بایگانی دی 19, 1400

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی جشنواره، حسن رحیم پور ازغدی، حسن عباسی، حجت‌الاسلام و المسلمین محسن قنبریان و مجید شاه حسینی به عنوان سخنرانان ویژه دوازدهمین دوره جشنواره فیلم «عمار» معرفی شدند.

حسن رحیم‌پور ازغدی یکشنبه ۱۹ دی با موضوع «سینمای تمدن ساز»، مجید شاه حسینی دوشنبه ۲۰ دی با موضوع «سینما و مسئله پیشرفت»، حجت الاسلام و المسلمین محسن قنبریان چهارشنبه ۲۲ دی درباره «سینمای عدالتخواه» و حسن عباسی پنجشنبه ۲۳ دی، با موضوع «سینمای علم» ساعت ۱۶ در سالن سه سینما فلسطین سخنرانی می‌کنند.

آیین افتتاحیه دوازدهمین دوره جشنواره مردمی فیلم «عمار»، شامگاه ۱۸ دی با معرفی و تقدیر از برگزیدگان پنج بخش جشنواره برگزار شد. از امروز تا پنجشنبه ۲۳ دی، آثار منتخب این جشنواره در سینما فلسطین و به صورت مجازی در سایت عماریار Ammaryar.ir به نمایش درمی‌آیند.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ارتباطات و اطلاع رسانی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، سودابه مجاوری درباره مستند تازه‌اش گفت: مستند «پری» با نام جدید و شاید موقت «در جست و جوی زمان از دست رفته»، از آغاز برای چهار فصل طراحی شده بود. پس از تصویربرداری فصل زمستان و بخش‌هایی از تابستان، ادامه کار به دلایل گوناگون بویژه مخالفت برخی نهادهای محلی عملا متوقف ماند. تابستان امسال سوگ تلخ از کف رفتن پدر عزیزم، تنها یاور زندگیم به دلیل بیماری کرونا، ادامه کار را ناممکن کرد تا سرانجام با دلی شکسته و قلبی سوگوار اقدام به ادامه کار کرده و تصویربرداری به اتمام رسید.

وی بیان کرد: «بیوار» باستان شناس و ایران شناس بریتانیایی در مقاله «سرزمین پریان پارسی» از قبیله ای پیشاتاریخی (پیش از هند و اروپاییان یا آریایی ها) با عنوان «پریکانی» در فلات ایران (سده ها پیش از آنکه در دوران ساسانی ایران نامیده شود) اسم برده که ستایشگر ایزدبانو پری بوده اند.

این مستندساز ادامه داد: بیوار در مباحث جغرافیای تاریخی، مکان اسکان آنان را کرمان، از رفسنجان تا بم و جیرفت، دانسته بود. باستان شناس ایرانی مهرداد ملک زاده در پژوهشی متاخرتر حضور قوم پریکانیان را نه در کرمان یا افغانستان که در طالقان نزدیک تهران اعلام کرده است. فیلم بی تردید ادعایی بر اثبات مکان نوین جغرافیایی برای پریکانیان، یا بررسی بن مایه های اساطیری ایزدبانو پری ندارد؛ لیکن، وجود شواهد گسترده آیینی (وامدار اساطیر کهن)، میراث معنوی و سنن جاری حول اسطوره پری در منطقه خراسان جنوبی و زابل که همچنان زنده و متداوم است، نیاز پژوهش های عمیق تر در مکان یابی قوم مورد نظر در این منطقه را پیش می کشد. پس فیلم در باره قوم پریکان نیست، هر چند جا به جا بدان اشاه دارد، یا در پی بیان مباحث تئوریک اسطوره شناختی یا تحلیل نمادهای آیینی نیست، هر چند به نمایش این نمادها و آیین ها و مراسم ایزدبـانو پری می پردازد. در واقع دلمشغولی فیلم در نگاهی کلی، مواجهه ای شاعرانه است بر تداخل زمان، زندگی و مرگ و نیز هستی زنانه.

این کارگردان در پاسخ به این پرسش که با توجه به این که موضوع فیلم درباره زن اسطوره ای است، با چه چالش هایی در ساخت همراه بوده؟ گفت: این اسطوره، مراسم و آیین متصل بدان هنوز در منطقه به قدرت جریان دارد، مقاومت و نگرانی در نمایش آن، موانعی گاه غیرقابل عبور برای ادامه کار ایجاد می کرد و تنگناها و دامچاله ها و دشواری هایی عدیده از عدم اسکان (بویژه در دوران کرونا) و عدم همکاری تا کارشــــکنی های پیاپی را در پی داشت تا جایی که بالاجبار بارها تصمیم به توقف کار و منتفی کردن ادامه تصویربرداری گرفتیم. اما به هر سختی و ناکامی که بود سرانجام کار به اتمام رسید.

مجاوری درباره روند تحقیق در این مستند گفت: پژوهش حول اساطیر و ایزدبانوان ایران دلمشغولی سالیان طولانی است، آنچه به ساخت سه فیلم در این حیطه منجر شد. در واقع پری سومین فیلم از این تریلوژی است. اگرچه تنها چندین مقاله محدود در باره پری منتشر شده، اما برجسته ترین باستان شناسان، اسطوره پژوهان و ایران شناسان در این باب کار کرده اند، هر چند این حیطه، عرصه ای است فراخ و مسیرهای ناآزموده فراروی آن بسیار.

این کارگردان درباره تولید فیلم در شهرستان گفت: تقریبا تمام فیلم هایم را در شهرستان ها ساخته ام. سراسر این سالیان در شهرستان ها هماره با آغوشی باز از ما استقبال می شد. در طول نزدیک به سی سال تجربه مستندسازی اما، این نخستین بار بود که نه تنها استقبالی در میان نبود بلکه کارشکنی، بی توجهی، ناشکیبایی و بازخواست در پی آورد. تا آنجا که حتی سال گذشته رئیس شورای شهر نهبندان که ظاهرا بانویی علاقمند بود، به اخراج شبانه ما از خوابگاه و سرگردان شدن نیمه شبان در شهری که بومگردی اش به دلیل کرونا تعطیل بود، مطلقا بی اعتنـــــــایی نمود تا سرانجام دریافتیم علت اخراج به دلیل مخالفت حراست مجموعه در شرایطی از جانب وی عنوان شده که اساسا آن مجموعه فاقد بخش حراست بوده است! توبیخ و بازخواست و درخواست گزارش از لوکیشن هایی که می رفتیم نیز توامان غریب و غیرقابل باور بود.

وی تاکید کرد: در مذاکراتی که مدام وقت مفید کار ما را از میان می برد بارها متذکر شدیم که فیلم مستند در ذات خود و بطور بالقوه می تواند موجب اتفاقاتی فرخنده برای شهر و منطقه باشد، چنانکه درباره «گندی شاپور» فیلم پیشینی که ساختیم رخ داده بود که نه تنها محوطه باستانی گندی شاپور به منطقه حفاظت شده بدل شد و صاحب پایگاه میراث فرهنگی، توامان سمینارهای متداوم دوسالانه بصورت بین المللی در باره ی گندی شاپور در دزفول پای گرفت و نخستین کلنگ حفاری در شهر زده شد، بلکه سرانجام یونسکو اقدام به ثبت جهانی دانشگاه گندی شاپور به عنوان نخستین دانشگاه بین المللی جهان باستان نمود. تمام این وقایع تنها در پی ساخت یک فیلم مستند روی داده بود. می گفتیم وجود مکان های بکر طبیعی و روستاهای بسیار کهن سال با معماری های خیره کننده و دیرینه ســـال، می تواند بالقوه خراسان جنوبی بویژه شهرستان نهبندان را به قطب گردشگری منطقه بدل کند و حداقل سه نمونه ثبت ملی و جهانی میراث معنوی و مادی را برای نهبندان به ارمغان آورد، اما در بر همان پاشنه می چرخید.

مجاوری در پایان گفت: نمایش این فضاهای معماری، مناطق طبیعی و مراسم باستانی از آغاز در ساختار فیلم بود، اما متاسفانه به دلیل همین کارشکنی ها برخی از آن ها امکان تصویربرداری نیافت و یا طبق ساختار طراحی شده فیلم در چهار فصل تکرار نشد. وجود این موارد، بویژه نمایش چشمه پریان به عنوان سندی بر احتمال مکان جغرافیایی قوم باستانی پریکان از دلایل انتخاب این منطقه بود. اما به صراحت عرض می کنم که به قدری گروه در مضیقه و تنگنا و توهین قرار گرفت که دریافتم هیچ فیلمی ارزش آن را ندارد که در چنین مناطقی اقدام به ساخت شود.

مستند «پری» محصول مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی است.

مصطفی دالایی کارگردان مستند «عبدالله» از آثار راه‌یافته به دوازدهمین جشنواره مردمی فیلم «عمار» در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این مستند توضیح داد: اسم این مستند برگرفته از نام دکتر عبدالله بهرامی است که در چند نوبت معاون وزرای بهداشت بوده‌اند؛ هم در دوره وزارت آقای مرندی و هم در دوره‌های آقایان فرهادی و پزشکیان. ایشان مدتی هم مسئول و رئیس دانشکده پزشکی مشهد بودند و این اواخر، پیش از بازنشستگی ریاست بیمارستان امام رضا (ع) مشهد را برعهده داشتند.

وی ادامه داد: فیلم درباره وجنات و سلوک آقای بهرامی در عرصه مدیریت و اخلاق پزشکی است. به‌خصوص به‌واسطه اعتمادی که خیرین استان خراسان و مشخصاً شهر مشهد به ایشان داشته و دارند. گاهی از کشورهای حاشیه خلیج فارس هم خیرین به ایشان مراجعه کرده و مبالغی را کمک می‌کنند برای حمایت از بیماران نیازمند. آقای دکتر جمعیتی را به نام «میزبانان خورشید» راه‌اندازی کرده‌اند که وجوهات خیرین را جمع‌آوری می‌کنند تا در قالب خدمات درمانی به دست بیماران نیازمند برسند. فیلم ما در واقع پرتره‌ای از آقای دکتر بهرامی است.

دالایی ادامه داد: در این مستند با خانواده دکتر بهرامی، خانواده و دوستان‌شان صحبت کرده‌ایم تا تلاش‌هایی را که در حدود پنج دهه از پیش از انقلاب اسلامی تا به امروز در عرصه پزشکی داشته‌اند، روایت کنیم. امروز هم که ایشان بازنشسته شده‌اند، هنوز آن جمع خیرین مشهد را با محوریت خودشان اداره می‌کنند و افرادی که به آقای دکتر اعتماد دارند پیش می‌آیند، در جریان پرونده بیماران قرار می‌گیرند و برخی هزینه‌ها را تقبل می‌کنند.

وی افزود: یکی از ویژگی‌های دکتر بهرامی که در فیلم هم به آن اشاره می‌شود این است که ایشان مطب ندارند. با وجود اینکه فوق تخصص کلیه و متخصص بیماری‌های داخلی هستند اما از ابتدا هیچ مطبی نداشته‌اند و خدمات پزشکی خود را در بیمارستان ارائه کرده‌اند. خودش می‌گوید نتوانستم پول بیمار را به خانه ببرم. می‌گوید خودم و همسرم راضی نبودیم که پول مریض را به خانه ببریم. در عین حال بیشتر وقت خود را صرف مدیریت و سامان‌دهی طرح‌های درمانی در سطح کشور و استان خراسان بزرگ کردند.

این مستندساز حاضر در جشنواره «عمار» درباره جذاب‌ترین تجربه خود در مسیر ساخت این مستند گفت: زمانی که من فیلم را می‌ساختم، ایشان ریاست بیمارستان را برعهده داشتند و باید در وقت‌های مشخصی برای دیدار و گفتگو می‌رفتم. گاهی هم شرایط به گونه‌ای بود که امکان تصویربرداری از جلسات وجود نداشت. باید صبوری می‌کردم تا بتوانم از فعالیت‌های دکتر فیلم‌هایی ضبط کنم. یک بار که در اتاق انتظار دفترش نشسته بودم، دیدم فردی با لباس محلی روستاهای اطراف تربت جام به آنجا آمد. احساس کردم چقدر چهره کاریزماتیکی دارد و چقدر به لحاظ تصویری زیباست. از آنجایی که دوربین و وسایلم هنوز در جعبه بود، با دوربین موبایل شروع به تصویربرداری کردم. مقداری که صحبت کرد، متوجه شدم از روستایی به نام فیروزکوه در میان تربت‌جام و صالح‌آباد آمده است.

وی ادامه داد: با این فرد وارد گفتگو و متوجه شدم به‌درستی هم نمی‌تواند راه برود. پاهایش از فشار درد و ساییدگی پرانتزی شده بود. گفت من برای دخترم می‌آیم که ۱۵ سال پیش تعویض کلیه داشته است. هر ماه از روستا به مشهد می‌آیم تا برایش دارو بگیرم. آقای دکتر هم برای دخترم دارو می‌نویسد هم برای خودم و همسرم. دوربین اصلی را آماده کردم و از دیدار این فرد با دکتر فیلمبرداری کردم. متوجه شدم افراد زیادی هستند که از روستاها نزد دکتر می‌آیند و نه تنها دکتر از آن‌ها پولی نمی‌گیرد که پشت نسخه‌شان امضایی می‌اندازد تا داروها را به خرج دکتر تهیه کنند.

دالایی افزود: با این فرد روستایی همراه شدم و به روستای‌شان رفتم که نزدیک مرز ایران و افغانستان بود. آنجا به خانه‌شان رفتم که وضع بسیار عجیب و غریبی داشتند. شروع فیلم من هم شد قدم زدن من در جاده‌هایی منتهی به مشهد و تربت جام که در میانه راه وارد جاده خاکی می‌شوم و به این روستا می‌رسم. به‌نوعی شروع فیلم من جستجو برای یافتن همین فرد به نام آقای گلمحمدی است.

وی در پایان توضیح داد: تهیه‌کننده مستند من در واقع خیرین سلامت و جمعیت «میزبانان خورشید» بودند و به نوعی یک فیلم مردمی محسوب می‌شود، اما آقای شکری از دوستان صداوسیمای مشهد، تهیه‌کنندگی کار را قبول کردند و خودشان هم فیلم را به جشنواره «عمار» ارائه کردند. ازآنجایی که کارگردانی و فیلمبرداری کار را بنده برعهده داشتم، نام من هم پای فیلم هست.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی جشنواره فیلم کوتاه «سلفی۲۰»، عصر یکشنبه ۱۹ دی‌ ماه اختتامیه دومین دوره جشنواره فیلم کوتاه «سلفی۲۰» از ساعت ۱۵ در فرهنگسرای ارسباران برگزار و برگزیدگان این جشنواره معرفی می‌شوند.

سعید نجاتی کارگردانی این مراسم را برعهده دارد و مژده لواسانی مجری برنامه خواهد بود. همچنین زکریا یوسفی به اجرای قطعات موسیقی در طی مراسم خواهد پرداخت.

پاسداشت یک عمر شاعرانگی احمدرضا احمدی نیز بخشی از این مراسم است.

آیین اختتامیه دومین جشنواره فیلم کوتاه «سلفی۲۰» با حفظ پروتکل‌های بهداشتی برگزار می‌شود و از پلتفرم ودیو و صفحه مجازی جشنواره نیز برای علاقه‌مندان پخش خواهد شد.

در بخش پایانی اختتامیه، آثار منتخب جشنواره در سالن اصلی فرهنگسرای ارسباران نمایش داده می‌شود.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، تازه‌ترین نوبت از سینماتک روز دوشنبه ۲۰ دی به نمایش فیلم سینمایی «آب، باد، خاک» به کارگردانی امیر نادری اختصاص دارد.

چهارصد و نودمین برنامه سینماتک از ساعت ۱۷:۳۰ در سالن ناصری با حضور مانی پتگر تدوینگر فیلم، عکاس و فیلمساز همراه خواهد بود.

در خلاصه داستان فیلم سینمایی «آب، باد، خاک» آمده است: «نوجوانی در پی یافتن پدر و مادر و اقوامش به زادگاه خود که بیابانی است خشک و بی آب و علف، باز می‌گردد. او موقعی می‌رسد که مردم دسته دسته از باد و خاک و بی آبی می‌گریزند. پدر و مادر نوجوان نیز خانه و کاشانه را رها کرده و گریخته‌اند.»