سینماپرس : اولین نمایشگاه رصتا با عنوان رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر ایران امروز پنجشنبه ۱۱ اسفند با حضور دکتر پیمان جبلی(رئیس سازمان صدا و سیما) و جمعی از نمایندگان مجلس، در محل نمایشگاه‌های بین‌المللی تهران افتتاح شد.
اهواز – تابلوی «حجاب میراث حضرت فاطمه» با حضور رئیس سازمان تبلیغات اسلامی در اهواز رونمایی شد.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی سازمان سینمایی سوره، روز گذشته ۵ اسفندماه فیلم سینمایی «در آغوش درخت» با حضور عوامل این فیلم سینمایی از جمله بابک خواجه پاشا، سجاد نصراللهی، روح‌الله زمانی، اهورا و رایان لطفی دو بازیگر کودک فیلم و با حضور هنرمندان ترک‌زبانی چون وحید آقاپور و جعفر وهاب‌پور در استادیوم شهید مصطفی چمران خوی برگزار شد.
در این اکران که با هدف روحیه‌بخشی به مردم زلزله‌زده شهر خوی رخ داد، هنرمندان پس از حضور در جمع مردم زلزله‌زده خوی و گپ‌وگفت، به همراه آنها به تماشای فیلم «در آغوش درخت» نشستند.
«در آغوش درخت» که محصول سازمان سینمایی سوره و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است فیلمی به کارگردانی بابک خواجه‌پاشا و تهیه‌کنندگی سجاد نصراللهی است که توسط کارگردان ترک زبان در طبیعت بکر ارومیه فیلمبرداری شده است و برای اولین بار در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد.
اکران سیار این فیلم سینمایی به همت پخش سینماسیار انجمن سینمای جوانان ایران انجام شده است.
فرنوش صمدی کارگردان سینمای کوتاه که اولین اثر سینمایی بلند خود با نام «خط فرضی» را در سال ۱۳۹۸ تولید کرد، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره برنامه اکرانی که برای این اثر سینمایی در نظر دارند، گفت: قرار بود این اثر سینمایی در دی ماه سال جاری در سینماهای کشور اکران شود اما به دلیل شرایط موجود و عدم استقبال مخاطب از سینما تصمیم گرفته شد تا اکران فیلم در زمان دیگری صورت گیرد.
وی ادامه داد: سعی می‌کنم این روزها در زمینه تولید کمی فعال‌تر باشم در همین راستا یک پروژه فیلم کوتاه را در دست دارم که قرار است در فرانسه تولید شود، تهیه‌کنندگی این فیلم توسط یک تهیه‌کننده فرانسوی صورت می‌گیرد. البته داستان این فیلم کوتاه را سال‌ها پیش در دست داشتم تا در نهایت با تهیه‌کننده مورد نظر برای ساخت به توافق رسیدیم.
این کارگردان بیان کرد: همچنین در حال بازنویسی فیلمنامه سینمایی جدید خود هستم که در تلاش بودم آن را زمستان امسال جلوی دوربین ببرم، اما شرایط مناسب برای تولید آن فراهم نشد. داستان این فیلم نیز کاملاً زنانه است و درباره مسائل و مشکلات زنان در جامعه است، اما فاصله بسیاری با «خط فرضی» دارد.
صمدی درباره ادامه فعالیت خود در حوزه فیلم کوتاه در کنار تولید فیلم بلند سینمایی گفت: پیش از هر چیز باید بگویم که سینمای کوتاه را بسیار دوست دارم و از اینکه در این زمینه فعالیت خود را ادامه دهم خوشحالم. در تمام دنیا کارگردانان قبل از اینکه وارد سینمای بلند شوند چندین فیلم کوتاه می‌سازند و بعد وارد سینمای بلند می‌شوند، اما در ایران با تجربه یک فیلم کوتاه هم به سینمای بلند وارد می‌شوند.
وی تاکید کرد: به عنوان یک فیلمساز، جهان سینمای کوتاه را دوست دارم و فکر می‌کنم کار در این زمینه می‌تواند برای یک فیلمساز جذاب باشد. اما نکته‌ای که وجود دارد این است که برخی از داستان‌ها برای فیلم کوتاه مناسب است و برخی دیگر برای سینمای بلند و هیچکدام از این دو نباید به جای دیگری استفاده شود.
صمدی در پایان گفت: اینکه برخی از کارگردانان فکر می‌کنند که داستان کوتاهی که به ذهنشان رسیده را می‌توانند تبدیل به فیلم بلند کنند، درست نیست. نباید فراموش کرد که در دیگر کشورهای دارای صنعت سینما تولید فیلم کوتاه یک حرفه در سینما است اما در ایران این حوزه تنها پلی برای ورود به سینمای بلند است.
خبرگزاری مهر -گروه هنر-زهرا منصوری: درست در همین سال‌هایی که سینمای ایران به‌واسطه قهر مخاطبان سایه سنگین رکود حاکم بر گیشه‌ها را تجربه می‌کند و فرآیند عرضه محصولات نمایشی در آستانه ورود به دورانی تازه به‌واسطه فراگیر شدن بسترهای عرضه جدید در فضای مجازی قرار دارد، «سینمای کوتاه ایران» انگیزه بالایی برای یافتن مخاطبانی تازه برای خود دارد.
«فیلم کوتاه» یکی از محصولات بصری مهم و جریان‌ساز در دنیای جدید محسوب می‌شود و به همین دلیل دیگر به‌سختی می‌توان تولیدات این حوزه را نادیده گرفت.
به همین منظور سرویس هنر خبرگزاری مهر قصد دارد با سرفصل ثابت «هر هفته یک فیلم کوتاه در مهر» به معرفی بخشی از تولیدات «سینمای کوتاه ایران» در قالب گفتگو با عوامل این آثار بپردازد.
فیلم کوتاه «آرامگاه» بیست و یکمین فیلم‌کوتاهی است که در قالب این سلسله گفتگو میزبان کارگردانش بودیم.
«آرامگاه» سوژه‌ای تکان‌دهنده و تلخ درباره وضعیت مادری دارد که شوهرش فراری است و حالا نوزادش از دنیا رفته است اما به‌دلیل شرایط و قوانین موجود، امکان دریافت گواهی فوت رسمی و دفن قانونی فرزندش را ندارد.
فیلم در عین نگاه دغدغه‌مند، روایتی به‌شدت تلخ دارد و همین موضوع بهترین بهانه بود تا فراتر از یک فیلم، درباره آنچه سال‌هاست در سینمای ایران درباره کیفیت پرداختن به سوژه‌های تلخ که از نگاه برخی سویه سیاه‌نمایی هم پیدا می‌کند، به گفتگو با عوامل این فیلم کوتاه بنشینیم.
علی دارایی کارگردان فیلم کوتاه «آرامگاه» و سعید نجاتی از کارگردانان باسابقه سینمای کوتاه و مشاور این فیلم که گاه نگاه و رویکردی کاملاً متعارض با کارگردان جوان این فیلم داشت، در این نشست همراه ما بودند و به نکات مهمی درباره فیلمسازی پیرامون سوژه‌های تلخ اشاره کردند.
آنچه می‌خوانید حاصل گفتگوی خبرگزاری مهر با عوامل فیلم کوتاه «آرامگاه» است.
* قبل از هر چیز از ماجرای «بچه‌کشی» آغاز کنیم که متأسفانه در سال‌های اخیر بسیار در سینمای ایران زیاد شده و فیلمسازان ما خیلی راحت سراغ سوژه‌های مرتبط با مرگ بچه‌ها می‌روند. این نکته‌ای است که حتی در سینمای جهان هم ملاحظات جدی درباره‌اش وجود دارد و به دلیل تلخی بیش از حد کمتر اجازه پرداختن به آن را می‌دهند. فیلم شما هم با محوریت مرگ یک نوزاد روایت می‌شود. فکر نمی‌کنید این حجم از تلخی برای مخاطب می‌تواند آزاردهنده باشد؟
علی دارایی: بله این موضوع در سینمای ایران زیاد شده است اما موضوع فیلم من واقعاً «بچه‌کشی» و حتی آن «بچه» نیست…
* بله و اتفاقاً این جزو امتیازات فیلم شماست که با صراحت سراغ جنازه کودک نمی‌روید و فاصله خود را از آن حفظ می‌کنید. این مسئله در کارگردانی شما کاملاً هوشمندانه است.
دارایی: واقعیت این است که دغدغه‌های ذهنی من خیلی بر روی موقعیت‌های حساس متمرکز است و همیشه دوست دارم برای فیلمسازی دست روی یک ایده ناب بگذارم. پیدا کردن این ایده ناب در مواردی ممکن است بار دراماتیک بالایی داشته باشد و به تلخی گرایش پیدا کند. داستان فیلم «آرامگاه» هم موضوعی بود که سال‌ها قبل به ذهن من رسیده بود.
تصویری را در ذهنم داشتم که بعد از مدت‌ها مجید حلوایی توانست آن را تبدیل به یک فیلمنامه کند. وقتی من آن متن را خواندم احساس کردم ظرفیت ساخت را دارد. از روز اول هم می‌دانستم که برخی نسبت به حجم تلخی آن موضع خواهند گرفت. البته که قصد من هیچ‌گاه ساخت یک فیلم صرفاً تلخ نبوده و نخواهد بود. برای من این موضوع اهمیت داشت که اگر چنین موقعیتی برای یک دختر جوان اتفاق بیفتد، واقعاً نمی‌داند چه باید بکند؟ هنوز هم که به آن فکر می‌کنم، نمی‌دانم یک مادر در چنین موقعیتی چه می‌تواند بکند؟
* به لحاظ قانونی در این زمینه تحقیق کرده بودید که برای چنین نوزادی گواهی فوت صادر نمی‌شود؟
دارایی: مسئله اصلی فیلم همین است. این قوانین اداری و بروکراسی در این موارد وجود دارد که حتماً باید پدر به‌عنوان ولی قانونی حضور داشت باشد تا برای فرزندی که هنوز شناسنامه ندارد و فوت شده است، گواهی فوت صادر شود. اساساً اینکه در طول فیلم به جای آنکه بچه را در بغل مادر ترسیم کنم آن را روی دوش مادر گذاشتم به این دلیل بود که می‌خواستم به بار مضاعفی که به دوش چنین مادری تحمیل می‌شود اشاره داشته باشم. حتی در پلان آخر به گونه‌ای شاهد فراغ بال این مادر هستیم. مادری که سوای از غم فرزندش، بار مضاعفی را هم بر دوش می‌کشد.
* موقعیت داستانی فیلم خیلی عجیب و غریب است و منجر به تصمیم عجیبی از سوی کاراکتر اصلی هم می‌شود. اگر او می‌خواست مسیر طبیعی را برای خاک‌سپاری فرزندش طی کند، چه باید می‌کرد؟
دارایی: براساس تحقیقات میدانی که با حضور در پزشکی قانونی پیگیری کردیم در چنین موارد خاصی که فرزند شناسنامه هم ندارد، در گام اول باید ولی او یعنی پدرش پیدا شود. اگر پدر نباشد، پیکر برای ۴۰ روز در سردخانه نگه‌داری می‌شود تا آگهی برای یافتن پدر در رسانه‌های رسمی منتشر شود. بعد از این مدت قاضی برای دفن بچه حکم صادر می‌کند. البته شنیده‌ام که به تازگی این قانون کمی تعدیل شده است. هنوز حضور پدر طبق قانون الزامی است اما قاضی با شرایط راحت‌تری حکم صادر می‌کند.
نجاتی: خاصیت این جنس فیلم شبیه «آرامگاه» می‌تواند این باشد که قانون‌گذار نسبت به آن تأثیر بپذیرید و متوجه شود چنین معضلی در قوانین وجود دارد. چه بهتر که این موضوع به جای آنکه در قالب عریضه و نوشتار مطرح شود، در قالب یک اثر هنرمندانه به تصویر کشیده شود
* آقای نجاتی شما به‌عنوان مشاور این فیلم چه نگاهی به این موضوع دارید؟
سعید نجاتی: ابتدا می‌خواهم از شما و خبرگزاری مهر بابت توجه به سینمای کوتاه تشکر ویژه کنم. من تلخی زیاد از حد در یک فیلم را دوست ندارم اما معتقدم فیلم کوتاه اساساً باید فضای بازتری نسبت به سینمای بلند که مخاطب گسترده‌تری دارد، داشته باشد. در فیلم کوتاه با هزینه‌های کمتر می‌توان تجربه‌های بهتری را به دست آورد. از نظر محتوایی هم با این چالش مواجه نیستیم که امکان دارد یک خانواده در سالن سینما به تماشای فیلم بنشینند. امروز البته ما در سینمای بلند شاهد برخی موضوعات هستیم که گویی در سینمای کوتاه نمی‌توان روی آنها کار کرد. در حالی که باید شرایط برعکس باشد.
خاصیت این جنس فیلم شبیه «آرامگاه» می‌تواند این باشد که قانون‌گذار نسبت به آن تأثیر بپذیرید و متوجه شود چنین معضلی در قوانین وجود دارد. چه بهتر که این موضوع به جای آنکه در قالب عریضه و نوشتار مطرح شود، در قالب یک اثر هنرمندانه به تصویر کشیده شود. گاهی شاید لازم باشد مسئولان مربوطه این دست آثار را به‌صورت دسته بندی شده برای نمایندگان مجلس به نمایش بگذارند تا شاید بتوان برای این معضلات فکری کرد. شخصاً هم نمایندگان مجلس را دور از مردم نمی‌دانم و احساس می‌کنم در مواجهه با چنین فیلمی می‌توانند اثر بپذیرند و در قوانین بازنگری کنند.
نگاه هنرمند هم همین است که در کنار مسائل هنری، در فیلمش نشان دهد که این معضلات هم وجود دارد. در عین حال من خودم بعد از این همه سال فعالیت، چنین نگاهی دیگر به سینما ندارم و ترجیح می‌دهم سینما حال خوب به مردم بدهد. اساساً امروز ملاکم برای فیلم خوب و بد، سوای از مسائل تکنیکی، این است که وقتی از سینما بیرون می‌آیم حالم خوب باشد. در عین حال وجود تلخی‌ها را هم نمی‌توان کتمان کرد. ترجیح خودم اما این است که فیلم‌هایی را ببینم که نگاه مهربانانه‌تری به دنیا دارند. اگر شرایط پاسپورتی ما بهتر بود و فیلمسازان جوان می‌توانستند راحت‌تر در فستیوال‌های جهانی حضور داشته باشند می‌دیدند که در جشنواره‌های اروپایی هم بیشتر به‌دنبال قصه‌های ساده و امیدبخش هستند در مجموع فکر می‌کنم ساخت این دست فیلم‌های تلخ برای مسئولان لازم است و آن دست فیلم‌های امیدبخش برای مردم موردنیاز است.
* یعنی به‌عنوان یکی از فیلمسازان باسابقه در سینمای کوتاه قائل به تفکیک میان فیلم‌ها هستید و دسته‌ای از آن را برای مسئولان مناسب می‌دانید و دسته‌ای دیگر را برای مردم و مخاطبان عام؟
نجاتی: فیلمساز بالاخره در دل یک جامعه زندگی می‌کند و نگاهی از جامعه‌اش می‌گیرد. من به‌صورت طولانی‌مدت در خیلی از جاهای ایران زندگی کرده‌ام. من وقتی در مقطعی در قم بوده‌ام نمی‌توانم نگاهی که حاصل بزرگ شدن من در یک خانواده مذهبی است را در فیلمسازی‌ام نادیده بگیرم. بالاخره فیلمسازی مانند علی دارایی فیلمی مانند «آرامگاه» را می‌سازد که به‌صورت غیررسمی می‌دانیم که دلیل عدم راه‌یابی‌اش به جشنواره فیلم کوتاه تهران، موضوع آن بوده است. بالاخره ما یک سری فیلمساز داریم که چنین دغدغه‌هایی دارند. البته حساب آنها از فیلمسازانی که اساساً نگاهشان این است که در آثارشان نشانه‌گذاری کنند برای خوش‌آمد جشنواره‌های خارجی جداست. بله هستند فیلمسازانی که می‌گویند اگر در فیلمم بچه‌ای را بکشم، بیشتر فیلمم دیده می‌شود. البته تعدادشان زیاد نیست اما هستند و لااقل کسی نمی‌تواند به من بگوید اینگونه فیلمسازان وجود ندارند. اما در برابر آن فیلمسازانی که واقعاً چنین دغدغه‌هایی دارند راهکار چیست؟
نجاتی: بله هستند فیلمسازانی که می‌گویند اگر در فیلمم بچه‌ای را بکشم، بیشتر فیلمم دیده می‌شود. البته تعدادشان زیاد نیست اما هستند و لااقل کسی نمی‌تواند به من بگوید اینگونه فیلمسازان وجود ندارند. اما در برابر آن فیلمسازانی که واقعاً چنین دغدغه‌هایی دارند راهکار چیست؟
یک راهکار همین است که بگوییم ما فیلم تو را به جشنواره راه نمی‌دهیم چون تلخ است و امکان نمایش عمومی ندارد. چنین رویکردی در همه جای دنیا هم مرسوم است و اینگونه نیست که مثلاً در کشور آلمان هر فیلمی ساخته شود، حتماً به پخش عمومی هم برسد. با این توضیحات می‌خواهم بگویم بله، فیلم‌ها از منظر مخاطبان می‌توانند قابل تفکیک باشند.
درباره برخی از فیلم‌ها باید دعوت به گفتگو صورت بگیرد. نه اینکه من این سوی میز باشم و نسبت به شمایی که آن سوی میز هستید احساس پدرخواندگی داشته باشم. با این نگاه می‌توان درباره این جنس فیلم‌هایی که تلخ هم هستند و در شرایط فعلی امکان عرضه عمومی در جامعه هم دارند، وارد گفتگو با فیلمساز شد. می‌توانم حتی همین آثار تلخ را برای گروهی از مسئولان به نمایش بگذارم. اتفاقاً به فیلمساز هم بگوییم ممنون که این مسئله را به ما یادآوری کردید. ما متوجه هستیم که تو فیلمساز خوبی هستید. اینگونه نباشد که به دلیل ساخت یک فیلم تلخ، تکنیک فیلمسازی یک فیلمساز را زیر سوال ببریم.
وقتی فیلمسازی یک فیلمش کنار گذاشته می‌شود، بخشی از زندگی‌اش نابود می‌شود. دوستی دارم که فیلم خوبی ساخته بود اما فیلمش بعد از سه سال امکان نمایش پیدا کرد و دیگر به هیچ دردش نخورد! فیلمساز زمان ساخت آن فیلم انرژی و اتمسفری داشت که اگر در موعد خودش دیده می‌شد، می‌توانست فیلم بعدی‌اش را موفق‌تر بسازد. امثال علی (دارایی) هم همین گونه هستند و وقتی فیلمی به این تلخی می‌سازند باید او را دعوت به گفتگو کرد. به راحتی هم می‌توان فهمید یک فیلمساز با رویکرد فستیوالی سراغ یک سوژه تلخ رفته است یا از سر دغدغه به آن پرداخته است.
* جناب نجاتی شما در سال‌های اخیر مسئولیت‌هایی هم داشته‌اید و امکان دارد برخی از فعالان سینمای کوتاه که این مصاحبه را می‌خوانند، بخشی از دیدگاه‌های شما در این مصاحبه را معطوف به همین همکاری‌های رسمی‌تان با مجموعه‌های دولتی بدانند. مثل همین ماجرای فیلمسازی برخی فیلمسازان با هدف رضایت فستیوال‌های خارجی که در ادبیات اغلب مدیران به کار برده می‌شود.
نجاتی: اساساً فیلم کوتاه بدون حضور در فستیوال‌ها جایگاهی ندارد. من در موقعیتی مشغول مطالعه بریده‌هایی از مصاحبه‌های فیلمسازان و مسئولان در دهه ۶۰ هستم و برایم این نکته بسیار جذاب است که از همان زمان مسئله سینمای کوتاه این بوده است که ای کاش تلویزیون به جریان پخش ورود کند تا فیلمسازان کوتاه هم بتوانند درآمد داشته باشند! می‌خواهم بگویم از آن زمان تا امروز دغدغه‌ها همین بوده است.
من ۲۲ سال با بچه‌های فیلم کوتاه زیست کرده‌ام با بزرگ و کوچکشان ارتباط دارم و عشق به سینما را در جریان فیلم کوتاه می‌بینم. همیشه سینمای کوتاه ما خیلی به‌جاتر از سینمای بلند و دغدغه مندتر بوده است. امروز ساخت فیلم کوتاه کار بسیار گرانی است که حداقل ۳۰۰ میلیون تومان هزینه دارد. اتفاقاً گله‌ام خطاب به مسئولانی است که گاهی می‌خواهند این بچه‌ها را سانسور کنند. یک مدیر با یک تصمیم غلط می‌تواند یک فیلمساز را نابود کند. فیلمی داشتم که سه بار از تلویزیون پخش شده بود اما در جشنواره فیلم «وارش» با نظر یکی از مدیران استانی ارشاد، دچار ممیزی شد و از بخش داوری آن را کنار گذاشتند!
دارایی: همه مشکل همین است که همین تک نفرها می‌توانند تصمیماتشان را اعمال کنند!
نجاتی: گله اینجاست. البته در مواردی یک مسئول به این جمع‌بندی می‌رسد که یک فیلم را نمی‌توان اکران کرد. البته هیچ‌گاه در حجم گسترده این اتفاق رخ نداده است. خدا می‌داند در این سال‌ها هیچ‌گاه چنین اتفاقی رخ نداده و می‌توانم از مدیران وقت انجمن سینمای جوانان دفاع کنم. اساساً برای همین می‌گویم خوب است گفتگو میان مسئولان و بچه‌ها شکل بگیرد. اینگونه نیست که گاهی ناگهان شایعه می‌شود که ۷۰ فیلم به‌صورت همزمان سانسور شده است! بخشی از این خبرسازی‌ها محصول ماهی‌گیری برخی افراد است. من نوعی فیلم بسیار بدی ساخته‌ام اما بعد از حذفش می‌گویم سانسور شده‌ام! این فاصله را می‌توان با گفتگو و دادن اطلاعات شفاف، کم کرد.
* آقای دارایی مشخصاً درباره فیلم «آرامگاه» این تفکیک مخاطبی که آقای نجاتی اشاره کردند در ذهن شما هم وجود داشت؟ واقعاً فیلم تلخی می‌ساختید که به مسئولی تلنگر بزنید؟
دارایی: شاید این هم بوده است اما صرفاً همین مورد نبوده است. راستش را بخواهید معتقدم مسیر ما از قالب گفتگو خارج شده است. امیدوارم شرایط ایده‌آلی که سعیدجان (نجاتی) ترسیم می‌کنند شکل بگیرد. مسئولانی بوده‌اند که همین فیلم را برای آنها به نمایش گذاشتم و صرفاً به من خرده گرفتند که این چه فیلم تلخی است که ساخته‌ای! باید به آنها بگویم باور کنید این نگاه من به یک مسئله است و هیچ دلیل دیگری مانند حضور در جشنواره‌ها نداشته‌ام.
طبیعتاً همه فیلمسازان امید دارند فیلم‌شان در جشنواره‌ای دیده شود اما فیلمسازی مثل من می‌تواند چنین نگاهی هم داشته باشد. فیلم بعدی من هم با همین غلظت و بلکه کمی بیشتر، فیلم تلخی است. من این جنس فیلمسازی را دوست دارم و احساس می‌کنم کمتر فیلمسازی جرأت می‌کند سراغ این سوژه‌ها برود. مضاف بر اینکه این سوژه‌ها در برخی فستیوال‌های خارجی هم حذف می‌شوند. صرفاً به دلیل تلخی زیاد و این اتفاق درباره فیلم من هم رخ داده است.
* همین فیلم «آرامگاه» را به جشنواره خارجی فرستاده‌اید و به دلیل تلخی زیاد رد شده است؟
دارایی: بله.
* سیاست‌های آنها در موضوعات مرتبط با کودکان و بچه‌ها سخت‌گیرانه‌تر است.
دارایی: طبیعی است جشنواره‌ای که اعلام می‌کند رویکردش «امید» است، فیلم من را نمایش ندهد. چرا باید چنین کاری بکند؟ این اصلاً منطقی نیست.
دارایی: بالاخره وقتی درباره جشن اسکار هم صحبت می‌کنیم، سیاست‌های مشخصی برای خودش دارد. ما باید این اصل را بپذیریم. کمااینکه وقتی همین فیلم من از سوی جشنواره فیلم کوتاه تهران رد شد، اصلاً ناراحت و معترض نشدم چرا که می‌دانستم رویکردهای مشخصی برای خود در نظر گرفته است.
* یعنی خودتان این منطق را پذیرفته‌اید که فیلم‌تان نباید در این جشنواره‌ها پذیرفته شود؟
دارایی: بله. غیر از این اساساً منطقی نیست.
* قبول دارید اگر همین شعار امید در یک جشنواره ایرانی مطرح شود و فیلمی به همین دلیل رد شود، اغلب فیلمسازان داخلی آن را نمی‌پذیرند؟
دارایی: بالاخره وقتی درباره جشن اسکار هم صحبت می‌کنیم، سیاست‌های مشخصی برای خودش دارد. ما باید این اصل را بپذیریم. کمااینکه وقتی همین فیلم من از سوی جشنواره فیلم کوتاه تهران رد شد، اصلاً ناراحت و معترض نشدم چرا که می‌دانستم رویکردهای مشخصی برای خود در نظر گرفته است.
* حالا که اینقدر نسبت به غیرمنطبق بودن فیلم خود با «امید» معترف و آگاه هستید، اساساً فکر می‌کنید امکان داشت چنین سوژه تلخی را با سروشکلی متفاوت‌تر روایت کرد تا خروجی آن برای مخاطب از جنس امید هم باشد؟
دارایی: شاید هم بشود اما من توانایی آن را نداشتم.
نجاتی: باور کنید با همین سوژه‌ها هم می‌توان فیلم امیدبخش ساخت!
دارایی: با توجه به زیستی که داشته‌ام، اصولاً نمی‌توانم آدم خوش‌بینی باشم و طبیعی است سراغ ساخت فیلم‌هایی از این جنس بروم. کمااینکه قطعاً آدم‌های دیگری هم هستند که می‌توانند فرم‌های دیگر فیلمسازی را هم تجربه کنند. همه آنها هم محترم هستند. من اما ترجیح می‌دهم سراغ این سوژه‌هایی بروم که حس می‌کنم کمتر کسی سراغ آنها می‌رود.
نجاتی: اساساً یکی از رویکردهای بسیار درست جشنواره فیلم کوتاه تهران در دوره اخیر برگزاری آن توجه به تنوع ژانر بود. در این زمینه رویکرد آقای آذرپندار و همکاران‌شان واقعاً قابل تحسین بود. اگر توجه به تنوع ژانر و نگاه ژانری در میان فیلمسازان سینمای کوتاه جدی‌تر گرفته شود، حتماً در سینمای بلند هم تأثیر آن را خواهیم دید. بالاخره اگر یک مدل فیلمسازی مدام تکرار شود، حالت اشباع پیش می‌آید. حتی فراموش نکرده‌ایم که جنس خاصی از سینمای کمدی که مخاطب بسیار زیادی هم در دهه ۸۰ داشت، آنقدر تکرار شد که مخاطب احساس کرد دیگر به حس اشباع رسیده و از جایی به بعد حتی این جنس فیلم‌های کمدی هم دیگر فروش نکرد. درباره سینمای اجتماعی هم این اتفاق می‌تواند رخ دهد. تنوع ژانر می‌تواند فضا را برای همه نوع نگاه و پرداختی در سینما فراهم کند.
* آقای دارایی صادقانه می‌پرسم؛ واقعاً به‌عنوان فیلمساز دوست دارید که مخاطب حین تماشای فیلم‌تان این اندازه تلخی و عذاب را تجربه کند؟
دارایی: ما مسئله‌ای به نام کاتارسیس داریم که جناب ارسطو هم آن را مطرح کرده است. به نظرم تزکیه روح زمانی اتفاق می‌افتاد که شما در اوج فشار هستید. ما در زندگی عادی نمی‌توانیم این موقعیت‌های داستانی را تجربه کنیم اما می‌توانیم به‌عنوان مخاطب اوج این تراژدی و غم را لمس کنیم. من اگر فیلم تلخی هم می‌سازم برای تجربه این کاتارسیس است. اگر اینگونه نباشد که عملاً در حال ارتکاب یک جرم هستیم چراکه داریم مخاطب خود را آزار می‌دهیم! این قطعاً درست نیست. برخی فیلم‌ها خشن هستند که ماجرای آنها متفاوت است اما برخی فیلم‌ها غمگین هستند. اگر با فیلم غمگین توانسته باشم شمای مخاطب را به فکر وادارم، کارم را به درستی انجام داده‌ام. اگر غیر از این باشد و صرفاً به فکر آزار مخاطبم باشم، من دیگر یک بیمار روانی هستم نه یک فیلمساز!
نجاتی: تردیدی در این نیست که ما می‌خواهیم در دنیا بهترین باشیم و به همین دلیل هم گاهی در فیلم‌های‌مان نقدهایی را مطرح می‌کنیم. به همین دلیل است که معتقدم فیلم‌های تلخی مانند «آرامگاه» گاهی باید به دست قانون‌گذار برسد تا جلوی یک اشتباه گرفته شود. در عین حال هم به همه دوستانم در سینمای کوتاه توصیه می‌کنم که فیلم تلخ نسازند. جهان واقعاً جای زیبایی است
نجاتی: من معتقدم درباره خلاءها و کمبودها می‌توان فیلم ساخت. کمبودهای قانونی را می‌توان درست کرد، با مسئولان ممیزی و سانسور هم می‌توان وارد گفتگو شد اما گاهی فیلمسازان را نمی‌توان اصلاح کرد! فیلمسازی داریم که موکدا نگاهش این است که در کشور هیچ اتفاق ویژه‌ای رخ نمی‌دهد و هیچ‌چیز نیست که بتوان درباره آن فیلم امیدبخش ساخت. اینجاست که وقتی من به کشورهای دیگر می‌روم درباره‌اش افسوس می‌خورم. چون فیلمسازان ما به کشورهای دیگر نرفته‌اند گرفتار تصورسازی و بهشت‌سازی درباره جاهای دیگر غیر از ایران شده‌اند. مثلاً می‌گویند در جاهای دیگر دنیا فیلمسازی راحت‌تر از ایران است در حالی که این یک دروغ است. واقعاً ما به راحتی در ایران فیلم می‌سازیم.
من یک سال در آلمان زندگی کرده‌ام. مشکلات داخلی را همه واقف هستیم اما آنجا هم بهشت نیست یا تصورمان درباره آنها دچار اعوجاج است. بله ما هم سختی‌هایی در زندگی داریم اما در برخی چیزها واقعاً شرایط‌مان بهتر است. چرا گرفتار بهشت‌سازی درباره آن سوی آب شده‌ایم؟ بله در مواردی مانند وضعیت پاسپورت‌مان، ما هم گله‌مندیم و معتقدیم نباید شرایط‌مان در دنیا اینگونه باشد. اما از آن طرف هم باید اعتراف کنیم که برخی چیزهایی که می‌گوئیم، تصورات‌مان نسبت به زندگی در کشورهای دیگر است و با واقعیت مطابقت ندارد. اگر به این کشورها سفر کرده بودیم، دیگر تصور اینگونه نداشتیم. باید اعتراف کنیم که ما جنگ رسانه را به دیگران باخته‌ایم.
دارایی: شاید من و سعید نجاتی در بخش‌هایی با هم اختلاف‌نظر داشته باشیم اما در نقد این بهشت‌سازی درباره کشورهای دیگر با او هم‌نظرم. ای‌کاش در کشور ما مشکلات حل شود اما اینگونه نیست که در کشورهای دیگر هیچ معضل و مشکلی وجود نداشته باشد. واقعاً شرایط فیلمسازی در ایران هم نسبت به خیلی از کشورهای دیگر مساعدتر است. خیلی مراکز وجود دارند که می‌توان به آنها مراجعه کرد و فیلم ساخت.
نجاتی: تردیدی در این نیست که ما می‌خواهیم در دنیا بهترین باشیم و به همین دلیل هم گاهی در فیلم‌های‌مان نقدهایی را مطرح می‌کنیم اما مهم این است که آگاه باشیم در دنیا چه اتفاقاتی در جریان است. به همین دلیل است که معتقدم فیلم‌های تلخی مانند «آرامگاه» گاهی باید به دست قانون‌گذار برسد تا جلوی یک اشتباه گرفته شود. در عین حال هم به همه دوستانم در سینمای کوتاه توصیه می‌کنم که فیلم تلخ نسازند. جهان واقعاً جای زیبایی است. گاهی تلخی در یک فیلم هدف است و گاهی وسیله. زمانی در «آینه جادو» آقا سیدمرتضی آوینی می‌خواندم که وقتی یک فیلم را می‌بینید، متوجه درونیات سازنده‌اش می‌شوید، آن زمان این موضوع را نمی‌فهمیدم و امروز هم نمی‌توانم آن را توضیح دهم اما می‌دانم به راحتی می‌توان فهمید که برای سازنده یک فیلم تلخ، آیا تلخی هدف بوده است یا صرفاً آن را استفاده کرده تا تلنگری به انسان‌ها زده باشد.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی سازمان سینمایی سوره، فیلم سینمایی «هناس» به کارگردانی حسین دارابی و تهیه‌کنندگی محمدرضا شفاه که از ۱۸ خرداد تا اواسط مرداد در سینماهای سراسر کشور اکران شده بود، از ۱۲ اسفند ساعت ۸ صبح پخش آنلاین خود را آغاز می‌کند.
این فیلم سینمایی قصه ترور یک عشق را از زاویه دید شهره پیرانی همسر شهید داریوش رضایی‌نژاد از دانشمندان هسته‌ای ایران را در آخرین روزهای زندگی او به تصویر می‌کشد.
فیلمنامه «هناس» که در ژانر ملودرام عاشقانه توسط احسان ثقفی و مهدیه عین‌اللهی به نگارش درآمده است؛ روایت سینمایی از ترور دانشمند هسته‌ای ایران است که جلوی چشمان همسر و فرزند خردسالش توسط دشمنان به شهادت رسید.
این فیلم سینمایی که دومین ساخته حسین دارابی پس از فیلم سینمایی «مصلحت» است، برای نخستین بار در چهلمین جشنواره فیلم فجر به نمایش گذاشته شد.
مریلا زارعی در نقش شهره پیرانی و بهروز شعیبی در نقش داریوش رضایی نژاد، ۲ بازیگر اصلی این فیلم سینمایی را تشکیل می‌دهند.
وحید رهبانی، سولماز غنی، امین میری، علیرضا نایینی و کوثر حیدری (هنرپیشه خردسال) با هنرمندی سیاوش طهمورث نیز سایر بازیگران این فیلم سینمایی هستند.
«هناس» محصول سازمان سینمایی سوره است که پخش سینمایی آن را موسسه بهمن سبز بر عهده داشته و توانست در گیشه سینماها به فروشی بالغ بر ۴ میلیارد تومان برسد.
مدیرعامل صندوق اعتباری هنر در چهارمین گردهمایی نمایندگان استانی این مجموعه از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بر تدوین چند طرح حمایتی از هنرمندان در سال ۱۴۰۲ تاکید کرد.
الکساندروس گاستاپولوس کارگردان یونانی حاضر در سیزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم «۱۰۰» در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: واقعاً اولین بار که متوجه شدم چنین فستیوالی در ایران برگزار می‌شود، بسیار تحت‌تأثیر قرار گرفتم. برای فیلمسازان جوانی که برای اولین‌بار می‌خواهند کارگردانی را تجربه کنند، این جنس فیلمسازی بسیار ارزشمند است. البته که ساختن فیلم‌های ۱۰۰ ثانیه‌ای هم کار چندان ساده‌ای نیست.
وی افزود: ساخت فیلم ۱۰۰ ثانیه‌ای برای هر فیلمسازی چالش‌برانگیز است چراکه شما زمان محدودی در اختیار دارید تا قصه بگویید، کاراکتر خود را معرفی کنید و خیلی مهم است که این کار را چگونه انجام می‌دهید. در سال‌های اخیر به دلیل پلتفرم‌های آنلاین و فضای مجازی، ساختن فیلم کوتاه خیلی باب شده است و همه داریم به دیدن فیلم‌های کوتاه در هر شرایطی عادت می‌کنیم.
این کارگردان یونانی درباره شناخت خود از سینمای ایران هم گفت: در کشور من به‌طور خاص فیلم‌های ایرانی بسیاری پخش می‌شود. چه در سینما و چه در کانال‌های وی‌اودی، فیلم‌های ایرانی عرضه می‌شود و مردم یونان به‌خوبی فیلم‌های ایرانی را می‌شناسند. ما از نظر احساسی به مردم ایران وصل هستیم، هرچند فرهنگ متفاوتی نسبت به مردم ایران داریم اما از نظر احساسی به یکدیگر متصل هستیم.
وی افزود: نظر شخصی من درباره اینکه فیلم‌های ایرانی این اندازه در کشورم مورد توجه قرار دارد، این است که فیلم‌های ایرانی موضوعاتی انسانی با محوریت انسان دارند. این درست است که فیلم‌های ایرانی داستان‌های خوبی هم دارند اما معرفی شخصیت‌ها بسیار خوب در فیلم‌های شما اتفاق می‌افتد. من ارتباط بسیار خوبی با این شخصیت‌ها برقرار می‌کنم چرا که احساسم این است که حس انسانی آنها به ریشه‌های تمدن یونانی ما هم متصل هستند.
وی در ادامه درباره فیلم‌های شاخص سینمای ایران که به تازگی دیده و در حافظه‌اش مانده است هم گفت: فیلم «زندگی و زندگی» به کارگردانی علی قوی‌تن را بسیار دوست داشتم. یک فیلم کوتاه ۱۰۰ ثانیه‌ای هم در همین جشنواره دیدم که از آثار فیلمسازان ایرانی بود و شخصاً بسیار آن را دوست داشتم. شعری که یک دختربچه در این فیلم می‌خواند، مخاطب را بسیار با خود درگیر می‌کند. با دیدن این فیلم، آنچه در گذشته برای آدم اتفاق افتاده است، گویی دوباره جلوی چشم می‌آید و مجدد آن را می‌بینیم.
این عضو هیأت داوران جشنواره سیزدهم فیلم «۱۰۰» درباره کیفیت فیلم‌های حاضر در این رویداد هم گفت: با اینکه فیلم‌های حاضر در این جشنواره آثار ۱۰۰ ثانیه‌ای هستند و طبیعتاً سرمایه بزرگی پشت آنها نبوده و فیلم‌های اول سازندگان‌شان محسوب می‌شود، این فیلم‌ها با هوش بسیار بالایی ساخته شده‌اند و در روایت داستان هم بسیار هوشمندانه عمل کرده‌اند. در مجموع فیلم‌های حاضر در این جشنواره را دوست داشتم و معتقدم بیشتر فیلم‌ها از کیفیت بسیار بالایی برخوردار بودند.
وی در پایان گفت: به‌طور خاص در بخش فیلم‌های انیمیشنی جشنواره فیلم «۱۰۰» آثار بسیار قوی‌ای حضور داشتند. از کارهای فیلمسازان ایرانی چند فیلم خیلی نظرم را جلب کردند و یک فیلم هم از کشور آمریکا شاهد بودیم که آن را هم بسیار دوست داشتم. یک انیمیشن جذاب هم در بین آثار بود که به گونه‌ای بود که انگار اثری را از یک استودیوی بزرگ شاهد هستیم.
به گزارش خبرنگار مهر، نشست خبری هفدهمین جشنواره فیلم «مقاومت» به دبیری جلال غفاری صبح امروز ۷ اسفندماه در مجتمع اسوه برگزار شد.
در ابتدا جلال غفاری دبیر این رویداد گفت: این دوره با شعار «گفتمان مقاومت نهضت جهانی مستضعفین و آزادی قدس شریف» کار خود را آغاز کرد و باوجود زمان کم استقبال فوق‌العاده‌ای توسط هنرمندان در عرصه داستانی، مستند و پویانمایی اتفاق افتاد. بعد از دو سال فاصله در برگزاری جشنواره، ایجاد یک هیجان و فضای رقابتی، کار سختی به نظر می‌رسید ولی خدا را شاکریم تعداد آثار به قدری هست که بگوییم شاهد یک فستیوال ملی و بین‌المللی با موضوع مقاومت هستیم.
وی افزود: نکته اول ما توجه و اهتمام به مقاومت به مثابه مقاومت بود. ما نمی‌خواستیم درگیر سینمایی شدن باشیم و از مضمون مقاومت فاصله بگیریم، از ابتدا بر مضمون گرایی جشنواره تاکید و نگاه گفتمانی به مقاومت داشتیم نه نگاه تک قطبی به موضوعاتی مثل داعش یا حتی دفاع مقدس. مقاومت این ظرفیت را داشت که تکثیر موضوعی پیدا کند و ما به همین دلیل هفده محور موضوعی را تعیین کرده‌ایم. سینمای انقلاب اسلامی، سینمای زنان مقاومت، سینمای افول آمریکا، سینمای فلسطین و آزادی قدس شریف، سینمای جبهه مقاومت، سینمای دفاع از حرم و رزمندگان بدون مرز، سینمای مکتب حاج قاسم سلیمانی، سینمای وحدت اسلامی و سینمای جوانان و سبک زندگی مقاومت و…. برخی از این ایده‌ها بود که مسیر و جهت‌دهی آینده سینما را می‌توان در زیرمجموعه آنها قرار داد.
سینمای دفاع‌مقدس سینمای شرمنده نیست
غفاری ادامه داد: همین مسئله در بخش‌های دیگر فراخوان جلوه‌گری داشت. به‌عنوان مثال موضوع فلسطین فقط مقوله‌ای نبود که صرفاً محدود به کشورهای اسلامی باشد و موضوع فلسطین از طرف همه آزادی‌خواهان موردتوجه بود. امروز ما در نقطه‌ای هستیم که می‌گوییم سینما باید در خدمت این آزادی‌خواهی باشد. از طرف دیگر سینمای دفاع مقدس چون برآمده از دل تاریخ ماست توانسته آثاری را خلق کند که در دنیا راجع به آنها صحبت شود. سینمای دفاع مقدس ما سینمای شرمنده نیست، سینمای پرافتخار است. آثاری تولید کرده که افتخار حفظ وطن را به تصویر کشیده است.
وی با بیان اینکه بحث ما حضور و ظهور و کشف استعدادهایی است که در چهل ساله دوم انقلاب باید به آنها توجه می‌شد، مطرح کرد: ما از جشنواره انتظار اثربخشی داریم و تلقی‌مان این است که یک حرکت ادامه دار باشد. ما معتقدیم باید به زیرساخت‌های این جشنواره توجه شود و ما امسال توجه ویژه‌ای به سوژه‌های آثار داشتیم چون در آسیب شناسی سینمای مقاومت و چرایی عدم خلق یک اثر هنری ضعیف با موضوع مقاومت، به عدم وجود سوژه دراماتیک رسیدیم، در حالی که در همین کشور خودمان آدم‌های بزرگی بودند که زندگی دراماتیکی داشتند. از شهید همت گرفته تا شهید بروجردی و شهید چمران. در پهنه بزرگ ایران از شرق تا غرب، همگی در جغرافیای زمانی و مکانی انقلاب اسلامی یا قبل از آن قصه‌های عجیبی دارند که به آنها توجه نشده و ما در این دوره تلاش کردیم با توجه ویژه به اقتباس به متونی دست پیدا کنیم که می‌تواند پایه گذار سینمای مقاومت باشد چون معتقدیم امروز در ادبیات سینمای ما در دانشگاه‌ها، سینمای مقاومت وجود ندارد.
نمی‌توانیم از کشورهای لیبرال کپی کنیم
غفاری ادامه داد: نکته دیگر بحث شکل برگزاری جشنواره بود. ما نمی‌توانیم از کشورهای لیبرال کپی کنیم برای همین تلاش کردیم از آن فضای کاخ جشنواره و… فاصله بگیریم و ایده خلیج فارس از آنجا شکل گرفت به همین دلیل فضا و قصه‌های خلیج فارس برای ما اهمیت دارد. از حضور استعمارگرانه پرتغال و انگلیس گرفته تا داستان‌های هشت سال دفاع مقدس و موقعیت‌های دراماتیک فراوان دیگر که در آن منطقه وجود داشته است. ما امیدواریم الهام بخش تولید آثاری باشیم که در سال‌های آینده گفتمان سینمای مقاومت را به اوج برسانند. اختتامیه در خلیج فارس برگزار می‌شود و طی این مراسم برگزاری کارگاه‌های آموزشی را با حضور فیلمسازان برجسته خواهیم داشت و فضاهای تخصصی نقد سینمای ایران و جهان را نیز برگزار می‌کنیم همزمان، در ۳۱ استان اکران‌های سراسری خواهیم داشت. خوشبختانه ظرفیت‌های ملی در این دوره درگیر شدند، چون سینما با در کنار مردم بودن معنا پیدا می‌کند. این فیلم‌ها در ۳۵۴ نقطه از کشور اکران می‌شوند و در نهایت آثار برگزیده معرفی می‌شوند. آثار در بخش اصلی جشنواره که جایزه شهید سلیمانی مربوط به این بخش است ۶۷۴ اثر داخلی دریافت شده است.
برگزاری نشست اتحادیه فیلمسازان مقاومت
سپس محمدعلی مومنی ها مدیر کمیته امور بین‌الملل بیان کرد: یک کار خوبی که ما امسال در جشنواره مقاومت داریم برگزاری نشست اتحادیه فیلمسازان مقاومت است خلأیی که داشتیم این بود که کشورهای مقاومت همکاری و تولید مشترک نداشتند. ما این نشست را در ایام جشنواره با حضور فیلمسازانی از بیست کشور خواهیم داشت تا مقدمه‌ای برای راه‌اندازی این اتحادیه داشته باشیم اما این صرفاً یک هم‌اندیشی است و با خیلی از فیلمسازان بزرگ حوزه مقاومت صحبت کرده‌ایم تا بیایند در خلال برگزاری جشنواره غرفه‌هایی متشکل از بخش خصوصی و دولتی، ایرانی و خارجی خواهیم داشت اما به دنبال یک بازار نیستیم بلکه می‌خواهیم یک فضایی را در اختیار دوستان بگذاریم تا خودشان را معرفی کنند.
سپس سیدمحمد حسینی مدیرعامل انجمن سینمای دفاع مقدس مطرح کرد: در این جایگاه وظیفه دارم تشکر کنم از کسانی که قبلاً این مسیر را ایجاد کردند و پیش آوردند به ویژه آقای خزاعی که پنج دوره دبیر این رویداد بود و آقای عظیمی میرآبادی که بر خلاف وضعیت عجیب و غریب کرونا جشنواره را برگزار کرد. این دوره از جشنواره مسیر خوبی را طی می‌کند. آنچه در جشنواره‌ها اهمیت پیدا می‌کند جریان مدیریتی است که دارند، جشنواره‌ها می‌توانند شرایطی فراهم کنند که جریان تولید به سمت و سوی خاصی کشیده شود جشنواره‌های الف دنیا هم چنین کارکردی دارند. می‌شود گفت بخشی از مدیریت سینما در اقصی نقاط جهان توسط همین جشنواره‌های الف صورت می‌گیرد چون جوایز و توجهی که دارند زمینه‌ای برای تولید آنچه را که می‌خواهند، فراهم می‌کند. یکی از مهمترین دستاوردهای کشور ما در طول این سال‌ها سینماست و سینمای ما در سطح دنیا یک تشخص متفاوت دارد به این نحو که هر کجا شما را به نام سینمای ایران بشناسند احترام ویژه‌ای برای شما می‌گذارند.
واکنش‌ها به «موقعیت مهدی» ما را به حیرت واداشت
حسینی اظهار کرد: ژانرهای متداول دنیا در اصابت با فرهنگ‌های مختلف تغییر ماهیت می‌دهند تنها گونه‌ای که در اصابت با فرهنگ ایرانی تغییر ماهیت داد سینمای دفاع مقدس بود چون سینمای جنگ در دنیا متداول بود ولی وقتی با فرهنگ جبهه و بچه‌های رزمنده برخورد کرد گونه‌ای دیگر از تصویرگری را به دنیا معرفی کرد که عناصر متفاوتی داشت و حرف خود را به شکل متفاوت به دنیا می‌گفت. این جریان تا امروز ادامه پیدا کرد و فکر می‌کنم طعم فوق‌العاده آن همیشه زیر زبان ماست. سال گذشته وقتی «موقعیت مهدی» پخش شد به واکنش‌ها فکر می‌کردم و ته دلم آشوب بود اما واکنش‌ها خیلی خوب بود چون فیلم صداقت داشت و واقعاً دفاع مقدسی بود واکنش‌ها آنقدر عجیب بود که ما را به حیرت وا می‌داشت چون آدم‌هایی که در این فضا نبودند و فکر نمی‌کردیم درباره ارزش‌های دفاع مقدس صحبت کنند چنین فیلمی ساختند.
وی گفت: مسأله دیگر جشنواره «مقاومت» وفاق ملی است، آنچه طعم این جشنواره را به کام همه شیرین می‌کند این است که ما بر سر چند چیز وفاق داریم. کار من سیاست نیست و هنر است پس وقتی در فضای هنری حرفی می‌زنید که از جنسیت، انسانیت و شکوه و بالندگی و سرزمینی به کهنی ایرانی است حتماً همه آدم‌های اهل هنر جذبش می‌شوند، کنار شما قرار می‌گیرند و دیگر فیگور سیاسی وجود ندارد. آنچه جشنواره مقاومت را متمایز می‌کند همین است. نکته دیگر وجه ایدئولوژیک این جشنواره است همه جشنواره‌ها چنین رویکردی دارند چه اعلامی چه اعمالی. جشنواره مقاومت موقعیت ایدئولوژیک خود را اعلام می‌کند و می‌گوید من طرف مستضعفان دنیا هستم. من جشنواره مقاومت را یک جشنواره ممتاز می‌دانم و تلاش می‌کنیم جشنواره خوبی را رقم بزنیم.
اختتامیه جشنواره بر عرشه یک کشتی ایرانی روی خلیج‌فارس
در ادامه رفیعی دبیر اجرایی جشنواره هم ضمن تبریک اعیاد شعبانیه بیان کرد: افتتاحیه هفدهمین جشنواره فیلم مقاومت در روز دوازده اسفند ساعت ۱۵ خواهد بود این آغاز همزمان با افتتاح این جشنواره در ۳۲ استان است. مراسم پایانی هم در روز ۱۷ اسفند ساعت ۲۰ روی عرشه یک کشتی ایرانی روی خلیج‌فارس برگزار می‌شود در این دو فاصله برنامه‌های متعدد و متنوعی برای حضار در نظر گرفته شده که بیشترین وجه آن آموزشی، نقد فیلم، نمایش آثار منتخب و ارتقای سطح نگرش فیلمسازان به مفهوم مقاومت است آنچه در این رویداد مهم است و باید مورد توجه سازمان‌های مختلف قرار بگیرد استقبال معنادار استان‌ها از این رویداد است در تهران شاهد یک حضور ۴۵ درصدی آثار نسبت به سطح کشوریم بعد از تهران قم با ۸ درصد و بعد گلستان و خراسان رضوی با ۴ درصد است.
سپس محسن جوادی دبیر نسل روایت هم مطرح کرد: کمیته امور استان‌ها با هدف جذب و کشف استعداد فیلمسازان انقلابی آغاز به کار کرده است. این کمیته بخشی به نام نسل روایت تشکیل داد، ما فراخوان ویژه برای این بخش طراحی کردیم و استان‌های بسیج هنرمندان در این قسمت با ما همکاری کردند و نزدیک به ۲۹۱ اثر دریافت کردیم البته شرطی در این بخش داشتیم که متولدین ۶۸ به بعد باید اثر بدهند بخش دیگری برای اکران و پخش آثار مستند و کوتاه راه‌اندازی کردیم که سانس‌های ویژه دانش‌آموزان، دانشجویان و … دارد هر شب هم یک فیلم سینمایی داریم که عمدتاً آثار سینمای دفاع مقدس هستند. هدف جشنواره فیلم مقاومت بر این بود که در بستر سینمای انقلاب این فیلمسازان جوان و نوجوان را شناسایی و از طریق بسترهای مختلف برنامه‌های متنوع آموزشی داشته باشد و قرار است این بچه‌ها بعد از ورود به این کلاس‌ها گام به گام در دوره‌های مختلف در کنار جشنواره باشند و زمینه‌ساز نسل جدیدی در حوزه فیلمسازان انقلابی باشیم.
قائم مقام سینمای انقلاب مطرح کرد: شهرک سینمایی دفاع مقدس ذیل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس است در سال بیش از سیصد اثر را در انجمن بررسی می‌کنیم و به شهرک می‌فرستیم به این معنا که این شهرک مثل بیست سی سال پیش نیست، این شهرک تجهیز شده است. آقای حسینی در شورای پروانه ساخت حضور دارد و ما کلینیک فیلمنامه در انجمن داریم بزرگترین خدمات ما در شورای فیلم و سریال این است که مدرسان فیلمنامهها را بررسی می‌کنند و به افراد مشاوره داده می‌شود سپس نقاط ضعف فیلمنامهها بررسی و وارد چرخه تولید می‌شود.
بهروز افخمی رئیس هیأت داوران بخش ملی جشنواره مقاومت
در ادامه ناظمی از هیات داوران بیان کرد: ما با توجه به ماهیت جشنواره مقاومت چند ماموریت داشتیم تا بیانی برای توضیح گفتمان مقاومت در مراکز علمی داشته باشیم پس سلسله نشست‌هایی را در دانشگاه‌های مختلف داشتیم. مثل آینده مقاومت، حضور زنان در سینمای مقاومت و…. وظیفه بعدی که تلاش می‌کنیم در ایام جشنواره انجام بدهیم این است که فضای جشنواره را از حال و هوای متعارف جشنواره‌ها به سمت گفتگوهای جدی‌تر درباره وضع سیما سوق بدهیم. پس این جشنواره پرنشست‌ترین و پرکارگاه‌ترین خواهد بود. نکته دیگر مسأله هیات داوران و هیات‌های انتخاب آثار است تلاش کردیم هیات انتخاب از اهالی جوان و پژوهشگرانی باشد که سابقه‌ای دارند و نسبت به سینمای مقاومت علاقه دارند.
وی ادامه داد: در بخش داوری که در اواخر آن هستیم ۶ بخش را تعیین کردیم داورانی از کشورهای آمریکا، سوریه، لبنان، عراق و.وو داریم. باید بگویم رییس هیات داوران بخش اصلی آقای بهروز افخمی است و دو داور ایرانی و چهار داور خارجی به او کمک می‌کنند تا داوری به شکل مناسب انجام شود. رییس هیات داوران بخش دفاع مقدس شهریار بحرانی، بخش فلسطین محسن برمهانی، بخش نسل روایت شهاب اسفندیاری، بخش پژوهش آقای حسنانی رییس دانشگاه هنر و بخش فیلمنامه بهمن حبشی است. خیلی‌ها هستند که به سینمای مقاومت و مام میهن علاقه دارند اما دید مناسبی نسبت به وضعیت امروز سینمای ما ندارند پس ما خواستیم از کسانی دعوت کنیم که یک نگاه فعالانه به سینما داشته باشند.
ناظمی درباره آثار راه یافته به این دوره گفت: اکثر آثاری که در حوزه دفاع مقدس امسال و سال گذشته مجوز گرفتند و اکران شدند در هیات انتخاب بررسی شدند چند اثر هم بودند که امکان اکران پیدا نکردند اما آنها هم بررسی شدند همه فیلم‌های دفاع مقدسی جشنواره فجر هم بررسی شدند. رقابت فقط بین فیلم‌های امسال نخواهد بود بلکه فیلم‌های سال گذشته را هم بررسی می‌کنیم. فیلم‌هایی که از سرمایه کافی و عوامل حرفه‌ای بهرمند نبودند اما تلاش خود را کرده بودند برای اینکه از رقابت محروم نشوند به برخی از آنها هم فرصت دادیم تا تقدیر شوند چون برخی سازندگان آنها فیلم اولی هستند.
مومنی ها هم بیان کرد: تقریباً از کشورهای منطقه، آمریکا، اروپا و… اثر داریم. حتی یک اثر از یک یهودی که در فلسطین مستقر است و اثرش موضوعی ضداسرائیلی دارد، دریافت کردیم. به زودی اسامی آثار را اعلام می‌کنیم. امسال در حوزه فلسطین چند سریال هم داریم که ۶ سریال مهم آنها مورد داوری قرار می‌گیرد.
غفاری هم گفت: وقتی فیلمسازان خارجی با ما در ارتباط بودند از فشارها و لابی‌ها پرده برمی‌داشتند. متاسفانه شاید ما فشار لابی‌های صهیونیستی را درک نکنیم، به هر حال دیکتاتوری زر و زور بر سینمای جهان حاکم است اما این نظام سلطه رو به پایان است و امیدوارم به زودی شاهد یک سینمای مقاومت باشیم که بتوانیم تولیدات مشترک داشته باشیم.
شهرک دفاع مقدس از مهمترین گنج‌های سینمای ایران است
حسینی درباره شهرک سینمایی دفاع مقدس بیان کرد: بخش‌هایی از تولید آثار مرتبط به حوزه دفاع مقدس نیاز به زیر ساخت دارد که بسیار مهم است. مثلاً غربی‌ها زیرساخت دریایی دارند و فیلم‌هایی این چنینی می‌سازند یعنی در حالی که شما دریانوردان را از دست دزدان دریایی سومالی نجات می‌دهید اما غربی‌ها فیلم «ناخدا فیلیپس» را می‌سازند چون آنها زیرساخت اثر دریایی دارند برخی از حوزه‌های ما زیرساخت ندارند اما حوزه‌های سنتی در حال برطرف شدن هستند. ما به اندازه بضاعت خود تلاش کردیم فضای خوبی در شهرک سینمایی دفاع مقدس داشته باشیم که به نظرم یکی از مهمترین گنج‌های سینمای ایران است چون در منطقه بی‌نظیر است ولی بهره‌مندی ما تقریباً صفر بوده و همه‌اش داشتیم از آن استفاده می‌کردیم ولی برای شهرک اتفاقات خوبی در این یکی دو سال اخیر رخ داده است.
وی درباره ضعف فیلمنامه‌های آثار مقاومت گفت: من الان عضو شورای پروانه ساخت هستم و بهتر از هر کسی این نقطه ضعف را درک کرده‌ام چون همه فیلمنامهها را خوانده‌ام. متاسفانه فیلمنامه در ایران جدی گرفته نمی‌شود مثلاً در غرب برای تولید فیلم‌های جنگی و تاریخی فیلمنامه غیر فرآوری شده سر صحنه نمی‌برند، استوری برد و… برای آن در نظر می‌گیرند اما ما به شکل سنتی کار می‌کنیم وقتی از سینمای درویش صحت می‌کنید با یک سینمای فوق‌العاده مواجهیم و نباید سینمای او متوقف نشود. چرا دیگر طعم «دوئل» را نمی‌چشیم؟ قدرت سینمای ایران یعنی همین.
وی درباره کلینیک فیلمنامه گفت: خواهش می‌کنم از این عبارت استفاده نکنید چون ما دوستان را خاضعانه کمک می‌کنیم تا فیلمنامه شکل بهتری به خود بگیرد.
غفاری هم مطرح کرد: سینما سیاسی است چون دیده‌اید که آرمان فلسطین در حال و هوای دنیا گم می‌شود اما مسأله اوکراین فراموش نمی‌شود به نحوی که در جشنواره‌های مختلف لگدی به موضوع حمله روسیه به اوکراین می‌زنند.
وی گفت: هزینه مقاومت از هزینه سازش کمتر است سوریه امروز در مقابل چشمان ماست و باید به آن پرداخته شود ما نیاز به یک خون و نفس تازه داریم باید پشت به پشت نسل فیلمساز تربیت کنیم هرکسی دل در گرو انقلاب و ایران دارد یک ظرفیت علی حده برای فیلمسازی است. باید فضا شکسته شود و آرمان فلسطین در دست گرفته شود امروز حمایت از فلسطین بر دوش ماست نباید سینمای فلسطین غریب بماند.
سینماپرس: رئیس سازمان صداوسیما چالش‌های این سازمان در سالی که گذشت را «همیشگی» خواند و از آمادگی بخش‌های مختلف این رسانه برای تولید برنامه‌های همزمان نوروز و رمضان خبر داد.
به گزارش سینماپرس، پیمان جبلی ـ رییس صداوسیما ـ که در مراسم افتتاح نمایشگاه رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر ایران (رصتا) حاضر شده بود، در پاسخ به خبرنگار ایسنا درباره چالش‌های این سازمان در سال ۱۴۰۱ و برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری برای سال ۱۴۰۲، توضیح داد: نه فقط در سالی که گذشت، ما در تمام ایام سال و در تمام لحظات و ساعات در فضای رقابت با تکنولوژی، ذائقه و رقبا قرار داریم.
او افزود: نه فقط رسانه‌ی ملی، بلکه تمام دستگاه‌های فرهنگی دائماً باید خودشان را به لحاظ فنی، فرآیندی و نوآوری‌های جهانی به‌روزرسانی کنند. این چالش همیشگی ماست و نباید خود را از به‌روزرسانی بی‌نیاز بدانیم.
پیمان جبلی درباره انطباق دو مناسبت ماه رمضان و ایام عید نوروز در ابتدای سال ۱۴۰۲ و گمانه‌هایی از حضور نداشتن برخی از چهره‌های سال های گذشته، تاکید کرد: همکاران ما در بخش‌ها و شبکه‌های مختلف سازمان صداوسیما، اعم از سیما، صدا، استان‌ها، سیما فیلم و مرکز سیمرغ در حال آماده‌سازی برنامه‌های نوروز ۱۴۰۲ و ماه رمضان هستند و امیدواریم بتوانیم به‌خوبی به نیاز جامعه و مخاطبان پاسخ بدهیم.
