بایگانی تیر 3, 1402

سینماپرس: مقیسه گفت: مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی اعلان عمومی سالم‌سازی فضای مجازی است، تا فضای مجازی به محیط امن تبدیل شود.

به گزارش سینماپرس، فاطمه امجدیان مجری این مراسم ضمن خوشامد گویی به حاضرین، سالروز ازدواج آسمانی حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س) را تبریک گفت و عنوان کرد: روز بسیار خوبی برای برگزاری این برنامه انتخاب شده است چرا که خانواده مهمترین رکن جامعه است و بهترین خانواده از این ازدواج آسمانی شکل گرفت.

در ادامه این برنامه دکتر زهرا میرزایی دبیر سلسله نشست‌های «پلان زندگی» با تشریح دلایل برگزاری این نشست‌ها توسط بنیاد سینمایی فارابی گفت: نقش خانواده در سینما بر هیچ کس پوشیده نیست. امیدواریم این جمع پر برکت آغازی خوب برای اتفاقات بهتر باشد.

همچنین دکتر ابوالفضل اقبالی متخصص حوزه خانواده و دبیر علمی جشنواره گوهرشاد نیز در این برنامه گفت: معمولاً آن تصویری که از خانواده در سینمای ایران، تصویر شده، تصویر متزلزل و آسیب‌پذیر است که خیلی چیزها در جایگاه خودش قرار ندارد.

او ادامه داد: جایگاه مرد و پدر در سینمای ایران هم قابل تأمل است و اوج نگاه تخریبی به مردان و ضدیت با این جایگاه را اخیراً در یک فیلم دیده‌ایم. این تصویر خیلی غیر منصفانه است.

این استاد دانشگاه و کارشناس مسائل خانواده ادامه داد: تصاویر مشابه دیگری در فیلم‌های دیگری از سینمای ایران دیده‌ایم مردی که چه در جایگاه شوهر و چه در جایگاه پدر، نقش مفید و سازنده را ایفا نمی‌کند و حتی در یک فضاهایی به خانواده و همسرش ظلم می‌کند و یا خیانت می‌کند. متأسفانه تصویر غالب از مردان در سینمای ایران اینگونه است.

او افزود: در این سال‌ها به یک دوگانه عجیب دامن زده شده است و گرفتار دوگانه زن مظلوم و مرد ظالم در فیلم‌ها شده‌ایم. این دوگانه‌ها و این صورت‌بندی تقابلی بین زن و مرد را در این سال‌ها در تعدادی از فیلم‌ها دیده می‌شود.

اقبالی افزود: معمولاً فیلمی مثل «یک حبه قند» که یک خانواده گسترده را روایت می‌کند یک اتفاق و استثنا است. تصویر غالب، تصویر یک خانواده هسته‌ای تک فرزند است. آن چیزی که سینمای ایران اصرار دارد روایت کند از یک خانواده ایرانی، یک خانواده هسته‌ای است نه یک خانواده گسترده‌ای که در آن کودک وجود دارد و پدر بزرگ و مادر بزرگ در آن هست.

او تأکید کرد: عشق در سینمای ایران، در یک فضای غالباً فراخانواده‌ای اتفاق می‌افتد و ما عشق زن و شوهری در سینمای ایران نداریم و یا اگر داریم کم است. این در حالی است که عشق زن و شوهری قابلیت دراماتیک دارد و عشق‌هایی که در سینما می‌بینیم عشق بی‌سر و سامانی است. عشق‌هایی که عموماً ما در سینما شاهدش هستیم، عشق‌های یا قبل از ازدواج و یا عشق‌های دوست دختر و دوست پسری هستند.

اقبالی همچنین افزود: سینمای ایران به درستی و با انصاف، خانواده ایرانی را روایت نکرده است وکارنامه قابل قبولی در این زمینه نداشته است. شما نمی‌توانید خدمتی که خانواده به اجتماع و فرهنگ کرده نایده بگیرید.

حسین میرزامحمدی کارگردان فیلم کت چرمی نیز در این نشست در پاسخ به سوالی درباره سیاه نمایی در این فیلم گفت: ما در فیلم کت چرمی تأکیدی بر سیاه‌نمایی نداشتیم. قبلاً هم گفته‌ام، دو واژه باید از ادبیات مسئولان و سینماگران ما حذف شود. اول واژه سیاه‌نمایی از ادبیات مسئولان و دوم واژه‌های نکبت و فلاکت از ادبیات فیلمساز باید حذف شود. اگر این واژه‌ها از ادبیات سینماگران و مدیران حذف شود. در این صورت سینمای ایران این ظرفیت را دارد که به شکل گسترده‌ای به آسیب‌های اجتماعی بپردازد.

او تأکید کرد: سینمای اجتماعی سایه روشن است. نه باید سیاه سیاه و نه باید سفید سفید باشد. سینمای اجتماعی یک جاهایی تلخ و یک جاهایی شیرین است.

او افزود: قهرمان فیلم کت چرمی در فیلم، دو سفر انجام می‌دهد. یک سفر برای پیدا کردن پشت پرده ماجراها و اتفاقاتی که در فیلم رخ می‌دهد و دیگری سفر درونی و آشتی کردن با خود است.

او در پاسخ به سوالی که این حس در فیلم وجود دارد که گویا می‌خواسته به همه آسیب‌های اجتماعی بپردازد، تاکید کرد: ما قصد نداشتیم همه آسیب‌های اجتماعی را در فیلم بریزیم و در حد توان به چند آسیب مهم پرداختیم.

کارگردان فیلم «کت چرمی» همچنین در پاسخ به سوالی درباره شباهت این فیلم و فیلم «مرد بازنده» گفت: بارها این نکته را عنوان کردم وقتی فیلمنامه را بردم دفتر کامران حجازی، هنوز خبری از «مرد بازنده» نبود. وجود مثلث جواد عزتی، محمد حسین مهدویان و کامران حجازی شاید به این شائبه شبیه بودن «کت چرمی» و «مرد بازنده» دامن زده است وگرنه این فیلم هیچ ربطی به مرد بازنده ندارد.

او افزود: ما تنوع ژانری در سینمای ایران نداریم و این نداشتن تنوع ژانری باعث شده اگر دو تا فیلم از نظر موضوعی شبیه به هم باشند، این شائبه به وجود بیاید که شباهت محتوایی دارند. زبان بصری من و محمدحسین مهدویان باهم فرق دارد و تفاوت‌های بسیار زیادی بین «مرد بازنده» و «کت چرمی» وجود دارد.

او در پاسخ به سوالی درباره پرداختن به خانواده مطلوب گفت: فیلمنامه فیلم بعدی‌ام به خانواده مطلوب می‌پردازد.

کارگردان فیلم «کت چرمی» در بخش دیگری از اظهارات خود گفت: در صحبت‌هایی که با مدیر فیلمبرداری فیلم داشتم تصمیم گرفتیم یک زبان تصویری دیگری را برای فیلم انتخاب کنیم به خاطر همین، سراغ دوربین روی دست و لنزهای تله و… نرفتیم و نخواستیم کارگردانی و تصویر را به رخ بکشیم و یک داستان تعریف کنیم و فقط قصه یکی بود و یکی نبود را بگوییم.

او افزود: من سینما را در خارج از ایران خوانده‌ام. تز دکترای من تأثیر فستیوال‌های غربی بر سینمای خاورمیانه بود. یکی از معضلات سینمای ایران فستیوال‌های غربی هستند. من ۶۰ الی ۷۰ فستیول غربی رفته‌ام، ولی هیج گاه نخواستم بر اساس ذائقه آن‌ها فیلم بسازم. معیار آن‌ها برای پذرش فیلم‌ها در جشنواره‌ها این است که هرچه قدر بدبخت‌تر و تو سری‌خورتر باشی بیشتر مورد استقبال قرار می‌گیرد. هیچ وقت نخواستم با معیارهای جشنواره‌های غربی بسازم.

در ادامه سارا حاتمی بازیگر زن فیلم «کت چرمی» که به خاطر بازی در این فیلم موفق به کسب سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر شد، در سخنانی گفت: انسجام هر خانواده‌ای به دلایلی مختلف چه منطقی یا منطقی، ممکن است از بین برود، ولی مهر هر خانواده‌ای که بین افراد آن است به نظرم مهم‌تر است نسبت به انسجام آن. انسجام ظاهری یک خانواده ارزشی ندارد نسبت به مهر یک خانواده که ممکن است به فرزندشان داشته باشد.

او افزود: برای بازی در این فیلم آدم‌های مختلفی دیدم و با مدل زندگی آن‌ها آشنا شدم. من در این فیلم رابطه ثریا و مادرش را خیلی دوست دارم و رابطه بسیار قشنگی بود و اگرچه دور از هم بودند، ولی یک خانواده بودند.

سارا حاتمی در ادامه اظهارات خود گفت: برای بازی در این فیلم با تعداد زیادی از افراد شبیه شخصیتم در فیلم، ارتباط گرفتم و با آن‌ها دوست شدم. شاید زندگی آن‌ها با من خیلی فاصله داشته باشد، اما سعی کردم آن‌ها را درک کنم شاید، چون واقعیت زندگی خیلی از آدمهاست.

براساس این گزارش در پایان این برنامه، از کارگردان و بازیگر فیلم «کت چرمی» تقدیر شد.

سینماپرس: سالن‌های نمایشی کشور به مناسبت فرارسیدن شهادت امام محمدباقر (ع) به مدت دو روز اجرایی نخواهند داشت.

سینماپرس: استقبال مخاطبان از فیلم های روی پرده طی هفته اخیر پایین تر از انتظار بود اما «فسیل» همچنان بعد از نزدیک به ۴ ماه که از اکرانش می گذرد یکه تاز گیشه ها بود و توانست چراغ سالن های سینماها را روشن نگه دارد.

سیدضیاء هاشمی تهیه کننده سینما در خصوص اجرای عدالت در سینما به ویژه در حوزه اکران گفت: ما زمانی می توانیم از عدالت دم بزنیم که بستر عادلانه ای برای تمامی فیلم ها در اکران فراهم کرده باشیم. بطور مثال بگوییم همه فیلم ها از ۱۵ سالن سینما و ۴ هفته اکران برخوردار هستند، همه فیلم ها از این تعداد تیزر تلویزیونی و تبلیغات شهری و امثالهم برخوردارند. آن وقت درحالی که توامان کف فروش فیلم را دولت تضمین کرده که به صاحبان سینما ها خسارتی وارد نشود در تبلیغات نیز بالسویه از فیلم ها حمایت کند.

رئیس جامعه صنفی تهیه کنندگان در گفتگو با خبرنگار سینماپرس در پاسخ به این پرسش که این روزها شاهد اکران گسترده فیلم ها که عملاً منجر به فیلم سوزی شده هستیم، در این شرایط وظیفه مدیران سازمان و ارشاد برای صیانت از سرمایه گذاران و تهیه کنندگان فیلم ها چیست؟ اظهار داشت: در ابتدا باید بر پیش فرض سوال شما صحه بگذارم، بله متاسفانه این روزها شاهد فیلم سوزی همکاران مان در اکران عمومی هستیم. اما چرا؟ معتقدم بعد از بحران کرونا که منجر به شرایط سخت اقتصادی برای همه مشاغل شد سینمای ایران نیز دستخوش همین وضعیت قرار گرفت و ازآنجایی که مثل الباقی مشاغل در کشور وابسته به سیاست ها و دستورالعمل های دولتی بود؛ به دلیل آنچه من، بی تجربگی، عدم درایت و نبود شناخت از مسائل و مشکلات سینما می نامم، آثار تخریبی این بحران همچنان سایه اش بر سینمای ایران حاکم مانده و متاسفانه نتایج تخریبی آنرا نیز این روزها شاهدیم.

وی ادامه داد: متولیان وقت آن دوران و بعدها مدیران فعلی نتوانستند آنچنان که باید با اتخاذ راهکارهای مطمئن، ضریب این خسارات را پایین بیاورند. یکی از مصادیق عدم کفایت تدبیرها، تغییر صرفاً شکلی ساختار شورای صنفی اکران است. تصور دوستان در سازمان سینمایی این بود که با تغییر شکلی ساختار شورای صنفی می توانند در خروجی های شورا نیز تغییر ایجاد کنند لذا با تدوین آیین نامه ای جدید و ایجاد شورایی بالادستی برای شورای صنفی درصدد تغییراتی برآمدند ولی غافل از آنکه صرفا ماهیت صنفی بودن شورا را به دولتی تغییر داده اند و بدون در نظر گرفتن شرایط زمانی و مکانی سینما، بر همان سیاق گذشته حرکت کردند.

هاشمی در همین راستا متذکر شد: این شد که شورای صنفی بدون در نظر گرفتن وضعیت بغرنج سینما، انتظار بیش از صدها فیلم در نوبت اکران و ظرفیت محدود سالن ها، با همان فرم و سیاق گذشته مبادرت به تصمیم گیری و اکران فیلم ها نمودند. این شد که صاحبان فیلم ها به دلیل عدم مشوق های تاثیر گذار و واقعی، انگیزه ای برای اکران فیلم های شان نداشتند و به ناچار فیلم هایی که در شرایط عادی از مجال و فرصت کمتری برخوردار بودند پیشتاز اکران شدند، این فیلم ها نه در مخاطب ایجاد انگیزه می کرد نه چراغ سینما را روشن نگه می داشت، لذا با استمرار وضعیت انفعال با بحران های جدی تری در چرخه اقتصادی سالن های سینما روبرو شدیم تا جایی که صاحبان سالن ها حتی در تامین حق الزحمه کارمندان خود هم به تنگنا افتادند. طبیعی بود وقتی مقادیر زمان و مکان را در تصمیم گیری هایمان نادیده می گیریم و دولت بجای مشوق های جدی و تضمین امنیت اکران ، صرفا در بعد نظارتی و اعمال سلیقه بسنده می کند، باید شاهد چنین وضعیتی می بودیم.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «شوکران» و «روز فرشته» در پاسخ به این پرسش که با اینکه در هفته های اخیر حدود ۱۰ فیلم جدید به چرخه اکران اضافه شده اند اما همچنان شاهدیم که بخش اعظمی از سالن های سینما تنها به یک فیلم خاص که زمستان سال گذشته روی پرده رفته اختصاص دارد، چرا مدیران سینمایی علیرغم شعارهایی که در خصوص عدالت طلبی می دهند از اجرای عدالت در اکران عاجز مانده اند؟ تصریح کرد: ببینید ما تا مادامی که در اکران فیلم های سینمایی از نسخه های نخ نما شده بی تاثیر پیروی کنیم و سراغ طرحی نو که نفس تازه به فضای سینما بدهد نرویم، در برهمان پاشنه اکران سنتی خواهد چرخید. تصور می کنیم با فروش چشمگیر یک فیلم چرخه اقتصادی سینما را به حرکت در آورده ایم، در صورتی که این آمارها فقط برای ارائه در جلسات مدیران به مقامات بالادستی کارکرد دارد و ولا غیر. کجا با یک گل بهار شده که در سینما شود؟

وی خاطرنشان کرد: ما بدون توجه به وضعیت عمومی سینما نمی توانیم شاهد رشد و توسعه پایداری باشیم. فیلم هایی مثل «دینامیت» و «فسیل» تنها منجر به تعطیل نشدن سالن های سینما شد و این به معنای استمرار حیات سالن های سینما نیست. این به معنای رشد اقتصادی در سینما نیست؟ این به معنای رونق چرخه اکران نیست؟ از قضا زنگ خطری ست که اگر درست و آگاهانه و مدبرانه شنیده نشود، از خطری بزرگ خبر آورده. خبری که حکایت از حذف و فیلم سوزی های گسترده می کند. این یعنی در سال ۲ تا ۳ فیلم پرفروش و الباقی شکست در اکران را تجربه خواهند کرد.

هاشمی تأکید کرد: و اما عدالت که در سوال شما مطرح شده در این چرخه معیوب کجاست؟ معتقدم این نگاه دستوری در حوزه فرهنگ یا باید در همه شئون متجلی شده و از طرفی هزینه فرهنگ دستوری را هم دولت برعهده بگیرد یا باید اجازه بدهیم مبتنی بر اقتصاد آزاد در کنار اقتصاد حمایتی جریان سینما به حیات خودش ادامه دهد. این وضعیت آشفته بازار از هیچ الگو و مدل اقتصادی پیروی نمی کند. نه صدردصد دولتی ست و نه تماماً خصوصی. تلفیقی شلخته که به قواره این سینما نمی آید.

این تهیه کننده پیشکسوت ادامه داد: ما زمانی می توانیم از عدالت دم بزنیم که بستر عادلانه ای برای تمامی فیلم ها در اکران فراهم کرده باشیم. بطور مثال بگوییم همه فیلم ها از ۱۵ سالن سینما و ۴ هفته اکران برخوردار هستند، همه فیلم ها از این تعداد تیزر تلویزیونی و تبلیغات شهری و امثالهم برخوردارند. آن وقت درحالی که توامان کف فروش فیلم را دولت تضمین کرده که به صاحبان سینما ها خسارتی وارد نشود در تبلیغات نیز بالسویه از فیلم ها حمایت کند.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «پرونده هاوانا» و «عروس» در همین راستا افزود: از اینجا به بعد فیلم، محتوای فیلم و خوش ساختی و شناخت از سلیقه مخاطب است که تعیین کننده استمرار اکران فیلم خواهد بود. در غیر این صورت در وضعیت فعلی حاصلی جز هدررفت سرمایه های همکاران مان را بدست نمی آید. پس به صرف شعار و تبلیغات و سخنرانی و پوستر نه عدالت، نه رفع تبعیض و نه حذف رانت محقق نخواهد شد. معتقدم دولت باید بجای اینکه تمام سرمایه گذاری خود را معطوف به تولید فیلم های هم راستا با اهدافش کند، باید به عنوان متولی و مسئول سینمای کشور حمایت و سرمایه گذاری اصلی را از مخاطب سینما بعمل آورد. در مدلی که تماشاگر تشویق به سینما رفتن شود و درعین حال هزینه های مالی سینما رفتن برای او کاهش یافته باشد. نمی توان همه ی بار را روی دوش سینما گر و سالن سینما و مخاطب سینما گذاشت و دولت تنها در موفقیت ها سهیم باشد.

وی در پاسخ به این پرسش که اگر وضعیت اکران با همین منوال ادامه پیدا کند چه چشم اندازی را برای آینده سینمای کشور متصور هستید؟ گفت: من ترجیح می دهم به آینده امیدوار و خوش بین باشم اما به شرطها و شروطها؛ به نظرم فرهنگ موضوع مهمی برای دولت و حکمرانی ست و این اهمیت باعث شده با مداخلات ریز و درشت وضعیت فعلی را حاکم کند. وضعیتی که نه اهالی فرهنگ از آن راضی هستند و نه انتظارات و هدف گذاری های حکمرانی در کشور را تامین کرده است. لذا دولت ها باید در یک تعامل جدی با حکمران و تعیین انتظارات و خط مشی های واقعی و به رسمیت شناختن استقلال هنرمندان، به یک راهبرد مشخص و متقن برسند که هم هنرمندان و هم دولت برسرآن به وفاق برسند.

هاشمی تأکید کرد: حکمرانی فرهنگی تا مادامی که عرصه فرهنگ را دستوری و هنرمندان را کارمندان دولت بداند، ما شاهد وضعیت بهتری که نخواهیم بود هیچ روز به روز شاهد انفعال در این حوزه هم خواهیم بود. سینمای ایران هم جزئی از همین تغییر نگرش است. متاسفانه سینمای ایران نه تماما دولتی است و نه تماماً خصوصی ست. ممکن است آقایان سینمای مستقل، خصوصی و توانمند و عزت مدار در عرصه های داخلی و بین المللی نمی خواهند خب چه ابایی از اعلام آن دارند؟ این بلاتکلیفی حاصلی جز انفعال و بی انگیزگی و ناامیدی نخواهد داشت. لااقل یک طرف موازنه از خروجی راضی خواهد شد. این سیاست یکی به نعل و یکی به میخ در حوزه فرهنگ منجر به ناکارامدی در همه شئون می گردد.

این تهیه کننده در پایان این گفتگو افزود: به قول فقها و حقوق دان ها، اذن در شی ء اذن در لوازم آن هم هست. یعنی اگر دوستان معتقد به سینمای صددرصد دولتی هستند باید به ابزار و لوازم آن هم پایبند باشند. باید هزینه آنرا هم بپردازند.

سینماپرس: مدیر رادیو تبیین درباره اهداف و رویکردهای این شبکه رادیویی که پخش برنامه‌های خود را از ابتدای خردادماه آغاز کرده است، توضیحاتی ارائه کرد.