اخبار سینمایی

به گزارش سینماپرس، جواد نوروزبیگی تهیه کننده «سراسرشب» درباره زمان اکران این فیلم سینمایی که مدت زیادی است که در صف اکران قرار دارد به صبا عنوان کرد: پخش فیلم برعهده علی سرتیپی در دفتر پخش فیلمیران است و با مذاکرات صورت گرفته اکران به نیمه دوم سال ۹۸ موکول شده است.

«سراسرشب» فیلمی به کارگردانی فرزاد مؤتمن، تهیه‌کنندگی جواد نوروزبیگی و نویسندگی زامیاد سعدوندیان و فرزاد مؤتمن است که در سال ۹۶ ساخته شده و دو سال است که در انتظار اکران مناسب است.

الناز شاکردوست، امیر جعفری، افسانه چهره‌آزاد، سینا حجازی، آزاده صمدی، مهدی سلطانی، حسام شجاعی، سحر نظام دوست، محمدرضا هاشمی، ایلناز آذری، دیانا روهنده، آفرین رهنما، داراب داداش زاده بازیگران این فیلم سینمایی هستند.

داستان فیلم از این قرار است: مهتاب برای یافتن ردی از داوود مرادی که آخرین فرد مرتبط با خواهرش مریم پیش از خواب طولانی مدتش بوده است به محله زندگی داوود می‌رود تا پاسخی برای سوالاتش پیدا کند.

به گزارش سینماپرس، این روزها اگر قصد خرید بلیط سینما را دارید تا در کنار خانواده به تماشای فیلم مورد علاقه تان بنشینید باید قید روز سه شنبه را بزنید؛ دو سه سالی می‌شود که با نیم بها شدن بلیت سینما در روزهای سه شنبه بسیاری از خانواده ها، این روز را برای رفتن سینما انتخاب می‌کنند، اقبال مردم از بلیط نیم بها باعث شده تا بلیت فیلم‌های روی پرده در این روز بسیار زود فروخته شود و اکثر ظرفیت سالن‌ها از روز قبل به طور کامل پر می‌شود.

آنچه از استقبال بی نظیر مردم در روزهای سه شنبه می‌توان برداشت کرد این است که افزایش قیمت سینما مخاطب را وادار نموده تا قید سینما رفتن در روزهای آخر هفته و تعطیلات را بزند تا در وسط هفته با قیمتی بسیار کمتر به سینما برود. در روزهایی که مردم در شرایط سختی از لحاظ اقتصادی به سر می‌برند باید به مخاطب حق داد که بلیط ۲۰ هزار تومانی سینما را پس بزند و دنبال بلیت نیم بها باشد.

افزایش قیمت به بهای ریزش مخاطبان
اواخر سال گذشته بود که خبری مبنی بر افزایش دوباره نرخ بلیت سینماها از سوی سخنگوی شورای صنفی نمایش مطرح شد که حواشی و اظهارنظرهای مختلفی را به همراه داشت. در حالیکه بسیاری افزایش هرساله قیمت بلیت سینما را لطمه‌ای به حضور مخاطب در سینما می‌دانستند، اما عده‌ای از سینماگران و تهیه کنندگان نیز به دلایل مختلفی همچون افزایش بهای تمام شده فیلم‌ها در مراحل مختلف تولید تا اکران، افزایش هزینه‌های پخش و تبلیغات، افزایش هزینه‌های جاری سالن‌های سینما و افزایش بهای قطعات و لوازم مربوطه، موافق افزایش بهای بلیت سینماها بودند. در نهایت این افزایش قیمت اتفاق افتاد و بهای بلیت سینما برای سال ۹۸ تا مبلغ ۲۰ هزار تومان افزایش پیدا کرد.

اما از همان ابتدای سال موضوعی که بسیاری از کارشناسان نسبت به آن هشدار می‌دادند به وقوع پیوست و افزایش نرخ بلیت سینما باعث کاهش شدید مخاطب شد. در اولین اظهار نظر رسمی، مدیر پردیس سینمایی آزادی اعلام کرد افزایش نرخ بلیت سینما باعث کاهش مخاطب شده است.
رضا سعیدی پور مدیر پردیس سینمایی آزادی در گفتگویی اعلام کرد: امسال فروش فیلم‌ها نسبت به سال گذشته بیشتر بود، اما به دلیل افزایش قیمت بلیت با کاهش مخاطب مواجه هستیم. مدیر پردیس سینمایی آزادی درباره رونق سینماها گفت: فروش فیلم‌ها نسبت به سال گذشته حدود ۱۰ درصد افزایش داشته است، اما از نظر تماشاچی پردیس آزادی با افت ۷ درصدی مخاطب روبرو شد که دلیل آن نیز کاملاً مشخص است افزایش قیمت بلیت روی کاهش مخاطب تأثیرگذار است.

همچنین از دیگر سو آمارهای رسمی مرکز آمار نشان داد براساس طرح فرهنگ رفتاری خانوار مرکز آمار ایران در سال ١٣٩۷، تنها حدود ١٩درصد از افراد ١۵ ساله و بیش‌تر به سینما رفتند و از افرادی که به سینما رفته‌اند، ٢٩.٩درصد یک‌بار به سینما رفته‌اند.

مخاطبانی که حذف می‌شوند
موضوعی که مدیران سینمایی باید آن را بپذیرند این است که افزایش قیمت در حوزه سینما فعلا جواب نمی‌دهد؛ همین امسال با توجه به افزایش صندلی‌های سینما که جدیدا ساخته‌اند، اگرچه انتظار بود که حداقل ۵۰% مخاطب سینما رشد کند، اما این اتفاق نیفتاد، چرا که بلیت گرانتر شده است. بلیت سینما نسبت به حقوقی که مردم می‌گیرند قیمت ارزانی ندارد و با این روند، سینما در بخشی از بدنه مردم از سبد خانوار حذف می‌شود.
یک خانواده چهار نفره ایرانی را تصور کنید که بخواهد به سینما برود، با این وضعیت هزینه اش ۸۰ هزار تومان می‌شود. درواقع این موضوع کاملا اظهر من الشمس است که ممکن است مبلغ سینما رشد فروش داشته باشد، ولی از نظر تعداد با کاهش مواجهه می‌شود. بلیت ۲۰ هزار تومانی سینما اگر حتی شناور باشد از نظر روانی به ریزش مخاطب منجر می‌شود که این روزها شاهدش هستیم.

ازاین رو بسیاری براین باورند که‌ ای کاش سینما می‌توانست به دلیل شرایط سخت اقتصادی در همراهی با مردم قیمت هایش را افزایش ندهد. افزایش قیمت بلیت سینماها در سال‌های گذشته به شکل مستمر صورت گرفته و گویی دیگر به یک رویه تبدیل شده است، حال آنکه این تصمیم بر کاهش مخاطبان هنر هفتم و افت گیشه سینما تاثیر بسزایی دارد و این موضوعی است که باید به آن توجه جدی شود.

*جوان آنلا

«مصطفی سماوات» سرپرست شبکه نمایش خانگی، ‌درباره تکلیف پخش و توزیع سریال «احضار» به کارگردانی رامین عباسی زاده که از سال گذشته توزیع آن در این شبکه آغاز شده است، به فارس گفت: تاکنون ۸ قسمت از این سریال ۱۱ قسمتی به بازار آمده است و ما تا قسمت ۱۱ به آن مجوز دادیم. به مسئولین پخش تذکرهای لازم را دادیم، اما گفتند تهیه کننده راش‌های فینال و پایانی سریال را در اختیار پخش کننده قرار نداده و در حال پیگیری هستند که بتوانیم سریال را تا قسمت ۱۱ پخش و به سرانجام برسانیم.

وی دلیل اختلاف بوجود آمده بین تهیه کننده و پخش کننده را مسائل مالی دانست و افزود: سریال احضار در بازار و بخش فروش و از لحاظ اقتصادی نتیجه مطلوبی دریافت نکرده و این دوستان بخشی از هزینه‌ها و طلب‌هایشان را از پخش کننده نگرفته‌اند و کشمکش هایی بین این دو نفر وجود دارد. البته ما به هر دو طرف گوشزد کرده و گفتیم که اگر از فرصتی که به شما دادیم، استفاده نکنید و سریال پخش نشود، جزو لیست سیاه ما قرار می‌گیرید و دیگر مجوزی در شبکه خانگی به شما نمی‌دهیم.  

سماوات ادامه داد: ما از این به بعد در شبکه نمایش خانگی به هیچ عنوان به رامین عباسی زاده (تهیه کننده سریال احضار) اجازه ساختن کاری در این شبکه نمی‌دهیم.  

وی با اشاره به تضمین‌های لازم و ارائه محتوای قابل قبول نیز گفت: ما حتی به مرکز پخش گفتیم وقتی شما کاری را خریداری کردید چرا تضمین‌های لازم از نظر محتوا را رعایت نکردید؟ و تهیه کننده و پخش کننده اولین خسارت را می‌بینند.

سرپرست شبکه نمایش خانگی درباره محتوای این سریال و تدوین به دور از منطق روایی آن در ادامه داستان، نیز گفت: تا جایی که در جریان هستم، قرار است تا قسمت ۱۱ مشخص شود که اتفاق‌های قصه این سریال بر چه اساسی می افتند و در آنجا گره ها باز می شود. وی درباره عدم رضایت برخی مخاطبان از این سریال نیز بیان داشت: این که سریال برخی از مخاطبان را راضی نکرده یک طرف و اینکه سازندگان با برنامه ریزی آنهم در ژانر جدیدی مثل ژانر وحشت سریالی را می‌سازند و نمی‌گیرد از یک طرف مورد بحث است.

سماوات در پاسخ به این سوال که اساسا حضور اجنه در این سریال آنقدر مبهم و بی پایه و اساس به تصویر کشیده شده است که نمی‌توان نام سریال ترسناک را برای آن در نظر گرفت، گفت: بهتر است نقد کارشناسی درباره محتوای سریال را به فرصت دیگری موکول کنیم. زمانیکه بخش‌های خصوصی وارد عرصه سریال‌سازی می‌شوند ممکن است اشتباه‌هایی نیز در تولید و نقاط ضعفی نیز داشته باشند و ما نیز دفاعی از برخی کارها نمی‌کنیم.  

وی ادامه داد: به طور حتم تهیه کننده و کارگردان احضار می خواسته بهترین سریال را در ژانر وحشت بسازد و فکر می‌کرده سریالش پرمخاطب می‌شود، اما وقتی جلو آمده دیده که این اتفاق نیفتاده است.

سماوات در پاسخ به این سوال که فیلم نامه این سریال پتانسیل‌های لازم را برای ارائه اثری جذاب داشت، گفت: من جزییات فیلم‌نامه را به خاطر ندارم، اما این را می دانم که در جهان ۱۱ هزار فیلم تولید می‌شود و همه نمی‌توانند مخاطبانشان را راضی کنند. نباید الزام کنیم همه کارهایی که می‌سازیم به نتیجه مطلوب برسد.  

به گزارش سینماپرس، «رمز و راز ملکه» به تهیه‌کنندگی محسن یزدی از محصولات مرکز مستندسازی حوزه هنری است که به اختیارات و زندگی ملکه انگلیس می‌پردازد.

این مستند که به بهانه شصتمین سال تاج‌گذاری الیزابت دوم تولیدشده، به ساختار حکومت بریتانیا و نقش کلیدی ملکه الیزابت در مناسبات پنهان سیاسی این کشور پرداخته و مختصری از تاریخ انگلستان، مستعمرات این کشور و کشورهای مشترک‌المنافع انگلیس را بررسی می‌کند.

پاسخ برخی سؤالات، نظیر اختیارات ملکه در اداره کشور، کشورهای تحت نفوذ مستقیم ملکه، سازوکار کشورهایی که با نماینده ملکه اداره می‌شوند و … ازجمله مواردی است که در این مستند به آن پرداخته‌شده است.

این مستند امشب از شبکه مستند پخش و فردا ساعت ۹ بازپخش می‌شود. ‌

به گزارش سینماپرس، هجدهمین جشن مدیران تولید سینمای ایران به دبیری علی قائم مقامی روز جمعه ۲۴ خرداد ماه ساعت ۲۰ در هتل انقلاب تهران برگزار می‌شود و پژمان بازغی اجرای برنامه را برعهده دارد.

در این جشن جمعی از اهالی سینما، اهالی رسانه، نمایندگان مجلس، مدیران لشگری و کشوری به عنوان مهمان حضور دارند و از ۵ مدیر تولید پیشکسوت و در بخش فیلم‌های سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر از ۲ مدیر تولید با اهدای  تندیس و یک نفر با اهدای دیپلم افتخار تقدیر می‌شود.

به گزارش سینماپرس، فرهاد مهرانفر که این روزها فیلم سینمایی خواب آب به کارگردانی او در گروه هنر و تجربه در حال اکران است، درباره اهمیت پرداختن به موضوع بحران آب به ایرنا، گفت: سرزمین ما در مسیر کمربند خشک زمین و منطقه خاورمیانه قرار گرفته است. بسیاری جنگ‌ها و چالش‌های منطقه از بلندی‌های جولان تا مرزهای همسایگان ما، افغانستان، ترکیه و عراق، متأثر از تصمیمات سیاسی کشورهایی است که سرچشمه رودخانه‌های راهبردی مرزی آب شیرین را در اختیار دارند؛ به رغم این جبر جغرافیایی، نیاکان ما با حکمتی متأثر از تجربیات ساکنان هزاره‌های گذشته این سرزمین توانسته‌اند در پهنه فلات مرکزی و کویرهای ایران، تمدنی شایسته بنا کنند.

وی با اشاره به اینکه تمدن و فرهنگ منصوب به کاریز (قنات) متناسب با محدودیت‌های منابع آب شیرین در این اقلیم، زمینه‌ای برای تداوم حیات فراهم آورد که همچنان میراث پرافتخار ایرانیان محسوب می‌شود، افزود: اما به دلیل اشتباه راهبردی حاکمیت منابع آب طی چند دهه گذشته غالب رشته‌های قنات خشک و هزاران روستای کویری محروم از آب شد و ساکنان آن با خشک شدن ریشه پیوندشان با خاک به سیل مهاجرانی پیوسته‌اند که با ترک زادگاه، به زیستگاه‌های محدود پرآب ایران هجوم آورده‌اند. بدون شک این مهاجرت گسترده، صدمات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی در مبدا و مقصد به دنبال خواهد داشت که آسیب شناسی آن مبحثی جداست.

مهرانفر با تاکید بر اینکه فیلم خواب آب رجعت به حکمت و ارزش‌هایی دارد که در عصر پرشتاب امروز در حال رنگ باختن است، گفت: گفتمان نسل گذشته، (پیرمرد نگهبان قنات) و مرد جوان (مهندس زمین شناس) فرصتی است برای پیش آگاهی ما از آنچه بر این سرزمین گذشته است. دیالکتیک جاری در این اثر صرفاً تقابل سنت و مدرنیته نیست، بلکه تفکیک آن بخش از تجربیات پویا و بالنده میراث بشری است که همچنان شایسته بازنگری است.

این مستندساز با اشاره به جذابیت‌های این فیلم برای مخاطب عام افزود: «خواب آب» وام دار ساختاری سینمایی است که با هدف جذب مخاطب عام، به عناصر طلایی یک اثر دراماتیک تکیه دارد.

وی تاکید کرد: این فیلم یک درام عاشقانه است که با تعلیق‌های غافلگیر کننده و ریتمی موزون مخاطبان هر قشری را با خود همراه می‌کند و اطمینان دارم در پایان کمتر بیننده‌ای احساس می کندبا کلیشه‌های کاذب تجاری و بازاری از وقت او سو شده است. متأسفانه عرصه اکران در این دوران با هدف سرگرم‌سازی در انحصار سوداگران سینمای بازاری است و به مسائل حیاتی نظیر مباحث زیست محیطی و به خصوص موضوع حیاتی “آب” توجهی ندارد.

کارگردان چریکه هورام درباره میزان اثرگذاری سینمای مستند در مقایسه با سینمای داستانی و قصه‌گو در زمینه جلب توجه مخاطب به موضوع بحران آب، گفت: سینمای مستند متعهد ایران طی دهه‌های گذشته رسالت خود را در ارتباط با آسیب شناسی پدیده‌های پیرامون آب به درستی انجام داده است. بنده نیز با ساخت مجموعه ۱۳ قسمتی مستند آب برای وزارت نیرو، فرصتی داشتم تا داشته‌ها و نداشته‌ها، آئین‌ها و باورهای مرتبط با آب را در سرزمین پهناور ایران مطالعه کنم که زمینه‌ای شد برای تخیل اثر سینمایی خواب آب؛ اما متأسفانه مهجور بودن آثار مستند در جذب مخاطب عام، محدودیتی است که تأثیرگذاری کمی را از این آثار با ارزش می‌گیرد؛ در حالی که یک اثر سینمایی علاوه بر کوشش برای دستیابی به ارزش هنری، در گستره وسیع‌تری توجه مخاطبان عام را نیز به موضوعات مهم همچون بحران جهانی آب شیرین جلب می‌کند.

مهرانفر با اشاره به ضرورت نقد این فیلم در محیط دانشگاهی، اظهار داشت: خواب آب اثری است که علاوه بر جاذبه سینمایی، جنبه‌های مستند آسیب شناسی آن نیز در فضای آکادمیک جای گفتمان دارد. اما متأسفانه تاکنون فرصت مناسبی برای این منظور فراهم نیامده است. دانشجویان و اساتید رشته‌های جامعه شناسی، زمین شناسی، محیط زیست، منابع طبیعی، مهندسی آب و جغرافیا مخاطبان اصلی و جدی این آثار هستند که متأسفانه مجریان اکران این تولیدات و روابط عمومی دانشگاه‌ها هنوز رشته پیوندی برای آن در نظر نگرفته‌اند.

کارگردان موشک کاغذی درباره بازخوردها از نمایش فیلم، گفت: اکران این اثر در هنر و تجربه در آغاز راه است و تاکنون نشستی برای نقد و بررسی برگزار نشده است. تنها بازخوردها مربوط به حضور خواب آب در چند جشنواره داخلی و خارجی از جمله جشنواره پوسان و دریافت تقدیرنامه از جشنواره فیلم سبز برلین بوده که جشنواره‌ای محیط زیستی است.

وی خاطرنشان کرد: گروه هنر و تجربه تنها فرصت و مفری است که آثار غیر تجاری در آن عرضه و معرفی شوند. امیدوارم مدیریت این تشکل با آگاهی از میراث گرانقدر فیلمسازان متفاوت سینمای ایران در این مقطع، فرصتی شایسته برای پیوند با مخاطبان خاص همچون استادان، دانشجویان، دانش آموزان، سمن‌های مرتبط و نسل‌های آینده ایران، برقرار کنند.

به گزارش سینماپرس، ابراهیم عامریان (تهیه‌کننده سینما)، با اشاره به آخرین وضعیت فیلم دینامیت به ایلنا گفت: برخلاف آنچه در فضای مجازی مطرح شده این فیلم توقیف نشده و فیلم در حال آماده‌سازی برای نمایش است و منتظر هستیم تا فرصت مناسبی برای اکران فراهم شود.

وی ادامه داد: ما ابتدا قصد داشتیم فیلم تگزاس ۲ را در عید نوروز اکران کنیم و فیلم دینامیت را در عید فطر اکران کنیم اما این کار صورت نگرفت و فیلم تگزاس ۲ با تاخیر اکران شد. به همین دلیل اکران دینامیت نیز به تعویق افتاد.

عامریان افزود: هرچند هفت گروه سینمایی برای اکران وجود دارد و بر اساس قانون می‌توان هفت فیلم را به صورت همزمان اکران کرد اما وضعیت اکران فیلم‌ها در عید فطر نشان داد امکان اکران موفق چهار فیلم بیشتر به صورت همزمان وجود ندارد و اگر تعداد فیلم‌ها افزایش پیدا کند همه آنها متضرر می‌شوند.

وی ادامه داد: بعد از اتفاقاتی که برای فیلم «رحمان ۱۴۰۰» افتاد ارشاد کمی سختگیرتر شده و در حالی که ما قرار بود پروانه نمایش فیلم خود را در بهار بگیریم اما ارشاد دوباره اصلاحاتی به فیلم وارد کرد و ما نیز آن اصلاحات را انجام دادیم و در اولین زمان مناسب فیلم را اکران می‌کنیم.

عامریان همچنین درباره امکان ساخت قسمت سوم فیلم تگزاس گفت: با توجه به استقبالی که از دو قسمت اول این فیلم شده و ظرفیت‌های داستانی فیلم، قصد داریم تا قسمت سوم را بسازیم و احتمالا قسمت سوم در خارج از کشور ساخته خواهد شد.

 در فیلم سنیمایی دینامیت پژمان جمشیدی، احمد مهرانفر، محسن کیایی، نازنین بیاتی، نادر سلیمانی، میرطاهر مظلومی، امید روحانی، مجید شهریاری و زیبا کرمعلی به عنوان بازیگر حضور دارند.

به گزارش سینماپرس، همزمان با برپایی هفته فیلم اروپایی در تهران و چند شهر دیگر قرار بود رسول صدرعاملی با همراهی “ژان وان دولد” کارگردان هلندی فیلم «ارتش خاموش»؛ کارگاهی برگزار کند اما گفته می‌شود این کارگاه لغو شده است.

رسول صدرعاملی خبر لغو کارگاه را تایید کرد و به ایسنا گفته است که در حالیکه بلیت برای سفر به شیراز داشته‌اند اعلام شده که کارگاه لغو شده است.

این کارگردان از دلایل لغو کارگاه اطلاعی نداشت.

هفته فیلم اروپایی به همت گروه هنر و تجربه برگزار شده است.

به گزارش سینماپرس، سومین تئاتر لاکچری حسین پارسایی روی صحنه می‌رود. «مولن روژ» عنوان سومین تئاتر جنجالی پارسایی پس از بینوایان و الیور توییست است که روایت آن درباره سپهبد ارتش شاهنشاهی است که قبل از انقلاب دارای کافه – آرایشگاهی است که در قمار به کاراکتری به نام «حاج‌آقا» می‌بازد و پس از انقلاب این مکان دیگر به سبک دوران ماقبل رژیم شاهنشاهی اداره نمی‌شود. دو پیشکار در این کافه هستند که برای کاراکتر «حاج آقا» کار می‌کنند و مهمترین ماموریت آن‌ها این است که با پیدا کردن زنان مختلف، نیازهای جنسی کاراکتر «حاج آقا» را تامین کنند.

مخاطب شخصیت حاج آقا را در این نمایش نمی‌بینید، اما او کسی است که به احتکار مواد غذایی، نوار بهداشتی و…، مشغول است و این دو تا پایان نمایش بارها تلاش می‌کنند که از سیطره حاج آقا رهایی یابند و جالب اینجاست یکی از این شخصیت اهل کاشان و دیگری اهل قم است. تلاش برای رهایی از چنگال «حاج‌آقا» به جایی نمی‌رسد و آن‌ها سعی می‌کنند زیربار کارهایی که ملزم به انجام آن هستند نروند، اما آنقدر آس و پاس هستند که فرار از این موقعیت برایشان غیر ممکن است. این دو به همراه زنی در موقعیتی نمایشی گرفتار شده‌اند.

«محمد قدس» از تهیه‌کنندگانی است که برای اجرای نمایش‌های مختلف فارسی در خارج از ایران تلاش می کند و حسین پارسایی کارگردان سابق نمایش‌های مسجدی در مقام مدیرکل دفتر شبکه نمایش خانگی از ساخت سریال‌های خط شکنی مثل «ممنوعه» و «رقص روی شیشه» حمایت کرد.

مولن روژ در پاریس

مولن‌روژ، نام کاباره و کلوب شبانه‌ای است که در منطقه ۱۸ پاریس واقع شده‌است. این مکان یک کاباره قدیمی در فرانسه محسوب می‌شود. کاباره مولن‌روژ در سال ۱۸۸۹ توسط ژوزف اولر آغاز به کار کرد. ژوزف اولر همچنین مؤسس سالن موسیقی المپیا پاریس نیز می‌باشد. عبارت «مولن‌روژ» واژه‌ای فرانسوی است و ترجمه آن معادل «آسیاب بادی سرخ» است.

*مشرق

به گزارش سینماپرس،  چند سال پیش در سرویس فرهنگی یکی از خبرگزاری‌های متمایل به جریان اصولارسال/انتشارگرایی و اصطلاحاً انقلابی کار می‌کردم و کارم بیشتر پوشش و تولید اخبار و مطالب اندیشه‌ای بود. از قضا خبرنگاران زیرسرویس رادیو و تلویزیون که از دوستان و همکاران نزدیک من بودند از «رامبد جوان» که آن زمان تازه سر و صدای سری اول مجموعه «خندوانه»  اش بلند شده بود، دعوت کرده بودند تا برای انجام یک مصاحبه تفصیلی درباره این برنامه پرمخاطب، به خبرگزاری بیاید. از بد یا خوش روزگار، درست در زمان تعیین‌شده برای این مصاحبه، همکارانم درزیرسرویس رادیو و تلویزیون به یک برنامه پوششی (یا گفت‌وگو») در بیرون خبرگزاری دعوت شده بودند و هیچکس از آنها در خبرگزاری حضور نداشت که مصاحبه را انجام دهد. اینگونه بود که انجام این مصاحبه به من محول شد و من که تماشاگر مجموعه «خندوانه» نبودم و درکی بی‌واسطه از آن نداشتم، دست به مطالعه و تحقیق درباره این برنامه زدم؛ از بینندگان پر و پا قرص این برنامه پرس و جو کردم، مصاحبه‌ها و مطالب منتشرشده درباره آن را با دقت خواندم و نتیجتاً به دبیر و همکارانم در سرویس فرهنگ آن خبرگزاری اعلام کردم که مصاحبه من با رامبد جوان شدیداً انتقادی خواهد بود و هیچ بعید نیست که گفت‌وگویم با او به یک دعوای لفظی شدید منجر شود. آنها سعی در آرام کردنم داشتند و ابراز امیدواری کردند که مصاحبه چالشی خوبی از آب دربیاید.

به هر حال موعد مصاحبه رسید و من برای اولین بار رامبد جوان را از نزدیک دیدم و با او وارد گفت‌وگویی بی‌واسطه شدم. پیش‌بینی‌ام درست بود و ما عملاً وارد یک مشاجره لفظی شدیم و در مواقعی از این مصاحبه صدای جوان شدیداً بالا می‌رفت و عملاً داد می‌زد! من هم البته کوتاه نمی‌آمدم و با صدایی بلند به تقبیح برنامه‌اش پرداخته و به دلیل دامن زدن آن برنامه به فرهنگ توده‌ای و سطحی و همچنین تعمیق سیاست‌زدایی و جدیت‌زدایی نزد مخاطبان عام ایرانی، او و برنامه‌اش را حسابی نواختم. تا اینجای قضیه مطلب خاصی وجود ندارد. قضیه‌ای که در اینمرقومه مد نظرم است از اینجا به بعد تازه آغاز می‌شود.

حدود یک ساعت از زمان گفت‌وگوی فوق‌جنجالی ما گذشته بود که درِ سالن مصاحبه باز شد و مسئولان خبرگزاری به همراه هدایایی نفیس که برای تقدیر از رامبد جوان تهیه شده بود، وارد شدند. آنها بعد از دقایقی فتیله چالش را پایین کشیدند و شروع به «خوش و بش» با سازنده برنامه «خندوانه» کردند. به عبارت دقیق‌تر وسط گفت‌وگوی ما پریدند و مرا به هر ترتیبی که بود ساکت کردند! من به نشانه اعتراض سالن مصاحبه را ترک کردم و یکی از مسئولان خبرگزاری به همراهم بیرون آمد و با من صحبت کرد. در بین آن صحبت‌ها به من گفته شد که این آقا امروز اهداف ما را پیش می‌برد و توانسته با این برنامه مردم را از پای ماهواره‌ها بلند کند و پای برنامه‌های تلویزیونی داخل بنشاند. من عملاً حرفی برای گفتن نداشتم، سکوت کردم و قضیه فیصله پیدا کرد.

آن روز، من با مسئله‌ای بنیادین مواجه شده بودم؛ اینکه چطور می‌توان به مسئولان رسانه‌های جمهوری اسلامی نشان داد که تبدیل مردم به توده و مشتی عوام مطیع و رام‌شده توسط رسانه‌ها، نه‌تنها خطری کمتر از نشستن در پای شبکه‌های بیگانه و مخرب و… ندارد، بلکه اتفاقاً موجبات تاثیرپذیری همین عوام مطیع و توده از هر برنامه رسانه‌ای غیرواقعی و مبتنی بر دروغ و فریب و… را هم به حداکثر می‌رساند! در حقیقت مسئله‌ام این بود: فقط کافی است شما از مردم، مشتی توده و عوام غیرسیاسی و ناهوشیار و اهل خنده و اهل اباحه بسازید، تا همه امکانات جذب این سوژه‌های «غیرقائم به خود» توسط رسانه‌های بیگانه و دشمن و چه و چه را فراهم کنید. با این کار عملاً شما به جاده‌صاف‌کن‌هایی برای ماشین رسانه‌ای پرقدرت جریان اصلی رسانه‌ها در جهان تبدیل شده‌اید، منتها خودتان تصور می‌کنید که دارید می‌جنگید، یا مقاومت می‌کنید یا کذا و کذا!

به شخصه در حل این مسائل ناتوان بودم و تا همین امروز هم ناتوان باقی مانده‌ام؛ تا اینکه کم کم رویکردهای اصطلاحاً غیرارزشی منطبق با اهداف رسانه‌های انقلابی از دل برنامه‌ها و تاک‌شوهاو شومن‌بازیهای امثال رامبد جوان و مهران مدیری و امیرمهدی ژوله و دیگر استندآپ کمدین‌هابیرون زد. حالا این رسانه‌ها اصطلاحاً به معنای واقعی آچمز شده بودند و یک مقاومت نامحسوس، ولی بسیار سخت در بطن آنها شکل گرفته بود. چرا؟ چون همان سلبریتی‌ها به راحتی داشتند مرزهای مرجعیت فرهنگی و فکری در جامعه ایرانی را جا به جا می‌کردند؛ این کار آسان بود چون بخش مهمی از اهدافشان از پیش آماده شده بود؛ به این معنا که بدون تعارف باید پذیرفت اینها و اعقابشان به راحتی در راستای توده‌ای‌سازی فرهنگ و جدیت‌زدایی و سیاست‌زدایی خوب عمل کرده بودند! چرا نکنند، وقتی که نه‌تنها همه امکانات رسانه‌ای این کشور در اختیارشان بوده، بلکه منت‌شان هم کشیده می‌شد و حضورشان در هر برنامه و بخشی از یک برنامه همچون «آرزو»  تمنا می‌شد! همین فرایند بود که اینها را به بزرگترین مراجع فکری و فرهنگی و حتی مهمتر و جالب‌تر از اینها، به بزرگترین «مراجع سیاسی» بدل کرده بود. در این راستا، اتفاق جالبی افتاده بود: ترسی که مدیران رسانه‌ها از نشستن بینندگان پای ماهواره و شبکه‌های خارجی داشتند، با اقدامی خودخواسته، به مضحکترین شکل داشت از داخل و به دست خودشان انجام می‌شد! حالا حواشی این قضایا بماند برای فرصتی دیگر، اما آنچه باز در اینجا محل توجه نگارنده است، اتفاقی است که اخیراً افتاده است:

«امیرمهدی ژوله» امروز در یک پست اینستاگرامی در مقام مدافع اقدام اخیر رامبد جوان و همسرش قد علم کرده و آنچنان خود را در مقام «مرجع فرهنگی» به رسمیت شناخته که حتی درباره شیوه‌های تربیت فرزند توسط پدران ایرانی، روانی بودن یا روانی نبودن، اخلاقی بودن یا نبودن و حتی آدم بودن یا آدم نبودن مخاطبان و هموطنان ایرانی‌اش حکم و «گزاره‌های اخلاقی و منطقی!» صادر می‌کند. او در موقعیتی روانشناختی قرار گرفته است که کاملاً باورش شده یک «مرجع فکری و فرهنگی و اخلاقی» است، و برای اثبات آدم نبودن منتقدان به سلبریتی‌ها «استدلال می‌کند»! اینکه او مقصر است، مسئله اصلی نیست، بلکه تقصیر مدیران و سیاست‌های رسانه‌ای در جمهوری اسلامی که این «توهم» را برای او به مثابه یک «حقیقت» روانشناختی برساخته‌اند، اصلی‌ترین و مهمترین مسئله است.

ژوله با گذار از فرایندی که رسانه‌های این کشور در همدستی با توده‌های خام برایش فراهم کرده‌اند، چنان با این توهم مجاب شده که واقعاً یک «مرجع» است که به راحتی تمام منتقدان اعاظم سلبریتی‌ها (رامبد جوان و نگار جواهریان) را فاقد تربیت خانوادگی و در غیر این صورت مشتی بیمار روانی و روان‌پریش می‌خواند. همچنین در پی‌نوشت پست اینستاگرامی‌اش برای همه مردم ایران آرزو می‌کند که ای کاش چهره‌ای مانند «رامبد جوان» تکثیر شود و نقش مرجعیتش را خوب بازی کند تا بتواند «همه ما را آدم کند!».

اما باز وجه تراژیک قصه چیزی فراتر از اینهاست؛ پست اینستاگرامی ژوله نزدیک به ۲۰۰ هزارلایک می‌خورد و دست به دست می‌چرخد. در دل این فرایند مردمی مسخ‌شده دیده می‌شوند که یک سلبریتی خطاب به مردم کشورش (چه بسا همانها که لایکش کرده‌اند) آنها را صراحتاً بی‌تربیت، پدرشان را فاقد توانایی تربیت فرزند و همچنین روان‌پریش و بیمار روانی می‌خواند و مردم هم در یک کنش توده‌ای و سطحی او و ناسزاهایش را «می‌پسندند»! باز هم فقط بخشی از این مسخ‌شدگی و توده‌ای و سطحی شدن، تقصیر امثال رامبد جوان و امیرمهدی ژوله است؛ تقصیر اساسی را مدیران و سیاستگذاران رسانه‌های جمهوری اسلامی دارند؛ مدیرانی که به انحای مختلفِ گفتار و اشکال متنوعِ کردار، اعتراف کرده‌اند که «سلبریتی‌ها سرمایه‌های کشورند»! بفرمائید آقایان، ارزش‌های افزوده سرمایه‌هایتان را تحویل بگیرید!

*مهر