بایگانی اردیبهشت 26, 1400

این منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: طی ۸ سال گذشته حوزه فرهنگ از جمله سینما به حاشیه رفت. هیچ برنامه و راهبردی در حوزه سینما وجود نداشت و مسئولان سینما را تنها در حد یک تفنن می دانستند. مدیران سینمایی نگاه بنیادین به این هنر-صنعت نداشتند و بی برنامه و بی دغدغه بودن شان باعث شد روز به روز سینمای کشور ضعیف تر و لاغرتر از گذشته شود.

وی سپس با تأکید بر اینکه مسئولان دولت تنها در ایام انتخابات نگاه ابزاری و تحقیرآمیز به برخی سلبریتی ها و بازیگران داشتند تصریح کرد: آن ها با پول های فراوان برخی چهره های به اصطلاح هنری و معروف را به کار گرفتند تا برایشان تبلیغ کنند.

کوشکی یادآور شد: در این سال ها اتفاقات تلخی در سینمای کشور رخ داد؛ سینمای کشور در این سال ها عملاً در اختیار ۲ گروه بود که با تبانی یکدیگر ضربات جبران ناپذیری به سینمای زدند. یک دسته افرادی بودند که به سینما آمدند تا با پولشویی کاسبی کنند یا فیلم های بفروش بسازند که نتیجه این اتفاق انحطاط هنر و ارزش های انسانی و فرهنگی و قربانی شدن ارزش ها در مسلخ پول های کثیف بود.

این کارشناس فرهنگی تأکید کرد: دسته دوم طیف های سیاسی و جریانات سیاسی بودند که تلاش کردند تا سینما را به خدمت اهداف قدرت طلبانه خودشان بکشانند. بخش های افراطی جناح اصلاحات آمدند و به شکل افراطی نگاه ابزاری به سینما کردند که در خدمت قدرت طلبی این ها قرار گیرد. در نهایت این ۲ گروه با هم ائتلاف کردند و در عمل سینمای ایران به ورطه ای افتاد و به دره ای پرت شد که محصولش ساخت فیلم های کمدی پایین تنه ای بود.

این مدیر سابق دفتر هنر و ادبیات مرکز اسناد انقلاب اسلامی خاطرنشان کرد: این اتفاق در حالی است که هنر جزو متعالی ترین محصولات تمدنی است؛ در این سال ها به استناد آمار کمتر از ۴ درصد مردم مخاطبان فیلم های سینمایی بودند و این اتفاق برخلاف شوی تبلیغاتی مدیران سینمایی بود که سعی داشتند تا سینما را پررونق نشان دهند.

وی در ادامه اظهار داشت: سینما باید ارزش های متعالی انسانی را مطرح کند. به خصوص سینما در کشوری چون جمهوری اسلامی ایران باید حامل ارزش های ایرانی-اسلامی باشد اما اسفا که در دوره آقای روحانی سینمای تجاری به ورطه شوخی های پایین تنه ای سقوط کرد به حضیض ذلت رسید.

کوشکی متذکر شد: کشور ما سال ها با تروریست های تکفیری روبرو بوده اما در سینمای ایران فقط در حد یکی دو فیلم در این باره ساخته شد که برای تولید آن ها هم سازمان سینمایی ورود نکرده است. تنها تصویر محبوب سینما خانواده های به بن بست رسیده و معتادند! ما در این سال ها فقط شاهد این نمونه فیلم ها بودیم که همه تلاش شان را به کار بردند تا از ایران و ایرانی چهره ای مخدوش و متلاشی شده نشان دهند که امثال نوید محمدزاده هم در این آثار بازی می کردند.

این منتقد سینما افزود: در این سال ها ما حتی یک فیلم که اقتدار ورزشی، اقتدار علمی، توانمندی صنعتی و دفاعی کشور را نشان بدهد شاهد نبودیم. یعنی هیچ نقطه مثبتی نداریم؟ چرا در سینمای ایران فجایعی مانند «متری شش و نیم» تولید می شود در صورتی که ذره ذره خاک ما میلیاردها ارزش دارد؟

وی در خاتمه این گفتگو درخواست خود را از رئیس جمهور آینده کشور و مسئولان فرهنگی مطرح کرد و گفت: در این سال ها سینما به فاجعه دچار شد و بی شک دولت آینده وظیفه اش این است که حوزه فرهنگ و هنر را جزو اولویت های اصلی خود بداند. مدیران هرگز نباید عرصه فرهنگ را قربانی اقتصاد کنند و من امیدوارم بتوانیم شاهد تحولی مثبت در سینمای کشورمان باشیم.

کارگردان مجموعه مستند «موزه های جنگ دنیا» و «از کربلا تا قدس» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بنده فکر نمی کنم چنین رفتار نابخردانه ای که ما از سلبریتی ها در کشورمان شاهد هستیم در هیچ یک از کشورهای دنیا وجود داشته باشد و در جایی مرسوم باشد! این باعث شرم و تأسف است که سلبریتی های ما صرفاً بر اساس «جوزدگی» و بدون دانش و مطالعه کافی در حوزه های سیاسی، اجتماعی و… دست به چنین حرکاتی می زنند و جامعه را دچار تشتت می کنند.

وی ادامه داد: من امیدوارم جلوی رفتار نادرست سلبریتی ها گرفته شود؛ کسی که تخصصی در حوزه های مهم سیاست و جامعه شناسی ندارد چرا باید به خود اجازه دهد راجع به مسائلی اظهارنظر کند و طیف انبوهی از مردم را با خود همراه سازد و بعداً از این کارش ابراز ندامت کند؟ این ابراز ندامت به چه دردی می خورد؟ آیا می تواند زمان را به عقب برگرداند؟

کیوان نیا در همین راستا تصریح کرد: مردم با تحریک سلبریتی ها دچار «جوزدگی» نشوند! من امیدوارم سایر آحاد افراد جامعه و به ویژه نسل جوان از این به بعد دنباله روی سلبریتی ها نشوند. ما همه به خوبی می دانیم که آن ها خود را ذی حق می دانند که راجع به هر مسأله ای اظهارنظر کنند در صورتی که اصلاً سواد و درک کافی برای این کار ندارند.

این مستندساز در پایان این گفتگو متذکر شد: من بسیار متأسفم که برخی از این سلبریتی ها شأن خود را حفظ نمی کنند و برای برخی افراد به مثابه یک ابزار می شوند تا او بتواند در میدان سیاست پیروز شود! من امیدوارم دیگر هرگز شاهد چنین رفتارهایی نباشیم و اگر بودیم مردم این بار خط خود را از خط سلبریتی ها جدا کنند و با علم و آگاهی و مطالعه و تحقیق و پژوهش کافی پای صندوق های رأی رفته و فرد اصلح را برگزینند.

این عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: یکی از پرسش های کلیدی بنده از مدیران رسانه ملی این است که چرا از برنامه های غربی در رسانه ملی کپی سازی می شود؟ چه کسانی اصلاً اجازه چنین کاری را به برخی افراد می دهند؟ چرا به جای خلاقیت و نوآوری در تولید برنامه ها و سریال ها و… ما درگیر تقلید از غربی ها و یا حتی برخی شبکه های ماهواره ای فارسی زبان شده ایم؟

وی ادامه داد: آیا تاکنون یک مدیر تلویزیون از خود این سوأل را پرسیده که برنامه ای مانند «خندوانه» به چه دردی می خورد؟ آیا کسی تاکنون این سوأل را کرده که چرا بودجه های بیت المال در رسانه ملی اتلاف می شوند و به جای تولید آثار ارزنده و شاخص که باید مروج فرهنگ کهن و غنی ایرانی-اسلامی باشند برنامه هایی تولید می شود که نگاه به غربی ها دارند؟

گیتی خاطرنشان کرد: این همه برنامه های کپی کاری شده و سرشار از لودگی و ابتذال به چه دردی می خورند؟ من حیفم می آید از واژه «دلقک» برای برخی مجریان برنامه ها استفاده کنم چرا که «دلقک» دارای شخصیت و هویت فرهنگی و تاریخی است؛ این ها حتی در حد یک دلقک هم نیستند و با ادا و اصول های مشمئزکننده سعی دارند به هر وسیله مبتذلی هم که شده مخاطب را به سوی خود جذب کنند و این کاری بسیار نادرست است.

این منتقد پیشکسوت تأکید کرد: اگر مردم امروزه از تلویزیون دور شده اند و به فضای مجازی و… پناه آورده اند به دلیل آن است که نسبت به برنامه ها و برنامه سازان رسانه ملی به شدت بدبین شده اند و هرچه جستجو کرده اند نیازهای خود را در برنامه های تلویزیونی نیافته اند.

وی در پایان این گفتگو با بیان اینکه برنامه های رسانه ملی باید مخاطب را به اندیشه و تفکر وادار کنند تصریح کرد: مخاطب وقتی می بیند این برنامه ها شعور و درایت او را زیر سوأل می برد از تماشای آن ها حذر و دوری می کند. مخاطب حق دارد برنامه های شایسته و پرنشاط و شادی بخش را تماشا کند اما به شرط آنکه این برنامه ها با پختگی و درایت تولید شوند نه صرفاً برای سرگرم سازی و کاسبی کردن!

به گزارش سینماپرس، ماجرای فیلم‌های آخرالزمانی و نسبت آن با موضوع علم از آن جنس موضوعات پیچیده‌ای است که در سینما باید تحلیل شود. فیلم‌های زیادی در سال‌های اخیر در هالیوود ساخته شده که دربردارنده محتوایی از این دست است؛ فیلم‌هایی که روزهای پایانی زمین را به تصویر می‌کشند و وحشت عجیبی از زندگی بدون خدا را بر روی کره خاکی برای انسان معاصر ترسیم می‌کنند.

دکتر مجید شاه حسینی مدرس و پژوهشگر سینما در صحبت‌های خود در بخشی از برنامه «راز آسمان» به تبیین بنیان‌های فکری این نگاه در سینما می‌پردازد.

شاه حسینی با نقد مبانی تفکر مدرنیسم و انسان جدید بیان کرد: خدای ساعت ساز ادعای جاهلانه انسان مدرنِ قرن نوزدهمی است. انسانی که معتقد بود بر اوج قله علم و دانش ایستاده و دیگر دانشی نیست که او فرانگرفته باشد. غرور علمی انسان قرن نوزدهم خنده‌دار است، وقتی که می‌بینیم رئیس موزه اختراعات نیویورک در نامه معروفی به مسئول مافوقش می‌گوید که موزه را تعطیل کنید چرکه دیگر اختراعی نیست که بشر آن را فراچنگ نیاورده باشد و بعید است که موزه ثبت اختراعات از این به بعد کاربری یا کارایی داشته باشد.

وی در ادامه بیان کرد که امروز این حرف برای ما طنز است اما انسان قرن ۱۹ واقعاً اینگونه فکر می کرد. انسانی که معتقد بود که اگر روزگاری خدایی وجود داشته دیگر امروز آن خدا نیست و مرده است. مرگ خدا را برخی از فیلسوفان قرن ۱۹ با صدای بلند اعلام کردند. به عنوان مثال نیچه به صراحت از آن یاد می‌کند. بعد از این، انسان است که در جهان مانده و باید خدایی کند و چه کسی شایسته تر از انسان اروپایی برای خدایی کردن در جهانی که دیگر در آن خدای ساعت ساز وجود ندارد. او است که باید ناظم قوانین جدید باشد و تمام قوای فراطبیعی و طبیعی را به چنگ بیاورد. اما آیا واقعاً اینگونه است؟

شاه حسینی در بخش دیگری از سخنان خود بیان کرد که همه این نگاه در قرن بیستم، با ویرانی تلقی حداقلی که انسان قرن ۱۹ از دانش و علم و فناوری داشت نابود شد. تازه انسان فهمید، که فهم او از دانش آنقدر حقیر است که آنچیزی که او در قرن ۱۹ به آن علم می‌گفت، امروز بسیار خنده‌دار است و به زبان امروزی تنها معلومات عمومی تلقی می‌شود و مرزهای علم خیلی جلوتر از سطح فهم و دانش او است.

وی ادامه داد: همه قطعیت‌هایی که در قرن ۱۹ به آن قائل بودند با فرضیه نسبیت زیر سؤال رفت و بشر تازه فهمید که طبیعت چه رقیب سرکشی است. همه سازه‌های مدرن و ظاهراً مبتنی بر علم را یک سرکشی طبیعی مانند سونامی و زلزله و یا برخورد یک شهاب سنگ عظیم با زمین می‌تواند ویران کند. طبیعت، تمام رشته‌های او را می‌تواند نابود کند. او گویا سرکشی طبیعت را لحاظ نکرده بود.

در نگاه پست‌مدرنی که بعد از مدرنیته جزم اندیشانه شکل می‌گیرد، انسان قرن بیستمی به تمام آموزه‌های خود شک می‌کند و می‌گوید آن علمی که من داشتم و فکر می‌کردم منجی من است شاید هلاک کننده من است. اگر روزی یک شهاب سنگ بزرگ به زمین نزدیک شد، آیا من با علم خود می‌توانم مانع از برخورد با زمین بشوم؟ اگر چنین اتفاقی رخ دهد، علم می‌تواند در این جهان بدون خدا و فارغ از خدا من را نجات بدهد؟

این استاد دانشگاه در ادمه با اشاره به فیلم‌های سینمایی که این ناتوانی بشر را ترسیم کردند بیان کرد فیلم‌های زیادی ساخته شدند که حاکی از این ناتوانی علم بودند. انسان‌هایی که در جهان بدون خدا، نمی‌دانند که با سرکشی‌های طبیعت چه بکنند؟ فیلم‌هایی که درباره برخورد شهاب سنگ‌ها با زمین است، نمونه‌های خوبی برای این مضمون است. مانند فیلم «برخورد عمیق» Deep Impact‌ ساخته «میمی لِدِر» محصول ۱۹۹۸. البته در همان سال‌ها نیز فیلم‌های زیادی با حس و حال پایان سده و هزاره ساخته می‌شدند که خبر از پایان جهان می‌دادند. فیلم‌هایی که سؤالشان از انسان این بود که در قبال قوای سرکش طبیعتی که به حقِ آن ظلم کردی و اکنون علیه تو سرکشی می‌کند، چه‌کار می‌خواهی بکنی؟

اینجا است که وحشت زیستن تنها در جهان بدون خدا را، در رفتار انسان قرن بیستم و پایان آن می‌بینیم. موج زیادی از فیلم های آخرالزمانی حکایت گر همین وحشت‌اند و انگار جای خالی خدا را، حالا در زندگی خود حس می‌کرد. اما افسوس که سال‌های پایانی قرن بیستم با بازگشت بشر به ایمان رقم نخورد و به جای اعتقادات توحیدی مبتنی بر کتب مقدس انبیا، به سمت خرافات مدرن، متافیزیک پست مدرن و در نهایت موجودات خیالی رفت تا جای خالی خدا را در زندگی انسان پر کنند.

جنس جدیدی از فیلم‌ها که باید تفصیل آن را در سینمای قرن بیست‌ویک دنبال کرد.

به گزارش سینماپرس، پانزدهم می هر سال میلادی، یادآور روزی تلخ، مصیبت بار و فراموش نشدنی از خاطره فلسطینی هاست. این روز یادآور فاجعه بزرگ اشغال سرزمین تاریخی فلسطین در یک توطئه هماهنگ بین المللی و متاسفانه خیانت و ضعف و همدستی رژیم های عربی مرتجع است.

به همین مناسبت رادیو ایران ویژه برنامه «پادگان صهیونیست ها» را با موضوع سالگرد اشغال فلسطین روی آنتن می برد.

این برنامه یکشنبه ۲۶ اردیبهشت با اجرای بتول نجفی و تهیه کنندگی مریم هدیه لو ساعت ۱۷:۱۰ از رادیو ایران پخش می شود.

به گزارش سینماپرس، جشنواره پانزدهم «سینماحقیقت» آذرماه ۱۴۰۰ در صورت فراهم شدن شرایط و واکسیناسیون عمومی، به شکلی فیزیکی و آنلاین برگزار می‌شود، در غیر این صورت مانند چهاردهمین دوره، جشنواره آنلاین برگزار خواهد شد. ثبت نام اینترنتی از اول خردادماه آغاز می‌شود و تا ۱۵ مردادماه ادامه دارد.

بازنمایی تاریخ و فرهنگ جامعه ایرانی- اسلامی، صیانت از هویت ملی مبتنی بر انگاره‌های دینی و ایرانی، وضعیت امروز و چشم‌انداز ایران با نگاه ویژه به فرصت‌های قرن جدید، تقویت سینمای مستند خلاق ایران، آشنایی فیلمسازان کشور با تحولات نوین سینمای مستند جهان، از اصول و اهداف این دوره از جشنواره است.

در بخش مسابقه ملی این دوره، فیلم‌هایی که بعد از فروردین ۱۳۹۹ تولید شده‌اند، در سه دسته تقسیم بندی شده و با هم رقابت می‌کنند:

الف) مستندهای کوتاه (آثار کوتاه‌تر از ۴۰ دقیقه)

ب) مستندهای نیمه بلند (آثار از ۴۰ تا ۶۰ دقیقه)

ج) مستندهای بلند (آثار بیش از ۶۰ دقیقه)

یکی از بخش‌های مسابقه پانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت»، بخش ویژه ایران ۱۴۰۰ (فرصت‌های قرن جدید) است، همچنین بخش بین‌الملل این دوره بر خلاف سال گذشته به شکل رقابتی برگزار خواهد شد.

متقاضیان حضور در جشنواره می‌بایست فرم شرکت در پانزدهمین دوره جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» را روی وب‌سایت جشنواره به صورت آنلاین تکمیل کرده، از اطلاعات ثبت شده پرینت گرفته، به امضای تهیه‌کننده رسانده و در سامانه ثبت نام اینترنتی جشنواره بارگذاری کنند.