کنار حمایت‌های وزارت ارشاد در پی رویکردی که دولت برای رشد شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی دارد، یک تهاجم فرهنگی در شبکه‌های نمایش خانگی به‌وجود آمد. اتفاق این بود که حجم بسیار بالایی از فیلم‌ها و سریال‌های خارجی بدون اینکه هیچ‌کدام پروانه نمایش داشته باشند و بدون هیچ نظارتی، در این شبکه‌ها منتشر شدند. محتوای این آثار متأسفانه محتوای فاسد، مبتذل با محوریت ترویج فرهنگ غربی،  سیاست‌های نظامی آمریکا،  شیطان‌پرستی و همجنس‌گرایی است. این سریال‌ها که عموماً آمریکایی‌اند بدون دوبله خوب و سانسور مناسب عموماً با زیرنویس ساده نمایش داده می‌شوند. حتی در حالتی که زیرنویس به صورت مؤدبانه ترجمه شود اما چون دیالوگ‌ها را می‌شنویم، همین در ترویج فرهنگ منحط غربی تأثیرگذار است.   این مسأله به علت این رویکرد است که با سرعت زیاد فقط به فکر عرضه محتوای خارجی بودیم و به کیفیت آن فکر نکرده‌ایم.

وادادگی فرهنگی در شبکه نمایش خانگی

از سوی دیگر به طور مشخص تولید سریال‌های خانگی برای این شبکه که از سال ۱۳۹۳ تا امروز سرمایه‌گذارانی برای ساخت در این حوزه ورود کردند مورد نقد من است. در ابتدا با عرضه سریال‌ها به صورت DVD نسخه اینترنتی آن هم منتشر می‌شد اما با قدرت گرفتن VOD ها و به طور مشخص دو سامانه که با مشارکت هم سهم اصلی بازار را در اختیار دارند خودشان اقدام به تولید محتوا برای پلتفرم‌های خودشان کردند و متأسفانه با نگاه به اینکه با اباحی‌گری و وادادگی فرهنگی و کپی‌برداری از سریال‌های ترکی جم مخاطب بیشتری را جذب کنیم، سریال‌سازی شد. باید گفت که مسئولین این رسانه‌ها تعهدات فرهنگی لازم را ندارند و از سوی دیگر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم نظارت جدی ندارد. بنابراین سریال‌های را شاهدیم که حاوی ترویج فرهنگ غلط و ناردست در زمینه‌های اجتماعی تا روابط غیر عادی بین افراد و جوان‌ها و روابط ناصحیح در داخل خانواده تا مشکلات دیگر که گریبانگیر همه سریال‌ها شد، هستند و فقط درصدش می‌تواند متفات باشد.

صداوسیما بازنده شبکه نمایش خانگی

نقش خود صداوسیما و نهادهایی مانند حوزه هنری و اوج در این بین چه می‌تواند باشد؟ آیا موافق ورود آنان به این عرصه‌اید؟

باید گفت نهادهای حاکمیتی ما بازنده کامل این حوزه‌اند. خصوصاً باتوجه به اوج‌گیری شبکه نمایش خانگی با حمایت بی‌چون و چرای دولت و وزارت فرهنگ و ارشاد برای رشد این سامانه‌ها و عرضه محتوای مسأله‌دار چه خارجی و چه ایرانی در سامانه‌هایی که در سال قبل به دو سامانه تقلیل پیدا کردند و سهم کامل بازار را در اختیار دارند. نهادهایی که بودجه‌های سنگین در اختیار دارند، برای فعالیت‌های فرهنگی در امر بسیار مهم حضور در فضای مجازی و کنترل سامانه‌های VOD بازنده بودند، نهادهایی که وظیفه تولید محتوا را داشته‌اند؛ اما بازنده بزرگ‌تر و اصلی‌تر سازمان صداوسیما بوده است.

صداوسیما بزرگ‌ترین سازمان تولید و عرضه محتوای صوتی و تصویری در کشور است. نقش حاکمیتی بسیار مهم و جدی در این حوزه دارد و به همین دلیل زیر نظر دولت نیست و زیر نظر مقام معظم رهبری اداره می‌شود و باوجود سفارشات بسیار زیاد رهبری برای ورود سازمان به فضای مجازی اما متأسفانه صداوسیما کمترین توفیق را برای حضور فعالانه و فاعلانه در حوزه سامانه‌های VOD‌ داشته است. ما امروز سامانه‌ مستقلی که محتوای جدید، خلاق و متفاوت برای VOD تولید و عرضه بکند و مخاطب قابل قبولی که متعلق به این سازمان باشد را به آنجا بیاورد نداریم؛ با اینکه دستورات حاکمیتی داده شد که مسئولیت صدور مجوزهای VOD به صداوسیما واگذار شود، اما اگر به سهم بازار سامانه‌ها دقت و مشخصاً تولید محتوای مستقل و مخاطب‌پسند را نگاه کنیم سازمان دستش کوتاه مانده است و شاید یکی از دلایل مهمش هم این بوده باشد که مسئولیت این امر به حوزه‌ای در سازمان صداوسیما واگذار شده است که بیشتر فنی است و مسئولینش بیشتر متخصصین فنی مجازی و IT است و از دست افرادی که تخصصشان تولید محتوا و کارهای فرهنگی است خارج بوده است و نتیجه‌اش هم همان‌طور که گفتم این است که دست سازمان از حضور جدی در این حوزه خالی مانده است.

در نهایت راه چاره جدی و اصلی شما چیست؟

به نظرم باتوجه به اینکه بخش خصوصی زمان زیادی را برای جذب مخاطب داشته و حجم بالای محتوای غیر ممیزی شده‌ای در اختیارش بوده تا مخاطب بیشتری را با سبک سریال‌های ترکیه‌ای که ذائقه مخاطب را تنزل داده است جذب کند، این فرصت باید هرچه زودتر ایجاد شود که فعالان فرهنگی و دغدغه‌مند دست به دست هم بدهند تا به صورت واحد حضور فعال و جدی را در این حوزه داشته باشند تا مهم‌ترین آسیب که به نظرم فرهنگی و تغییر ذائقه مخاطب است را اصلاح کند. اما این موضوع زمان‌بر است زیرا مانند این است که بچه‌ای را به غذای شیرین و چرب عادت داده‌ایم که در دوران بزرگسالی آسیب‌های جدی ایجاد کرده است حالا یک‌باره بخواهیم با تغیر رژیم غذایی حالش را خوب کنیم. در هر حال باید این برنامه‌ریزی به صورت جدی و هرچه سریع‌تر توسط مسئولین امر اتفاق بیفتد.

*تسنیم

سینماپرس: بر اساس پژوهشی که به تازگی انجام گرفته، با بررسی ۳۵۰۰ نسخه فیلم سینمایی، «جونا هیل» هنرپیشه هالیوودی فیلم «گرگ وال استریت» به خاطر بیشترین استفاده از واژگان ناسزا به عنوان بدزبان ترین هنرپیشه تاریخ سینما مشخص شده است.

سینماپرس: مستند_انیمیشن «کاغذ پاره‌ها» در جشنواره کراکوف لهستان به نمایش درمی‌آید.