حالا دیگر یک سال از شیوع ویروس کرونا در کشور می‌گذرد و بعد از کش و قوس‌های فراوان نهایتا بسیاری از برنامه‌های هنری به روال سابق خود بازگشته‌اند و گالری‌ها نیز این روزها به شکل جدی‌تری با برگزاری نمایشگاه‌های هنری، به فعالیتشان ادامه می‌دهند؛ البته باز هم برخی از گالری‌ها ترجیح داده‌اند که در شرایط فعلی همچنان تعطیل بمانند یا نمایشگاه‌های آنلاین برگزار کنند.
سینماپرس: مشاور علمی مستند مسابقه «خانه ما» با اشاره به ایده کسب و کار ۴۸ ساعته در این برنامه عنوان کرد می‌توان به درستی مشارکت بین نسلی را به شکلی واقعگرایانه در این مستند مسابقه دید.
به گزارش سینماپرس، نشست نقد و بررسی مستند مسابقه «خانه ما» روز سه شنبه ۱۲ اسفند از منظر کارآفرینی و سواد مالی با حضور سازندگان این مسابقه و به میزبانی مرکز نوآوری دانشگاه شهید بهشتی برگزار شد.
در ابتدای این نشست عادل پیغامی اقتصاددان و مشاور علمی مستند مسابقه «خانه ما» با اشاره به اینکه این مستند مسابقه تجربه‌ای جدید در این حوزه است، گفت: مستند مسابقه «خانه ما» به نظر بنده اولین کاری است که از صدا وسیما پخش می شود که ویژگی‌های مستند بودن و واقع گرایی را داراست و پیش از این مشابه آن را نداشتیم مخصوصا که این مسابقه توانسته با بخشی از مهارت های زندگی عجین شود.
وی ادامه داد: این مسابقه را می توان از جهات مختلف به عنوان یک الگوی ایرانی اسلامی نام برد که این نمونه کاملا با مولفه ها و مصادیق ایرانی با رعایت تمام ابعاد فرهنگی ارزشی اسلامی که ما در کشورمان داریم همخوانی دارد.
پیغامی یکی دیگر از مولفه های موجود در این مستند مسابقه را مشارکت بین نسلی خواند و گفت: شما می‌توانید خیلی نرم و زیرپوستی مشارکت بین نسلی را واقعگرایانه در مستند مسابقه «خانه ما» ببینید. مشارکت بین نسلی سازنده و موثر که به راحتی در رسانه ها نمی‌توانید ببینید.
وی با اشاره به ساخت فصل دهم این مسابقه در روزگار شیوع کرونا گفت: دوران کرونا نشان داد که سازندگان این برنامه چقدر انعطاف و خلاقیت بالایی دارند چرا که کرونا به راحتی می توانست تولید این برنامه را متوقف کند اما سازندگان توانستند بدون اینکه ریتم مسابقه به این دلیل دچار اختلال شود با وجود محدودیت ها این برنامه را پیش ببرند.
در بخش دیگر این نشست احسان عمادی نویسنده مستند مسابقه «خانه ما» اظهار کرد: فصل دهم با وجود کرونا فصل ویژه‌ای بود که فرم خاصی را می‌طلبید که ما در فصل‌های قبلی آن را تجربه نکرده بودیم مثلا بخش زیادی از گفتگوهای خانواده ها به صورت مجازی انجام می‌شد و هر خانواده در یک شهر بود و محدودیت‌های ناشی از کرونا دست و پای تیم سازنده را برای پیاده کردن چالش‌ها بسته بود.
عمادی با اشاره به چالش کسب و کار در مستند مسابقه «خانه ما» بیان کرد: مهمترین بخش این چالش محدودیت زمانی و هزینه ای بوده که به خانواده ها در قالب مسابقه می دهیم که این محدودیت ها به دلیل اینکه خانواده ها قبلا کسب و کار خانوادگی نداشتند کار را برای آنها سخت می کرد.
پیغامی در پایان با اشاره به ایده کسب و کار ۴۸ ساعته که شرکت کنندگان مسابقه «خانه ما» در آن به کسب درآمد می پردازند، اظهار کرد: می توان این ایده را برند و تکثیر جهانی کرد اما این ایده را می توان در قالب برنامه ای دیگر آموزش داد و به ابعاد مختلف آن پرداخت.
سینماپرس: مسئولان جشنواره فیلم کن احتمال برگزاری بازار مجازی فیلم کن، پیش از آغاز این رویداد را بررسی می‌کنند.
به گزارش سینماپرس به نقل از هالیوود ریپورتر، از آنجا که همه گیری بیماری کرونا همچنان ادامه دارد و برنامه ریزی برای برگزاری فیزیکی جشنواره فیلم کن در ماه ژوئیه را به چالش می‌کشد، احتمال می‌رود امسال بخش بازار جشنواره کن که معمولا همزمان با این رویداد برگزار می‌شد، قبل از برگزاری این رویداد در ماه می یا ژوئن برگزار شود و نمایش فیلم‌ها در این بازار آغاز شود.
پیلارد کارگردان اجرایی مارشه دو فیلم (بازار فیلم کن) به هالیوود ریپورتر اعلام کرد که در حال بررسی این گزینه است و در این رابطه با فروشندگان و توزیع کنندگان فیلم‌ها در حال مذاکره و صحبت است. تاکنون تصمیم قطعی در این زمینه گرفته نشده است.
این دوره جشنواره قرار بود از ۱۱ تا ۲۲ می سال گذشته برگزار شود که اکنون به ۶ الی ۱۷ ژوئیه تغییر پیدا کرده است. این تغییرات باعث می‌شود جشنواره کن با رویدادهای دیگری مثل ونیز و تورنتو برای نمایش جهانی به طور همزمان رقابت کند.
جشنواره فیلم کن مجبور شد دوره گذشته را به دلیل اولین موج شیوع ویروس کرونا لغو کند. به نظر می رسد پیشروی بحران کووید ۱۹ همچنان می‌تواند تاریخ برگزاری این جشنواره در ماه ژوئیه را تغییر دهد.
حتی اگر جشنواره کن به صورت فیزیکی و حضوری در ماه ژوئیه برگزار شود، این تاریخ برای بازار کن بسیار دیر است؛ چرا که تهیه کنندگان و ماموران فروش تمایل دارند پروژه‌ها را زود ارائه دهند تا فیلم‌های نا تمام، فرصت فیلمبرداری و فیلم‌های تکمیل شده، فرصت اکران در تابستان را از دست ندهند.
سینماپرس: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان چهار کارگاه مجازی برای کودکان با نیازهای ویژه در فصل بهار ۱۴۰۰ برگزار می‌کند.
به گزارش سینماپرس، کارگاه‌های قصه‌گویی، کاردستی، نقاشی و اریگامی برای کودکان دارای آسیب بینایی و شنوایی، جسمی حرکتی، ذهنی و اُتیسم طراحی شده است.
در کارگاه «قصه‌گویی»، کودکان دارای نیازهای ویژه از طریق قصه و قصه‌گویی با مفاهیم زندگی و دینی آشنا می‌شوند.
بر همین اساس در کارگاه «اریگامی» (هنر تا زدن با اندیشه)، هنرجویان با تا زدن کاغذها و بدون استفاده از وسیله دیگری شکل‌های جدیدی خلق می‌کنند.
کودکان در کارگاه «کاردستی» با حجم‌ها و ابزار آشنا می‌شوند. همچنین از آنها به عنوان وسیله کاربردی در تهیه کاردستی استفاده کرده و انواع ساخت‌های تزیینی را با توجه به پرورش خلاقیت و قدرت توانایی دست و تمرکز درست می‌کنند.
کارگاه «نقاشی» به کودکان با نیازهای ویژه کمک می‌کند تا هر آنچه را که در ذهن دارند، از طریق خلق آثاری ماندگار، بیان کنند.
بر اساس این خبر این کارگاه‌ها با حضور مدرسان باتجربه‌ی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سطح مقدماتی برای گروه سنی «نوخوان» و «نونهال» (۷ تا ۱۱ سال) برگزار می‌شود.
ثبت‌نام در این کارگاه‌ها از روز ۱۱ اسفند ۱۳۹۹ آغاز شده است و تا ۲۱ اسفند ادامه دارد و زمان شروع کارگاه‌ها ۲۱ فروردین سال ۱۴۰۰ تعیین شده است.
یادآوری می‌شود جدول زمان‌بندی و مشخصات دوره‌های آموزشی کودکان و نوجوانان به همراه اسامی مدرسان در پایگاه مجازی کانون به نشانی kpf.ir در دسترس قرار دارد.
سینماپرس: سینماهای نیویورک بعد از حدود یک سال تعطیلی، فیلم سینمایی «انگاشته» ساخته کریستوفر نولان را اکران می‌کنند.
به گزارش سینماپرس به نقل از ورایتی، در حالی که حدود ۶ ماه از اکران «انگاشته» در ایالات متحده می‌گذرد، کمپانی برادران وارنر اعلام کرد این فیلم علمی – تخیلی ساخته کریستوفر نولان، در ۵ سینمای شهر نیویورک اکران خواهد شد.
هفته گذشته آندرو کوئومو فرماندار نیویورک، اعلام کرد سینماهای شهر نیویورک این اجازه را خواهند داشت که از روز پنجم مارس درهای خود را به روی مردم باز کنند. سه مورد از سینماهایی که «انگاشته» در آن نمایش داده خواهد شد، متعلق به سینمای زنجیره‌ای AMC است.
«انگاشته» با بازی جان دیوید واشینگتن و رابرت پتینسون در نقش‌های اصلی، اولین فیلم مهم هالیوود بود که در طول همه گیری بیماری کرونا در سینماها اکران شد. تاریخ اکران این فیلم که قرار بود ژوئیه سال گذشته باشد، سه بار به تعویق افتاد و نهایتاً در تعدادی از شهرهای آمریکا در تاریخ سوم سپتامبر اکران شد. این فیلم با بسته بودن سینماهای نیویورک و کالیفرنیا فروشی ۵۸ میلیون دلاری را در گیشه داخلی رقم زد و آمار جهانی آن هم ۳۶۳ میلیون دلار است. «انگاشته» با ۲۰۰ میلیون دلار بودجه ساخت یکی از گران‌ترین فیلم‌های کریستوفر نولان لقب گرفت.
برادران وارنر این فیلم را در ۱۵ دسامبر به صورت دیجیتال و در سرویس‌های نمایش آنلاین در دسترس قرار داده بود؛ اما اکنون نیویورکی‌ها می‌توانند این اثر را بر پرده بزرگ سینما تماشا کنند؛ البته با ماسک و رعایت اصول بهداشتی.
علاوه بر این، سینماها محدود به استفاده ۲۵ درصدی از ظرفیت شده اند و نباید بیش از ۵۰ نفر در یک سالن حضور داشته باشند.
سینماپرس: سال‌هاست که متولیان اجرایی کشور چه در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و چه در وزارت امورخاجه نمی‌دانند و یا نمی‌خواهند بدانند که در عرصه‌های نوین روابط بین الملل و بالاخص در صحنه دیپلماسی عمومی ( Public Diplomacy ) از چه جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده و ملزم به رعایت و یا اِعمال چه وظایف ایجابی و سلبی مهمی می‌باشند. موضوعی که سبب شده تا هم تصویر ارایه شده از جمهور اسلامی ایران در جهان با واقعیت‌های کشور از فاصله چشمگیری بر خوردار باشد و هم عرصه فرهنگی کشور با حفره‌های بسیاری مواجه شود.
محمدرضا مهدوی‌پور/ سال‌هاست که متولیان اجرایی کشور چه در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و چه در وزارت امورخاجه نمی‌دانند و یا نمی‌خواهند بدانند که در عرصه‌های نوین روابط بین الملل و بالاخص در صحنه دیپلماسی عمومی ( Public Diplomacy ) از چه جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده و ملزم به رعایت و یا اِعمال چه وظایف ایجابی و سلبی مهمی می‌باشند. موضوعی که سبب شده تا هم تصویر ارایه شده از جمهور اسلامی ایران در جهان با واقعیت‌های کشور از فاصله چشمگیری بر خوردار باشد و هم عرصه فرهنگی کشور با حفره‌های بسیاری مواجه شود. حفره‌هایی که ضمن فراهم آوردن اشراف گسترده بیگانگان و مواجهه مستقیم با سبک زندگی ایرانی و اسلامی، به افزایش ضریب نفوذ ایشان در جامعه هنری کشور و یا حتی جولان سرویس‌های امنیتی ایشان در ظاهر مشارکت‌های فرهنگی و هنری انجامیده است.
اگر چه سخن در باب چرایی ناکارآمدی کشور در بهره‌گیری مناسب و فهم عرصه‌های نوین روابط بین الملل بسیار است؛ اما در این میان ساختار معیوب وزارت ارشاد و در کنار آن سیستم فرتوت و عقب افتاده وزارت خاجه را می‌توان به عنوان دو عامل اصلی این چرایی معرفی نمود. عواملی که مصادیق عینی آن را می‌توان در عملکرد رایزنی‌های فرهنگی جمهوری اسلامی در سایر کشورها مورد مطالعه قرار داد و مشاهده نمود که چگونه این جایگاه مهم و تاثیرگذار در مدیریت دیپلماسی عمومی به صحنه بده بستان‌های مدیران مبدل گردیده و فضای رانتی ویژه‌ای از برای ادامه تحصیل و یا فرصت مطالعاتی همراه با حقوق و مزایای برخی آقایان مدیر را فراهم ساخته است.
پس ممکن است بسیاری بر این باور باشند که بی‌برنامگی وزارت ارشاد و وزارت خاجه در مواجهه با فعالیت فرهنگی سفارتخانه‌های خارجی و همچنین جشنواره‌های بین‌المللی فرهنگی و هنری و … عامل اصلی نفوذ و توالی تاثیرگذاری موجودیت‌هایی همچون جشنواره فیلم برلین یا همان برلیناله بر فرهنگ و صنعت سینمای کشور است. اما واقعیت آن است که این قدرت به واسطه بی‌عرضگی و در پرتو ساختار معیوب و سیستم فرتوت و عقب افتاده مجموعه‌های اجرایی کشور در صحنه دیپلماسی عمومی پدید آمده. بی‌عرضگی و بی‌سوادی دامنگیری که سبب می‌شود تا به عنوان نمونه؛ یک مُجرم به نام محمد رسول‌اُف بتواند به راحتی و بدون اخذ هر گونه مجوز قانونی، اقدام به تولید و ساخت اثری سینمایی با عنوان «شیطان وجود ندارد» در ایران نماید! اثری که پس از دیده شدن توسط هیات انتخاب هفتادمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم برلین در ایران، به صورتی چمدانی از کشور خارج شده و با نمایش در بخش مسابقه برلیناله موفق به کسب جایزه خرس طلایی این جشنواره بشود!
البته این بی‌عرضگی و بی‌سوادی برخی متولیان اجرایی کشور در وزارت ارشاد و وزارت خاجه ساده‌ترین نوع نگرش است. حال آنکه می‌توان از منظری دیگر به تصور عَمله و پیاده نظام بودن برخی از ایشان معتقد شد. بالاخص آن هنگام که مشاهده می‌شود فیلم سینمایی شیطان وجود ندارد (There Is No Evil) از عنوان اثری چند تابعیتی برخوردار است که با سرمایه‌گذاری آلمان و جمهوری چک ساخته شده. فیلمی که تولید کننده آن به قوانین حاکم بر کشور ایران پایبند نیست و در عین حال توانسته چنین فیلم بدون مجوزی را نه در فضاهای سرپوشیده و یا آپارتمانی، بلکه در لوکیشن‌های عمومی در ایران تولید نماید. اثری که از مضمونی آشکار در تقابل با شریعت مبین اسلام و ضد حدودالله برخوردار است و بی‌تعارف فیلمی است که حیثیت نظام جمهوری اسلامی را زیر سوال می‌برد. البته طنز دردناک ماجرا آنجا شکل می‌گیرد که با وجود تمام این موارد و پس از کسب جایزه خرس طلایی برلین توسط این اثر، برخی از شخصیت‌های حقیقی و حقوقی در ایران برای کارگردان آن پیام تبریک صادر نموده و یا افرادی همچون رئیس وقت هیئت مدیره خانه سینما وی را به عنوان پرچمدار فرهنگ جمهوری اسلامی معرفی می‌نماید!
جالب است که بدانیم بی‌عرضگی و بی‌سوادی متولیان اجرایی کشور در وزارت ارشاد و وزارت خارجه امری ادامه دار است و همین امر سبب شده تا موجودیت‌های مفلوکی همچون برلیناله از آنچنان وقاحتی برخوردار شوند که کارگردان «شیطان وجود ندارد» را به عنوان داور این رویداد در دوره کرونازده هفتاد و یکم معرفی نمایند. اقدامی جالب و کاملا سیمبلیک از برای تعدی و تعرض به حاکمیت و قوانین نظام جمهوری اسلامی که سبب می‌شود تا یک مجرم و یک خلافکار از چنان حاشیه امنی برخوردرا باشد که نه تنها از اعمال و رفتار خود پشیمان نشود، بلکه نسبت به اعمال مجرمانه خود جَری‌تر شده و به الگویی از برای جلب نظر غربی‌ها و گذراندن مراحل موفقیت در جامعه پیرامونی خود معرفی شود.
اگر چه موجودیتی میکروسکوپی همچون جشنواره فیلم برلین یا همان برلیناله، در برابر عظمت ملت مسلمان ایران به چشم نمی‌آید و قابل محاسبه نمی‌باشد. اما این به معنی توجیه رفتار منفعلانه نهادهای حاکمیتی کشور در برار تحقیر رفتاری مستقیم و یا توهین و تحقیر کلامی مستقیم این گونه موجودیت‌ها نمی‌باشد. بالاخص آنکه جایگاه این قبیل جشنواره‌ها کاملا تعریف شده بوده و در منظومه دیپلماسی فرهنگی غرب از مسئولیت حکومتی معین و وظیفه مشخصی برخوردار می‌باشند. پس این رفتاری مستقیم و مواجهه‌ای بسیار ساده و کاملا ابتدایی با اقتدار ملی است که موجودیتی هر چند کم اهمیت با عنوان برلیناله هم در کلام و هم در عمل و رفتار، حاکمیت جمهوری اسلامی را توهین و تحقیر می‌کند و در عین حال متولیان امر در وزارت ارشاد و وزارت خارجه نه تنها سکوت پیشه می‌کنند؛ بلکه شرایط را به نحوی محیا می‌سازند که ایشان بتوانند گام بعدی خود را محکم‌تر برداشته و در هتاکی خود وقیح‌تر شوند.
با کمی مطالعه می‌توان به یقین رسید که فرهنگ و دیپلماسی فرهنگی در غرب موضوعی وِل شده و رها شده به حال خود نمی‌باشد و اساسا سیستم حاکم بر این چنین جوامعی اجازه نمی‌دهد تا متولیان فرهنگی ایشان نیز همچون برخی از مسئولان سینمایی حال حاضر کشور ما بتوانند از دیپلماسی فرهنگی چیزی شبیه یک دید و بازدید به سبک جشنواره جهانی فیلم فجر را برداشت نمایند! دیدو بازدیدی درون قبیلگی که حتی صدای بسیاری از اهالی صنوف سینمایی کشور را هم درآورد و به محفلی از برای ارتزاق مادی و معنوی عده‌ای مدیران و بده بستان عده‌ای دیگر از محل بودجه عمومی کشور مبدل گردد.
دیدو بازدیدی که همچون سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر منجر به مطرح شدن اثری همچون «قصیده گاو سفید» در فضای سینمایی کشور گردید. اثری که با وجود تمام ضعف‌های ویژه خود از منظر فُرم سینمایی توانست نامزد دو سیمرغ مهم بهترین بازیگر نقش اول زن و همچنین سیمرغ بهترین فیلمنامه در این جشنواره شود و حالا حضور این فیلم را در بخش مسابقه اصلی هفتاد و یکمین جشنواره جهانی فیلم برلین امری موجه جلوه داده و جناب تهیه کننده اثر که اتفاقا رییس اتحادیه تهیه‌کنندگان سینمای ایران می‌باشد را سرخوش از غنیمت خرس طلا و نقره برای فراهم ساختن شرایط ساخت چنین قصیده معلوم الحالی نماید.
|
جالب آن است که یک روز پیش از ورود رسمی فیلم سینمایی «قصیده گاو سفید» به بخش رقابتی هفتاد و یکمین جشنواره جهانی فیلم برلین، شرکتی ظاهرا فرانسوی به نام «توتم فیلمز» به سراغ مالک این اثر رفته و موفق می‌شود تا امتیاز فروش آن را خریده و قرارداد پخش این فیلم را از اوایل مارس در بازار فیلم اروپا منعقد نماید و جالب‌تر آنکه پس از این خرید و فروش، وبسایت «توتم فیلمز» به انتشار متنی مبادرت می‌ورزد که در آن صراحتا «قصیده گاو سفید» به عنوان داستان مبارزه یک زن برای عدالت، شناخت و استقلال یادکرده و نوشته فیلم با کارگردانی متفکرانه از موتیف‌های بصری استفاده کرده و نور را فراتر از تاریکی قرار داده است و بیش از همه درام مرکزی و تراژدی فیلم تاثیرگذار است.
البته ماجرای این خرید و فروش آن هنگام اکشن می‌شود که با دقت در عوامل تولید اثر متوجه شویم که «قصیده گاو سفید» سه نویسنده دارد و یکی از ایشان خانم مریم مقدم است که اتفاقا همسر آقای کارگردان نیز می‌باشند! و اتفاقا عهده‌دار ایفای نقش و کاراکتر مینا در این اثر گردیده‌اند! قطعا به کسی مربوط نیست که ایشان به عنوان خانمی دو تابعیتی و متولد شده در ۱۳۴۸، چگونه با اختلاف سنی فاحش خود با جناب کارگردان ۱۳۵۸ «قصیده گاو سفید» آشنا شد و یا اساسا چه چیز موجب شد تا ایشان در سال ۱۳۷۲ هجری‌شمسی به درون سینمای ایران پرتاب شوند و با بازی در نقش مهتاب آن هم در فیلم سینمایی «بلندی‌های صفر»، مراحل ترقی خود در سینمای ایران را آنچنان بلند طی فرمایند! اما مهم است که بدانیم خانم مریم مقدم پس از بازگشت از سفر شش ساله خود به سوئد که در فاصله سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۰ هجری‌شمسی رقم خورد؛ به صورتی ویژه در پروژه سینمایی «پرده» به عنوان محصول کارگردانی مشترک جعفر پناهی و کامبوزیا پرتوی حاضر شد. پروژه‌ای که به صورتی غیر قانونی در ایران تولید گردید و اتفاقا به سبب شعارهای پُررنگ سیاسی خود در ترسیم فضای اختناق ایران مورد توجه شصت و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین قرار گرفت و خرس نقره‌ای برای بهترین فیلمنامه از آن خود ساخت. خرسی که جعفر پناهی به دلیل محکومیت قضایی خود نتوانست از کشور خارج و موفق به دریافت آن شود؛ اما بجای او کامبوزیا پرتوی و مریم مقدم بودند که به برلیناله رفتند و هدیه مادی غربی‌ها برای تامین هزینه‌های مالی حضور و گسترش فعالیت‌های این طیف سینمایی در ایران را دریافت نمودند. سوغاتی ویژه‌ای که به قیمت محکومیت قضایی و دو سال محرومیت خانم مریم مقدم به سبب بازی در یک فیلم بدون مجوز و با فرایند تولید غیر قانوی تمام شد و شاید یکی از دلایل عقده‌گشایی‌های «قصیده گاو سفید» نسبت به دستگاه قضایی کشور نیز مربوط به همین ماجرا باشد.
|
فیلم سینمایی
«قصیده گاو سفید» همانند برخی آثار در این سال‌ها به سراغ
حدود الهی و موضوع
قصاص رفته تا در آن شبهه‌افکنی کند! اثری که اگر چه در ضدیت با این حکم الهی خواسته تا از رویکرد جدیدی در داستان‌پردازی بهره
مند شود؛ اما به عنوان یک اثر سینمایی جزئیات زیادی ندارد و البته در برابر هرگونه طبقه‌بندی ژانر و سبک هم مقاومت می‌کند. فیلمی که چه در آغاز و یا پایان‌بندی از یک ابهام و عدم قطعیت رنج برده و به گونه‌ای دارای پایان باز می‌باشد؛ اثری ضعیف از منظر ساختارهای سینمایی که تلاش دارد با ایجاد شبهه‌ای متفاوت، ذهنیتی منفی از
احکام قضایی اسلام را تبلیغ نماید. فیلمی به شدت سیاسی که آنچنان بر حاکمیت اختناق بر فضای حاکمیتی جمهوری اسلامی باور دارد که هم در نمای نخست و هم در سکانس پایانی فیلم، حیاط یک زندان را به مخاطب خود نشان می‌دهد که در وسط آن یک
گاو سفید وجود دارد و سمت راست آن
زنان چادری سیاه‌پوش و سمت چپ آن
مردان سیاه‌پوش قرار گرفته‌اند که منتظر انجام
حکم قصاص و اعدام یک
انسان هستند
.
گاوی که اگر چه
قصیده نیست! اما قطعا می‌تواند
مرثیه
ای سوزناک و دلخراش برای ترسیم فلاکت و بیچارگی انسان ایرانی و اسارت او در میان
احکام قضایی اسلام باشد و این در حالی است که کارگردان اثر در گفتگوی خود به صورتی شفاف بیان می
کند:
گاوی که در فیلم بود به عنوان سمبل استفاده شده بود.
|
قطعا از منظر نمادین می‌توان تفاسیر سیاسی منفی بسیاری را متوجه لایه‌های درونی «قصیده گاو سفید» نمود که به واسطه ضعف ساختاری اثر پوشیده شده و مورد توجه مخاطب قرار نمی‌گیرد. اما با این همه، فیلم سینمایی «قصیده گاو سفید» مملو از ادعاهای مضحک و گزنده آن هم با رنگ و بوی سیاسی است که نشان از شتابزدگی در تهیه یک مانیفست متضاد با ارزش‌های کشور ایران به اسم فیلم سینمایی دارد. فیلمی با متلک‌های گاه و بیگاه بر علیه حاکمیت جمهوری اسلامی که با دیالوگ‌های سیاه و جشنواره‌پسند وِزه‌ای همراه می‌شود. دیالوگ‌هایی همانند آنچه که مینا درباره همسر معدوم خود یعنی بابک می‌گوید که: وقتی زنده بود، همش به خاطر فیلم‌هایی که جمع می‌کرد، می‌گرفتنش و … موجب می‌شود تا پس از زیرنویس شدن و نمایش در جشنواره‌های خارجی مورد استقبال قرار گیرد و به عنوان سندی از برای نشان دادن فضای شدید اختناق به عنوان محصول انقلاب اسلامی از کاربردی در حد بضاعت خود برخوردار شود.
|
فیلم سینمایی
«قصیده گاو سفید» هرچند ادعای ژانر سایکودرام و شاعرانگی و ملودرام دارد اما اثری مشتت و معترض و پرخاشگر است و در یک کلام، فیلمی تراژیک به سبک یونانی است، با این شعار غلط که انسان اگر بین بد و بدتر گیر کند، حق کشتن دیگران را دارد، حتی اگر در خیال خود این کار را بکند. پایان فیلم، جایی که
مینا، به
رضا، لیوان شیر مسموم می‌خوراند و
رضا را می‌کشد، او از خانه خارج شده است، اما در نمای بعد،
رضا را در همان صندلی می‌بینیم که زنده است! پایان‌بندی باز و مُبهمی که می‌تواند به حیله و نیرنگی شناخته شود جلب نظر و گرفتن مجوز از وزارت فخیمه
ارشاد و همچنین توجیه اعضای محترم شوراهای اقماری سازمان سینمایی در صدور مجوزهای قانونی برای تولید و عرضه چنین اثر گل دُرشت سیاسی در فضای فرهنگی و سینمایی کشور!
|
مینا در فیلم سینمایی «قصیده گاو سفید» کارگر کارخانه «شیر پاستوریزه» است و دختر هفت ساله ناشنوایی دارد و بابک همسر مینا به علت شهادتِ دروغ دو نفر و در نتیجه، حکم اشتباه یک قاضی به نام رضا اسفندیاری، اعدام شده است. اما یک سال بعد با اعتراف شاهد دوم، ماجرا لو می‌رود و معلوم می‌شود که بابک، اشتباهی اعدام شده است و دادگاه طی عذرخواهی بیان می‌کند که دیه کامل بابک پرداخت خواهد شود. اما قاضی دادگاه که ناراحتی وجدانی گرفته است، تصمیم می‌گیرد از شغل قضاوت استعفا بدهد و سپس با نام مستعار به سراغ مینا می‌رود و مینا هم که نمی‌داند او قاضی پرنده شوهرش بوده، به وی علاقه‌مند می‌شود. در این میان مینا دلباخته رضا که مطلقه است می‌شود و به وی ابراز محبت می‌کند، تا حدی که بعد از وفات پسر رضا که در خدمت سربازی و به سبب بیش مصرفی، اوردوز کرده و …، از وی در منزل خود پرستاری می‌کند. از طرف دیگر، برادر شوهر مینا، چشمش دنبال مینا است و از آن سو، پدرشوهرش نیز به طمع دریافت دیه بابک، می‌خواهد حضانت دختر مینا را بگیرد و دردسرهایی را به او تحمیل می‌کند. البته مینا در پایان توسط برادر شوهرش می‌فهمد که مردی که چند ماه در کنارش زندگی کرده، همان قاضی پرونده بابک است که حکم اعدام شوهرش را صادر کرده و از این جهت مینا هم با نفرت قاضی را ترک می‌کند.
فیلم سینمایی «قصیده گاو سفید» اثری ضعیف است که با ایرادات بی‌شماری در فیلمنامه همراه گردیده. ایراداتی که حتی منطق این اثر را به چالش می‌کشد و نمی‌تواند توجیه کند که چرا رضا به عنوان حتی مستشار دادگاه که رییس محکمه نبوده، با چه استدلالی خود را قاتل بابک می‌داند و یا جناب رضا با کت و شلوار خوش‌دوخت و برند و خودروی شخصی ۸۰۰ میلیونی و خانه‌ای در دامنه کوه آن هم در شمال شهر و تمکن مالی آنچنانی که می‌توان یک خانه متراژ بزرگ قدیمی دیگر خود را در اختیار مینا بگذارد و …، خود را دوست بابک معرفی می‌کند که از او ده میلیون تومان قرض گرفته است و این موضوع برای مینا هم باورپذیر باشد و این دروغ شاخدار را به سادگی بپذیرد؟ و یا اصلا تصمیم به قتل یک انسان دیگر، آن هم از طریق سم، و آن هم در حالی که رخ به رخ آدمی نشسته، کار ساده‌ای است که زنی با مختصات مینا به همین سادگی به آن برسد و اجرایش کند؟
|
شخصیت
رضا در فیلم سینمایی
«قصیده گاو سفید» کاملا مهمل و بی‌ربط است که نه به تیپ یک قاضی نزدیک است و نه دارای وجاهت شخصیت است و در این میان
قاضی رضا نه برادری، نه خواهری، نه قوم و خویشی، نه حتی همکاری در تشکیلات عریض و طویل قوه قضاییه ندارد و اگر پسری هم دارد، صرفا کارکرد آن تاکید هر چه بیشتر بر شخصیت درون حاکمیت و سیاه قضاتی همچون
رضا است که می
توانند مابه ازای افرادی همچون ریاست قوه قضاییه را در تصور مخاطب برانگیزاند. البته
رضا در این اثر چندان سمپاد نیست اما فیلمساز، مسئله خدشه در
کیفیت قضاوت اسلامی و بالاخص
قانون قصاص را به دغدغه اصلی بیننده تبدیل می‌کند و از این جهت تاکید چندباره
«قصیده گاو سفید» بر این جمله از دهان یکی از قضات و همچنین همکار
رضا در دادگستری که «
اعدام بابک
خواست خدا بوده» آن هم با لحنی کنایی و تمسخرآمیز و یا بیان این جمله از زبان یکی از اولیای دم که
«کاش قصاص دست ما نبود» همه حکایت از به چالش کشیدن امر قضاوت مبتنی بر احکام اسلامی را در
«قصیده گاو سفید» دلالت می
کند.
|
فیلم سینمایی «قصیده گاو سفید» در ذهن مخاطب خود چنین القا می‌کند که اگر حکم قصاص وجود نداشت، بعد از پیدا شدن قاتل اصلی، امکان آزادی همسر مینا از حبس ابد وجود داشت، اما به سبب کیفیت احکام قضایی اسلامی این فرصت از او سلب شده است! و اکنون رضا به عنوان قاضی پشیمان، می‌خواهد اشتباه شرع و کیفیت نازل احکام اسلام را با انسانیت خود جبران کند و از این جهت منفعلانه به حمایت از زن اعدامی می‌پردازد و در یک قرائت اپوزیسیونی، پشت به سیستم کرده است و از دستگاه قضایی جدا شده و به مردم برمی‌گردد!
|
البته فیلم سینمایی
«قصیده گاو سفید» در لایه محتوای سبک زندگی خود به تصورسازی از مواهب
همباشی (
Cohabitation
) و ترویج
ازدواج سفید و بدون عقد شرعی مبادرت می‌ورزد و بعضا ضمن تقلید از فیلم سینمایی
مهمانی هیولا (
Monster’s Ball
) به کارگردانی
مارک فورستر (
Marc Forster
) که داستان مرد سفیدپوست و نژادپرستی که با برقراری رابطه‌ای عاشقانه با زنی سیاه‌پوست و پس از خودکشی پسرش، به دنبال راهی برای جبران تعصب و نفرت پیشین خود است. سعی می
کند تا اصالت لذت بردن در وضعیت موجود را به مخاطب خود منتقل سازد و …
در مجموع حضور «قصیده گاو سفید» در برلیناله امسال می‌تواند ضرورت پالایش در ساختارهای فرهنگی و سیستم‌های اجرایی کشور را مجددا یادآور شود و حفره‌های عمیق جهالت و یا خیانت در عرصه فرهنگی کشور را هویدا سازد. حفره‌هایی که موجب صدور پروانه ساخت تولیداتی همچون «قصیده گاو سفید» می‌شود. فیلمی که صراحتا به ترسیم بیچارگی انسان ایرانی در حاکمیت نظام جمهوری اسلامی مبادرت ورزیده و متاسفانه و در کمال ناباوری مورد تقدیر ویژه مادی و معنوی وزارت‌خانه بی‌ربطی دولتی قرار می‌گیرد و حتی جایزه ویژه هیئت داوران وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی را در بخش «تجلی اراده ملی» سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر از آن خود می‌سازد و حال آنکه بدیهی‌ترین مطلب آن است که سینمای ملی در تمامی کشورها‌ی جهان به دنبال دست‌یابی به اهدافی مبتنی بر ارزش‌های خود است. از مهمترینِ این اهداف تاثیر‌گذاریِ بر فرهنگ و مردم سایر کشورها علاوه بر کشور خود است، تا بتواند از این طریق عقیده‌های خود را به دنیا صادر کند؛ اما متاسفانه کُلیت سینمای ملی ایران در طول این سال‌ها نه تنها تاثیر‌ی بر فرهنگ و مردم دیگر ممالک نداشته است، بلکه از منظر کُلی حتی از تاثیرگزاری مطلوب در ارائه سبک زندگی اسلامی و ایرانی متناسب برای مردم کشور خود نیز عاجز بوده و تمرکز خود را معطوف تصاحب جوایز مالی جشنواره‌های خارجی ساخته است. جشنواره‌هایی که هم به سینمای بدون مخاطب و یا کم مخاطب ایشان هویت می‌بخشد و هم مبالغ قابل توجهی پول را جهت ارتزاق و تثبیت حیات سینمایی به ایشان جایزه می‌دهد.
سینماپرس: برنامه تلویزیونی «غیرمحرمانه» این جمعه ۱۵ اسفند ماه به موضوع تولید واکسن ایرانی کووید ۱۹ می پردازد.
به گزارش سینماپرس، «غیرمحرمانه» جمعه ۱۵ اسفند ماه با حضور علیرضا بیگلری رئیس انستیتو پاستور، مصطفی قانعی رئیس کمیته علمی ستاد مقابله با کرونا، حسن جلیلی مدیر تولید واکسن کرونا در ستاد فرمان اجرایی امام (ره) و حسین ملک افضلی محقق و پژوهشگر روی آنتن می رود.
در این برنامه در رابطه با تولید واکسن ایرانی کووید ۱۹ در کشور گفتگو می شود. مناظره برنامه «غیر محرمانه» با هدف بررسی موضوعات روز جامعه و گفتگو پیرامون مسائل مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، آموزشی، بهداشتی و … در تلاش است تا دغدغه‌های روز جامعه را در تعامل با مردم به قاب تلویزیون بیاورد.
«غیرمحرمانه» کاری است از گروه اقتصاد و دانش به تهیه کنندگی و کارگردانی علیرضا عاصم یوسفی و اجرای محمدجعفر خسروی که جمعه ها بعد از اذان مغرب از شبکه دو سیما پخش می شود.
سینماپرس: معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از آمادگی این معاونت برای مشارکت با دیگر نهادها در جهت گسترش نمایش عروسکی خبر داد.
به گزارش سینماپرس، سید محمدمجتبی حسینی عصر دیروز سه شنبه ۱۲ اسفند ماه با حضور در دبیرخانه هجدهمین جشنواره نمایش عروسکی تهران – مبارک، با اعضای ستاد برگزاری این جشنواره دیدار کرد و جشنواره نمایش عروسکی را یکی از درخشان‌ترین جشنواره‌های تئاتری کشور دانست که از نظر هنری و تاثیرات اجتماعی، رویداد مبارکی است.
حسینی در این دیدار که با حضور قادر آشنا مدیرکل هنرهای نمایشی، مدیران بخش‌های گوناگون جشنواره نمایش عروسکی و رضا بصیرت مدیر انجمن هنرهای نمایشی برگزار شد، گفت: در طول سال تعداد زیادی جشنواره برگزار می‌شود که از میزان ده تا صد در صد حمایت معاونت هنری برخوردار می‌شوند. به همین دلیل در حوزه مدیریت خود، بررسی عملکرد این جشنواره‌ها را در دستور کار قرار داده‌ایم.
وی ادامه داد: اگر چند جشنواره مورد اقبال داشته باشیم، یکی از آنها عروسکی است که به لحاظ هنری و تاثیرات اجتماعی، رویداد مبارکی است.
حسینی با تایید این نکته که شکل فعلی جشنواره عروسکی که تولید محور است، در عین کمک به جریان تولید و اجرای نمایش عروسکی می‌تواند از آسیب‌های این جشنواره هم به شمار آید، تاکید کرد: این شکل برگزاری می تواند تغییر کند به این معنا که جشنواره عروسکی نیز با رونق گرفتن اجراهای عمومی در طول سال در سراسر کشور می تواند همانند جشنواره کودک و نوجوان برآیند اجراهای عمومی آثار در طول سال باشد.
این مدیر هنری درباره احیای دفتر تئاتر عروسکی در اداره کل هنرهای نمایشی توضیح داد: ایجاد نهاد، لزوماً به این جریان کمکی نمی‌کند بلکه تعدد نهادها می‌توانند مخاطره بیشتری هم داشته باشند. بنابراین به جای ایجاد و افزایش نهاد، باید ایجاد برنامه کنیم.
حسینی با بیان اینکه کرونا فرصتی برای بهره‌گیری از ظرفیت‌های فضای مجازی فراهم کرده است، افزود: این فضا بخشی از کمبود اماکن ما را جبران کرد و بعد از کرونا هم باید از این ظرفیت استفاده کنیم ولی این موضوع نباید مانع نگاه به ایجاد زیرساخت‌ها شود.
وی با تاکید بر لزوم مشارکت گرفتن از دیگر نهادها در زمینه گسترش نمایش عروسکی عنوان کرد: تئاتر عروسکی به دلیل اشتراکاتی که با حوزه تربیت و پرورش دارد، می‌تواند از ارتباط با این حوزه هم استفاده کند و در این راستا می‌توان با بهره‌گیری از ظرفیت سامانه شاد، دانش‌آموزان را از کودکی با تئاتر آشنا کرد.
حسینی گفت: اگر بتوانیم نهادهای مشارکت را شناسایی کنیم، بنده این موضوع را به عنوان یک دغدغه در هر سطحی پیگیری خواهم کرد.
معاون هنری در بخش پایانی سخنان خود خواستار آسیب‌شناسی جشنواره‌ها شد و توضیح داد: عموما بیشتر انرژی ما صرف خوب برگزار شدن جشنواره‌ها می‌شود و همین موضوع باعث شده نگاه تحلیلی بعد از جشنواره، مورد غفلت قرار گیرد اما این تحلیل برای تصحیح اشتباه‌ها و پیدا کردن مسیر درست به ما کمک می‌کند و سبب می‌شود دوره‌های بعدی را بهتر برگزار کنیم.
قادر آشنا مدیرکل هنرهای نمایشی نیز در سخنانی از تلاش دبیرخانه جشنواره نمایش عروسکی قدردانی کرد و این جشنواره را کم دردسرترین و بی‌حاشیه‌ترین رویداد این اداره خواند.
وی با اشاره به به بهره‌گیری از ظرفیت فضای مجازی در برگزاری این جشنواره ادامه داد: افتخاری است برای معاونت هنری که در دوران کرونا فعالیت‌های هنری ما به حاشیه نرفته است.
آشنا با ابراز خشنودی از استقبال تماشاگران از آثار جشنواره عروسکی افزود: بازدیدکنندگان جشنواره عروسکی از فجر بیشتر شده است چون آن تجربه را پشت‌سر گذاشتیم.
وی یادآوری کرد: با اینکه برگزاری این جشنواره در فضای مجازی مخالفانی داشت ولی حالا آن مخالفان، خود از موفقیت جشنواره سخن گفته‌اند.
مدیر کل هنرهای نمایشی در پایان گفت: خوشحالیم که شرمنده هنرمندان شرکت‌کننده در جشنواره عروسکی نیستیم. شعار نمی‌دهیم ولی اولویت‌مان در پرداخت‌ها، پرداخت به هنرمندان بوده است.
در ادامه مهدی حاجیان دبیر اجرایی جشنواره نیز ابراز خوشنودی کرد که در این دوره، بعضی از بخش‌های جشنواره مانند کارگاه‌های آموزشی، پژوهش و … بار دیگر مورد توجه قرار گرفته به ویژه اینکه این کارگاه‌ها عموما با استقبال فعالان تئاتر عروسکی در استان‌ها روبرو شده است.
وی توضیحاتی درباره بخش‌های گوناگون این دوره از جشنواره ارایه کرد و یادآور شد: تلاش برای ارتباط تنگاتنگ با تمام مخاطبان و گروه‌ها از جمله موضوعات مورد تاکید ما بود. ضمن اینکه تمام امور اجرایی جشنواره به فضای مجازی منتقل شد.
حاجیان تصریح کرد: در برگزاری جشنواره امسال به جهت شرایط ویژه اقتصادی به خودمان بیشتر سخت گرفتیم و از تمام هزینه‌های غیرضروری چشم‌پوشی کردیم و تنها بخشی که هیچ خساستی نشان ندادیم، مرتبط به هنرمندان و کمک هزینه‌ها و جوایز است.
امیر عابدی مدیر بخش عکس، میترا کریمخانی رییس انجمن نمایشگران عروسکی خانه تئاتر، سامان خلیلیان مدیر بخش خیابانی و محیطی و محسن حسن زاده مدیر روابط عمومی جشنواره نیز توضیحاتی درباره بخش‌های مربوط به خود ارایه کردند.
نبودن جریان مستمر در نمایش عروسکی، تنوع تولیدات نمایشی در پی همه گیری کرونا و بهره‌مند شدن استان‌ها از تئاتر مرکز، از جمله محورهای سخنان آنان بود.
سینماپرس: در حالی که امسال در نوروز ۹۹ اکران کم فروغی را خواهیم داشت، رایزنی هایی در حال انجام است تا «خورشید» مجید مجیدی در این مقطع زمانی به اکران برسد.
به گزارش سینماپرس، در شرایط کرونا، نوروز امسال صاحبان آثار چندان رغبتی برای اکران فیلم هایشان ندارند زیرا ستاد ملی کرونا از موج چهارم شیوع بیماری خبر می دهد و احتمال تعطیلی سالن ها در این شرایط زیاد است. صاحبان آثار هم که برای فیلم هایشان هزینه هایی هنگفت را متحمل شدند، حاضر نیستند سرمایه های خود را به خطر بیندازند.
در حال حاضر «درخت گردو» ساخته محمد حسین مهدویان یکی از گزینه های قطعی اکران نوروزی است اما رایزنی ها در حال انجام است که «خورشید» ساخته مجید مجیدی که توانست نظر بسیاری از منتقدان و کارشناسان را در جشنواره سی و هشتم جلب کند در اکران نوروزی قرار گیرد.
حال باید دید مجید مجیدی رضایت به اکران فیلم «خورشید» خواهد داد و این فیلم که توانسته نظر داوران بین المللی را جلب کند، با شرایط پیش رو و عدم ثبات سینما به دلیل بیماری کووید ۱۹ اکران خواهد شد. با توجه به این مهم که «خورشید» نماینده ایران در اسکار ۲۰۲۱ است توقع می رود اکران خوبی برای این فیلم در نظر گرفته شود تا بتواند واکنش مخاطب و منتقدان را با خود همراه کند.
«خورشید» درامی اجتماعی است که توسط مجیدی و نیما جاویدی نوشته شده است این فیلم عنوان بهترین فیلم و بهترین فیلمنامه را از جشنواره سی و هشتم از آن خود کرد. فیلم به تهیه کنندگی امیر بنان ساخته شده و در بخش مسابقه اصلی شیرطلایی هفتاد و هفتمین دوره جشنواره بین المللی فیلم ونیز انتخاب و برنده جایزه فانوس جادویی این جشنواره شد. انتخاب منتقدان هالیوود ریپورتر در شماره بیست فیلم برتر دو جشنواره ونیز و تورنتو در سال ۲۰۲۰ قرار گرفت.
سینماپرس: پیمان عباسی فیلمنامه نویس مطرح کشور با انتقاد شدید از عملکرد غلط مدیران سینمایی دولت تدبیر و امید طی ۸ سال گذشته اظهار داشت: طی ۸ سال گذشته سینمای کشور با فاجعه مدیریتی مواجه شد؛ وضعیت سینما طی این سال ها اصلاً خوب نبود و ما نه مدیرانی داشتیم که در مواقع بحرانی بتوانند تدبیری عاقلانه برای رفع معضلات سینما و سینماگران داشته باشند و نه حضور مدیرانی را شاهد بودیم که بتوانند با خلاقیت و دغدغه مندی اوضاع هنرهفتم را کمی بهتر کنند.
فیلمنامه نویس فیلم های سینمایی «توفیق اجباری» و «یادم تو را فراموش» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بیکاری عظیم و گسترده اهالی سینما طی سال های اخیر یکی از مهمترین دستاوردهای مدیران سینمایی بود. سازمان سینمایی به عنوان متولی اصلی سینمای کشور که بخشی از دولت محسوب می شود وظیفه داشت از سینما و سینماگران حمایت مالی داشته باشد و بودجه ای را برای رفع بحران زندگی هنرمندان اختصاص دهد تا شرایط کمی هموار شود اما متأسفانه کمترین اقدامی از سمت آن ها برای برون رفت از این بحران فاجعه بار صورت نگرفت.
وی ادامه داد: سینمای ایران در آستانه ورشکستگی و نابودی مطلق قرار دارد و با این وضعیت اصلاً معلوم نیست سینما که به شدت زمین خورده آیا روزی می تواند از جایش بلند شود یا خیر!؟؛ از سوی دیگر مدیران سینمایی در این سال ها با نابخردی جلوی خلاقیت جوانان را گرفتند و به نوعی ترمز آن ها را کشیدند و اجازه بروز و ظهور خلاقیت های آن ها را در سینما فراهم نکردند.
عباسی خاطرنشان کرد: مدیران سینمایی طی سال های اخیر هیچ چیزی به سینما اضافه نکردند. اگر در این سال ها احیاناً فیلم خوبی ساخته شده بود به دلیل خلاقیت فردی هنرمندان بوده اما مدیران هیچ حمایتی از هنرمندان نداشتند.
این فیلمنامه نویس برجسته در بخش دیگری از این گفتگو با انتقاد شدید از برگزاری جشنواره فیلم فجر در روزهای بحرانی کرونا تصریح کرد: برگزاری جشنواره فجر در بحران کرونا نشانگر بی اهمیت بودن وضعیت بد معیشتی هنرمندان برای مدیران است! یک نفر نیست از آقایان سوأل کند در این روزهای تلخ کدام جشن و جشنواره؟ شما دنبال چه چیزی در سینما می گردید؟ چرا این همه پول بیت المال را برای برگزاری رویدادی صرف می کنید که اصلاً نمی تواند به شکل و روال عادی هر ساله اش برگزار شود؟
فیلمنامه نویس فیلم های سینمایی «پرتقال خونی» و «زهر مار» تأکید کرد: این چه شور و شوقی است؟ حالا که این جبر جهانی کرونا وجود دارد آقایان باید این پول را به بیکار شده های سینما اختصاص می دادند.
عباسی یادآور شد: هر کاری که در این مدت توسط مدیران سینمایی صورت گرفت رسماً یک توهین به اهالی فرهنگ و هنر بود. مثل این مبلغ یک و نیم میلیون تومانی که برای بیکار شده های سینما اختصاص دادند. دریغ از یک بسته معیشتی، دریغ از در اختیار گذاشتن بن های خرید ماهیانه به صورت رایگان برای یکایک اهالی سینما؛ همه این اتفاقات مایه شرم است و من متأسفم که هیچ یک از مدیران ما و دستگاه های فرهنگی و هنری تدبیری برای بهبود وضعیت زندگی هنرمندان ندارند.
