به گزارش سینماپرس، بخش مسابقه  مقالات رادی شناسی جشنواره به‌صورت رقابتی برگزار می‌شود و در این دوره توجه خود را به موضوعات و عناوینی همچون توجه به ارزش‌های نهاد خانواده در آثار اکبر رادی، مفهوم شهر و شهرنشینی و حقوق شهروندی در آثار استاد اکبر رادی، روایت‌شناسی در آثار استاد اکبر رادی، بررسی آثار استاد اکبر رادی از دیدگاه نقد تکوینی، ره‌یافت‌ها و الگوها در دراماتورژی آثار استاد اکبر رادی، شیوه‌های کارگردانی نمایشنامه‌های اکبر رادی، گرته‌برداری، اقتباس و برداشت آزاد از آثار استاد اکبر رادی و بررسی تطبیقی نمایشنامه‌های استاد اکبر رادی با آثار ادبیات نمایشی جهان معطوف کرده است.

 شهرام زرگر، مدرس دانشگاه و عضو هیئت‌علمی دانشگاه هنر است و در زمینه‌هایی چون ترجمه، نویسندگی و کارگردانی تئاتر، تدریس، داوری جشنواره و … فعالیت دارد. دکتر بهرام جلالی‌پور، از اعضای هیئت‌علمی دانشکده سینماوتئاتر، نمایشنامه‌نویس، منتقد تئاتر و پژوهشگر است. همچنین آرش رادی، مؤلف کتاب‌های راهنمای فیلم‌نوآر  و  کمدی کلاسیک، عضو هیئت‌مدیره بنیاد رادی و داور بخش مقالات در نخستین دوره جشنواره استاد اکبر رادی بوده است.

پیام بنیاد اکبر رادی به مناسبت پنجم دی ماه، سال روز درگذشت استاد اکبر رادی

متن پیام به این شرح است:
«دوازده سال از نبودن آقای نمایشنامه‌نویس می‌گذرد؛ نمایشنامه‌نویسی که هم ادبیات نمایشی و تئاتر ایران را هویت‌مند ساخت و هم‌زبان پارسی را غنا بخشید. جایش را سبز می‌کنیم و یادش را در این روزگار ناشاد  گرامی می‌داریم.»

دومین جشنواره تئاتر اکبر رادی نیز از ۲۵ دی‌ماه سال جاری به مدت چهار روز با دبیری بهزاد صدیقی و همکاری اداره کل هنرهای نمایشی، شورای اسلامی شهر تهران، فرهنگسرای سرو و  اداره کل هنرهای نمایشی رادیو (رادیو نمایش) در تهران برگزار می‌شود.

به گزارش سینماپرس، «نجم الدین شریعتی» مجری برنامه «سمت خدا» در این برنامه اعلام کرد که برای تکریم  اسماء متبرک الهی برنامه ریزی جدیدی انجام شده است.

بنا بر این گزارش، این ابتکار اختصاص یک صندوق پست دائمی برای دریافت اسامی متبرکه، قرآن ها و کتب ادعیه فرسوده در محل کار و منزل است که جمع آوری شده اند.

مخاطبان برنامه کافی است بعد از جمع آوری اسامی و یا کتب آنها را درون پاکتی قرار داده و به آدرس شهر مقدس قم، صندوق پستی ۱۵۵۵ ارسال کنند.

به گزارش سینماپرس، مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی با انتشار گزارشی با عنوان «بررسی تجارب کشورها در زمینه‌ معافیت‌های مالیاتی ۲. درباره معافیت مالیات بر درآمد فعالیت‌های هنری» اعلام کرد:

در بخش «چکیده» گزارش بازوی کارشناسی مجلس آمده است: «کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی که یکی از راهبردهای ایجاد توسعه و رشد اقتصادی پایدار محسوب می‌شود، مستلزم انجام برخی اصلاحات در ساختار غیرکارآمد نظام مالیاتی کنونی است. وجود پایه‌های مالیاتی محدود و فهرست بلندبالای معافیت‌های مالیاتی  در کشور ضمن اینکه عدالت مالیاتی را خدشه‌دار می‌کند باعث شده است در عمل نظام مالیاتی کشور یکی از کارکردهای اصلی خود یعنی بازتوزیع درآمد را به درستی انجام ندهد.

در ایران معافیت‌های مالیاتی زیادی وجود دارد که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به درآمدهای فعالان اقتصادی مناطق آزاد تجاری-صنعتی و مناطق ویژه اقتصادی، سود سپرده‌های بانکی، صادرات برخی از مواد خام، فعالیت‌های انتشاراتی و مطبوعاتی، مدارس غیرانتفاعی و فعالیت‌های فرهنگی و هنری اشاره کرد. وِیژگی مشترک قریب به اتفاق معافیت‌های اعطایی در قانون مالیات‌ها در ایران این است که عموما غیرهدفمند، غیرمشروط و دائمی هستند. در حالی‌که معافیت مالیاتی لازم است در چارچوب مبانی نظری و تجربی تصویب و اجرایی شود.

بررسی تجارب کشورهای مختلف در زمینه معافیت‌های مالیاتی که در بیشتر موارد بادقت و وسواس زیاد طراحی می‌شود، می‌تواند در اعمال معافیت‌های هدفمند و بالتبع پرهیز از معافیت‌های غیرهدفمند راهگشا باشد.

در این گزارش ضمن بیان چرایی اعمال معافیت‌ بر درآمد در نظام‌های مالیاتی، به بررسی تجربه سایر کشورها در اعطای معافیت به فعالیت‌های هنری پرداخته شده است. بررسی دلایل نظری وضع معافیت مالیاتی در سایر کشورها در کنار واکاوی تجربه سایر کشورها در حوزه اعطای معافیت به فعالیت‌های هنری نشان می‌دهد  معافیت‌های قانونی اعطا شده به فعالیت‌های هنری در کشور با منطق اعطای معافیت‌های مالیاتی سازگار نبوده و سه ویژگی هدفمند بودن، مشروط بودن و غیردائمی بودن را ندارد.   بر این اساس پیشنهاد می‌شود ضمن در نظر گرفتن یک حداقلی از درآمد و اعطای معافیت مالیاتی تا آن سقف (مانند سایر مشاغل و حقوق‌بگیران)، درآمد حاصل از فعالیت‌های هنری نیز همانند درآمد سایر مشاغل، مشمول پرداخت مالیات قرار گیرد. شایسته ذکر است براساس مبانی نظری و تجارب سایر کشورها، حمایت از فعالیت‌های گوناگون به‌ندرت از مسیر اعطای معافیت‌های مالیاتی آن‌ها  می‌گذرد بنابراین حمایت‌ از فعالیت‌های هنری نیز می‌تواند از مسیرهای دیگری غیر از معافیت مالیاتی انجام شود؛ به‌طورمثال می‌توان با افزایش منابع «صندوق اعتباری هنر» به حمایت (توسعه‌ای، معیشتی، بیمه‌ای و …) از فعالان عرصه هنر در کشور پرداخت».

*معافیت مالیاتی فعالیت های هنری از لحاظ عدالت اجتماعی قابل توجیه نیست

در بخش «جمع بندی و نتیجه گیری» گزارش این مرکز پژوهشی آمده است: «طی سالیان متمادی بیماری وابستگی بودجه به درآمدهای نفتی موجب شده است که اقتصاد کشور و در نتیجه  آن رفاه عمومی جامعه از نوسانات درآمدهای نفتی که به تورم و  نوسانات شدید نرخ ارز منجر می‌شود، آسیب ببیند. اصلی‌ترین راه برای جلوگیری از این نوسانات و ایجاد رشد پایدار که به افزایش درآمد سرانه و رفاه عمومی منجر می‌شود، تأمین درآمد پایدار مالیاتی است. قطعاً یکی از راهکارهای افزایش درآمدهای مالیاتی مشارکت عمومی اقشار مختلف در کاهش معافیت‌های مالیاتی است که به نظر می‌رسد معافیت درآمد حاصل از فعالیت‌های هنری از این دسته باشد.

براساس مبانی نظری و تجارب سایر کشورها، حمایت از فعالیت‌های گوناگون به‌ندرت از مسیر اعطای معافیت مالیاتی آن فعالیت‌ها می‌گذرد و یکی از مهم‌ترین دلایل این مهم آن است که وجود چنین معافیت‌های غیرهدفمندی موجب کاهش شفافیت در هر نوع فعالیتی می‌شود، مساله‌ای که هم‌اکنون به‌دلیل دامنه گسترده معافیت‌ها در قانون مالیاتی ایران شاهد آن هستیم. با توجه به آسیب‌های فراوان معافیت‌های مالیاتی، کشورها تلاش کرده‌اند از مسیرهای دیگری به بخش‌هایی که لازم است از آن‌ها حمایت شود، اقدام نمایند. به‌طورمثال می‌توان با افزایش منابع «صندوق اعتباری هنر» به حمایت (توسعه‌ای، معیشتی، بیمه‌ای و …) از فعالان عرصه هنر در کشور پرداخت.  

اگرچه اعطای معافیت بدون هیچ قیدی به فعالیت‌های هنری از منظر عدالت اقتصادی چندان قابل توجیه به نظر نمی‌رسد، اما اگر به هر دلیل قرار است از برخی  فعالیت‌های هنری در کشور حمایت‌هایی از جنس حمایت‌های مالیاتی صورت پذیرد، با توجه به اصول مالیاتی این حمایت‌ها باید محدود، مشروط و موقتی باشد که معافیت‌های کنونی حوزه هنر هیچ‌کدام از این شرایط را دارا نمی‌باشد.

همان‌طور که بیان شد در بسیاری از کشورها، نه‌تنها فعالیت‌های هنری از پرداخت مالیات معاف نیستند بلکه با توجه به جایگاه و مقبولیت اجتماعی هنرمندان، از ظرفیت هنرمندان برای تشویق مردم برای پرداخت مالیات استفاده می‌شود. متأسفانه در ایران از این ظرفیت‌ هنرمندان به دلیل معافیت بی‌قید و شرط فعالیت‌های هنری استفاده بهینه انجام نگرفته است.

ابزار مالیاتی به عنوان یکی از ارکان ایجاد شفافیت اقتصادی در کشورهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد عدم‌شفافیت مالی در حوزه فعالیت‌های هنری که بخشی از آن نشات گرفته از  معافیت مالیاتی این حوزه است  مورد انتقاد اصحاب فرهنگ و هنر هم قرار گرفته است.  
بررسی تجربه‌ی سایر کشورها نشان می‌دهد هنرمندان در اغلب کشورها به عنوان عضوی از جامعه با پرداخت مالیات در تأمین هزینه‌های عمومی مشارکت می‌کنند و به خاطر نقش این قشر در الگوسازی و ایجاد فرهنگ عمومی، فعالیت‌های آن‌ها و مالیاتشان بیشتر زیر ذره‌بین قرار دارد.

همان‌طورکه هر ساله برای همه صاحبان درامد از جمله کارکنان دولت، معلمان، پزشکان و پرستاران و سایر صنوف یک معافیت پایه مالیاتی در نظر گرفته می‌شود برای هنرمندان نیز باید این معافیت لحاظ شود به‌طوری‌که صرفا صاحبان درآمد بیش از مقدار تعیین شده (سالانه) مشمول مالیات شوند».

«محسن امیر یوسفی» کارگردان پر حاشیه و کم‌کار سینمای ایران در تازه‌ترین حاشیه‌سازی و خوشمزه‌بازی‌هایش که ید طولایی در آن دارد، خواستار حضور فیلم اکران شده «آشغال‌های دوست‌داشتی» با عنوان «آشغال‌های دوست‌داشتنی اصل»! در جشنواره فیلم فجر شده‌است.

فیلم «آشغال‌های دوست‌داشتنی» بعد از آنکه سال‌ها، به خاطر حواشی‌ای که پیرامونش داشت، پشت خط جشنواره و اکران مانده بود، بالاخره در سال گذشته اکران شد و با وجود سر و صدا و شلوغ بازی‌های که امیر یوسفی و دوستانش داشتند با فروش اندکی با سردر سینماها خداحافظی کرد.

امیر یوسفی تا جایی که امکان داشت در این مدت بهره‌برداری رسانه‌ای و غیررسانه‌ای‌اش را از این فیلم کرد و به قول معروف تا جایی که میشد رُس فیلم را کشید. ولی ظاهراً این پروسه به مذاقش خوش آمده و می‌خواهد این خوشمزه‌بازی‌اش را ادامه بدهد.

برای هر سینماگر و مخاطب سینمایی مشخص است که نمی‌شود فیلمی را که اکران شده و روی پرده را دیده در جشنواره فیلم فجر پذیرفت. حال اینکه خود امیر یوسفی بنا بر سمتش که بلانسبت رئیس کانون کارگردانان خانه سینماست از همه‌کس بر این قانون واقف‌تر و آگاه‌تر است.

این فیلمساز همه جا پر کرده‌است این نسخه یک بازیگر جدید دارد و آن کسی نیست جز «بهروز وثوقی». امیر یوسفی در نامه‌ای از اعضای هیات انتخاب سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر خواسته تا با نمایش «آشغال‌های دوست داشتنی اصل»، اجازه دهند بازی بهروز وثوقی، پس از ۴۱ سال بر پرده سینما دوباره دیده شود.

گفته می‌شود امیر یوسفی فیلمبرداری این سکانس‌ها را شخصاً در پاییز سال ۹۱ و پس از طی مراحل تولید در ایران، در سفری که به آمریکا داشته انجام است.

امیریوسفی درباره تفاوت نسخه جدید و نسخه اولیه گفت: «این نسخه دلخواه کارگردان است که دقیقاً مطابق فیلمنامه پروانه ساخت گرفته از سازمان سینمایی در سال ۹۱ است. نسخه جدید ۵۵ دقیقه با نسخه اکران شده تفاوت دارد که این پلان‌ها جداگانه در پاییز ۹۱ فیلمبرداری‌شده، ولی در نسخه اکران نبود. در این نسخه جدید که هفت سال آماده اکران بوده بازیگری جدید هم حضور دارد که از نقش‌های اصلی است و در نسخه اکران شده حضور نداشت.»

درباره این صحبت‌ها و گفته‌های امیر یوسفی چند نکته وجود دارد که باید به آن‌ها پرداخت.

اولین نکته این است که وقتی رئیس کانون کارگردانان خانه سینما از قانون و حد و حدود قانونی کار کردن در حوزه سینما مطلع است، چرا این همه اصرار بر خبر پراکنی درباره مثلاً نسخه اصلی این فیلم دارد؟

آیا صرف اینکه یک بازیگر جدید در این فیلم بازی کرده یا سکانسی به آن اضافه شده مجوزی است برای اکران دوباره یا حضور در جشنواره فجر؟

اگر این باشد که از فردا همه فیلم‌ها و صاحبانشان می‌توانند با یک تدوین مجدد و اضافه کردن چند سکانس که معمولاً  در دست و بالشان هم هست مدعی اکران نسخه جدید و حضور در جشنواره بشوند.

نکته دیگر اینکه مگر در فیلمنامه‌ای که آقای امیر یوسفی مدعی نسخه اصلی بودن آن است مشخص شده که قرار است این نقش را کدام بازیگر بازی کند که امروز دارند با اسم و رسم «بهروز وثوقی» اسکی‌بازی خبری می‌کنند؟

به نظر می‌رسد این حرکت و بازی رسانه‌ای امیر یوسفی جز ریشخند و مسخره‌کردن مخاطبان سینمایی در وهله اول و مدیران سینمایی در وهله دوم و در سر آخر خود سینما چیز دیگری نباشد.

متأسفانه باید گفت وقتی رئیس کانون کارگردان سینما خودش باب مسخره‌بازی و لیچار بار کردن را در سینما را باز می‌کند، آن وقت چه انتظاری می‌توان مثلاً از آن فلان فیلمساز جوان داشت!؟

وقتی رئیس کانون کارگردان و فیلمسازان این مملکت نگاهشان و رفتارشان با سینما تا این حد بچگانه، دم‌دستی و چیپ است، چرا انتظار دارند متولیان فرهنگ، مدیران سینمایی و مخاطبان سینما آن‌ها و فیلم‌هایشان را جدی بگیرند!؟.

آقای امیر یوسفی! بله. «حرمت امامزاده را متولی‌اش نگه می‌دارد». سینما را شما بی‌حرمت، توسری‌خور و هر کی هرکی می‌کنید و فردا فحش و ناسزایش را به فلان مدیر و فلان رسانه و فلان نهاد می‌دهید که این‌ها جلوی فیلم من را گرفته‌اند!

جالب است بداندید که محسن امیر یوسفی با ساختن تنها سه فیلم رئیس کانون کارگردان سینمای ایران شده‌است، آن هم فیلم‌هایی که بیش از آنکه فیلم‌های تأثیرگذار و جریان‌ساز باشند، به واسطه حواشی و جنجال‌هایی که ظاهراً این کارگردان سرشته خوبی در آن دارد، دیده شده‌اند.

به گزارش سینماپرس، این فیلم به دفتر جشنواره تحویل داده شده تا برای هیات انتخاب به نمایش دربیاید.

آخرین حضور درمیشیان در جشنواره فجر ۴ سال قبل با فیلم «لانتوری» است.

«مجبوریم» پنجمین فیلم رضا درمیشیان پس از فیلم های «بغض»، «عصبانی نیستم!»، «لانتوری» و فیلم به نمایش در نیامده «یواشکی» است که قرار است در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر رونمایی شود.

«مجبوریم» پربازیگرترین و پر لوکیشن ترین فیلم درمیشیان است که فیلمبرداری آن در سه ماه در صد لوکیشن در تهران انجام شده که از این میان بخش عمده ای از آن در جنوب شهر تهران فیلمبرداری شده است.
نکته جالب توجه این فیلم پر بازیگر حضور نسل های مختلف بازیگران زن در «مجبوریم» است. ژاله علو، فاطمه معتمدآریا، نگارجواهریان و پردیس احمدیه نسل های مختلف بازیگران زن این فیلم را تشکیل می دهند. «مجبوریم» به سرمایه گذاری و تهیه کنندگی رضا درمیشیان تولید شده است.
بازیگران: فاطمه معتمدآریا، نگار جواهریان، پارسا پیروزفر، بهمن فرمان آرا، پردیس احمدیه، مجتبی پیرزاده، بابک کریمی، همایون ارشادی، پریوش نظریه، رضا بهبودی، احمد حامد، مریم بوبانی، راموناه شاه، هوشنگ قوانلو، مسیح کاظمی، سپیده علی محمدی، غزل شجاعی، خورشید چراغی پور، مهدی نصرتی، رویا بختیاری، محمد رضا مالکی، محمد حیدری، نسیم جمشیدی، محسن خوئینی ها، حامد رحیمی نصر، حسین مسلمی، سیامک ادیب، یگانه ظرافتی، نازی خاتمی، شراره رنجبر، یاسمین پازوکی، حسام زارع مقدم، مهناز کرباس چیان، حیدر طلوعی نیا، سید داود مرتضوی، سهیل قناعتی، فرهاد ریش سفیدی، سعید اکبری، سپهر سهرابی، علی بلوردی و… با حضور: ژاله علو.