بایگانی فینال

سینماپرس: سعید خانی از جدیدترین فعالیت سینمایی خود در زمینه پخش گفت.

سینماپرس: فیلم سینمایی «آرینا» در اولین حضور بین المللی خود در فصل ۲۰۲۰ دومین دوره جشنواره بین المللی Queen Palm در پالم اسپرینگز پذیرفته شد.

سینماپرس: جورج کلونی بازیگرمشهور و سرشناس هالیوود در گفتگویی با سی ان ان خواستار اقدام هر چه بیشتر دولت های ایالات متحده و اتحادیه اروپا علیه سودان شد. وی این موضوع را به مشکلاتی مثل فساد اقتصادی و پولشویی مرتبط دانست.

سینماپرس: چهل و هشتمین شماره یک نشریه که با مجوز ارشاد به تازگی منتشر شده، روی جلد خود را به تصویر هنجارشکنانه عروسی یک عنصر بهایی اختصاص داده است!

سینماپرس: آیا اعطای مجوز اجرای نمایش به یک متهم به جاسوسی، آن‌هم دقیقاًً بلافاصله پس از خروج از زندان، دهن‌کجی به قانون نیست؟

سینماپرس: یکی از شبکه‌های معاند فارسی زبان که با کانال ۱۰ رژیم صهیونیستی قرارداد همکاری دارد، همواره برنامه‌های یک تماشاخانه در تهران را تبلیغ می‌کند!

به گزارش سینماپرس، «امشب اینجا» به  نویسندگی و کارگردانی مژگان خالقی، که در شهریور و مهر ۱۳۹۸ در تالار ایرانشهر روی صحنه می‌رود هیچ شباهتی به تئاتر ندارد و هیچ نمایشنامه مدون و مشخصی ندارد. بیشتر شبیه یک اجرای چند نفره رادیویی است که به صورت جمعی، شبیه برنامه‌های رادیوهفت به تهیه‌کنندگی منصور ضابطیان اجرا می‌شود.

اما قبل از هر تحلیلی باید به این موضوع اشاره کرد، تئاتر عرصه بدون ممیزی و رها شده‌ای است که حتی یک نوجوان دبیرستانی با کمی روابط می‌تواند، یک نمایشنامه را روی صحنه ببرد و عده قلیل صدهزارنفری، طرفدار پاتوق‌های هنری می‌توانند از چنین آثاری حمایت کنند و موجب رونق این حوزه شوند. از سوی دیگر اجرا کنندگان  «امشب اینجا»  دچار عجب توهم هنری سرخوشانه‌ای هستند که از اجرای چنین نمایش ابتری، تلقی اجرای تئاتر دارند و تصور می‌کنندهر چقدر از دیالوگ و اجرای صحنه‌ای با ساختار کلاسیک، فاصله بگیرند اثرشان آونگاردتر خواهد شد. «امشب اینجا»،   از چنین وضعیتی تبعیت می‌کند و مولفانش تلقی آوانگارد بودن از چنین متنی و از چنین نمایشنامه‌ای دارد.

دراماتوژ این اثر «محمد چرمشیر» است و روی پوستر نمایش این عبارت نقش بسته است”بر اساس فکری از لیلا پرویزی”. نخستین سئوالی قابل طرح این است که چنین وهن نمایشی که شبیه اجراهای چند نفره و دورهمی رادیو است نیازی به دراماتوژ ندارد و نام محمد چرمشیر نوعی وام گرفتن اعتبار هنری  این نمایش‌نامه نویساست، برای آوانگاردنمایی. جالب اینجاست که روی بروشور نمایش درج شده  بر اساس فکری از لیلا پرویزی. با دیدن نمایش این سئوال به ذهن متبادر می‌شود، مگر فکری هم در این نمایش وجود دارد؟

اما روایت چیست؟ روایت «امشب اینجا» مبتلا به بیماری جنسی‌گرایی نمایشی رشته متونی تئاتری است که در کشورمان به وفور روی صحنه می‌رود. همان بیماری روشنفکرانه‌ای که ریشه‌های فرویدی دارد و سعی در احیای سی و شش وضعیت نمایشی ژرژپولتی دارد. در واقع اغلب تئاترهایی که در تهران روی صحنه می‌رود و مخاطبی برای خودش دست و پا می‌کند، مرکز ثقل اصلی نمایش روابط حاد جنسی  است.

هنوز از اجرای نمایشنامه «مادر»  فلوریان زلر در تئاتر مستقل تهران زمان چندانی نمی‌گذرد. تئاتری  که با موضوع نمایش تمایلات همخوابگی مادر با فرزند در چندین نوبت روی صحنه رفت. هنوز از انتقادات رسانه‌ای فراوان به گستردگی متون نمایشی فرانسوی روی صحنه تئاتر کشور زمانی نمی‌گذرد که در نمایشی بومی، مولفانی همان مفاهیم را در قالب نمایشنامه دیگری روی صحنه می‌آزمایند. در متن تبلیغاتی نمایشی آمده است:”شب قبل از اون اتفاق خواب دیدم، هر چهارتاشون اومدن پیشم، نیلو، بابک، رها و مامان ناهید. شلوار جین آبی و پیرهن سفید یقه‌باز پوشیده بودن، حتی مامان ناهید. ترانه داود بهبودی پخش می‌شد و منم داشتم براشون می‌رقصیدم. بارون قطع شده بود و لامپ مهتابی نزدیک در مثل همیشه پت پت می‌کرد. اون شب طولانی، شب قبل از مرگ من.

آنچه در متن تبلیغاتی نمایش آمده است، صدای ذهنی آذر (هانا کامکار) است که سالیان قبل (در دهه شصت و هفتاد) با بابک (جواد مولانیا) ازدواج کرده است و حاصل این ازدواج دختری به نام رهاست. آذر خواهری به نام نیلو (میترا حجار) دارد و قبل از ازدواج با او و مادرش ناهید زندگی می‌کرد.

آذر در برخوردهایی، شیفته رضا معشوقه خواهرش نیلو می‌شود. رضا به خارج از کشور می‌رود و پس از مدتی بازمی‌گردد و در یک مهمانی متوجه می‌شود معشوقه سابق خواهرش، دوست همسرش بابک است و پس از آن مهمانی رابطه نامشروع خود را با رضا آغاز می‌کند و در ادامه نمایش درخواهیم یافت تنها دختر آذر و بابک در واقع دختر رضاست. این روایت ملتهب در متن نمایش به صورت مونولوگ ارائه می‌شود.  

در واقع از نظر جنبه‌های هنری بنا به هر دلیلی که بیشتر می‌تواند برای فرار از سانسور باشد، روایت به صورت مخدوش (پیچیده) و درهم ارائه می‌شود. آذر میان رابطه شوهرش و رابطه نامشروعش با رضا سردرگم است و در نهایت تن به خودکشی می‌دهد. اجرای این روایت در فضایی انتزاعی، چیزی شبیه خواب و رویاست، ترفندی نمایشی برای اینکه ساختار ملتهب از چشمان میزان دور بماند، اما دیالوگ‌های ملتهب است که موجب زرق و برق نمایش می‌شود. مثلا در میزانسی خاص، روی مکعبی که در وسط صحنه اجرا وجود دارد آذر با اطوار خاصی خوابیده و بابک به او می‌گوید: چرا من هر چقدر تورا می‌بوسم، سیر نمی‌شوم.  در واقع مولفان با چنین ترفندهایی سعی در جذب مخاطب دارند. عریانی جنسی در چنین نمایشی پیوست‌هایی دارد.

 فرانسوی‌ها در متونی که این روزها در کشورمان اجرا می‌شود، تاثیر متنی و فرامتنی پررنگی‌دارند. مثلا آثار زلر در تئاتر، پررنگ هستند و جالب اینجاست در همان تماشاخانه ایرانشهری که تحت سیطره فرانسوی‌هاست، «نمایش امروز، روز خوبیست برای مردن» (به تهیه‌کنندگی  یک فرانسوی) روی صحنه می‌رود. طبیعی است برای اینکه نمایشنامه‌هایی مثل «امشب اینجا» برای اینکه از غافله جا نمانند همان تم فرانسوی هم خوابگی خواهر با معشوقه خواهر را دنبال می‌کند.

جنبه‌های هنری این اثر هم از سویی نیز بسیار مخدوش است، بازی بازیگرانش فاقد زیباشنایی  است، چون متن مخدوش است و با فرهنگ عامه ایرانی نسبتی ندارد، بازیگران اغلب از نمایش و اجرای آن عاجزند. وقتی کالبد معصومانه هانا کامکار را می‌بینیم، با این حجم از معصومیتی که در چهره دارد، نمی‌تواند باور کنیم که او زنی اغواگر است که شوهرش را فریب داده و با دوست صمیمی او هم بستر شده است و از هم‌خوابگی نامشروع با او صاحب فرزندی شده است.  میترا حجار هم که اساس بازیگری نیست که روی صحنه تئاتر بتواند مخاطب را مفتون پرسوناژ نیلو کند.  همه بازیگران گوینده خبر هستند، ایستاده در مقابل تماشاگران در ستایش، خواهر خودکشی کرده مرثیه می‌سرایند، گویی که این زناکارمرده  یک قدیس است. برجسته سازی چنین زنا جفاکاری چه نسبتی با فرهنگی دارد که تنها کشوری در جهان است که از حیث حلال‌زادگی در رتبه نخست قرار دارد.

این نمایشنامه متناسب با فرهنگ کشورهایی نظیر فرانسه است که عشاق  «هم‌باشی یک‌شبه»  را از زیر برج ایفل آغاز می‌کنند. اینجا کشوری است که عشق را برای به ثمر رساندن  قانونی ثبت می‌کنند. البته از «ایالت خودمختار خانه هنرمندان» و «پردیس فدرالیزه شده ایرانشهر» تحت مدیریت مجید رجبی معمار نباید بیش از این انتظار داشت.  جمهوری خودمختار خانه هنرمندان و پردیس ایرانشهر جغرافیایی جدا از حاکمیت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است.   

مخاطب وقتی با چنین محتوایی مواجه می‌شویم، تصور خواهد کرد این بخش جغرافیایی از محدوده شهر، هیچ ارتباطی به جغرافیای مکانی و فرهنگی جمهوری اسلامی ندارد. حافظه پردیس ایرانشهر مثل حافظه تاریخی مدیران فرهنگی‌اش کوتاه مدت است و با فنون مختلف یادآوری، می‌توانیم نمایش عاشقانه‌های خیابان از «شهرام گیل‌آبادی» که دست کم یکماه قبل در همین تماشاخانه روی صحنه رفت را بازخوانی کنیم. «الهام پاوه‌نژاد» بازیگر عاشقانه‌های خیابان، در پردیس تئاتر ایرانشهر روی صحنه، در میان مردم فریاد می‌زد که تمام مشکلات ما از ایستگاه امام خمینی (ره) شروع شد.

گروهی برای تسخیر کامل مجموعه تئاتر ایرانشهر و خانه هنرمندان و انحلال انجمن‌های هنرهای نمایشی لحظه‌شماری می‌کنند. آیا دلیل این لحظه‌ شماری این است که نمایشنامه‌هایی از جنس «امشب اینجا» در گستره وسیع‌تری روی صحنه برود؟ فرصتی فراهم شود تا قهرمانان “حرام‌زاده” بیشتری با متون نمایشی ملتهب‌تر در معرض نمایش مخاطبان قرار گیرد؟

*مشرق

سینماپرس: بازیگر پر حاشیه که با مطالب خود در نقش مروج دروغ و شایعه ظاهر شده بود، با انتشار مطلبی، از فضای مجازی خداحافظی کرد!

سینماپرس: در اقدامی عجیب ممنوعیت یک خواننده زیرزمینی ملغی شد.

به گزارش سینماپرس، مسئله فساد جنسی در هالیوود که با اخبار تعرض و آزار جنسی به برخی از بازیگران زن هالیوود منتشر شد، هنوز هم ادامه دارد. هر از گاهی، دوباره اخباری منتشر می‌شود که بازیگر زن دیگری درباره فساد جنسی تهیه‌کننده‌ای صحبت و از آزارهایی که به او رسیده است شکایت می‌کند.

این بار دو خبر مرتبط به هم در این حوزه منتشر شده  که هر دو دارای اهمیت است؛ یکی از زبان «براد پیت» بازیگر سرشناس هالیوودی و دیگری از زبان «مگان فکس» بازیگر زنی که چند سال قبل با تعدادی کار مشهور شد و یک‌باره خاموشی را انتخاب کرد. هر دوی این اخبار نشان می‌دهد هنوز اخبار مگوی فراوانی در سینه‌ها خفته است و اگر نیشتری به بازیگران و هنرمندانی از هالیوود بخورد، یک‌باره سر غده چرکینی دیگر باز می‌شود و حرف‌های جدیدی بیرون می‌ریزد.

«گوئنیت پالترو» بازیگر فیلم «شکسپیر عاشق» اخیراً از حمایت «برد پیت» در مقابل هاروی وانستین ستایش کرده و گفته که پیت از قدرت و شهرت خود استفاده کرد تا در ایامی که صاحب قدرت و شهرت نبودم از من محافظت کند. ماجرا از این قرار است که  «برد پیت» این هفته در مصاحبه با CNN هنگام معرفی فیلم «به‌سوی ستارگان» (Ad Astra) در مورد مواجهه با «هاروی واینستین» در سال ۱۹۹۵ صحبت کرده  و به آزار جنسی «گوئنت پالترو» توسط این تهیه‌کننده اشاره کرده است.  برنده اسکار «شکسپیر عاشق» گفته بود واینستین در ۲۲ سالگی به او آزار جنسی رسانده است.  پالترو در «شوی هاوارد استرن» در می سال ۲۰۱۸ فاش کرده بود که پیت در افتتاحیه‌ برادوی «هملت» به واینستین گفته بود «اگر یک بار دیگر او را آزار دهی، تو را می‌کشم.» «برد پیت» گفته که «می‌خواستم مطمئن شوم که این اتفاق دیگر تکرار نخواهد شد، زیرا پالترو قرار بود دو فیلم دیگر با واینستین بسازد».

«مگان فاکس» هم در مصاحبه‌ تازه‌ای با «اینترتینمنت تونایت» می‌گوید نگاه جنسیت‌زده‌ هالیوود رابطه‌ اضطراب‌آوری میان او، مطبوعات و مردم شکل داده است. او بعد از بازی در یک فیلم ترسناک در سال ۲۰۰۸ دیگر کمتر به‌سراغ بازیگری رفت.

فاکس می‌گوید که  «تنها آن فیلم نبود، هر روز زندگی من، تمامی لحظات، هر پروژه‌ای که انتخاب می‌کردم و هر تهیه‌کننده‌ای که با او همکاری می‌کردم [تحت تأثیر این نگاه بود] و تا بالاترین حد افزایش پیدا کرد؛ فکر می‌کنم یک فروپاشی روانی واقعی را تجربه کردم و به حالتی رسیده بودم که دیگر نمی‌خواستم هیچ کاری انجام دهم؛ نمی‌خواستم دیده شوم، نمی‌خواستم از من عکسی گرفته شود و با مجلات همکاری کنم و روی فرش قرمز قدم بگذارم، از ترس وجود این نگاه و به‌علت اطمینان از این مسئله که مسخره خواهم شد، یا آب دهان به‌سمت من پرتاب خواهد شد، یا کسی سرم فریاد خواهد کشید، یا سنگ به‌سمت من پرتاب خواهد کرد یا رفتار وحشیانه‌ای با من خواهد داشت، تنها به این خاطر که از خانه بیرون آمده‌ام، نمی‌خواستم در مکان‌های عمومی دیده شوم… بنابراین لحظات بسیار تلخی را از سر گذراندم».

اما در این میان چیزی که مهم است افشای تدریجی این حقایق  است؛ چرا تمام زنانی که در این مسئله خاطرات تلخ و یا شواهد مهمی داشتند در زمانی که این مسئله در صدر اخبار و به‌قول معروف داغ بود آنها را نگفتند و مانند قطره‌چکانی کم‌کم و هر از گاهی آن را بیان می‌کنند؟ سؤال دیگر اینکه؛ آیا واقعاً زنانی که افشاگری‌ می‌کنند، خودشان هیچ نقطه منفی و غیراخلاقی در فیلم‌ها و سریال‌ها ندارند و هرچه هست به‌زور و تهدید توسط تهیه‌کنندگان بدطینت رخ داده است؟

در پاسخ به این سؤال، شواهد نشان می‌دهد علاوه بر فساد جنسی فراگیر میان مردان هالیوودی، رفتار زنان هالیوودی مقوم و همراه آن فساد مردانه است، چرا که اولاً بسیاری از این بازیگران زن حتی خود «پالترو» در فیلم‌های زیادی بازی کرده‌اند و می‌کنند که از وضعیت مناسبی از نظر اخلاقی برخوردار نیستند؛ حضور بازیگران نه در هیچ فیلمی و نه البته برای ایفای چنین سکانس‌هایی از سر اجبار نیست، بلکه به‌دلیل تأثیر روشنی که بر فروش می‌گذارد در دستمزد آنان تأثیرگذار است؛ حتی اگر این مطلب صحیح نباشد نمی‌توان حضور آنان در برخی از مجلات مبتذل را نادیده گرفت که برای آنکه عکسی از آنان روی مجله  باشد، پول زیادی را دریافت می‌کنند.

بازیگر زنی که جنبش METOO‌ را سرعت داد و از دیگر بازیگران خواست تا در توئیتر تجربیاتشان را درباره آزار جنسی همکاران سینمایی فاش کنند، کارنامه سیاهی در ابتذال سینمایی دارد. حتی قبول این مطلب که این بازیگران در ابتدای ورود خود به هالیوود مجبور به پذیرش بازی در چنین صحنه‌هایی به‌زور تهیه‌کننده بوده‌اند، ما را با این حقیقت مواجه می‌کند که به  این فساد، در موارد فراوانی توسط زنان تهیه‌کننده و کارگردان زیادی که در دنیای صنعت سرگرمی‌سازی و سینمای هالیوود هستند دامن زده می‌شود.

یکی از بازیگران زنی که سال قبل در جشنواره فیلم «کن» درباره تعرضات «هاروی وینستاین» به او در سنین جوانی گفته بود، با انتخاب و اختیار خود در یکی از ردکارپت‌ها در دهه ۹۰ با وضعیتی که حتی برای خود هنرمندان نامتعارف بود حاضر شد و به یکی از جنجالی‌ترین سوژه‌های عکاسی تبدیل شد.

همین روزهای فعلی نیز شاهد فیلم دیگری با هدف نقد سرمایه‌داری و عدم حقوق برابر زنان و مردان به‌کارگردانی یک زن هستیم که حتی برای این نقد، قواعد هالیوودی شهرت و ثروت را پذیرفته و با ترسیم صحنه‌های مبتذل، در همان میدان فساد، بازی می‌خورد؛ به‌نظر شما چاقو در مقابل دسته خود چه وضعی دارد؟

پس باید به این حقیقت اعتراف کرد که خود هنرمندان زن هالیوودی در دامن زدن به فساد جنسی و وضعیت آلوده فرهنگی این شبکه بزرگ فیلمسازی و سرگرمی سهیمند؛ به‌یاد بیاوریم فیلم «بولوار مالهلند» دیوید لینچ را که همین فساد هالیوودی را از زاویه پشت دوربین ترسیم کرده است و از حقیقت این فساد میان اهالی هالیوود خبر داده است.  

دوم اینکه به‌نظر می‌رسد برخی از این بازیگران زمانی احساس می‌کنند که باید یکی از این حقایق را فاش کنند که به رسانه‌ای شدن و بازآفرینی شهرت نیاز دارند؛ فراموش شدن بازیگر مرگ اوست و در صورت خانه‌نشین شدن آنان باید به‌زودی، منتظر نابودی او برای همیشه، خصوصاً در کشوری مثل آمریکا با این حجم بالای بازیگر و ستاره بود. حال داد زدن این موضوع برای تازه کردن آن که تقریباً دیگر سفره‌اش بعد از محاکمه و دادگاهی شدن سرکرده فساد این ماجرا یعنی هاروی وینستاین جمع شده است جای کمی شک دارد.

در هر حال اصل فساد و ریشه آن یعنی پول و شهرت بیشتر برای بازیگران زن هالیوودی که به‌واسطه این تبرّج و خودنمایی در فیلم‌ها و صنعت سرگرمی به دست می‌آید تا آخر ادامه دارد و زمانی رو به پایان می‌گذارد که نظام سرمایه‌داری فروبپاشد و سینمای آمریکا بخواهد مانند دوران طلایی‌ کلاسیک، نسبتاً سالم ‌و خانوادگی فیلم بسازد.

*تسنیم