بایگانی اردیبهشت 8, 1400

سینماپرس: قاسم بخشی مستندساز و کارشناس سینما و رسانه در خصوص ۸ سال عملکرد دولت روحانی در حوزه سینما و انتظارات از رئیس جمهور آینده گفت: آنچه طی ۸ سال اخیر در تمامی حوزه های کشور شاهد بودیم یک پسرفت و عقب ماندگی صرف بود که قطعاً تبعات فاجعه بار آن در آینده بیش از پیش خودنمایی خواهد کرد؛ سینما در این سال ها رسماً به حال خود رها شده بود و هیچ نقطه امیدی در آن دیده نمی شد و هنرمندان نیز در یک بلاتکلیفی مطلق به سر می بردند.

با این حال به دلیل همین سابقه کاری، در ادامه پیگیری پرونده‌ای که برای جریان نقد نویسی و تالیف در حوزه ادبیات سینمایی در سرویس سینمایی ایسنا باز کرده‌ایم سراغ این کارگردان رفتیم تا نظرش را درباره روند امروز نقد در سینما جویا شویم.

امینی که در دهه ۶۰ در مصاحبه‌ای با بولتن بنیاد سینمایی فارابی خیلی مفصل از جریان نقد نویسی آن زمان سینما که در حال رشد بود سخن گفته بود، این روزها معتقد است به دلیل تعداد زیاد افرادی که عنوان “منتقد” را یدک می‌کشند و نیز با توجه به نقدهای زیادی که در رسانه‌های چاپی و مجازی منتشر می‌شود جذابیت این حوزه از بین رفته است.

وقتی فیلمسازها به نقد آثارشان حساس بودند

او ابتدا در پاسخ به اینکه چقدر در جریان فضای نقد نویسی امروز سینماست و چه تحلیلی نسبت به آن دارد؟ گفت:‌ واقعیت این است که نقدهایی را که نوشته می‌شود را، خیلی رصد نمی‌کنم مگر اینکه نوشته خاص یا توصیه شده‌ای به دستم برسد و آن را بخوانم. بجز کمبود وقت به دو دلیل عمده خیلی سراغ نقد فیلم نمی‌روم؛ اول اینکه یک زمانی دبیر صفحه نقد مجله «فیلم» بودم و آن زمان تعداد نقدهایی که نوشته می‌شد به اندازه الان نبود. فقط دو مجله «فیلم» و «گزارش فیلم» بودند  که در مجموع ماهانه حدود ده، دوازده نقد منتشر می‌کردند. آن زمان  به دلیل مسئولیتی که داشتم نقدهای دیگر نشریات را هم می‌خواندم تا به آنچه نوشته و منتشر می‌شود اشراف داشته باشم، اما الان از آنجا که هیچ مسئولیتی در این زمینه ندارم خودم را خیلی ملزم به خواندن نمی‌دانم.

وی ادامه داد:‌ دلیل دوم و مهم‌تر این است که بخاطر تعداد زیاد نقدها و تعدد رسانه‌ها این کار سخت‌تر شده چون دیگر انتشار نقد فقط به رسانه‌های مکتوب محدود نمی‌شود و در فضای مجازی هم هر کسی در صفحه شخصی خودش می‌تواند نقد فیلم بنویسد، حتی اگر منتقد حرفه‌ای شناخته شده نباشد. بنابراین در پاسخ به سوال شما باید بگویم فضای نقد فیلم در سینمای امروز ایران دیگر آن نشاط قبل را ندارد؛ چون در گذشته به دلیل محدود بودن نقدها، فیلمسازان به شدت به آنچه مثلا در مجله فیلم منتشر می‌شد حساس بودند و روی آن حساب می‌کردند؛ حتی نگران بودند که مثلا چه واکنشی نسبت به فیلم آن‌ها توسط منتقدها نشان داده می‌شود و ما این را کاملا متوجه می‌شدیم که چقدر بازتاب نظر منتقدها برایشان مهم است.

شاکی شدن فیلمسازها از نقد منفی در دهه ۶۰ 

این کارگردان در این باره خاطره‌ای را از زمان کارش در مجله «فیلم» نقل کرد و گفت: اواخر دهه ۶۰ (دقیقا سال ۶۷ ) بود که سینمایی‌ها که از نقدهای منفی مجله «فیلم» ناراحت بودند شاکی شدند که چرا نقد منفی منتشر می‌شود، به همین دلیل در یک اقدام دسته جمعی گفتند دیگر به مجله آگهی نمی‌دهند و این اتفاق به بحران نقد در فضای مجلات سینمایی آن زمان تعبیر شد و آقای گلمکانی سر مقاله‌ای مفصل با تیتر «ندامت‌نامه» نوشت و تا جایی که یادم می آید مضمونش این بود که چه لزومی دارد ما هر ماه نقد همه فیلم‌ها را داشته باشیم که اکثرا هم آثار درخشانی نبودند و در نتیجه بیشتر نقدهای مجله، منفی از کار در می‌آمدند. پس از این به بعد فقط درباره فیلم‌های خوب می‌نویسیم و برای هر فیلم با کارگردانش مصاحبه می‌شد تا در مقابل انتقادهای ما فرصت استدلال و دفاع از فیلم خود را داشته باشد. البته این مقطع خیلی طول نکشید و بعد از مدتی که حساسیت ها از بین رفت اهالی سینما به این نتیجه رسیدند که نقد حتی منفی‌اش در واقع نوعی توجه و جدی گرفتن یک اثر است، بنابراین روابط دوباره حسنه شد و کم کم در کنار مصاحبه‌ها شروع به انتشار همه جور نقد کردیم.  ضمن اینکه درکنار نقد،   یک بخشِ پرونده یک فیلم هم راه انداختیم که شامل چند نقد و چند مصاحبه در مورد فیلم‌هایی بود که فکر می‌کردیم آثار شاخص‌تری هستند و جای توجه بیشتری دارند.

او افزود:‌ ولی  فکر می‌کنم درحال حاضر به دلیل تعداد زیاد منتقدان رسمی وغیررسمی و تعداد زیاد نقدهایی که در رسانه‌ها منتشر می شود آن تاثیرگذاری و حساسیت برای فیلم‌سازها از بین رفته است. به نظرم می‌رسد «نقد» دیگر برایشان خیلی مسئله نیست و آن تأثیر مشخص و بارز بر کارگردان‌ها که ما در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ کاملاً شاهدش بودیم دیگر وجود ندارد. البته ادعا نمی‌کنم که در آن برهه نقدها روی فروش فیلم‌ها تاثیر زیادی داشتند چون مخاطبِ این نوع نوشته‌های تخصصی معمولا دانشجوها و علاقه‌مندان خاص سینما بودند نه مردم عادی ولی به هرحال نقد در جامعه سینمایی ما حضور جدی داشت و برای همین بود که فیلمسازان از نقد منفی برآشفته و از نقد مثبت خوشحال و راضی می‌شدند.

امینی در ادامه بیان کرد:‌ من بعد از اینکه خودم وارد عرصه فیلمسازی شدم آن حس و حال کارگردان‌ها را بهتر متوجه می‌شدم چون به هر حال مطلب مثبت حس خوبی را به فیلمساز منتقل می‌کند و یک نقد منفی فارغ از هر استدلالی که داشته باشد کمی تا قسمتی آدم را ناراحت می‌کند، اما الان مسئله اینجاست که منتقدهایی که نوشته‌هایشان چنان تأثیری روی فیلمساز داشته باشد بسیار معدود هستند، البته منظورم منتقد مکتوب است، نه شوهای تلویزیونی که به اسم نقد برپا می‌شود! در حال حاضر حتی خیلی بعید می‌دانم فیلمسازان جوان زیاد نقد بخوانند چون کلا حساسیت‌ها نسبت به نقد کم شده است. با این حال نقد خوب هم گاهی می‌بینیم ولی نوشته فوق‌العاده، اثرگذار و ماندگار مانند نوشته‌های پنجاه سال پیش دکتر وجدانی را نه!  که اگر نقد فوق‌العاده‌ای نوشته شود بالاخره صدایی از آن بلند ‌شده و به دست من هم می‌رسد.

بده بستان‌ میان فیلمساز و منتقد برای نوشتن نقد!

 وی همچنین گفت: متاسفانه بخش تلخ و بسیار ناراحت کننده دیگری هم در این ماجرا وجود دارد و آن هم این است که گفته می شود و من هم شنیده‌ام یکسری از نقدها بر اساس بده بستان‌هایی بین سازندگان فیلم‌ها و منتقدها نوشته می‌شود، بخصوص در فضای مجازی که از صممیم قلب امیدوارم این مسایل درست نباشد. نمی‌خواهم کسی را متهم کنم ولی به هر حال پالس‌هایی ازاین بابت به ما می‌رسد. در نتیجه منِ فیلمساز وقتی چنین چیزهایی را می‌شنوم طبیعتاً حساسیت خود را به نقد فیلم و آنچه منتقدها  می‌نویسند اعم از مثبت یا منفی از دست می‌دهم.

 این کارگردان درباره کم ارزش شدن نقدهای منتقدان ایرانی گفت: به نظر من معمولاً وقتی کالایی – حتی کالای فرهنگی – به صورت انبوه تولید می‌شود از حالت خاص بودن بیرون می‌آید و به طور طبیعی پیش پاافتاده و بی‌ارزش می‌شود. واقعیت این است که این اتفاق برای نقد فیلم در ایران رخ داده است

او یادآور شد: زمانی که در مجله فیلم دبیر بخش نقد بودم، دوستان جوانی با دعوت خود ما به مجله می پیوستند و می‌توانم ادعا کنم کسانی مثل جواد طوسی، شهرام جعفری نژاد، احمدطالبی نژاد، مجید اسلامی، آنتونیا شرکا، نغمه ثمینی، سعید قطبی زاده و بسیاری دیگر که فهرستی بسیار طولانی می‌شود نقدهایشان را با انگیزه و وسواس و حساسیت می‌نوشتند. آن‌ها برای مدت‌ها نوشته‌های خود را می‌فرستادند که در بخش نقد چاپ می‌شد، بعد از چند وقت به این نتیجه می‌رسیدیم که این دوستان باسوادند و از سینما شناخت دارند و همچنین قلم خوبی هم دارند و می‌توانند در بخش حرفه‌ای مجله هم نقد بنویسند. اما متاسفانه این حساسیت‌ و سختگیری‌ها در جاهای دیگر دیده نمی‌شد. یادم می‌آید اواخر سال‌هایی که در مجله مسئولیت داشتم یک جوانی با یک نقد آمد و من نوشته او را به دلیل نداشتن کیفیت نپذیرفتم و یکی دو ماه بعد متوجه شدم او دبیر سرویس سینمایی یک روزنامه شده است. وقتی چنین اتفاقی می‌افتد طبیعتاً ارج و قرب آن کالا از بین می‌رود، این در حالی است که ما وقتی ۱۸ – ۱۹ ساله بودیم و می‌خواستیم وارد مطبوعات شویم مگر کسی به این راحتی‌ها اجازه می‌داد؟ حتی برای نشان دادن نقدی که نوشته بودیم به ما اجازه ورود به اتاق دبیر صفحه را نمی‌دادند و فقط آن را می‌گرفتند و بعد باید مدت‌ها منتظر می‌ماندیم تا یک جوابی بگیریم که اکثرا هم منفی بود. اما الان نوشتن بسیار راحت شده و فقط کافی است کسی یک وبلاگ درست کند تا نوشته‌های خود را به چشم و گوش مخاطبانش برساند. در حقیقت می‌خواهم تاکید کنم که متوجه تغییر شرایط هستم ولی همین کاهش حساسیت‌ها باعث شده فضای نقد در سینما اینقدر بی در و پیکر شود و خیلی راحت آدم‌های مختلف بدون اینکه صاحب سبک و سلیقه‌ و دانشی باشند وارد تلویزیون یا نشریه‌های مختلف می‌شوند.

کمبود کتاب‌های تحلیلی در سینمای ایران

احمد امینی در پایان درباره کمبودهایی که در حوزه تالیف کتاب‌های سینمایی وجود دارد نیز بیان کرد:‌ در این سال‌ها شاید انتشار کتاب‌های سینمایی در قالب مصاحبه بیشتر شده باشد، چون خیلی راحت‌تر انجام می‌شود در حالی که مطلب تحلیلی به سواد، مداومت و تمرکز روی یک موضوع یا فیلم خاص احتیاج دارد. البته در گفت‌وگوها هم مصاحبه‌های درجه یکی داریم که مصاحبه‌کننده خودش به اندازه مصاحبه‌شونده باسواد است و حتی از سوالات او ممکن است چیزهای زیادی یاد گرفت ولی بجز این‌ها در بخش تالیف‌های سینمایی کارهای زیادی انجام نشده و کاستی‌های بسیار داریم. کارهای شاخص بیشتر فرهنگ‌نامه بوده و کتاب‌های تحلیلی درباره سینمای ایران که حداقل ۱۰۰ سال از قدمت آن می‌گذرد خیلی کم هستند.

*ایسنا

سینماپرس: تصویربرداری سریال «جشن سربرون» به کارگردانی مجتبی راعی و تهیه‌کنندگی حسن نجاریان که در مرکز سیمافیلم تهیه‌ می‌شود، به خاوران رسید.

اگر شما هم بیننده تلویزیون در ساعات نزدیک افطار باشید، با نگاهی اجمالی به شبکه‌های تلویزیونی حتما از دیدن چندین برنامه به اصطلاح ماه عسلی در شبکه‌های مختلف سیما متعجب خواهید شد!

در سال‌های اخیر، روایت سرگذشت‌ شخصیت های مختلف در لحظات معنوی افطار به حدی زیاد شده است که بیننده به نوعی با آوارِ اطلاعات به واسطه روایت این داستان ها مواجه است که اغلب هم از محتوایی تلخ و آزاردهنده برخوردارند. این در شرایطی است که کثرت رسانه ها، مخاطب امروز تلویزیون را تا حدودی از تفکر اسفنجی که زمانی درگیرش بود، رها کرده و می توان او را مجهز به تفکر غربالی دانست.

در عصر وفور اطلاعات و برنامه های تلویزیونی، بیننده دست به انتخاب می زند و با دقت و توجه به اعتبار و کیفیت برنامه تلویزیونی، پیامش را انتخاب می کند. تفکر غربالی با نگاهی انتقادانه همراه است که دیگر هر پیامی را به خود راه نمی دهد و پس از گذشت دقایقی از یک برنامه تلویزیونی، در صورتی که درگیر کلیشه های رایج شده باشد، با تغییر شبکه تلویزیونی سعی در تغییر فرستنده پیام دارد. حالا فرض کنید که مابقی فرستنده ها هم پیامی مشابه را در حال مخابره دارند، در این شرایط آیا راهی جز خاموش کردن گیرنده تلویزیون برای بیننده باقی می ماند!؟

ویژه برنامه‌های افطار تلویزیون سال‌هاست که مورد توجه مخاطبان و به تبع آن تولیدکنندگان تلویزیونی قرار گرفته و عرصه‌ای را برای رقابت برنامه سازان در ماه رمضان فراهم آورده است.

۱۴ سال قبل تلویزیون با ساخت و پخش برنامه جدیدی با عنوان «ماه عسل»، توانست جلوه‌ای خاص به برنامه‌های رمضانی خود بخشیده و با تداوم ساخت این برنامه ی گفت‌وگو محور، چندین سال مخاطبان زیادی را با خود همراه کرد.

در آن زمان احسان علیخانی، مجری و تهیه‌کننده این برنامه تلویزیونی با روایت قصه‌هایی از بطن جامعه و انتخاب سوژه‌هایی اغلب رنج کشیده از میان مردم عادی کوچه خیابان، توانست بیننده زیادی را جذب تلویزیون کند. البته این برنامه به واسطه اختلاف علیخانی با تلویزیون، در سال‌هایی توسط مجریان دیگری نیز اجرا شد؛ مثلا مرحوم حسن جوهرچی در ماه رمضان سال ۸۹ اجرای این برنامه را برعهده داشت یا محسن افشانی پسری جوان که هیچ ربطی به اجرا در برنامه هنگام افطار هم نداشت، سال ۸۷ به این برنامه آمد و عنوان «ماه عسل» هم به «ماه محبوب» تغییر کرد. یا سال ۹۱ علی ضیا به میدان آمد و از سال ۹۲ علیخانی بار دیگر برنامه را به دست گرفت.

با این همه، برنامه «ماه عسل» که در سال های پایانی تولید و پخش، احسان علیخانی را تثبیت شده می دید، باز هم با انتقادهای بسیاری به واسطه محتوای تلخ و تکراری اش مواجه شد تا سرانجام در سال ۹۷ به کار خود خاتمه دهد و احتمالا پرونده‌اش برای همیشه در تلویزیون بسته شود. اما در شرایطی که کارشناسان ساختار جدیدی را برای افطارهای تلویزیون انتظار می کشیدند، ساختاری که بیش از این ها به آداب معنوی لحظات افطار نزدیک باشد، تولید برنامه های مشابه در همین شبکه سه و تسری یافتن آن به شبکه های دیگر، خبر از این می داد که گویی ماه عسل‌های تلویزیون حالاحالاها قصد تمام شدن ندارد!

به گزارش سینماپرس خبرنگار یکی از خبرگزاری ها با رصد ویژه برنامه های افطار شبکه های تلویزیونی در شامگاه دوشنبه ـ هفتم اردییهشت ماه ـ در این گزارش نگاهی داشته‌ است به این برنامه ها در چند شبکه تلویزیونی که تمامی گفت‌وگو محور و پذیرای مهمانانی از قشرهای مختلف جامعه بوده اند.

اگر حوالی افطار شبکه یک تلویزیون را تماشا کنید، همچون سال قبل برنامه «دعوت» را با اجرای حجت‌الاسلام محمد برمایی خواهید دید. این برنامه در هر قسمت با دعوت از یک خانواده سرگذشتشان را روایت می‌کند؛ از یک زوج دهه هشتادی گرفته تا خانم ثروتمندی که عاشق یک پاکبان می‌شود. داستان‌هایی که در این برنامه روایت می‌شوند اغلب نکته‌ای خاص برای روایت دارند اما اینکه آیا تمام این سرگذشت‌ها قابلیت روایت در برنامه‌ای تلویزیونی آن هم در ساعات نزدیک به افطار را دارند یا نه موضوعی قابل بحث است.

«دعوت» شامگاه دوشنبه هم میزبان زوجی بود که دختری را به فرزندخواندگی قبول کرده اند و از شرایط دشوار این تصمیم می گویند.

شبکه دو برنامه «آدم‌های خوب شهر» را در ساعات نزدیک افطار پخش می‌کند. سید کاظم احمدزاده، مجری این برنامه تلویزیونی، در هر قسمت با یکی از آدم‌های خوب شهر که اقدام به کاری خیر و نیکوکارانه کرده‌اند، به گفت‌وگو می‌نشیند و دوشنبه شب هم میزبان یک معلم نیکوکار کرمانی بود که ۱۱۰ فرزند را تحت پوشش قرار داده است. این بانوی خیر در خلال صحبت ها، به روایت زندگی دشوار دانش آموزانی پرداخت که به کمک آنها شتافته است.

اگر نزدیک افطار گذرتان به شبکه سه هم افتاد «مثل ماه» را خواهید دید که درواقع همان «ماه عسل» سابق شبکه سه است. این برنامه با اجرای رسالت بوذری در هر قسمت با مهمانی گفت‌وگو می‌کند که اتفاقی زندگی آن ‌ها را تحت تاثیر قرار داده است. هنرمندی که با وجود معلولیت نقاشی می‌کشد و با شرایط جسمانی‌اش هیچ مشکلی ندارد و دختر سوری که در جریان جنگ به ایران می‌گریزد از جمله مهمان‌های حاضر در این برنامه رمضانی بوده‌اند. «مثل ماه» هر روز از ساعت ۱۹:۰۰ تا حوالی اذان مغرب روی آنتن شبکه سه می رود.

این برنامه که دوشنبه شب با پخش «فوتبال برتر» هم همراه بود، خلاصه ای از برنامه شب گذشته را پخش کرد که میزبان مهمانان بلوچ بود که پنج سال اسیر دزدان دریایی سومالی شده بودند اما در نهایت نجات پیدا کردند.

کمی آن طرف تر شبکه چهار «زندگی پس از زندگی» را در لحظات عرفانی افطار پخش می‌کند؛ برنامه ای که در هر قسمت با شخصی که مرگ را تجربه کرده و دوباره به زندگی بازگشته است، گفت‌وگو می‌کند. هرچند این برنامه با ساختاری متفاوت از دیگر برنامه ها، پا را فراتر از یک گفت وگوی صرف تلویزیونی گذاشته است و دوربین ها را به خارج از استودیو هم می برد.

این برنامه دوشنبه شب هم با حضور بانویی هنرمند که به دلیل ناراحتی قلبی مرگ را تجربه کرده و از آن درس بخشش گرفته بود، پخش شد.

البته در این میان اگر دستتان به کانال پنج هم بخورد، خواهید دید که باز هم مجری است و میز و مهمان و البته این بار از صندلی خبری نیست! باز هم قصه‌ای از زندگی مردم را خواهید شنید که با حضور مجری و یک روحانی روایت می‌شود. «شهر زیبا» شبکه پنج ساعت ۱۹:۴۵ با اجرای مصطفی امامی و با حضور کارشناس برنامه حجت الاسلام علی سرلک به روی آنتن می‌رود. در معرفی این برنامه هم چنین آمده است: در این ویژه برنامه مردم و زندگی آن‌ها سوژه اصلی هستند که روایت می‌شود.

این برنامه دوشنبه ـ ششم اردیبهشت ماه ـ میزبان حجت الاسلام شیخ مصطفی کرمی بود.

شبکه نسیم هم برنامه «کتاب باز» را ویژه ماه رمضان برای ساعات نزدیک به افطار روی آنتن دارد. برنامه «کتاب باز» با اجرای سروش صحت همچون گذشته هر روز با دعوت از یک چهره فرهنگی، هنری و یا ادبی با محوریت ترویج فرهنگ مطالعه و کتاب خوانی، با آن‌ها به گفت‌وگو می‌پردازد.

در این میان حتی شبکه قرآن و معارف هم برای افطار برنامه‌ای گفت‌وگو محور را در دستور کار دارد؛ البته با محتوایی متفاوت؛ در برنامه «ضیافت» با اجرای سید علیرضا قوامی هر روز یکی از شخصیت‌های دینی برجسته معرفی و همچنین به نقش آن‌ها علیه استعمار انگلیس و وهابیت پرداخته می‌شود.

*ایسنا

به گزارش سینماپرس، انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران همچون سال‌های گذشته به منظور ایجاد انگیزه و پویایی در میان عکاسان مطبوعاتی و با هدف ارتقای سطح عکاسی مطبوعاتی، اقدام به برگزاری پنجمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران می‌کند. از این رو از تمامی عکاسان حرفه‌ای دعوت می‌شود به منظور مشارکت در این رویداد صنفی فرهنگی، آثار خود را منطبق با شرایط ذیل به دبیرخانه نشان ارسال کنند.

قوانین جشنواره

۱. همه عکاسان حرفه‌ای می‌توانند در این رقابت شرکت کنند.

۲ . ارسال اثر باید توسط خود عکاسان انجام شود و ارسال از طریق رسانه یا ارگان مطبوع و شخص ثالث قابل قبول نیست.

۳ . ارسال اثر و حضور در رقابت به منزله اعلام مالکیت معنوی عکس‌ها توسط شرکت کننده است. در صورت اثبات خلاف این امر، عواقب حقوقی و جزایی آن بر عهده شرکت کننده خواهد بود.

۴ . رعایت اخلاق حرفه‌ای فتوژورنالیسم برای شرکت در رقابت الزامی است.

۵ . هر عکاس می‌تواند با حداکثر ۵ اثر به صورت تک عکس و ۲ مجموعه در این رقابت شرکت کند.

۶. هر عکاس در بخش مجموعه می‌تواند حداکثر در ۲ بخش شرکت کند.

۷ . عکس‌های منتشر نشده در رسانه‌ها نیز می‌توانند در این رقابت ارسال شوند.

۸ . عکس‌های گرفته شده با موبایل در صورت دارا بودن شرایط فنی مناسب پذیرفته می‌شود.

۹. تعداد عکس‌های ارسالی در قالب مجموعه عکس برای هر مجموعه ۳ تا ۱۰ فریم است.

۱۰. هر عکس می‌تواند فقط یک بار و تنها در یک بخش چه به عنوان تک عکس و چه به عنوان یک عکس در یک مجموعه، شرکت داده شود. عکسی که بیش از یک بار در این رقابت شرکت داده شود، از تمامی بخش‌ها حذف خواهد شد.

۱۱. تمامی عکس‌های ارسالی باید دارای کپشن (Caption) باشد.

۱۲. مجموعه عکس‌ها علاوه بر کپشن (Caption) برای هر عکس باید دارای استیتمنت (Statement) و عنوان باشند.

۱۳. ویرایش عکس‌ها در حد استانداردهای پذیرفته شده (تکنیک‌های تاریکخانه‌ای) در فتوژورنالیسم مجاز است. ویرایشی که منجر به مخدوش شدن اصالت و محتوای عکس شود، قابل قبول نخواهد بود. در صورتی که عکسی از نظر هیأت داوران مخدوش تشخیص داده شود، از مسابقه حذف شده و عکاس حق شرکت در دوره بعدی این رقابت را نخواهد داشت.

۱۴. عکس‌هایی که با تکنیک مالتی اکسپوز، کولاژ، فتو مونتاژ، پانوراما، ترکیبی و دستکاری شده باشند، پذیرفته نمی‌شوند.

۱۵. تمام عکاسان راه یافته به مرحله نهایی، موظف هستند اصل فایل عکس خودرا جهت بررسی به دبیرخانه ارائه دهند. همچنین ممکن است دبیرخانه به منظور کنترل مجموعه‌ها، فریم‌های قبل و بعد عکس ارسالی را نیز درخواست کند.

۱۶. هر فریم عکس در مجموعه‌ها با نظر داوران می‌تواند به بخش تک عکس منتقل شده و در آنجا مورد داوری قرار گیرد.

۱۷. برگزار کننده نسبت به استفاده عکس‌ها در اقلام تبلیغاتی، کتاب نشان عکس سال و سایت نشان مجاز است.

۱۸. قوانین ذکر شده الزام‌آور و ارسال اثر به معنای پذیرش تمامی قوانین رقابت می‌باشد. برگزارکننده مجاز به حذف آثار شرکت کنندگانی که قوانین را رعایت نکرده باشند، است.

۱۹. تصمیم گیری در مورد مسائل پیش بینی نشده به عهده برگزار کننده است.

مشخصات فنی عکس‌های ارسالی

الف) عکس‌ها باید با فرمت JPEG ارسال شود.

ب) ضلع بزرگ عکس‌ها ۲۰۰۰ پیکسل و با حجم زیر ۲ مگابایت ارسال شوند.

ج) اطلاعات مورد نیاز اعم از عنوان، کپشن، استیتمنت برای هر تک عکس و مجموعه باید ذکر شود. عکس‌هایی که مشخصات کامل ندارند، از رقابت حذف می‌شوند. (کپشن عکس حداکثر ۷۰۰ کاراکتر و استیتمنت مجموعه حداکثر ۲۰۰۰ کاراکتر باشد.)

د) عکس‌های ارسالی باید به روش تعیین شده نامگذاری شوند.

نحوه نامگذاری عکس‌ها

نام خانوادگی و نام عکاس به طور کامل و به زبان انگلیسی کد بخش مربوطه شماره عکس

به عنوان مثال برای بخش تک عکس خبری:

‌Alavi Ali -N-۰۱

برای بخش مجموعه عکس ورزشی:

‌ Alavi Ali -SS-۰۱ تا Alavi Ali – SS-۱۰

* عدم نامگذاری صحیح عکس‌ها به منزله حذف خواهد بود.

بخش‌های رقابت نشان عکس سال مطبوعاتی ایران

• خبری

• رویدادهای ناگهانی، پیش‌بینی شده و تأثیرگذار و پیامد آنها

الف) تک عکس N

– آثاری پذیرفته می‌شوند که در بازه زمانی سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشند.

– نامگذاری عکس‌ها در این بخش به طور مثال : Alavi Ali -N-۰۱

ب) مجموعه عکس NS

– آثاری پذیرفته می‌شود که در بازه زمانی سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشد.

تبصره: مجموعه عکس‌های خبری با “موضوع کرونا ” که در سال ۱۳۹۸ عکاسی و در سال ۱۳۹۹ تکمیل شده باشند، در این دوره نشان، پذیرفته می‌شوند، مشروط بر آنکه حداقل ۵ فریم از عکس‌ها مربوط به سال ۱۳۹۹ باشد.

– تعداد عکس‌های ارسالی برای مجموعه عکس خبری از ۳ تا ۱۰ فریم است.

– نامگذاری عکس‌ها در این بخش به طور مثال : Alavi Ali -NS-۰۱

• مسائل معاصر (مستند اجتماعی)

• مستندسازی مسائل فرهنگی، سیاسی و اجتماعی که بر افراد یا جوامع تأثیر می‌گذارد.

الف) تک عکس C

– آثار ارسالی باید در سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشد.

ب) مجموعه عکس CS

– مجموعه ارسالی باید در سال ۱۳۹۹ عکاسی یا تکمیل شده باشد.

– حداقل ۲ فریم از عکس‌ها در سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشد.

• ورزشی

• فعالیت‌های ورزشی به صورت فردی یا تیمی

الف) تک عکس S

– آثار ارسالی باید در بازه زمانی سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشد.

ب) مجموعه عکس SS

– مجموعه ارسالی باید در سال ۱۳۹۹ عکاسی یا تکمیل شده باشد.

– حداقل ۲ فریم از عکس‌ها در سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشد.

• محیط زیست

• عکس‌های جانداران، مناظر و مستند کردن برخوردِ مثبت و یا منفیِ انسان با محیط زیست.

الف) تک عکس E

– آثار ارسالی باید در بازه زمانی سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشد.

ب) مجموعه عکس ES

– مجموعه ارسالی باید در سال ۱۳۹۹ عکاسی یا تکمیل شده باشد.

– حداقل ۲ فریم از عکس‌ها در سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشد.

• پرتره

• تصاویر افراد که به صورت گروهی یا فردی در موقعیت‌های پیش بینی نشده یا برنامه ریزی شده، عکاسی شده باشد.

الف) تک عکس P

– آثار ارسالی باید در بازه زمانی سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشد.

ب) مجموعه عکس PS

– مجموعه ارسالی باید در سال ۱۳۹۹ عکاسی یا تکمیل شده باشد.

– حداقل ۲ فریم از عکس‌ها در سال ۱۳۹۹ عکاسی شده باشد.

• داستان گویی بصری (مالتی مدیا)

– استفاده از چندین رسانه مانند عکس، نوشته، صدا (موسیقی، کلام، صدای محیط)، تصاویر متحرک ویدئویی برای روایت داستانی یا گزارش.

– زمان مالتی مدیای ارسالی می‌بایست بین ۲ تا ۱۰ دقیقه باشد.

– استفاده از تصاویر آرشیوی با رعایت اصول کپی رایت و در جهت کلیت مالتی مدیا بلامانع است.

– مالتی مدیا می‌تواند انفرادی یا گروهی تولید شده باشد.

– فرمت آثار ارسالی می‌بایست MPEG۴ و رزولیشن ۱۰۸۰ باشد.

اصول اخلاقی

• عکاسان شرکت کننده باید نسبت به صحنه و اتفاقی که هنگام عکاسی در محیط پیرامون رخ می‌دهد آگاهی کامل داشته باشند و فریب صحنه سازی را نخورند. امکان دارد در صحنه‌هایی که عکاسان حضور دارند به نحوی صحنه سازی شود که عکاس فریب خورده و عکسی بگیرد که واقعیت نداشته باشد.

• عکاس تحت هیچ شرایطی حق صحنه سازی و دستکاری در واقعیت را ندارد.

• توضیحات، عنوان و داستان عکس‌ها دقیق و درست باشد.

• ویرایش عکس‌ها باید مطابق با استانداردهای فتوژورنالیسم باشد به نحوی که اصالت و محتوای عکس‌ها خدشه‌دار نشود.

• عکاس باید در مورد روند تهیه و ارائه عکس‌ها شفاف و صادق بوده و در صورت نیاز در مورد روند عکاسی پاسخگو باشد.

دبیر جشنواره

مهدی قاسمی

هیأت داوران پنجمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران

جاسم غضبانپور، مرتضی فرج آبادی، مجید برزگر، یلدا معیری و فرشاد عباسی

نحوه ارسال آثار

• کسانی که در دوره قبل نشان ثبت نام کرده اند، نیاز به ثبت نام مجدد ندارند.

• امکان ارسال عکس‌ها از طریق سایت انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران به آدرس award.ipja.ir فراهم خواهد بود.

• زمان ارسال آثار در بخش عکس از ۰۵/‌۰۲/‌۱۴۰۰‬ آغاز و تا پایان روز ۲۵/۰۲/۱۴۰۰ خواهد بود.

• مهلت ارسال آثار بخش داستان گویی تصویری (مالتی مدیا) تا تاریخ ۳۱/‌۰۲/‌۱۴۰۰‬ خواهد بود.

آثار در بخش داستان گویی تصویری (مالتی مدیا) باید به صورت حضوری یا پستی به دبیرخانه نشان واقع در تهران، خیابان کریم خان، خیابان ایرانشهر، کوچه نوشهر، پلاک ۱۵، ساختمان شماره دو خانه هنرمندان ایران، واحد ۷، کد پستی: ۱۵۸۴۶۷۹۱۱۱، شماره تماس: ۸۸۳۲۸۴۲۲ و ۰۹۳۶۱۸۳۴۵۱۱ دفتر انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران تحویل داده شود.

سینماپرس: آمار تماشاگران تلویزیونی اسکار نود و سوم از نظر کاهش شدید مخاطبان رکورد زد.

سینماپرس: صالح میرزاآقایی بازیگر فصل اول سریال «گاندو» همزمان با بازپخش این مجموعه، برای تولید سریال‌هایی از این قبیل اظهار امیدواری کرد.