بایگانی اردیبهشت 21, 1401

به گزارش سینماپرس، کیوان ساکت نوازنده تار و سه تار و دبیر نهمین جشنواره تار و سه تار گفت: اختتامیه جشنواره تار و سه تار پنجشنبه ۲۲ اردیبهشت ماه سال جاری ساعت ۱۷:۳۰ در تالار آوینی فرهنگسرای ارسباران برگزار می شود.

این نوازنده ادامه داد: شرکت کنندگان این دوره از جشنواره واقعا عالی بودند و حدود ۱۶۶ نفر وارد مرحله نهایی شدند که از تاریخ ۱۸ اردیبهشت گروه های سنی الف، ب و ج مورد ارزیابی داوران قرار گرفتند. به نظر من و داوران این افراد واقعا یک استعداد در حوزه موسیقی هستند. البته قرار است در مراسم اختتامیه برگزیدگان معرفی شوند و جوایز به آنها اهدا شود. همچنین بخشی از این برنامه به بزرگداشت استاد حسن ناهید پیشکسوت ساز نی اختصاص دارد.

وی در پایان بیان کرد: همچنین بخش دیگر این جشنواره به اجرای «ارکستر وزیری» به خوانندگی وحید تاج اختصاص دارد که سرپرستی و آهنگسازی این گروه به عهده من است. در این اجرا قطعاتی از ساخته های خودم برای مخاطبان اجرا می شود.

اشکان مرادی کمانچه، وحید سلیمانی کمانچه، علی اکبر خادم تنبک، سالار زمانیان تار، کیارش ساکت تار، سیاوش ساکت سازهای کوبه ای، مهدی غلامی دف، وحید تاج خواننده، کیوان ساکت سرپرست و آهنگساز، غزاله سعادتی مدیر روابط عمومی اعضای گروه اجرایی این آثار را تشکیل می دهند.

کارگردان فیلم های سینمایی «سایه روشن» و «شب های روشن» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: ما مدت ها است به سمت مرگ تدریجی سینما می رویم. بنده معتقدم این روزها هنوز برای سینما روزهای خوبی است چرا که به زودی به واسطه تعداد بی شمار افرادی که جذب سینما شدند با بیکاری گسترده تری در سینما روبرو خواهیم شد!

وی ادامه داد: وقتی مردم دیگر به فیلم و سینما علاقه ای نشان ندهند، وقتی همه چیز در دست دولت باشد و بخش خصوصی جز شعار در سینما وجود نداشته باشد و مردم با فیلم ها ارتباط برقرار نکنند و به سینما نروند قطعاً فیلمی هم تولید نخواهد شد و مانند آنچه بر سر رضا رویگری آمد بر سر بسیاری دیگر از هنرمندان به ویژه فعالان پشت صحنه نیز خواهد آمد.

موتمن با بیان اینکه همه هنرمندان مانند رضا رویگری شانس این را ندارند که کسی به فریادشان برسد اظهار داشت: رویگری نه تنها به واسطه کار در سینما بلکه به دلیل خواندن سرودهای معروف انقلابی فردی بسیار معروف بود و همین باعث شد تا خبر مشکلش به بیرون درز کرد بروند و او را نجات دهند اما بقیه این شانس را ندارند.

این سینماگر متذکر شد: ما صدها رویگری در سینما داریم؛ ما هنرمندانی داریم که متخصص و کاربلدند اما بیکارند مشکلات مالی باعث شده زندگی مناسبی نداشته باشند. مدیران باید از دستمزدهای میلیاردی چند نفر باید بگذرند و فکر نکنند که همه سینماگران این چنین زندگی هایی دارند! آن ها ستاره هایی هستند که از آن ها استفاده شد تا سینما هنر-صنعتی گران شود؛ برخی افراد مخصوصاً سینما را گران کردند تا فیلمسازان مستقل نتوانند دیگر در این سینما فیلم بسازند.

وی خاطرنشان کرد: خانه سینما و امنیت شغلی و… هم همه حرف مفت است! ما با سینمایی سرشار از مشکل و فقر روبرو هستیم. فقر زندگی نیروهای انسانی را از هم پاشیده؛ خود بنده دو بار خانواده ام به دلیل شرایط اقتصادی از هم پاشیده شد و در این سینما کسی نبود که حتی احوالی از من بپرسد!

موتمن با بیان اینکه طبیعی است مردم با این سینمای زیر متوسط فعلی ارتباطی برقرار نکنند و به سینما نروند تصریح کرد: مسئولان سینمایی باید اجازه دهند بخش خصوصی نفس بکشد به شکل طبیعی که در دنیا وجود دارد. تهیه کنندگان برای تولید یک فیلم باید از جیب خودشان پول بدهند. فیلم ها باید با فروش واقعی روبرو شوند تا شاید از این رهگذر شرایط کاری طبیعی به وجود آید.

کارگردان فیلم سینمایی «صداها» و «خداحافظی طولانی» در ادامه گفتگوی خود با سینماپرس افزود: اتفاقی که می افتد به این شکل است که تولید فیلم در سال های آینده اگر به همین شکل باشد محدود می شود به نهادهای دولتی مثل حوزه هنری و سازمان اوج و فارابی و پول هایی که برخی از تهیه کنندگان نزدیک به دولت به سینما می آورند و منشأ موجهی ندارد. نمونه امامی جلوی رویمان است که ۲۰ سال زندان رفت و مثل او در سینمای ایران پر است.

وی متذکر شد: ما به زودی با سینمایی روبرو خواهیم بود که با پولی کار می کند که مایه تورم مملکت است چون از بانک گرفته شده و به بانک پس داده نمی شود. سینمای ما از لحاظ اقتصادی به شدت فاسد شده و مردم به این سینمای فاسد خالی از هیجان دولتی که با پول نفت اداره می شود اهمیتی نمی دهند.

موتمن یادآور شد: سالانه حدود ۱۲۰-۱۳۰ فیلم در این سینما تولید می شود اما به ندرت اسمی از یک فیلم در ذهن مردم باقی می ماند. فیلم ها دیگر برای مردم ماندگار نیستند. فیلمساز می آید بدون اینکه ویژگی خاصی داشته باشد که آن ویژگی باعث شود مردم آن ها را به یاد آورند. به ندرت فیلمسازان جوان مثل روستایی پیدا می شوند که مردم به آن ها علاقه دارند.

این کارگردان سینما در پایان این گفتگو افزود: یک زمان فیلمسازان ویژگی های مهمی داشتند که مردم برای آن ویژگی ها سر و دست می شکاندند و به سینما می رفتند. مثلاً وقتی اسامی مانند مهرجویی، کیمیایی، تقوایی، کیارستمی شنیده می شد همه می دانستند با چه نوع فیلمی روبرو هستند اما الآن همه مثل هم فیلم می سازند. مردم با این فیلم های کپی شده از روی دست هم خاطره ندارند و این به خاطر دخالت های دولت ها در سینما است و اگر این دخالت ها از بین نرود ما شاهد ریزش بیشتر مخاطب در سینما نیز خواهیم بود.

کارگردان فیلم های سینمایی «روییدن در باد» و «فصل بلوغ» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بچه بی سوادهایی که با زدوبند وارد سینما شدند هنرهفتم را سطحی و مبتذل کرده اند! بی شک نمی توان از این افراد انتظار داشت که کارگردانانی مانند بیضایی و تقوایی و عیاری و زنده یادان سینایی و کیارستمی باشند! آن ها آمده اند که با سطحی ترین و مبتذل ترین شکل ممکن سینما را به بیراهه هدایت کنند.

وی ادامه داد: وقتی آموزش و تربیت درست برای ورود به سینما وجود ندارد، وقتی مدیر فرهنگی دغدغه ای برای رشد و توسعه خرد و اندیشه در سینما ندارد، وقتی فیلمساز و به طور کل هنرمند دچار آفت روزمرگی شده است وضعیت از این هم بهتر نمی شود و ما قطعاً شاهد هجوم معضلات بیشتر در آینده خواهیم بود.

قنبری سپس با بیان اینکه حتی فیلمسازان اجتماعی هم مطالعه کافی ندارند اظهار داشت: فیلم های اجتماعی ما نیز امروزه به شکل ارائه خبر و گزارش شده اند؛ همه چیز به سطحی ترین شکل ممکن رسیده و اغلب فعالان سینمایی ترجیح می دهند به جای وقت گذاشتن برای مطالعه به صورت سردستی مبادرت به تولید اثر کنند تا هرچه سریع تر سری دوزی های شان تمام شود و بتوانند پولی به جیب بزنند.

این سینماگر در پاسخ به این سوأل که وظیفه متولیان فرهنگی کشور به ویژه وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و معاونین زیرمجموعه وی و به خصوص رئیس سازمان سینمایی در این اوضاع بحرانی چیست متذکر شد: تمامی آن ها وظیفه دارند که در خدمت رشد و توسعه و تعالی حوزه فرهنگ باشند و نباید بیش از این چشم خود را به روی بی خردی و ناآگاهی مفرط و موجود ببندند.

کارگردان فیلم های سینمایی «پرنده باز کوچک» و «او» خاطرنشان کرد: کتاب اساساً و بنیاناً متکی بر سابقه تاریخی به مفهوم هویت شناسی است؛ کتاب هویت ما است، کتاب نزدیک ترین و ارزان ترین هویت ملی و دینی و تاریخی و همه فرهنگ ما است و نباید از آن غافل شویم.

قنبری تأکید کرد: من امیدوارم روزی برسد که سینماگران ما داستان ها را سرهم بندی نکنند و مسائل معمولی و پیش پاافتاده را دستمایه تولید آثار قرار ندهند. این باعث شرمساری است که بخشی از این ها را اگر تاریخچه زندگی شان را موشکافی کنیم متوجه می شویم که حتی دیپلم هم ندارند و فضای هنرهفتم را به صورت کاذب پر کرده اند.

وی در پایان این گفتگو با اشاره به کاهش مطالعه در میان آحاد افراد جامعه افزود: کاهش مطالعه در میان مردم دلایل متعددی نظیر اوضاع آشفته اقتصادی، وضعیت سیاسی و اصل سیاست فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دارد چرا که متأسفانه وزرای فرهنگ ما فرهنگ سیاسی دارند اما سیاست فرهنگی ندارند و در سیاست گذاری های شان اصول حاکم بر روابط فرهنگی میان ملت دیده نمی شود.

صدابردار فیلم های سینمایی «درباره الی» و «چهارشنبه سوری» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: شنیده ام هنرمندان بالای ۶۰ سال پالایش نمی شوند! این باید شامل همه هنرمندان باشد؛ مثلاً کسی که ۵۹ سال دارد اما ۱۰ سال است نتوانسته کار کند چرا باید پالایش شود؟ زن و بچه او چطور باید روزگار بگذرانند؟ این چه صندوق حمایت از هنرمندانی است که اینطور هنرمند را اذیت می کند؟

وی ادامه داد: در شرایطی که باندبازی در سینمای ایران بیداد می کند و هر هنرمندی نمی تواند سر کار برود و کار کند حذف هنرمندان به بهانه اینکه چند سال کار نکرده اند بسیار اشتباه و نادرست است.

زاهدی سپس با انتقاد شدید از این قبیل تصمیمات خلق الساعه اظهار داشت: مسئولان دولت و کسانی که داعیه دار حمایت از هنرمندان هستند باید بروند رانت خواران و پولشویان را از سینما بیرون کنند! باید بساط از مابهتران که هیچ ربطی به هنر و هنرمند ندارند و هنرمندان را به بردگی می گیرند جمع کنند. باید در تجارت خانه برخی اشخاص که به اسم هنر مشغول تجارت هستند را گل بگیرند نه اینکه زورشان را به هنرمند گنجشک روزی برسانند.

این سینماگر تصریح کرد: شرم آور است بابت این کمک های اندک حمایتی که به هنرمندان می دهید می خواهید تعدادی را حذف کنید! شما برای این مبالغ کم هزاران منت بر سر سینماگران بی پناه گذاشته و می گذارید و آبروی آن ها را برده و می برید حالا همین را هم می خواهید از آن ها دریغ کنید؟

وی در پایان این گفتگو افزود: من بسیار متأسفم که در روزگاری زندگی می کنم که باید شاهد چنین بی اخلاقی ها و بی عدالتی هایی باشم. این بسیار تلخ است که روز به روز شراط ناراحت کننده تری برای هنرمندان به وجود می آید و روز به روز عرصه بر آن ها تنگ تر می شود. مدیرانی که این تصمیم ها را می گیرند باید بدانند که خدا را خوش نمی آید و باید روزی پاسخگوی این اعمال شان در پیشگاه خداوند باشند.