بایگانی آذر 15, 1400

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی انجمن، هیات مدیره انجمن تهیه کنندگان مستقل سینمای ایران ضمن تشکر و قدردانی از زحمات هیات داوری قبلی، مرتضی شایسته، سلیمان علی محمد و سید حسین حقگو را برای داوری در مورد مسائل انجمن، حکمیت قراردادها و برخوردهای انضباطی انتخاب کرد.

این هیات به کلیه اختلافات اعضا باهم بدون تعیین حکم نیز حق ورود دارد.

در آخرین نشست هیات همچنین جلیل اکبری صحت به ریاست کمیته فرهنگی و رفاهی انجمن انتخاب شد.

رئیس کمیته با توجه به سیاست های انجمن اعضای این کمیته را معرفی خواهد کرد.

به گزارش خبرنگار مهر، نشست خبری پانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» به دبیری محمد حمیدی مقدم صبح امروز دوشنبه ۱۵ آذرماه به صورت مجازی برگزار شد.

حمیدی مقدم در ابتدای این نشست با مروری بر تجربه برگزاری متفاوت جشنواره چهاردهم و ضمن اشاره به برگزاری دوره پانزدهم به‌صورت آنلاین و فیزیکی توضیح داد: امسال با توجه به پیش‌بینی هایی که از نظر کرونا، وضعیت معیشتی، سرمایه گذاری بخش‌های دولتی و خصوصی داشتیم، باید روند نزولی در ارایه آثار می‌داشتیم که همین هم شد، تعداد آثار کمی افت داشت، امسال برای اولین بار نمایش اول فیلم را شرط کرده‌ایم، خواه ناخواه برخی از مستندها دیگر امکان شرکت نداشتند. بنابراین تعداد اثر واجد شرایط برای ورود به جشنواره کاهش پیدا کرده است.

برنامه‌ریزی برای توسعه مخاطب سینمای مستند

حمیدی مقدم درباره پخش و نمایش فیلم‌های مستند در این دوره از جشنواره بیان کرد: در دو سالی که در مرکز هستم بحثی را در زیرساخت‌های توسعه مخاطب سینمای مستند داشتیم این تحول در بخش بازرگانی ما هم رخ داد به همین دلیل «اکران حقیقت» راه‌اندازی شد. احساس من این بود که با تراکمی از فیلم‌های مستند رو به هستیم به دلیل کرونا و بسته بودن سینما نمی‌توانستیم به شکل فیزیکی این موضوع را داشته باشیم. به سمت پلتفرم‌های برخط رفتیم. یک موضوع دیگر شکل حمایتی مرکز در کنار تولیدات صد درصدی ما بود. اگر این روند ادامه داشته باشد می‌توانیم از تعداد بیشتری از فیلم‌ها حمایت کنیم. این برنامه‌ها در سیاست‌های آینده ما هستند.

وی گفت: حرکتی که به رشد سینمای مستند کمک می‌کند در هر دوره‌ای قابل پیگیری است و «اکران حقیقت» گزینه جدا و جذاب برای سینماگران ماست با رفع شدن بیماری کرونا هم پاتوق‌های فرهنگی به شکل فیزیکی به این طرح اضافه می‌شوند.

قواعد یک جشنواره را باید بپذیرید

حمیدی مقدم در پاسخ به سوال خبرنگار مهر درباره سهم مستندهای سیاسی از ویترین جشنواره پانزدهم و گلایه برخی مستندسازان از حذف آثار خود عنوان کرد: در شورای سیاستگذاری جشنواره پانزدهم مقرر شد به سمت گروه مشاوران برویم. مسیر آن هم داشت طراحی می‌شد اما با بررسی کارشناسی که داشتیم با مسئله تعارض منافع برخورد کردیم چون مرکز متولی اصلی این رویداد است در نتیجه گروه مشاوران هم می‌توانست شبهاتی را ایجاد کند. بنابراین خیلی سریع جلسه‌ای طراحی شد و به عنوان دبیر که این اختیار را داشتم دیدم این موضوع به نفع مستندسازان نیست، برای همین به سمت گروه‌های انتخاب رفتیم.

وی ادامه داد: تنها جایی از دنیا که جشنواره‌ها با گروه‌های انتخاب شکل می‌گیرد ما هستیم. هیچ جشنواره‌ای در جهان درباره انتخاب‌ها جواب نمی‌دهد. دوستان هم می‌دانند وقتی به جشنواره‌های جهان مراجعه می‌کنند دو جواب می‌گیرند؛ یا انتخاب شده با نشده است. هیات‌های انتخاب همیشه بحث و جدل داشته‌اند. بنابراین باید بگویم قواعد یک جشنواره را باید پذیرفت. گروه‌های انتخاب همیشه با خود یک سلیقه می‌آورند با احترام به همه مستندها باید بگویم انتخاب به هر حال سلیقه‌ای با خود دارد. فیلمی نبوده است که از شورای انتخاب ما امتیاز گرفته باشد و نیامده باشد.

بخش «آوینی»، بخش سنجاق‌شده «سینماحقیقت» نیست

حمیدی مقدم در پاسخ به دیگر سوال خبرنگار مهر درباره انتقادات مطرح شده نسبت به بخش «آوینی» هم گفت: بخش شهید آوینی یک بخش جنبی یا سنجاق شده نیست. برخی دوستان با گفتمان ناصحیح شبهه ایجاد می‌کنند. اگر دوستان ما سری به جشنواره‌های مختلف زده باشند، چنین چیزی را می‌بینند. آثار این بخش ضعیف نیستند. برای تاکید بیشتر یک بخش ویژه تشکیل شده است. از دو سال پیش به غنای این بخش افزوده شده و شاهد فیلم‌هایی هستیم که در حوزه تکنیک و محتوا نوآوری داشتند و برخی از آن‌ها توانستند در بخش ملی باشند.

دبیر این رویداد درباره بخش بین‌الملل هم اظهار کرد: جشنواره همیشه درگاهی است برای فیلم‌های بین‌المللی که شاید خیلی‌ها نتوانند آنها را ببینند. ما حق نمایش قانونی فیلم‌ها را پرداخت کرده‌ایم و امسال هم سعی کردیم گنجینه خوبی را آماده کنیم. مثلاً فیلم «انتقام» از کشور سوییس است که ده جایزه بین‌المللی گرفته است. امسال دوستان ما خیلی تلاش کردند امتیاز نمایش فیلم‌های بین‌المللی را در پلتفرم‌ها بگیرند چون این موضوع هم قواعد خود را دارد اما این مسیر هم طی شد.

وی افزود: در شورای برگزاری این دوره با توجه به فراگیری کرونا تصمیم گرفتیم بحث‌های جنبی را کم کنیم چون این انتقاد مطرح شده بود که بخش کرونا قوی نبوده است. همچنین بخش کارآفرینی هم چنین بود و جشنواره را از استاندارد خود خارج می‌کرد. امسال این سیاست را داشتیم که اگر این مفاهیم در فیلم‌های متقاضی مستتر است آن‌ها را مورد توجه قرار بدهیم.

۱۲ مستند مرکز گسترش به جشنواره راه پیدا کرده است

حمیدی‌مقدم درباره تعداد آثار مورد حمایت مرکز گسترش در میان مستندهای این دوره از جشنواره بیان کرد: ۲۲ اثر ما متقاضی شرکت در جشنواره بود و ۱۲ اثر ما به جشنواره راه پیدا کرده است. فکر می‌کنم ترکیب جشنواره امسال متنوع است. بخش خصوصی هم توانسته این مسیر را ادامه بدهد و خوشحالم افراد به شکل شخصی مستند تولید می‌کنند اما می‌دانم که مشکلاتی دارند و باید آسیب‌شناسی شود. مجموعاً مراکز فرهنگی مختلف در این دوره هم حضور دارند.

وی درباره مهمترین چالش مدیر بعدی این مرکز گفت: درباره جشنواره باید بگویم باید درباره این بحث شود که «چگونه می‌توانیم بی‌واسطه درباره مستندسازان صحبت کنیم». تجربه من این بود که فشار بیش از حدی به تیم برگزارکننده و دبیر وارد می‌شود که طاقت‌فرساست پیشنهاد من این است که حتماً جلسات کارشناسی داشته باشیم. به خیلی از دوستان و مستندسازان بیرون از جشنواره ظلم می‌شود چون فکر می‌کنند آن‌ها کردیتی دارند.

درباره حذف مستند «خلیج فارس» به کارگردانی رامین اردستانی از جشنواره بیان کرد: قرار بر این ندارم که مصداقی درباره فیلمی صحبت کنیم این قاعده هیچ جشنواره‌ای در دنیا نیست. هر لیستی که بیرون می‌آید همان لیستی است که با کم و کیف آن جشنواره مطابقت داشته است. این لیست نظر نهایی هیات‌های انتخاب بوده است من خودم دقت در جزییات دارم و این شاید مقداری همکاران من را آزرده کرده است. تمام گفتگوها انجام شد. اولین جایی بودیم که با ابتکار معاونت مستند به شکل علمی، نمره و ارزشگذاری انجام دادیم. هیچ کجا این چنین نیست همه اینها سندنگاری شده و امتیازات موجود است. هیچ دخل و تصرفی در اینها نداشتیم. به هیچ وجه «خلیج فارس» در بخش ثبت‌نام، حضور نداشت فیلمسازی که این نکته را مطرح کردند به خاطر اینکه فکر می‌کردند باید در فجر شرکت کنند، بعد از پایان زمان برای ثبت‌نام مراجعه کردند. اما این کار بازبینی شد تا در بخش نمایش‌های ویژه به نمایش دربیاید اما باز هم آماده نبود به شکل دمو و تریلر بود اسناد این موضوع موجود است اخبار مخابره شده درباره آن صحت ندارد. فیلم حتی برای بخش خارج از مسابقه هم انتخاب نشد.

امید و شادابی فیلم‌های مستند به وضعیت جامعه بستگی دارد

وی در پاسخ به سوال دیگری درباره امیدآفرینی در آثار مستند جشنواره امسال گفت: قطعاً نگاه به امید و شادابی در فیلم‌های مستند با وجوه دیگر سینما متفاوت است. اما بیش از امید، کاوش و تحقیق و جسارت فیلمساز اهمیت دارد و این مد نظر مرکز است اما اینکه چگونه امید و شادابی به فیلم‌ها تزریق شود به وضعیت جامعه بستگی دارد اما در این وضعیت بیماری و معیشتی باید به این موضوع هم توجه کنیم آنچه نیاز داریم از ایران امروز به جهان مخابره شود، همین زندگی امروز ما با وجود همه این مشقات با امید به آینده است.

حمیدی مقدم بیان کرد: در این هیاهو که برای برخی از فیلم‌ها ایجاد می‌شود می‌بینیم که در عمق آنها چیزی از کاوش وجود ندارد. اگر نگاه دغدغه‌مند و خراش دهنده‌ای در مسایل اجتماعی و.. در فیلم‌ها بود ما حتماً به دنبالش بودیم. ما برای نگاه‌های شجاع مشتاق هستیم که به حوزه‌های اجتماعی، سیاسی و … ورود کنند. به طوری که دبیر جشنواره گفتگوهایی با ارگان‌ها برای نمایش این آثار داشته باشند، اما ما از این فیلم‌ها نداشتیم. فیلم‌ها لایه‌های امن برای خود تعریف کرده‌اند.

دبیر این رویداد درباره حضور فیلم‌هایی با موضوع کرونا در جشنواره امسال هم گفت: ما امسال بخش کرونا را به صورت ویژه نخواهیم داشت اما به لحاظ ارج گذاشتن برای فیلمسازانی که دوباره خطر کرده‌اند، دوباره بعد از انتخاب‌ها یازده فیلم کرونایی را در مسیر جشنواره گذاشتیم. فیلم‌های مستند در طول سال‌های زیادی ساخته می‌شوند من خبر دارم مستندسازان بزرگی در این حوزه دارند کار می‌کنند و امیدوارم در سال‌های آینده فیلم‌های خوبی در این حوزه داشته باشیم.

وی در بخش دیگری از این نشست گفت: به لحاظ کیفی جشنواره‌ها در چند رده تعریف می‌شوند. جشنواره‌های معتبر برای فیلمسازان مشخص است. در رشد و تعالی سینمای مستند، جشنواره‌ها خیلی تاثیر ندارند. ارتباط فیلم با یک گروه سیصد چهار صد نفره دردی را از سینمای ما دوا نمی‌کند. اگر ببینیم فیلمی در کشور تاجیکستان در دو شبکه یا در کشورهای دیگر به نمایش دربیابد جذاب‌تر از حضور در جشنواره‌هاست اما با این حال جشنواره‌ها هم کار خود را می‌کنند.

امسال فیلم چالش‌برانگیزی نداشتیم

حمیدی مقدم تأکید کرد: ما امسال خیلی فیلم چالش برانگیزی نداشتیم. البته ممکن است بعد از نمایش چالش‌هایی از سوی مخاطبان ایجاد شود. جشنواره‌ها محل کشف‌ها و حرکت‌های هیجانی است.

وی افزود: ما برای احترام به صاحبان آثار این مرارت را به خرج دادیم که به صورت محدود فیلم‌ها به صورت فیزیکی به نمایش دربیایند. سال گذشته چند مسیر برای ورود به سایت برای تماشای فیلم داشتیم اما دوستان امسال تنها از سایت جشنواره می‌توانند به همه محتوای جشنواره دسترسی پیدا کنند که این استاندارد است امکان خرید بلیت را برای این گذاشتیم که عایدی آن به سینماگران باز گردد. با همکاری خوب مدیرعامل موزه سینما سه سانس را برای نمایش فیلم‌های بلند و منتخب در موزه سینما خواهیم داشت.ورکشاپ‌ها و کارگاه‌های آموزشی هم داریم که به نظرم بخش خوبی است.

دبیر جشنواره درباره قیمت‌گذاری بلیت‌های این دوره هم توضیح داد: قیمت بلیت‌ها ۶ هزار تومان برای فیلم کوتاه، ۸ هزار تومان فیلم نیمه بلند و ۱۲ هزار تومان برای بلیت فیلم بلند است.

وی در ادامه گفت: ما سه بزرگ‌داشت با حضور استادان سینمای مستند داریم‌. دو بزرگداشت برای ارد عطارپور، ابراهیم مختاری که ما فیلم «زعفران» استاد مختاری را با همکاری فیلمخانه ملی مرمت کردیم که نمایش درمی‌آید. همچنین بزرگ‌داشت آقای حبیب والی‌نژاد را هم خواهیم داشت.

حمیدی‌مقدم در پایان این نشست گفت: آرزو می‌کنم سینمای مستند ما همانطور که پیشتاز و رو به رشد بوده و عکس‌العملی سریع داشته باز هم پیشرفت کند. فشار و مطالبه زیادی روی «سینماحقیقت» وجود دارد. آرزو می‌کنم فضاهای دیگری پیش بیاید تا هم این فشار از جشنواره کم شود و هم روند رشد خود را داشته باشد.

به گزارش خبرگزاری مهر، کتاب «مرلین مونرو سر جردن» اولین کتاب گلاره عباسی است که اکنون به چاپ سوم رسیده است. در نشست نقد و بررسی این رمان، بخش‌های کوتاهی از آن توسط تینا تقویان از نابینایان گروه سوینا، از روی نسخه بریل کتاب، خوانده شد.

کیوان کثیریان مجری این نشست در ابتدای این برنامه از مصطفی مستور درباره ویژگی‌های این اثر پرسید و این نویسنده، عنوان کرد: وقتی شروع به خواندن این کتاب کردم و فصل ۲ آن تمام شد، خیلی حس خوبی داشتم. دیدم نظرات زیادی درباره کتاب گذاشته‌اند و خیلی جاها آن را معرفی کردند. بعد از مدت‌ها بود که یک رمان فارسی می‌خواندم و احساس خوبی به من دست می‌داد. خیلی دشوار است که یک رمان با دو فصل خوب شروع شود و مثلا بعد تنزل کند یا هر چیزی. کتابی منسجم است که سر پا ایستاده است و ادبیات را می شناسد.

مستور با اشاره به ادبیات زنان و ویژگی‌هایش توضیح داد: همیشه در ذهن من بوده که ما نمی‌توانیم در جامعه مانند جامعه ایران درباره ادبیات زن و نویسندگان زن صحبت کنیم ولی به مسائل زنان اشاره نکنیم. مسائل زنان خیلی زیاد است. باید این بحث شود که چرا ادبیات زنان یعنی ادبیات و رمان‌های خوبی که زنان در جامعه ما نوشتند، از ادبیات مردها یعنی انچه که مردان نوشته‌اند، خیلی بهتر است. این برداشت من است و می‌شود روی نمونه‌های زیادی بحث کرد. چرا یک نویسنده زن خیلی بهتر می تواند بنویسد؟

وی افزود: زن‌ها در جامعه ما می‌دانند دنبال چه هستند و آرمان‌ها، آرزوها و خواسته‌هایشان را خیلی خوب می‌شناسند. مشکل وقتی به وجود می‌آید که می‌خواهند برای رسیدن به این آرزوها و آمال حرکت کنند و بعد می‌بینند که انواع موانع پیش رویشان است، از موانع سنتی و تاریخی تا موانع حقوقی و قانونی تا موانعی که خودشان درست کرده‌اند.هراس دارند که یک کاری انجام دهند چون با یک پیشینه ذهنی این کار را نباید بکنند و آن کار را نباید بکنند و انگار خودشان هم بخشی از این مانع‌های بزرگ هستند. به هر دلیلی که باشد اینکه کسی می‌خواهد از یک نقطه به نقطه دیگر حرکت کند و می داند که کجا می‌خواهد برود، اما نمی‌تواند برود، یک نوع گسست ایجاد می‌کند. این از هم گسیختگی بهترین نقطه برای نوشتن داستان است. در بهترین داستان‌ها، نقطه لرزان، سست و نامتعادل، قوی است. بنابراین تا رسیدن به یک نقطه امن دیگری، داستان می‌تواند ادامه پیدا می‌کند. زن ها به شکل طبیعی در همان نقطه‌ای که ایستادند، انبوه این مسائل پیش رویشان است که می‌توانند درباره‌اش خوب بنویسند. به نظرم «مرلین‌مونرو سر جردن» هم همین است و در شخصیت‌پردازی، درونمایه داستان و … این اتفاق خیلی واضح افتاده است.

مستور گفت: هنر یعنی جزئیات و اگر هنرمند نتواند جزئیات را ببیند، یک اثر کلی و تیپیکالی ساخته است. جزئیات فوق العاده اهمیت دارد و ساختار ذهنی زنان به گونه‌ای است که جزئیات را خیلی بیشتر از مردان می‌بینند. درباره ادبیات زنان می‌گویند ادبیات آشپزخانه‌ای یعنی ادبیات خانگی است، جزیی نگر است و مسائل اگزیستانس را مطرح نمی‌کند. مسائل خانه را مطرح می کند و فردیت در ان بسیار قوی است. به نظرم پایه و اساس این حرف ضعیف است، چون ما این کار را بخشی از خلق مبتکرانه یک رمان می‌دانیم که جزئیات را ببینید. اتفاقاً جزئیاتی که با کنایه جزئیات آشپزخانه‌ای گفته می‌شود و در فصل‌های این رمان، فضا تقسیم‌بندی شده و نویسنده آنچه که هست و نمی‌خواهد باشد را خیلی خوب توضیح می‌دهد. من این جزئیات را خیلی دوست داشتم و این‌ها همان چیزی است که یک نویسنده خوب باید آن را ببیند. فکر می کنم اگر گلاره عباسی نتواند بخش‌هایی از رمانش را که خالی‌اند از بخش‌هایی که خوبند و از بخش‌هایی که متوسط‌ند، پیدا کند، قدم بعدی‌اش را نمی‌تواند بلندتر بردارد. یک نویسنده خوب کسی است که خودش پیش از مخاطب، بفهمد که چه کار کرده و کجای کارش قوی است.

این نویسنده بیان کرد: می‌توان گفت زبان این رمان، زبان معیار در ادبیات است. این زبان مانع فهم داستان نیست و از این جهت زبان خیلی خوب و پاکیزه‌ای است. عنصر تشبیه در این رمان خیلی خوب استفاده شده است. کتاب هشت فصل است که هر فصلش با عنوان یکی از غذاها نامگذاری شده است که صرفاً یک نامگذاری نیست. آن غذایی که اسم فصل است، در خلال خوانش فصل می‌بینید که چگونه در خدمت روایت قرار می‌گیرد و از آن استفاده می‌شود. استفاده از این اسامی برای فصل‌بندی، انتخاب خیلی خلاقانه‌ای بود.

مصطفی مستور درباره نوع روایت رمان مرلین مونرو سر جردن نوشته گلاره عباسی گفت: کسی که شروع به خواندن این کتاب می‌کند، در ۳ فصل اول سرگردان است و نمی‌داند که نیلوفر و راوی یک نفر هستند و سوالات ایجاد می‌شود. از نکات جالب در این رمان این است که بدانی چه زاویه دیدی را انتخاب کنی و شخصیت پردازی چگونه باشد. اگر مثلاً یک شخصیت بود و بعد هم می‌خواست بگوید که من رویاهایی داشتم که از دست رفته و بعد با یک فلش بک سراغ رویاهایش برود، این آن تاثیر را نداشت که همزمان دو شخصیت خلق می‌کند، یکی شخصیت نیلوفر که شخصیتی روزمره از راوی است و یک راوی که شخصیتی آرمان طلب، جستجوگر، هنرمند و… است که حالا بعد از یک ازدواج ناموفق دارد ذره ذره استحاله می‌شود. نویسنده توانسته این کار را کند و دو شخصیت در داستان رها کرده که هر کدام یک بخشی از یک وجود را نمایندگی می‌کند، بعد ذره ذره با هم ترکیب میشود و در نهایت می‌فهمید که یک نفر هستند و آن پایان تلخ داستان اتفاق می‌افتد. این خیلی خوب و آگاهانه بوده است. البته به نظرم گاهی ابهام زیاد است.

مستور درباره تم و درون مایه داستان اظهار کرد: این رمان، یک رمان شکست است. شاید یکی از دلایلی که من این داستان را دوست داشتم همین بود. شخصیت‌هایی که مدام در زندگی شکست می‌خورند. اساساً وقتی نپذیری شکست خورده‌ای و تا وقتی ناامید نشوی، گویا راهی پیدا نمی‌شود و این رمان، رمان ناامیدی است. شاید تنها نقطه امیدی که در نوشتن، خلق کردن و اساساً در هنر باشد این است که وقتی مخاطبان می‌خوانند می‌گویند که این منم و بعد می‌گوید که من تنها نیستم و یکی دیگر هم هست که این را نوشته یا این شخص وجود دارد. با آن احساس همدردی کنند و این همدردی کمی تسکین دهد. شاید یک وجه اخلاقی نوشتن رمان همین باشد که به لحاظ اخلاقی ما را آرام کند.

وی در نقد این کتاب گفت: نویسنده، برخی مسائل را زیاد تاکید می‌کند، شاید نگران است که مخاطب آن را متوجه نشود. دوز ابهام داستان در برخی قسمت‌ها زیاد است و می‌شد ان را کم کرد تا مخاطب سر نخ را گم نکند.

در ادامه این نشست نقد و بررسی گلاره عباسی، نویسنده رمان «مرلین مونرو سر جردن» با اشاره به حضور برخی از اعضای گروه سوینا (سینمای نابینایان) گفت: یک روز ما برای یک برنامه تلویزیونی نسخه بریل کتاب شازده کوچولو را می‌خواستیم و با کتابخانه‌هایی که تماس گرفتیم، من نتوانستم این نسخه از کتاب را پیدا کنم. در باره رمان مرلین مونرو سر جردن، نه از بابت اینکه کتاب مهمی بود، بلکه تنها کتابی بود که اجازه‌اش را داشتم، همزمان با چاپ دوم کتاب، به احترام نابینایان به جای نسخه صوتی، نسخه بریل را تهیه کردیم که در کتابخانه‌های نابینایان است.

کثیریان به واکنش‌ها نسبت به ورود برخی هنرمندان به حوزه ادبیات اشاره کرد و عباسی در این باره گفت: من نگران هیچ گونه قضاوتی نیستم. برایم فرقی نمی‌کند که چه قضاوت شود. فکر می‌کنم ما نویسنده خوب و نویسنده بد داریم، بازیگر خوب و بازیگر بد داریم و من هم حقم است که وقتی می‌نویسم و دلم می‌خواهد نویسنده شوم تلاشم را هم میکنم. من قبل از اینکه بازیگر شوم، نویسنده بودم، کلاسهای محمد محمدعلی را گذراندم. در روزنامه، ستون نوشتم. داستان کوتاه چاپ کردم و شاید وقتی داستان من در شرق چاپ شد، من ۱۸ سالم بود و آن موقع من را در سینما و تلویزیون راه نمی‌دادند و سن دانشجو شدن هم نبودم. هیچ کدام اینها را امتیاز نمی‌دانم و می‌دانم که با تمام این‌ها باز هم می‌شود که من نویسنده بد یا خوبی باشم. اما مهم این است اثری که وجود دارد تأثیرگذار، خوب و قابل خواندن باشد. ترسی از این قضاوت ندارم و نداشتم. ترس از این دارم که کاغذی را تلف کنم، وقتی را بگیرم و تاثیری نگذارم که آن دیگر بستگی دارد که چقدر موفق بودم.

وی افرود: خیلی طول کشید که من بتوانم کتاب را چاپ کنم، مثل خیلی کارهای دیگر که طول کشید. این کتاب از بین کارهای کارگاهی در کارگاه محمد محمدعلی انجام دادم، تقریباً کاراکتر شکل گرفت و به مرور پخته و بازنویسی شد. اگر دیر کتاب را چاپ کردم یا اگر من به عنوان بازیگر کتاب را چاپ کردم اصلاً دلیلش این نیست که من اعتماد به نفس زیادی دارم و یا فکر می کنم که ادبیات کار راحتی است، اگر الان به عنوان یک بازیگر آن را چاپ می‌کنم، به خاطر این است که فکر می‌کنم ادبیات مسیر بسیار سختی دارد، زودتر شرایط چاپ نبود و من هم نباید زودتر چاپ می کردم. باید به خاطر احترام به نویسنده‌ها و سختی مسیر، صبوری می‌کردم.

کیوان کثیریان با اشاره به ایده نام‌گذاری فصول کتاب با اسامی غذاها، درباره این ایده پرسید و گلاره عباسی در پاسخ عنوان کرد: من تاکید زیادی داشتم که اسم هر فصل غذایی باشد، غذایی که گاه پخته می‌شود، بعضی اوقات پخته نمی‌شود، روی کانتر اشپزخانه می‌ماند و گاهی در ذهن پخته می‌شود. غذاهایی که جدول کلمات متقاطع است و گاهی خاطره است. برای من غذا یعنی پخته نشدن چیزی، بو، رنگ، آیین، چهارشنبه سوری، عید، عزا و … غذا برایم فقط خوراکی نیست و مانند یک رویا است.

عباسی گفت: من در حال نوشتن دومین رمانم هستم و همه اتفاقاتی که در یک رمان می‌افتد الزاما اتفاقاتی نیست که برای نویسنده افتاده است. من در زندگی‌ام خیلی رویاپردازی می‌کنم. خیلی چیزهای این رمان تجربه شخصی نیست. من دستور غذاها را اینترنت جستجو می‌کردم و بعد با مادرم درستی‌اش را چک می‌کردم.

کثیریان به شخصیت‌های داستان اشاره کرد که گویی یک شخصی دو قطبی به نظر می‌آید که روایت هم با او هم سو است و عباسی بیان کرد: خیلی‌ها نظر داشتند که کاراکتر کتاب شیدایی دارد، تعادل ندارد، خودش را گاهی مرلین مونرو می‌داند، گاهی نیلوفر همسایه روبرویی می‌بیند و گاهی نیلوفر دیگری می‌بیند. ما می‌توانیم همه این خیال‌ها، رویاها و امیدها را روی حساب دو قطبی بودن یک آدم و بی‌قرار بودنش بگذاریم. من فکر می‌کنم این می‌تواند یک ویژگی باشد، خیلی از آدم‌ها می‌توانند رویا پرداز باشند، در رویا زندگی کنند، امیدوار باشند، روزمره نیستند و اینقدر این میزان خیال پردازی جلب نظر می‌کند که ما می‌توانیم آن را مانند یک بیماری ببینیم.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی پروژه، با ادامه فیلمبرداری فیلم سینمایی «آزردگان» به کارگردانی مهدی فرد قادری، محمدرضا داوودنژاد و مریم بوبانی به جمع بازیگران این پروژه پیوستند.

همچنین مهدی فرد قادری همچون فیلم‌های پیشینش از بازیگران تئاتر و چهره‌های جدید بسیاری در نقش‌های مختلف این فیلم استفاده کرده است. هدیه آزیدهاک، مریم عباس‌زاده، امیر شاه‌علی، آتنا حبیبی، احمد نیک‌پور، میلاد کفایی، دنیا حیدری، سارا فیض، یاسمن مرآتی، محمدعلی عزیزی، محسن کاشی‌زاده، ماندانا قربانی، عارف عباسی، پریسا محمدی‌پور، بهناز ذکوی و امیرمهدی مقدمی از جمله این بازیگران هستند. همچنین فریماه احمدی و محمدحسین صفایی بازیگران خردسال این فیلم هستند.

لیلا زارع، محمد امین، رضا بهبودی، فرخ نعمتی و رویا جاویدنیا دیگر بازیگران «آزردگان» هستند.

در خلاصه داستان «آزردگان» آمده است: «فیلم‌های ما تا حالا چه کمکی به زندگی مردم کرده!؟»

مهدی فرد قادری که با فیلم‌های «جاودانگی» و «بی وزنی» در جشنواره‌های متعدد بین‌المللی حضور داشته، «آزردگان» را در ادامه تجربه‌های فرمالیستی‌اش و با سه گروه مختلف از بازیگران و عوامل مقابل دوربین برده است.

عکس کنار خبر از مریم پاینده است.