بایگانی خرداد 23, 1399

به گزارش سینماپرس، امیر خوراکیان در گفتگو با مهر، در مورد برنامه‌های مرکز ملی فضای مجازی برای ساماندهی فعالیت شرکت‌های ارائه دهنده خدمات صوت و تصویر فراگیر و ویدئوی آنلاین وی‌اودی‌(VOD) و نیز اقدامات نهادهای متولی این بخش، گفت: ما در حوزه VOD ها در مساله نهاد تنظیم گر و مقررات گذار مشکل داریم. برای مثال در این زمینه اختلاف نظری میان وزارت ارشاد و سازمان صدا وسیما وجود دارد.

وی ادامه داد: آنچه در ظاهر امر مشخص است تنظیم گری و مقررات گذاری حوزه صوت و تصویر فراگیر به عهده سازمان صدا و سیما و سایر موارد به عهده وزارت ارشاد است؛ اما در تعریف صوت و تصویر فراگیر، شاهد تفاوت نظرها و اختلاف نظرهایی بودیم که باعث شد این تنظیم گری و مقررات گذاری به طور منسجم و مرتبی شکل نگیرد.

معاون محتوای مرکز ملی فضای مجازی افزود: در این زمینه ما در مرکز ملی فضای مجازی در ماههای اخیر به این موضوع ورود کرده و این بحث‌ها را دقیق و کامل کردیم. در این رابطه جلسات مشترکی با وزارت ارشاد و سازمان صدا و سیما برگزار و کارهای کارشناسی انجام شد. بر این اساس پیشنهاداتی را آماده کردیم که این پیشنهادات هم اکنون در دستور شورای عالی فضای مجازی قرار گرفته است.

خوراکیان گفت: البته به صورت کوتاه مدت نیز، هماهنگی‌هایی صورت گرفته که فعلاً کار پیش رود تا به یک سیاست واحد، طبق مصوبه شورای عالی فضای مجازی برسیم.

وی با تاکید بر اینکه به صورت موقت مشکلاتی را که برای سرویس‌های ویدئویی در کشور ایجاد شده بود برطرف کردیم، افزود: هم اکنون سرویس دهندگان خدمات ویدئوی آنلاین مشغول کار هستند و در سیاست‌های ما هیچ تردیدی نیست.

معاون مرکز ملی فضای مجازی با اشاره به جزئیات این سیاست‌ها گفت: یکی از سیاست‌های ما این است که هرگونه تنظیم گری و مقررات گذاری برای سرویس‌های داخلی، نباید به گونه‌ای باشد که باعث شود کار برای سرویس‌های داخلی سخت شود، اما سرویس‌های خارجی که هیچ قاعده‌ای را نمی‌پذیرند و تعهدی ندارند، راحت به هر کاری که می‌خواهند بپردازند.

وی با بیان اینکه ما در تلاشیم که روز به روز این تنظیم گری روان تر شود، خاطرنشان کرد: همانطور که در فرمایشات رهبری برای کسب و کارهای سنتی این مطلب گفته شده و ایشان صحبت از پنجره واحد کردند، به این معنی که یک نفر برای یک کار لازم نباشد از ۵۰ سازمان مجوز بگیرد، در فضای مجازی نیز به طریق اولی این داستان باید اجرا شود و با یک پنجره واحد بتوان سریع نسبت به ارائه مجوز در این حوزه اقدام کرد.

خوراکیان با اشاره به اینکه تحقق این تنظیم گری‌ها کار سختی است، گفت: حتی صاحبان سرویس‌ها در بخش خصوصی هم در خصوص مقررات و قواعد کلی در کشور ملاحظاتی دارند و دلبستگی‌شان به مسائل ملی و بحث‌های فرهنگی زیاد است. دغدغه مسئولیت‌های اجتماعی صاحبان سرویس‌های محتوایی بالا است و ما معتقدیم که آنها نیز دغدغه نسل آینده، خانواده و هویت ملی را دارند.

وی اضافه کرد: لذا ما در مرکز ملی فضای مجازی در تلاش هستیم که در کوتاه مدت مشکلات این بخش را رفع کرده و در بلندمدت نیز با طرحی که در شورای عالی فضای مجازی در دست بررسی است، مسائل شفاف شود.

معاون محتوای مرکز ملی فضای مجازی خاطرنشان کرد: در این آیین نامه، ما بحث مشارکت ذینفعان و ذیربطان را دیده‌ایم و فضا به نحوی خواهد بود که همه ذینفعان نیز در تنظیم گری و مقررات گذاری حوزه VOD مشارکت داشته باشند. این ذینفعان شامل سازمان صدا و سیما، وزارت ارشاد، بخش خصوصی، صاحبان سرویس‌ها و فعالان سینما و تلویزیون می‌شوند تا مطالباتشان در فرآیند تنظیم گری مورد توجه واقع شود.

به گفته خوراکیان در قواعد تنظیم گری، بحث مجوزها و نظارت‌های محتوایی بر ارائه خدمات صوت و تصویر فراگیر و ویدئوی آنلاین به صورت کامل دیده شده است.

به گزارش سینماپرس، سجاد نوروزی مدیر پردیس سینمایی آزادی، درباره آمادگی این مکان برای استقبال از مخاطبان سینما پس از بازگشایی سالن‌ها، در گفت و گو با خبرنگاران جوان، گفت: برای بازگشایی سینماها آمادگی کامل داریم و جای نگرانی نیست. تمام پروتکل‌های بهداشتی را رعایت کرده‌ایم؛ حتی در دوران تعطیلی کرونایی هم معتقد بودیم همه جای سینما باید ضدعفونی شود و این اتفاق افتاد.

او با ارائه پیشنهادی برای جذب حداکثری مخاطب در زمان بازگشایی سینماها بیان کرد: به نظرم با توجه به شرایطی که در آن قرار داریم، باید بلیت‌ها را برای کل هفته بجز پنج شنبه و جمعه نیم بها کنیم تا بتوانیم مخاطب را به سینما برگردانیم.

نوروزی با اشاره به اینکه فعلا پیش بینی خوشبینانه‌ای برای آینده سینما ندارد، عنوان کرد: فعلا پیش بینی خوشبینانه‌ای برای سینما ندارم که امیدوارم غلط از آب در بیاید؛ به هر حال تولیدات سینمایی کاهش پیدا کرده و فیلم‌های کمی در حال فیلمبرداری هستند. وضعیت دخل و خرج سینما هم که مشخص است و دوران بسیار دشواری را سپری می‌کنیم. بدین علت می‌توان گفت سینمای امسال از دست رفته است.

به گزارش سینماپرس، علی غفاری کارگردان «بچه مهندس» درباره مهمترین چالش‌های پیش‌روی سازندگان سریال‌های استراتژیک و امنیتی به مهر بیان کرد: متأسفانه نوعی خستگی و بی‌انگیزگی در برخی از مدیران ما وجود دارد و علی‌رغم اینکه در بخش‌هایی می‌توانند پرانرژی و هدفمند عمل کنند اما این کار را انجام نمی‌دهند و به همین دلیل سلیقه‌های دیگری حاکم می‌شود. باید افرادی را داشته باشیم که بگویند کشور به فلان موضوعات نیاز دارد و با جدیت از آن‌ها حمایت کنند.

وی که در فصل سوم سریال «بچه مهندس» فضای امنیتی و پلیسی را هم به داستان اضافه کرده بود درباره محدودیت‌هایی که ممکن است در داخل صداوسیما و یا خارج از سازمان بر سر ساخت این سریال‌ها وجود داشته باشد، گفت: صادقانه باید گفت این امکان وجود دارد که برای ساخت سریال‌های این چنینی محدودیت ایجاد شود. درواقع بنا به حساسیت موضوع بحث نظارت‌ها بیشتر می‌شود و حتی فیلمساز محدودتر شده و ناچار می‌شود به بخشی از واقعیت‌ها بپردازد که امکان نمایش آن به دلیل مسایل امنیتی سخت می‌شود و یا اینکه فیلمساز باید سراغ تخیل برود و اساساً چیز دیگری بسازد.

وقتی عطای کار را به لقایش می‌بخشیم!

این کارگردان با اشاره به سوژه‌هایی که باید دوربین را به درون آن موضوعات ببرد، عنوان کرد: ما فیلمسازان تلاشمان را می‌کنیم که با تمام مسئولیت‌ها، مباحثی را مطرح کنیم وقتی شما می‌خواهید درباره انرژی اتمی کار کنید قطعاً دوربین باید به داخل راکتور هسته‌ای برود و سراغ شخصیت‌هایی برود که وجود خارجی دارند نه اینکه سراغ شخصیت‌ها و فضاهای خیالی برود. درحالیکه ممکن است این امکان فراهم نشود و همین به صورت اتوماتیک برای شما محدودیت ایجاد می‌کند و حتی ممکن است تهیه کننده یا کارگردان عطای آن کار را به لقایش ببخشد.

وی اضافه کرد: من تا چه زمانی باید صبر کنم که بتوانم به قلب یک راکتور بروم و دوربینم را آنجا بگذارم. در صنایع دیگر هم همینطور است در بحث موشکی جذابیت یک اثر نمایشی این است که دوربین خود را به تونل‌ها و شهرهای زیرزمینی ببرید اما این امکان به راحتی فراهم نمی‌شود و حتی اگر صادقانه نگاه کنیم شاید هم درست نباشد که آن‌ها را نمایش دهیم. با این حال امکان اجرای مجازی را هم نداریم و دستمان برای هزینه و شرایط اجرا باز نیست. من خیلی علاقمند هستم فیلمی بسازم که همه آن در سوله اتفاق بیفتد مثل «شهر گناه» که همه فکر می‌کنند ساده است. در چند پروژه هم سراغ آن رفته‌ام که بعداً متولیان گفته‌اند فکر نمی‌کردند اینقدر ساده باشد.

همت جمعی برای تولیدات ملی و میهنی

غفاری درباره ساخت تولیدات ملی و میهنی تصریح کرد: اگر تمام این موانع برداشته شود و ما بتوانیم به لحاظ موضوع هر کاری را بسازیم باز هم اگر اجرای خوبی نداشته باشیم کمدی می‌شود. بنابراین باید نوعی همت جمعی وجود داشته باشد. کسانی که بانی کارهای فرهنگی هستند باید سر یک میز با فیلمساز بنشینند و به او اطمینان کنند.

وی با اشاره به فشاری که ممکن است نسبت به ساخت کارهای امنیتی وجود داشته باشد، گفت: ساخت کار در فضای امنیتی علاقه خود من هم هست هرچند همچنان شلاق می‌خوریم از فیلم‌هایی مثل «استرداد» که موضوعاتش مربوط به ۷۰ سال پیش است متهم می‌شویم تا سریال‌های روز مثل «بچه مهندس» و… که به نوعی به این فشارها عادت کرده‌ایم. البته به نظرم کاری که شلاق نخوریم ارزش ساخت ندارد و باید سراغ موضوعاتی رفت که کسی به آنها نپرداخته است.

این کارگردان در پایان گفت: ما موضوعات زیادی را داریم که می‌توان در سریال‌ها به آن‌ها پرداخت در حالی که معضل این است که ما فیلمسازان باید پشت در اتاق آقای مدیر برویم و بگوییم این موضوع به زنگ خطر رسیده است.

به گزارش سینماپرس، این شاعر و نویسنده ادبیات کودک و نوجوان در  گفت‌وگو با ایسنا، در پی اتفاقی که برای «رومینا، دختر ۱۴ساله تالشی» رخ داده است و کشته شدن او به دست پدرش، درباره پرداختن به مسائل نوجوانان و نقش ادبیات در جلوگیری از خشونت‌های خانگی اظهار کرد: ادبیات ما گردن بسیار بسیار نازکی دارد که با  یک تلنگر هم می‌شکند؛ زمانی که مسائل عمده بزرگ و کوچک پیش می‌آید همه انتظار دارند ادبیات پاسخ‌گو باشد. در مملکتی که تیراژ کتاب ۵۰۰ نسخه شده، انتظار این‌که ادبیات بتواند بر  تربیت اجتماعی مردم تأثیر بگذارد، انتظار بی‌خودی است. آن‌قدر اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی مملکت‌مان مسئله دارد که ادبیات به گوشه‌ای رفته است. حتی کتاب‌هایی که زمانی  ممنوعه حساب می‌شد و مردم  از پشت‌ پستو می‌خریدند و پنهانی می‌خواندند، دیگر خریدار ندارند.  

او سپس گفت: چیزی که من از «ماجرای رومینا» خبر دارم این است که او دختری خوش‌ سر و وضع، تر و تمیز و خوشگل و خوش‌لباس بوده که در یک روستای دورافتاده با یکی دوست شده و از خانه فرار کرده و این دوستی و فرار عامل این فجایع شده است. پدرش هم که فرد فاقد سواد و متعصبی بوده نتوانسته این را تحمل کند. حالا ادبیات به درد کدام یک از این‌ها می‌خورد؟   آیا آن پدر روستایی و  متعصب می‌آید قصه‌ها و نوشته‌های من و دیگران را بخواند؟   یا آن دختر ۱۳ساله‌ای که نمی‌تواند تشخیص بدهد و  چیزی شنیده به نام جنس مخالف، می‌آید ادبیات من را بخواند؟ اصلا این امکان برایش وجود داشته که  از کتاب و شعر  استفاده کند؟ یا آن پسری که بدون رعایت ویژگی سنی و تفاوت‌ها این رابطه را برقرار کرده، پسری با آن دک و پز مخاطب ادبیات من است؟ ادبیات هیچ ارتباطی با این سه ضلع جنایت ندارد.

رحماندوست در ادامه بیان کرد: مطمئنم این بچه ۱۳ساله پای ثابت کتاب و ادبیات هم نبوده، زیرا بسیاری از روستاهای ما هیچ امکانی برای مطالعه آزاد و انتخابی و لذت‌بخش ندارد. این موضوع درباره عامل جنایت و دوست پسرش هم همین‌طور بوده است. ما دو مشکل  عمده داریم؛ امکانات مطالعه، فکر و فهم و شعور در شهرهای بزرگ نیست چه برسد به یک روستا. اگر فکر کنیم در دل آن روستا کتابخانه بزرگی  وجود داشته باشد و  اهالی روستا هم اهل مطالعه باشند، کتابی‌ که بخواهد در این مورد رهنمود بدهد، وجود ندارد.

این شاعر با تأکید بر این‌که مشکلات زیرساختی بسیاری در کشور ما وجود دارد، اظهار کرد: مشکل ما یکی دوتا نیست.   مشکلات زیرساختی بسیاری داریم. سطح مطالعه در کشورمان  بسیار پایین است. در مملکتی با ۸۰ میلیون جمعیت، تیراژ کتاب شده ۵۰۰ نسخه، بعد انتظار دارید نویسنده با حق تألیف ۵۰۰ تا، کتاب درست و حسابی بنویسد و زندگی‌اش را بچرخاند؟ نمی‌شود. اما وقتی اتفاقی می‌افتد، به نویسنده می‌گویند تو چه کار کرده‌ای؟ من کاری نکردم، رفتم مسافرکشی و خرجم را درآوردم. این‌طور نمی‌شود. نمی‌شود گفت اگر ادبیات فلان می‌کرد، بهمان می‌شد.   ادبیات مدت‌هاست کار خود را کرده و می‌کند، اما  با تیراژ ۵۰۰ تا دیگر مخاطب ندارد، با این تیراژ هم ناشر و نویسنده رغبتی به ادامه خدمت ندارند.

او در ادامه خاطرنشان کرد: مشکل  رومینا فقط  خشونت خانوادگی نیست بلکه پایین بودن شدید سطح فرهنگ است. وگرنه دختر  ۱۳ساله چنین کاری را نمی‌کند؛ وابستگی به خانواده،   وابستگی اجتماعی و قانون به کنار، عقل و  احساس که باید  باشد. زمانی که ادبیات به آن کودک نرسد و تربیت فکری پیدا نکند، همین  می‌شود. آیا آموزش و  پرورش ما می‌خواهد به کودک تربیت فکری بدهد؟ آموزش و پرورشی که سرتاپایش شعار است و هر سال تکرار همان شعارها. کتاب‌های درسی آموزش و پرورش، مدرسه‌ها و معلم‌ها همه شده‌اند مرکز شعار. حاصلش همین می‌شود. نه آموزش و پرورش به کودک و نوجوان یاد می‌دهد، نه منبر  و مسجد و محراب و نه کتاب به دستش می‌رسد.

رحماندوست با تأکید بر مشکلات فرهنگی و نبود آموزش از طریق کتاب و مدرسه و مسجد، گفت: به‌نظر شما آیا خانواده‌های ما با آموزه‌های صداوسیما سرگرم هستند و از آن طریق  آموزش می‌بینند؟ تقریبا همه خانواده‌ها تغذیه فرهنگی‌شان  را از کانال‌های غیرایرانی می‌گیرند. «بیگانه» تعلیم و تربیت می‌کند و دوست می‌راند و  هیچ امکان انتخاب شخصی برای گسترش فرهنگ وجود ندارد. با این وضعیت می‌خواهید چه شود؟