به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی سازمان هنری رسانه‌ای اوج، روز گذشته سه‌شنبه ۱۲ مردادماه، مراسم رونمایی از مستند «خانه‌کابل» و یادبود شاعر افغانستانی زنده یاد محمد سرور رجایی عصر سه شنبه در کافه نخلستان این مجموعه برگزار شد.
در ابتدای این مراسم، حسین قرایی شاعر و نویسنده با گرامیداشت یاد و خاطره زنده یادمحمدسرور رجایی، پیرامون فعالیت‌های اخیر وی، گفت: در ۸ سال اخیر زنده یاد رجایی به شدت دلداده ادبیات کودک و نوجوان شده بود و به صورت خیلی جدی روی این حوزه کار کردند. روزی نشریه‌ای را برای ما آورد به اسم نشریه «باغ» که در همین حوزه نوشته بود و بسیار نشریه خوبی بود. دلیل این دلدادگی را نمی‌دانستم اما قطعاً خلاء مهمی در فضای ادبیات کودک و نوجوان افغانستان احساس کرده بود که به طورجدی این فضا را دنبال می‌کرد.
وی ادامه داد: روزگاری که وی در خانه ادبیات افغانستان مشغول به کار بود، زنده یاد رجایی را می‌شناختم؛ مدام دنبال شاعرانی مثل بی دل و فضای سبک‌هندی هم بود. من احساس می‌کنم در این سال‌های اخیر محمدسرور رجایی به پختگی رسیده بود. ما سال‌های پیش در همین مکان برای شاعران خوب افغانستانی مثل محمدکاظم کاظمی و سیدابوطالب مظفری بزرگداشت‌هایی را گرفته بودیم. محمد سرور رجایی را ضلع دیگری می‌دانم که با دغدغه مدیریتی بیشتر، درحال ضریب دادن به ادبیات افغانستان در ایران بود و مهمترین تفاوت وی با دیگر شاعران داشتن فضای اجرایی در کنار فضای فکری بود. وی به معنای واقعی برای ادبیات و فرهنگ افغانستان دوید و هیچ‌وقت از این دویدن‌ها خسته نشد.
در ادامه مراسم شاعر محمدمهدی عبداللهی با سرودن اشعاری درباره زنده یاد محمدسرور رجایی، یاد و نام این هنرمند بزرگ افغانستانی را گرامی داشت و درباره زنده یاد رجایی، گفت: محمدسرور رجایی شاعری انقلابی، آتش به اختیار و خستگی‌ناپذیر بود؛ شاعری که شهیدانه زندگی کردند، شهیدانه زیستند و در روز عید غدیر مصادف با شب جمعه، مهمان مولا شدند.
سیدجمال عودسیمین تهیه‌کننده مستند «خانه‌کابل» نیز در ادامه مراسم به سخنرانی پرداخت و پیرامون این مستند، گفت: در دنیای جدید مرز بندی بین کشورها ایجاد شده است که در نگاه الهی چنین چیزی وجود ندارد. به راحتی می‌توان بین این ۲ کشور ایران و افغانستان فارغ از مسائل این روزها، گرایشات عاطفی، فرهنگی و معنوی بسیاری را پیدا کرد و ما نیز با همین نگاه بخشی از ظرفیت مجموعه را به تولیدات درباره کشور افغانستان اختصاص دادیم که تا الان ۵ کار در این حوزه تولید شده است.
«خانه کابل» هم یکی از همین مستندها است و می‌توانم بگویم یکی از شیرین‌ترین تجربه‌های ما تولید این مستند در کنار خانواده اکبری بود.
در ادامه مراسم موسی اکبری، هنرمند افغانستانی و مدیر «خانه‌کابل» به سخنرانی پرداخت و گفت: بسیار خوشحالم که در چند سال اخیر توجه به کشور افغانستان بیشتر شده است. ما در کنار تمام مشکلاتی که برای راه‌اندازی کسب و کار برای افغان‌ها وجود داشت که اصلی‌ترین مشکل آن نبود هیچ قانون و حتی منع قانونی بود، توانستیم «خانه کابل» را راه‌اندازی کنیم و در این مسیر به جرات می‌گویم اگر همسر، دختر و پسرم نبودند این رستوران یک روز هم دوام نمی‌آورد.
در پایان مراسم پوستر مستند «خانه کابل» با حضور محمدعلی باشه‌آهنگر، سیدرضا حسینی میثم، صادق روحی‌صفت، سیدجمال عودسیمین و موسی اکبری به امضا رسید و در ادامه نیز با پخش این مستند از آن رونمایی شد.
مستند «خانه کابل» روایتی از راه اندازی کافه‌ای با فضای افغانستانی توسط یک خانواده افغان را روایت می‌کند. این مستند در پلتفرم‌های اینترنتی در دسترس کاربران قرار گرفته است و به زودی از تلویزیون روی آنتن می‌رود.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ستاد اطلاع رسانی سی و چهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، نشست مشترک بررسی زمینه‌های همکاری بین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان و پلتفرم هاشور برگزار شد.
در این نشست که علیرضا تابش مدیر عامل بنیاد سینمایی فارابی و دبیر سی و چهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان و فرزاد آذری‌پور مدیرعامل پلتفرم هاشور حضور داشتند، زمینه‌های همکاری پلتفرم «هاشور» در برگزاری برخط سی و چهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان و طراحی نرم‌افزار کتابخانه ویدیویی اختصاصی برای ایجاد بازار مجازی (آنلاین) دائمی پخش و فروش فیلم‌های سینمایی مورد بررسی قرار گرفت.
تابش برگزاری دوره قبل جشنواره تحت تاثیر شیوع کرونا را با همراهی پلتفرم‌ها و سامانه‌های پخش فیلم در نوع خود بی نظیر دانست و از همکاری‌های پلتفرم هاشور قدردانی کرد.
فرزاد آذری پور مدیرعامل این پلتفرم نیز با اشاره به همکاری گذشته، آمادگی خود را برای مشارکت گسترده‌تر در برگزاری آنلاین جشنواره با توسعه زیرساخت‌ها و به روز رسانی نرم‌افزار، اعلام کرد. ایجاد بازار دائمی برای عرضه فیلم‌های بنیاد سینمایی فارابی و همچنین آرشیو دیجیتالی و کتابخانه ویدیویی اختصاصی بنیاد سینمایی فارابی به صورت ۲ زبانه برای عرضه بهتر محصولات و تولیدات سینمایی در عرصه بین المللی، از دیگر موضوعات این نشست بود.
سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، این جشنواره از ۱۶ الی ۲۱ مهر ۱۴۰۰ برابر با ۸ تا ۱۳ اکتبر ۲۰۲۱ با مشارکت سازمان سینمایی، بنیاد سینمایی فارابی و شهرداری اصفهان، در ۲ بخش مسابقه ایران و مسابقه بین‌الملل، برگزار می‌شود.
خبرگزاری مهر – گروه هنر- زهرا منصوری: با شدت گرفتن موضوعات اجتماعی، اقتصادی و… در کشور حالا دیگر مطالبه گری تبدیل به ویژگی مستندهایی شده است که سازندگانش در پی احقاق حقوق شهروندان هستند تا مقدمات سامان دهی به اوضاع را فراهم بیاورند. گرچه در بسیاری از موارد این موضوع امکان‌پذیر نیست اما مستندسازان دل در گرو این دارند که شاید تلنگری به مسئولان ذی ربط زده باشند.
مستند «نمایش تمام شد» یکی از همین مستندهاست که سوژه محوری آن روایت ناگفته‌هایی درباره وعده ساخت یک پتروشیمی در شهرستان بروجن و مسایل سیاسی، اجتماعی و به‌خصوص اقتصادی مبتلا به آن است.
این مستند ۲۵ دقیقه‌ای، داستان ۱۵ ساله ساخت یک پتروشیمی در بروجن واقع در استان چهار محال و بختیاری را روایت می‌کند. سال ۱۳۸۵، در دولت اول محمود احمدی‌نژاد، کلنگ این پتروشیمی زده می‌شود تا مشکل بیکاری جوانان این استان را مرتفع کند اما در نهایت فرایند ساختش با گذاشتن هزینه‌های زیاد روی دست مردم، نیمه کاره رها شده است.
به بهانه ساخت این مستند با مهدی تقوایی کارگردان و جاوید مختاری تهیه‌کننده «نمایش تمام شد» به گفتگو درباره موضوعاتی همچون بیکاری، جانمایی غلط، کمبود آب، مشکلات خوراک رسانی و… که پی ساخت این پتروشیمی در این مستند به آنها اشاره شده است، نشستیم.
آنچه در ادامه می‌خوانید گفتگوی خبرگزاری مهر با تهیه‌کننده و کارگردان مستند «نمایش تمام شد» است.
* در اولین مواجهه با «نمایش تمام شد»، اولین و مهمترین ایرادی که به چشم می‌آید ساختار گزارشی آن است. به نظرم می‌رسد این فیلم بیش از یک مستند، هم‌تراز با یک گزارش خبری تلویزیونی است و همه مباحث را در سطح مطرح می‌کند. گفتگو را با صحبت درباره انتخاب همین ساختار و قبول یا رد این ایراد شروع کنیم.
مهدی تقوایی: تا حدودی این ایراد را قبول دارم و بخشی از آن شاید به دلیل این است که اولین کار ما بود و تجربه‌ای قبل از آن وجود نداشت. در کل اما از آنجا که این موضوع خیلی کارشناسی و کلان محسوب می‌شود، مردم عامه به راحتی نمی‌توانستند با آن ارتباط برقرار کنند و باید به زبان عامیانه آن را مطرح می‌کردیم تا مردم بتوانند آن را بفهمند و بپذیرند. این سوژه پیچیدگی‌ها و جوانبی داشت که باید مدنظر قرار می‌دادیم. من به شخصه در اولین تجربه‌ام تلاش کردم ساده‌ترین راه و ساده‌ترین قالب را برای بیان حرفم انتخاب کنم. قبول دارم که این کار ضعف‌هایی دارد و می‌توانست خیلی بهتر باشد اما براساس دانسته‌هایم تلاش کردم در همین قالب حرفم را به بهترین شکل بزنم تا عامه‌فهم باشد.
جاوید مختاری: زمانی از نظر هنری شما قالب مستند را نقد می‌کنید و زمانی هم از زاویه نگاه کارگردان که از چه زاویه‌ای می‌خواسته به این موضوع نگاه کند. در این مستند، بیش از آنکه جنبه هنری کار برای‌مان مسئله باشد، خود سوژه و آگاهی‌بخشی نسبت به آن برای‌مان موضوعیت داشت. درباره پتروشیمی ما اساساً وارد پیچیدگی‌ها نشدیم و تلاش کردیم به ساده‌ترین حالت ممکن مساله را مطرح کنیم.
* که می‌شود همین ساختار گزارش خبری؟
مختاری: بله. نیت ما بیش از آنکه ساخت یک مستند هنری با فرم‌های ساختاری پیچیده باشد، حل یک مسئله بود.
* البته من هم درباره فرم صحبت نمی‌کنم. در همان مرحله طرح موضوع هم همه چیز در سطح می‌ماند.
مختاری: اجازه دهید کمی به عقب برویم و ببینیم چرا اساساً این مستند ساخته شده است. در شهرستان‌هایی مثل بروجن و ۱۳ شهرستان دیگر مانند فسا، کازرون، دهدشت و غیره در بین مردم باوری وجود دارد که احداث پتروشیمی را نماد پیشرفت شهر خود می‌دانند. گویی اگر پتروشیمی بیاید همه چیز خوب می‌شود. در لردگان این اتفاق رخ داده و می‌گویند سبک زندگی مردم خیلی تغییر کرده است. اگر نماینده مجلسی امروز بیاید و بگوید نمی‌خواهم پتروشیمی احداث کنم از سوی همه تخطئه می‌شود. در حالی که مردم هنوز با واقعیت پتروشیمی‌ها آشنا نیستند و نیت اول ما ایجاد همین آشنایی بود. اینکه به ساده‌ترین حالت ممکن حتی در قالب گزارش خبری به این موضوع بپردازیم.
چه اینکه در گزارش‌های خبری صداوسیما اساساً به این موضوعات پرداخته نمی‌شود، به خصوص در شبکه‌های استانی چرا که موضوع تبدیل به موضوع سیاسی می‌شود و زمینه کشمکش آدم‌های مختلف را ایجاد می‌کند. این موضوع نیاز به یک نگاه مستقل داشت تا این سد از جلوی نگاه مردم برداشته شود. این مستند در تابستان ۹۹ تولید شده و تا به امروز در همین اکران‌های مردمی تأثیرگذار بوده است. امروز که با هم صحبت می‌کنیم طرح احداث پتروشیمی بروجن، تقریباً رد شده و طرح جدیدی جایگزین آن شده، بخشی از این اتفاق به واسطه آگاهی نخبگان بوده است که به واسطه همین گزارش‌ها تلنگر خورده‌اند و بعد در آن عمیق شده‌اند.
مهدی تقوایی
* اتفاقاً نکته همین آگاهی نخبگان است. پس اساساً مخاطب هدف شما الزاماً مردم عامه نبوده‌اند.
تقوایی: اینجا یک مشکلی وجود دارد و آن ایجاد یک تقابل است. اینکه حتی اگر مسئولان و نخبگان در جامعه به یک تصمیم برسند و راه حل کارشناسی‌شده هم برای آن داشته باشند، پیش از آن آنقدر مردم با وعده‌های مختلف همراه و سرگرم شده‌اند که حتی با موضع کارشناسی هم مقابله می‌کنند. باور مردم آن منطقه این است که احداث پتروشیمی به نفع‌شان است و لغو آن به ضررشان. طی ۱۵ سال گذشته آنقدر شعارهای امیدوارکننده و توخالی شنیده‌اند که فکر می‌کنند تنها راه نجات‌شان همین است.
* بالاخره مخاطب شما مردم بودند یا مسئولان؟
تقوایی: قطعاً در بخشی از کار مخاطب مردمی هستند که باید متوجه شوند این طرح به درد شما نمی‌خورد.
تقوایی: تقریباً یک سال از زمان ساخت این مستند گذشته و الان شرایط به کل تغییر کرده است. آنچه من متوجه شده‌ام این است که مردم برای‌شان اهمیت ندارد که در جریان جزییات قرار بگیرند. حرفشان این است که می‌گویند اصلاً آب از بین برود، من شغل می‌خواهم، شغل نداشته باشم می‌میرم * در همین مرحله مباحثی را طرح می‌کنید که مردم قانع شوند ولی جز چند حرف کلی مسئله دیگری عنوان نمی‌شود که بخواهد منجر به آگاهی شود.
مختاری: به هر حال شما وقتی درباره آلودگی زیست محیطی صحبت می‌کنید، امکان دارد مردم آن منطقه بگویند، اوکی آلودگی بشود، اما من شغل می‌خواهم. در این مستند درباره شغل صحبت می‌کنیم و آمار از ۳۰۰ شغل می‌دهیم و بعد فلان نماینده می‌گوید با احتساب صنایع وابسته آمار واقعی اشتغال‌زایی این طرح ۳ هزار شغل است.
در مرحله بعد ثابت می‌کنیم این ۲ حوزه ارتباطی با هم ندارند و در نمونه‌هایی که تا امروز اتفاق افتاده شاهد چنین توسعه‌ای نبوده‌ایم. بعد هزینه این اشتغال را محاسبه می‌کنیم. جلوتر سراغ تجربه لردگان و ماهشهر می‌رویم که پتروشیمی دارند اما مردم‌شان هنوز می‌نالند. اگر مردم قانع نشوند در این مباحث به جایی نمی‌رسیم.
* اقناع مخاطب در مستند نیاز به پژوهش دارد و به نظر می‌رسد این مستند ضعف پژوهش داشته است.
مختاری: در این زمینه اختلاف‌نظر داریم. کار حتماً پژوهش داشته است اما معتقدیم اتفاقاً مردم حوصله شنیدن حرف‌های عمیق در این مباحث را ندارند. خیلی هم علاقه ندارند درباره پیچیدگی‌های پتروشیمی بدانند، تنها کافی است به آنها بگوییم جنگل‌های زاگرس دارد از بین می‌رود.
* بله چون مسئله او شغل است و درگیر این دغدغه‌ها نمی‌شود.
مختاری: دقیقاً. او می‌گوید برای من شغل ایجاد کنید. در یکی از سکانس‌ها نشان می‌دهیم که حتی برای اشتغال هم، این کار به سود شما نیست. با ماشین‌حساب، خود مردم حساب می‌کنند که بالای ۳ میلیارد تومان باید هزینه شود تا یک شغل در اینجا ایجاد شود و خودشان می‌گویند خیلی زیاد است. تصور مردم ایجاد هزاران شغل است اما وقتی با آمار ۳۰۰ شغل مواجه می‌شوند نگاه‌شان تغییر می‌کند.
تقوایی: تقریباً یک سال از زمان ساخت این مستند گذشته و الان شرایط به کل تغییر کرده است. آنچه من متوجه شده‌ام این است که مردم برای‌شان اهمیت ندارد که در جریان جزییات قرار بگیرند. حرفشان این است که می‌گویند اصلاً آب از بین برود، من شغل می‌خواهم، شغل نداشته باشم می‌میرم. اگر در همه حوزه‌ها عمقی وارد موضوع می‌شدیم، مخاطب پای حرف‌مان نمی‌نشست. من می‌توانستم همه موارد را با همه جوانب نشان دهم اما احساسم این است که مخاطب حوصله این حرف‌ها را ندارد. خدا را مختاری: در زیر لایه دوم من به دنبال طرح این موضوع هستم که پتروشیمی اساساً خوب نیست اما برای آنکه مخاطبی را که نسبت به این موضوع گارد دارد را با خود همراه کنم، ابتدا باید در زاویه نگاه او بنشینم و روایت را از آنجا آغاز کنم. اگر از همان دقیقه اول می‌گفتیم پتروشیمی بد است، متهم می‌شدیم که از جایی پول گرفته‌ایم تا سرنوشت مردم منطقه را خراب کنیم که طی یک سال گذشته هم این مستند همان اثری را که می‌خواستیم روی مردم گذاشته است. هدف کوچکی که داشتم تا حد زیادی محقق شده است.
جاوید مختاری
* نکته دیگر درباره مستند شما، تغییر لحن چندباره آن از موضوعی به موضوع دیگر است. از تحریم ماجرا شروع می‌شود، بعد به ناتمام بودن پروژه پتروشیمی می‌رسد و بعد سراغ اهمیت آن می‌روید.
مختاری: این مستند از زاویه یک جوان بروجنی به ماجرای پروژه ناتمام پتروشیمی در این شهر نگاه می‌کند. ابتدا با خبر تحریم آن مواجه می‌شود و بعد می‌بیند هیچ چیزی ساخته نشده است. سوال اصلی مردم بروجن هم بیش از خوب یا بد بودن پتروشیمی، این است که در این ۱۵ سال چرا این پروژه به سرانجام نرسیده است. از همین زاویه سراغ سوژه رفتیم و ابتدا همین سوال را مطرح کردیم که چرا این پتروشیمی راه نیفتاده است. در طول پژوهش اما آرام‌آرام فرمان را تغییر می‌دهیم و اعلام موضع می‌کنیم.
مختاری: در زیر لایه دوم من به دنبال طرح این موضوع هستم که پتروشیمی اساساً خوب نیست اما برای آنکه مخاطبی را که نسبت به این موضوع گارد دارد را با خود همراه کنم، ابتدا باید در زاویه نگاه او بنشینم و روایت را از آنجا آغاز کنم. اگر از همان دقیقه اول می‌گفتیم پتروشیمی بد است، متهم می‌شدیم که از جایی پول گرفته‌ایم تا سرنوشت مردم منطقه را خراب کنیم * نکته همین است که آرام‌آرام این اتفاق نمی‌افتد و در طول ۲۵ دقیقه مستند چند مسئله با هم مطرح می‌شود، تا ذهن مخاطب معطوف به یک مسئله می‌شود، سریع تغییر موضوع می‌دهید.
مختاری: در زیر لایه دوم من به دنبال طرح این موضوع هستم که پتروشیمی اساساً خوب نیست اما برای آنکه مخاطبی را که نسبت به این موضوع گارد دارد را با خود همراه کنم، ابتدا باید در زاویه نگاه او بنشینم و روایت را از آنجا آغاز کنم. اگر از همان دقیقه اول می‌گفتیم پتروشیمی بد است، متهم می‌شدیم که از جایی پول گرفته‌ایم تا سرنوشت مردم منطقه را خراب کنیم. اما در مستند همه حرف‌ها را مطرح کرده‌ایم. از آنجا شروع کردیم که چرا پروژه نشده است، بعد رفتیم سراغ اینکه اساساً هم نباید بشود. موضعم را در پایان صریح می‌گویم که این شعارها و طرح‌ها سیاسی است اما در ابتدا نمی‌توانستم با این صراحت اعلام موضع کنم. موضوع تحریم هم در ابتدای روایت تنها کارکرد قلاب برای همراه شدن مخاطب را دارد.
تقوایی: بخشی از این تغییر لحن به دلیل جوانب مختلف این موضوع است. بحث اصلی این است که در واقعیت هم اگر بخواهید در این زمینه مطالبه‌ای داشته باشید، باید از همین مسیر بروید. جوان تحصیل‌کرده که تنها امیدش برای اشتغال پتروشیمی است، می‌خواهد بداند آیا این پروژه به نتیجه می‌رسد؟ از جایی به بعد اما سوالش این است که اگر به نتیجه برسد چقدر به نفع من است؟ بعد متوجه می‌شود در صورت ساخت بیش از سود، ضرر دارد و به شهرستان آسیب می‌زند. در واقعیت هم این مسیر به همین اندازه پیچیده است و جوان بدبختی که به‌دنبال کار است، به سختی به نتیجه‌ای می‌رسد. حرف اصلی این است که در ریل توسعه کشور در این بخش به‌خصوص در صنایع مادر، کلاً بنای کار غلط است. یا پای منافع شخصی در میان است یا جهل برخی افراد. هیچ منفعتی برای مردم ندارد.
* در پایان مستند به‌صورت ناگهانی از صنعت نام می‌برید و به‌عنوان راه‌حل آن را معرفی می‌کنید. این بخش هم خیلی ناگهانی در مستند مطرح می‌شود.
تقوایی: آن بخش بعدها اضافه شد. احساس کردم در کنار طرح مباحث درباره پتروشیمی و صنایع مادر باید راه‌حلی هم ارائه دهیم. خیلی از صنایع غیر مادر از سال‌ها قبل آغاز به کار کرده‌اند و خیلی راه‌حل‌های بهتری برای تأمین اشتغال در شهرستان‌ها هستند. احساس کردم راه‌حل مختصری در پایان باید ارائه دهم. در اکران‌های مردمی این خلا را احساس کردم که همه می‌گفتند این حرف‌ها را قبول داریم، مطالبه ما برای شغل چه می‌شود؟ برای پاسخ به این مطالبه و انتظار باید راه‌حلی در پایان ارائه می‌کردیم. حداقل به‌اندازه یک دقیقه می‌توانستیم راه‌حل بهتری به‌جای پتروشیمی جلوی مخاطب بگذاریم.
مختاری: از آنجا که در فرآیند پژوهش این مستند هم حضور داشتم، به این نکته اشاره کنم که توسعه در این شهرستان‌ها هر راه‌حلی داشته باشد قطعاً راه‌حلش صنایع مادر نیست. در همین مستند اشاره می‌شود که در زمان آقایان هاشمی و احمدی‌نژاد چون نفت می‌فروختیم و پول داشتیم، بدون توجه به ابعاد اقتصادی هر جا که می‌رسیدیم پتروشیمی می‌زدیم! در نگاه کلان هم به اقتصاد پروژه‌ها توجه نمی‌شده و امروز همان پشتوانه دولتی هم دیگر وجود ندارد.
* خیلی از این حرف‌هایی که می‌زنید و درست هم هست، در مستند نیست.
مختاری: به این نکته توجه داشته باشید که ما در مجموعه «دیبا فیلم»، خطی از مسئله را پیگیری می‌کنیم. سوژه در این مستند پتروشیمی بروجن بود اما در راستای توسعه نامتوازن در گام‌های بعد سراغ سوژه‌های دیگر مانند رانت انرژی هم می‌رویم. در قسمت دوم همین مستند سراغ این موضوع می‌رویم که در توسعه نامتوازن، تکلیف آبرسانی‌ها چه می‌َشود؟ وضعیتی که باعث شده در خیلی جاها کشاورز در برابر کشاورز و مردم در برابر مردم قرار گرفته‌اند. همه هم ناراضی هستند. نباید اجازه دهیم دوباره جریان غیرکارشناسی منابع مردمی را معطل نگه دارد.
مختاری: ما پیگیر هستیم دیگر نمایندگان هم این مستند را ببینند تا به یک الگوی موفق برسیم. باید این استخوان لای زخمی را که در ۱۳ منطقه دیگر هم وجود دارد، به گونه‌ای رفع کنیم * چند نوبت اشاره کردید که پروژه پتروشیمی بروجن در حال حاضر لغو شده است. فکر نمی‌کنید با توجه به ساختار مستند که درباره آن صحبت کردیم، الان دیگر این فیلم موضوعیت خود را از دست داده است.
مختاری: ما این مستند را برای بچه‌های کازرون رونمایی کردیم. می‌گفتند عین همین روند که در بروجن روایت کردید، در شهر ما هم اتفاق می‌افتد و امام جمعه‌ای که صلاحیت علمی ندارد، مدام تأکید می‌کند که پتروشیمی باید بیاید. یعنی از زاویه نگاه مردمی که درگیر این موضوع هستند، این تجربه همچنان موضوعیت دارد. سعی کردیم در پلان آخر این عام بودن موضوع را با نشان دادن تابلو پتروشیمی‌های دیگر مطرح کنیم. تلاشمان این بود در حداقل زمان این موضوعات را مطرح کنیم.
* اما فیلم «نمایش تمام شد» در صورت فعلی تاریخ مصرف دارد.
مختاری: شما اگر خط خبری مرتبط با بروجن را دنبال کنید، این نماینده مجلس که به‌دنبال راه‌اندازی پتروشیمی بود، به‌شدت دارد محکوم می‌شود. ما پیگیر هستیم دیگر نمایندگان هم این مستند را ببینند تا به یک الگوی موفق برسیم. باید این استخوان لای زخمی را که در ۱۳ منطقه دیگر هم وجود دارد، به گونه‌ای رفع کنیم. مستندی پخش شده که مردم با آن همراه شده‌اند و یک اتفاق مبارک هم افتاده است.
تقوایی: در ابتدا اشاره کردید که این مستند گزارش تلویزیونی است. برای من راحت‌تر بود برای طرح همه این حرف‌ها به همدان و گلستان و جاهای دیگر بروم و همه چیز را نشان دهم. به نظرم خروجی آن خیلی بیشتر گزارش تلویزیونی می‌شد. الان حداقل می‌توانم بگویم من یک سوژه و داستان مشخص دارم.
* تک‌محور و تک‌سوژه بودن باعث نشده که «نمایش تمام شد» تبدیل به گزارش خبری شود. ماجرا جنس پرداختن به سوژه است. من هم قبول دارم که تمرکز روی یک سوژه و داستان می‌توانست نقطه قوت این مستند باشد اما به شرط آنکه به درستی بسط پیدا می‌کرد. یکی دو سال قبل مستند اسکار بهترین مستند سال را گرفت که سوژه‌اش درباره کارگردان چینی یک کارخانه آمریکایی بود. سوژه کاملاً محدود بود اما در پرداخت آنقدر خوب روایت شده که تبدیل به رابطه انسان و صنعت می‌شود و برای هر مخاطبی در هر زمانی تماشای آن می‌تواند موضوعیت داشته باشد. این تفاوت «گزارش خبری» با یک «مستند» است. با تعطیل شدن پتروشیمی بروجن به نظر می‌رسد مستند شما باید آرشیو شود و دیگر به کار نمی‌آید!
تقوایی: با آرشیو شدن مستند موافق نیستم اما با بحثی که درباره روایت آن دارید، موافقم. هنوز هم این مسئله آنقدر وجود دارد که می‌تواند دیده شود. ما از ابتدا کلان‌مسئله‌ای داشتیم که به بخش‌هایی از آن در این مستند پرداخته‌ایم. قبول هم دارم که روایت آن ضعف‌هایی وجود دارد اما بازهم به نظرم آنگونه نیست که بگوییم چون یک مشکل حل شد، فیلم باید آرشیو شود. همین پروژه اگر به هدف برسد خودش الگویی برای شهرستان‌هایی است که پروژه در آنها هیچ سرانجامی نداشته است.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی پروژه، حامد بهداد و لیلا حاتمی در فیلم سینمایی «پیر پسر» به کارگردانی و نویسندگی اکتای براهنی بار دیگر همبازی می‌شوند.
پیش تولید این فیلم سینمایی که اولین تجربه بابک حمیدیان در مقام تهیه کنندگی محسوب می‌شود، آغاز شده است و سرمایه‌گذاری آن را ارسلان براهنی بر عهده دارد. «پیر پسر» فیلمی اجتماعی و واقع گراست.
در خلاصه داستان این فیلم آمده است: «به قول اون خدا بیامرز: مردی که قانون نداشته باشه همیشه پسره؛ اگه پیر هم بشه؛ پیرپسره.»
به گزارش خبرنگار مهر، فیلم کوتاه «زرد خالدار» به کارگردانی باران سرمد به جشنواره «Encounters» بریتانیا راه یافت. این جشنواره مورد تایید آکادمی اسکار و بفتاست و از تاریخ یک تا سی سپتامبر برابر با ۱۰ شهریور تا ۸ مهر ماه در شهر بریستول برگزار می‌شود.
این جشنواره که از سال ۱۹۹۵ شروع به فعالیت کرده است از جشنواره‌های فیلم کوتاه، انیمیشن و واقعیت مجازی در بریتانیاست که با کشف، حمایت و توسعه استعدادهای جدید در زمینه فیلمسازی، زمینه‌ای را برای فیلمسازان نوظهور و سرشناس از سراسر جهان فراهم می‌کند.
عواملی که در ساخت این فیلم همکاری داشته‌اند عبارتند از نویسنده: محمدرضا میقانی (بر اساس طرحی از باران سرمد)، کارگردان: باران سرمد، بازیگر: شادی کرم رودی، مدیر فیلمبرداری: حامد حسینی سنگری، تدوین: پویان شعله ور، طراحی و ترکیب صدا: امیرحسین قاسمی، جلوه‌های ویژه بصری: جواد مطوری، موسیقی: مونا مطبوع ریاحی، طراحی لباس: سارا حسینیان امیری، طراح صحنه: فراز مدیری، صدابردار: علی ذوالفقاری، طراح گریم: حسنا خان‌محمدی، اصلاح نور و رنگ: نیما دبیرزاده، تهیه کنندگان، باران سرمد، محمدرضا میقانی، تهیه شده در Menisn Film Production و انجمن سینمای جوانان ایران.
یک هنرمند موسیقی درباره برگزاری کنسرت های خیابانی در دوران کرونا، می‌گوید: در تهران حتی بستر معماری مناسب را برای برگزاری رویدادی مانند کنسرت خیابانی فراهم نکرده‌ایم و تنها شهر ساخته‌ایم و اگر جایی مانند تئاترشهر وجود داشته، آن را هم از بین برده‌اند!
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی پروژه، فیلم سینمایی «زالاوا» به کارگردانی ارسلان امیری در چهل و ششمین فستیوال بین‌المللی فیلم تورنتو به نمایش در می‌آید.
این فیلم سینمایی با بازی نوید پورفرج، پوریا رحیمی‌سام و هدی زین‌العابدین به تهیه‌کنندگی روح‌الله و سمیرا برادری، پس از نمایش در بخش هفته منتقدین فستیوال فیلم ونیز در بخش Midnight Maddens فستیوال فیلم تورنتو برای کسب جایزه‌ی تماشاگران با پنج فیلم دیگر، از جمله تیتان، برنده نخل طلای کن ۲۰۲۱ به رقابت می‌پردازد.
بخش Midnight Maddens یکی از بخش‌های اصلی فستیوال تورنتو است که از سال ۱۹۸۸ و با هدف نمایش فیلم‌هایی در ژانر وحشت، فانتزی، علمی تخیلی و اکشن، پایه‌گذاری شده است. نمایش فیلم‌های این بخش نیمه‌شب آغاز می‌شود و یکی از بخش‌های جوان‌پسند فستیوال است که «زالاوا» در دومین حضور بین‌المللی خود به عنوان تنها فیلم آسیایی در این بخش به نمایش در می‌آید.
فستیوال فیلم تورنتو در کنار جشنواره ساندنس معتبرترین جشنواره فیلم آمریکای شمالی است که پیش از این ٨٢ فیلم انتخابی سینمای معاصر جهان و بخش کشف را اعلام کرد و در نشست خبری امروز نیز فیلم‌های بخش‌های دیگر این جشنواره را که از ١٨ تا ٢٧ شهریور مصادف با ٩ تا ١٨ سپتامبر در کانادا برگزار می‌شود اعلام کرد.
«زالاوا» نخستین تجربه سینمایی ارسلان امیری در مقام کارگردان است که فیلمنامه آن را به همراه آیدا پناهنده و تهمینه بهرام به نگارش درآورده و به ماجرای اهالی روستایی می‌پردازد که ادعا می‌کنند جن به روستایشان زده است. زالاوا در نخستین نمایش خود در جشنواره فیلم فجر سی و نهم، کاندیدای دریافت ۱۰ سیمرغ و برنده سه سیمرغ در بخش‌های مختلف شد.
