بایگانی آذر 22, 1400

محسن اسلام‌زاده کارگردان مستند «هیچ‌کس منتظرت نیست» از تازه‌ترین محصولات مرکز مستند سوره که روایتی از مرکز نگهداری زنان کارتن خواب در میدان شوش تهران است و در پانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» حضور دارد، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این اثر گفت: همزمان با تمرکز روی ساخت مجموعه مستندی با موضوع مسائل حاشیه شهر تهران جلساتی هم با سپیده علیزاده مدیر یک مؤسسه برای تولید یک مستند سینمایی داشته و برای ضبط تصاویری همراه با او به مناطق مختلف سر زدم. همراهی با سپیده علیزاده هم به شناخت من از منطقه خلازیر کمک کرد و هم باعث می‌شد چالش‌ها را از نزدیک درک کنم. یعنی ما از یک جایی به بعد لحظه به لحظه به سپیده علیزاده نزدیک شدیم و انصافاً ایشان و همسرشان ما را یاری کردند تا یک کار متفاوت بسازیم.

وی با بیان اینکه جلسه اول فیلمبرداری این مستند در ۲۷ اسفند ۹۹ در منزل شخصی سپیده علیزاده اتفاق افتاد، تصریح کرد: زمانی که وارد خانه ایشان شدیم، گفت که همسرش جلوی دوربین نمی‌آید اما همسرش پس از مدتی با ما همراه شد و گفت فیلم درباره اعتیاد زیاد ساخته شده، اما برای کاهش آسیب نه و فیلم شما از این نظر مهم است. در حقیقت همین اتفاق باعث همراهی با ما شد.

این مستندساز درباره چالش‌های ورود به مرکز نور سپید هدایت برای ساخت مستند «هیچکس منتظرت نیست» بیان کرد: این مؤسسه در حقیقت از زنان نگهداری می‌کند و خود این مساله کار را برای ما سخت‌تر می‌کرد. چراکه فضا بسیار سنگین بود. در نهایت اولین جلسه ضبط ما در نوروز ۱۴۰۰ اتفاق افتاد و به سختی توانستیم با افرادی که در مرکز حاضر بودند، ارتباط برقرار کنیم. اما پس از چندین جلسه ضبط و همراهی و زندگی با پرسنل آنجا، باعث شد که ما کم‌کم حس کنیم که به خانواده بزرگ مرکز پیوستیم و جزوی از آن‌ها شدیم.

اسلام‌زاده ادامه داد: البته کار به این راحتی نبود و در طول ۳۰ جلسه ضبط اتفاقاتی افتاد که عده‌ای خارج از این مرکز که در حوالی پارک شوش بودند و برخی از آنها از بستگان معتادان، آشنایان آنها به خاطر خصومت شخصی یا به خاطر مخالفت با راه اندازی این مراکز در سطح شهر، به ما حمله کردند. بنابراین کار کردن در مراکز این چنینی ظرافت‌های خاص خودش را دارد، باید حساسیت‌ها درک شود و فیلمساز حد و حدود خودش را بداند. خدا را شاکرم که ما با احتیاط به اشخاص نزدیک شدیم و با احترام با آن‌ها برخورد کردیم تا ثابت کنیم که برای کمک آمده‌ایم و نشان دهیم که برای این مسائل می‌توان راهکاری را نشان داد، به همین دلیل آنها هم ما را پذیرفتند.

وی با اشاره به اینکه اعتیاد و کارتن‌خوابی یک معضل جهانی است، مطرح کرد: معضل کارتن‌خوابی، معتادی که به ته خط رسیده و جامعه هم او را پس زده است، در همه کشورها وجود دارد و این مساله یک معضل داخلی نیست، بلکه جهانی است. لذا نیاز به کار علمی دارد و تمام حرف ما این است که باید این مشکل را بپذیریم، به شکل علمی با آن مواجه شویم و به آن بپردازیم.

کارگردان «هیچکس منتظرت نیست» با اشاره به اینکه به استقبال مخاطبان خوشبین است، گفت: برای «هیچکس منتظرت نیست» که سوژه‌ای جذاب دارد، وقت گذاشته شده است. پس امید دارم که دیده شود، جریان ساز باشد و فضایی را به وجود آورد تا مسیر کاهش آسیب‌ها سریع‌تر پیگیری شود.

اسلام‌زاده درباره همکاری با مرکز مستند سوره عنوان کرد: با مرکز مستند سوره از زمان محسن یزدی همکاری داشتم و به دلیل آنکه این مستند کاری خاص است و یقیناً یکسری حاشیه دارد، به سراغ این عزیزان آمدم چراکه با شناختی که از آن‌ها دارم، پشت کار می‌ایستند و به دیده شدن آن کمک می‌کنند.

وی در پایان مطرح کرد: امیدوارم همفکران من با نگاه اصلاح‌گرایانه و پیدا کردن راهکار وارد حوزه مستند اجتماعی شوند و مسئولان در تهیه و تولید مستندهای این چنینی سعه صدر داشته باشد. چراکه باید در قالب و زمان خودش ساخته شود، از شعارزدگی پرهیز کند، تا دنیایی را که آنها دارند به تصویر بکشد. همچنین مسئولان در این امر باید به فیلمسازان اعتماد کنند تا شاهد کاهش این آسیب‌ها در جامعه خود باشیم.

به گزارش خبرنگار مهر، فیلم کوتاه «رخنه» به کارگردانی شهاب‌الدین حسین‌پور در تازه‌ترین حضور جهانی خود به جشنواره بین‌المللی فیلم هند راه پیدا کرد. جشنواره‌ Cineaste International Film Festival of India توسط دانشگاه متروپولیتن در دهلی هند برگزار می‌شود و تاریخ برگزاری آن از ۱۵ الی ۲۱ دسامبر برابر با ۲۴ تا ۳۰ آذر است.

جایزه ۲ فیلم برگزیده بخش فیلم کوتاه این جشنواره شامل ۱۰۰۰۰ روپیه و تندیس ویژه جشنواره است.

در فیلم کوتاه «رخنه» که پیش از این نیز در جشنواره اسپانیایی «دور دنیا با بیست فیلم کوتاه» Around the world in ۲۰ shorts، جشنواره Onyko Film Awards استونی، جشنواره فیلم ترسناک پورتلند آمریکا Portland Horror Film Festival، جشنواره فیلم «کدو تنبل» چین، جشنواره فیلم Cinemagia movie Award، جشنواره ۸۰screams international film festival در کشور آمریکا و جشنواره فیلم ترسناک آمریکا حضور داشته است سارا توکلی، محمد علیمحمدی، فرشید ناصری، پرستو قائد رحمت، نیلوفر راد، امیرحسین بلوری، حسن بابایی، سبحان سهراب و رزا دانازاده ایفای نقش می کنند.

محسن دانایی و میثم طوسی نیز تهیه‌کنندگان فیلم کوتاه «رخنه» هستند که در ژانر وحشت ساخته شده است.

عبدالله عبدی نسب تصویربرداری و داریوش پیرو طراحی صحنه و لباس این فیلم کوتاه را برعهده دارند. ‌‎همچنین میثم دانازاده مجری طرح، کمال کچوییان و پرستو قائد رحمت مشاوران فیلمنامه، رضا کریمی و محمد امیر یاراحمدی مشاوران فیلم کوتاه «رخنه» هستند.

دیگر عوامل این فیلم کوتاه عبارتند از صدابردار: علیرضا نوین نژاد، طراح گریم: احمد نگهبان، مدیر برنامه ریزی و دستیار اول کارگردان: علی آشتیانی، تدوینگر: احسان واثقی، اصلاح رنگ و نور و جلوه های ویژه: بنیامین قچاق، صداگذار: علی علیدوستی، مدیر تولید: فرشید ناصری، مشاور تولید: هادی علیمحمدی، آهنگساز: آرش عزیزی، گروه کارگردانی: پوریا دادخواه و امیرحسین بلوری، دستیار برنامه ریز: مرضیه سهراب، منشی صحنه: آوین بندی، عکاس: مهدی آشنا، دستیار اول تصویربردار: امیرحسین سیف اشرفی، دستیاران فیلمبردار: اسد عبدی نسب، حسن علی بخشی، وحید دوربین هاوستین، دستیار لباس: نجمه صفایی، دستیار اول طراح صحنه: علیرضا بیرامی، دستیار دوم طراح صحنه: مهدی مرادی، دستیاران صحنه: رادمان قبادی و امیرعباس هژبر، مجریان گریم: مژده زادمهر، امین میری، هانیه بنی اسد، مدیر تدارکات: حسن بابایی، فیلمبردار پشت صحنه: محمدرضا جعفری، طراح لوگو: علی بالنگا، پخش کننده: کمپانی را.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ارتباطات و اطلاع‌رسانی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، ارد زند، لقمان خالدی، جواد رمضان‌نژاد، محمد داودی، محمدرضا فرزاد، سعید رشتیان و نفیسه مرشدزاده هفت داور بخش مسابقه ملی پانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» هستند.

پانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» به دبیری محمد حمیدی مقدم از ۱۸ آذر شروع شده و تا ۲۵ آذر ادامه دارد.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی پروژه، فیلم کوتاه «زبان سرخ» به نویسندگی، کارگردانی و تهیه‌کنندگی کامران هوشمندیان بعد از اتمام تدوین و صداگذاری آماده اکران شد.

در خلاصه داستان این فیلم آمده است: «شهروز دروغ گفت، چون طاقت شنیدن حقیقت را نداشتند.»

عوامل این فیلم عبارتند از بازیگران: کامران هوشمندیان، حامد طیبی، سارا دهقان و با صدای بهاره روزبهانی، دستیار کارگردان و برنامه ریز: ماندانا هوشمندیان، مدیر فیلمبرداری: نیما طیبی، طراح صدا و صداگذار: مهران هوشمندیان، صدابردار: محمدعلی تقوی، طراح گریم: سارا دهقان، تدوین و طراح پوستر: حامد طیبی، مترجم و زیرنویس: فرزانه هاشمی و مشاور امور رسانه: ناصر ارباب.

محسن علیدادی تهیه‌کننده و کارگردان مستند «ریتم کند» که در بخش مسابقه بلند پانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» حضور دارد، در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: «ریتم کند» درباره یک پسر ۲۸ ساله مبتلا به سندروم دان است و پرداختن به ابعاد مختلفی از زندگی او را با تاکید بر عشق دنبال می‌کند. البته پرداختن به تمام ابعاد روانشناختی و زیستی یک فرد مبتلا به سندروم دان آن هم در یک اثر امری محال است اما من سعی کردم بر یکی از ابعاد و نیازهای فردی و اجتماعی تمرکز کنم و بیشتر به آن بپردازم و آن موضوعی است که از نگاه عوام «عاشق پیشگی» به شمار می‌رود اما وقتی آن را گسترده و باز می‌کنیم متوجه می‌شویم که در واقع این گروه درکی از عشق ندارند و شاید نیاز جنسی‌شان این تعبیر را برای ما ایجاد می‌کند، در واقع آن‌ها بیشتر بلد نیستند این احساس را بروز بدهند.

وی افزود: در واقع این گروه از افراد جامعه، شناخت درستی از مقوله جنسی ندارند و حتی درباره آن محدود، تهدید و منع شده و نتوانسته‌اند نگاه بازتری نسبت به آن داشته باشند و بعضاً آن را در قالب رفتارهای عاشقانه ابراز می‌کنند. متاسفانه دختران و پسران ما در جامعه همزمان با اینکه که به بلوغ جنسی رسیده‌اند، به بلوغ فکری نمی‌رسند.

این فیلمساز با بیان اینکه در این اثر سعی کرده است فراتر از نگاه عامه به بیماران مبتلا به سندروم دان حرکت کند، عنوان کرد: من کاراکتر محوری فیلم را به نوعی در فضای باز و اجتماعی قرار دادم زیرا او از زدن حرف‌های عادی گاهی می‌ترسید. ما ابراز نیازهایمان و عشق را در زندگی خود حق خود می‌دانیم اما چه بسا این افراد در این ابراز از سوی خانواده و جامعه منع شده‌اند و فکر می‌شود اگر به آن‌ها زمینه این بروز و ظهورها داده شود مخاطره ایجاد خواهند کرد. در «ریتم کند» موقعیتی فراهم کردم تا کاراکتر محوری توانمندی‌های خود را بروز بدهد. برای مثال در فیلم ما رویای کاراکتر رانندگی است نه به این معنا که با سرعت زیاد در اتوبان حرکت کند بلکه همین که پشت فرمان بنشیند برایش کافی بود. بنابراین ماشینی را در اختیار او قرار دادیم و او بعد از این همیشه خود را راننده خواهد دانست.

علیدادی خاطر نشان کرد: نیازهای این افراد باید به اندازه توانشان مورد توجه قرار بگیرد. یک نکته مهم دیگر پیشگیری از ورود این افراد به دنیا و تولدشان است زیرا در دنیای ما واقعاً اذیت می‌شوند و آموزش پذیری‌شان روند کندی دارد. آن‌ها افراد عاقلی هستند اما ریتم کندی در یادگیری دارند.

به دلیل محدودیت‌های اعتقادی حق مطلب را ادا نکردیم

وی در پاسخ به این سوال که چه محدودیت‌هایی با توجه به سوژه و موضوع فیلم خود در طرح مسائل و معضلات بیماران مبتلا به سندروم دان در «ریتم کند» داشته است، توضیح داد: بی شک در بیان مسائلی که نیاز هر موجود زنده‌ای است، به خاطر محدودیت‌های اعتقادی نتوانسته‌ایم حق مطلب را ادا کنیم. متاسفانه برای نیازهای عاطفی و جنسی بیماران سندروم دان هیچ فکری نمی‌شود. از سویی دیگر فضای مستندسازی یک تعریف اخلاقی دارد و آن اهمیت حفظ حریم خصوصی سوژه‌ها است. متاسفانه برخی از سوژه‌های مورد نظر در فیلم ما دچار اختلالات جنسی می‌شوند و موبایل آن‌ها پر از مسائلی است که متاسفانه نمی‌توانیم شفاف در یک فیلم طرح کنیم. در مجموع این محدودیت‌ها اگرچه به شدت بر کار ما سایه انداخته است اما سعی کردم در حد حتی یک اشاره برای مخاطب این مسائل را مطرح کنم. غالب بچه‌های سندروم دان درک درستی از ترحم، تمسخر، لذت، احساسات و عواطف ما ندارند. آن‌ها موجودات خارق‌العاده‌ای هستند و گویی بچه‌ای ۵ ساله در فیزیک ۴۰ ساله دیده می‌شود. مواجهه با آن‌ها برای ما جذاب به نظر می‌رسد و آن‌ها را بی آزار می‌دانیم در حالی که باید این نوع نگاه خود را تغییر دهیم. ما در حوزه آموزش به این گروه به شدت خلا داریم و باید این کمبودها از خانواده گرفته تا نظام‌های دیگر امکاناتی، رفاهی، ورزشی و … برایشان حل شود.

غالب بچه‌های سندروم دان درک درستی از ترحم، تمسخر، لذت، احساسات و عواطف ما ندارند. آن‌ها موجودات خارق‌العاده‌ای هستند و گویی بچه‌ای ۵ ساله در فیزیک ۴۰ ساله دیده می‌شود. مواجهه با آن‌ها برای ما جذاب به نظر می‌رسد و آن‌ها را بی آزار می‌دانیم در حالی که باید این نوع نگاه خود را تغییر دهیم علیدادی در پاسخ به این سوال که انجمن‌های حمایت از بیماران مبتلا به سندروم دان چه موانع و حساسیت‌هایی را در نحوه به تصویر کشیدن معیشت و شرایط این گروه در «ریتم کند» اعمال کردند، بیان کرد: مواضع این گروه برای من اهمیتی نداشت زیرا ما نگاهی واقع‌گرایانه نسبت به این موضوع در کارمان داشتیم تا بتواند موجب توجه درست به این گروه شود. در غیر این صورت اگر قرار باشد همه چیز عالی به تصویر کشیده شود، دیگر با یک اثر مستند مواجه نیستیم.

این کارگردان ادامه داد: توجه بیش از اندازه و صرفاً مثبت به یک گروه یا موضوع اتفاقاً باعث مهجور واقع شدن آن هم می‌شود. به نظرم در این جریان، نیازهای فردی سندروم دانی‌ها به حاشیه رفته است. آن‌ها اگرچه می‌توانند و باید ازدواج کنند اما در بندهای قانونی ازدواج نادیده گرفته شده‌اند و باید برای ازدواج آن‌ها قوانین مجزایی دیده شود. این مباحث باز هم بسیار گسترده است و لازم است گروه مفصلی درباره آن پژوهش میدانی کنند و در وهله اول پیشگیری از ورود آن‌ها به دنیا کنیم. آن‌ها در دنیای ما گم می‌شوند زیرا دنیای سالم‌تری دارند اما در اقلیت هستند و انگار ما خلاهای خود را در این گروه‌ها می‌بینیم.

وی درباره پژوهش‌های صورت گرفته قبل از شروع این مستند بیان کرد: ابتدا قرار بود مستند دیگری درباره یک دختر نوجوان مبتلا به این بیماری بسازم که توانمندی‌هایی فراتر از انتظار ما از این گروه داشت. پژوهش‌های میدانی زیادی درباره سندروم دان داشتم و تقریباً با ۳۰۰ نفر از آن‌ها صحبت کردم و با تعدادی از آن‌ها در کشورهای دیگر ارتباط گرفتم و شرایط آن‌ها نیز به طور کلی شبیه به ما بود. اگرچه شاید امکانات بهتری برای تامین نیازهای فردی داشتند اما دیدگاه مردمشان نیز تقریباً نزدیک به ما بود.

علیدادی در پایان گفت: امیدوارم «ریتم کند» دیده شود، منظورم صرفاً در جشنواره «سینماحقیقت» نیست بلکه عموم مخاطبان این کار را ببینند. زیرا می‌تواند برای خانواده‌های سندروم دان و جامعه‌ای که با این گروه در ارتباط است، موثر واقع شود. من از نگاه فراانسانی و اینکه بخواهم آن‌ها را فرشته نشان بدهم، پرهیز و سعی کرده‌ام واقع بین باشم. به دلیل پژوهش‌های زیادی که درباره این موضوع داشتم، حیفم آمد آن را رها کنم. همچنین ۵ ماه تصویربرداری این کار طول کشید و تدوین آن هم بیش از یک سال زمان برد و کار سختی بود. البته شرایط کرونا نیز به طولانی شدن کار دامن زد. یکسری از سکانس‌ها را به خاطر همان محدودیت‌هایی که صحبت شد، حذف کردم. سکانس‌هایی که می‌توانست مخاطب را درگیر کند نیز بعضاً به خاطر حفظ حریم خصوصی سوژه استفاده نکردیم. در نهایت امیدوارم این اثر مورد توجه قرار بگیرد.